Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Πάντα φταίει ο άλλος.

Συνεχίζουμε να διαβιούμε, σε μέρες σαρωτικών αλλαγών, εκτός κανόνων συντεταγμένης πολιτείας. Μια παραδοχή που όχι μόνο δεν μας πτοεί, αλλά δείχνει και να μας εξυπηρετεί, καθώς –κατά το σύνηθες– μας απαλλάσσει από πειθαρχίες. Πράττουμε κατά το κέφι μας, δεν έχουμε ευθύνες (πάντα φταίει ο άλλος, οι ξένοι, η κυβέρνηση, οι εταίροι), δεν πληρώνουμε φόρους, ως κατατρεγμένοι, ως αδικημένοι ή ως πανίσχυροι μεσουρανούντες, υπεράνω νόμων, εντολών.

Διότι οι μηχανισμοί που συντηρούν τη διαφθορά δεν διαλύονται με εισπρακτικά μέτρα και προχειρότητες. Χρειάζονται πολίτες που να αξιώνουν από τους ιθύνοντες συνεχή λογοδοσία, να βδελύσσονται τη διαφθορά, να υπερασπίζονται όχι μόνο τα δικά τους δίκια αλλά και τα δίκια του διπλανού τους. Και ηγέτες που να κοιτούν μακριά, να δρουν με προσοχή, σοβαρότητα, σχέδιο, να ευθυγραμμίζονται με τα μεγάλα τους λόγια και να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των μεγάλων τους αποφάσεων. Αντ’ αυτού, συνήθως ζητούν τη δικαίωση από τα επιφαινόμενα. Ετσι, όμως, μοιάζουν πρωτόβγαλτοι στο έργο τους. Ή μάλλον ερασιτέχνες, που είναι και το χειρότερο.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Για αυτούς η δημοκρατία είναι μόνο διαδικαστική.

Tις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, καθώς και του κράτους δικαίου. Κρίσιμο είναι ότι η συνδρομή της προϋπόθεσης αυτής μπορεί να ελεγχθεί και να επαληθευτεί από το Κοινοβούλιο, εάν αυτό ζητηθεί από το ένα τέταρτο των μελών του, που εκπροσωπούν τρεις τουλάχιστον πολιτικές ομάδες. Το Κοινοβούλιο αποφασίζει με την πλειοψηφία των μελών του, αφού ακούσει εκπροσώπους του κόμματος και συμβουλευτεί ειδική γνωμοδοτική επιτροπή απαρτιζόμενη από ανεξάρτητες προσωπικότητες. Κόμμα που διαπιστωμένα δεν υπηρετεί τις παραπάνω αρχές χάνει την ιδιότητά του αυτή και αποκλείεται από τη χρηματοδότηση.
Οι αντιρρήσεις στη ρύθμιση αυτή στηρίζονται κυρίως στη σκέψη ότι εφόσον υπάρχουν οπαδοί του ολοκληρωτισμού, τα πολιτικά κόμματα-εκφραστές του τελευταίου δικαιούνται ίσης μεταχείρισης με τα υπόλοιπα και προέρχονται από όσους βλέπουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά κατοχυρώνονται στα εθνικά Συντάγματα και στο ευρωπαϊκό δίκαιο, ως υποδεέστερα της υπερίσχυσης της πλειοψηφικής αρχής. Για αυτούς η δημοκρατία είναι μόνο διαδικαστική: ακόμη και ο Χίτλερ καλώς αφέθηκε να ανέβει στην εξουσία μέσω εκλογών. Το κράτος, σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, πρέπει να είναι ουδέτερο φιλοσοφικά. Θα σήμαινε αυτό, για παράδειγμα, ότι μια οργάνωση υπέρ της παιδοφιλίας θα έπρεπε να ενισχύεται εξίσου με μία που προστατεύει άπορα παιδιά.
Η συζήτηση παραπέμπει στην αέναη σύγκρουση μεταξύ διαδικαστικής και ουσιαστικής ελευθερίας. Το παράδοξο είναι ότι η δεύτερη προϋποθέτει και συνεπάγεται όρια στην πρώτη. Γι' αυτό και όσοι κατανοούν τη συνταγματική δημοκρατία ως αδιάσπαστο συνδυασμό διαδικασίας από τη μια, δηλαδή της πλειοψηφικής αρχής, και ουσίας από την άλλη, δηλαδή προστασίας της ίσης ελευθερίας όλων, δέχονται ότι η συνταγματική δημοκρατία δεν επιτρέπεται να περιθάλπει αυτούς που την επιβουλεύονται, δεν μπορεί δηλαδή να αυτοκαταργείται.

Ετσι καταλήγουμε σήμερα να μην έχουμε λεφτά...

 Αν το καλοσκεφτείς, αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια είναι ότι το κράτος απορροφά με τους υπερβολικούς και έκτακτους φόρους όλη τη ρευστότητα για να βγάλει πρωτογενές πλεόνασμα και έτσι να πάρει τη δόση της χρηματοδότησης από την Ευρώπη ώστε να έχει να πληρώσει τις μεγάλες δαπάνες του. Αυτό είναι η περιγραφή ενός φαύλου κύκλου που δεν μας οδηγεί πουθενά. Αυτό που θα δημιουργούσε μια δυναμική στην οικονομία είναι η μείωση των δαπανών του Δημοσίου ώστε να χρειάζεται λιγότερους φόρους - έτσι θα απελευθερώνονταν λεφτά για να κινείται η αγορά και θα ξεκίναγαν κάποιες επενδύσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα αν μείωνε το Δημόσιο τις λειτουργικές του δαπάνες και διατηρούσε ένα –έστω- μικρό ποσό για δημόσιες επενδύσεις. Ομως η κυβέρνηση και όλες οι παλιότερες και οι μελλοντικές δεν θέλουν να τα βάλουν με το Δημόσιο. Είναι ταυτισμένες μαζί του, είναι ένα και το αυτό.

Ετσι καταλήγουμε σήμερα να μην έχουμε λεφτά, να μην παράγουμε, να μην απορροφάμε τους ανέργους, οι περιουσίες -κινητές και ακίνητες- να απαξιώνονται και πολύ μεγάλοι και σημαντικοί κλάδοι της οικονομίας να καταρρέουν. Κανείς δεν έχει σκεφτεί πώς θα στηρίξουμε τη βιομηχανία, κανείς δεν έχει σκεφτεί πώς θα στηρίξουμε τις εξαγωγές, κανείς δεν έχει σκεφτεί πώς θα αυξήσουμε τις επενδύσεις, κανείς δεν έχει σκεφτεί εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης εκτός τραπεζών για τις επιχειρήσεις. Κανείς ακόμη δεν έχει σκεφτεί να μειώσει την παρέμβαση της Εφορίας, της Πολεοδομίας και των άλλων δημόσιων υπηρεσιών στις συναλλαγές εφαρμόζοντας πιο απλά και μοντέρνα συστήματα. Και δεν το έχει σκεφτεί κανείς διότι δεν θέλουν να μειώσουν τις παρεμβάσεις, αφού από αυτές προέρχεται όλη η διαφθορά, η οποία όμως εξασφαλίζει χρήμα και ισχύ στους δημόσιους υπαλλήλους, στους πολιτικούς και τα κόμματα. Ετσι, όμως, δεν πάμε πουθενά. 

Για να ξεφύγουμε από αυτό το πρόβλημα θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος παράκαμψης του Δημοσίου. Δηλαδή, αφού δεν θέλουν οι κυβερνήσεις να το περιορίσουν, θα πρέπει να το παρακάμψουν ώστε να γίνεται η δουλειά. Οπως, π.χ., έγινε με τα ΚΕΠ που δώσανε λύση σε χιλιάδες καθημερινές συναλλαγές του πολίτη με το Δημόσιο και περιόρισαν σημαντικά την καθημερινή μικροδιαφθορά. Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει με όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.

Αντίστοιχα, σε όλους τους τομείς της οικονομίας πρέπει να υπάρχει ένα ελληνικό σχέδιο δράσης. Να ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε και πώς θα πάμε προς τα εκεί, λαμβάνοντας υπόψη την ελληνική «ιδιαιτερότητα» της διαπλοκής δημόσιας διοίκησης, πολιτικής, κομμάτων και ψηφοφόρων.

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Η αίσθηση της κοινής γλώσσας οδηγεί στην κοινότητα των αγανακτισμένων και των «προδομένων» .

Μήπως λοιπόν τα περί εγκληματικής οργάνωσης και δίωξής της δεν αρκούν και δεν λύνουν το πρόβλημα; Τα κρίσιμα αυτά ερωτήματα αλλάζουν και το πλαίσιο της αντιμετώπισης του εγχώριου νεοναζιστικού φαινομένου. Ασφαλώς η Δικαιοσύνη πρέπει να επιτελέσει το έργο της και να επιβάλει τις κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος. Δεν φτάνει όμως μόνο η παρέμβαση της Δικαιοσύνης.
Πρέπει παράλληλα να αρχίσει να ξετυλίγεται ολόκληρο το ιδεολογικό πλέγμα που περισφίγγει την ελληνική κοινωνία και την καθιστά έτοιμη αποδέκτρια των αντιδραστικών ιδεών. Εθνικισμός, πατριδοκαπηλία, ανορθολογισμός, συνωμοσιολογία, δημαγωγία, συνεχής καταγγελία κάποιων εχθρών του έθνους, ανοχή της βίας, κατηγορίες για προδοσίες και ξεπουλήματα, ιδιότυπη θρησκευτική μισαλλοδοξία, ξενοφοβία, άρνηση του Αλλου, αντισημιτισμός είναι οι λέξεις και έννοιες που, χαρακτηρίζουν δυστυχώς τον εγχώριο δημόσιο βίο.
Τις ίδιες όμως αυτές έννοιες και προσλαμβάνουσες διαθέτει και το ναζιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο. Ετσι η ώσμωση και η εξοικείωση συντελούνται εύκολα και η αίσθηση της κοινής γλώσσας οδηγεί στην κοινότητα των αγανακτισμένων και των «προδομένων» από τη Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης και τον κοινοβουλευτισμό. Υστερα έρχεται γρήγορα και ανεπαίσθητα η νομιμοποίηση της ναζιστικής ρητορικής στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Η διάρρηξη του αντιδραστικού αυτού ιδεολογικού πλέγματος και η αποκάλυψη των μηχανισμών νομιμοποίησης των ναζιστικών ιδεών και πρακτικών στην κοινωνία είναι καθήκον όλων εκείνων που αναγνωρίζονται στα προτάγματα της ελευθερίας και του διαλόγου, της πολιτικής και φυλετικής ισότητας και της μείωσης της οικονομικής ανισότητας. Διαφορετικά, όσες δικαστικές διώξεις και αν ασκηθούν, δεν θα έρθει η δύση του ναζιστικού φαινομένου.

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Στις περιφέρειες, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη.

Ξεκινώντας από τα πρόσωπα, η διεκδίκηση αιρετού αξιώματος από μη επαγγελματίες πολιτικούς είναι δύσκολη απόφαση: δεν ακολουθείς τα βήματα σταδιοδρομίας, εκτίθεσαι στην κρίση των συμπολιτών σου, ελπίζεις να σε δικαιώσουν, να αναγνωρίσουν την αξία σου - και φοβάσαι μήπως σε υποτιμήσουν. Επιπλέον, οι τοπικοί επαγγελματίες, όταν δεν είναι κομματικά στελέχη που περιμένουν άλλες ανταποδόσεις, έχουν το πρόβλημα πως η ανάμειξη σε καταστάσεις διαιρετικές δεν βοηθά στη δουλειά τους - ενώ δημόσιοι υπάλληλοι ή συνταξιούχοι δεν αναλαμβάνουν κανένα ρίσκο. Οι περιπτώσεις επιτυχημένων επαγγελματιών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την πείρα τους για το κοινό καλό σπανίζουν δυστυχώς στην επαρχία.

Από τη στιγμή που θα αποφασίσει κάποιος να εκτεθεί στην κρίση της μικρής κοινωνίας του, πρέπει να προσπαθήσει να δικαιωθεί. Πολλές δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, με ευγενείς προθέσεις οι περισσότεροι, θα εμπλακούν σε αυτή την προσπάθεια προσωπικής δικαίωσης, θα κινητοποιήσουν όλες τους τις δυνάμεις για να πετύχουν - για τούτο και οι ευρωεκλογές θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα, κάνουν λάθος όσοι επενδύουν σε αυτές για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, τα τοπικά οικονομικά και πολιτικά διακυβεύματα είναι μεγάλα: οι δήμαρχοι έχουν εξουσίες, ανεξέλεγκτες συνήθως. Πυκνή ομίχλη καλύπτει τη διαχείριση του δημοτικού χρήματος, τις αναθέσεις έργων, τα πεπραγμένα δημοτικών επιχειρήσεων, τους διορισμούς. Στις περιφέρειες, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη.

Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι στις αυτοδιοικητικές εκλογές εμπλέκονται και οι βουλευτές, εκλεγμένοι ή και αποτυχόντες, οι κατ' εξοχήν επαγγελματίες πολιτικοί της χώρας. Η εκλογή φίλων δημάρχων εξασφαλίζει πολιτική ισχύ και δυνατότητες μεγαλύτερου ελέγχου στους νομούς τους.

Η αλληλοϋποστήριξη δημάρχων-βουλευτών είναι ίσως ο σημαντικότερος λόγος διαιώνισης των ίδιων προσώπων για πολλές τετραετίες στις θέσεις τους και δημιουργίας «τζακιών» σε όλους τους νομούς. Η καλλιέργεια των πελατειακών σχέσεων περνά σε μεγάλο βαθμό μέσα από τις εξυπηρετήσεις (από την ανάθεση εργολαβιών σε «δικούς μας» ως τους διορισμούς) που εξασφαλίζει η τοπική αυτοδιοίκηση.

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Εν μέσω μιας πρωτοφανούς κακοφωνίας πορεύεται η χώρα προς ευρωεκλογές.

Εν μέσω μιας πρωτοφανούς κακοφωνίας πορεύεται η χώρα προς ευρωεκλογές. Το πολιτικό σύστημα και εμφανίζεται και τύποις είναι πολυθρυμματισμένο. Αλλά παρά την προσπάθεια να δημιουργηθούν διαχωριστικές γραμμές στη βάση των συμβατικών ή έστω παραδοσιακών αξόνων αντιπαραθέσεως, στην ουσία η σύγκρουση εξελίσσεται μεταξύ «καθεστωτικών» και «αντικαθεστωτικών» δυνάμεων.

Κάποιοι ενδεχομένως θα θεωρήσουν τη διάκριση «αυθαίρετη», θα επιθυμούσαν ένα διαχωρισμό μεταξύ «ευρωπαϊκών» και «αντιευρωπαϊκών» κομμάτων. Αλλά οι μεταλλάξεις του κ. Αλέξη Τσίπρα –παρά τη γενικότερη ασυναρτησία του κόμματος αυτού και τις αντιδράσεις των διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ– αναίρεσαν εν μέρει μία διάκριση της μορφής αυτής. Από την πληθώρα των παλαιών κομμάτων και όσων ανέκυψαν μετά τις εκλογές του 2012, μόνο το ΚΚΕ είναι σαφέστατα «αντιευρωπαϊκό».

Η νέα μορφή αντιπαραθέσεως, που καλώς ή κακώς έχει εισαχθεί στην πολιτική ζωή της χώρας, οδηγεί σε παράδοξες ωσμώσεις, αναιρετικές παλαιοτέρων διακρίσεων –όπως λόγου χάρη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς– και καθιστούν εφικτές συγκλίσεις που θεωρούνταν ανορθόδοξες έως πριν από μία τετραετία.

Η αδιανόητη, στο παρελθόν, συνύπαρξη της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ πήρε μορφή περίπου ταυτίσεως την τελευταία διετία. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Δεξιάς, που συντάσσονται με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, την νεοϊδρυθείσα Ενωση για τον Λαό και την Πατρίδα, ακόμη και ο ΛΑΟΣ, και άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί, συγκλίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια σημεία ως προς το θέμα της αντιμετωπίσεως του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Η Χρυσή Αυγή κινείται στη γραμμή μιας λογικής αντισυστημικής.

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Πώς θα βοηθηθούν οι άνεργοι που είναι εκτός δουλειάς για περισσότερο από 12 μήνες .

Ποιοι είναι πρώτ' απ' όλους αυτοί που έχουν πληγεί περισσότερο από την οικονομική κρίση; Δεν είναι οι άνεργοι; Δεν είναι εκείνοι που δεν έχουν δουλειά και θέλουν μόνο λίγα χρόνια για να συμπληρώσουν τα συντάξιμα έτη; Δεν χτυπήθηκαν οι νέοι που δεν μπορούν να βρουν δουλειά και είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν ωρομίσθιοι, με μπλοκάκι, χωρίς ασφάλιση και χωρίς ένσημα προσφέροντας μαύρη εργασία για να βγάλουν τα προς το ζειν;
 
Δεν πρέπει να τίθεται καν συζήτηση για την αναγκαιότητα στήριξης και διανομής του πλεονάσματος σε όσους έχουν τις μεγαλύτερες και πιο πιεστικές ανάγκες.
 
Πώς όμως πρέπει να μοιραστεί το πρωτογενές πλεόνασμα; Πρέπει να το κάνουμε... κόλυβα και να το μοιράσουμε χωρίς στρατηγική χωρίς να έχουμε υπολογίσει πώς μπορεί να αποκτήσει πολλαπλασιαστική δύναμη; Τι θα κάνουν όσοι πάρουν αύξηση 50 ευρώ; Θα αγοράσουν πιθανώς περισσότερα καταναλωτικά αγαθά. Εχει αποδειχθεί όμως ότι η αύξηση της ζήτησης δεν δημιουργεί ανάπτυξη και δεν οδηγεί σε ανάκαμψη.
 
 Θα πρέπει να διανεμηθεί μόνο ένα μικρό μέρος του πρωτογενούς πλεονάσματος και με το υπόλοιπο να δημιουργηθεί ένα μικρό αποθεματικό για το μέλλον.
 
Πώς θα αξιοποιηθεί το πλεόνασμα για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας; Πώς θα βοηθηθούν οι άνεργοι που είναι εκτός δουλειάς για περισσότερο από 12 μήνες και δεν εισπράττουν ούτε καν επίδομα;
 
Αν δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα ευκαιριακά και να μιλάμε σε λίγο καιρό για ακόμη μια χαμένη ευκαιρία το πλεόνασμα θα πρέπει να κατευθυνθεί σε ό,τι επανεκκινεί την ανάπτυξη. Θα πρεπει για παράδειγμα να μειωθούν οι εισφορές για να δημιουργηθούν κίνητρα στις επιχειρήσεις να προχωρήσουν σε προσλήψεις. Και αν μη τι άλλο, οι αποφάσεις δεν πρέπει να ληφθούν ερήμην της κοινωνίας και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Για το θέμα της διανομής του πρωτογενούς πλεονάσματος θα μπορούσε να γίνει μια ανοιχτή συζήτηση στη Βουλή, όπου θα ακουστούν τα εκατέρωθεν επιχειρήματα και θα επιλεγούν οι καλύτερες λύσεις. 
 

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Τότε η πατρίδα θα αρχίσει να βλέπει Θεού πρόσωπο…

Ο «χαμός» που διαδραματίζεται με τους αντιμαχόμενους υποψηφίους σε όλη τη χώρα δείχνει ότι ζούμε πάλι σε εποχές «Μαυρογιαλούρου». Και ότι οι πολλοί από τους διεκδικητές δήμων και περιφερειών ανήκουν όχι στους νέους αλλά στους… «γέρους όλων των ηλικιών»…

Η ΔΟΛΙΑ 
Ελλάδα όμως -αυτό το αιώνιο λίκνο της δημοκρατίας και του πολιτισμού- χρειάζεται, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να την κουμαντάρουν τολμηροί μεταρρυθμιστές, ασυμβίβαστοι πολεμιστές, εν ανάγκη και μάρτυρες. Οχι όμως απόβλητα της κομματικής κρεατομηχανής. Ας μην ξεχνάμε, εμείς οι Ελληνες, ότι ιστορία της δημοκρατίας και του πολιτισμού είναι και το μαρτυρολόγιο κάποιων μπροστάρηδων της πολιτικής και των ιδεών…

ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ 
των κομμάτων εξουσίας (σημερινών και αυριανών), αν και δέσμιοι της ξένης κατοχής και σκουριασμένων «αρχών», οφείλουν να θυμούνται κάποιους τολμητίες που κακόπαθαν όταν έδωσαν δυνατές στροφές στην ιστορία μας: Ο Αναξαγόρας και ο Αρίσταρχος καταδικάστηκαν σε θάνατο για τις αντικαθεστωτικές ιδέες τους. Ο Δημόκριτος παραμερίστηκε και διώχτηκε για τα φιλελεύθερα κηρύγματά του. Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο γιατί «έσπειρε καινά δαιμόνια» στη νεολαία. Η Υπατία λιντσαρίστηκε γιατί δίδασκε επαναστατικές γνώσεις. Ο Σενέκας υποχρεώθηκε από τον Νέρωνα να αυτοκτονήσει γιατί ήταν οπαδός του Δημόκριτου... Δύο φωτισμένοι δάσκαλοι, ο Βενιαμίν Λέσβιος και ο Θεόφιλος Καΐρης, κυνηγήθηκαν ή σάπισαν στις φυλακές ως «άθεοι» επειδή δίδασκαν οδυνηρές αλήθειες. Ο δε τελευταίος ρασοφόρος που σήκωσε ανάστημα στο δουλοπρεπές κατεστημένο και στην ξένη κατοχή ήταν ο αείμνηστος αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που και αυτός πλήρωσε με τη ζωή του το... ζορμπαλίκι του!..

ΜΕΡΙΚΟΥΣ
 τέτοιους καζαντζακικούς «Ζορμπάδες», αποφασισμένους να πέσουν στη φωτιά, χρειάζεται σήμερα η πατρίδα. Και όχι κομψευόμενους χορευταράδες, μήτε κομματικούς καρεκλοκένταυρους, μήτε φαύλους Μαυρογιαλούρους.

ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι η πατρίδα θα βρει φωτισμένους ηγέτες. Θα τους αποκτήσει, χάρη στην επαναστατική ψήφο του Μαΐου και χάρη στις αμέσως επόμενες εθνικές εκλογές, όταν οι Ελληνες ψηφοφόροι, με... ακομμάτιστα ανακλαστικά, θα επιλέξουν από τα ψηφοδέλτια και θα στείλουν στη Βουλή τους πιο ικανούς, πιο καθαρούς και πιο αγνούς πατριώτες, ανεξάρτητα σε ποια παράταξη αναγκαστικώς στεγάζονται. Αν το ποσοστό των «καθαρών» και φωτισμένων βουλευτών αποβεί ανατρεπτικό των ισορροπιών ώστε να σχηματιστούν κυβερνήσεις εθνικής συνεργασίας, τότε η πατρίδα θα αρχίσει να βλέπει Θεού πρόσωπο… (Αναδημοσιευση )

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Τα χλωρά καίγονται μαζί με τα ξερά…

Η κυβέρνηση οφείλει να αναθεωρήσει την πολιτική της προς τους παραγωγούς για έναν και μόνο λόγο. Η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα θα φέρει στην Ελλάδα την πολυπόθητη αλλαγή κλίματος και την αειφόρο ανάπτυξη. Αν πετύχουμε την αυτάρκεια στα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα θα έχουμε μια σταθερή βάση για την ανάπτυξη της χώρας. Γι’ αυτό η φορολογική ελάφρυνση, η πάταξη της γραφειοκρατίας και η απόδοση κινήτρων πρέπει να είναι οι πρώτες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Εκτός αυτού θα έχουμε αισθητή μείωση της ανεργίας, ενδυνάμωση της υπαίθρου, διακοπή διαρροής συναλλάγματος και ενίσχυση της παραγωγής της χώρας.
 
Εκτός αυτών αν αλλάξει η ψυχολογία και το κλίμα σ’ αυτόν τον επιβαρυμένο κλάδο αυτομάτως θα επέλθει και αλυσιδωτή αλλαγή κλίματος και στους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας. Θα κινηθεί το εμπόριο, ο τουρισμός και γενικότερα θα φανεί ότι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει «λαϊκίστικη» την προσέγγιση, όμως είναι η πραγματικότητα. Η φύση της δουλειάς και οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων του πρωτογενή τομέα είναι τόσο διαφορετική από τις υπόλοιπες εργασίες, ακόμη και τις πιο σκληρές που κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο κλάδος αυτός είναι ευνοημένος. 

Το γεγονός ότι τα προηγούμενα χρόνια έγιναν εγκλήματα όσον αφορά τις επιδοτήσεις και τα πριμ δεν πρέπει να ισοπεδώνει τις καταστάσεις και να μετατρέπει όλους τους παραγωγούς σε υπόλογους. Στο κάτω κάτω  τα δεδομένα υπάρχουν και όσοι δεν τήρησαν τις προδιαγραφές να λογοδοτήσουν. Στην Ελλάδα πληρώνουμε πρώτα την ατιμωρησία, την διαφθορά και στο τέλος που τα χλωρά καίγονται μαζί με τα ξερά…

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Η ανάπτυξη δεν θα 'ρθει από τον... ουρανό.

Να δούμε ως χώρα και να αντιμετωπίσουμε με αναπτυξιακό πνεύμα τα προβλήματα των αγροτών. Λεφτά δεν μπορούμε να «μοιράσουμε», αλλά οφείλουμε να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές παρεμβάσεις. Πρώτον, να κάνουμε την αγροτική παραγωγή πιο ανταγωνιστική, μειώνοντας το κόστος παραγωγής, που σημαίνει μικρότερο ΦΠΑ στα γεωργικά εφόδια, μείωση αγροτικού ρεύματος και θέσπιση αγροτικού πετρελαίου κίνησης. Δεύτερον, να αντιμετωπίσουμε -επιτέλους- το θέμα των «μεσαζόντων», το ζήτημα της κατάρτισης των αγροτών, το φαινόμενο των «ελληνοποιήσεων» στα αγροτικά προϊόντα, το «ενιαίο μητρώο εμπόρων αγροτικών προϊόντων», το θέμα της «αγροτικής ασφάλισης» κ.λπ. Και τρίτον, χρειάζεται μια δίκαιη φορολόγηση. Ναι «στην τήρηση στοιχείων» από τους αγρότες, αλλά ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής (13%) δεν συνάδει με τη θεμελιώδη αρχή της προοδευτικής φορολόγησης.
 Να επιβαρύνεται το ίδιο αυτός που έχει εισόδημα 20.000 ευρώ με αυτόν που έχει 200.000 ευρώ! Ούτε τα «τεκμήρια» αποτελούν λύση. Η ανάπτυξη δεν θα 'ρθει από τον... ουρανό, ούτε μόνο με μεγάλες επενδύσεις από το εξωτερικό, που προφανώς χρειαζόμαστε. Πρέπει κι εμείς με «έξυπνες παρεμβάσεις» να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής γεωργίας. Ετσι θα κάνουμε βήματα προς την ανάκαμψη, θα αναχαιτίσουμε την ανεργία και θα ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης...

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Ξεπήδησαν καμιά δεκαριά νέα σχήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων μυρίζουν ναφθαλίνη.

Η τετραετία της κρίσης ήλθε και σάρωσε όλους αυτούς και διέλυσε ταυτοχρόνως το κομματικό σύστημα με τις ισορροπίες του όπως το ζήσαμε για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Μέσα σε αυτή την καταιγίδα της αμφισβήτησης ξεπήδησαν καμιά δεκαριά νέα σχήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων μυρίζουν ναφθαλίνη και ορισμένα συνδέονται ευθέως με τον υπόκοσμο, τη νύχτα και ενίοτε με αίμα.
Στην πορεία προς τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση και με δεδομένη τη δύσκολη θέση των κομμάτων της κυβερνητικής πλειοψηφίας να δώσουν χρίσμα και τα αλαλούμ του ΣΥΡΙΖΑ επανεμφανίζονται στο προσκήνιο διάφοροι δήθεν ανεξάρτητοι παντός καιρού, αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για καραμπινάτες περιπτώσεις πλήρως εξαρτημένων. Ορισμένοι μάλιστα υιοθετήθηκαν ήδη, ασχέτως αν προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι θα έλυναν.
Το δράμα των κομμάτων πρωτίστως της κυβερνητικής συνεργασίας είναι ότι δεν τολμούν να μιλήσουν ανοικτά για τις θέσεις τους και να υποδείξουν ευθέως και χωρίς αναστολές τα στελέχη που θα τις υπηρετήσουν. Αν έτσι φοβισμένοι πάνε στις εκλογές αφήνοντας χώρο στους αυτόκλητους «επιτήδειους ουδέτερους», το μόνο που κάνουν είναι να υπονομεύουν το δικό τους μέλλον και να αφήνουν κενά που θα καλύψουν οι δήθεν εχθροί του συστήματος που είναι χειρότεροι από το... σύστημα.
Στις δημοσκοπήσεις οι πολίτες αποδοκιμάζουν τη μικροκομματική τακτική των «ημετέρων» και τους αποστειρωμένους και αναζητούν προσωπικότητες με κύρος και... αποτύπωμα στη ζωή για να τους στηρίξουν, αλλά δεν αποκλείουν την ανάδειξή τους μέσα από τα κόμματα. Αν το αντιληφθούν οι ηγεσίες των κομμάτων, ας τολμήσουν να κάνουν και τις ανάλογες επιλογές χωρίς φοβίες.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Η προεκλογική περίοδος, , καταλήγει να είναι μια περίοδος αναστατώσεων και διχασμού.

Τα κόμματα ορίζουν υποψηφίους και αυτά αναμετρώνται, αυτά δοκιμάζονται, όχι τα προγράμματα των υποψήφιων τοπικών αρχόντων. Πίσω από την επιφάνεια των σχεδίων, των νέων ιδεών κρύβεται η γνωστή πελατειακή αγορά της πολιτικής συναλλαγής.

Μυστικές σφυγμομετρήσεις (στην ουσία για το προβάδισμα των κομμάτων), αντιπαραθέσεις και συνεχείς επιθέσεις στους κομματικούς αντιπάλους. Τέλος δεν έχουν οι αναδιφήσεις στο παρελθόν των ανταγωνιστών, προκειμένου να βγει στο άπλετο φως και ενώπιον των ψηφοφόρων όλο το «σκοτεινό» παρελθόν τους. Κάποιος κατηγορεί τους λοιπούς για λαϊκισμό ή έλλειψη σεβασμού της πόλης όπου θέλουν να υπηρετήσουν. Αλλος επιδίδεται σε βίαιες κατεδαφιστικές πολεμικές διανθισμένες με χαρακτηρισμούς χαμαιτυπείου. Αμφότερες οι πλευρές απορρίπτουν και αμαυρώνουν ό,τι θα μπορούσε να εκληφθεί ως θετικό για τον ανταγωνιστή. Δεν ασκούν εποικοδομητική κριτική, δεν προβάλλουν επιχειρήματα, απλώς κατακρίνουν τον αντίπαλο για ανικανότητα και ακαταλληλότητα.

Οι ψηφοφόροι από την πλευρά τους, που άθελα καταπίνουν λόγια καρυκευμένα με δηλωτικές του περιεχομένου τους φωτογραφίες, έχουν την ψευδαίσθηση πως θα εκφράσουν τη ελεύθερη βούλησή τους, όταν στην πραγματικότητα το πιθανότερο είναι να βρεθούν παγιδευμένοι στην εικόνα των υποψηφίων που κατασκευάστηκε από τα επιτελεία τους, και να επικυρώσουν, να νομιμοποιήσουν μία επιλογή που έγινε στην ουσία από άλλους· από τους εκλογικούς μηχανισμούς και τα δίκτυά τους.
Η προεκλογική περίοδος, αντί να είναι ένας αθόρυβος, ευπρεπής χρόνος περισυλλογής, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, καταλήγει να είναι μια περίοδος αναστατώσεων και διχασμού, πολιτικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, τόσο απαραμείωτων, ώστε δίπλα τους κάθε άλλο φαντάζει ασθενές. Το βασικό αντικείμενο της προεκλογικής συζήτησης, το παρόν και το μέλλον της κάθε περιοχής, τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Χωρίς κομματική εξάρτηση .

Για την τοπική αυτοδιοίκηση θα είναι ένα μεγάλο βήμα αυτή η εξέλιξη. Η μέχρι τώρα υπερψήφιση καθαρά κομματικών υποψηφίων είχε ως στόχο την εξυπηρέτηση πολιτικών επιδιώξεων και μόνο, και είναι διαχρονικά αποδεδειγμένο ότι δεν συνέβαλε στην ανάδειξη της τοπικής αυτοδιοίκησης σε θεσμό ικανό να υπηρετήσει τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών.
Οι προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές κατέγραψαν ήδη ένα διαφορετικό δείγμα γραφής από εκείνο στο οποίο ήταν μόνιμα προσκολλημένη η ελληνική κοινωνία. Η ανάδειξη στους μεγαλύτερους δήμους της χώρας υποψηφίων χωρίς κομματική εξάρτηση χάραξε μια πορεία που θα πρέπει να έχει και συνέχεια.
Οι πρώτες ενδείξεις για τις προθέσεις των εκλογέων εν όψει της επικείμενης αναμέτρησης δείχνουν ότι οι προσδοκίες που γεννήθηκαν πριν από τέσσερα χρόνια θα δικαιωθούν. Αλλωστε, είναι τελικά και επιθυμία των ίδιων των κομμάτων, αλλά και των υποψηφίων μια τέτοια εξέλιξη. Αν δεν μας απατά η μνήμη μας -και δεν μας απατά- όλοι οι υποψήφιοι ως ανεξάρτητες και υπερκομματικές προβάλλουν τις υποψηφιότητές τους. Αρα και τη δική τους επιθυμία θα ικανοποιήσει ο καθένας μας ψηφίζοντας χωρίς κομματικές δεσμεύσεις.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Μια κοινωνία βαθύτατα διχασμένη.

Στην Ελλάδα μας αρέσει να λειτουργούμε με στερεότυπα. Αυτός ο τρόπος εξ άλλου επιβεβαιώνει τη σιγουριά του ανόητου. Ο τάδε είναι προδότης, ο δείνα δωσίλογος, ο τρίτος εχθρός του λαού, ο παραδίπλα μνημονιακός και πάει λέγοντας. Κανείς δεν ακούει το περιεχόμενο καμιάς δήλωσης, αλλά στρέφει την προσοχή του και βασίζει την κρίση του στο ποιος το είπε.
Έτσι, ο προγραμμένος δίκαια ή άδικα στην Ελλάδα δεν βρίσκει τη δικαίωσή του. Τι κι αν εκστομίζει ευαγγέλια – αν η τρέχουσα αντίληψη τον έχει προγράψει, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο δημόσιος ψόγος τελεσιδικεί όπως και η δημόσια οιονεί γκρίνια. Τα προβλήματα, οι αγκυλώσεις, οι αβλεψίες, οι χρόνιες διαστρεβλώσεις και οι ιδεοληψίες προσωποποιούνται αυθαίρετα. Όλα στη χώρα μας βρίσκουν το εξιλαστήριο θύμα, τον άνθρωπο που θα θεωρήσουν υπεύθυνο για όλα τα δεινά του πλανήτη, έτσι ώστε τίποτα να μην αλλάξει, παρά μόνο να δικαιωθούν οι εμμονές και οι προκαταλήψεις και να βρει η βλακεία τη δικαίωσή της στη μάζα που σκέπτεται με την ευφυΐα του μπετόν αρμέ, του υλικού με το οποίο οικοδομήθηκε η χώρα…
Ο εχθρός μας, ο ιδεολογικός μας αντίπαλος, δεν έχει ποτέ δίκιο – κι αν έχει και του το αναγνωρίσεις, είσαι υπόλογος προδοσίας, απάτης και ιδεολογικού ολισθήματος. Η λατρεία της αμαρτίας είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλα τα ιδεολογικοκοινωνικά στρώματα. Είναι των αδυνάτων αδύνατο να ομολογήσουν ότι είναι μέρα μεσημέρι δυο Έλληνες ιδεολογικοί αντίπαλοι. Η ταυτότητα των απόψεων, ακόμα και για την ώρα, αποτελεί ιδεολογικό αμάρτημα. Αυτή η πλατιά αποδεκτή γελοιότητα δείχνει το λιγότερο μιαν άρρωστη και πολιτικά ανώριμη κοινωνία, μια κοινωνία βαθύτατα διχασμένη.
Έχοντας ελεύθερο βίο που δεν υπερβαίνει τις δυο εκατονταετίες, η χώρα μοιάζει να μένει στάσιμη σε ζωτικής σημασίας ζητήματα. Νήπια και αξιοθρήνητη, αδυνατεί να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, αλλά αξιώνει ζωή δυτικών προδιαγραφών με πλήρη δικαιώματα, δίχως να καταβάλει το ελάχιστο αντίτιμο, αυτό της αυτοσυνειδησίας, που σημαίνει να αναγνωρίζουμε – εκτός από τα δίκαιά μας – και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας. Πράγμα που σημαίνει ότι δικαιούμεθα να διαμαρτυρόμαστε στο διηνεκές, αλλά ενίοτε να ασκούμεθα και στην ταπεινή τέχνη της ακοής.

Ο κόσμος έχει τον πρώτο λόγο. και αυτός θα κρίνει...

Είναι της μόδας και πουλάει... Το νέο «φρούτο» -εισαγωγής ή όχι, δεν έχει καμία σημασία- είναι να λέγεσαι και να κυκλοφορείς ως «ανεξάρτητος υποψήφιος» και... «αντιμνημονιακός». Είναι μια νέα μεταμοντέρνα εμφάνιση, η οποία, όπως φαίνεται, θα «πουλήσει» την πραμάτεια της στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Το κοστούμι του ανεξάρτητου μπορεί να είναι στενό, αλλά θα φορεθεί, με πιθανό αποτέλεσμα τo βράδυ των τοπικών εκλογών να βλέπουμε να κυριαρχεί το «άσπρο» χρώμα. Ωστόσο, όλοι αυτοί που σήμερα δηλώνουν ανεξάρτητοι έχουν διατελέσει αιρετοί κουβαλώντας στις πλάτες τους κομματικές σημαίες, πήραν το κομματικό «χρίσμα» και δεν έβγαλαν κιχ στις προηγούμενες τοπικές εκλογές.
Θέλουν προφανώς να ξεχάσουν οι ψηφοφόροι ότι τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου όσο και ο Αντώνης Σαμαράς, πριν από περίπου τριάμισι χρόνια, είχαν αναδείξει ως μείζον πολιτικό επίδικο για την πορεία της χώρας το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών. Μάλιστα, περιοδεύοντας από πόλη σε πόλη, έδωσαν στην αναμέτρηση και χαρακτηριστικά βουλευτικών εκλογών. Αυτό θα πρέπει να το θυμάται το λεγόμενο κίνημα των «5 δημάρχων», όπως και άλλοι, που σήμερα δηλώνουν όχι μόνο ανεξάρτητοι αλλά και αντιμνημονιακοί.
Το λεγόμενο κίνημα των «ανεξάρτητων» θα μπορούσε ευθαρσώς να έχει νομιμοποιητική βάση αν η εκλογή τους δεν ήταν αποτέλεσμα κομματικών διεργασιών αλλά η ανακήρυξή τους γινόταν από τη βάση και από την τοπική κοινωνία. Δήμαρχος ο οποίος φέρεται ότι θα είναι υποψήφιος περιφερειάρχης δήλωσε ότι όλοι γνωρίζουν στην πόλη του πως «κάναμε στην άκρη τα κόμματα και ενώσαμε την πόλη με έναν συνδυασμό ψυχής και έργα». Ωραία λόγια. Αλλος δήμαρχος -τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία- δηλώνει ανεξάρτητος αλλά δεν κρύβει την ικανοποίησή του ότι θα τον στηρίξουν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜΑΡ.θα αρνηθεί προφανώς το ψηφοδέλτιό του να στελεχωθεί ως επί το πλείστον από κομματικά στελέχη των δύο κομμάτων.
Πάντως, ανεξάρτητα από το τι κοστούμι φοράει ένας υποψήφιος, ο κόσμος έχει τον πρώτο λόγο. Και αυτός θα κρίνει, ανεξάρτητα από την ετικέτα -»κομματικός» ή «ανεξάρτητος»- αν κάνει για να είναι δήμαρχος της πόλης του ή περιφερειάρχης στην περιοχή του.

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Η επίδοση του «χρίσματος»

Οι διαδικασίες που βρίσκονται εν εξελίξει εν όψει των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως ανέδειξαν την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Κάποιες από τις υποψηφιότητες που εξήγγειλε ο κ. Αλέξης Τσίπρας προκάλεσαν τη βίαιη αντίδραση των τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το κόμμα αυτό είναι ούτως ή άλλως ανορθόδοξο· το διακρίνει μία χαλαρή ενότητα. Εξάλλου, η κακοφωνία στην Αριστερά είναι φαινόμενο απολύτως σύνηθες, με εξαίρεση τη μονολιθικότητα του ΚΚΕ.
 Ούτως ή άλλως, και ενώ οι ενδείξεις δείχνουν ότι έχει πιθανότητες να διεκδικήσει την εξουσία –ή, εν πάση περιπτώσει, να αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις εθνικές εκλογές, οψέποτε διεξαχθούν–, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να λειτουργεί συχνά σαν μία φοιτητική ομάδα καταλήψεων.

Από την άλλη πλευρά, η όποια ενασχόληση με την «παρουσία» του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως υπάρχει κίνδυνος να εκληφθεί ως προσβολή στη νοημοσύνη του μέσου Ελληνα πολίτη. Το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου έπαυσε ουσιαστικώς να υφίσταται.

Απομένουν, κατά συνέπεια, τα πάθη της Δεξιάς. Η διαχείριση του θέματος των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως από τη Ν.Δ. υπήρξε απλώς ακατανόητη. Αντί ενιαίας μετωπικής αντιπαραθέσεως με τον ΣΥΡΙΖΑ –λόγω του κλίματος πολώσεως που έχει διαμορφωθεί– ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να θέσει, άνευ λόγου, θέμα «νομιμοφροσύνης» κάποιων στελεχών προς το πρόσωπό του.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Ο νέος είν' ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς.

Σε λίγο τα κόμματα θα δίνουν μικρές αγγελίες - «ζητείται 30χρονος κι αν είναι και 20χρονος ακόμα καλύτερα, εμφανίσιμος, που να τα λέει καλά στην τηλεόραση, για μεγάλη θέση σε αξιοπρεπή κομματικό οργανισμό».
Βέβαια, ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο. Να, πώς έγινε μόδα το παγωμένο γιαούρτι κι άνοιξαν εκατοντάδες τέτοια μαγαζιά, ώσπου στο τέλος δεν υπάρχει πελατεία για όλους; Κάπως έτσι θα πάει το πράγμα και με τους πιτσιρικάδες της πολιτικής. Οταν γίνουν πολλοί στα κόμματα, θα έχει χαθεί το έξτρα πλεονέκτημα των νιάτων.
Και δεν είναι θετικό ότι όλοι σπεύδουν να προωθήσουν τους νέους; Πολύ θετικό ακούγεται. Ούτως ή άλλως, η ζωή συνεχίζεται - οι σημερινοί τριαντάρηδες θα είναι πενηντάρηδες πριν το καταλάβουν.
Το πρόβλημα έγκειται αλλού. Το πολιτικό μας σύστημα ευνοούσε μέχρι τελευταία την ισόβια παρουσία των πολιτικών στελεχών, που τώρα σπρώχνονται στην έξοδο. Αλλά δεν ευνόησε ποτέ την αξιοποίηση της εμπειρίας εκείνων που θα είχαν κάτι να συνεισφέρουν.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες - με 30 φορές τον δικό μας πληθυσμό - οι πρόεδροι δεν αγνοούν τους προκατόχους τους, όπως συμβαίνει με όλους τους πρωθυπουργούς μας. Τους αναθέτουν ειδικές αποστολές, τους δίνουν ρόλο. Εχουν, άραγε, τόση αυτάρκεια οι δικοί μας; Ή μήπως είναι πολλά τα στελέχη στην Ελλάδα που έχουν ευρωπαϊκή εμπειρία και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα;
Οι φαντάροι το είχαν πιάσει το νόημα, δεκαετίες πριν: ο νέος είν' ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Το πολιτικό μας σύστημα αρνείται να αντιληφθεί τη μεγάλη αλήθεια που κρύβει το σύνθημα...

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Αυτούς που θεωρούμε ότι θα αγωνιστούν για τα συμφέροντα μας και όχι αυτούς που μας χαϊδεύουν τα αυτιά .

Η απόφαση των δύο πολιτικών αρχηγών είναι προφανές ότι συνδέεται, εκτός από τις όποιες δικές τους εσωκομματικές σκοπιμότητες και με τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Η εποχή που ένας  πολιτικός αρχηγός  αποφάσιζε εν λευκώ και διαμόρφωνε  μια λίστα υποψηφίων με βάση τις δικά του κριτήρια και το δικό του στενό  κομματικό και προσωπικό συμφέρον,ούτε μπορεί να εμπνεύσει πλέον τους πολίτες, αλλά ούτε και εξυπηρετεί τις δικές τους κομματικές ανάγκες και σκοπιμότητες.Το κλίμα απαξίας  κατά του πολιτικού συστήματος που έχει διαμορφωθεί οδηγεί αναγκαστικά σε ένα περιορισμό της αρχηγικής αυθεντίας ,αλλά και σε επιλογές προσώπων που θα σηματοδοτούν αυτή την αντίληψη.

Η διαμόρφωση των  ψηφοδελτίων βέβαια θα κρίνει σε  σημαντικό βαθμό, αν πράγματι η απόφαση των δύο αρχηγών για καθιέρωση του σταυρού προτίμησης θα έχει και  την ανάλογη συνέχεια. Ωστόσο είναι δεδομένο ότι οι πολίτες θα έχουν  πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα από το παρελθόν. Είναι στη δική τους καθοριστική ευχέρεια, να μην επιλέξουν ακόμα και αν υπάρχουν ,πρόσωπα και  στελέχη που το μόνο προσόν τους είναι η κομματικής τους προϋπηρεσία ή έχουν γίνει αναγνωρίσιμα από τις κορώνες τους στα τηλεοπτικά παράθυρα,αλλά να δώσουν την προτίμηση τους σε νέους και άφθαρτους,σε υποψήφιους που έχουν καταξιωθεί στους χώρους  δουλειάς τους ή για την κοινωνική προσφορά τους.Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι πολλά πολιτικά στελέχη που αποδείχθηκαν στην πορεία ανεπαρκή ή και διαφθαρμένα αναδείχθηκαν , εξελίχθηκαν με τη δική μας ανοχή και στήριξη.

Για να μην διαμαρτυρόμαστε λοιπόν για μια φορά ακόμα εκ των υστέρων, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον με την ψήφο μας να στείλουμε στην ευρωβουλή, αυτούς που πραγματικά  αξίζουν, αυτούς που θεωρούμε ότι θα αγωνιστούν για τα συμφέροντα  μας  και όχι αυτούς που μας χαϊδεύουν τα αυτιά ή  αυτούς  που θεωρούμε απλώς πιο γνωστούς, πιο αναγνωρίσιμους. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η ευθύνη για αυτούς που μας εκπροσωπούν είναι και δική μας.

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Τα κόμματα είναι διαχρονικά φθαρμένα προϊόντα.

Τα κόμματα είναι διαχρονικά «φθαρμένα προϊόντα», ακόμη και στους πολίτες που καταναγκαστικά τα ψηφίζουν στην κάλπη. Ενώ την ίδια στιγμή οι πολίτες εμπιστεύονται πρόσωπα που δείχνουν ότι μπορεί να ξεφεύγουν από το απωθητικό πρότυπο του «κομματικού σωλήνα». Μέχρι οι προσδοκίες να διαψευσθούν, βέβαια?
Γιατί λοιπόν οι αρχηγοί δεν πράττουν το αυτονόητο; Να υπερβούν τα κομματικά βαρίδια, αλλάζοντας, μετασχηματίζοντας, επανιδρύοντας, ακόμη και ρίχνοντας στα σκουπίδια της Ιστορίας τα «φθαρμένα προϊόντα» που τους περιβάλλουν;  Τον Κ. Σημίτη τον κατατρέχει ο «διάβολος», γιατί δεν τόλμησε να επανιδρύσει το ΠΑΣΟΚ τότε που ήταν στην εποχή της παντοδυναμίας του, και ο Κ. Καραμανλής θα σκέφτεται ότι δεν του άξιζε η τύχη να συμπορευτεί μέχρι τέλους με τα ερείπια της ΝΔ.
Δυστυχώς η Ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Αλλωστε η πολιτική είναι ένας από τους λίγους χώρους που τα παθήματα σπανίως γίνονται μαθήματα. Στις αυτοδιοικητικές επιλογές τους και ο Α. Σαμαράς και ο Α. Τσίπρας μοιάζουν βραχυκυκλωμένοι σε ανούσιες και αντιπαραγωγικές κομματικές ισορροπίες. Τα παραδείγματα γνωστά. Τα λαμπερά πρόσωπα, οι δημιουργικοί, οι άνθρωποι της Νέας Εποχής απόντες. Οι επιλογές με κριτήρια κοντόθωρα, ψηφοθηρικά, συγκυριακά. Οι κομματικοί μηχανισμοί παντού και πάντοτε σε πρώτο πλάνο.

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Από το πολιτικό σκηνικό μονίμως απουσιάζει η… πολιτική!

Σπάνια οι εκλογές στη χώρα μας στρέφουν το ενδιαφέρον στο πραγματικό τους περιεχόμενο. Αυτό που κεντρίζει το θυμικό μας είναι η μονομαχία, η διαδικασία ανάδειξης του νικητή, ο γύρος του θριάμβου, η ταπείνωση του αντιπάλου, η αίσθηση τού να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Από το πολιτικό σκηνικό μονίμως απουσιάζει η… πολιτική! Στη θέση της, κυρίαρχη παραμένει η παθολογικά ελκυστική υπόσχεση της εξουσίας. Τα δε ψεύδη που διατυπώνονται προς χάριν της είναι τερατώδη και απολύτως πιστευτά.
Όλα γίνονται για τον λαό και για το δημόσιο συμφέρον. Ωστόσο, παρότι τόσο ο λαός όσο και το… δημόσιο συμφέρον γνωρίζουν το μέγεθος του ψεύδους, εν τούτοις πείθονται στις εξαγγελίες! «Αυτοί τη φορά οι μνηστήρες της εξουσίας ίσως να είναι καλύτεροι», ελπίζουν – δίχως να το πιστεύουν. Με αυτόν τον ιδιότυπο παραλογισμό συρρέουν οι ψηφοφόροι στα εκλογικά κέντρα προκειμένου να ασκήσουν το ιερό τους δικαίωμα της ψήφου. Γνωρίζουν ότι οι πολιτικοί ψεύδονται κραυγαλέα, το ομολογούν και τελικά το αποδέχονται σαν αυτό να αποτελεί μιαν επιταγή της μοίρας τους. Την επομένη διαψεύδονται τα μεγάλα λόγια, μικραίνουν οι βεβαιότητες και οι απολυτότητες γίνονται «ναι μεν, αλλά…» και άλλα μισόλογα. Οι διαπρύσιες διακηρύξεις κονταίνουν απελπιστικά και όλοι μοιάζουν τόσο ομοιόμορφοι μέσα στο κοστούμι της εξουσίας, τόσο απρόσωποι, τόσο ανύπαρκτοι για τους άλλους. Σε λίγους μήνες θα κληθούμε ενώπιον της συνείδησής μας και των καλπών να αποφασίσουμε για τις τύχες μας. Αυτή τη φορά ωστόσο τα πράγματα θα έχουν άλλη βαρύτητα, καθότι η υπογραφή μας - ψήφος μας είναι απαλλαγμένη από παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Η κρίση, αν μη τι άλλο, μας τοποθέτησε προ των ευθυνών μας, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή τη φορά τα δικαιώματά μας θα τα αναζητήσουμε αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες που μας αναλογούν. Οι εκλογές στις δημοκρατίες είναι ευκαιρία – και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες πρέπει να γίνουν μια κερδισμένη ευκαιρία, να δοθούν απαντήσεις, κατευθύνσεις υπό το καθεστώς της απαραίτητης ψυχραιμίας και όχι υπό το κράτος της εκδικητικότητας, του θυμού, της τυφλής τιμωρίας. Οι εκλογές αυτές, είτε αυτοδιοικητικές είτε ευρωπαϊκές είτε ενδεχομένως εθνικές, πρέπει να προσβλέπουν σε λύσεις και όχι σε πανηγυρισμούς.

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Τότε ο λαός χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Σήμερα βλέπουμε μια διαμάχη όπου η διευρυνόμενη ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών πολιτών (αλλά και κρατών) δοκιμάζει τις αντοχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. «Λαϊκιστές», κατά τους αντιπάλους τους, είναι αυτοί που θέλουν να δουν το «σύστημα» που τους πρόδωσε να σαρώνεται. «Ολιγαρχικοί» είναι όσοι υποτίθεται ότι είναι ή κρύβονται πίσω από το σύστημα. Με την κρίση, η επιβολή της λιτότητας ωθεί πολλούς να ονειρεύονται εύκολες λύσεις, όπως η επιστροφή σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν. Τυχόν νίκη των λαϊκιστών, όμως, πιθανότατα να οδηγήσει σε ασύνετες πολιτικές, που θα καταλήξουν αργά ή γρήγορα σε περισσότερη λιτότητα, μεγαλύτερη ένταση και αστάθεια. Τότε ο λαός χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και μπορεί να δεχθεί αυταρχικές λύσεις.

Οπως διδάσκει η Ιστορία, όμως, λαός που έχει δοκιμάσει τη δημοκρατία δεν μπορεί να ανεχθεί επί μακρόν άλλη μορφή διακυβέρνησης. Σε αυτήν την κρίση, η Ελλάδα ήταν και παραμένει προπομπός στην αναζήτηση του δρόμου που θα οδηγήσει στη στήριξη κάθε χειμαζόμενου λαού και στην ενίσχυση της Ευρώπης. Εδώ, με τη βοήθεια της Ευρώπης, πρέπει να βρεθεί η έξοδος από το δάσος της λιτότητας, του λαϊκισμού και του αυταρχισμού. Η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη και αυτονόητη. Χωρίς δημοκρατία δεν θα υπάρχει Ευρώπη.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ μια μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη!

Οσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνεται, ολοένα και περισσότερο, στο πολιτικό σκηνικό το χειρότερο δικομματικό σενάριο. Η Νέα Δημοκρατία, από τη μία, στρέφεται αποκλειστικά σχεδόν προς τα ακροδεξιά της, προσπαθώντας να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ελκυστική -με τις αποφάσεις και τα έργα της- στην εκλογική πελατεία αυτού του χώρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιδιώκει με κάθε τρόπο την κατάληψη της εξουσίας ποντάροντας στον απολίτικο διαχωρισμό μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Η πρόσφατη απόφαση μάλιστα της ΚΕ του για τη στήριξη πακέτου περιφερειαρχών στις επόμενες εκλογές, επισημοποιεί ουσιαστικά την εμμονή του στην αντιμνημονιακή συμμαχία που εκφράζεται με τη στήριξη ακόμα και... ψεκασμένων υποψηφίων.
Οι διεργασίες που ξεκίνησαν πριν από λίγο καιρό, με τη γνωστή πρωτοβουλία των «58», έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση στον παροπλισμένο και αμήχανο τα τελευταία χρόνια μεσαίο χώρο.
Η δυνατότητα συγκρότησης μιας προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης, ικανής, με το πολιτικό της μέγεθος και τον προγραμματικό της λόγο, να βάλει φρένο στο ακραίο δικομματικό σκηνικό που προδιαγράφεται και να εμποδίσει το δίλημμα Σαμαράς ή Τσίπρας να φτάσει στην κάλπη, έχει δημιουργήσει μια νέα δυναμική. Πολιτικές δυνάμεις και πολίτες που κινούνται ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύουν και συμμετέχουν σ' αυτή την προοπτική, προσβλέποντας με μεγαλύτερη αισιοδοξία στο μέλλον.
Δε λείπουν βέβαια και τα προβλήματα από αυτή τη διαδικασία. Η άρνηση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ να ανταποκριθεί στο κάλεσμα και οι όποιες ιδεολογικο-πολιτικές αντιπαραθέσεις στην Κεντροαριστερά, δεν μπορούν και δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο στις προσπάθειες ανασυγκρότησης και συσπείρωσης του προοδευτικού - μεταρρυθμιστικού τρίτου πόλου στην πολιτική ζωή του τόπου.
Δεν είναι αυτή η στιγμή να κρίνουμε το παρελθόν, να αποφανθούμε για τα θετικά και αρνητικά των προηγούμενων διακυβερνήσεων, να εστιάσουμε σ' αυτά που μας χωρίζουν.
Γιατί αυτά που μας ενώνουν, αυτά που επείγουν είναι πολύ πιο σπουδαία και πιο μεγάλα. Πρόκειται για το μέλλον της χώρας μας, για την ανάγκη να επιβιώσει και να μπει στον δρόμο της ανάπτυξης. Σ' αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς, ούτε καν όσοι σήμερα κρατούν επιφυλακτική στάση ή και αρνούνται τη συμπόρευσή τους, και για τους οποίους οι πόρτες θα είναι πάντα ανοιχτές.
Από την κρίση δεν θα βγούμε με απόφαση Σαμαρά. Το χρέος δεν θα εξαφανιστεί με απόφαση Τσίπρα. Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ μια μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη! ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Είναι αναφαίρετο το δικαίωμα.

Είναι αναφαίρετο το δικαίωμα σε μια δημοκρατία, κάθε κατηγορούμενου να μπορεί να υπερασπίζεται τις ιδέες του και να προσπαθεί να δικαιολογεί τις πράξεις του. Το απίστευτο μίσος όμως που εκπέμπουν οι δηλώσεις των νέων παιδιών που εμπλέκονται με τους «Πυρήνες της Φωτιάς» κατά της κοινωνίας, των δικαστών και του συστήματος γενικώς, θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.

Πώς γίνεται δηλαδή νέοι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει κατά κανόνα σε συνθήκες σχετικής οικονομικής άνεσης, που δεν έχουν εμπειρίες εργασιακής ή κοινωνικής καταπίεσης, σε μια χώρα όπου μπορούν ελεύθερα να συναναστρέφονται φίλους και ομοϊδεάτες τους, που δεν έχουν βιώσει συνθήκες δικτατορίας ή εμφυλίου, όπως παλιότερες γενιές, να ασπάζονται τις πιο ακραίες μορφές βίας και να οδηγούνται σε αυτοκαταστροφικές επιλογές.

Όσο κατανοητή κι αν είναι η νεανική επαναστατικότητα, όσο θεμιτή κι αν είναι η αντίδραση σε κατεστημένες ιδέες, άλλο τόσο ακατανόητη είναι αυτή η λατρεία της βίας, αυτό το συνολικό μίσος απέναντι στην κοινωνία, σε θεσμούς και πρόσωπα. 

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Οι τοπικές κοινωνίες δεν χρειάζονται ηγεσίες που μόνο σκοπό έχουν να προωθούν τα κομματικά τους συμφέροντα.

Αρκετά έχει πληρώσει όλα αυτά τα χρόνια η τοπική αυτοδιοίκηση την κομματοκρατία, τους κάθε λογής δημάρχους που μόνο προσόν τους ήταν η προσήλωση τους στον εκάστοτε αρχηγό ή στην κομματική νομεκλατούρα. Οι τοπικές κοινωνίες δεν χρειάζονται ηγεσίες που μόνο σκοπό έχουν να προωθούν τα κομματικά τους συμφέροντα, αλλά πρόσωπα ικανά και άξια να διαχειριστούν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της περιοχής τους και να βρουν λύσεις σε καταστάσεις που ταλανίζουν τους πολίτες τους.

Η κρίση που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως χώρα, δεν οφείλεται μόνο στην ανικανότητα και τη διαφθορά της κεντρικής εξουσίας. Μεγάλο μέρος ευθύνης για τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, για ρουσφετολογικές προσλήψεις, για φαινόμενα κακοδιαχείρισης και διαφθοράς έχουν και οι δήμοι.

Δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστοι δήμοι έχουν καταφέρει ακόμα και σήμερα να ελέγξουν τις σπατάλες και την οικονομική αιμορραγία τους και να είναι σε θέση παράλληλα να προσφέρουν αξιόπιστες και ουσιαστικές υπηρεσίες στους πολίτες τους.

Μετά από 5 χρόνια κρίσης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, είναι επιτέλους ευκαιρία να αφήσουμε στην άκρη τις κομματικές παρωπίδες και να επιτρέψουμε να αναδειχθούν στις επερχόμενες εκλογές πρόσωπα με κύρος,γνώσεις και κυρίως διάθεση να αγωνιστούν για τα συμφέροντα του τόπου τους και των πολιτών τους.

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Και τα δανεικά θέλουν να ξέρουν αν και πότε μπορεί να τα πάρουν πίσω.

 Αν δεν καλλιεργήσει η κυβέρνηση την εντύπωση ότι όλα πάνε καλά κι ότι το σχέδιό της εξελίσσεται σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της, ποιος θα το κάνει;
Σίγουρα όχι η αντιπολίτευση, και ιδιαίτερα η αξιωματική, που δική της δουλειά, όπως την αντιλαμβάνεται, είναι να τα «βλέπει» όλα σκοτεινά και δυσοίωνα και να τα περιγράφει ως «κατάμαυρα», αφού, για ανεξήγητους λόγους, θεωρεί ότι η εξέλιξη αυτή τη βολεύει και θα της επιτρέψει ν΄ ανέλθει στην εξουσία. Τι θα την κάνει την εξουσία σ΄ ένα χρεοκοπημένο κράτος, είναι κάτι που ανάγεται στην αρμοδιότητα ψυχιάτρων, αλλά αφού αυτή είναι η επιλογή της, τι να κάνουμε;
Αλλά στο παιχνίδι δεν μετέχουμε μόνο εμείς, μέσω της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Μετέχουν και οι δανειστές μας, που έχουν κάθε λόγο να ενδιαφέρονται για τις πολιτικές και άλλες εξελίξεις στη χώρα.
Και τα δανεικά θέλουν να ξέρουν αν και πότε μπορεί να τα πάρουν πίσω και για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν για τη χώρα τους οι εξελίξεις στη δική μας θέλουν να είναι προετοιμασμένοι ώστε, αν χρειαστεί, να προσπαθήσουν ν΄ αποτρέψουν καθετί το δυσάρεστο.
Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, η όποια παρέμβαση από την πλευρά των δανειστών μας θα ενισχύσει μοιραία την κυβερνητική πλευρά. Αυτό λένε και τα τελευταία δημοσιεύματα από τη Γερμανία για τις προθέσεις του Σόιμπλε και, κατά συνέπεια, της γερμανικής πλευράς. Ετοιμάζουν σχέδιο χρηματοδότησης, κομμένο και ραμμένο όχι μόνο στις δημοσιονομικές ανάγκες μας, αλλά και στις πολιτικές αντοχές μας.
Και φυσικά ο λόγος που θα το κάνουν, θα είναι για να μη βρεθούν στην άσχημη θέση ν΄ αποδεχτούν ότι το πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν και το οποίο επίμονα επέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια δεν απέδωσε τελικά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ισως αυτό να είναι και το ισχυρότερο χαρτί που κρατάει στα χέρια της η δικομματική των Σαμαρά - Βενιζέλου.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Ο πολιτισμός δεν είναι τσόντα ή συμπλήρωμα της ζωής και της πολιτικής.

 Η διαφθορά δεν αφορά μόνο τους κυβερνώντες και τους διαπλεκόμενους με το κράτος και τη διαχείριση της οικονομίας και της πολιτικής, αγγίζει και εμποτίζει και τον καθένα μας ξεχωριστά κι όλη την κοινωνία. Δεν μπορεί, όμως, μέσω των γενικεύσεων και των ισοπεδώσεων να εξισώνονται «οι πάντες και τα πάντα» με το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου και με τη γενίκευση μίας αντίληψης που σκοπίμως καλλιεργείται πως «όλοι το ίδιο είναι και αν δεν είναι θα γίνουν». Αυτό βολεύει αυτούς που θέλουν να γαντζωθούν στην όποια εξουσία, γι' αυτό και σπέρνουν τον φόβο και μιλούν για κενό εξουσίας αν δεν αποκτήσουν πλειοψηφία οι συγκυβερνώντες...
Το πρόβλημα είναι, κι αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι συγκυβερνώντες, συνδιαχειριστές των μνημονίων που επιβάλλουν οι τροϊκανοί, βαθύτατα υπαρξιακό και κοινωνικοπολιτιστικό και δεν θα λυθεί με τα αποτελέσματα που θα βγουν από τις κάλπες. Η κρίση, πέρα από τις αρνητικές παρακρούσεις που προκαλεί, διεγείρει και τις καταχωνιασμένες ανθρώπινες αξίες, μας αναγκάζει να αναστοχαστούμε τον τρόπο της ζωή μας, να ξεφορτωθούμε τις πλασματικές, πλαστές εν πολλοίς, ανάγκες που δημιουργεί ο καπιταλιστικός καταναλωτισμός. Συνεπώς το ζητούμενο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και να βρούμε και να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Το πνεύμα της αλληλεγγύης γίνεται πράξη, σε όλη τη χώρα υπάρχουν πάνω από 2.500 συλλογικότητες που δημιουργούν αντισώματα στον καρκίνο τον κομματικοπολιτικό και τα πρώτα κύτταρα της άμεσης δημοκρατίας γεννιούνται. Καθότι η δημοκρατία είναι λειψή και τη χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει για να νομιμοποιούνται και να μας καθιστούν συνενόχους, γι' αυτό θα πρέπει να παραδεχτούμε και εμείς πως «φταίμε καμπόσο».
Η αντίσταση στις μεταλλάξεις, στις μεταμορφώσεις και τις μεταλλαγές που συντελούνται καθημερινά μπορεί να γίνει από τον πολιτισμό των καθημερινών σχέσεων, που πολεμάει τη βαρβαρότητα στην οποία μας σπρώχνει το σύστημα. Ο πολιτισμός και η πολιτική είναι ομόρριζες και αξεχώριστες έννοιες. Ο πολιτισμός δεν είναι τσόντα ή συμπλήρωμα της ζωής και της πολιτικής. Δεν είναι επιδόρπιο και δεν καταναλώνεται, ούτε εμπορευματοποιείται. Δεν είναι μέρος, είναι το όλον της ύπαρξής μας... Πόλη - πολίτες, πολιτική, πολιτεία πολιτεύομαι, πολιτισμός είναι αξεχώριστες έννοιες και οι σημασίες τους είναι συμπληρωματικές και αδιαίρετες, άμα εμφορούμασταν από αυτές, τότε δεν θα ζούσαμε σε κοινωνίες βαρβαρότητας, ούτε θα υπήρχαν άνθρωποι εκτελεστικά όργανα φρουροί της πατρίδας, που θα δημιουργούσαν το έγκλημα - πνιγμό στο Φαρμακονήσι...

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Αυτή η μέρα θ΄ αργήσει πολύ ακόμη;

Μπορεί να δώσουν μια ανάσα σε κάποιους, μπορεί κάποιοι άλλοι να βγουν προσωρινά από τα αδιέξοδά τους, αλλά ουσιαστικές και αποτελεσματικές λύσεις δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Κι αυτό νομίζω ότι το ξέρουμε όλοι. Για να υπάρξει μείωση της ανεργίας, θα πρέπει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, που σημαίνει να ιδρυθούν νέες επιχειρήσεις, οι οποίες θ΄ αναλάβουν να καλύψουν τις καταναλωτικές ανάγκες που θα δημιουργηθούν στο μεταξύ στην ελληνική κοινωνία.
Μόνο που για να φτάσουμε σ΄ ένα τέτοιο σημείο θα πρέπει να ξεπεράσουμε πολλά εμπόδια και να καταγραφούν πολλές αλλαγές στη σημερινή κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Θα πρέπει, για παράδειγμα, ν΄ αυξηθεί το εισόδημα των εκατομμυρίων οικογενειών που με δυσκολία τα φέρνουν βόλτα ή αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους και θα πρέπει να εδραιωθεί στην πλειονότητα των πολιτών η βεβαιότητα ότι ξαναπαίρνουμε την πάνω βόλτα.
Αυτό είναι και το δυσκολότερο απ΄ όλα. Δεν δημιουργείται από τη μια μέρα στην άλλη και δεν είναι η εξαγγελία κάποιων επενδύσεων ή η ανακοίνωση ορισμένων δημοσιονομικών δεικτών που θα καταφέρουν να πείσουν ότι μπήκαμε πια στη φάση της ανάκαμψης. Είναι κάτι που θα το νιώσει ο καθένας μας από τα όσα συμβαίνουν γύρω του, από τον τρόπο που θα κινείται πια η κυβέρνηση, από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, από την αισιοδοξία που θ΄ αρχίσει ν΄ αντικαθιστά σταδιακά την καταθλιπτική απαισιοδοξία που πνίγει την ελληνική κοινωνία.
Πότε θα συμβούν όλα αυτά; Μα φυσικά τη μέρα που ο απλός Ελληνας πολίτης, αυτός που μάταια πασχίζει σήμερα να ισοσκελίσει τις δαπάνες του με τα έσοδά του, θα διαπιστώσει ότι η Πολιτεία όχι μόνο δεν του έχει προσθέσει νέα βάρη, αλλά αντίθετα έχει αφαιρέσει κάποιο ή κάποια απ΄ αυτά που επί χρόνια του φόρτωνε. Αυτή η μέρα θ΄ αργήσει πολύ ακόμη;