Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Ας επιλέξουμε τη λύση της ευθανασίας από έναν βασανιστικά αργό θάνατο.

Με το ανόητο δίλλημα «ανήκομεν εις την Δύσιν»και το η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», να ακούγεται και πάλι στον πολιτικό διάλογο, δεν έχουμε καταφέρει να απαντήσουμε έπειτα από 30 σχεδόν χρόνια το αυτονόητο και συνομοσιολογούμε περί εθνικής κυριαρχίας και λοιπών «σκοτεινών δυνάμεων». Εθνική κυριαρχία εκχωρήσαμε εμείς οι ίδιοι. Ηθελημένα. Όταν γίναμε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όταν γίναμε μέλος της Νομισματικής Ένωσης. Ίσως θέλουμε να ξεχνάμε πως Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει αυτό ακριβώς. Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, ηθελημένα, με σκοπό την μελλοντική δημιουργία ενός υπερεθνικού «νομικού προσώπου διεθνούς Δικαίου», καθώς η λέξη «Ομοσπονδία» ακούγεται ακόμα δειλά.

Απέναντι στις εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών μας αντιτάσσουμε στον πολιτικό «διάλογο του καφενείου» την εναλλακτική που θα μπορούσε να συνοψιστεί σε τρεις λέξεις. Στάχτη και μπούρμπερη. Ήτοι την έξοδό μας από το ευρώ. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, όταν αυτή η πρόταση δεν ακούγεται από χείλη πολιτικών ανδρών και γυναικών που επιθυμούν την κοινωνική σύγκρουση για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, συνοδεύεται και από την φράση «πρέπει να εκβιάσουμε τους Ευρωπαίους με μία άτακτη χρεοκοπία, καθώς θα ακολουθήσει χιονοστιβάδα».

Ας δεχθούμε είτε ως υπόθεση εργασίας, είτε ως πιθανή εξέλιξη την περίπτωση της χιονοστιβάδας. Για να «εκβιάσουμε» όμως, εκτός του ότι από το διάσημο «περίστροφο στο τραπέζι» του ΓΑΠ, έως τη «μυστική» σύσκεψη στο Λουξεμβούργο για την ηθελημένη έξοδό μας από το ευρώ, οι εκβιασμοί μας γύρισαν μπούμερανγκ, απαιτούνται πολιτικοί με «κότσια» και κυρίως με ισχυρή εναλλακτική πρόταση.

Δεν τους έχουμε. Δεν τους είχαμε. Εμείς εκλέξαμε τους ανεπαρκείς. Εμείς τους διατηρήσαμε στην εξουσία. Με αυτό το δεδομένο η εναλλακτική μας δεν είναι η έξοδος από το ευρώ. Η κατάρρευση θα είναι ραγδαία. Ακόμα και αν –δικαίως- διαφωνεί κάποιος με τους παραλογισμούς της τρόικας, η λύση δεν είναι αυτή. Πέρα από τον ασύλληπτο πληθωρισμό που θα επιφέρει η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος – διότι δεν θα πρόκειται περί «επιστροφής στη δραχμή της δεκαετίας του ‘90» αλλά για ένα ΝΕΟ νόμισμα, οι μηδενικές εξαγωγές μας, ο πάμφθηνος τότε τουρισμός μας και τα αντικίνητρα για επενδύσεις, δεν θα βοηθήσουν στο ελάχιστο τη χώρα.

Δεν υπάρχει μαγική και –δυστυχώς για την Ελλάδα- εύκολη λύση. Μόνο η δυσάρεστη και επίπονη διαδικασία της ενοποίησης της ευρωζώνης κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν. Μια ιδέα που –όχι μόνο δεν έρχεται από το μέλλον- αλλά προβάλει από το παρελθόν ζητώντας επιτακτική εφαρμογή στο παρόν. Η Ευρώπη μέσα από τις κρίσεις της έβγαινε πάντοτε πιο ισχυρή.

Το αν θα είμαστε μέλος της τους επόμενους μήνες εξαρτάται από τους πολιτικούς που ΕΜΕΙΣ θα εκλέξουμε και φυσικά από τη στοιχειώδη κατανόηση της πραγματικότητας από τους εταίρους μας. Αν και τα δύο δεν μας κάνουν, τότε ΝΑΙ, φτάνει πια ο εξευτελισμός μας. Ας επιλέξουμε τη λύση της ευθανασίας από έναν βασανιστικά αργό θάνατο.