Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Τα κόμματα είναι διαχρονικά φθαρμένα προϊόντα.

Τα κόμματα είναι διαχρονικά «φθαρμένα προϊόντα», ακόμη και στους πολίτες που καταναγκαστικά τα ψηφίζουν στην κάλπη. Ενώ την ίδια στιγμή οι πολίτες εμπιστεύονται πρόσωπα που δείχνουν ότι μπορεί να ξεφεύγουν από το απωθητικό πρότυπο του «κομματικού σωλήνα». Μέχρι οι προσδοκίες να διαψευσθούν, βέβαια?
Γιατί λοιπόν οι αρχηγοί δεν πράττουν το αυτονόητο; Να υπερβούν τα κομματικά βαρίδια, αλλάζοντας, μετασχηματίζοντας, επανιδρύοντας, ακόμη και ρίχνοντας στα σκουπίδια της Ιστορίας τα «φθαρμένα προϊόντα» που τους περιβάλλουν;  Τον Κ. Σημίτη τον κατατρέχει ο «διάβολος», γιατί δεν τόλμησε να επανιδρύσει το ΠΑΣΟΚ τότε που ήταν στην εποχή της παντοδυναμίας του, και ο Κ. Καραμανλής θα σκέφτεται ότι δεν του άξιζε η τύχη να συμπορευτεί μέχρι τέλους με τα ερείπια της ΝΔ.
Δυστυχώς η Ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Αλλωστε η πολιτική είναι ένας από τους λίγους χώρους που τα παθήματα σπανίως γίνονται μαθήματα. Στις αυτοδιοικητικές επιλογές τους και ο Α. Σαμαράς και ο Α. Τσίπρας μοιάζουν βραχυκυκλωμένοι σε ανούσιες και αντιπαραγωγικές κομματικές ισορροπίες. Τα παραδείγματα γνωστά. Τα λαμπερά πρόσωπα, οι δημιουργικοί, οι άνθρωποι της Νέας Εποχής απόντες. Οι επιλογές με κριτήρια κοντόθωρα, ψηφοθηρικά, συγκυριακά. Οι κομματικοί μηχανισμοί παντού και πάντοτε σε πρώτο πλάνο.