Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Δεύτερη φορά απάτη;

Δεύτερη φορά απάτη;
Η πανουργία της Ιστορίας εκδηλώνεται συχνά στη μακρά κοινωνικοπολιτική διάρκεια. Μια τέτοια εκδήλωσή της ήταν και η μετεωρική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο εγχώριο πολιτικό στερέωμα. Ενα μικρό αριστερό κόμμα εκμεταλλεύτηκε την κρίση και τα πολλαπλά διαλυτικά της αποτελέσματα και εκτοξεύτηκε στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας. Για να το πετύχει αυτό είπε στην παραλογισμένη κοινωνία ό,τι ήθελε να ακούσει. Αντί να μετασχηματίσει την οργή για την ανατροπή των σταθερών της ελληνικής κοινωνίας σε μια πολιτική διεξόδου από την κρίση με δίκαιη λιτότητα και να επαναπροσδιορίσει τις κατεστημένες ιδεολογίες και πρακτικές έπραξε το ακριβώς αντίθετο. Κατάγγειλε με βίαιο τρόπο το Μνημόνιο, τη μόνη υπαρκτή πρόταση για την υπέρβαση της κρίσης, λοιδόρησε και κατασυκοφάντησε όσους είχαν διαφορετική άποψη, αναπαρήγαγε συνωμοσιολογικές ερμηνείες και πλειοδότησε σε υποσχέσεις για επιστροφή στον απολεσθέντα παράδεισο των προηγούμενων ετών. Αρνήθηκε δηλαδή να αναστοχαστεί με μαρξικούς όρους τα αίτια της κρίσης και να συγκροτήσει ένα νέο αξιακό και παραγωγικό παράδειγμα.
Ομως ο φανταστικός υπέροχος κόσμος που κατασκεύασε και υποσχέθηκε προσέκρουσε στην αμείλικτη πραγματικότητα. Αποτέλεσμα δε του επτάμηνου πειράματός του ήταν η διαλυτική κρατική και οικονομική στασιμότητα και βέβαια ένα πολύ πιο βαρύ Μνημόνιο. Η διάσπαση που ακολούθησε ήταν αναμενόμενη. Αρκετοί αποχώρησαν εμμένοντας στις προηγούμενες κυρίαρχες ιδεοληπτικές δοξασίες. Η δε πλειοψηφία ομολογεί, με κυνική αφέλεια, ότι έκανε απλά κάποια λάθη και ζητά ξανά την ψήφο του λαού. Τα λάθη όμως δεν ήταν κάποια μικρά και ασήμαντα. Λάθος ήταν η ίδια η συγκροτητική ουσία της πολιτικής πρακτικής και ρητορικής που τον διόγκωσε και τον έφερε στην εξουσία.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει μια ανεύθυνη αμφισημία απέναντι στο δικό του Μνημόνιο και επιχειρεί να αλλάξει ρητορική. Εμφανίζεται ως εκφραστής του νέου και καλεί «να ξεμπερδεύουμε με το παλιό». Ως παλιό θεωρεί και καταγγέλλει τα σαράντα χρόνια της «διαφθοράς και διαπλοκής» όλης της μεταπολίτευσης. Η περίοδος αυτή σαφώς και είχε πολλές παθογένειες και σκοτεινές πλευρές. Ομως ήταν η πλέον δημοκρατική της ελληνικής ιστορίας και οικονομικά και πολιτισμικά η πλέον κοντινή στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αστόχαστα αναπαράγει τον συνήθη ακροδεξιό λόγο για τη «διεφθαρμένη δημοκρατία» και τεχνηέντως αποσιωπά την ηγεμονία ενός ορισμένου «αριστερού» λόγου όλη αυτήν την περίοδο και των αντίστοιχων διεκδικητικών πρακτικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσοντας πλέον τον εαυτό του προσπαθεί να συνεχίσει την εξαπάτηση του λαού. Είναι χρέος των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού που απέμειναν, να αποκαταστήσουν, κόντρα στον αριστερό αλλά και στον «ουδέτερο» τεχνοκρατικό λαϊκισμό του «νέου», το νόημα των λέξεων και της πολιτικής.