Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να κυνηγά ή και να μιμείται την αντιπολίτευση.

Την ώρα που η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει, η χώρα μοιάζει να εισέρχεται σε μια περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας, αν όχι περιπέτειας. Και αυτό με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που εκμεταλλεύεται τη διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας για να προκαλέσει βουλευτικές εκλογές, επαναλαμβάνοντας το λάθος του ΠΑΣΟΚ το 2009. Η πραγματική οικονομία κινδυνεύει τώρα να «παγώσει», ενώ και το κράτος δείχνει σημάδια παράλυσης.

Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να κυνηγά ή και να μιμείται την αντιπολίτευση από τις ευρωεκλογές και μετά. Αντί να εμφανίζεται ως η ήρεμη δύναμη που κράτησε τη χώρα όρθια, επιλέγει την πόλωση. Αντί να στηριχθεί σε μια ομάδα νέων, σοβαρών και αποφασισμένων υπουργών, εκπροσωπείται δημόσια από πολιτικούς που κάνουν για τα τηλεπαράθυρα, όχι για κρίσιμα πόστα. Αντί να ανακοινώσει από τώρα ότι θα στηρίξει έναν πολύ σοβαρό και κοινής αποδοχής υποψήφιο Πρόεδρο, αφήνει την προεδρολογία να κλιμακώνεται. Αντί να λειτουργεί σαν μια σφικτή ενωμένη ομάδα, σπαράσσεται από διάφορες έριδες. Και τέλος, αντί να μειώσει τις προσδοκίες για την επόμενη ημέρα μετά τα Μνημόνια, τις καλλιέργησε υπερβολικά.

Το παιχνίδι δεν έχει χαθεί, αρκεί να ληφθούν γενναίες αποφάσεις. Μια ανανεωμένη κυβέρνηση, με καθαρή ατζέντα και σαφές στίγμα, μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα, συνεχίζοντας με συγκροτημένο τρόπο τις φοροελαφρύνσεις. Αν είναι να συνεχίσει έτσι όπως πάει σήμερα για μερικούς μήνες ακόμη, ίσως να έχουν δίκιο οι κυβερνητικοί παράγοντες που προτείνουν να έλθει πιο νωρίς η προεδρική εκλογή για να τελειώσει η διαλυτική αβεβαιότητα. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς διήνυσε πολύ δρόμο έως σήμερα μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες και έχει αποδειχθεί ανθεκτικός πολιτικός. Είναι όμως ανάγκη ως πρωθυπουργός να διορθώσει τα λάθη των τελευταίων μηνών και να πάρει αποφάσεις με ρίσκο όσο υπάρχει χρόνος.

Ας περιμένουν


Λογικό και απαραίτητο είναι να τρέφουν φιλοδοξίες οι πολιτικοί. Αυτό είναι άλλωστε και το κίνητρο της ενασχόλησης με τα κοινά. Αν κρίνεις ότι είσαι ικανός να προσφέρεις, λογικό είναι να θέλεις αλλά και να επιδιώκεις να καταλάβεις τη θέση εκείνη, κατά το δυνατόν υψηλότερη, που θα σου επιτρέψει ν' αποδείξεις τις όποιες ικανότητές σου.
Μόνο που όλα αυτά δεν μπορεί να επιδιώκονται αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εκείνες που να τα καθιστούν εφικτά. Και πολύ περισσότερο χωρίς ν' απειλείται η ομαλή πορεία των πολιτικών πραγμάτων. Γιατί εκείνο που πρέπει να μετράει είναι το καλό του τόπου και όχι η καριέρα του κάθε πολιτικού.
Τα λέω αυτά γιατί τελευταία ακούγονται από πολλούς απόψεις που κατατείνουν στον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης και με άλλον πρωθυπουργό. Προσωπικά δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να συμβεί. Θα το καλόβλεπα μάλιστα. Αλλά είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να γίνει. Είτε αρέσει, είτε όχι, σε όσους διακινούν την άποψη αυτή, η προοπτική της συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας είναι ανέφικτη από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται την όποια συνεργασία με τις λεγόμενες «μνημονιακές δυνάμεις».
Μακάρι ν' άλλαζαν άποψη στην Κουμουνδούρου και ν' αποδεικνυόταν δυνατός ο σχηματισμός της κυβέρνησης με συμμετοχή όλων των δημοκρατικών κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή. Δεν διαφαίνεται, όμως, προοπτική για κάτι τέτοιο. Αρα εκείνο που εμμέσως ζητείται είναι να πάμε σε κυβέρνηση που θα συγκροτείται και πάλι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά τα ηνία της δεν θα είναι στα ίδια χέρια.
Αλλά κι αυτό είναι αδύνατον. Διότι, καλώς ή κακώς, αυτοί που ηγούνται της σημερινής κυβέρνησης διαθέτουν την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών των κοινοβουλευτικών τους ομάδων. Ενδεχομένως οι όποιοι φιλοδοξούν να τους διαδεχθούν ή ν' αναλάβουν σοβαρό ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου μπορεί να είσαι σε θέση ν' ανατρέψουν την κυβέρνηση αίροντας την εμπιστοσύνη τους σ' αυτήν, αλλά δεν είναι σε θέση να την υποκαταστήσουν.
Ας σταματήσουν, λοιπόν, τα παιχνίδια. Ιδιαίτερα τώρα που κάπου έχουμε φτάσει. Οι φιλοδοξίες μπορεί να περιμένουν.