Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Οχι ότι οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού δεν έχουν διαχρονική αξία για τη ράτσα μας, αλλά μάλλον το «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» ταιριάζει περισσότερο ως εθνικός ύμνος στην Ελλάδα της κρίσης. Η κυβερνητική τακτική της «σκληρής» διαπραγμάτευσης συνεχίζεται, παραγνωρίζοντας τους σοβαρούς κινδύνους να πέσει η χώρα στα βράχια, οριστικά αυτήν τη φορά. Ξανά κόκκινες γραμμές και τσαμπουκάδες έξω από το Χίλτον, ξανά παράλληλα προγράμματα επικοινωνιακού λαϊκισμού, ξανά μέτρα που «δεν περνάνε από τη Βουλή» μέχρι να περάσουν πανηγυρικά. Η στάση της αντιπολίτευσης δεν άλλαξε παρά τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές διακηρύξεις του νέου αρχηγού της. Η τακτική του «φύγε εσύ, έλα εσύ» συνεχίζεται, και μάλιστα με τον ίδιο εκλογικό νόμο. Θα τον αλλάξει, ως συνήθως, αφού έρθει πρώτα στην εξουσία. Η προσπάθεια για συνεργασία και ενότητα στον μεσαίο χώρο δεν έχει φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Παράλληλα με τις ενωτικές πρωτοβουλίες που εκδηλώνονται, συνεχίζουν να εμφανίζονται και οι γνωστές παθογένειες που καθιστούν το παζλ όλο και πιο περίπλοκο.
Ο προοδευτικός χώρος δεν χρειάζεται μόνο επιτροπές διαλόγου, όσο εποικοδομητικές κι αν είναι. Χρειάζεται μια μεγάλη μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη που να χωράει όλους τους προοδευτικούς πολίτες, ικανή να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να αλλάξει την πορεία της χώρας. Οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Οι αξίες του πελατειακού κράτους υπερισχύουν των αρχών της αξιολόγησης, που παραμένει στα αζήτητα. Κάποιες ιδιωτικοποιήσεις που έχουν προχωρήσει, σε επίπεδο υπογραφών τουλάχιστον, περιμένουν ακόμα την αποδοχή τους από τους αρμόδιους υπουργούς. Η λυσσαλέα αντίδραση των συντεχνιών στην παραμικρή αλλαγή που θίγει τα κεκτημένα τους δείχνει τον βαθμό δυσκολίας του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος. Αλλά και η επιθετική φορολόγηση ως ο μόνος τρόπος δημοσιονομικής εξυγίανσης της οικονομίας αναστέλλει κάθε σκέψη για δημιουργία επενδυτικού κλίματος και αναπτυξιακής προοπτικής.
Μέχρι και ο φετινός εορτασμός του Πάσχα δεν άλλαξε σε τίποτα. Το Αγιο Φως κατέφθασε κανονικά, με τιμές αρχηγού κράτους, και ευτυχώς δεν έκανε καμιά δήλωση για «το νόημα του νομίσματος». Τη δήλωση την κράτησε για τον εαυτό του ο αρχηγός του δικού μας κράτους, διατηρώντας και τον ρόλο του κυβερνητικού λαγού σε κρίσιμες στιγμές. Κάποιος πρέπει να του πει ότι οι πολιτειακοί θεσμοί έχουν νόημα όταν υπηρετούν το συμφέρον των πολιτών και όχι προσωπικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ας μην ξεχάσουμε τέλος και μία ακόμα προαναγγελθείσα πασχαλινή αλλαγή που υπήρξε ο κορμός της κυβερνητικής λεβεντιάς των τελευταίων εβδομάδων. Πρόκειται για τη δεύτερη ανάσταση -αυτήν της οικονομίας- που μας είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός. Αλλη μια κόκκινη γραμμή που ξεθώριασε πριν την ώρα της...