Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Η χώρα βρίσκεται ακόμη υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και αυτό δεν θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη.

Οι κομματικές ισορροπίες, οι γεωγραφικές κατανομές και τα συνήθη μέτρα στην επιλογή προσώπων και τη διανομή ρόλων δεν αποφεύχθηκαν, αλλά οφείλουμε να δεχτούμε ότι υπήρξαν και τολμηρές αναθέσεις χαρτοφυλακίων, από την αποτελεσματικότητα των οποίων θα εξαρτηθεί σε μέγιστο βαθμό η πορεία της κυβέρνησης. Τα πέντε κρίσιμα «μέτωπα» είναι γνωστά και σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την αναδιάταξη του Δημοσίου, ώστε από τροχοπέδη να καταστεί εργαλείο για να γίνει το βήμα επανεκκίνησης που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.
Τα δεδομένα είναι γνωστά σε όλους και οι προτεραιότητες απολύτως προσδιορισμένες, ώστε να μην επιδέχονται παρερμηνειών και παρεξηγήσεων από κανέναν. Η χώρα βρίσκεται ακόμη υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και αυτό δεν θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη.
Οι υπουργοί που ανέλαβαν τα καθοριστικά χαρτοφυλάκια στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν διατυπώσει κατά περιόδους ξεκάθαρες και τολμηρές απόψεις για όλα αυτά που πρέπει να γίνουν και έχουν την ευθύνη των χειρισμών. Προφάσεις, δικαιολογίες και πολιτικοί ελιγμοί όχι μόνον δεν επιτρέπονται, αλλά είναι ασυγχώρητοι... Αλλωστε η συμμετοχή στην κυβέρνηση είναι... προαιρετική και όποιος δεν αντέχει γνωρίζει τι πρέπει να κάνει.
Για να υπάρξει, όμως, ταχεία απόδοση έργου και να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος, απαιτείται ειλικρινής και ανεπιτήδευτη σύμπνοια μεταξύ των δύο πια κυβερνητικών εταίρων και αυτό είναι πρωτίστως δουλειά των αρχηγών. Η εμπειρία του ενός έτους έχει λογικά κάνει και τους δύο σοφότερους και ως εκ τούτου μπορούν εύκολα να υπερκεράσουν εγωισμούς και σφάλματα του παρελθόντος. Η μοίρα τους, άλλωστε, είναι συνδεδεμένη και η πορεία τους αναγκαστικώς κοινή. Πέραν της θεμιτής ανθρώπινης φιλοδοξίας, που συχνά επηρεάζει σχέσεις και συμπεριφορές προφανώς, γνωρίζουν ότι έχουν μόνον την επιλογή της επιτυχίας για να μπορούν να ελπίζουν κάποια στιγμή στο μέλλον σε πολιτικά οφέλη. Ο θεσμικός τους ρόλος είναι επίσης προσδιορισμένος, αλλά πέραν αυτού απαιτείται γενναιοδωρία εκατέρωθεν, που συχνά βοηθά να ξεπερνιούνται δυσκολίες και εμπόδια με μεγαλύτερη ευκολία.

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Το πρόβλημα πλέον είναι βαθύτατα κοινωνικό.

Ο προβληματισμός αρχίζει νωρίς, με την αγωνία των γονιών και την απαξία της γνώσης και της παιδείας, η οποία είναι χρήσιμη σε όποια επιλογή κι αν κάνουν τα παιδιά μας. Τώρα, όμως, που η ανεργία αγγίζει το 60% των νέων και τα σπουδασμένα παιδιά μας με πτυχία, με μεταπτυχιακά, με ξένες γλώσσες και σπουδές στο εξωτερικό δεν μπορούν να βρουν δουλειά, το πρόβλημα πλέον είναι βαθύτατα κοινωνικό, στο οποίο οι Πανελλήνιες Εξετάσεις των κομμάτων και προπαντός των δύο κομμάτων, τα οποία έγιναν ένα και μας κυβερνούν κοντά σαράντα χρόνια, έχουν αποτύχει παταγωδώς...
Η τελευταία μνημονιακή σύμπραξη των δύο κομμάτων με προοπτική εξάντλησης της τετραετίας διατηρεί την πολιτική λιτότητας που έχουν επιβάλει οι τροϊκανοί και έχει εξασφαλισμένη την αποτυχία. Ενώ έχει αποτύχει αυτή η πολιτική και το διαπιστώνουν και το παραδέχονται και οι ίδιοι, επιμένουν μέχρι τελικής πτώσεως. Καθημερινά κλείνουν εταιρείες, εξοντώνονται οι μικρομαγαζάτορες και οι επιχειρήσεις, απολύονται πάνω από χίλιοι εργαζόμενοι την ημέρα και στο όνομα της εξυγίανσης και των μεταρρυθμίσεων έρχονται να αναγγείλουν και άλλα μέτρα. Τρία χρόνια μιλούν για επενδύσεις, για ανάπτυξη, για «πάταξη» της ανεργίας (από τους 400.000 έφτασαν στο 1,5 εκατ. οι άνεργοι) και δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις του κοινού νου, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο. Ο χρόνος, όμως, έχει τελειώσει. Οι θερινές διακοπές έγιναν όνειρο και τα μπάνια του λαού έγιναν ένα σύντομο ανέκδοτο που δεν «βγάζει» γέλια.

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Οι αποχωρήσεις φαίνονται λιγότερο πιθανές.

Οι δυνάμεις που συγκροτούν την παρούσα κυβέρνηση είναι οι δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, για καλό και για κακό. Οι πολιτικές επιλογές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έφτασαν τη χώρα στο σημείο ρήξης του 2009-10 και οι ίδιοι λίγο-πολύ άνθρωποι διαχειρίζονται το ναυάγιο έκτοτε. Ο παλαιός δικομματισμός συναιρεμένος θα αποτελέσει πιθανότατα τον ένα μεγάλο πόλο στο πολιτικό σκηνικό προσεχώς. Οι ιδεολογικές διαφορές, δυσδιάκριτες ήδη από καιρό, τώρα πλέον έχουν εξαλειφθεί· στη μέλλουσα ρητορική του νέου δεξιού-κεντροδεξιού πόλου η μόνη συνέχουσα ύλη θα είναι ο φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός, στο μέτρο βεβαίως που θα εξακολουθήσει να υπάρχει η Ευρωζώνη όπως την ξέρουμε τώρα. Εν πάση περιπτώσει η συναίρεση των δύο πρώην αντιπάλων στην κυβέρνηση εφαρμογής του Μνημονίου προοιωνίζεται την ανάδυση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, με προσχωρήσεις και τρίτων, νυν αστέγων. Οι αποχωρήσεις φαίνονται λιγότερο πιθανές. Ιδεολογικά, ο νέος σχηματισμός θα δέχεται διαρκώς πίεση από την Ακροδεξιά, ως εκ τούτου θα είναι δυσχερής έως αδύνατη η επέκταση προς το Κέντρο. Ενδεχομένως να διαμορφωθεί ένας λόγος οιονεί νεοθατσερικός, με λαϊκιστικές και αυταρχικές αποχρώσεις, πάντως ο πολιτικός φιλελευθερισμός συρρικνώνεται διαρκώς.
Ο άλλος πόλος του μεταμνημονιακού-μεταπτωχευτικού δικομματισμού συγκροτείται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μεγαλύτερο μέρος της ΔΗΜΑΡ και ένα μέρος του κερματισμένου ΠΑΣΟΚ συγκλίνουν ήδη προς τα εκεί. Κεντρώος χώρος δεν υπάρχει, οποιαδήποτε ανασύστασή του είναι προς το παρόν καταδικασμένη. Ο αριστερός-κεντροαριστερός πόλος της νέας εποχής έχει να επιλύσει δύσκολα προβλήματα φυσιογνωμίας και λόγου, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με απώτατο ορίζοντα τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές εκλογές στα μέσα του 2014 ― ίσως και νωρίτερα. Κυρίως επείγεται να βρει ιδέες και ζωτικότητα, πρόσωπα και δυνάμεις, ώστε να εμφανιστεί ως επί της ουσίας κυβερνώσα δύναμη.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Αυτό, όμως, είναι κάτι που κανένας δεν μπορεί να το επιτύχει.

Η κυβέρνηση επενδύει πολιτικά στις επενδύσεις και δεν το κρύβει.
Δεν αποτελούν, ασφαλώς, οι πρωτοβουλίες αυτές την απάντηση στα πολλά και δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός, ούτε και πρόκειται ν΄ ανατρέψουν τη διαμορφωμένη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτό, όμως, είναι κάτι που κανένας δεν μπορεί να το επιτύχει. Θα έρθει -αν έρθει- σταδιακά και μετά από συνεχείς και επίπονες προσπάθειες.
Απλώς οι επενδύσεις είναι η προϋπόθεση για να ξεκινήσουν, με προοπτικές ευτυχούς κατάληξης, οι προσπάθειες αυτές. Η ανεργία δεν θα μειωθεί ως εκ θαύματος, ούτε και οι θέσεις εργασίας δημιουργούνται με ευχολόγια. Χρειάζεται να επενδυθούν χρήματα και μάλιστα πολλά. Το ελληνικό Δημόσιο δεν είναι σε θέση, προς το παρόν, να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο σε μια τέτοια εξέλιξη. Αρα η προσπάθεια για προσέλκυση κεφαλαίων δεν είναι απλώς χρήσιμη, είναι επιβεβλημένη.
Εχει άλλωστε μια σημαντική ιδιαιτερότητα η κάθε επενδυτική κίνηση που γίνεται σε μια χώρα με τα προβλήματα που παρουσιάζει η δική μας.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματά τους εκείνος κρέμασε τη γραβάτα του…

Για πρώτη φορά οι Έλληνες αντιμετωπίστηκαν ως πολίτες και όχι ως αντικείμενα προς άγρια εκμετάλλευση. Είναι νωπές οι μνήμες που όλοι έζησαν. Για να νοσηλευτεί κάποιος στα μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας έπρεπε πρώτα να έχει εκποιήσει σημαντικό κομμάτι της περιουσίας του, διαφορετικά πέθαινε σαν το σκυλί… Έγιναν όλα τέλεια και όπως έπρεπε να γίνουν; Ασφαλώς και όχι. Θα μπορούσε να οργανωθεί καλύτερα; Ασφαλέστατα ναι. Όμως για πρώτη φορά η χώρα απέκτησε Εθνικό Σύστημα Υγείας. Για πρώτη φορά ο κάτοικος του πιο απομακρυσμένου χωριού είδε δίπλα του ένα όμορφο Κέντρο Υγείας, έναν νέο ιατρό να του δώσει τις πρώτες βοήθειες, να εμβολιάσει το παιδί του, να του συνταγογραφήσει τα απαραίτητα φάρμακα. Για πρώτη φορά ένιωσε ότι η πρόσβαση στις δομές Υγείας είναι δικαίωμα και όχι ακριβοπληρωμένο ρουσφέτι του τοπικού κομματάρχη. Για πρώτη φορά ένιωσε ασφαλής στα θέματα Υγείας.

Και ύστερα; Ύστερα επανεμφανίστηκαν τα «πιράνχας της Υγείας» Τα οικονομικά μεγέθη στον χώρο της Υγείας είναι τεράστια. Αργά - αργά και μεθοδικά υπονόμευσαν, δυσφήμισαν και απαξίωσαν το ΕΣΥ, αποψίλωσαν τα νοσοκομεία από το στελεχιακό δυναμικό, δημιούργησαν λαμπερά ιδιωτικά θεραπευτήρια - ξενοδοχεία, έπεισαν τις Ελληνίδες ότι δεν υπάρχει φυσιολογικός τοκετός, αλλά γέννα μόνο με καισαρική τομή, ξαφνικά όλοι οι Έλληνες έγιναν «καρδιοπαθείς», δεν έμεινε χολή και σκωληκοειδής απόφυση στο ανθρώπινο σώμα… «Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω…».

Σήμερα που η Ελλάδα ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της Ιστορίας της, σήμερα που η προάσπιση της Δημόσιας Υγείας θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο μέλημα των υπευθύνων και αρμοδίων, σήμερα το ΕΣΥ ζει τις τελευταίες του στιγμές. Τα πάντα γύρω μας γκρεμίζονται. Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι αυτές τις κρίσιμες ώρες στη θέση του Αυγερινού και του Γεννηματά βρέθηκε ο Λοβέρδος.


Εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματά τους εκείνος κρέμασε τη γραβάτα του… Αυτός έδωσε το τελειωτικό χτύπημα γκρεμίζοντας ό,τι με τόσο κόπο και θυσίες είχε χτιστεί 30 χρόνια τώρα. Αντί να ορθώσει το όποιο πολιτικό ανάστημα διέθετε, αντί να αναλογιστεί ότι η Υγεία του λαού δεν είναι διαπραγματεύσιμη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και εντολές, συμπεριφέρθηκε ως τροϊκανός επίτροπος και όχι ως σοσιαλιστής (τρομάρα του) υπουργός. Έσβησε σε μια νύχτα από τον χάρτη 50 νοσοκομεία. Παρακολούθησε απαθής την απογύμνωση των Μονάδων Υγείας από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Παρέδωσε το υπουργείο Υγείας στα «κοράκια της Υγείας» και αυτά με στημένες μελέτες της συμφοράς τον αποκοίμιζαν λέγοντάς του ότι «γράφει Ιστορία…». Πράγματι θα μείνει στην Ιστορία ως ο νεκροθάφτης της Δημόσιας Υγείας στη χώρα μας! Το ΕΣΥ πάνω στον «ανθό της νιότης του» θυσιάζεται, παρασύροντας στον χαμό του ολόκληρο τον ελληνικό λαό…

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι σαφήνεια, ειλικρίνεια και σοβαρότητα.

Αν και πόσο καλή μπορεί να αποδειχθεί η κυβέρνηση είναι κάτι που θα φανεί μόνο ύστερα από μερικούς μήνες. Το μόνο που θα έχουμε αυτή την εβδομάδα θα είναι μια καταγραφή διαθέσεων και στόχων. Οι διαθέσεις θα προκύψουν έως έναν βαθμό από τη σύνθεση της κυβέρνηση. Και οι στόχοι από το πρόγραμμα πάνω στο οποίο θα συμφωνήσουν και θα μας το γνωστοποιήσουν.
Κυρίως το πρόγραμμα θα είναι εκείνο που θα δώσει το στίγμα της κυβέρνησης. Και το λάθος που ελπίζω να μη διαπράξουν είναι να καταρτίσουν κανένα μεγαλόπνοο και υπερβολικά αισιόδοξο πρόγραμμα, σαν αυτά που συνηθίζουν όλα τα κόμματα να διακηρύσσουν προεκλογικά και όλες οι κυβερνήσεις να υπόσχονται μετεκλογικά.
Το πρώτο θετικό στοιχείο της νέας κυβέρνησης θα είναι η επιβεβαίωση, μέσω της προγραμματικής συμφωνίας των δύο αρχηγών, ότι δεν αιθεροβατεί, αλλά ότι έχει απόλυτη συναίσθηση της πραγματικότητας και θα κινηθεί με εφικτούς στόχους και σαφή, κατά το δυνατόν, χρονοδιαγράμματα. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια της κρίσης έχουμε ακούσει πολλές κυβερνητικές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και περισσότερες αντιπολιτευτικές αερολογίες που δεν θα υπήρχε περίπτωση να τηρηθούν.
Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι σαφήνεια, ειλικρίνεια και σοβαρότητα. Στόχους υπολογισμένους και εφικτούς. Τέτοιους που δεν θα διαψεύσουν τις όποιες προσδοκίες μέσα στους επόμενους μήνες, αλλά θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη του πολίτη. Δεν έχουν καμιά αξία τα μεγάλα λόγια. Εκείνο που μετράει αυτή την ώρα είναι να ξέρουμε όλοι σ΄ αυτήν τη χώρα τι σκοπεύει να κάνει κάθε τόσο η κυβέρνηση για να μας φέρνει πλησιέστερα στην έξοδο από την κρίση.
Οχι τι θέλει να κάνει, αλλά τι μπορεί να κάνει.

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Τι θα γίνει παραπέρα κανένας δεν μπορεί να ξέρει.

Είναι βέβαιο ότι ο τρόπος που λειτούργησε η τρικομματική δεν ήταν ο καταλληλότερος. Και η ευθύνη γι΄ αυτό δεν ανήκε αποκλειστικά και μόνο στη ΝΔ και τον Σαμαρά που αποφάσιζαν και ενεργούσαν σαν να ήταν αποκλειστικά δική τους υπόθεση η διακυβέρνηση της χώρας. Ανήκε και στους Βενιζέλο και Κουβέλη -και κυρίως στον πρώτο- που εσφαλμένα είχαν θεωρήσει ότι θα ήταν επωφελέστερο γι΄ αυτούς να μην επωμίζονται άμεσα πολιτικές ευθύνες.
Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι για τα μεν αρνητικά της συγκυβέρνησης θεωρούνταν συνυπεύθυνοι, για τα δε θετικά το όποιο όφελος κατέληγε στη ΝΔ. Η περίπτωση της ΕΡΤ ήταν εκείνη που ξεπέρασε κάθε όριο αντοχής και ανοχής των δύο μικρότερων εταίρων.
Και τώρα μένει να δούμε αν η μορφή που θα έχει η νέα κυβέρνηση και ο τρόπος που θα λειτουργήσει θα δικαιώνουν ή όχι τις προσδοκίες του ΠΑΣΟΚ. Πιθανότατα -και σε πρώτη φάση τουλάχιστον- θα τις δικαιώνει οπωσδήποτε, γιατί μόνο έτσι θα προχωρήσει η συνεργασία. Τι θα γίνει παραπέρα κανένας δεν μπορεί να ξέρει. Αλλά το βέβαιο είναι ένα: οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις θα αποφέρουν μια κυβέρνηση που θα λειτουργεί αρμονικότερα και -ευχόμαστε- αποτελεσματικότερα.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Χωρίς ποτέ να καταλήγουν πουθενά.

Τελευταία είναι ένα ιδιαίτερο είδος που αναπτύχθηκε στην εποχή της αστακομακαρονάδας. Πρόκειται για μία κατηγορία παράσιτων του αστικού συστήματος, όπως αυτό παραμορφώθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Είναι μια μορφή αριστοκρατίας της Αριστεράς, συνήθως με πατέντα αποκτηθείσα στο Πολυτεχνείο. Τύποι οι οποίοι μπορούν να ξυπνούν αργά, κάνουν περίεργες δουλειές (όταν κάνουν...) που τους επιτρέπουν να έχουν άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους και συνήθως τους συναντά κάποιος στα καφενεία αραχτούς να αγορεύουν. Είτε εργάζονται στο Δημόσιο ως καλοπληρωμένοι υπάλληλοι είτε ως ιδιώτες κάνουν καλές δουλειές με το Δημόσιο, η δουλειά τους είναι, βασικά, να συζητούν. Να συζητούν χωρίς ποτέ να καταλήγουν πουθενά. Οχι δηλαδή ότι τους ενδιαφέρει να καταλήξουν κάπου, διότι γι’ αυτούς η συζήτηση είναι αυτοσκοπός. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, η βασική θέση τους στα διάφορα πρακτικά ζητήματα που ανακύπτουν είναι «να το συζητήσουμε» - να το συζητήσουμε, εννοούν, ώστε να μην καταλήξουμε πουθενά. Δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως διαπρέπουν ως δημοσιογράφοι ή ως μαϊντανοί με τους οποίους οι δημοσιογράφοι καλύπτουν χρόνο στις εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Τέτοια είναι, κατά βάσιν, η ΔΗΜΑΡ του μπαρμπα-Φώτη Κουβέλη. Σχολιαστές της πραγματικότητας από τα τραπέζια του Ντόλτσε φιλολογούντες ακατασχέτως και οπαδοί της καλής ζωής, που όταν βρεθούν μπροστά στα δύσκολα διλήμματα της πραγματικότητας παραγγέλνουν...ένα ακόμη εσπρέσο. Iσως η κυβέρνηση να πορευτεί καλύτερα χωρίς αυτούς. Η συμμετοχή τους -απεδείχθη αυτό- ήταν πηγή προβλημάτων. Το πιθανότερο, δε, είναι να συνεχίσουν να τη στηρίζουν στη Βουλή (και από τα τραπέζια του Ντόλτσε...), ακριβώς επειδή η παρασιτική καλοπέρασή τους εξαρτάται από τη διατήρηση του συστήματος που οι ίδιοι δεν τολμούν να υποστηρίξουν...

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί...

Βρε πως αλλάζουν οι  καιροί, που είναι οι μέρες που κατά το σύστημα ο Φώτης Κουβέλης ήταν ο νουνεχής ηγέτης, ο νηφάλιος, υπεύθυνος πολιτικός. Μέσα σε μια ώρα έγινε αλλοπρόσαλλος αυτοκαταστροφικός, παράξενος.

Το μιντιακό - πολιτικό σύστημα που τρέμει τις εκλογές όσο τίποτα έτρεξε χτες να στηρίξει με περισσό καμάρι τον Ευάγγελο Βενιζέλο και να προβλέψει όλα τα δεινά για τον Φώτη Κουβέλη που «τόλμησε» να διαφωνήσει ανοιχτά. Μέσα σε λίγη ώρα ξεχάσαμε τον Σαμαρά, που  έβαλε μαύρο στην ΕΡΤ και απόλυσε με μια μονοκοντυλιά 2.660 εργαζόμενους. Έγινε ο Κουβέλης το «μαύρο πρόβατο».

Προφανώς η ιστορία του Καρατζαφέρη θα έπρεπε να είναι αρκούντως διδακτική για όσους δέχονται να παίξουν με το σύστημα: υπαναχωρήσεις, αλλαγές, κωλοτούμπες  δεν συγχωρούνται. Ήδη από χτες το βράδυ άρχισαν οι ύμνοι στον Βενιζέλο και η ανάδειξη του σε νουνεχή ηγέτη που φρόντισε για την πολιτική σταθερότητα στον τόπο.
Πριν ακόμα ξεκινήσει η συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΔΗΜΑΡ ο βουλευτής Βασίλης Οικονόμου έσπευσε να διατυπώσει τη διαφωνία του από το ενδεχόμενο αποχώρησης από την κυβέρνηση και τον Νίκο Μπίστη να επιφυλάσσει κολακευτικά σχόλια  για τον Βενιζέλο. Τα «όργανα» άρχισαν λοιπόν και πολλοί ξεκίνησαν από χτες το βράδυ να αναλύουν πως το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται ξανά σε πρωταγωνιστή της Κεντροαριστεράς.

 Κυκλοφόρησαν όλα τα σενάρια πως εκεί που βρισκόταν στο καναβάτσο και η ΔΗΜΑΡ φάνταζε πιο ελκυστικός πόλος οδηγείται ουσιαστικά σε πολιτικό αφανισμό. Κανείς από τους επίσημους αναλυτές δεν «έβλεπε» χτες, ότι ενδεχομένως να ήρθε η ώρα το ΠΑΣΟΚ να δικαιώσει όσους εκτιμούν ότι είναι συνιστώσα της ΝΔ.  Όσο για την φιλάσθενη ΔΗΜΑΡ και το πολιτικό της μέλλον ας πρόσεχε…. 

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Δεν έμαθαν ποτέ ότι το πρώτο όργανο της ομιλίας και της γραφής είναι το αυτί:

Το πότε πρέπει να φύγει το μαύρο από την οθόνη ήταν μία από τις αφορμές της διένεξης. Φιλονίκησαν λοιπόν οι υποστηρικτές τού «άμεσα» με τους προμάχους τού «αμέσως». Δεν πρόκειται βέβαια για αναβίωση της παλιάς έριδας για τα εις -ως επιρρήματα και τον «εκδημοτικισμό» της κατάληξής τους εις -α. Ως προς αυτό το μόνο που αξίζει να ειπωθεί είναι πως ο μύδρος των «καθαρών» («εσείς οι μαλλιαροί θα καταντήσετε να λέτε «σαφά» το «σαφώς"») δεν θα εξαπολυόταν αν οι λόγιοί μας είχαν προσέξει τον Ομηρο, τον Πίνδαρο, τους τραγικούς, τον Αριστοφάνη, τον Ξενοφώντα. Θα διαπίστωναν ότι όλοι τους χρησιμοποιούσαν συχνά το «σάφα» με την έννοια του «σαφώς». Οι ανελλήνιστοι.
Δεν ταυτίζονται το «αμέσως» και το «άμεσα», όπως αποσαφηνίζει και η προφορική χρήση τους. Αν το «άμεσα» με τη σημασία τού «αμέσως» (και όχι του «απευθείας» που είχε ώς τότε) εισήχθη από τους Πασοκτζήδες με τα «διαφωνώ κάθετα» κ.τ.λ. ή από παλαιότερους θιασώτες του γλωσσικού λαϊκισμού. Πρόκειται πάντως για μία επιπλέον παραγωγή των χειλιών ή της γραφίδας όσων πιστεύουν ότι μπορούν να μιλήσουν σε πιο γνήσια δημοτική και από τον ίδιο τον δήμο. Και οι οποίοι δεν έμαθαν ποτέ ότι το πρώτο όργανο της ομιλίας και της γραφής είναι το αυτί: Ακούς όσο πιο προσεχτικά γίνεται και όσο περισσότερους μπορείς. Αν άκουγαν οι υπερδημοτικιστές, θα είχαν παρατηρήσει πως η λαϊκή ομιλία και τις λεπτές αποχρώσεις διασώζει (λ.χ. ανάμεσα στο «καλά» και το «καλώς») και ελάχιστα (έως καθόλου) χρησιμοποιεί το «άμεσα» με την έννοια του «εδώ και τώρα».
Εχουμε λοιπόν ένα ημιλόγιο πλάσμα που αυτοπαρουσιάστηκε σαν λαϊκότερο του λαϊκού αλλά και σαν οιονεί υπερθετικός βαθμός τού «αμέσως». Κι όμως. Το συνειδητοποιήσαμε και με τον τωρινό καβγά: Το «αμέσως» εξακολουθεί να σημαίνει «αμέσως» και να ακούγεται ως απολύτως δεσμευτικό, ενώ το «άμεσα» είναι πολύ πιο χαλαρό. Και τουλάχιστον όταν το χρησιμοποιούν οι πολιτευόμενοι, κατέληξε να σημαίνει κάτι ανάμεσα στο «αύριο-μεθαύριο και βλέπουμε». Είναι δηλαδή τόσο σαφές και αυστηρό όσο το «δυο-τρία τσιγάρα δρόμος» με το οποίο σου απαντούσαν παλιά όταν ρωτούσες πού βρίσκεται το τάδε κάστρο.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Το δίς εξαμαρτείν ούκ ανδρός σοφού εστί.

Ο   πολιτικός   απατεών  σπεύδει   έκ    των  πρώτων  να   μετάσχη    είς   τους   πανηγυρισμούς   του   θερισμού,  προσποιούμενος  ότι  δήθεν   μετέσχεν   είς  τον  μόχθον   της   σποράς...

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: γιατί;

Όλοι ξέραμε τι γινόταν στην ΕΡΤ με τις εξωτερικές παραγωγές. Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε, πρόσωπα, πράγματα και συνεταιρισμούς. Κι ακριβώς επειδή αυτή η σήψη είχε ωριμάσει και τη συνείδηση της κοινής γνώμης, κανείς δεν περίμενε ότι ο πρωθυπουργός της χώρας θα προχωρούσε σε μια τόσο ανώριμη και άγρια παρέμβαση, κατάργησης του σήματος της δημόσιας ραδιοτηλέορασης για κάτι σχεδόν αυτονόητο. Μια παρέμβαση που προκαλώντας αντίστροφα αντανακλαστικά, έφερε στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ συμπαραστάτες ακόμη και εκείνους που τη χλεύαζαν ως τη στεντόρεια φωνή του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: γιατί; Γιατί επελέγη μια παρέμβαση τιμωρητική, κατά παράβαση ακόμη κι αυτού του κοινοβουλευτικού πρωτοκόλλου, μια παρέμβαση που είναι τόσο μακριά από την Ευρώπη, ώστε δεν μπόρεσε να μην επικριθεί ακόμη και από τις ευρωπαϊκές ελίτ που υποτίθεται την «προκάλεσαν» στο όνομα της μείωσης του δημόσιου τομέα;
Αρκετά 24ωρα μετά το μαύρο στην οθόνη, πολλοί από όσους επιχειρούν να απαντήσουν σε αυτό το «γιατί» καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα: η παράκαμψη δημοκρατικών θεσμών με αφορμή τη δημόσια τηλεόραση ομοιάζει με συνειδητή επιλογή ρήξης με τους κυβερνητικούς εταίρους και αξιοποίησης των όρων του κοινωνικού αυτοματισμού. Το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του το συντηρητικό κόμμα δεν θα έχει εκλογικό αντίπαλο πολιτικό φορέα από τον χώρο του Κέντρου -εξαιτίας και της συρρίκνωσης που υφίσταται η μεσαία τάξη- δημιουργεί ήδη στα επιτελεία του κ. Σαμαρά την εντύπωση ότι η αντιπαράθεση μόνο με τα άκρα, θα οδηγήσει σε υψηλό εκλογικό ποσοστό. Πολλοί μιλούν για «άλμα πολιτικής και πολιτικού» και άλλοι για βύθιση της χώρας σε ένα διχασμό με απρόβλεπτες συνέπειες.

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Εκείνο που προέχει είναι η αποτροπή πάση θυσία αδιεξόδων τα οποία ενδεχομένως να οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή.

Είναι δεδομένη η βαρύτητα της απόφασης που καλούνται να λάβουν. Ουσιαστικά θα κριθεί αν θα συνεχιστεί ή θα διακοπεί η προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Αν οι τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού θα δικαιωθούν τελικά ή αν θα υπάρξει κίνδυνος ακύρωσής τους.
Και αν οι τρεις ηγέτες, οι οποίοι επωμίσθηκαν τις ευθύνες του τρικομματικού κυβερνητικού εγχειρήματος, θα ανταποκριθούν στην απαίτηση της πλειονότητας των πολιτών, η οποία διατυπώνεται με δύο λέξεις: «Βρείτε λύση».
Περιθώρια υπάρχουν, αν και οι τρεις αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και αν αναλογιστούν και την κωμικοτραγική διάσταση μιας ξαφνικής προσφυγής στις κάλπες, που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι το μόνο στο οποίο θα προσβλέπουν θα είναι η δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης σαν τη σημερινή. Ή τη σημερινή.
Γι' αυτό και εκείνο που προέχει είναι η αποτροπή πάση θυσία αδιεξόδων τα οποία ενδεχομένως να οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή. Διάθεση συνεργασίας και αίσθημα ευθύνης θα πρέπει να τους διακατέχουν στη σημερινή συνάντηση. Αν αυτά υπάρξουν, τότε η κρίση θα αποτελεί σε μερικές ώρες από τώρα παρελθόν.

Σε λίγες ώρες από τώρα οι τρεις ηγέτες οφείλουν να ανανεώσουν τη συνεργασία τους, διορθώνοντας και τις όποιες δυσλειτουργίες της κυβέρνησης. Είναι η μόνη επιλογή ευθύνης που υπάρχει.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Εχουν χρέος να υπηρετήσουν με αφοσίωση την εντολή του λαού και να δώσουν λύσεις στα προβλήματα της χώρας.

Εναν χρόνο μετά το πρωτόγνωρο για την πολιτική ιστορία του τόπου εγχείρημα της τρικοματικής κυβέρνησης, η ζωή δείχνει ότι η συνεργασία απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις και γενναιότητα από όλες τις πλευρές.
Η ανάγκη που οδήγησε στη δημιουργία αυτής της κυβέρνησης δεν έχει εκλείψει και τώρα παρά ποτέ αποκαλύπτεται πως μόλις φανεί λίγο φως στην άκρη του τούνελ επιστρέφουμε στις κακοδαιμονίες του παρελθόντος.
Η χώρα συνεχίζει να κινείται στο όριο και παρότι έχει κάνει βήματα για να διασφαλίσει την παραμονή της στο ευρώ και να αποφύγει τον όλεθρο χρειάζονται ακόμη υπομονή, επιμονή και ρεαλισμός για να μην πάνε χαμένες τόσες θυσίες και βάρη που σηκώνουν με δυσκολία και πόνο οι πολίτες. Τίποτε από όσα έγιναν έως τώρα δεν ήταν εύκολο και χωρίς κόστος για όλους, αλλά η κοινωνία απέδειξε, κόντρα στις προβλέψεις, μεγαλύτερη αντοχή και κατανόηση εκπλήσσοντας θετικά με την ωριμότητά της. Αυτή η στάση όμως δεν πρέπει να παρερμηνευθεί και να γίνει κατάχρηση της ανοχής των πολιτών που προφανώς κατανοούν τις δυσκολίες και υπομένουν αλλά δεν αντέχουν τον εμπαιγμό.
Καθήκον των τριών πολιτικών αρχηγών είναι να κλειστούν σε ένα δωμάτιο και να μη βγουν από εκεί μέχρι να καταλήξουν σε μια συμφωνία ουσίας και μακράς πνοής για τις μεταξύ τους σχέσεις αλλά πρωτίστως για το πώς θα δουλεύει παραγωγικά και αποτελεσματικά η κυβέρνηση. Ας ξεπεράσουν επιτέλους τις αμφιθυμίες και τις διαδικαστικές αντιρρήσεις. Εχουν χρέος να υπηρετήσουν με αφοσίωση την εντολή του λαού και να δώσουν λύσεις στα προβλήματα της χώρας με υπέρβαση όσων δηλητηριάζουν την επικοινωνία τους.
Είναι και οι τρεις έμπειροι πολιτικοί και γνωρίζουν άριστα τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της Ελλάδος. Ως εκ τούτου οφείλουν να τολμήσουν το αυτονόητο που είναι η ειλικρινής συνεργασία και συνεννόηση και να αφήσουν στην άκρη κάθε σκέψη ή πρωτοβουλία που θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές και τον τόπο σε περιπέτειες.

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Σκέφτηκαν ότι η κοινωνία έχει βαρεθεί πια ...

Οι κυβερνώντες δεν είχαν καμία διάθεση να το καταλάβουν: δεν μπορείς να κυβερνάς με διατάγματα, στα όρια, αν όχι έξω από τα όρια, του πολιτεύματος και να λαμβάνεις τέτοιου είδους αποφάσεις με αυτό τον αυταρχικό τρόπο. Πολύ περισσότερο, όταν θέτεις στο στόχαστρο την ενημέρωση, που είναι υπέρτερης τάξεως ζήτημα και όταν η λογική πίσω από αυτές τις αποφάσεις έχει να κάνει με μια «πυγμή» που θα καλύψει τις πραγματικές αποτυχίες…
Αυτή η διεθνής κινητοποίηση έκανε και πολλούς στην Ελλάδα να σκεφτούν πέρα από τη μύτη τους και να καταλάβουν ότι το ζήτημα είναι άλλης τάξεως και πολύ πιο σοβαρό από το αν τους αρέσει ή δεν τους αρέσει το πώς λειτουργεί η ΕΡΤ με τις όποιες δεδομένες στρευλώσεις της. Τους έκανε να καταλάβουν ότι δεν μπορεί μια δημοκρατία να κινείται με αυτό τον τρόπο του απροκάλυπτου αυταρχισμού και της δημαγωγικής αξιοποίησης των όποιων, δικαίων ή μη, αντανακλαστικών στα οποία «πόνταρε» η κυβέρνηση μέχρι να την ταρακουνήσει ο διεθνής παράγοντας, που έδωσε και στις ευρείες κινητοποιήσεις μία εντελώς άλλης τάξεως υπόσταση στα μάτια όσων έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν…
Η κυβέρνηση όμως δεν μπόρεσε να κατανοήσει τι αντανακλαστικά ξυπνά διεθνώς αυτή της η αυταρχική κίνηση. Πίστεψε ότι θα μείνει στο επίπεδο «κοντράρω τους συνδικαλιστές και τη διαφθορά», κάτι που όχι απλώς δεν είχε κάνει εδώ και ένα χρόνο, αλλά, αντιθέτως, είχε γεμίσει την ΕΡΤ με κομματικούς διορισμούς βάση ποσόστωσης… Σκέφτηκαν ότι η κοινωνία έχει βαρεθεί πια με όλο αυτό, το οποίο όντως υπάρχει, αλλά με συνδημιουργούς τους ίδιους τους κυβερνητικούς, αλλά δεν είδαν το παγόβουνο που βρισκόταν πίσω από αυτή την πρόχειρη, επιπόλαιη ανάγνωση της πραγματικότητας.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

.Η κοινωνία πέραν πάσης προσδοκίας επέδειξε ωριμότητα και ανοχή.

Με ρεαλισμό και κοινή λογική μπορεί να βρεθεί λύση και στα δυσκολότερα των προβλημάτων, στον βαθμό που όλες οι πλευρές αισθάνονται το βάρος των ευθυνών τους και του ρόλου τους στο παιχνίδι της Δημοκρατίας. Συνεπώς, την ώρα που οι πάντες αποδέχονται πως η χώρα δεν χρειάζεται και πρωτίστως δεν αντέχει εκλογές, όλα τα άλλα περιττεύουν και οφείλουν όλες οι πλευρές να αναζητήσουν σημεία επαφής και συνεννοήσεως ώστε να αποφευχθεί το ατύχημα.
Εγωισμοί, μικροκομματικές στοχεύσεις και παίγνια δεν χωρούν σε τόσο σοβαρά θέματα που λειτουργούν καθοριστικά για την πορεία της χώρας σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο. Καθαρές κουβέντες, με υπέρβαση από παρεξηγήσεις και εντάσεις των ημερών, για να οικοδομηθεί εκ νέου πεδίο πολιτικής συνεννόησης και προώθησης του κυβερνητικού έργου σε νέες βάσεις, με ορίζοντα μακράς πνοής.
Η παρούσα κυβέρνηση έκλεισε έναν χρόνο ζωής και μέσα στις δυσκολίες της εποχής μπορεί κανείς συνολικά να της αναγνωρίσει θετικό αποτέλεσμα. Η κοινωνία πέραν πάσης προσδοκίας επέδειξε ωριμότητα και ανοχή. Τώρα είναι η στιγμή για το επόμενο καθοριστικό και στέρεο βήμα, που θα ξεπερνά καχυποψίες και φοβίες με την καλύτερη δυνατή επιλογή πολιτικών στελεχών από τα τρία κόμματα και στο ανώτερο δυνατό επίπεδο ώστε να γυρίσει σελίδα. Κάθε άλλη σκέψη το λιγότερο που προκαλεί είναι νέες αβεβαιότητες, αν δεν οδηγεί με ακρίβεια σε περιπέτειες τον τόπο.
Το επίμαχο ζήτημα της ΕΡΤ μπορεί να λυθεί γύρω από ένα τραπέζι με σωφροσύνη και ανοικτό πνεύμα εκ μέρους των τριών πολιτικών αρχηγών, δεδομένου ότι όλοι τους συμφωνούν πως το παλιό καθεστώς της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης έκλεισε τον κύκλο του.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Είναι βαρύ να κλείνει μια επιχείρηση.

 Είναι βαρύ να κλείνει μια επιχείρηση.Χάνονται ικανότητες ανθρώπων. Χάνεται κεφάλαιο. Και όμως, επιχειρήσεις κλείνουν συνέχεια, κυρίως γιατί δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό. Και δεν αντέχουν επειδή αυτοί που τις δουλεύουν, προτάσσουν το ατομικό συμφέρον του ιδιοκτήτη ή όσων συμπεριφέρονται ως τέτοιοι, έναντι του μακροχρόνιου συμφέροντος της επιχείρησης. Δεν ανανεώνουν, ούτε προσαρμόζουν την επιχείρηση στις νέες συνθήκες της συγκεκριμένης αγοράς και του ευρύτερου οικονομικού περιβάλλοντος.
Η περίπτωση της ΕΡΤ υπενθυμίζει και τα δύο αυτά προβλήματα. Είναι κρίμα ότι αυτή τη στιγμή κινδυνεύουν να χαθούν ικανότητες ανθρώπων που αποκτήθηκαν με κόπο και με κόστος μεγάλο για τους φορολογουμένους. Ας ελπίσουμε ότι η συγκρότηση της νέας κρατικής ραδιοτηλεόρασης θα γίνει με ταχείες διαδικασίες και, κυρίως, μακριά από όσα οδήγησαν στην καταστροφή που παρακολουθούμε από προχθές το βράδυ.
Υπάρχουν όμως, δυστυχώς, σοβαρές αμφιβολίες ότι η αναδιοργάνωση αυτή μπορεί να επιτύχει αν αφήσουμε την κυβέρνηση μόνη της. Εύκολα αντιλαμβάνομαι πως, στο σημείο που είχε μπερδευτεί το κουβάρι συμφερόντων της ΕΡΤ, ήταν πρακτικώς αδύνατον να επιδιωχθεί η αλλαγή «από τα μέσα». Απανωτές ευκαιρίες χάθηκαν. Κάθε φορά που μια νέα πρόταση ερχόταν στο τραπέζι της συζήτησης, πρώτα τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, μαζί με τα παντοδύναμα συνδικάτα της ΕΡΤ, έκαναν αυτό ακριβώς που δοκιμάζει η κυβέρνηση: έκλειναν «το μαγαζί», κατέβαζαν τον διακόπτη, απαγόρευαν την περιγραφή αγώνων ή άλλων γεγονότων και άλλα παρεμφερή και αυταρχικά. Τόσο αυταρχικά, όσο και το μαύρο που έριξε ο δημόσιος μέτοχος στην καταργημένη δημόσια ανώνυμη εταιρεία.

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Το Δημόσιο που το βάφτισαν «όνειρο» και που την πίτα του έκοβαν πολιτικοί και κομματάρχες ...

Σε οκτώ χρόνια συμπληρώνονται δύο αιώνες από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Το «πώς» θα είναι η χώρα και οι κάτοικοί της το 2021 είναι ερώτημα για ευφάνταστους λύτες. Αυτά τα 200 χρόνια, τα κεφάλαια της ιστορίας που γράφτηκαν στον τόπο που μεγάλωνε ήταν σύνθετα και πολυαίμακτα. Τις σελίδες δόξας ακολουθούσαν σελίδες ταπείνωσης. Και το αντίθετο. Το εθνικό ευαγγέλιο του νεοπαγούς κράτους ήταν η αρχαία κιβωτός κι αυτό πλημμύριζε με περηφάνια τους Ελληνες· κάποιες φορές σε βαθμό υπερφίαλης αυτοπεποίθησης. Διαχρονικό χαρακτηριστικό; Η αντιμετώπιση των ξένων ως λαών κατώτερων και η ενοχοποίηση «εξωγενών» παραγόντων για τα δεινά μας. Παράλληλα, πλην ελάχιστων, διακριτών χρονικά εξαιρέσεων, στο εσωτερικό κυριαρχούσε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα, η αδυναμία συνεννόησης και για τα στοιχειώδη ήταν ο κανόνας.
Φτωχός και ταραγμένος τόπος, έδιωχνε τα παιδιά του. Τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα καταγράφηκαν μαζικά μεταναστευτικά κύματα. ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία οι βασικοί προορισμοί. Αλλοι έφυγαν μετά τον Εμφύλιο. Και μετά, τέλη δεκαετίας του ’50 και αρχές δεκαετίας του ’60, νέο ανθρωπομάνι όδευε προς Γερμανία, Βέλγιο, Σουηδία κ.ά. Το τελευταίο κύμα που βρίσκεται σε εξέλιξη -το αποτελούν κυρίως νέοι με υψηλό προσοντολόγιο- ήταν το πιο απρόβλεπτο, καθώς προηγήθηκαν χρόνια χαυνωτικής ευμάρειας και κομπορρημοσύνης. Εκλεισε βλέπετε και η απορροφητική χοάνη του Δημοσίου, επί δεκαετίες αχόρταγη, το σίγουρο αποκούμπι του «βρέξει-χιονίσει, μισθός θα πέφτει». Το Δημόσιο που το βάφτισαν «όνειρο» και που την πίτα του έκοβαν πολιτικοί και κομματάρχες μοιράζοντας κομμάτια στους πελάτες τους. Το Δημόσιο που από τη νηπιακή του ηλικία και σε όλες τις κατοπινές εκδοχές ήταν για τους μεν και τους δε «μια κάποια λύσις»· η λειτουργία και τα ανακλαστικά μιας ολόκληρης χώρας καθρεφτίζονταν στην ποιότητα του Δημοσίου της. Εξαγριωνόμαστε με αυτούς που προσλήφθηκαν ρουσφετολογικά και κορόιδευαν την κοινωνία, αφαιμάσσοντας τον κρατικό κορβανά. Αλλά είμαστε τόσο θυμωμένοι, που παραβλέπουμε ότι οι «λουφαδόροι», οι υπεράριθμοι, τα «κομματόσκυλα», προσλήφθηκαν με φαρδιές-πλατιές υπογραφές πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής, με εκτόπισμα και βροντερή φωνή. Σαν γρήγορα δεν τους ξεχάσαμε τους τσελεμεντέδες των «τακτοποιήσεων» που σήμερα οραματίζονται συνωστιζόμενοι κι αυτοί μια νέα Ελλάδα;

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Να φροντίσουμε να διορθώσουμε τα κουσούρια μας.

Κάθε σοβαρός άνθρωπος ξέρει πώς φτάσαμε στα σημερινά χάλια. Ξοδεύαμε περισσότερα από όσα βγάζαμε, δανειζόμασταν για να ξοδεύουμε, δεν πληρώναμε τους φόρους που μας αναλογούσαν, δεν πληρώναμε τις ασφαλιστικές εισφορές μας και η διαφθορά και η λεηλασία του δημόσιου χρήματος είχε εξελιχθεί σε εθνικό μας σπορ. Και μη μου πει κανείς πως «όχι, εγώ δεν έκανα τίποτα απ΄ αυτά», γιατί μπορεί να έχει δίκιο, αλλά οι περισσότεροι και όσοι είχαν την ευκαιρία αυτά έκαναν.
Αν, λοιπόν, ήμασταν σοβαροί θα φροντίζαμε σε αυτά τα τρία χρόνια να διορθώσουμε τα κουσούρια μας. Αλλά εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να μεταθέσουμε τις ευθύνες, να αυτοανακηρυσσόμαστε σε θύματα, να «ανακαλύπτουμε» συνωμοσίες, να αποφαινόμαστε ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Και πιανόμαστε απ΄ όπου βρούμε. Τελευταία από τις διαπιστώσεις του ΔΝΤ ότι το πρώτο πρόγραμμα ήταν λάθος.
Και να ήταν, τι βγαίνει; Για να ωφεληθούμε σε κάτι, ούτε οι γκρίνιες βοηθάνε ούτε οι κούφιες μεγαλοστομίες. Ο μόνος τρόπος για να αξιοποιηθούν θετικά τέτοιες αβανταδόρικες εκτιμήσεις είναι να κάνουμε αυτό που λέγαμε στην αρχή: να φροντίσουμε να διορθώσουμε τα κουσούρια μας.

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Η καταστροφή δεν... έπεσε από τον ουρανό ούτε μας προέκυψε τυχαία ως μοίρα κακή.

Η καταστροφή δεν... έπεσε από τον ουρανό ούτε μας προέκυψε τυχαία ως μοίρα κακή. Εργο των χειρών μας και αποτέλεσμα της χρόνιας εγκατάλειψης κάθε προσπάθειας για συνετή διαχείριση των οικονομικών της χώρας υπήρξε η αιτία που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού.
Οσοι εθελοτυφλούν ότι μας οδήγησαν οι ξένοι στην καταστροφή διότι επιβουλεύονται τα ιερά και τα όσια ας γυρίσουν πλευρό ή ας αναζητήσουν παρηγορία στους ψεκασμένους και στους συνωμοσιολογούντες. Ο τόπος έφτασε με ευθύνη της ηγεσίας και των πολιτών του στο χάος και δυστυχώς στην πιο κρίσιμη στιγμή στο τιμόνι βρέθηκε μια ομάδα που από άγνοια και ανικανότητα μας έσυρε στον βούρκο με ταχύτητα. Αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που δεν μπορεί να αλλάξει πέρα και έξω από τα πολλά λάθη και τις σκοπιμότητες των εταίρων και δανειστών μας.
Ασφαλώς και οι διαπιστώσεις του Δ.Ν.Τ -έστω και εκ των υστέρων- είναι βάσιμες και εν πολλοίς ερμηνεύουν την ανυπαρξία στιβαρής ηγεσίας στην Ευρώπη που σύρθηκε σε ένα πείραμα με θύμα την Ελλάδα. Οι πολιτικές που επελέγησαν (αν και εφαρμόστηκαν πλημμελώς) ήταν προφανώς λάθος και εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι δεν απέδωσαν τα προσδοκώμενα. Οι πρόσφατες συγκρούσεις της Κομισιόν με τον πέραν του ατλαντικού εταίρο απλώς αποκαλύπτουν έναν γνωστό «πόλεμο» που βρίσκεται από καιρό σε εξέλιξη.
Ωστόσο το μείζον ζήτημα ήταν και παραμένει γιατί η χώρα έγινε επαίτης και αναγκάστηκε να συρθεί σε ταπεινώσεις και εξευτελισμούς αρνούμενη να αντικρίσει τη ζοφερή πραγματικότητα και να λάβει εγκαίρως με δική της πρωτοβουλία τα αναγκαία μέτρα και να προλάβει την επέλαση των... βαρβάρων. Οσο αποφεύγουμε την αυτογνωσία και επιχειρούμε γενικώς τη μετάθεση των ευθυνών μας τόσο το χειρότερο για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Κάθε φορά που συζητείται το θέμα ζούμε ένα εθνικό ψυχόδραμα, έχουμε συνηθίσει στην ένταση αυτής της ιδιότυπης «διαπραγμάτευσης».

Επειδή κάθε φορά που συζητείται το θέμα ζούμε ένα εθνικό ψυχόδραμα, έχουμε συνηθίσει στην ένταση αυτής της ιδιότυπης «διαπραγμάτευσης», ξεχνώντας ότι είναι πραγματικός ο κίνδυνος να αλλάξουν τακτική οι δανειστές και να βρεθούμε μετέωροι, χωρίς χρήματα για μισθούς, συντάξεις και απαραίτητες εισαγωγές. Αυτός ο μιθριδατισμός ίσως ευθύνεται για τη μακάρια προσήλωση στην αδράνεια που επιδεικνύουν τα πολιτικά μας κόμματα. Τα τρία που συμμετέχουν στην κυβέρνηση έχουν πετύχει να φαίνονται δραστήρια αλλά να κάνουν λίγα. Είναι προφανές ότι δεν θέλουν να προκαλέσουν την μήνιν της τρόικας αλλά ούτε μπορούν να ικανοποιήσουν τις επιταγές της και να χάσουν την πολιτική τους πελατεία. Από την άλλη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναπτύσσουν και αυτά εντυπωσιακή, ακούραστη δραστηριότητα – η οποία, όμως, στοχεύει μονάχα στο να μην αλλάξει τίποτα, στο να διατηρηθεί το έως το 2009 οικονομικό και πολιτικό μοντέλο της χώρας. Ολα τα κόμματα βλέπουν τη χώρα και τις ανάγκες της μόνο από τη δική τους πλευρά και υπηρετούν μόνο το δικό τους συμφέρον.
Το ότι η χώρα δεν βούλιαξε ακόμη είναι αποτέλεσμα του πιο θετικού στοιχείου του χρόνου που πέρασε – για πρώτη φορά, τρία κόμματα κατάφεραν να συνεργαστούν, πετυχαίνοντας όση συνεννόηση χρειαζόταν για να συνεχίσει να λειτουργεί η χώρα. Αλλά τώρα δείχνουν μεγάλη κόπωση και οι τριβές μεταξύ τους αυξάνονται. Η ανικανότητά τους να συμφωνήσουν σε νόμο εναντίον της μισαλλοδοξίας δείχνει ότι όταν πιέζονται επιστρέφουν στις παλιές συμπεριφορές – όπου ο ένας καταγγέλλει τον άλλον, ο καθένας προτείνει τη δική του λύση και μετά αποσύρεται από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς. Το αποτέλεσμα το έχουμε υποστεί εδώ και πολλά χρόνια – δημιουργείται μεγάλος θόρυβος αλλά αποτέλεσμα δεν βγαίνει. Σήμερα το βλέπουμε σε κρίσιμους τομείς στους οποίους η τρόικα απαιτεί πρόοδο, όπως στο θέμα των μετατάξεων και απολύσεων στο Δημόσιο, στις αποκρατικοποιήσεις, στο άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και στη φορολογική μεταρρύθμιση.
Εννοείται πως ό,τι απαιτούν οι δανειστές δεν είναι αποδεδειγμένα σωστό. Αλλά, σαν χώρα, σαν πολίτες, έπρεπε να γνωρίζουμε ότι μας συμφέρει να δημιουργήσουμε ένα κράτος αποτελεσματικό και μια οικονομία η οποία θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Πέρα απ’ όλα τα λάθη που έκαναν οι φωστήρες του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε και για το ότι υποτίμησαν τη δύναμη της αδράνειας και την αποφυγή ευθυνών που κυριαρχούσαν στην κοινωνία μας. Οσο η κατάσταση παραμένει σταθερή, έχουμε την ευκαιρία να ξυπνήσουμε και να κινηθούμε προς πιο ασφαλές έδαφος. Αυτό είναι ευθύνη δική μας.

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Τα πράγματα θα οδηγήσουν στη σύγκρουση και θα έρθει από εκεί που δεν θα το περιμένει κανείς.

Επειδή, όμως, έχουμε φτάσει στο απροχώρητο, το πρόβλημα δεν θα λυθεί με τις επερχόμενες εκλογές, ούτε με εκβιαστικά διλήμματα. Αν δεν ανατραπεί ριζικά αυτή η κατάσταση που έχει να κάνει με την ίδια μας την ύπαρξη, οι μεταρρυθμίσεις, οι επιδιορθώσεις και τα μπαλώματα δεν θα αντέξουν στην οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων που πλήττονται και των ανέργων που δυστυχούν. Μέχρι τώρα υπήρξε μία ανοχή εξαιτίας του φόβου και της τρομοκρατίας που καλλιεργήθηκε από τους συγκυβερνώντες και από τα ηλεκτρονικά μέσα. Από εδώ και πέρα τα πράγματα θα οδηγήσουν στη σύγκρουση και θα έρθει από εκεί που δεν θα το περιμένει κανείς. Για τη διάσωση μίας πλατείας ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη οι διαδηλώσεις και εξαπλώθηκαν σε όλη την Τουρκία σε μία εβδομάδα και ο σίγουρος νικητής Ερντογάν και συμβολικά, αλλά από ό,τι φαίνεται και πραγματικά ως νεοσουλτάνος θα εκπέσει του θρόνου του.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν έχει σύνορα. Η ενωμένη Ευρώπη δεν είναι ενωμένη ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά, τον ηγεμονικό της ρόλο θα τον χάσει και η Γερμανία που φάνηκε περίτρανα από τα κέρδη που αποκόμισε από την πολιτική της λιτότητας την οποία επέβαλε πως το μοντέλο αυτό δεν έχει πέραση - ήδη το παραδέχονται και οι ίδιοι. Μια άλλη Ευρώπη, ένας άλλος κόσμος, που θα χωράει ελεύθερους και σκεπτόμενους ανθρώπους, είναι εφικτός. Η γενική απαξίωση και η απογοήτευση τους βολεύουν, όποιος αγωνίζεται όμως δεν έχει καιρό να απογοητευτεί.

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Ένας λαός ρά­κος, μια κοινωνία σερνάμενη, μια κοινωνία σε μα­ρασμό και βαθιά μελαγχολία.

Δεν είναι που χάνονται τα εισοδήματα και οι μισθοί, οι εργασίες και οι βεβαι­ότητες, η αξιοπρέπεια σε συνέχειες… Είναι που χάνεται σιγά - σιγά και ανε­παισθήτως ο εαυτός μας. Γινόμαστε άλλοι, όχι κατ’ ανάγκην καλύτεροι ή χειρότεροι – άλλα απελπιστι­κά άλλοι. Τόσο που να μην εννοούμε τους εαυτούς μας, που να μην κατανοούμε τις σκέψεις μας, που να μην αναγνωρίζουμε τις πράξεις μας. Ζούμε υπό την επήρεια μιας παράδοξης μείξης φόβου κι ελ­πίδας που αντιμετωπίζει κάθε μέρα τα αδιέξοδα. Απογοήτευση, μελαγχολία, θυμός – από το πρωί ώς το βράδυ. Το κουράγιο χάθηκε μαζί με τα χρή­ματα, τον αυτοσεβασμό, το μέλλον. Ένας λαός ρά­κος, μια κοινωνία σερνάμενη, μια κοινωνία σε μα­ρασμό και βαθιά μελαγχολία. Ζούμε τη χειρότερη εκδοχή της πτώσης μας, της έξωσής μας από τον «παράδεισο», την επίγεια κόλασή μας, με τη νέα γενιά γερασμένη πριν από την ώρα της. Μέσα σε αυτόν τον ζόφο, το βαθύτατα χρεοκοπημένο πο­λιτικό σύστημα στέκει σταθερό φροντίζοντας για τα μίζερα ποσοστά του, τους συσχετισμούς δυνά­μεων, τις ανίερες συμμαχίες και τη διατήρηση των πολιτικών στερεοτύπων που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Από τη μια πλευρά, πουλάνε αέρα αισιοδοξίας σε ανθρώπους που δεν έχουν κουράγιο να ελπίζουν και να αισιοδοξούν, κλείνοντας ωστόσο πονηρά το μάτι διότι… το κόμμα δεν θα αφήσει τους δικούς του και επειδή ακόμα και τώρα υπάρχουν προσωπικές λύσεις, ατομικές διέξοδοι, αρκεί να στηρίξουμε το σύστημα, τον βουλευτή, τον υπουργό… Από την άλλη, είναι οι «άλλοι» που σε κάθε αισιόδοξη αναλαμπή τρομοκρατούνται και τρέχουν να διακηρύξουν επα­ναστατικά ότι είναι όλα μαύρα γιατί το μαύρο τούς δίνει υπόσταση, η απελπισία, πολιτική οντότητα και το τέλμα, λόγο ύπαρξης. Ανάμεσα σε αυτήν τη θλι­βερή πολιτική διανομή ρόλων και ρολίσκων στενά­ζει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Στη θεωρία όλοι είναι καλοί.

Στη θεωρία όλοι είναι καλοί. Και κυρίως όσοι έχουν τη δυνατότητα απλώς να υπόσχονται. Είναι μία πρακτική στην οποία επιδόθηκαν, ως γνωστό, επί δεκαετίες τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και, μέσω αυτής, διακυβέρνησαν τη χώρα σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Είπαν πολλά, υποσχέθηκαν περισσότερα, αλλά έκαναν λίγα και δυστυχώς όσα δεν έπρεπε να κάνουν.
Στον δρόμο αυτό πορεύεται εδώ κι έναν χρόνο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις όπου έχει αποδείξει ότι επάξια φιλοδοξεί να διαδεχτεί κάποια στιγμή στη διακυβέρνηση της χώρας τις προμνημονιακές κυβερνήσεις. Είναι κάτι που σαφώς προκύπτει από τις προχθεσινές προτάσεις του Αλ. Τσίπρα για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια, αλλά παρέλειψε τη γνωστή μικρή "λεπτομέρεια" που οφείλει να συνοδεύει τις υποσχέσεις κάθε πολιτικού, ο οποίος θέλει να θεωρείται στοιχειωδώς αξιόπιστος: το κόστος των υποσχέσεων αυτών.
. Οποιος ρίξει μια ματιά στα μέτρα, δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος για να καταλάβει πως ακόμη και στις μέρες της μεγάλης δημοσιονομικής σπατάλης δεν θα άντεχε η χώρα να προχωρήσει σε τέτοιες παροχές. Κι εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω και ποια άλλη χώρα θα μπορούσε να το κάνει. Ακόμη και από τις οικονομικά ισχυρές.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Τα δικά μας είναι πάντοτε «έκτροπα».

Δεν το παρατηρούμε τώρα πρώτη φορά, με την προβολή των διαδηλώσεων στην Τουρκία, δεν παύει πάντως να είναι αξιοσημείωτο: Οι ελληνικοί δίαυλοι παρουσιάζουν οποιαδήποτε αντικυβερνητική διαμαρτυρία στο εξωτερικό με ενθουσιασμό και συμπάθεια και όχι απλώς με πνεύμα ευμενούς ουδετερότητας. Ακόμα και αν οι κάμερες καταγράφουν στην Τουρκία, τη Σουηδία, τη Γαλλία, τη Χιλή ή την Αργεντινή επεισόδια της ίδιας έντασης και του ίδιου χαρακτήρα με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, επιτιμητικός λόγος σπανιότατα ακούγεται. Τα δικά μας είναι πάντοτε «έκτροπα». Τα του εξωτερικού, «συγκρούσεις». Εξω, όπως μονότονα ακούμε, τα μαντίλια τα βάζουν στο πρόσωπό τους οι άνθρωποι για να προστατευτούν από δακρυγόνα, πιπέρια κτλ. Εδώ, ακόμα και οι γηραιοί μαντιλοφόροι χαρακτηρίζονται «κουκουλοφόροι». Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους καιόμενους κάδους απορριμμάτων. Στις πλατείες του εξωτερικού, οι διαδηλωτές τούς βάζουν φωτιά αντιδακρυγονικού περιεχομένου. Στις δικές μας υποτίθεται ότι όλα οφείλονται στην καταστροφική μανία και όχι στο ένστικτο της αυτοπροστασίας. Οι αντιμνημονιακοί αγώνες του εξωτερικού είναι αυθόρμητοι και δίκαιοι. Οι δικοί μας, «αυτοκτονικοί» και «κομματικώς υποκινούμενοι».
Οι ξένες δυνάμεις ασφαλείας κατακεραυνώνονται από τα ελληνικά κανάλια, και δικαίως, για τα βίαια κατασταλτικά τους μέτρα και για την αντιδημοκρατική συμπεριφορά τους. Οι δικές μας, όμως, παρασταίνονται σαν να βρίσκονται πάντοτε εν αμύνη ή εν δικαίω βρασμώ ψυχής, εξ ου και η λεπταίσθητη διαχείριση των εικόνων, με αποσιωπήσεις, υπερτονισμούς ή υποβαθμίσεις, ώστε η συνολική αναπαράσταση να ταιριάζει στο έτοιμο σενάριο. Και ενώ για την Ελλάδα τσιγκουνεύονται τον χαρακτηρισμό «εξέγερση» όσο μαζική, επίμονη και πολιτικοποιημένη κι αν είναι μια ακολουθία διαδηλώσεων, για τα συμβάντα άλλων χωρών οι ηλεκτρονικοί χορογράφοι της κοινής γνώμης υιοθετούν ταχύτατα τον βαρύ όρο «επανάσταση», πριν καν οι εξεγερμένοι αποκτήσουν δύο-τρία κοινά και ξεκάθαρα συνθήματα και στοιχειώδη οργάνωση.

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Οι κοινωνικές αναταράξεις θα είναι πολύ πιο «σκληρές.

Οι κοινωνικές αναταράξεις θα είναι πολύ πιο «σκληρές» από την ένταση που δημιουργεί η ανεργία των νέων, που εν πάση περιπτώσει βρίσκει κάποιες «εξόδους διαφυγής». Η κατάρρευση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος σημαίνει «θάνατο» μέσω αφόρητης φτώχειας για μια μεγάλη κατηγορία Ελλήνων πολιτών μεγάλης ηλικίας, χωρίς «δυνατότητες διαφυγής».
 Το 2015, από το οποίο αλλάζει ριζικά τον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων (βασική 360 ευρώ και αναλογική). Ο κίνδυνος μεγάλων μειώσεων είναι περισσότερο από υπαρκτός, με βάση την κατάσταση των Ταμείων σήμερα. Καλές είναι οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα και πρέπει να γίνουν. Να υιοθετήσουμε λ.χ. και συστήματα κεφαλαιουχικής απόδοσης, συνδυασμούς δημόσιας και ιδιωτικής ασφάλισης κ.ο.κ. Υπάρχουν πολλά συστήματα και συνδυασμοί. Το βασικό όμως είναι να διασφαλίζεται ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Η χώρα βρίσκεται σ' ένα μεταβατικό στάδιο. Καταρρέει το παλαιό ασφαλιστικό σύστημα και το καινούργιο δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, ενώ θέλει και κάμποσα χρόνια να αποδώσει ασφαλείς καρπούς, σε συνδυασμό με την οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Αρα κάτι πρέπει να γίνει στον ενδιάμεσο χρόνο. Ιδέες υπάρχουν. Βούληση πολιτική χρειάζεται και κυρίως έγκαιρα!

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Πολύ συχνά η ζωή κι η ιστορία έχουν δείξει ότι οι σκληρές απαγορεύσεις έχουν προκαλέσει αντίθετα αποτελέσματα.

Πολύ συχνά η ζωή κι η ιστορία έχουν δείξει ότι οι σκληρές απαγορεύσεις έχουν προκαλέσει αντίθετα αποτελέσματα. Η καταδίκη του ναζισμού  δεν εμποδίζει την εμφάνιση νεοναζιστών. Η μάχη γι’ αλλαγή συμπεριφορών μίσους κι αποκλεισμού(όπως είναι αυτή των ρατσιστών) δεν επιτυγχάνεται με ιδεολογικές μόνο σκοπιμότητες. Θέλει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην εφαρμογή των κατάλληλων νόμων και την παιδεία. Χρειάζεται εξωστρεφής και καλλιεργημένος πολιτισμός για να αντιμετωπιστεί ο ξενοφοβικός και «αυτιστικός» ρατσισμός. Κι αυτό γίνεται μέσα από κατάλληλες μεταρρυθμίσεις. Μέσα από την κατάλληλη εκπαίδευση. Από οικογένεια και σχολείο μπαίνουν οι βάσεις μιας βαθιά ανθρωπιστικής συμπεριφοράς των πολιτών, έτσι  ώστε να βαδίσουν παράλληλα στην καλύτερη σχέση με τον εαυτό τους και στην ανεκτικά δημιουργική σχέση με το διαφορετικό τους. Η σχέση του «Ιδιου» με το «Αλλο» είναι η βάση της κλασικής ελληνικής ηθικής κι οντολογίας. Η οποιαδήποτε μετατροπή αυτής της φυσικής (του κόσμου) ισορροπίας κι αρμονίας οδηγεί στη δήθεν «προοδευτική», αριστερόστροφη λογική, ότι μέσα από την επιβολή μιας ιδεολογίας αλλάζουμε και τα πράγματα. Η  μάχη για μια καλύτερη ζωή δεν τελειώνει στη  μάχη συμβόλων κι ορολογιών, γιατί τότε όταν γίνεται αυτό, απλώς δικαιώνεται ο Οργουελ, ο οποίος υποστηρίζει ότι η άρνηση της πραγματικότητας «με τρομάζει πολύ περισσότερο και από τις βόμβες». Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του ρατσισμού είναι η αναλογική ισορροπία νομοθεσίας και καλλιέργειας (παιδείας και εκπαίδευσης).

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Στη χώρα μας συνεχώς μετατίθεται η έξοδος από την κρίση..

Στη χώρα μας συνεχώς μετατίθεται η έξοδος από την κρίση, μιλάνε για ανάπτυξη ξεπουλώντας ακόμα και τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις. Θα πρέπει οι τραπεζίτες να δώσουν ρευστό, δάνεια άτοκα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να απασχοληθούν οι νέοι και τα μεσοστρώματα που πλήττονται περισσότερο και οδηγούνται στα όρια της φτώχειας, καθώς αυτοί μέχρι τώρα κινούσαν την αγορά. Δεν γίνεται να μην αντιδράσουν, αν συνεχιστεί η «κινεζοποίηση» της εργασίας των μισθών και των συντάξεων. Οι οικονομικές, οι πολιτικές και οι κομματικές ανακατατάξεις συντελούνται και δεν διασώζονται με μπαλώματα και μορφώματα που βλέπουμε να εμφανίζονται από τότε που «έσπασε» ο δικομματισμός. Ηδη η γενική απαξίωση θα ξεπεραστεί και θα δημιουργηθεί ένα είδος σιωπηλής ιδεολογικής συναίνεσης της συντριπτικής πλειοψηφίας κι αυτό μπορεί να γίνει σε τοπικό - εθνικό επίπεδο και σε όλη την Ευρώπη. Σ' αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί αυτοοργάνωση πολιτική, θα πρέπει η Αριστερά να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της, να απαλλαγεί από τους νομενκλατουρίστες επαγγελματίες της και να ενωθεί, να εκφράσει και να στηρίξει τη συνέχεια των αγώνων που δεν θα μείνουν στις καταγγελίες, αλλά θα δημιουργούν στην πράξη το τώρα και το αύριο, διαφορετικά μπορούν να εμφανιστούν τα φαιά καταστροφικά μορφώματα που ευνοούνται από τη γενικευμένη κρίση.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

«Mακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Μακάρια η χώρα όπου οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την αντίθεση στην «ποινικοποίηση της άποψης περί γενοκτονιών» και την «άρνηση των γενοκτονιών».
Ευλογημένη η χώρα όπου επί χρόνια στα κανάλια καλούσαν στα πάνελ ακροδεξιούς για να γίνει τζέρτζελο και τηλεθέαση, ενώ τώρα στα ίδια πάνελ οι ίδιοι παρουσιαστές αναρωτιούνται για την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα.
Ευτυχισμένη η χώρα που δεν χρησιμοποιεί την επιστήμη για να νομοθετεί, αλλά νομοθετεί την επιστήμη...
Μακάρια η χώρα όπου ο συντηρητισμός δεν είναι απλώς άποψη, αλλά θεωρείται «κεκτημένη γνώση». Ευτυχισμένη η χώρα που σιτίστηκε επί δεκαετίες με θεωρίες συνωμοσίας και έθαψε τη σκέψη σε απομεινάρια εθνικών μύθων, αντί να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο της εθνικής επίγνωσης.
Μακάρια η χώρα που χρεοκόπησε και δεν κατάλαβε γιατί. Τουλάχιστον διά της χρεοκοπίας έλυσε ένα παλιό θεολογικό ερώτημα. Ως γνωστόν ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει ότι ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία είπε «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών». Ο ευαγγελιστής Λουκάς διαφοροποιείται: «Μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία του Θεού». Προφανώς οι «πτωχοί τω πνεύματι» και οι «πτωχοί» ταυτίζονται...