Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Το πώς έφτασε η χώρα στο χείλος του γκρεμού είναι γνωστό.



H Ιστορία κάνει κύκλους. Κανείς όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στην Ελλάδα θα είναι τόσο σύντομοι και τόσο όμοιοι. Τα παιδιά εκείνων που έφυγαν μετά τον Εμφύλιο στοιβαγμένοι στα αμπάρια των πλοίων για να φτάσουν στην Αυστραλία, τώρα, με το πτυχίο στο ένα χέρι και το μεταπτυχιακό στο άλλο, περιμένουν στην ουρά για να εξασφαλίσουν μια θέση μετανάστη στη μακρινή ήπειρο.

Γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες, οικονομολόγοι και απολυμένοι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι εταιρειών είναι έτοιμοι για τη μεγάλη φυγή, αφού βλέπουν τις ζωές που σχεδίασαν ή έχτισαν με κόπο να γίνονται συντρίμμια. Ανεργοι και απολυμένοι διαπιστώνουν κάθε μέρα που περνά ότι δεν έχουν ελπίδα να βρουν δουλειά τα προσεχή χρόνια.

Οι επιστήμονες προφανώς μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερη τύχη από εκείνη των μεταναστών της δεκαετίας του '60. Είναι μορφωμένοι άνθρωποι, μιλούν γλώσσες και μπορούν μόλις ξεπεράσουν το πρώτο σοκ της μεγάλης αλλαγής στη ζωή τους να γίνουν πολίτες του κόσμου και να προκόψουν.

Υπάρχουν όμως και χιλιάδες νέα παιδιά που δεν διαθέτουν «οπλοστάσιο» και είναι έτοιμα να κάνουν στην άκρη του πλανήτη δουλειές που μέχρι πριν από δυο χρόνια περιφρονούσαν στη χώρα τους. Οικοδόμοι, εργάτες, βοηθοί στις κουζίνες εστιατορίων και, στην καλύτερη περίπτωση, σερβιτόροι. Ο,τι ακριβώς έκανε, δηλαδή, η πρώτη γενιά των ελλήνων μεταναστών.

Είναι προφανές ότι οι ανατροπές στη ζωή δεκάδων χιλιάδων οικογενειών είναι μεγάλες. Μέσα σε δυο χρόνια προέκυψαν 400.000 άνεργοι από τον ιδιωτικό τομέα και τώρα ετοιμάζονται να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και εργαζόμενοι του Δημοσίου που πίστευαν ότι είναι εξασφαλισμένοι για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Το πώς έφτασε η χώρα στο χείλος του γκρεμού είναι γνωστό. Κανείς δεν χρεώνει την κύρια ευθύνη γι' αυτήν την καταστροφή στην παρούσα κυβέρνηση. Της χρεώνει, ωστόσο, ότι δεν κατάφερε αποτρέψει τον μεγάλο κατήφορο της ανεργίας.