Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναπαίζει το χαρτί της πόλωσης και της ρήξης αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα.

Στην τελική ευθεία από σήμερα. Πέντε και μία όπως λέγαμε μετρώντας αντίστροφα τον χρόνο για το απολυτήριο από τον στρατό. Και στον ΣΥΡΙΖΑ ο καθένας, και του αρχηγού περιλαμβανομένου, με την τρέλα του. Ο Βούτσης «βλέπει» δυνατότητα κυβερνητικής συνεργασίας με τον Λαφαζάνη, ο Φίλης «βλέπει» εφικτή την αυτοδυναμία κι ο Τσίπρας κάνει πως δεν βλέπει ότι κι ο ΣΥΡΙΖΑ που του απέμεινε μετά την αποχώρηση των λαφαζανικών «μαγαζί υπό διάλυση είναι». Ας ρίξει μια ματιά να δει τι λένε (ή ν' αναλογιστεί γιατί δεν μιλάνε) ο Τσακαλώτος και όσοι άλλοι του απέμειναν από την ομάδα των «53» και ίσως να προσγειωθεί στην πραγματικότητα.
Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά ότι για τον Τσίπρα τα ψέματα έχουν ούτως ή άλλως τελειώσει. Ακόμη και να κερδίσει τις εκλογές θα υποχρεωθεί να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τη Γεννηματά και τον Θεοδωράκη, που σημαίνει ότι μαγκιές, μεγαλοστομίες και λάσπη τέλος. Αν μη τι άλλο, μια στοιχειώδης σοβαρότητα θα είναι υποχρεωτική. Κι αυτό δεν ξέρω πόσοι και ποιοι από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (περιλαμβανομένου και του ίδιου του Τσίπρα) το αντέχουν, όταν επί επτά μήνες Φλαμπουράρης, Δρίτσας, Βούτσης, Τασία και λοιπές αριστερές δυνάμεις αποδείκνυαν ότι η σοβαρότητα δεν είναι από τα πεδία στα οποία έχουν ελπίδες να διακριθούν.
Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναπαίζει το χαρτί της πόλωσης και της ρήξης αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα. Κι αυτή είναι μια πρακτική που δεν προμηνύει αισιόδοξες προοπτικές. Οταν ντοπάρεις τους βουλευτές σου και τους οπαδούς σου με την εμμονή ότι όλοι οι άλλοι είναι διαβλητοί και ύποπτοι και υπηρετούν αντιλαϊκά συμφέροντα, έχεις δυναμιτίσει ήδη την όποια σοβαρή προσπάθεια ενδεχόμενης μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας.
Αλλά, όπως επί πέντε χρόνια ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορούσε για το αν αυτό το συνονθύλευμα που αποκαλούσε «κόμμα» ήταν ικανό ν' αντιμετωπίσει σοβαρά κυβερνητικά προβλήματα χωρίς να διαλυθεί, έτσι και τώρα λίγο τον απασχολεί η επόμενη μέρα. Η πολιτική λογική ήταν και παραμένει η ίδια, «βλέποντας και κάνοντας». Κι αν του το επιτρέψουμε, εκεί θα μας ξαναπάει. Γιατί μόνο μέσα από την πόλωση και τη ρήξη μπορεί να υπάρχει στην πολιτική.