Ζουν στο δικότους κόσμο…

Κατά συνέπεια αναμενόμενο είναι ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο «μεγάλων» της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας θα εντείνεται όσο θα πλησιάζει η μέρα της κάλπης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η προεκλογική αντιπαλότητα θα πρέπει να εκδηλώνεται με υπερβάλλουσα σκληρότητα και για θέματα τα οποία μόνο ζημιά στον τόπο είναι ενδεχόμενο να προκαλέσουν.

Απόδειξη οι χθεσινές συγκρούσεις, που συνετέλεσαν ώστε ο πρωθυπουργός να κατηγορήσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «προσπαθεί να διαλύσει την κοινωνία» και να κατηγορηθεί από τον αντίπαλό του πώς «ζει στον δικό του, φανταστικό κόσμο». Και οι λόγοι κάθε άλλο παρά σχετικοί με το αντικείμενο της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης, αλλά σημαντικοί τόσο για τη διεθνή εικόνα της χώρας αλλά όσο και για την καταβαλλόμενη προσπάθεια απεμπλοκής από το μνημόνιο.

Δεν ταιριάζει, για παράδειγμα, σε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα η επίθεση νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Ναυτιλίας και η προσπάθεια να ερμηνευτεί η παρέμβαση της ΕΛ.ΑΣ ως επίθεση εναντίον της κοινωνίας και της αντιπολίτευσης.

Και δεν προάγει την υπόθεση της επιθυμητής απ΄ όλους απεμπλοκής μας από το μνημόνιο το θέμα που ανέκυψε ανάμεσα στον αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την ετοιμότητα ή μη του Αλ. Τσίπρα να προτείνει μέτρα για την έξοδό μας από την κρίση.

Μπορεί για τον μικρόκοσμο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας τα πάντα να προσφέρονται για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, αλλά εδώ και τέσσερα χρόνια είμαστε -είτε μας αρέσει είτε όχι- κάτω από το μικροσκόπιο της παγκόσμιας κοινότητας και ελεγχόμαστε αυστηρά, διαρκώς και από κάθε άμεσα ή έμμεσα ενδιαφερόμενο.

Εκεί θα κριθεί.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές της υπόθεσης του... «Μεγάλου Συνασπισμού», την οποία κυβερνη­τικοί κύκλοι και εκδοτικά συγκροτήματα ρίχνουν στην πολιτική αγορά, είναι αυτή που αφορά τους δανειστές και τον σχεδιασμό τους για την Ελλάδα των - πολλών - επόμενων ετών.

Αυτήν την εποχή ήδη σχεδιάζονται και θα εμφανιστούν ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμ­μα, ένα νέο δάνειο και μνημόνιο, αλλά και η εφαρμογή ενός «μπούσουλα» του ΟΟΣΑ στο πεδίο των «μεταρ­ρυθμίσεων» του κράτους, της αγοράς, των εργασια­κών σχέσεων κλπ.
 
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις μεγάλες εκκρεμείς μπίζνες - δηλαδή το πού θα καταλήξουν τράπεζες, δά­νεια, υποδομές, ενέργεια, υγεία και άλλοι κρίσιμοι το­μείς της οικονομίας -, τότε έχουμε έναν πλήρη «οδικό χάρτη» για τα επόμενα χρόνια. Όμως αυτός ο «οδικός χάρτης», το απαραίτητο συμπλήρωμα των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να βρει αντιστάσεις.
 
Η μόνη αντίσταση που θα μπορούσε να βρει, θα ήταν μια πολιτική οικονομικής και κοινωνικής απελευθέρω­σης της Ελλάδας από τον βρόχο των χρεών και των συ­νεπειών τους. Όμως τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα δεν είναι διαθέσιμο σήμερα - παρά μόνο σε επίπεδο ασα­φών διακηρύξεων.
 
♦   Το ΠΑΣΟΚ προτίμησε να παραδώσει χώρα και κυρι­αρχία άνευ διατυπώσεων, διαπραγματεύσεων και άλ­λων τέτοιων... περιττών διαδικασιών. Τώρα βολοδέρ­νει γύρω από το 5%.
 
♦     Η Ν.Δ., αφού πρώτα αμφισβήτησε τα μνημόνια, στη συνέχεια έγινε ο πιο συνεπής υπηρέτης τους αποκηρύσσοντας διά χειλέων Σαμαρά ως... «αμαρτία» την αμφισβήτησή τους. Τώρα αντιμετωπίζει τη δική της ήττα, ενώ από τα σπλάχνα της γεννήθηκε και ο ναζιστικός εφιάλτης που απειλεί και την ίδια.
 
Τώρα έρχεται η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν ο ίδιος καταφέ­ρει να βρει άκρη, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς ποιο ακριβώς είναι το πρόγραμμα της διακυβέρνησής του, έρχονται τα σενάρια περί «Μεγάλου Συνασπισμού», ως τελευταία άμυνα μιας κυβέρνησης σε αποδρομή, να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι θα ζήσουμε μια από τα ίδια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απάντηση; Όπου απάντηση ίσον πρόγραμμα. Εκεί θα κριθεί.

Πρέπει να πει κάτι διαφορετικό στις επόμενες εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται ταχύτατα προς το κέντρο και πολύ καλά κάνει. Και γι’ αυτόν και για τη χώρα. Είναι διαφορετικό π.χ. το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αγγελοσκιάζεται με «επαχθή χρέη» και άλλες ανοησίες και διαφορετικό να έχει τη λογική και διαπραγματεύσιμη θέση περί μη βιωσιμότητας του χρέους.

Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ δρόμο ακόμη, αλλά η μετακίνησή του προς τη λογική αναγκαστικά δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στον εκλογικό σχεδιασμό των κομμάτων της συγκυβέρνησης, τα οποία επιμένουν σε παλαιολιθικές τακτικές αντιμετώπισής του. Δεν αναφερόμαστε μόνο στα περί αθεΐας του κ. Αλέξη Τσίπρα, ούτε στα περσινά ξινά σταφύλια περί συμπάθειας στελεχών του στην ανομία και την τρομοκρατία. Το πρόβλημα για τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα μπορέσουν να παίξουν το χαρτί του 2012, «ή εμείς ή η δραχμή». Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει εργώδη προσπάθεια να φτιάξει φιλοευρωπαϊκό προφίλ και λίγοι θα σκιαχτούν από κραυγές του στυλ «ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει από το ευρώ».

Αυτό σημαίνει ότι η κουρασμένη και τραυματισμένη από τη διακυβέρνηση πλειοψηφία πρέπει να αποκτήσει διακριτή πολιτική πρόταση για να μη χαθεί στο κύμα του νέου, που εκ των πραγμάτων φαντάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να πει κάτι διαφορετικό στις επόμενες εκλογές· και από αυτά που έλεγε στο παρελθόν και από αυτά που θα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι άραγε πιθανός ένας τέτοιος ξεσηκωμός;

ΠΟΛΛΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ πολίτες πιστεύουν το ίδιο. Είναι απαισιόδοξοι. Τρέμουν με τη σκέψη ότι το Σύστημα είναι παντοδύναμο, ότι ελέγχει τα πάντα, ότι τελικά θα βγει κερδισμένο. Δείτε, λένε, πώς τα κατάφερε με τον αινιγματικό Χριστόδουλο Ξηρό, σε ώρες κρίσης με την τρόικα: Τον άφησε να εξέλθει από το... σαλέ του στον Κορυδαλλό, μετά τον επικήρυξε ως δραπέτη και ήδη τον επισείει ως φόβητρο για να κατατρομάξει την χειραγωγούμενη κοινή γνώμη. Τον υπνωτισμένο Ξηρό που αποκήρυξαν όλοι οι, εν όπλοις, σύντροφοί του, ακόμη και ο πατέρας του. 

Ο λαός μας θα συνέλθει απότομα και θεαματικά στους τέσσερις μήνες που απομένουν ώς τις διπλές (ή μήπως τριπλές) εκλογές του Μαΐου. Θα ξεκόψει από την επιτήρηση του Συστήματος και θα ψηφίσει εκδικητικά, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ! Τόσο που και το ίδιο θα τρίβει τα μάτια του με το αποτέλεσμα και θα μονολογεί: «Ορέ, σαν να το παράκανα»!..

ΟΣΟ ΓΙΑ τον «λαϊκό ξεσηκωμό», κάλλιο να μην τον ευχόμαστε γιατί αν κάποτε ξεσπάσει αυθόρμητα και ανοργάνωτα, ίσως μετά από κάποιο τυχαίο περιστατικό, δεν θα μείνει λίθος επί λίθου. Γιατί ούτε η Αστυνομία, ούτε ο Στρατός θα υπακούσουν, όπως ετούτες τις μέρες συμβαίνει στην Τουρκία και στην Ουκρανία. Είναι άραγε πιθανός ένας τέτοιος ξεσηκωμός; Δύσκολο, πολύ δύσκολο να απαντήσει κανείς. Πολλά από όσα συμβαίνουν στη δόλια πατρίδα αυτά τα έξι χρόνια της κρίσης ήσαν πρωτόγνωρα, ήσαν απρόβλεπτα…

ΩΣΤΟΣΟ οι πιο φρόνιμοι και... «νομοταγείς» πολίτες αναρωτιούνται: Θα μπορούσε τάχα η σημερινή κυβέρνηση (δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, γιατί το ΠΑΣΟΚ σχεδόν ξόφλησε) να αναστρέψει το κλίμα και να βγει μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα μπορούσε, αν ο πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί του ίσιωναν τη ράχη τους, ύψωναν ανάστημα και έτριζαν τα δόντια τους στην ξένη κατοχή. 

Εξευτελίσατε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ...

Ενάμισι εκατομμύριο συμπολίτες μας βολοδέρνουν άπραγοι και άνεργοι ικετεύοντας για κάποιο μεροκάματο κι ας είναι επιπέδου Μπαγκλαντές. Εξευτελίσατε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια βουτώντας από τραπεζικούς λογαριασμούς και τις τελευταίες αποταμιεύσεις προκειμένου να επιτευχθεί το φοροεισπρακτικό σας σχέδιο. Εξαφανίσατε το χαμόγελο από τα χείλη του Ελληνα και δεν του παρέχετε καν αντικαταθλιπτικά σε... καλή τιμή.

Κάνατε τα περήφανα γηρατειά καταραμένα γηρατειά και τα παιδιά τους άστοργα γιατί απλά δεν μπορούν να φροντίσουν ούτε τις δικές τους οικογένειες. Μετατρέψατε σε σύγχρονους δούλους κι αυτούς που θεωρητικά είναι τυχεροί γιατί έχουν δουλειά, καθώς τα αφεντικά, με κάθε νέα απαίτηση για υπερεργασία και περικοπή αποδοχών, υπενθυμίζουν απειλητικά την κατάσταση του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Εξαφανίσατε το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε και τρέμουμε όλοι μην τυχόν και αρρωστήσουμε.

Και μετά από όλα αυτά κομπορρημονείτε γιατί οι θυσίες μας έπιασαν τόπο και η χώρα γλίτωσε τα χειρότερα από μια χρεοκοπία. Επαίρεστε για το πρωτογενές πλεόνασμα που πετύχατε και αδιαφορείτε για το έλλειμμα στοιχειώδους ευαισθησίας που δείχνετε στην αντιμετώπιση ενός ολόκληρου λαού.

Ε, λοιπόν, αρκετά με τη διάσωσή μας. Δεν αντέχουμε άλλο. Και κυρίως δεν αντέχουμε άλλο τα ψέματα και τα παραμύθια . Αδιαφορούμε δε για το success story και τους κίβδηλους επαίνους των δανειστών για τις δήθεν επιτυχίες μας. Ούτε κρύο ούτε ζέστη αν θα μας κάνουν τη χάρη να επιμηκύνουν την αποπληρωμή του χρέους κι αν θα μειώσουν τα επιτόκια.

Κρύο όμως λόγω των φόρων στα καύσιμα και πιο πολύ κρύο στις καρδιές μας γιατί ουδείς, μηδέ της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαιρουμένης, μιλάει πια για ελάφρυνση των φορολογικών βαρών. Ακόμα κι αυτοί τώρα το άλλαξαν το τροπάρι και μιλούν για την αναγκαιότητα πρωτογενούς πλεονάσματος. Κι όπως μάθαμε πλέον πολύ καλά, το πρωτογενές πλεόνασμα προκύπτει μόνο με την αύξηση  των οικογενειακών ελλειμμάτων και την αύξηση του ελλείμματος κοινωνικών παροχών, μισθών, συντάξεων και υπόλοιπου αποταμίευσης.

Αυτό όμως δεν σημαίνει όχι σε όλα.

Ο

ΣΥΡΙΖΑ ασκεί τη δική του κριτική για τα Μνημόνια, ενώ είναι πασίδηλο ότι έχει μια διαφορετική πρόταση για την έξοδο από την κρίση και την αποπληρωμή του χρέους. Αυτό όμως δεν σημαίνει όχι σε όλα. Είναι σημαντικό για τη χώρα η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία συνήθως γίνεται η επόμενη κυβέρνηση, να πολιτεύεται ουσιαστικά, χωρίς υπερβολές και επικίνδυνες εντάσεις. Χωρίς ανακριβή επιχειρήματα και κυρίως δίχως να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις στους πολίτες. Οι ασυνάρτητες υποσχέσεις, η κακοήθης αοριστολογία δηλητηριάζουν τις σχέσεις με τους εκλογείς και κυρίως εμπλέκουν το κόμμα που καταλαμβάνει την εξουσία σε ένα φαύλο κύκλο. Εάν δεν υλοποιήσει τις υποσχέσεις κινδυνεύει να παρασύρει τη χώρα στη δίνη κοινωνικών αναταραχών και αστάθειας και να απολέσει την εξουσία. Εάν επιχειρήσει να τις υλοποιήσει, μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη καταστροφή. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ας θυμηθούμε τον Γ. Α. Παπανδρέου. Δέσμιος μιας άφρονης αντιπολιτευτικής τακτικής κατέλαβε θριαμβευτικά την εξουσία και έταζε αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους μέχρι τον Δεκέμβριο του 2009. Ενα μήνα μετά αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι η χώρα βουλιάζει.

Εχει δικαίωμα και υποχρέωση ο ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρηματολογεί για την ανάγκη μιας άλλης διακυβέρνησης. Το ότι όμως σιγά σιγά λέει στους οπαδούς του ότι και ο δικός του δρόμος είναι δύσκολος είναι μέγα κέρδος για τη χώρα και τη δημοκρατία. Εάν του στερήσει κάποιους ψηφοφόρους θα είναι αυτοί που δεν τους έχει ανάγκη.

Η ανεργία και η πείνα είναι επικίνδυνες.

Η ανεργία όμως και η πείνα είναι επικίνδυνες. Ο αντιευρωπαϊσμός θα εκδηλωθεί δυναμικά γιατί δεν αρκεί για να αναγεννηθεί το όραμα των λαών και των εργαζομένων, γι' αυτό και θα αναδειχθούν νέα κινήματα και δυνάμεις πολιτικές που δεν θα περιορίζονται σε δήθεν εκσυγχρονισμούς, μεταρρυθμίσεις και μπαλώματα. Οι ομάδες, οι κινήσεις, οι πρωτοβουλίες που δημιουργούνται με παλιά και ξεπερασμένα υλικά και στο επίπεδο της φιλοευρωπαϊκής ευρωζωνικής πολιτικής και σε πρόσωπα που φέρουν την ευθύνη που οδηγήθηκε η χώρα μας (που θέλανε να τη σώσουν) στο χείλος της καταστροφής, προετοιμάζονται να κατέβουν στον στίβο των ευρωεκλογών.

Η κρίση όμως δεν είναι οικονομική. Είναι κρίση πολιτισμική και υπαρξιακή. Επιδρά σε όλη την ανθρώπινη συγκρότηση. Είναι κρίση αξιών που μας βάζει να σκεφτούμε και να αναστοχαστούμε την ίδια τη ζωή, μια και το σύστημά τους στηρίζεται στον φόβο της καθημερινής ανάγκης και της θλιβερής επιβίωσης. Πέρα από τη μοναξιά, υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός, όχι στο πλαίσιο ενός συνθήματος, αλλά στην ίδια τη σκληρή πραγματικότητα. Το 1% του πληθυσμού της Γης έχει συγκεντρώσει πάνω από το 50% του πλούτου που δεν τους ανήκει και τον έχουν ιδιοποιηθεί εκμεταλλευόμενοι με τη βία δισεκατομμύρια κολασμένους της Γης. Το καπιταλιστικό σύστημά τους έγινε αντιπαραγωγικό, δεν δημιουργεί απασχόληση, ανακυκλώνεται συσσωρεύοντας κέρδη χρηματιστηριακά, τη στιγμή που χρειάζεται το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία και ένας κόσμος που θα χωράει πολλούς κόσμους και ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους.

Οι εμμονές, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός τους οδηγούν στην τυφλή σύγκρουση.

Οι ιδεοληψίες, οι εμμονές, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός τους οδηγούν στην τυφλή σύγκρουση, υποκαθιστώντας τον γόνιμο και ουσιαστικό διάλογο. Ευρισκόμενοι σε αναντιστοιχία με τις σημερινές ανάγκες, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται σε σκιαμαχίες που θυμίζουν άλλες, πλέον συντηρητικές και αντιδραστικές εποχές, δηλητηριάζοντας τη δημόσια ζωή.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι στο επίκεντρο της ατζέντας τους και του διαλόγου δεν τίθενται τα καίρια προβλήματα: η απουσία αναπτυξιακού σχεδίου, η χαμηλή παραγωγικότητα, η διάλυση του κράτους, η δυσπραγία της αγοράς, η έλλειψη ρευστότητας, η επενδυτική άπνοια, η αποδιάρθρωση των υπηρεσιών κοινωνικής προστασίας, η φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας πολιτών.

Η ΝΔ αυτοθαυμάζεται για τις δημοσιονομικές επιδόσεις της, ζώντας σε μια εικονική πραγματικότητα. Προκειμένου να κρύψει τα κυβερνητικά ελλείμματα, προσπαθεί να ενοχοποιήσει τον αντίπαλό της, εγκαλώντας τον για σχέσεις στελεχών του με την τρομοκρατία. Θέλοντας να συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα των συντηρητικών ψηφοφόρων, κυρίως αυτών που απέδρασαν από τις τάξεις της, χρησιμοποιεί ένα παρωχημένο ιδεολογικό οπλοστάσιο, που παραπέμπει στη θρησκόληπτη Δεξιά.

Από την άλλη, η δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα τον οδηγεί σε πολιτικές ανορθολογισμού. Η αυτοπαγίδευσή του στην πόλωση του στερεί τη δυνατότητα να αρθρώσει ρεαλιστικό λόγο για την έξοδο από την κρίση. Η καταγγελτική και φορτισμένη ρητορική του τον περιχαρακώνει στις φίλιες δυνάμεις του, στερώντας του τη δυνατότητα να διευρύνει τα όριά του στις κοινωνικές ομάδες που βιώνουν τις συνέπειες της σημερινής οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας. Επιρρεπής στον λαϊκισμό, δυσχεραίνει τη βίαιη ωρίμανσή του, την οποία όμως έχει ζωτική ανάγκη. Διολισθαίνοντας στις ακρότητες και στην τυφλή σύγκρουση, οι δυνάμεις του νέου δικομματισμού όχι μόνο αφήνουν τα καυτά προβλήματα της χώρας και της οικονομίας στον αυτόματο πιλότο, αλλά απομειώνουν και τις όποιες δυνατότητες έχουν να απεξαρτηθούν από τις ιδεολογικές αποσκευές που αναδίδουν ναφθαλίνη. Η επένδυση στην πόλωση είναι παρωχημένη συνταγή. Δεν απευθύνεται στους πολίτες αλλά στους κομματικούς πελάτες και υποδεικνύει πολιτική υποκουλτούρα.

Το 2014 δεν είναι 1981...

Αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, είμαστε μπροστά σε μια στροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τον ρεαλισμό. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να σιγήσουν τα τύμπανα του φθηνού αντιμνημονιακού λαϊκισμού, που εκμεταλλεύεται την οργή και τον πόνο των απλών ανθρώπων με υποσχέσεις που δεν μπορούν να υλοποιηθούν.

Η πολιτική ερμηνεία της εξέλιξης μπορεί να είναι ότι, τέσσερις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη στρατηγική επιλογή να κινηθεί προς το Κέντρο, ακόμη και αν αυτό τού στοιχίσει ψήφους στα αριστερά από κάποιους που θα τον κατηγορήσουν ότι γίνεται «συστημικός». Ισως ο κ. Τσίπρας αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ψυχρή οικονομική πραγματικότητα, αλλά και τις προθέσεις των Ευρωπαίων, συμπεριλαμβανομένων και των ομοϊδεατών του της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και υπό αυτό το πρίσμα επιλέγει να κινηθεί.

Ο κ. Σταθάκης αναγνώρισε ότι «η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων», και επισήμανε ευθαρσώς ότι «δεν υπάρχει νομική διαδικασία για να αμφισβητηθεί». Και, τελικά, θεωρεί ως ζητούμενο τη θεσμική ελάφρυνση του χρέους ώστε να καταστεί αυτό βιώσιμο, κάτι που προσπαθεί να διασφαλίσει και η κυβέρνηση.

Ο κ. Τσίπρας δεν έχει την πολυτέλεια να παρασυρθεί στην εξαγωγή των λάθος συμπερασμάτων από την εμπειρία της αναρρίχησης του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία και τις παροχές που τόσο απλόχερα έδινε. Το 2014 δεν είναι 1981, όταν λεφτά όντως υπήρχαν. Τότε η Ελλάδα δεν είχε τα σημερινά ελλείμματα και χρέη, ενώ οι Ευρωπαίοι εταίροι ήταν έτοιμοι να στηρίξουν οικονομικά μια μικρή χώρα που μόλις είχε ενταχθεί στην ΕΟΚ και η οποία πριν από λίγα χρόνια είχε βγει από μια δικτατορία. Υπήρχε, λοιπόν, συμπάθεια και θετική προδιάθεση, σε αντίθεση με τη σημερινή συγκυρία όπου η χώρα μας ακόμη προσπαθεί να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της, που τραυματίσθηκε από τα ψευδή στοιχεία που έδινε στα ευρωπαϊκά όργανα.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επενδύει στην αγανάκτηση των πολιτών, όμως αυτό όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά εγκυμονεί κινδύνους. Καθώς στοχεύει στην αναρρίχηση στην εξουσία σε μια περίοδο μεγάλης έλλειψης ρευστότητας, στόχος του δεν είναι απλώς να εξασφαλίσει την ψήφο των Ελλήνων. Πρέπει, ταυτόχρονα, να μην εκφοβίσει τους καταθέτες –όσους έχουν διατηρήσει τα χρήματά τους στις ελληνικές τράπεζες και όσους σκέπτονται να τα επαναφέρουν– και να μην αποθαρρύνει τους εγχώριους και ξένους επενδυτές.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια. Αντί ο κίνδυνος της τρομοκρατίας να ενδυναμώνει το κοινό πολιτικό μέτωπο εναντίον της, γίνεται αντικείμενο μικροκομματικής αντιπαράθεσης, με πρωτοβουλία (όπως συνήθως) της ΝΔ. Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι καταδικάζει την τρομοκρατία, νιώθει την... ανάγκη να αποδώσει χωρίς στοιχεία κυβερνητική σκοπιμότητα στην «απόδραση» Ξηρού για να... αποπροσανατολιστεί η κοινωνία!

Την ίδια ώρα μάλιστα που η κυβέρνηση δέχεται ισχυρές διεθνείς αποδοκιμασίες για ό,τι συνέβη, που στρέφονται εις βάρος της και εις βάρος της χώρας, επιβαρύνοντας το ήδη περίπλοκο και συγκεχυμένο πολιτικό περιβάλλον... Από την άλλη μεριά βλέπουμε εν όψει εκλογών η ΝΔ να επιχειρεί παράλληλα μια... ρετρό ανασύσταση της εποχής της «Δεξιάς του Κυρίου» με τις καταγγελίες περί «αθεΐας» του κ. Τσίπρα. Ολα αυτά συνιστούν θλιβερό επίπεδο διαλόγου και πολιτικής αντιπαράθεσης. Ιδίως σε μια εποχή που της Εκκλησίας ηγείται ένας σεμνός και μετριοπαθής ιεράρχης. Το θέμα, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του κ. Τσίπρα -που έχουν δημοσίως κατατεθεί- αλλά οι πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας. Αντί αυτά να ενδιαφέρουν τη ΝΔ, προτιμάται η «κίτρινη αθεΐα» σ' ένα συνταγματικό πλαίσιο που εγγυάται την ανεξιθρησκεία... Στην τελευταία φάση των «μνημονίων» το ζητούμενο επικεντρώνεται πια στο «πώς θα εξέλθουμε από την κρίση». Παρά τις σημαντικές διαφορές μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, υπάρχουν πολλοί «κοινοί τόποι» γύρω από το τι πρέπει να κάνει η ίδια η χώρα για τον εαυτό της και τι να διεκδικήσει από τους εταίρους-δανειστές, στο πλαίσιο της Ευρώπης και του ευρώ.

Ας θυμηθούν τι έγινε στο παρελθόν.

Η βία και η πιο άγρα μορφή της που είναι η τρομοκρατία δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ανεκτή σε καμιά δημοκρατική κοινωνία. Και η καθολική καταδίκη και απομόνωση της από όλο το πολιτικό φάσμα είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της δημοκρατίας. Οι απειλές των παρανοϊκών κουμπουροφόρων μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστούν με την πλήρη απαξίωση τους, με τη δημιουργία ενός δημοκρατικού μετώπου κατά της τρομοκρατίας. Μιά χώρα που υποφέρει, μια κοινωνία που πληρώνει την κρίση δεν έχει περιθώρια να βρίσκεται αντιμέτωπη από τη μια από τους νεοναζιστές και από την άλλη από ακροαριστερούς "τιμωρούς" .

Ποτέ και πουθενά τα προβλήματα μιας χώρας και μιας κοινωνίας δεν τα έλυσε η βία και η τρομοκρατία. Το μόνο που κατάφερε είναι να προκαλέσει νέα δεινά, νέες καταστροφές. Και κάποιοι ελάχιστοι ανεγκέφαλοι που εξακολουθούν να γοητεύονται από το μίσος και το αίμα ας σκεφτούν, αν μπορούν, τι θα σημαίνει για όλους μας ένα ακόμα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα.  Ας θυμηθούν τι έγινε στο παρελθόν με τις δολοφονίες και τις βομβιστικές επιθέσεις των τρομοκρατών και ας αναλογιστούν τις συνέπειες.

Με τα όποια προβλήματα της, με τις όποιες δυσλειτουργίες της η δημοκρατία είναι ιστορικά αποδεδειγμένα η πιο ασφαλής ασπίδα και για τα  κοινωνικά και τα ατομικά δικαίωματα, αλλά και για τη διασφάλιση της κοινωνικής σταθερότητας και της ασφάλειας των πολιτών. 

Ψωμί δεν έχουμε να φάμε, πίνουμε γκαζόζες για να χωνέψουμε...

Δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις πρόσωπα διακεκριμένα να οδηγούνται με χειροπέδες στον ανακριτή, να αναζητούνται με διεθνή εντάλματα σύλληψης ή να απολογούνται… τηλεοπτικώς. Είναι όμως παρήγορο το να διαπιστώνεις ότι οι ιδιόμορφες ασυλίες, επιτέλους, τελειώσανε. Αναμφιβόλως, το τεκμήριο αθωότητος ισχύει για τους πάντες και άρα… «μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφοίν μύθον ακούσεις», κατά το αρχαίο (γεμάτο σοφία) ρητό. Οπως και αν έχει το πράγμα, τα δικαστήρια και τα κελιά των φυλακών βρίσκονται στο κέντρο της επικαιρότητας. 

Βλέπετε, δεν είναι μόνο τα οικονομικοτραπεζικά σκάνδαλα που καθιστούν επίκαιρο το λαϊκό άσμα «πόρτα ανοίγει, πόρτα κλείνει, με βαρύ αναστεναγμό», αλλά και οι προσαγωγές και οι προφυλακίσεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, που δίνουν και μια πινελιά πολιτικής στον πίνακα που αποτυπώνει -ως νωπογραφία- την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Μια απογοητευτική πραγματικότητα, γεμάτη εντάσεις, αντιπαραθέσεις, απαξιώσεις, ασυμφωνίες, αδιέξοδα. Η… σαπουνόπερα με θέμα την ευτέλεια του… ψιλικατζή τέως υπουργού, που με μικροκομπίνες «τσέπωνε» το χαρτζιλίκι της ημέρας ως συμπλήρωμα της πενιχρής βουλευτικής σύνταξής του, συνεχίζει να «ψυχαγωγεί» το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό που αναζητά πάντα την ευκαιρία για να γελάσει.
 
Τελικώς, η ποινή του γέλιου είναι η μεγαλύτερη με την οποία πρέπει να καταδικάζεται όποιος μετέρχεται μέσων και συμπεριφορών σαν κι αυτές του προαναφερθέντος τέως υπουργού. Το σκηνικό ολοκληρώνει η συνεχιζόμενη ανελέητη επίθεση κατά του μέσου Eλληνα, με νέα μέτρα, νέες περικοπές στις συντάξεις, νέους περιορισμούς στα δικαιώματά του, νέες -εις βάρος του- ρυθμίσεις για τις πάσης φύσεως εκκρεμότητές του με το Δημόσιο ή τις τράπεζες, που προκύπτουν από την αντικειμενική δυσκολία του να τις εξυπηρετήσει. Και ενώ έτσι διαμορφώνεται η ζωή του Ελληνα στη μνημονιακή Ελλάδα, κάποιοι σκέφτηκαν να… σπάσουν την τραγική ρουτίνα μας, με διακοπές, για σκι, κατά το ευρωπαϊκό πρότυπο, λες κι αυτό που λείπει από την κοινωνία μας είναι ο κοσμοπολιτισμός. «Ψωμί δεν έχουμε να φάμε, πίνουμε γκαζόζες για να χωνέψουμε»

Ακόμη μια περίοδος πολιτικής αστάθειας μόνο ζημία και κινδύνους για τη χώρα μπορεί να προκαλέσει.

Φθάσαμε στο σημείο να θεωρείται περίπου αυτονόητο πως εκλογές γίνονται όποτε γουστάρουν η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία και ο πρωθυπουργός. Ανάλογη αντίληψη επικρατεί βεβαίως και στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά ζητά εκλογές αμέσως μετά τον πρώτο χρόνο της νέας κυβέρνησης, άλλοτε γιατί πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει και άλλοτε διότι έτσι προσπαθεί να ελέγχει τις εσωκομματικές συγκρούσεις.

Τα όσα συνέβησαν την τριετία 2009-2012 είναι γνωστά με τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, την πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και το ολοκαύτωμα κομμάτων και προσώπων ως συνέπεια της κρίσης που μαστίζει την οικονομία και την κοινωνία. Στις παρούσες συνθήκες και εν όψει των διπλών εκλογών του Μαΐου (δημοτικών - περιφερειακών και ευρωεκλογών) αναπτύσσεται μια απίστευτα φλύαρη συζήτηση για τριπλή εκλογική αναμέτρηση. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι αυτά τα σενάρια δεν προκύπτουν μόνον από την αντιπολίτευση, που θεωρητικώς θέλει να εμφανίζεται έτοιμη ανά πάσα στιγμή, αλλά και από κυβερνητικούς παράγοντες και στελέχη της ΝΔ κυρίως στο παρασκήνιο, με διάφορες θεωρίες που δεν χρήζουν σχολιασμού.

Το ζητούμενο, όμως, δεν μπορεί να είναι το συμφέρον των κομμάτων για την ημερομηνία των εκλογών, αλλά πρωτίστως το συμφέρον της χώρας και ο σεβασμός στις συνταγματικές προβλέψεις που σε κανονικές χώρες είναι αυτονόητος. Σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο, ακόμη μια περίοδος πολιτικής αστάθειας μόνο ζημία και κινδύνους για τη χώρα μπορεί να προκαλέσει προς δόξα της μικροκομματικής πολιτικής.

Πέραν όλων αυτών, όμως, υπάρχει στα αλήθεια κανείς που βιάζεται να αναλάβει την εξουσία; Αντιθέτως, όλοι αυτοί που εκλογολογούν για να... σκοτώνουν την ώρα τους, στην πραγματικότητα εγγράφουν υποθήκες για μελλοντικές συμμαχίες και προεξοφλούν εξυπηρετήσεις σε ένα διαφορετικό σκηνικό με συνταγές και πρακτικές του πιο τραγικού παρελθόντος που πληρώνουμε ακριβά σήμερα. Οσοι, όμως, προδικάζουν τη λαϊκή βούληση, ενδέχεται να βρεθούν προ εκπλήξεων, καθώς ένας λαός δεν αυτοκτονεί για να... τιμωρήσει όσους τον απογοήτευσαν.

Είναι δυσβάστακτο το φορτίο που σηκώνουν οι νέοι μας στα χρόνια της κρίσης.

Είναι δυσβάστακτο το φορτίο που σηκώνουν οι νέοι μας στα χρόνια της κρίσης. Και μόνο το γεγονός ότι η ανεργία έχει προσεγγίσει το 60% δείχνει το αδιέξοδο στο οποίο έχουν παγιδευτεί οι σημερινοί νέοι.

Με ένα μεγάλο τμήμα από αυτούς -σχεδόν το 17% των νέων ηλικίας 15 έως 24 χρόνων- να μη βλέπει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να (ξανα)μπεί σε έναν φυσιολογικό ρυθμό ζωής.

Και δεν είναι αβάσιμη η απαισιοδοξία όταν μιλάμε για νέους και νέες που όχι μόνο είναι άνεργοι, αλλά ούτε σπουδάζουν, ούτε και μετέχουν σε κάποια προγράμματα ή διαδικασίες κατάρτισης.

Για όλους αυτούς το αδιέξοδο φαντάζει απόλυτο και αξεπέραστο. Και όχι άδικα. Ακόμη και η μετανάστευση δεν είναι λύση κι ας τη σκέφτεται περίπου το 57% από αυτούς. Οσοι δεν διαθέτουν κάποια επιστημονική ή επαγγελματική ειδίκευση δεν είναι εύκολο να βρουν λύση στο πρόβλημά τους σε κάποια άλλη χώρα.

Προς το παρόν ασφαλέστερη λύση -με όλα τα μειονεκτήματα που έχει- είναι η οικογενειακή στήριξη. Που είναι ίσως και το αποτελεσματικότερο «όπλο» το οποίο διαθέτει η ελληνική κοινωνία απέναντι σε κρίσεις σαν αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Η οικογένεια εξακολουθεί και διατηρεί στον τόπο μας τα βασικά παραδοσιακά της στοιχεία και άρα λειτουργεί ακόμη σαν ασπίδα προστασίας αν και όταν χρειαστεί.

Αλλά όνειρα για το μέλλον δεν είναι δυνατόν να γίνουν από νέες και νέους που δεν πατούν στα δικά τους πόδια και το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή τους είναι η αβεβαιότητα.

Το μόνο που μπορούν να αντιτάξουν είναι ψυχική αντοχή, επιμονή και υπομονή. Κι ελπίδα. Γιατί, όπως λένε, η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει.

Ο δρόμος που ανεβαίνει και ο δρόμος που κατεβαίνει είναι ένας...

Δεν έλκεται πλέον ο πολίτης από τα εξαχρειωμένα πρότυπα, δεν τέρπεται από τη σήψη, την αποστρέφεται. Ολο και πιο φανερά. Και μια «αξία» χωρίς «ζήτηση», εκπίπτει. Το φάσμα της δίωξης και καταδίκης της διαφθοράς, που κάποτε ήταν αδιανόητο, επανατοποθετεί τους συντελεστές της ζωής σε μια νέα τάξη. Βέβαια ο κύκλος δεν κλείνει με λίγους. Θα πρέπει να αποσυρθεί μαζικά το ενδιαφέρον από την αρπαχτή και να υπάρξει σταθερή άνωθεν βούληση για κάθαρση προκειμένου να σταματήσει η διαρκής παλινδρόμηση της «μηχανής».

Η κοινωνία ακμάζει ή παρακμάζει μαζί με τις αξίες της. Το επίπεδο ζωής μας επιδεινώνεται, κατεβαίνει, και μετά ανεβαίνει και πάλι σπρωγμένο από τις κοινωνικές δυνάμεις. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι ο δρόμος που ανεβαίνει και ο δρόμος που κατεβαίνει είναι ένας... Ενας λαός είμαστε. Και τζογαδόροι, κομπιναδόροι, διαπλεκόμενοι, ευτελείς, αχρείοι, αλλά και αυτοδημιούργητοι μπροστάρηδες - σκυλιά στη δουλειά, γρήγοροι στο μυαλό, ανθεκτικοί στις αντιξοότητες. Το ζήτημα είναι πώς κοιτάζουμε το «νόμισμα». Αν βλέπουμε «κορώνα» ή «γράμματα». Και αν θα σταματήσουμε σ’ αυτόν τον τόπο να κρατάμε ό,τι μας βολεύει, τη μια μέρα να στρογγυλοκαθόμαστε στη μια όψη και την επόμενη να οχυρωνόμαστε πίσω από τη δεύτερη, φωνασκώντας ως θύματα ή εφορμώντας ως θύτες.

Ολη η ιστορία της νεότερης Ελλάδας είναι υποδόρια και μια φλογισμένη ταλάντευση από τον βόρβορο στην κορυφή, από το γήτεμα στο ανάθεμα. Ο κύκλος έπαρση-αναδίπλωση-έπαρση κρατάει χρόνια. Τώρα, ο όποιος ναρκισσισμός μας, σκουληκοφαγωμένος από την κρίση, τη διαπόμπευση, καταρρέει. Πλέον, η νέα εικόνα μας ανασυντίθεται πάνω σε μια βάση με περισσότερο πνεύμα, που ενισχύει -απ’ ό,τι φαίνεται- τη γέφυρα η οποία συνδέει το εγώ με το απέναντι πρόσωπο, με τον άλλο. Γνωρίζουμε, ο καθένας κλεισμένος στο γραφείο του, στο μαγαζί του, στο διαμέρισμά του, ότι δεν είμαστε πραγματικά μόνοι, ότι μοιραζόμαστε την έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη να βάλουμε τέλος στην προβληματική κοινωνική μας κατάσταση. Ομως αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται ειλικρινής πολιτική βούληση για ξεσκέπασμα των φαύλων και μαζί αντίσταση στο προμελετημένο «λάθος», στο κεκαλυμμένο ή απροκάλυπτο πλιάτσικο, χρειάζεται ένα απρόσβλητο «μύγδαλο» πολιτικής λογικής, ευαισθησίας και ανδρείας.

Τουλάχιστον να έλειπε το ...δούλεμα!

Όταν  διάφοροι υπουργοί  βγαίνουν και υποστηρίζουν ότι έχουν γίνει σημαντικότατες αλλαγές στο κράτος. Αλήθεια ποιες αλλαγές;  Έγιναν απολύσεις; Μειώθηκε η γραφειοκρατία; Έγινε το δημόσιο αποτελεσματικό; Άλλαξαν οι σαθρές δομές του; Ή απλώς εμείς κάνουμε ότι αλλάζουμε και οι Ευρωπαίοι κάνουν πως μας πιστεύουν;
Μέχρι σήμερα  κάποιοι μέσα στην κυβέρνηση ορκίζονται στο μνημόνιο ( κάποιος μάλιστα έφθασε να πει ότι είναι το σοβαρότερο κείμενο των τελευταίων ετών για τη χώρα!) και δεν βλέπουν πως το  μόνο που επιτυγχάνει η άκριτη εφαρμογή του, είναι η συνεχής μείωση των εισοδημάτων με παράλληλη αύξηση των  φόρων.

Ο δε ιδιωτικός τομέας, από τον οποίο περιμένουμε όλοι να πάρει κάποια στιγμή μπροστά και να επανεκκινήσει η οικονομία, επί του παρόντος απλώς πληρώνει τα σπασμένα που δημοσίου ενώ ο  τραπεζικός τομέας  από τον οποίο προσδοκά ο ιδιώτης  ρευστότητα, βρίσκεται ακόμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και ελάχιστα έχουμε να προσδοκούμε  ως συνεισφορά στην ανασυγκρότηση της οικονομίας στο άμεσο μέλλον.

Από την άλλη το 1,5 εκατομμύρια των ανέργων και ο διαλυμένος κοινωνικός αλλά και παραγωγικός ιστός της χώρας αποτελούν μια ωρολογιακή βόμβα στο  success story  για το οποίο επιχειρούν να μας πείσουν. Όλο θεωρίες και ωραία ανέξοδα λόγια για φανταστικές επιτυχίες  και στην πράξη η κατάσταση στα μη περαιτέρω. Τουλάχιστον να έλειπε το ...δούλεμα!

Πρακτικές που ωφελούσαν τους λίγους σε βάρος των πολλών...

Η χρεοκοπία της οικονομίας και της πολιτικής, η ολιγωρία των θεσμών  γεννούν την ανάγκη να αρχίσει από κάπου η ανοικοδόμηση της χώρας. Εάν οι εισαγγελείς, ανακριτές και δικαστές μπορούν να αποδείξουν ότι λειτουργούν ανεξαρτήτως απ’ οποιαδήποτε εξωθεσμική πίεση, ότι έχουν την επαγγελματική αρτιότητα, το πνευματικό και φυσικό σθένος για να πετύχουν στο έργο τους, θα αποτελέσουν ένα σταθερό σημείο μέσα στη ρευστότητα της εποχής και θα δώσουν την ευκαιρία και σε άλλους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εδώ μπορεί να φανεί ότι κάτι αλλάζει, ώστε να αισθάνονται οι πολίτες ότι κάποια στιγμή ίσως βρεθούμε σε ευνομούμενη χώρα χωρίς να αναγκαζόμαστε να μεταναστεύσουμε. Υπάρχει, όμως, ο κίνδυνος ότι εάν οι υποθέσεις δεν είναι «δεμένες» επαρκώς θα φανούν φρούδες οι ελπίδες για κάθαρση, κάτι που θα μπορούσε να ενισχύσει τον κυνισμό και την απελπισία των πολιτών. Από την άλλη, το μέγεθος της διαφθοράς που θα αποκαλυφθεί ίσως ενισχύσει τη δυσπιστία και κλονίσει το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Κανείς δεν γνωρίζει πού μπορούν να οδηγήσουν οι έρευνες· το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να τις εμποδίσει τίποτα. Το πολιτικό σύστημα –η κυβέρνηση, κυρίως– έχει την υποχρέωση να παρέχει κάθε στήριξη στους δικαστικούς λειτουργούς, όπου και αν οδηγούν οι έρευνες. Το οικονομικό σύστημα, από τη δική του πλευρά, πρέπει να απαλλαγεί από παλιές αμαρτίες, να αποφύγει το πάγωμα, οι τράπεζες να συνδράμουν στην ανάπτυξη, οι διαδικασίες να απλοποιηθούν ώστε να είναι πιο διαφανείς και αποτελεσματικές. Πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν για να πάρει μπρος η χώρα. Το γεγονός, όμως, ότι το απόστημα της διαφθοράς έσπασε μας επιτρέπει μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι ίσως μπορέσουμε να απαλλαγούμε από νοοτροπίες και πρακτικές που ωφελούσαν τους λίγους σε βάρος των πολλών, που καλλιεργούσαν την καχυποψία, που υπονόμευαν την ηθική των πολιτών και την έννοια της κοινωνίας.

Η πλειονότητα των αγροτών να στέναζε στα χωράφια βυθισμένη στα χρέη.

ΤΟ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΤΙ των αγροτοσυνδικαλιστών, με τις προκλητικές σπατάλες, τα επιδόματα καφενείου και τα ταξίδια αναψυχής στο εξωτερικό, αποκαλύπτει την ασυδοσία που κυριαρχούσε επί ολόκληρες δεκαετίες όχι μόνο στα υπουργικά γραφεία, αλλά σε όλο το νοσηρό σύστημα της εξουσίας. Μπορεί η αγροτική παραγωγή της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες να έφθινε συνεχώς. Μπορεί η πλειονότητα των αγροτών να στέναζε στα χωράφια βυθισμένη στα χρέη, όμως οι «άρχοντες του κάμπου» το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονταν ήταν η προσωπική τους καλοπέραση και η εξασφάλιση φίλων και ημετέρων. Τα θλιβερά αυτά συμπτώματα της σήψης και της παρακμής, όπως καταγράφονται στην έρευνα του οικονομικού εισαγγελέα, αποδεικνύουν περίτρανα γιατί η χώρα οδηγήθηκε στη χρεωκοπία. Ομως οι έρευνες και τα πορίσματα δεν αρκούν. Οι πολίτες, που άλλωστε πλήρωναν τον λογαριασμό όλα αυτά τα χρόνια, απαιτούν κάτι περισσότερο από διαπιστώσεις και αφορισμούς. Αξιώνουν την παραδειγματική τιμωρία όλων όσοι έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι και παράλληλα την επιστροφή των χρημάτων που κατασπαταλήθηκαν, συνήθως με τις «ευλογίες» των εκάστοτε κυβερνώντων.

Μένουμε τελευταίοι γιατί ο λαϊκισμός καταστρέφει την επιχειρηματικότητα.

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, που συντελείται -εκτός των άλλων- μια μεγάλη ιδεολογική αναδιάρθρωση, η επιχειρηματικότητα, αποτελεί μια έννοια-πασπαρτού με την οποία μπορεί κανείς να διαχειρίζεται τα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και τις πολιτικές ποταπότητες.

Οπως ακριβώς η επίσης ασαφής έννοια «λαϊκισμός», ανέλαβε την πολιτική άμυνα αυτού του καπιταλισμού: «Μένουμε τελευταίοι γιατί ο λαϊκισμός καταστρέφει την επιχειρηματικότητα». Εύκολο, ασαφές, επικοινωνιακά λειτουργικό. Οι έννοιες αναδύονται μέσα από το γκρίζο τοπίο που κομματικού καριερισμού και της οικονομικής καχεξίας που αυτός παρήγαγε. Η ελληνική εκδοχή της επιχειρηματικότητας είναι αυτό που ξέρουμε. Κουμπαριές, κρατική επιχορήγηση, φυγάδευση χρημάτων, όχι επένδυση. Ενα διαρκές σύνδρομο κατοχής. Ιδρύουν μια μαϊμού, για να σφετεριστούν ευρωπαϊκά ή κρατικά χρήματα, που στη συνέχεια διασπείρονται έξυπνα με offshore εξάχνωση.

Ειδικότερα, πολλοί νεοφώτιστοι τέως αριστεροί δεν λένε καν αυτό που καταλαβαίνει και ο τελευταίος φιλελεύθερος: ότι το ζητούμενο είναι η παραγωγική επινοητικότητα και όχι η επιχειρηματικότητα. Μια διαφορετική επενδυτική κουλτούρα κι όχι μια αντίληψη μαυραγορίτη που αρπάζει το κόσμημα κι εξαφανίζεται. Τι σημαίνει παραγωγική επινοητικότητα; Οχι μόνο να δεις τι σπανίζει στη διεθνή αγορά, ώστε να το παράγεις, αλλά να δεις τις δυνάμει ποιότητες αυτού που ζητάει η αγορά, ακόμα κι αν η τελευταία δεν τις αντιλαμβάνεται.

Γιατί όχι προδοσία;

Πολλοί άντρες της ηλικίας μου περάσαμε άγρια στρατιωτική θητεία. Υπηρέτησα 30 μήνες συνοριακή θητεία στο κρίσιμο διάστημα '74-'77, μέσα στο οποίο συνέβη η καρναβαλική επιστράτευση για το άμεσο ενδεχόμενο ελληνοτουρκικού πολέμου, εξαιτίας της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο. Για την ίδια αυτή απειλή γίνονται οι εξοπλισμοί ως σήμερα και έως τους αιώνες των αιώνων! Με τα χρόνια καμαρώνω για κάποιες στρατιωτικές φωτογραφίες μία από τις οποίες δείχνει τη μονάδα τεθωρακισμένων στρατοπεδευμένη Δεκέμβριο μήνα του 1974 στα χωράφια της Θράκης και οι φαντάροι μαζί και με τους αξιωματικούς ζούσαμε σαν τους αρουραίους μέσα σε σκηνούλες 50 πόντους ύψος και από κάτω για στρώμα χόρτα και κλαδιά, κανένα άλλο κατάλυμα, κανένας στεγασμένος χώρος να βάζει κάποιος το κεφάλι του την ώρα των ανέμων και των βροχών.

Δεν καυχόμαστε για ηρωισμό διότι θητεία υπηρετούσαμε, δεν ήμασταν εθελοντές, έτσι μας... έκατσε κατά το κοινώς λεγόμενο, άλλων δυστυχώς τους έκατσε να βρεθούν στην Κύπρο και να σκοτωθούν. Ομως έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε κάτι περισσότερο από οργή, δηλαδή βαθιά πίκρα για τις αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών που αφορούν μίζες εξοπλιστικών προγραμμάτων. Η οργή είναι δεδομένη προς τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες που έπεσαν σαν αρπακτικά στη λεία των εξοπλισμών με κριτήριο την κατακύρωση των διαγωνισμών για τα όπλα όχι με βάση την αναγκαιότητά τους και το αξιόμαχο, αλλά το ύψος της μίζας. Ομως πέρα από την οργή υπάρχει η βαθιά θλίψη ότι συνέργησαν ανώτατοι αξιωματικοί, στρατηγοί, με τα ίδια ακριβώς κριτήρια αξιολόγησης και δωροδοκίας.

Είναι αδιανόητο να φανταστεί κάποιος αρχηγό Στρατού και αρχηγό Ναυτικού να δωροδοκούνται στα πλαίσια εξοπλιστικών προγραμμάτων και μάλιστα οι δωροδοκηθέντες (μακάρι να αποδειχθεί αβάσιμο) είχαν τα εύσημα ικανών και ακέραιων αξιωματικών. Δεν το πιστεύουμε, όπως δεν το πίστευαν και οι αρχαίοι Σπαρτιάτες ότι ο βασιλιάς τους Παυσανίας, νικητής των Περσών, άρχισε να δωροδοκείται από τους Πέρσες και το αντιλήφθηκαν με τα μάτια τους όταν οι έφοροι της Σπάρτης κρύφτηκαν στο ιερό κάποιου ναού στο Ταίναρο, όπου κατά τις πληροφορίες της κατασκοπείας τους θα γινόταν δωροδοκία, και δυστυχώς είδαν το αδιανόητο, τον ένδοξο βασιλιά τους να τα... παίρνει από τους εχθρούς! Αυτές οι ατιμωτικές πράξεις της μίζας τουλάχιστον για τους στρατιωτικούς θα πρέπει να δικαστούν με τα σχετικά άρθρα του νόμου που αφορούν την προδοσία της χώρας και όχι με τις διατάξεις περί δωροδοκίας και ξεπλύματος μαύρου χρήματος.

Ρεμούλα τη ρεμούλα γεμίζεις τη σακούλα...

Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να αναζητήσουμε στα σχολικά αρχεία τις εκθέσεις που έγραφαν μικροί οι κατηγορούμενοι για το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Για να δούμε τι έγραφαν την Ημέρα της Αποταμιεύσεως. Αν είχαν μπει από νωρίς στο πνεύμα. Αν συμπλήρωναν το παραδοσιακό «φασούλι το φασούλι γεμίζεις το σακούλι» με το αποτελεσματικότερο «ρεμούλα τη ρεμούλα γεμίζεις τη σακούλα». Κι αν αντικαθιστούσαν το υδροχαρές πλην μετριοπαθές «σταλαματιά σταλαματιά γεμίζει η στάμνα η πλατιά» με κάτι φρέσκο, λ.χ. «η αποταμίευση δίχως όρια έχει ανάγκη μια εξωχώρια».

Το δεύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ανανεώσουμε τη διαφημιστική καμπάνια του Τ.Τ. Να μην τη διακόψουμε άρον άρον, όπως θα προτείνουν οι ευαίσθητοι, αλλά να την εμπλουτίσουμε. Να βομβαρδίσουμε το κοινό με αποταμιευτικές συμβουλές. Και επειδή το κοινό αυτό δεν έχει ευρώ να αποταμιεύσει, ας αποταμιεύσει την οργή, τη θλίψη, την ντροπή του – ό,τι προαιρείται. Και τον Μάιο ας καταθέσει το αποταμίευμά του στον μεγάλο κουμπαρά της κάλπης. Φανταζόμαστε πώς νιώθουν από προχθές όσοι πήραν δάνειο όχι για να πάνε διακοπές ή για να κάνουν «χαρούμενες γιορτές», αλλά για να μοιραστούν το κεραμιδένιο όνειρο. Και τώρα τρέμουν. Τρέμουν ότι δεν θα τους πάρουν μόνο το σπίτι (κι ας λένε οι κυβερνητικοί ότι προστατεύονται, τα λόγια δεν είναι ποτέ ακριβά), αλλά θα τους κατασχέσουν και το παπάκι ή το προικώον αγροτεμάχιο ένα δεκάλεπτο με το τηλέφωνο από τη θάλασσα. Και βέβαια δεν φοβούνται μόνο. Εξανίστανται. Ακούνε για τα εκατομμύρια που έφευγαν από τον διαβόητο κορβανά του Δημοσίου και ταξίδευαν στο εξωτερικό, για να μπουν σε λογαριασμούς ευπατριδών ή να μεταποιηθούν σε ακίνητα, και συνειδητοποιούν ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο ή εξωφρενικό. Συνειδητοποιούν ότι ο εμπαιγμός είναι άνευ ορίων και η δανειοδότηση άνευ όρων αν ανήκεις στους στύλους του έθνους.

Όλα ή τίποτα...

Η τακτική του κ. Τσίπρα έχει μακρά παράδοση. Η ηχηρή απουσία, η καταγγελία και η απαξίωση, πάντα εις το όνομα μιας αγνότερης διαδικασίας, είναι από τα βασικά όπλα στη φαρέτρα των πολιτικών, συνδικαλιστών και άλλων αιώνιων εφήβων μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ιλιάδα αρχίζει με την μήνιν του Αχιλλέα, τη βλοσυρή αποχή του από το πεδίο των μαχών επειδή εθίχθη από τον βασιλιά Αγαμέμνονα. Η τακτική αυτή βασίζεται στον ναρκισσισμό του καθενός, που πιστεύει πως αυτός ξέρει καλύτερα από τους άλλους, και από τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι όταν τα γεγονότα δεν μας ευνοούν, το παιχνίδι είναι στημένο και εμείς τα θύματα πλεκτάνης. Οντως, πολλές φορές στην Ιστορία των Ελλήνων το παιχνίδι ήταν στημένο από εγχώριους και διεθνείς παράγοντες. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να λειτουργεί σαν άλλοθι για την αποποίηση της ευθύνης της συμμετοχής στην πολιτική. Τη δικτατορία και τον αυταρχισμό έχουμε ευθύνη να τον καταπολεμούμε με κάθε μέσο, τη Δημοκρατία τη στηρίζουμε με τη συμμετοχή μας – οτιδήποτε άλλο την υπονομεύει, την αφήνει στα χέρια αποφασισμένων μειοψηφιών. Η περιπέτεια της ανώτατης εκπαίδευσης τις τελευταίες δεκαετίες δείχνει πού οδηγεί η απάθεια των πολλών μπροστά στην αποφασιστικότητα των ολίγων.

Οπως η απάθεια, η τακτική της αποχής καταστρέφει τους θεσμούς αλλά και αυτόν που την εφαρμόζει, επειδή αφήνει το πεδίο αποφάσεων ελεύθερο σε άλλους. Για να πείσει το εγχείρημα της αποχής, βασίζεται στη ρήξη, στην (συνήθως) αυθαίρετη ερμηνεία του απόντος ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συμβιβασμού, ότι η διαδικασία είναι τόσο διεφθαρμένη που η διάλυσή της είναι η μόνη επιλογή. Η αποχή συνήθως δεν αποκομίζει κανένα κέρδος για τον απέχοντα πέρα από την απατηλή γλύκα της αυτοϊκανοποίησης και την αίσθηση της ηθικής υπεροχής. Απουσιάζοντας από την τελετή έναρξης της ελληνικής προεδρίας, ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε τι γνώμη έχει για τη διαδικασία, αλλά και ποια είναι η προσφιλής του τακτική. Ενώ διστάζει όποτε η ρήξη αφορά τους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν αφορά την Ευρώπη και τη χώρα του, εφαρμόζει χωρίς δεύτερη σκέψη τις πρακτικές του αμφιθεάτρου – της ρήξης, του «όλα ή τίποτα». Οσο η χώρα προχωρεί –με βήματα μπρος, με βήματα πίσω– ο κ. Τσίπρας ξιφουλκεί και καταγγέλλει. Φαίνεται να πιστεύει ότι η υπονόμευση της πραγματικότητας οδηγεί όχι σε αδιέξοδα, αλλά στην πραγματικότητα που αυτός απαιτεί.

Οι δυσκολίες της κοινωνίας μεγεθύνονται μέρα με τη μέρα και τα παχιά λόγια.

Οι δυσκολίες της κοινωνίας μεγεθύνονται μέρα με τη μέρα και τα παχιά λόγια και οι παραινέσεις δεν αρκούν. Καλές οι προτεραιότητες για εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής προοπτικής και οι άλλοι στόχοι της Ελληνικής προεδρίας πλην όμως ο ελληνικός λαός τουλάχιστον σε αυτή τη συγκυρία δεν μπορεί να τις συμμεριστεί γιατί  έχει άλλη προτεραιότητα. Την επιβίωση από τη λαίλαπα που έχει προκύψει από την σκληρή προσαρμογή που σχεδίασαν οι δανειστές. Κι είναι οξύμωρο και στα όρια της προσβολής, αυτοί που κατάντησαν  έτσι όπως κατάντησαν ένα μεγάλο μέρος του λαού να έρχονται  και να ... μας συγχαίρουν για την υπομονή και την ωριμότητα μας! 

Η χώρα μας δεν είναι πια αυτή που ξέραμε ...

Ο ελληνικός λαός μέσα   από τις απαιτήσεις των μνημονίων τάχασε σχεδόν όλα. Τόσα τα υλικά όσο και τα άυλα αγαθά με τα οποία πορευόταν τις τελευταίες δεκαετίες. Η χώρα μας δεν είναι πια αυτή που ξέραμε κι ούτε πρόκειται να ξαναγίνει στο ορατό μέλλον. Το μόνο που θα μπορούσε  να μας παρηγορήσει λίγο, είναι ότι το κακό σταματάει εδώ κι όλοι μαζί αρχίζουμε να ξανακτίζουμε  λίγο-λίγο με τα συντρίμμια. Ούτε αυτό όμως  μας επιτρέπουν ακόμα. Συνεχίζουν το μαρτύριο της σταγόνας τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι όποτε και οι ευρωεκλογές, αδιαφορώντας πως μέχρι τότε μπορεί να συμβεί το ατύχημα  στη χώρα που δάνεισαν 300 δισ. καθώς όλα κρέμονται από μια κλωστή και οι αστάθμητοι παράγοντες πολλοί.
 
Αν λοιπόν κακή τη τύχη   συμβεί το απρόβλεπτο, τότε μαζί μας στο βάραθρο θα πάρουμε κι άλλους  κι αυτό κάνουν πως δεν το βλέπουν και το παίζουν ψύχραιμοι. Τότε  όμως  μόνο, τα φερέφωνά τους,  θα καταλάβουν στ' αλήθεια τι σημαίνει Αφγανιστάν και πως γίνεται  η διαπραγμάτευση με τους  τοπικούς “οπλαρχηγούς”.

Πέρα όμως από τους ξένους, είναι καιρός να καταλάβουν και κάποιοι μέσα στην κυβέρνηση πως  το έργο παρατράβηξε. Ωρα να κόψουν τις ανοησίες και να αρχίσουν να βλέπουν τα ουσιαστικά προβλήματα του πληθυσμού και όχι μόνο τους αριθμούς στόχους που τους έχουν βάλει οι δανειστές. Και να θυμηθούν πως  αυτός ο λαός τους εξέλεξε στη θέση  στην οποία βρίσκονται όχι μόνο για να σώσουν τη χώρα από την χρεοκοπία αλλά και να προφυλάξουν την κοινωνία από τα δεινά μιας χρεοκοπίας. Και για την ώρα ναι μεν επίσημα δεν έχει χρεοκοπήσει η χώρα , οι πολίτες όμως έχουν υποστεί  τα πάνδεινα και ίσως χειρότερα   από  τα επακόλουθα μια  κανονικής χρεοκοπίας. Άρα η αποστολή τους απέτυχε και τα περιθώρια για να διορθώσουν  πορεία, λιγοστεύουν συνεχώς αφού η κλεψύδρα μετράει αντίστροφα.

Η απορία είναι πώς και δεν έχει γίνει ακόμα κάποιας μορφής επανάσταση.

. Επιπλέον, από πουθενά δεν προκύπτει ότι θα εμφανιστούν επενδύσεις ή νέες θέσεις εργασίας. Οσο δε για τα αναμενόμενα μπιλιετάκια της Εφορίας για τον νέο χρόνο, αυτά, παρά τον «διαλυμένο» φορολογικό μηχανισμό, κυριολεκτικά θα αποτελειώσουν ακόμα και αυτούς που μέχρι τώρα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Μια κοινωνία που έξω από νούμερα και στατιστικές ή συγκρίσεις με άλλα όμορα κράτη έχει κυριολεκτικά τσακιστεί, στο όνομα της διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία. Και να την είχαμε αποφύγει, πάει κι έρχεται. Οταν όμως μετά την πολύχρονη καταρράκωση όλων των αξιών και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας παραμένει ορθάνοιχτο και όλα κρέμονται από μια κλωστή, από ένα απρόβλεπτο ατύχημα ή μια πολιτική εξέλιξη, ε, τότε, δεν καταπίνεται. Οταν ύστερα από τέσσερα χρόνια πειραμάτων πάνω στις ζωές 11 εκατομμυρίων πολιτών και βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση ως χώρα απ’ ό,τι όταν μπαίναμε σε αυτή την περιπέτεια, τότε η απορία είναι πώς και δεν έχει γίνει ακόμα κάποιας μορφής επανάσταση.

Δεν έχει πεισθεί ο μέσος Ελληνας ότι το 2013 ήταν η τελευταία δύσκολη χρονιά.

Φέτος το άγνωστο περισσότερο τρομάζει παρά προκαλεί. Δεν έχει πεισθεί ο μέσος Ελληνας ότι το 2013 ήταν η τελευταία δύσκολη χρονιά. Αντίθετα, φοβάται τα χειρότερα. Κοιμάται με την αγωνιά της έλευσης νέων φορολογικών και άλλων βαρών - κατάργηση αφορολόγητων ορίων και φοροαπαλλαγών, αυστηρό καθεστώς τεκμηρίων, αύξηση φόρων, νέα τέλη, νέα ψαλιδίσματα σε συντάξεις και εφάπαξ, αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση. Φρικιά με την ιδέα της νέας οικονομικής πίεσης από την εφαρμογή των ψηφισθέντων μέτρων, ακόμη περισσότερο ενός νέου Μνημονίου και νέων μέτρων λιτότητας, λυγίζει στο ενδεχόμενο της ολοκληρωτικής οικονομικής αποστράγγισης, μιας προεικασμένης, ζοφερής λύσης του προσωπικού του δράματος.

Το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, η αδυναμία της χώρας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της χωρίς ξένη βοήθεια, η πιστωτική ασφυξία, η αναιμική αγορά, οι αργές μεταρρυθμίσεις, η αταλάντευτη πορεία του κομματικού συστήματος, η απουσία ενός στέρεου σχεδίου για «την ανάταξη της οικονομίας» και την αναδιάταξη του κράτους, ώστε να εισπράττει με δίκαια κριτήρια, συνθλίβουν τον εσωτερικό ζωοδότη χώρο της καθημερινής ανασυγκρότησης.

Η ψυχική συντριβή, η απαισιοδοξία των πολιτών είναι η μεγαλύτερη ήττα των πολιτικών. Μπορεί οι οικονομικοί δείκτες να σημειώσουν μια μικρή βελτίωση, αλλά τίποτα καλό στη χώρα αυτή δεν θα συμβεί και όλες οι θυσίες θα χαθούν ως κονιορτός στον άνεμο, αν δεν γίνουν αποφασιστικά βήματα πολιτικής και οικονομικής προόδου που θα έχουν ένα μετρήσιμο αποτέλεσμα στις ανθρώπινες ζωές. Ετσι θα νικηθεί η περιρρέουσα ολιγοψυχία και η ταύτιση του μέλλοντος με την ολοκλήρωση της ελληνικής πτώσης.

Ο,τι υπαινίσσεται την ύπαρξη, η πιο ανεπαίσθητη πνοή ζωής θα έπρεπε να διασφαλίζει χειροπιαστή συνέχεια και όχι να ακινητοποιείται στο κουβάρι της αποδιοργάνωσης, της γραφειοκρατίας και μέσα σ’ αυτό να χάνεται.

Ενας πολίτης απαισιόδοξος χωρίς οίστρο, ένας τρωγλοδύτης που τρέμει από φόβο, ένας καρτερικός ασθενής, ακίνητος μέσα στον κόσμο και εξαγριωμένος εναντίον του, κολοβώνει κάθε συλλογική δυνατότητα.

Η ροπή προς την καταστροφή, που το αξεδιάλυτο πλέγμα της ελληνικής παθογένειας δημιουργεί, μπορεί να ενταθεί ή να αναιρεθεί ανάλογα με το φορτίο της αποθάρρυνσης ή με τη δύναμη της ανυστερόβουλης πολιτικής, μιας πολιτικής με πρόσωπο, με ψυχή, με κατεύθυνση. Μόνο η λαχτάρα για συνέχεια επιτρέπει στην Ιστορία να ανανεώνεται λαχανιάζοντας ανάμεσα στον όλεθρο και το όνειρο. Πάνω σ’ αυτήν την ταπεινή αλήθεια θα μπορούσε να θεμελιωθεί μια νέα αρχή, να βρεθεί η πολιτική υγεία και μαζί με αυτήν λίγη ευμάρεια.

Υποσχέθηκε στον πληθυσμό πως το 2014 η Ελλάδα θα γίνει μια «φυσιολογική χώρα».

Το ωραιότερο ακούστηκε από το στόμα του πρωθυπουργού στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του, όπου και υποσχέθηκε στον πληθυσμό πως το 2014 η Ελλάδα θα γίνει μια «φυσιολογική χώρα». Φυσιολογική είπατε; Ναι, πώς λέμε κανονική, όπου ο άνθρωπος βαδίζει με τα πόδια και κρατάει τα χέρια του για άλλες εργασίες; Κι αφού, λέει, ξεπεράσουμε όλα τα άλλα προβλήματα που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε «φυσιολογικοί», θα προχωρήσουμε και στη μεγάλη συνταγματική αλλαγή που θα ανοίξει τη λεωφόρο της δημιουργικότητας. Ποιο ακριβώς άρθρο του παρόντος Συντάγματος εμποδίζει τη δημιουργικότητα; Ποιος τη χάρη των συνταγματολόγων, που ήδη τους βλέπω να τσακώνονται στην τηλεόραση για να μας αποκαλύψουν το «φως στο τούνελ», κάτι σαν την εκπομπή της κυρίας Νικολούλη, με πολλές απαγωγές, άφθονη παραγωγή νεκρών και βροχή από μαρτυρίες και μάρτυρες αυτόπτες, αυτήκοους και ό,τι προαιρείσθε.

 Δεν είναι η χώρα που ο πρωθυπουργός της παραδέχεται πως δεν είναι φυσιολογική, και σαν να είναι παρατηρητής της αναπηρίας της θριαμβολογεί στα διαγγέλματά του γιατί θα πετύχει ο ίδιος να την κάνει φυσιολογική. Διότι ένας από τους λόγους, ίσως ο πιο σοβαρός, που η χώρα δεν είναι φυσιολογική είναι το γεγονός ότι η ζωή της, η καθημερινότητά της, ακόμη και η πιο ασήμαντη, έχει εκχωρηθεί στους πολιτικούς και τη βούλησή τους. Ή μάλλον σε έναν πολιτικό βολονταρισμό που με κοντά τριάντα τοις εκατό ανεργία μιλάει για ανάπτυξη και οι ώρες που θα χάσεις περιμένοντας ουρά στην εφορία εξαρτώνται από την ώρα που θα αποφασίσει ο υπουργός να δώσει παράταση στο πεσμένο σύστημα. 

Ας πάνε να πνιγούν όλοι αυτοί εκεί απάνω.

Τη νεολαία να φεύγει όπως-όπως για τα ξένα. Με έναν στους τρεις πολίτες κάτω από τα όρια της φτώχειας και με δύο αυτοκτονίες την ημέρα. Με λαθρομετανάστες να σκοτώνουν γερόντια για 50 ευρώ. Και με μια Ελλάδα σε προχωρημένη κατάθλιψη να περνά τις χειρότερες γιορτές της μεταπολεμικής ιστορίας της. Ε, τι άλλο θέλει ο λαός μας για να ξεφωνήσει το «ώς εδώ και μη παρέκει»;

ΚΑΙ ΟΜΩΣ: Παρά την κατάθλιψη, παρά τη φτώχεια, παρά την αηδία απέναντι στο χρεωκοπημένο Σύστημα, δεν λείπει από τους Ελληνες πολίτες το χιούμορ,  δεν τους λείπει η ανθρωπιά ,δεν τους λείπει το εφευρετικό πνεύμα (το δείχνουν οι πανέξυπνες επιχειρήσεις που ξεφυτρώνουν από το πουθενά). Είναι τα θαυματουργά γονίδια που, από τις μέρες του Οδυσσέα, δίνουν ζωή στο μυαλό και στην ψυχή του Ελληνα, ακόμη και του πιο φτωχού και του πιο αγράμματου…

ΙΔΕΤΕ όμως και μια ακόμη βαρυσήμαντη αλλαγή: Οι απλοί και ανώνυμοι Ελληνες πολίτες δεν τρώγονται πια μεταξύ τους, όπως παλιά στα καφενεία και στις πλατείες, για τα κόμματα και τους αρχηγούς. Δεν περιμένουν ρουσφέτια από τους προεκλογικούς αγύρτες. Είναι σιωπηλά αδελφωμένοι στη δυστυχία τους. «Και ας πάνε να πνιγούν όλοι αυτοί εκεί απάνω», λένε για πρώτη φορά. Μόνο που «αυτοί εκεί επάνω» δεν το βλέπουν και δεν εννοούν να συνεργαστούν για να σώσουν την πατρίδα. Δεν έχουν καταλάβει ότι το 2014 μπορεί να γίνει έτος αναστάσιμο για την πατρίδα, σίγουρα όμως πολιτικός τάφος για αυτούς. 

Καλή δύναμη και περισσότερη αισιοδοξία...

Το 2014 μπορεί να είναι η χρονιά που θα αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας και η χώρα θα μπορέσει να γίνει «κανονική». Στο χέρι μας είναι. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο δικαιολογημένος θυμός της κοινωνίας είναι ανάγκη να μετατραπεί σε δύναμη δημιουργίας και ανανέωσης. Μεταρρυθμίσεις, θεσμικές και συνταγματικές αλλαγές, ισονομία για όλους είναι ο μόνος δρόμος για να πάμε μπροστά. Οι εξελίξεις του 2014 θα εξαρτηθούν όμως και από τη στάση των εταίρων και δανειστών, οι οποίοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι η χώρα και η κοινωνία έχουν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους. Τόλμη και εθνική συνεννόηση μέσα, στήριξη και τήρηση των υπεσχημένων από τους έξω είναι η μόνη συνταγή ώστε το 2014 να είναι η χρονιά που η Ελλάδα θα περάσει, επιτέλους, τον τελευταίο κάβο αυτής της μεγάλης κρίσης. Η ευχή μας για τη χρονιά που ανατέλλει είναι «Καλή δύναμη και περισσότερη αισιοδοξία». Η Ελλάδα θα τα καταφέρει.