Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Nα θυμηθεί ότι η στάση του ΠΑΣΟΚ ήταν κάθετα αρνητική.

το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του, που θα έπρεπε λογικά να έχουν αναλάβει προ πολλού τις σχετικές πρωτοβουλίες, αντίθετα έχουν επιδείξει μέχρι σήμερα αδικαιολόγητη πολιτική αλαζονεία. Ακόμη και κατά τη συζήτηση και ψήφιση του πρώτου Μνημονίου στη Βουλή, στην οποία εύλογα θα ανέμενε κανείς να επιδιώξουν τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία, βασικό και κύριο μέλημά τους ήταν να χρεώσουν την κρίση στις κυβερνήσεις της Ν.Δ., περιλαμβάνοντας στο σχετικό νομοθέτημα κρίσεις και σχόλια που ουσιαστικά «απαγόρευαν» την υποστήριξή του από την αξιωματική αντιπολίτευση.

ΑΝ, ΜΑΛΙΣΤΑ, επιστρέψει κανείς νοητά στην άνοιξη του 2009, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, όταν ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς και ζήτησε τη βοήθειά τους για να εφαρμόσει μια περιοριστική οικονομική πολιτική, που θα απέτρεπε την πτώχευση της χώρας, θα θυμηθεί ότι η στάση του ΠΑΣΟΚ ήταν κάθετα αρνητική. Και, βέβαια, ακολούθησε ο πολιτικός «εκβιασμός» του κ. Γ. Παπανδρέου εν όψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, που αναμφίβολα συνετέλεσε σημαντικά στην τελική απόφαση Καραμανλή να στήσει πρόωρα κάλπες. Χάθηκε, έτσι, πολύτιμος χρόνος. Εξι μήνες πριν και έξι μήνες μετά τις εκλογές, μέχρι να γίνει οριστικά αντιληπτό ότι τα... λεφτά δεν υπήρχαν, η χώρα βούλιαζε στην απραξία...

Κάποτε, έστω και αργά, ο λαός θα καταλάβαινε ...

Και το χειρότερο: Προκειμένου να απιστεί το ΠΑΣΟΚ απέναντι στην Εργατική Τάξη (πότε με την πολύφερνη «οικονομία της Αγοράς», πότε με την Ανταγωνιστικότητα και πότε με την… Τσουλαρία Αποκρατικοποίηση), κατέστησε συνένοχή του την ηγεσία του Συνδικαλιστικού Κινήματος. Της έδωσε θέσεις, προνομίες, οφίτσια και κυβερνητικά αξιώματα.
Ετσι, απιστούσε δύο περίπου δεκαετίες, εκ του ασφαλούς, - με την Εργατική Τάξη καθεύδουσα!
Τώρα, όμως, τέλειωσαν τα ψέματα. Και τέλειωσαν, διότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (και ηγετική ομάδα της κυβέρνησης) πίστεψε ότι θα ανατάξει την οικονομία και θα βγάλει και τη χώρα από την κρίση - με τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούσε επί τριάντα χρόνια:
Με τα επικοινωνιακά κόλπα!
Οχι με εθνική πανστρατιά, όχι με τη στρατολόγηση των ικανών, ανεξαρτήτως χρώματος, όχι με ολόκληρη την αλήθεια στον λαό, όχι με σκληρές διαπραγματεύσεις έναντι όλων, όχι με τη φειδωλή διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων, όχι με τη νέμεση και τον κολασμό, όχι με την αλλαγή οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, αλλά με παραπλανητικά τεχνάσματα, προκειμένου τον «ήσσονα λόγον, κρείττονα ποιείν…».
Μέχρι εδώ ήταν!
Κάποτε, έστω και αργά, ο λαός θα καταλάβαινε ότι τον εγκατέλειψαν και πήγανε με την Ολιγαρχία - την ντόπια και την ξένη. Και όταν είδε με τα μάτια του την απιστία τους, αποφάσισε κι εκείνος να τους εγκαταλείψει. Και τους εγκαταλείπει.
Αν θέλει να πάει σπίτι του, ας πάει. Αν θέλει ν’ αγωνιστεί μέσα από το Λαϊκό Κίνημα, ας συστρατευθεί μαζί του. Η επιλογή είναι δική του. Και αφορά τον ίδιο και τα παιδιά του!