Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Στη θεωρία όλοι είναι καλοί.

Στη θεωρία όλοι είναι καλοί. Και κυρίως όσοι έχουν τη δυνατότητα απλώς να υπόσχονται. Είναι μία πρακτική στην οποία επιδόθηκαν, ως γνωστό, επί δεκαετίες τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και, μέσω αυτής, διακυβέρνησαν τη χώρα σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Είπαν πολλά, υποσχέθηκαν περισσότερα, αλλά έκαναν λίγα και δυστυχώς όσα δεν έπρεπε να κάνουν.
Στον δρόμο αυτό πορεύεται εδώ κι έναν χρόνο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις όπου έχει αποδείξει ότι επάξια φιλοδοξεί να διαδεχτεί κάποια στιγμή στη διακυβέρνηση της χώρας τις προμνημονιακές κυβερνήσεις. Είναι κάτι που σαφώς προκύπτει από τις προχθεσινές προτάσεις του Αλ. Τσίπρα για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια, αλλά παρέλειψε τη γνωστή μικρή "λεπτομέρεια" που οφείλει να συνοδεύει τις υποσχέσεις κάθε πολιτικού, ο οποίος θέλει να θεωρείται στοιχειωδώς αξιόπιστος: το κόστος των υποσχέσεων αυτών.
. Οποιος ρίξει μια ματιά στα μέτρα, δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος για να καταλάβει πως ακόμη και στις μέρες της μεγάλης δημοσιονομικής σπατάλης δεν θα άντεχε η χώρα να προχωρήσει σε τέτοιες παροχές. Κι εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω και ποια άλλη χώρα θα μπορούσε να το κάνει. Ακόμη και από τις οικονομικά ισχυρές.