Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Όλοι, δεχόμαστε πως τώρα που η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω, είναι ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη και τις στρεβλώσεις δεκαετιών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το τωρινό πακέτο μέτρων είναι μακράν το πιο επώδυνο και σκληρό και στην πράξη διαλύει στην κυριολεξία και τα τελευταία απομεινάρια κοινωνικής συνοχής.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά εμπεριέχουν ψήγματα δικαιοσύνης, καθώς οριζόντια και ισοπεδωτικά καταδικάζουν στην ανέχεια το πιο ευαίσθητο και ανήμπορο κομμάτι της κοινωνίας μας, τους συνταξιούχους. Ακόμα και το γεγονός ότι ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι χαριστικά και εκμεταλλευόμενοι το ίδιο το στρεβλό θεσμικό πλαίσιο απόλαυσαν υψηλές και πρόωρες συντάξεις, χωρίς να έχουν καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία αυτά που έχουν πληρώσει οι πολλοί, δεν δικαιολογεί τη γενική καταβαράθρωση στον σύγχρονο καιάδα της εγκατάλειψης.

Ολοι, Ή σχεδόν όλοι, δεχόμαστε πως τώρα που η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω, είναι ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη και τις στρεβλώσεις δεκαετιών, που είναι και η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων της χώρας. Στην πραγματική ζωή όμως τα πράγματα δεν μπορούν να λειτουργήσουν με μανιχαϊστικές αντιλήψεις. Η συνταξιούχος που δούλεψε μόνο 20 χρόνια και εισπράττει σύνταξη από τα 45 της δεν έκανε έγκλημα, απλώς εκμεταλλεύτηκε τους υφιστάμενους νόμους. Σήμερα, είναι κι αυτή μια ανήμπορη συνταξιούχος σαν όλους τους άλλους, έχει τις ίδιες ανάγκες μ’ αυτούς και υποφέρει όσο και οι άλλοι. Με άλλα λόγια, το κακό έγινε και δεν διορθώνεται αναδρομικά. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι η θεσμική πρόβλεψη να μη συμβαίνει το ίδιο και στο μέλλον. Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες, τα οποία μπορεί να επικαλεστεί κανείς σε συζητήσεις καφενειακού χαρακτήρα. Η ουσία όμως δεν αλλάζει και είναι μία: σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Κι αυτό δεν περιποιεί τιμήν σε κανέναν, ούτε στους διαχειριστές της εξουσίας ούτε στην ίδια την κοινωνία.