Είναι αδιανόητα αυτά που ακούγονται με κάθε ευκαιρία και σε διάφορα θέματα από κόμματα, εκπροσώπους της αντιπολίτευσης. Από την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης μέχρι τις αντιδράσεις σε ατυχή γεγονότα (όπως ο τραγικός θάνατος του παιδιού στο Περιστέρι), που θα μπορούσαν όμως να συμβούν οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Σαν να θέλουν να υπονομεύσουν, αντί να συμβάλουν, κάθε προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, δημιουργώντας παράλληλα συνεχείς εντάσεις. Στην Ελλάδα τα πάντα ερμηνεύονται διά της συνωμοσιολογίας, αλλά είναι πολύ πιθανό η άγνοια, η βλακεία και ο παραλογισμός να παίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο στον δημόσιο διάλογο, σε αποφάσεις και συμπεριφορές, από αυτόν που τους αναγνωρίζεται. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της σημερινής εποχής το χαμηλό επίπεδο της Βουλής, αλλά και πολλών μίντια, που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Αν και σε μεγάλο βαθμό η κοινή γνώμη στη χώρα μας διαμορφώνεται από καφενειακές συζητήσεις μεταξύ συγγενών και φίλων, από φαντασιώσεις περί πραγματικότητας και τελευταία, από τα λεγόμενα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», που κανείς δεν είναι σε θέση να πει μετά βεβαιότητος αν αποτελούν ευλογία ή κατάρα. Είναι εξαιρετικά επίπονη και αφήνει πολλά κενά κάθε απόπειρα ερμηνείας των όσων συμβαίνουν και της νοοτροπίας που επικρατεί σε αυτή τη χώρα, με όρους κοινωνιολογίας, μαζικής ψυχολογίας ή ανατρέχοντας στην ιστορία. Η λεγόμενη «ελληνική πραγματικότητα» φαίνεται ότι είναι εντελώς ανεξήγητο φαινόμενο και αυτό αφορά τόσο την κορυφή, όσο και τη βάση, όπως διαπιστώνεται συνεχώς. Επομένως, η αποδοχή της άποψης ότι κάποιοι μας ψεκάζουν ίσως να είναι μία βολική εξήγηση. Για όλους...
