Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Αυτοί που έκλεψαν το μέλλον των παιδιών της Ελλάδας, ζητούν την ψήφο των γονιών τους προκειμένου να επανορθώσουν τα λάθη τους...


Δεν είναι τα δύο, τρία ή πέντε χρόνια λιτότητας, αλλά είναι η τριπλή κατοχή στην οποία οδήγησε την Ελλάδα η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου – όπου κανένα όραμα και καμιά ελπίδα δεν μπορεί να φυτρώσει και να ευδοκιμήσει, στο εφιαλτικό της τοπίο...
 Δεν είναι η ανεργία, η υποαπασχόληση, οι μισθοί της πείνας, το ξεχαρβάλωμα των Ταμείων, η ανασφάλιστη εργασία, οι εργασιακές κατεδαφίσεις, οι αέναες περικοπές, η υπερφορολόγηση του λαού και οι απίστευτες θυσίες του, που δεν φαίνονται να έχουν αντίκρισμα και να πιάνουν τόπο...
Είναι το γεγονός ότι η Αρχουσα Τάξης της Ελλάδας και η καθεστηκυία τάξη των πολιτικών υπηρετών της, έκλεψαν από τα Ελληνόπουλα και τις Ελληνοπούλες τους πόρους της δικής τους γενιάς, τις εργασίες τους, τα αποθεματικά των πατεράδων και των μανάδων τους, τα πλούτη της γης τους -γης των πατέρων και των προγόνων τους- και τους παραδίδουν, ως πατρίδα, ένα άδειο πουκάμισο, ένα τσουβάλι χωρίς περιεχόμενο!
Και το χειρότερο:
 Αυτοί που έκλεψαν το μέλλον των παιδιών της Ελλάδας, ζητούν την ψήφο των γονιών τους προκειμένου να επανορθώσουν τα λάθη τους και να τους επιστρέψουν τα... κλοπιμαία!
Ναι. Τόση ξετσιπωσιά!
Κοντολογίς: Ο ελληνικός λαός θα χρεώσει στο ΠΑΣΟΚ -δηλαδή στην ηγετική ομάδα του!- και την παραμικρή μετακίνηση της Νεολαίας σε Ακροδεξιές παρασυναγωγές. Διότι, το… Κίνημα είναι ο ηθικός αυτουργός στο έγκλημα νομιμοποίησης της φαιάς πανούκλας!

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Στη στάνη τα απολωλότα πρόβατα που έμπλεξαν με σκανδαλιάρηδες λύκους

Δεν είναι πρωτοφανές. Στην πολιτική όπως και στο ποδόσφαιρο οι μεταγραφές δεν τελειώνουν ποτέ. Ανέκαθεν μερίδα του πολιτικού προσωπικού συνήθιζε εκάστοτε να μηδενίζει το κοντέρ. Και σε κάθε εκλογική περίοδο έκανε νέα αρχή με διαφορετικό κόμμα σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Κανένας αιφνιδιασμός των ψηφοφόρων. Καμία έκπληξη στους κομματικούς οπαδούς. Αναιμικές και οι διαμαρτυρίες. Οι εκλογικές μεταπηδήσεις και οι ιδεολογικές μεταλλάξεις αποτελούσαν στο παρελθόν ρουτίνα. Εξάλλου, όταν η πολιτική ασκείται σαν προσωπική ζαριά, μαζί της ρολάρουν καιροσκοπικά και τυχοδιωκτικά φαινόμενα. Αν προστεθούν σε αυτά η εγωπάθεια και η φιλαυτία, το δημαγωγικό πακέτο ολοκληρώνεται. Τα κόμματα, άλλωστε, δεν είναι άκαμπτα θρησκευτικά δόγματα. Ούτε οι επικεφαλής τους μνησίκακοι φονταμενταλιστές ηγέτες. Προτάσσουν τα συμφέροντα της παράταξης και υποδέχονται με πολυσυλλεκτική μεγαθυμία στη στάνη τα απολωλότα πρόβατα που έμπλεξαν με σκανδαλιάρηδες λύκους. Παράλληλα, μαντρώνουν ευκαιριακά και επιπόλαια όποιον αποπεμφθέντα, διαγραφέντα, πολιτικά άσωτο, παραδόπιστο ή μετανοημένο. Από το δικό τους ή διαμετρικά αντίθετο πολιτικό χώρο, αδιάφορο. Αποτέλεσμα; Αχταρμάς.

Γίνεται φανερό ότι τα ντόπια κόμματα ζουν σε μυστικιστική διάσταση. Στην εποχή, όμως, του Διαδικτύου τα γλυκανάλατα παραμύθια τους δεν φτουράνε. Με την πολιτική ηττημένη, την οικονομία ναυαγισμένη και την κοινωνία γονατισμένη, η χώρα πορεύεται ταλαιπωρημένη μέσα σε απόλυτη σύγχυση. Και οι φετιχοποιημένοι γκεστ σταρ, τόσο σε παραδοσιακούς όσο και νεοπαγής σχηματισμούς, μοιάζουν με θυρωρούς στις πύλες των εκάστοτε κομματικών φρενοκομείων. Δεν φταίνε, όμως, μόνο οι ίδιοι για την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού. Η παρατεταμένη ύφεση ράγισε τον όποιο κομματικό ορθολογισμό, η ανασφάλεια εξόρισε τον όποιο πολιτικό ρεαλισμό και η στασιμότητα έβγαλε στον αφρό κλισέ, απλοϊκότητες, παραληρήματα και κόμπλεξ. Το χειρότερο είναι ότι με τέτοια εφόδια σύσσωμο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να πείσει το εκλογικό σώμα ότι έχει δήθεν λύσεις για την κρίση. Μάταια. Με παλιά εργαλεία, ξεθυμασμένα νοήματα, παρακμασμένες μορφές οργάνωσης και απολιθωμένες συμμαχίες, όχι μόνο υπονομεύουν τα περιθώρια ανάκαμψης αλλά συμπληρώνουν εξτρεμιστικά το ζοφερό σκηνικό της επόμενης μέρας. Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο ακραία φαντάζει η επιστροφή στη δραχμή άλλο τόσο είναι ακραία και η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων.   

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Αναγκαστικά πλέον θα γεννηθούν νέοι σχηματισμοί, νέες επιλογές, νέες ελπίδες…


Πιθανόν το σύστημα να προσπάθησε, αλλά ήταν πλέον αργά για να επιβάλει οτιδήποτε. Οι δε συμπάθειές του, όσες τουλάχιστον παίζουν τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό ταμπλό, προέρχονται από το «βαθιά» των δύο κυρίαρχων, έως πρότινος, κομματικών σχηματισμών – και έχουν ανάλογη με αυτούς μοίρα.
Τώρα φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο και να μην μπορεί να καθορίσει την επόμενη ημέρα. Αυτό θα μπορούσε να (είχε) αλλάξει με δύο τρόπους:
- το σύστημα να είχε παραδεχθεί τα λάθη του, να είχε κάνει την αυτοκριτική του και να προχωρήσει, έστω την ύστατη ώρα, στις δέουσες αποστρατείες και προαγωγές. Τα λόγια και οι πράξεις του, όμως, το αντίθετο μαρτυρούν. Αντιστέκεται, βεβαίως, αλλά οι δυνάμεις του κάθε μέρα το εγκαταλείπουν όλο και πιο πολύ.  
- οι πολίτες να προκαλέσουν δια της ψήφου τους την κατάρρευση των δύο μεγάλων κομμάτων και να επιβάλουν είτε την εκ βάθρων ανασύνθεσή τους είτε την κατάργησή τους, οριστικά και τελεσίδικα. Αυτό μοιάζει πιο πιθανό. Για αρκετούς εχέφρονες πολίτες είναι και το ευκταίο, υπό την έννοια ότι αναγκαστικά πλέον θα γεννηθούν νέοι σχηματισμοί, νέες επιλογές, νέες ελπίδες…
Βεβαίως, η δεύτερη επιλογή ενέχει τον κίνδυνο να καταρρεύσει ολοκληρωτικά και η χώρα. Τούτο είναι και το κυρίαρχο επιχείρημα του συστήματος εξουσίας για να παραμείνει εκεί. Προφανώς έχει βάση. Προφανέστατα, δεν «πουλάει». Όχι διότι οι ψηφοφόροι θέλουν να αυτοκτονήσουν. Αλλά διότι ΚΑΙ γι’ αυτό, η ευθύνη βαρύνει το ίδιο το σύστημα. Που πρώτο πτώχευσε. Και έριξε τον εαυτό του στο κενό.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Πώς να του εμπιστευθεί ο πολίτης τις τύχες της χώρας;


Kαι δυστυχώς είναι δύσκολο να θυμηθούν οι πολλοί τα όσα άλλα συγκάλυψε, δικαιολόγησε ή ανέχθηκε, επί τόσα χρόνια, ο κ. Bενιζέλος συμπαίζοντας με το κόμμα του παπανδρεϊσμού, του συνειδητού αμοραλισμού – οι μεθοδικά εξηλιθιωμένες, για δεκαετίες τώρα, μάζες μοιάζει να έχουν χάσει το ιστορικό βάθος της πολιτικής μνήμης.
Ωστόσο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το ΠAΣOK σε εξευτελιστική κατάρρευση, πολιτικά πια ανύπαρκτο. Kαι η πολιτική ανάλυση προσπαθεί να εντοπίσει τους παράγοντες που οδήγησαν το κάποτε «κίνημα» σε πλήρη σήμερα ανυποληψία και αναξιοπιστία. Λογαριάζουν καίριο παράγοντα την οικονομική πολιτική που υπηρέτησε η κυβέρνηση του θλιβερού ολίγιστου των Παπανδρέου: ένα «σοσιαλιστικής» επωνυμίας κόμμα δέχθηκε να πρακτορεύσει τις ντιρεχτίβες μιας οικονομικής στρατηγικής απάνθρωπων ακροτήτων, αυτονομημένης από το κοινωνικό γεγονός, από κάθε σεβασμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Oμως το ΠAΣOK δεν ήταν απλώς ένα κόμμα, ήταν σύμπτωμα περιστασιακό μεν αλλά πραγματικά «πανελλήνιο»: ένα είδος έκρηξης, που έφερε στην επιφάνεια χρόνιες παθογένειες της ελλαδικής συλλογικότητας. Kυρίως την έκλειψη και απουσία άξονα κοινωνικής συνοχής των Eλληνώνυμων του βαλκανικού νότου, έκλειψη «νοήματος» της ελληνικότητας στο συγκεκριμένο παρόν, στις σημερινές ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες. Γι’ αυτό και ήταν έκκρηξη πλημμυρίδας ενός ατομοκεντρικού πρωτογονισμού, που ανέδειξε σαν μοναδική δικαίωση ζωής και καταξίωση του ατόμου τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. Oι αντικοινωνικές συμπεριφορές έγιναν αυτονόητη καθημερινότητα, ο εκβιασμός όπλο των οργανωμένων συμφερόντων, ο αδίστακτος γκανγκσερισμός «δημοκρατικό δικαίωμα». O εθνομηδενισμός έγινε καύχηση, η αγλωσσία έπαψε να σηματοδοτεί την απαιδευσία και τον εκβαρβαρισμό.
Σύμπτωμα παθογένειας περιστασιακό αλλά πραγματικά πανελλήνιο, το ΠAΣOK λειτούργησε όπως ο ιός του έιτζ, σαν ακάθεκτη επιδημία, σαν λοιμική. 

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Οχι γιατί επέλεξε τη σιωπή, αλλά γιατί δεν τον θέλουν πια ούτε οι δικοί του.

Με τον αέρα των 10 μονάδων στις εκλογές του 2009 και προετοιμάζοντας ουσιαστικά την είσοδο της χώρας στον σημερινό οικονομικό κυκεώνα, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε βάλει έναν στόχο:
Να αποδομήσει πλήρως τον Κώστα Καραμανλή. Ολοι θυμούνται τις... γεμάτες ορμή ομιλίες του στη Βουλή και τον καταγγελτικό του λόγο σε βάρος της κυβέρνησης της Ν.Δ.
Ειδικά δε κατά του πρώην πρωθυπουργού. Φώναζε ότι ο Καραμανλής κρύβεται. Τον έψαχνε δε στα ορεινά της Βουλής όπου καθόταν. Στην κυριολεξία τον κατακεραύνωνε υποστηρίζοντας ακόμη και ότι προσέφυγε σε εκλογές εσπευσμένα!
Και αυτό τη στιγμή που ο ίδιος είχε προειδοποιήσει πως θα επέβαλλε εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αλλά... Ο ίδιος έφυγε άρον – άρον και από πρωθυπουργός και από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Δεν κάθισε καν να πάει σε εκλογές. Εφυγε πριν ή τον έδιωξαν. Οπως και ο προκάτοχός του.
Και στην κυριολεξία εξαφανίστηκε. Οχι γιατί επέλεξε τη σιωπή, αλλά γιατί δεν τον θέλουν πια ούτε οι δικοί του. Οι οποίοι φοβούνται και το ενδεχόμενο να κάνει προεκλογικά κάποια παρέμβαση.
Ομολογούν μάλιστα πως δεν ξέρουν αν μια δήλωση του ΓΑΠ θα κάνει καλό. Ο διάδοχός του δε κρατά απίστευτες αποστάσεις στηλιτεύοντας όλες τις επιλογές του.
Στην αντίπερα όχθη στη Ν.Δ. πολλοί επιθυμούσαν και άλλοι τόσοι επεδίωκαν μια δήλωση του Καραμανλή εν όψει των εκλογών. Ακόμη και το γεγονός πως επεσκέφθη τη Διοικούσα Επιτροπή της Θεσσαλονίκης έγινε θέμα.
Η δε στήριξή του στον Αντώνη Σαμαρά συζητείται απ’ όλους όσοι κινούνται στο χώρο της Κεντροδεξιάς, ενώ δείχνει να έχει ενοχλήσει τους υπολοίπους. Ειδικά όσους απεύχονται τη συσπείρωση της Ν.Δ.
Τελικά όλα κάνουν κύκλους. Ειδικά η ζωή!

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ρε Αντώνη τι φοβάσαι … το βαφτιστήρι σου.

Πέταξε στο τραπέζι μια… τηλεμαχία. Μάλλον τέσσερις και όχι μία, γνωρίζοντας πως τα Μέσα θα άρχιζαν να συζητούν το θέμα, αφού ειδικά τα ηλεκτρονικά τα ενδιαφέρει άμεσα εν όψει εκλογών.
Με τον τρόπο αυτόν κάλυψε επικοινωνιακά το κενό του αλλά ταυτόχρονα κατάφερε να αλλάξει και την ατζέντα επαναφέροντας στο προσκήνιο την παραπολιτική. Ενα πεδίο που το εξυπηρετεί, δεδομένου ότι δεν έχει τι να προτείνει στους ψηφοφόρους από τη μια πλευρά και από την άλλη ό,τι κι αν λέει, κανείς δεν πιστεύει.
Η Ν.Δ. δεν τσίμπησε. Ομως το θέμα κυριάρχησε. Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να κατηγορεί τον Αντώνη Σαμαρά ότι φοβάται. Λες και από τις τηλεμαχίες θα βγουν συμπεράσματα για τον κόσμο. Οι τηλεμαχίες γίνονται όχι για να κερδίσει κάποιος, αλλά για να κάνει ένα λάθος ο άλλος. Από εκεί και πέρα λέγονται τα ίδια και τα ίδια.
Η δε πρόταση του ΠΑΣΟΚ για δύο… μάχες μεταξύ Βενιζέλου – Σαμαρά και δύο μεταξύ όλων των αρχηγών που εκπροσωπούνται στη Βουλή και την Ευρωβουλή όχι μόνον δεν βγαίνουν βάσει των ημερών που απομένουν μέχρι τις εκλογές, αλλά θα είναι και άκρως βαρετές για τους πολίτες.
Ποιος θα κάτσει έξι ώρες περίπου να ακούει τους βαρετούς μονολόγους; Και τι θα προσφέρει αν κάθε αρχηγός απαντά μετά από έναν κύκλο τριών τετάρτων περίπου; Θα αρχίσουν να κοιμούνται και οι ίδιοι.
Οπως και να έχει, κανείς δεν είναι κατά των τηλεμαχιών. Ακόμη και για να υπάρξει το απαραίτητο λάθος.
Ομως ο τρόπος που διεξάγονται στη χώρα μας δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Δεν μπορούν να κάνουν πια τράκα από τον Λαό, γιατί απλούστατα ο Λαός είναι ρέστος, πιο στεγνός...


Απίθανοι τύποι, συνδικαλισταράδες με βρώμικο μάτι, κολλητοί και παρατρεχάμενοι, αφού πούλησαν στη λιανική το παραμύθι που εισήγαγε χονδρικώς η ηγεσία του πάλαι ποτέ κινήματος, αφού προσκύνησαν την διαπλοκή κι έγιναν κολαούζοι της, στο τέλος, επί του ψηλού παιδιού από τη Μινεσότα, φάγανε πολύ βαρύ επιδόρπιο: νεοφιλελευθερισμό, ωμό και σε διπλή μερίδα. Έτσι στο κύκνειο άσμα του το ακούνητο και πετρωμένο ως στήλη άλατος «κίνημα», συγκρούστηκε με τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα του. Αυτή την ιδιόμορφη κι αντιπαραγωγική κομματική και κρατική γραφειοκρατία, που έχτισε τείχη σκανδαλωδών προνομίων για μια νομενκλατούρα ημιμαθών έως αγράμματων, όπου συχνά οι πιο επικίνδυνοι ήταν όμως οι πιο «γραμματιζούμενοι». Ο λόγος απλός. Τελειώσανε τα φράγκα. Τα δανεικά που έπαιρναν τα κορόϊδα, ήτοι ο Λαός, τα οποία δεν ήταν τελικά αγύριστα, στέρεψαν. Το «αεροπλανάκι» του ελληνικού ντεμέκ σοσιαλισμού, όπως όλα τα «αεροπλανάκια», κάποια στιγμή έσκασε και τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

Πάνε οι χρυσές εποχές του πλιάτσικου, όπου τα έργα χρεώνονταν διπλά και τρίδιπλα, όπου οι παρέες στην γνωστή πλατεία φουμάρανε αυτάρεσκα τις πουράκλες τους. Χρηματιστήρια, Ολυμπιακοί Αγώνες, όπλα, προμήθειες, μεγάλες μπίζνες. Τότε παχύνανε οι ισχνοί αγωνιστές, βγάλανε τα ζιβάγκο του «Τρίτου Δρόμου», φορέσανε γυαλιστερά κουστουμάκια, σαν τραγουδιστές σκυλάδικου και το ρίξανε ζαλισμένοι στην ντόλτσε βίτα. Στο ράφι σκονίζονταν οι φωτογραφίες με τον Ορτέγκα και τον Αραφάτ και κάτι απωθημένα για καλάσνικοφ κι ένοπλους αγώνες. Έμεινε μόνον η χρήσιμη συμπάθεια προς τον προθάλαμο της εγχώριας τρομοκρατίας και τους μπαχαλάκηδες, τόσο χρήσιμα σε δύσκολους καιρούς κι όποτε η επάρατος δεξιά πήγαινε να κουνήσει καμμιά πέτρα από τα θεμέλια της μεταπολιτευτικής παράγκας.

Τώρα όμως η μηχανή που παρήγαγε χλιδάτη ζωή για τις καραπροοδευτικές στελεχάρες έμεινε από καύσιμο. Βερεσέ γιοκ. Δεν μπορούν να κάνουν πια τράκα από τον Λαό, γιατί απλούστατα ο Λαός είναι ρέστος, πιο στεγνός κι από την έρημο Σαχαρά.

 

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Τα πράγματα είναι δύσκολα και όλοι όπως φαίνεται ρίχνουν το βάρος στους αναποφάσιστους...

Σε αυτές όμως τις εκλογές τα πράγματα είναι δύσκολα και όλοι όπως φαίνεται ρίχνουν το βάρος στους αποκαλούμενους αναποφάσιστους.
Αυτούς που στις δημοσκοπήσεις εμφανίζονται να μην έχουν αποφασίσει ποιο κόμμα θα ψηφίσουν. Ποια πολιτική θα στηρίξουν και σε ποιον θα δώσουν μια ακόμη ψήφο ανοχής.
Ομως ποιοι είναι οι αναποφάσιστοι; Από ποιον χώρο προέρχονται; Είναι οι ίδιοι με αυτούς που στις προηγούμενες εκλογικές μάχες αποφάσιζαν την τελευταία στιγμή τι και ποιον θα ψηφίσουν.
Είναι οι ίδιοι που ψήφισαν το 2009 επειδή λεφτά υπάρχουν; Είναι οι ίδιοι που πίστεψαν πως ο Καραμανλής έλεγε την αλήθεια σχετικά με τα προβλήματα και τα μέτρα που τότε έπρεπε να ληφθούν;
Ολοι συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα. Δεν είναι οι σημερινοί αναποφάσιστοι αυτοί που κάθε φορά αποφάσιζαν τελευταία στιγμή που θα στραφούν γέρνοντας και την πλάστιγγα προς το ανάλογο κόμμα.
Μεγάλο μέρος των σημερινών αναποφάσιστων προέρχεται από τους χθεσινούς δεδομένους. Από τις βάσεις των κομμάτων, που σήμερα έχουν χάσει τον… μπούσουλα.
Οχι μόνο τον ιδεολογικό. Αλλά τον μπούσουλα γενικά. Δεν ξέρουν τι να πιστέψουν και πού να στραφούν. Εκτός της οικονομικής κρίσης έχουν υποστεί ένα γενικότερο σοκ και πιστεύουν πως δεν μπορούν να πιαστούν από τα όσα μέχρι χθες πίστευαν ως σταθερές στη ζωή τους.
Γι’ αυτό και τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας καταγράφουν χαμηλά ποσοστά. Η κρίση είναι κρίση εμπιστοσύνης και ουδείς γνωρίζει αν ο χρόνος μέχρι τις εκλογές είναι επαρκής για ν’ αλλάξουν τα δεδομένα.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Υπάρχει η επιλογή του μαυρίσματος των παλιών βουλευτών και της εκλογής νέων...


Η αρνητική ψήφος που όλοι νιώθουμε τον πειρασμό να ρίξουμε σε αυτές τις εκλογές, άλλοι στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., άλλοι στην Αριστερά συνολικά, άλλοι στον Καρατζαφέρη, άλλοι σε όλους συλλήβδην, δεν θα προσφέρει ούτε καν προσωρινή ανακούφιση στους ψηφοφόρους που θα την επιλέξουν. Και αυτό διότι μετά τις εκλογές θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα συνεργασίας, κατά πάσα πιθανότητα μικρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ίσως με τη συμμετοχή κάποιων κομμάτων που τώρα δηλώνουν αντιμνημονιακά και μετά τις εκλογές θα αντιληφθούν «το βάρος της ευθύνης» και θα αναζητήσουν υπουργικό θώκο για τους βουλευτές τους. Η Βουλή αυτή, εξαιτίας της αγανάκτησης και της απελπισίας των ψηφοφόρων, θα έχει μεγάλο αριθμό βουλευτών από κόμματα που δεν πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό, όπως είναι η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ (φυσικά το δεύτερο είναι εδώ και χρόνια στη Βουλή χωρίς να πιστεύει στον κοινοβουλευτισμό ούτε στο Σύνταγμα).

Θα περιλαμβάνει πλήθος οπορτουνιστών βουλευτών που αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την αγανάκτηση των πολιτών και ίδρυσαν κόμματα μόνο και μόνο για να έχουν μια πιθανότητα εκλογής οι ίδιοι. Θα περιλαμβάνει κομματικούς συνδυασμούς αταίριαστους που διαμορφώθηκαν μόνο και μόνο για να περάσουν το κατώφλι της Βουλής και να διασωθούν πολιτικά τα στελέχη τους.

Η νέα Βουλή που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές δεν θα είναι απλώς πολυκομματική -αυτό δεν είναι κακό-, αλλά θα είναι σουρεαλιστική. Θα θυμίζει το «Ολαρία ολαρά» του Σαββόπουλου. Αυτή είναι η Βουλή που δείχνουν σήμερα τα γκάλοπ ότι θα βγει από τις εκλογές. Υπό τις σημερινές συνθήκες της κρίσης -που εμείς την αντιμετωπίζουμε ως ελληνική, αλλά ασφαλώς είναι ευρωπαϊκή και πιθανότατα παγκόσμια-, η Βουλή αυτή θα είναι δύσκολο να αποφασίσει οτιδήποτε (ακόμη κι αν δημιουργηθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ίσως και άλλων κομμάτων).

Θα είναι μια Βουλή που δεν θα εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους από την επόμενη κιόλας ημέρα της έναρξης των εργασιών της, αφού οι ψηφοφόροι θα φρικάρουν με την αναποτελεσματικότητα, με το μπάχαλο που θα δημιουργηθεί και με την οξύτητα που θα χαρακτηρίζει τις συνεδριάσεις της. Θα είναι μια Βουλή που θα οδηγήσει πολύ σύντομα τη χώρα στο αδιέξοδο και ασφαλώς σε νέες εκλογές μέσα σε λίγους μήνες.

Πολλοί πιστεύουν ότι είναι αναγκαίο να περάσουμε πρώτα από την πλήρη διάλυση της χώρας πριν καταφέρουμε να ξαναγεννηθούμε ως κράτος και να ορθοποδήσουμε. Υπάρχει η επιλογή του μαυρίσματος των παλιών βουλευτών και της εκλογής νέων. Η κοινοβουλευτική αλλαγή μπορεί και πρέπει να γίνει μέσω θετικής επιλογής βουλευτών σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν.

Η διαμαρτυρία πρέπει να εκφραστεί, αλλά όχι με αρνητική ψήφο, αλλά με μια συνειδητή θετική ψήφο που θα στείλει σπίτια τους τους διεφθαρμένους και ανίκανους βουλευτές και μέσα στη Βουλή νέους, καθαρούς, ώριμους και σοβαρούς ανθρώπους, που έχουν τις ικανότητες αλλά και το θάρρος να αναλάβουν τη δύσκολη αυτή στιγμή την τύχη της χώρας.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Βέβαια ήταν 2,5 χρόνια κόλασης, ειδικά τα δύο από αυτά με ένα ΠΑΣΟΚ να σαρώνει τα πάντα...

Βέβαια ήταν 2,5 χρόνια κόλασης, ειδικά τα δύο από αυτά με ένα ΠΑΣΟΚ να σαρώνει τα πάντα. Μισθούς, συντάξεις, θέσεις εργασίας, με λουκέτα κ.ά. Και φυσικά δημιουργία ενός κλίματος και μιας ψυχολογίας πρωτόγνωρης. Ενα είδος «σοκ και δέους».
Ομως τώρα είναι πάλι κοντά μας. Το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε λίγες ημέρες (αφού μεσολάβησε και το Πάσχα) άρχισαν και πάλι οι δεσμεύσεις με τις ανάλογες υποσχέσεις.
Ακούσαμε δεσμεύσεις για οριστική αντιμετώπιση της κρίσης, υποσχέσεις για αύξηση του επιδόματος ανεργίας (που οι ίδιοι μείωσαν), κατηγορηματικές θέσεις ως προς το θέμα της λήψης νέων μέτρων.
Ακούσαμε ακόμη και μέτρα για την ακρίβεια στην αγορά. Ναι, θα πατάξουν και την ακρίβεια, που εμφανίστηκε τις τελευταίες ημέρες η άτιμη, βρίσκοντας ευκαιρία μιας και η χώρα δεν έχει κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Ολα κι όλα. Υπάρχει σχέδιο. «Στρατηγικό», όπως έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου. Και αφορά στην επίλυση των προβλημάτων μας. Αυτών που η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτή βρε του άλλου ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε.
Οπότε ας μην ανησυχούμε. Βέβαια πρέπει να μας πουν ποιος θα υλοποιήσει αυτό το σχέδιο. Ποιον προτείνουν. Διότι ο κ. Βενιζέλος δήλωσε ότι δεν ενδιαφέρεται να γίνει πρωθυπουργός.
Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε πως μας έλειψαν. Και πως, αν μη τι άλλο, γέλασε και λίγο το χειλάκι μας. Και θα γελάσει κι άλλο. Αφού έχουμε μπροστά μας δύο ολόκληρες εβδομάδες.
Ζούμε δε για τη στιγμή που, πέραν των περί συντρόφων και προοδευτικών, θα ακούσουμε και περί... τιμημένων γηρατειών.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Θα ζητούν την ψήφο μας με την υπόσχεση πάλι ότι θα αλλάξουν τα πάντα. Χωρίς να αλλάζουν τίποτα.

Μέσα στο πλαίσιο των μεγάλων λόγων και κούφιων υποσχέσεων, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η προχθεσινή τηλεοπτική συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου, η πρώτη του ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Πήρε τέτοιες αποστάσεις από τους χειρισμούς του προκατόχου του, Γιώργου Παπανδρέου, που αναρωτιέται κανείς όχι μόνον αν οι δύο ήταν στην ίδια κυβέρνηση, αλλά αν συνυπήρξαν στον ίδιο πλανήτη. Ο Βενιζέλος στηλίτευσε τη χρήση της μνημειώδους πλην απατηλής ρήσης «λεφτά υπάρχουν», καθώς και την ασυνεννοησία εντός της κυβέρνησης Παπανδρέου· θρήνησε τους έξι μήνες που χάθηκαν μετά τις εκλογές του 2009 και κατήγγειλε το πρώτο Μνημόνιο ως «ελλιπές». Εν ολίγοις, ο Βενιζέλος φάνηκε να συμφωνεί με τις πράξεις της κυβέρνησης στην οποία συμμετείχε μόνο από την ώρα που αυτός ανέλαβε την αντιπροεδρία – αν και χαρακτήρισε «εσφαλμένη εκτίμηση» τη μετέπειτα πρόταση του Παπανδρέου για δημοψήφισμα (αφού την είχε στηρίξει).
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν γεμάτη λάθη, τα οποία οδήγησαν στην απογοήτευση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και στην κάθετη πτώση των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις. Ο Βενιζέλος έχει ανάγκη να αποστασιοποιηθεί από αυτά και να προτείνει κάτι νέο. Αλλά εάν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν στηρίξει με αυτοπεποίθηση τις μεταρρυθμίσεις που αναγκάστηκε να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, ενώ και η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά φοβάται να συνδεθεί με αυτές, τα δύο κόμματα που οφείλουν στη χώρα να λύσουν τα προβλήματα τα οποία της δημιούργησαν θα στερούνται και παρελθόν και προτάσεις για το αύριο. Θα ζητούν την ψήφο μας με την υπόσχεση πάλι ότι θα αλλάξουν τα πάντα. Χωρίς να αλλάζουν τίποτα.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Τώρα, όμως, ο δυστυχής, προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες του στη διακυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου...

Oύτως ή άλλως, η «εποχή ΠΑΣΟΚ» έχει ξεφτίσει... Eυτυχώς, λες... Αλλά, τα θύματα πολλά από την τραγωδία των «τζάμπα» υποσχέσεων και του Μνημονίου, τις πράσινες μίζες των εξοπλιστικών, το γκρέμισμα της Σοφοκλέους από τους Nεονάκηδες του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» και... και... Εξοχες και οι λεκτικές «γκάφες» του Βενιζέλου περί προτεκτοράτου και άλλων τινών... Τώρα, όμως, ο δυστυχής, προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες του στη διακυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, ότι η χώρα οδηγήθηκε στο πρώτο Μνημόνιο κατ’ ανάγκην, ότι ο ίδιος δεν γνωρίζει τι έγινε στις διαπραγματεύσεις τότε, και πρόσθεσε ότι ο ίδιος ήταν κατά της προσφυγής στο ΔΝΤ! Και, ναι! Ηταν λάθος το «λεφτά υπάρχουν». Bεβαίως, ηθικά και πολιτικά μένει ακάλυπτος, προσπαθώντας να ξεβράσει τις «τζάμπα» υποσχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου... Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανέφερε ότι το «λεφτά υπάρχουν» ήταν λάθος και ότι στη διάρκεια των πρώτων μηνών διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ χάθηκαν οι ρυθμοί, προσθέτοντας ότι έπρεπε να είχαν ληφθεί μέτρα τόσο ως μήνυμα στις αγορές όσο και για τον περιορισμό του ελλείμματος. O κ. Βενιζέλος είπε ότι στο διάστημα εκείνο η Ε.Ε. δεν καταλάβαινε, ενώ χαρακτήρισε τον τότε πρόεδρο της ΕΚΤ, Ζαν-Κλοντ Τρισέ, «συντηρητικό»! Η ελληνική κρίση έχει επικίνδυνα συμπτώματα. Και, δυστυχώς, αυτό επαληθεύεται με τον πιο πικρό και επώδυνο τρόπο... Κόντρα σε όλες αυτές τις βαρύγδουπες Βενιζέλειες δηλώσεις, οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που παραμένει σε βαθιά κρίση, με οδυνηρό κόστος για τους σημερινούς εργαζομένους, αλλά και για το μέλλον του έθνους μας. Τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν τα βάσανα και τον πόνο που επιβάλλουν στον κόσμο αλλάζουν από μέρα σε μέρα. Ενα πράγμα παραμένει κοινό: ότι ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε μια πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Τώρα οι συνέπειες της πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου γράφτηκαν στο πετσί μας, όπως γράφτηκε η τιμωρία στην «Αποικία των τιμωρημένων» του Κάφκα... Τώρα είναι αργά. Οντως, πρόκειται για επαγγελματίες της ιδεολογικής ανοησίας, σοσιαλιστές-τερμίτες, ευνοημένους ενός σάπιου συστήματος που έφτιαξαν στα μέτρα τους, κατορθώνοντας στην πορεία να καταστρέψουν την Ελλάδα επί 27 χρόνια από τα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης και να την οδηγήσουν στο σημερινό χάος. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Πρέπει ίσως να περάσουμε και από αυτή τη φάση για να βρούμε τον δρόμο μας...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως τα κυρίαρχα συναισθήματα στην ελληνική κοινωνία είναι η οργή και η διάθεση τιμωρίας του «συστήματος». Οι πιο συνηθισμένες φράσεις που ακούς από ανθρώπους διαφόρων κατηγοριών και απόψεων είναι: «Δεν θέλω να με εκβιάζει κανείς, δεν έχω πολλά να χάσω ακόμη για να με απειλεί οιοσδήποτε με πτώχευση ή με τη δραχμή». «Εγώ θέλω να τους τιμωρήσω και δεν με νοιάζει τι θα γίνει την επομένη το πρωί. Δεν πάει άλλο». Ή «αυτή τη φορά θα τους δείξουμε για να καταλάβουν. Στις μεθεπόμενες εκλογές θα το ξανασκεφθούμε ψύχραιμα». Αν τα πράγματα δεν αλλάξουν τις επόμενες δυόμισι εβδομάδες η χώρα θα μπει σε μια σοβαρή περιπέτεια στις 7 Μαΐου. Πρέπει ίσως να περάσουμε και από αυτή τη φάση για να βρούμε τον δρόμο μας, να αναγκάσουμε το όποιο αστικό καθεστώς αυτής της χώρας να σοβαρευθεί αντί να παρακολουθεί μοιρολατρικά τους «πειρατές» και τους εμπόρους της δραχμής να πουλάνε την πραμάτεια τους. Η φάση της αστάθειας μπορεί ίσως να είναι απαραίτητη για να υπάρξει μια ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού με την είσοδο νέων, σοβαρών ανθρώπων στην πολιτική.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

«Να πάει κάποιος φυλακή».

< AYTA τα πράγματα ποτέ δεν τεκμηριώνονται. Φαίνεται όμως ότι από τον πρώην Πρωθυπουργό ή, τέλος πάντων, από τους ανθρώπους του είχε αρθεί κάθε πολιτική προστασία για τον Ακη. Ο Τσοχατζόπουλος είχε, για όλους τους συμβολικούς λόγους, διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ. Ηταν η φάση που το Παπανδρεϊκό Μαξίμου είχε αντιληφθεί την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και προσπαθούσε να ανταποκριθεί στο διάχυτο κοινωνικό αίτημα: «να πάει κάποιος φυλακή». Ή μάλλον άφηνε να συναντηθεί το αίτημα αυτό με την περίπτωση του Ακη. Κάπως έτσι φθάσαμε στη θεαματική σύλληψη της Μεγάλης Τετάρτης - άλλο αν οι διαδικασίες ενώπιον της Δικαιοσύνης είναι αναγκαστικά αργές και ενίοτε ευδοκιμούν σε αναπάντεχο χρονικό σημείο - ας πούμε στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου. ΦΥΣΙΚΑ, κι αυτό δεν είναι άσχετο με όσα παρακολουθήσαμε, ο τρόπος ζωής του Ακη, της πρώτης και της δεύτερης οικογένειάς του, καθώς και των φίλων και συνεργατών του είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την ατμόσφαιρα μιας χρεοκοπημένης Ελλάδας. Ο πλουτισμός, οι offshore, οι παρένθετοι προκαλούν. Η κοινή γνώμη δεν έχει λοιπόν ούτε οίκτο ούτε συμπάθεια. Βεβαίως, ο Ακης δεν είναι ο πρώτος ή ο μόνος έλληνας πολιτικός που ζει με όρους μεγιστάνα, ενώ έχει κρατήσει τα τελευταία σαράντα χρόνια μόνο δημόσιες θέσεις. Αλλά ο Τσοχατζόπουλος είναι ηττημένος πολιτικά εδώ και μια δεκαπενταετία και έχει επιδείξει γενικευμένη απροσεξία. Οταν είσαι κορυφαίος πολιτικός, όλη η Ελλάδα είναι το σπίτι σου. Οι πολυτελείς κατοικίες περισσεύουν. ΑΠΟ εκεί και πέρα, βέβαια, το ερώτημα είναι αν ο δημόσιος διασυρμός του Τσοχατζόπουλου θα αλλάξει κάτι. Ή αν θα πληρώσει συμβολικά αυτός, για όλους τους άλλους. Ισχύει σαφώς το δεύτερο. Σε αντίθεση με τη γυναίκα του Καίσαρα, η ελληνική πολιτική ούτε είναι ούτε τη νοιάζει να φαίνεται τίμια. Κι αυτό, σε φάση μεγάλης οικονομικής Κρίσης, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Συνεχίζουμε να προτιμούμε τους συμβολικούς αποκεφαλισμούς από τη διαφάνεια.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Το μόνο σίγουρο σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι ότι το τέμπο αλλάζει.

Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος και η κατάρρευση του άλλοτε κραταιού δικομματισμού σηματοδοτούν μετεκλογικά αδιέξοδα. Αλλά όχι και ακυβερνησία. Πιθανότατα η ιστορική ανάγκη για ανάληψη ευθυνών και οι πιέσεις των τροϊκανών επιτηρητών να οδηγήσουν το αποψιλωμένο ντουέτο Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε μια συναινετική κυβέρνηση. Ούτε όμως αυτό αρκεί για την εκπόνηση μακροχρόνιου σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας και αποτροπής της κατάρρευσής της. Γιατί κανένας αθροιζόμενος αριθμός βουλευτών, όσο ευρύς κι αν είναι, δεν διασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα δίχως λαϊκή συμπαράσταση ή ανοχή. Πόσο μάλλον με προτεινόμενο κοινωνικό μοντέλο Λετονίας και μισθούς Βουλγαρίας. Υπό αυτή την έννοια, οι κάλπες μοιάζουν να στήνονται για ραντεβού με μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ωστόσο οι εκλογές παραμένουν βασική λειτουργία της δημοκρατίας. Θα καταγράψουν την όποια λαϊκή βούληση ως προς τις όποιες υπάρχουσες πολιτικές προτάσεις. Και στην τελική σούμα θα επιβεβαιώσουν ή όχι τις εκπλήξεις που επιφυλάσσουν στα κόμματα οι αλαφιασμένοι, οργισμένοι και απεγνωσμένοι ψηφοφόροι. Εστω και προσωρινά, όμως, θα εκτονώσουν το υποκινούμενο αντικοινοβουλευτικό μένος. Αλλωστε, από την ωριμότητα του εκλογικού σώματος θα κριθεί η ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος και από την ποιότητα των πολιτικών δυνάμεων η ικανότητα διαχείρισης όποιου αποτελέσματος προκύψει. Το μόνο σίγουρο σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι ότι το τέμπο αλλάζει. Ο χορός της κοιλιάς έληξε. Απομένει να φανεί αν η χώρα στον νέο ρυθμό θα επιμείνει στο συρτό, θα το γυρίσει στο βαλς ή θα ορμήξει αγέρωχα στον χορό του Ζαλόγγου.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Είπαμε: μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται).

Οι προεκλογικές υποσχέσεις δεσμεύουν όσους τις πιστεύουν και όχι όσους τις λένε. Αυτή τη γνωστή ρήση θα πρέπει να έχουν κατά νου όσοι ακούνε αυτές τις μέρες πολιτικούς να τους υπόσχονται καλύτερες μέρες (στο πλαίσιο του μνημονίου), διαπραγματεύσεις με την τρόικα (στο πλαίσιο του μνημονίου), βελτίωση συντάξεων (στο πλαίσιο του μνημονίου), ανάπτυξη με γενικότητες (στο πλαίσιο του μνημονίου) και της... Παναγιάς τα μάτια (στο πλαίσιο του μνημονίου πάντα!).

Ο τρόπος με τον οποίο κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα πορεύονται προς τις εκλογές δείχνει ότι δεν έχουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τι έχει συμβεί και η χώρα, το πολιτικό σύστημα, περνάει τη μεγαλύτερη κρίση από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

- Ρουσφετολογικές αποφάσεις και τροπολογίες από τους βουλευτές και υπουργούς και των δυο κομμάτων που στηρίζουν και μετέχουν στην κυβέρνηση.

- Τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις με σκιαμαχίες, χωρίς μια ουσιαστική, πειστική και ολοκληρωμένη πρόταση για το μέλλον.

- Συγκρότηση ψηφοδελτίων με θυγατέρες, γιους και πρόσωπα του «συστήματος» για αλίευση ψήφων από τα κορόιδα τους ψηφοφόρους (προσοχή, είπαμε: μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται).

- Προεκλογική εκστρατεία εξπρές, σχεδόν στη ζούλα, μήπως και ο κόσμος ξανατσιμπήσει.

- Εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επιχείρηση φόβου για ακυβερνησία και κατάρρευση της χώρας (κι άλλη;).

- Πλασάρισμα νέων μέτρων, σάρωμα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, ως προϋπόθεση για τη σωτηρία της χώρας (ξανά).

- Διατήρηση των προνομίων των κομμάτων, με προνομιούχες ρυθμίσεις στις τράπεζες.

Και όλα αυτά, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Σαν να μην κατανοούν ότι ο κόσμος (που έχει την κύρια ευθύνη γιατί χρόνια τώρα ανέχθηκε και στήριξε ένα τέτοιο σύστημα) τα έχει πάρει στο κρανίο μαζί τους.

Αν δεν δείξει την οργή του στην κάλπη, με περισσότερη σκέψη για κόμματα και πρόσωπα, η ιστορία θα επαναληφθεί, και αυτή τη φορά όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία.

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

«Οι Υιοί των Ελλήνων» είναι όμηροι στα σχέδια και στα προγράμματα των χαρτογιακάδων της Νέας Τάξης.

Αυτοί που σταυρώνονται επί δύο χρόνια τώρα, από την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις περικοπές των γλίσχρων αποδοχών τους, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, την ακρίβεια, την έλλειψη προοπτικής και οράματος, τον οικονομικό τρόμο, τις απολύσεις, την εγκατάλειψή τους από την Πολιτεία και την παράδοσή τους, ως αθύρματα, στα χέρια της Εργοδοσίας;
Θα αναστηθούν και αυτοί, όχι σε τρεις μέρες ή μήνες, αλλά σε τρία ή τέσσερα ή πέντε χρόνια; Ή μήπως, στο λούκι που τους έσπρωξαν, τα «τέρμινα» μετριούνται σε δεκαετίες, αν όχι σε γενιές;
Δυστυχώς, «Οι Υιοί των Ελλήνων» είναι όμηροι στα σχέδια και στα προγράμματα των χαρτογιακάδων της Νέας Τάξης. Πρόκειται, πράγματι, για ένα οικονομικό πείραμα, όχι μόνο ηλίθιο, αλλά και μοχθηρό και απάνθρωπο και δολοφονικό, το οποίο σε καμιά χώρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί και σε καμιά δεν εφαρμόστηκε ποτέ! Είναι δε τόσο εξωπραγματικό και παράλογο, ώστε καμιά διόρθωση ή βελτίωση δεν επιδέχεται και μόνο να καταργηθεί μπορεί.
Και αυτή -η κατάργηση δηλονότι, του Μνημονίου- θα είναι η Ανάσταση για τους «Υιούς των Ελλήνων»!
Και για την Ανάστασή τους, η στήλη φρονεί ότι δεν αρκεί η ψήφος της 6ης Μαΐου. Είναι ανάγκη «οι Υιοί των Ελλήνων» να αρπάξουν το φραγκέλιο και -όπως τότε ο «Υιός του Ανθρώπου» έδιωξε από τον Ιερό χώρο τους εμπόρους και τους μεταπράτες και τους σαράφηδες,- να διώξουν από τα ιερά και τα όσια της Ελλάδας τους χαρτογιακάδες των τραπεζιτών και τα εγχώρια τσιράκια τους.
Διαφορετικά, Ανάσταση δεν θα υπάρξει.
Και «Οι Υιοί των Ελλήνων» και «Οι Εγγονοί των Ελλήνων» και οι «Δισεγγονοί των Ελλήνων» θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν δούλοι των γκεσεμιών της Νέας Τάξης και η χώρα του μέτρου και του λόγου θα εκπέσει σε ευτελή αποικία των αγρίων του βορρά.
Ας θυμηθούμε όλοι το γέρο-Ομηρο: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης…»!

Ηρθε, όµως, η στιγµή που θα πρέπει να λειτουργήσουµε διαφορετικά.

Είναι από κάθε άποψη κρίσιµες οι στιγµές που διέρχεται η χώρα. Και γι' αυτό ακριβώς κρίνονται ως καθοριστικές για το µέλλον του τόπου οι επερχόµενες εκλογές. Η ανεργία ξεπέρασε πια το 21% και ειδικά για τους νέους έφτασε στο 50%. Η ύφεση παραµένει ανυποχώρητη. Και η ανάγκη για άµεσες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες είναι επιτακτική. Στις 6 Μαΐου θα κληθούµε ν' απαντήσουµε µε την ψήφο µας ποιοι κοµµατικοί σχηµατισµοί και ποιες πολιτικές θεωρούµε πως είναι σε θέση να µας προσφέρουν την ελπίδα ότι τελικά θα ξεπεράσουµε την κρίση.

Αυτό είναι το πραγµατικό νόηµα της δροµολογηµένης πια εκλογικής αναµέτρησης. Και ανάλογες οφείλουν να είναι οι προτάσεις όποιων και όσων διεκδικήσουν την ψήφο µας. Αν θέλουµε να υπάρξει αύριο για τη χώρα µας και να ξαναβρούµε κάποια στιγµή τον δρόµο µας µέσα στην Ενωµένη Ευρώπη, θα πρέπει ν' αναθέσουµε τη διακυβέρνηση της χώρας σε κόµµατα και πολιτικούς που είναι ικανοί και αποφασισµένοι να φέρουν σε αίσιο πέρας µια τέτοια αποστολή.

Οτι ο δρόµος είναι µακρύς και δύσκολος το ξέρουµε καλά. Οπως, επίσης, ξέρουµε ότι οι θυσίες δεν έχουν τελειώσει. Αλλά χωρίς τη διαδροµή αυτή και όσα ακόµη µας επιφυλάσσει, δεν υπάρχει περίπτωση να βγούµε από το τούνελ της κρίσης. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή ισοδυναµεί µε οµολογία ήττας και αποδοχή κάποια στιγµή της αποβολής µας από την ευρωπαϊκή οικογένεια.

Επί 38 χρόνια, σ' όλη τη διάρκεια της µεταπολίτευσης, καθορίσαµε ως πολίτες τη στάση µας µε βάση τις υποσχέσεις και τα όνειρα που αφειδώς µας προσφέρθηκαν. Ηρθε, όµως, η στιγµή που θα πρέπει να λειτουργήσουµε διαφορετικά. Σ' αυτήν την προεκλογική περίοδο η κάθε υπόσχεση θα πρέπει να συνοδεύεται και από την απόδειξη πως είναι εφαρµόσιµη.

Πληθαίνουν καθηµερινά τα σηµάδια ότι κάτι αλλάζει στην Ευρώπη και ότι η λογική της σκληρής λιτότητας αργά ή γρήγορα θα ηττηθεί. Εκείνη τη στιγµή η Ελλάδα θα πρέπει να είναι όρθια και παρούσα. Αυτή είναι η προοπτική που θα κριθεί τελικά στις 6 Μαΐου.

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Ποιος θα κριθεί στις 6 Μαΐου, ο Παπανδρέου ή ο Βενιζέλος;

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε υποσχεθεί σε όσους τον χειροκροτούσαν ανακουφισμένοι, να μην τους ξεχάσει. Οτι ώς αυτή τη στιγμή δεν δείχνει να τους θυμάται, μάλλον ικανοποιεί την Ιπποκράτους. Καθόλου δεν τους ενθουσιάζει η ιδέα ότι θα πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του και θα αρχίσει να δίνει συνεντεύξεις από εδώ και από εκεί για να τους βοηθήσει. Ωστόσο, το μεγάλο αγκάθι για το ΠΑΣΟΚ σε αυτές τις εκλογές δεν είναι η φυσική παρουσία του Γιώργου. Το θέμα είναι τι θα κάνουν με την πολιτική του. Και αυτό είναι περίπλοκο.
Από τη στιγμή που ο αφέτης έριξε την πιστολιά για την κούρσα προς τις εκλογές, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να απαντήσει σε ένα ερώτημα: ποιος θα κριθεί στις 6 Μαΐου, ο Παπανδρέου ή ο Βενιζέλος; Ο Σαμαράς λέει ήδη ότι δεν υπάρχει διαφορά. Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει. Γιατί ανάμεσα στον Γιώργο και στον Βαγγέλη μεσολαβεί κάτι: η διαδοχή! Οτι ο Βενιζέλος δεν σπεύδει να το αναδείξει ήδη, δείχνει και τη δυσκολία του πράγματος.

Αν δεν σηκώσει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ίδιο και στον Παπανδρέου, θα είναι υποχρεωμένος να απολογηθεί για λογαριασμό του στο εκλογικό σώμα και ουσιαστικά να προβληθεί ως συνέχειά του. Αυτό θα τον κάνει να μοιάζει με εθελοντή: κάποιος που πήγε στο μέτωπο την ώρα που άρχιζε η κατάρρευση, μετά ανέλαβε να υπογράψει τη συνθηκολόγηση και στη συνέχεια προσπαθεί να περιθάλψει τους τραυματίες.
Αν, πάλι, πάρει μεγάλες αποστάσεις από τον Γιώργο - και υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνει - θα ανοίξει πριν από την ώρα του το εσωτερικό μέτωπο. Είναι προφανές ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Βενιζέλος θα διαχειριστεί την περίοδο Παπανδρέου συνδέεται με το πώς θα αντιμετωπίσει τον ίδιο τον Παπανδρέου. Αλλά για ορισμένους ισχύει και το αντίστροφο: ο τρόπος με τον οποίο ο Βενιζέλος θα διαχειριστεί την περίοδο Παπανδρέου συνδέεται με το πώς θα αντιμετωπίσει ο Παπανδρέου τον ίδιο τον Βενιζέλο.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Γι' αυτό και τώρα ο ελληνικός λαός είναι οργισμένος και αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα.

Έπειτα από δυόμισι χρόνια διαρκούς πάλης με τη χρεοκοπία, η χώρα οδεύει στις κάλπες. Στο διάστημα που πέρασε, μεσολάβησαν απίστευτα γεγονότα.Τα λάθη ήταν πρωτοφανή και τα βάρη που επωμίσθηκε ο ελληνικός λαός μοναδικά. Το οικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης κατέρρευσε, η θέση της χώρας στην ευρωζώνη αμφισβητήθηκε, το πολιτικό σύστημα κλονίσθηκε και το ελληνικό όνειρο ευημερίας και προκοπής μετατράπηκε σε εφιάλτη. Ο ελληνικός λαός χρειάσθηκε να αποδεχθεί μοναδικές θυσίες προκειμένου να αποφευχθεί τεχνικά η χρεοκοπία, χωρίς ωστόσο να έχει απαλλαγεί από τον κίνδυνο μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης και αποχώρησης από την ευρωζώνη. Παρά τις πολλές προσπάθειες και τις ακόμη περισσότερες θυσίες η διάσωση δεν είναι εξασφαλισμένη και θα χρειασθεί μακρά προσπάθεια για να ξανάβρει η χώρα σταθερό δρόμο να βαδίσει. Γι' αυτό και τώρα ο ελληνικός λαός είναι οργισμένος και αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα. Σ' αυτό το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον προκηρύσσονται σήμερα εθνικές εκλογές. Το κρισιμότερο στην παρούσα φάση είναι να διασφαλισθεί ειρηνικό και ήρεμο κλίμα στη σύντομη προεκλογική περίοδο. Οι πολίτες, τα κόμματα, όλοι οι εμπλεκόμενοι στις εκλογές οφείλουν κατευνασμό των παθών. Και οι άγιες μέρες του Πάσχα προσφέρουν ευκαιρία καταλλαγής. Ας την αξιοποιήσουν άπαντες και ας απομονώσουν όσους επιχειρήσουν να επιβάλλουν έκτροπα και σκηνικό πολέμου.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Ποιες πολιτικές οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση...

Ποιες πολιτικές οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση...
Ποιοι τις άσκησαν αυτές τις πολιτικές...
Ποια νέα κόμματα δημιούργησε η κρίση.
Ποια από τα νέα κόμματα είναι τέκνα της ανάγκης ή της οργής και, άρα, πρόσκαιρα...
Ποια κόμματα προτείνουν σταθερές λύσεις και εφικτές λύσεις στα πιο καίρια προβλήματα.
Πώς βλέπουν την «επόμενη μέρα» – μετά τις εκλογές.
Υπάρχουν περιθώρια άλλων πολιτικών;
Και ποια κόμματα υπόσχονται αξιοπιστότερα αυτές τις άλλες πολιτικές...
Ας πάρει, λοιπόν, ο κάθε πολίτης ένα τετράδιο και ας καταγράψει κάθε μέρα όσα δηλώνουν οι πολιτικοί αρχηγοί, διότι η καταιγιστική καθημερινότητα μπουκώνει τις μνήμες και ξεχνάμε εύκολα ακόμη και τα σημαντικά. Και ο καθένας έχει μυαλό να κρίνει ποιες από τις δηλώσεις και υποσχέσεις είναι εφικτές και ποιες όχι.
Ετσι, όταν θα προσέλθει στις κάλπες θα έχει μπροστά του κομματικά προγράμματα (αν υπάρχουν), κομματικές δεσμεύσεις (αν διατυπωθούν), άλλες πολιτικές (αν εξαγγελθούν), ελαφρύνσεις υπέρ των ασθενεστέρων (αν τολμηθούν), αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των Ελλήνων (αν ενοχλεί κάποια κόμματα η ταπείνωσή τους), εκδημοκρατισμός και διαφάνεια της πολιτικής ζωής (αν λένε αλήθεια όσοι τα επικαλούνται) κ.λπ. κ.λπ...
Προτού ο πολίτης ξεκινήσει για τις κάλπες θα τα σταθμίσει όλα αυτά. Θα αφήσει κατά μέρος ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και φοβικά σύνδρομα (λείψανα ενός περιπετειώδους παρελθόντος) και θα αναβαθμίσει την ψήφο του σε πολιτική πράξη και σε πολιτική παρέμβαση.
Και ας μη φοβάται την πιπίλα της «ακυβερνησίας». Οπως η φύση απεχθάνεται το κενό, έτσι και οι κοινωνίες απεχθάνονται την ακυβερνησία. Και κυβέρνηση, σίγουρα, θα υπάρξει. Και οπωσδήποτε δεν θα είναι χειρότερη από την κυβέρνηση Παπανδρέου ή από την κυβέρνηση Παπαδήμου!

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Και το ερώτημα είναι: Γιατί δεν αντιδρά ο Λαός;

Και το ερώτημα είναι: Γιατί δεν αντιδρά ο Λαός;

Η αλήθεια είναι ότι αντιδρά ο Λαός με έναν παράξενο τρόπο. Δεν ψηφίζουμε με μυαλό. Ψηφίζουμε με θυμό, με οργή, συχνά με πείσμα, αλλά χωρίς στόχο. Γι’ αυτό στις εκλογές εμφανίζονται κάθε τόσο μικρά κόμματα, που μοιάζει να εκφράζουν την οργή του πολίτη, ο οποίος όμως προσκαίρως μόνον μετακομίζει στην αυλή του γείτονα. Ψήφισαν, λ.χ., έναν θορυβώδη ένοικο της πολυκατοικίας τους, αλλά ο γάμος δεν στέριωσε.

Τώρα ετοιμάζονται νέες παντρειές. Οργισμένοι ψηφοφόροι κινούνται στα όρια της πολιτικής αυτοκτονίας.

Ο κίνδυνος διαλύσεως του δημόσιου βίου ελλοχεύει, στον βαθμό που οι προσεχείς εκλογές θα φέρουν ακυβερνησία. Οσοι εκλάβουν τις θέσεις αυτές ως προσκλητήριο του δικομματισμού θα πρέπει να ξανασκεφθούν την αξία της ψήφου τους.
Μια λανθασμένη ψήφος μας βγάζει από την Ευρώπη που θέλουμε οι περισσότεροι.

Και συνεπώς; Θα αφήσουμε ατιμώρητους όλους αυτούς που διέλυσαν (στο εσωτερικό) και διέσυραν (στο εξωτερικό) το ΠαΣοΚ; – για να μιλήσουμε μόνο για της Κεντροαριστεράς τα εσωτερικά.

Εμείς δεν αλλάζουμε θέσεις. Ψηφίζουμε με τα μάτια μας ανοιχτά. Και εντοπίζουμε στα ψηφοδέλτια και μαυρίζουμε τους άχρηστους και τους πολιτικούς - τουρίστες.

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ θέλουν να μας σώσουν! Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχαν πάει σπίτια τους, μπορεί και στη φυλακή!

Σε μια εποχή όπου οι πολίτες μετρούν και το τελευταίο ευρώ, όταν χιλιάδες συμπολίτες μας ψάχνουν τα σκουπίδια, όταν οι συντάξεις περικόπτονται και οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο, τα κόμματα ψήφισαν για τον εαυτό τους ένα γενναίο προεκλογικό μπόνους της τάξης των 40 εκατ ευρώ. Για ποιον λόγο; Η μόνη δαπάνη που μπορεί να γίνει αποδεκτή είναι οι μισθοί των επαγγελματικά απασχολουμένων στα κομματικά γραφεία και οι λειτουργικές δαπάνες. Δεν χρειαζόμαστε ούτε συγκεντρώσεις, ούτε πλύση εγκεφάλου για να καταλάβουμε ότι απέτυχαν.

Επιχείρησαν με πομπώδεις μεν, αλλά ανούσιες έως προσβλητικές δηλώσεις να υποβαθμίσουν και να ακυρώσουν τη σημασία της αυτοκτονίας ενός συνταξιούχου μπροστά στη Βουλή. Προφανώς αισθάνονται πως το θέμα τούς αφορά άμεσα και το σημείωμα που άφησε πίσω του ο αυτόχειρας το υπογραμμίζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Θέλουν όμως να ξεχάσουν ότι πρόκειται για συμβολική αυτοκτονία υψηλής πολιτικής σημασίας. Μόνο και μόνο η ανακοίνωση του ΔΝΤ αποκαθιστά τα πράγματα.

Για μια ακόμη φορά επιδίδονται στο γνωστό αίσχος της τροπολογίας. Ρουσφέτια της εκλογικής πελατείας, τοπικιστικές διευθετήσεις, συντεχνιακές ρυθμίσεις για να εξασφαλίσουν τη μίζερη επανεκλογή τους. Η φαυλότητα κάνει πάρτι στην αίθουσα του Κοινοβουλίου λίγο πριν στηθούν ξανά οι κάλπες.

Αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ θέλουν να μας σώσουν! Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχαν πάει σπίτια τους, μπορεί και στη φυλακή! Εδώ ζητούν την ψήφο μας χωρίς καν να παρουσιάσουν ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Οι μεν κρύβουν την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουμε από τον Ιούνιο. Οι δε θέλουν ισχυρή παρουσία όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να κάνουν αντιπολίτευση. Σωστό, μόνο που η χώρα χρειάζεται σήμερα κυβέρνηση που «ξέρει και μπορεί» να διαχειριστεί την κρίση και μετά αντιπολίτευση.

Τα παραταξιακά προσκλητήρια των πολιτικών αρχηγών για «συστράτευση» μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν. Τα κόμματα αδυνατούν να πάνε μπροστά, δεν έχουν ερείσματα στην κοινωνία, δεν βρίσκουν στελέχη, δεν μπορούν να εμπνεύσουν και στρέφονται με απόγνωση στο παρελθόν. Οσα ρετάλια της πολιτικής έμειναν εκτός ετοιμάζονται να επιστρέψουν, καθώς νέοι εθελοντές δεν υπάρχουν. Φαίνεται πως οι μόνοι πολιτικοί που μπορούν να εκτιμήσουν την πραγματική κατάσταση είναι εκείνοι που δήλωσαν ότι αποχωρούν. Τουλάχιστον ξέρουν πότε πρέπει να φύγουν.

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Και μόνο η ρητορική, κα¬τάληξη γλωσσικής ευφυΐας, πασχίζει να περικαλύψει τα προσχήματα ωραιοποιώντας τα αναμενόμενα.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που έχει αποφασίσει να επικεντρώσει την προεκλογική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ γύρω από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, ασχολείται τις περισσότερες ώρες τόσο με την εκπόνηση της εκλογικής στρατηγικής όσο και με τον έλεγχο των ψηφοδελτίων, βολιδοσκοπώντας ο ίδιος προσωπικά κοινωνικά στελέχη προκειμένου να ενισχυθεί η εικόνα του κόμματος.

Το δόγμα «πάθαμε, μάθαμε, είδαμε το φως το αληθινό και του λοιπού θα λέμε μόνο την αλήθεια» αναμένεται να κυριαρχήσει στην προεκλογική ρητορική του Βενιζέλου, μπας και «τσιμπήσουν» και επανακάμψουν κάποιοι ψηφοφόροι…

Οι διαφοροποιήσεις πολλών στελεχών στην κυβερνητική τριετία, η μαζική αποχώρηση συνδικαλιστικών στελεχών και οι συνεχείς δηλώσεις εν ενεργεία βουλευτών ότι τερματίζουν τον πολιτικό τους βίο πρέπει, σύμφωνα με συνεργάτες του νέου προέδρου, να αντισταθμιστούν με την παρουσίαση δυνατών ψηφοδελτίων. Ψηφοδέλτια ικανά να στηρίξουν το σύνθημα «αρχίζουμε» που επιχειρεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προσπαθώντας να αμβλύνει το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν του κόμματος.

Για να ενοποιήσει τον πολιτικό λόγο των στελεχών του κόμματος ο νέος πρόεδρος αποφάσισε την καθημερινή εκπόνηση «non paper», κειμένων δηλαδή που θα αποτυπώνουν τη γραμμή και τις επιδιώξεις του κόμματος, ώστε να μην αυτοσχεδιάζει ο καθείς, ανάλογα με την προσωπική του γραμμή.

Μάλιστα τις τελευταίες ημέρες ενεργοποιήθηκε και ο «βασικός σχολιασμός» επικαιρότητας, που είχε θεσμοθετηθεί επί Παπανδρέου και αφορά τις θέσεις του κόμματος στα θέματα της καθημερινής επικαιρότητας, προκειμένου να υπάρχει ένας «μπούσουλας» για τα στελέχη και τους υποψήφιους βουλευτές. Ειδικά γι’ αυτές τις μέρες, ώς την προκήρυξη των εκλογών δηλαδή, ο «μπούσουλας» είναι απαραίτητος, αφού είναι φανερό ότι οι νυν βουλευτές και επίδοξοι υποψήφιοι συνωθούνται σε κανάλια και ραδιόφωνα προκειμένου να μας θυμίσουν την παρουσία τους, πριν τεθούν σε εφαρμογή οι προβλέψεις του νόμου που επιβάλλει δύο εμφανίσεις ανά μέσο.

Το ερώτημα είναι πώς θα μπορέσει να εντάξει σ’ αυτόν τις προσωπικές στρατηγικές των κορυφαίων και τη λυσσαλέα μάχη που δίνουν για την πολιτική τους επιβίωση και το πλασάρισμά τους στις πρώτες θέσεις των ψηφοδελτίων.

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Σταθεροποιήσαμε την κατάσταση…πια κατάσταση ; εδώ ο κόσμος αυτοκτονεί.

Έτσι και ο Βενιζέλος διαγιγνώσκει, ως άλλος «γιατρός» αυτός, τον «εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας». Αυτό που ο ίδιος εννοεί «εκφασισμό» βεβαίως βεβαίως δεν είναι ο άνωθεν καλλιεργούμενος κοινωνικός αυτοματισμός που αποσκοπεί στο «διαίρει και βασίλευε» και υποθάλπει τον «αλληλοσπαραγμό» των κοινωνικών ομάδων προκειμένου να γίνεται η δουλεία που έχει δρομολογηθεί, αν όχι απρόσκοπτα τουλάχιστον με το κοινωνικό σύνολο, βυθισμένο στην πλειονότητά του, για το «τις πταίει» και για το που πάει το πράγμα.

Όχι. Ο Βενιζέλος θεωρεί «εκφασισμό» της κοινωνίας την αυξανόμενη, δίκαιη οργή απέναντι στην πολιτική εξόντωσης της κοινωνίας και ξεπουλήματος της χώρας και την ποικιλόμορφη εκδήλωσή της: γιαούρτια, κράξιμο, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, καταγγελίες και πάει λέγοντας.

Δηλαδή, αν ο Γιωργάκης μας είπε «διεφθαρμένους», ο Μπένι συνεχίζοντας την παράδοση του υβρισμού της κοινωνίας μας λέει και «φασίστες» και κάπως έτσι συντηρούν τις συνθήκες παράδοσης μας στην «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», ώστε να πιστεύουμε ότι είμαστε και τα δύο και πολλά άλλα ακόμα.

Την ίδια ώρα η απελπισία για την βραχυπρόθεσμη επιβίωση – στις αρχές αυτής της ιστορίας ο ανεκδιήγητος, αρρωστημένα 'τροϊκανός" Λοβέρδος, επικαλούνταν την αύξηση του προσδόκιμου ζωής για να «στοιχειοθετήσει» την προωθούμενη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης – έχει προκαλέσει χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας με αποκορύφωμα, την «εμβληματική» αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Σπρώχνουν μια ολόκληρη χώρα, ένα ολόκληρο λαό στην αυτοκτονία, για να κερδίσουν πρόσκαιρα μερικούς αγανακτισμένους ,απελπισμένους ψηφοφόρους...

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ακόμα και σήμερα οι πολιτικοί μας, οι κατ εξοχήν δηλαδή υπεύθυνοι της κρίσης, είναι ότι τροφοδοτώντας την απόγνωση,την απελπισία και τα αδιέξοδα του κόσμου μας σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στο γκρεμό.

Σπρώχνουν μια ολόκληρη χώρα, ένα ολόκληρο λαό στην αυτοκτονία, για να κερδίσουν πρόσκαιρα μερικούς αγανακτισμένους ,απελπισμένους ψηφοφόρους υποσχόμενοι τη...μετά θάνατον σωτηρία.Ιδιωτικοποιημένοι πολίτες, συμφεροντολογικές συντεχνίες,δημαγωγοί η ανεύθυνοι πολιτικοί η τέλεια συνταγή δηλαδή για μια συλλογική αυτοκτονία...



Ανεργοι και απολυμένοι που βιώνουν τα αδιέξοδα τους,νέοι που απεγνωσμένα ψάχνουν να βρουν στον ήλιο μοίρα,ομάδες και ομαδούλες που έχουν θεοποιήσει τη βία ,μια μεσαία τάξη που βλέπει ότι οι ημέρες ευημερίας έχουν παρέλθει οριστικά ,συνταξιούχοι που βιώνουν τη μιζέρια της καθημερινότητας,μια κοινωνία που βλέπει συνολικά το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της...

Και κυρίως να μην διαφαίνεται στον ορίζοντα μια θολή έστω προοπτική για κάποιες καλύτερες μέρες στο μέλλον.Και απέναντι ένα πολιτικό σύστημα που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί αυτή την αυτοκαταστροφική πορεία και ένα άλλο τμήμα του να καταστροφολογεί εκ του ασφαλούς και να υπόσχεται μαϊμού σωτηρίες που δεν τις πιστεύει κανείς , παρά μόνο όσοι θέλουν να πιαστούν από κάπου για να μην γκρεμιστούν ...

Βαυκαλιζόμαστε με συνταγές εθνικής υπερηφάνειας, ότι οι έλληνες είναι ένας λαός που στα δύσκολα πάντα τα καταφέρνει.Εχουμε φτάσει στο σημείο να αναζητούμε την ελπίδα στους πιο φαύλους δημαγωγούς ,ακόμα και σε ακροδεξιούς και ναζιστές ,επειδή παριστάνουν τους ελληναράδες, τους αδιάφθορους ,τους προασπιστές των ατομικών και εθνικών μας συμφερόντων.

Μόνο που έχουμε χάσει κάθε εμπιστοσύνη στη συλλογική δράση, στην συλλογική αλληλεγγύη, στην κοινή προσπάθεια.Αποδοκιμάζουμε,πολλές φορές δικαίως, τους πάντες και τα πάντα ,αλλά πρωτίστως μας ενδιαφέρει ο εαυτούλης μας και αναζητούμε τη σωτηρία μέσα από προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης. Μόνο που ο δρόμος αυτός είναι τις περισσότερες φορές αδιέξοδος...

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Ο πολιτικός απατεών σπεύδει εκ των πρώτων να μετάσχει εις τους πανηγυρισμούς του θερισμού, προσποιούμενος ότι μετέσχεν εις τον μόχθων της σποράς…

Ο κ. Βενιζέλος, μιλώντας στους ανθρώπους της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού, κάλεσε τους Έλληνες επιστήμονες και δημιουργούς να μετάσχουν με δική τους πρωτοβουλία, ως εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών, στις προγραμματικές επεξεργασίες που είναι αναγκαίες, προκειμένου η χώρα να περάσει από το νέο Πρόγραμμα και τη δανειακή σύμβαση στο ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης.

«Μπορούμε», τόνισε ο κ. Βενιζέλος, «να διαμορφώσουμε την αυτοδύναμη Ελλάδα. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να οικοδομήσουμε μια σχέση αλήθειας.

Η αλήθεια χρειάζεται κάποιον που είναι έτοιμος να την πει και αυτός είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται όμως και κάποιον που είναι έτοιμος να την ακούσει.

Αυτή είναι σήμερα η μεγάλη πρόκληση για την ελληνική κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ είναι, συνεπώς, αποφασισμένο να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας και της υπευθυνότητας, να βάλει μπροστά το "εμείς" και όχι το "εγώ"».

Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Βενιζέλος ζήτησε να σταματήσει η στείρα συζήτηση για την κατανομή της ευθύνης για το παρελθόν, γιατί αυτή η αντίληψη που αντιπαρέθετε τον αρχηγό του εκάστοτε πρώτου κόμματος ως "σωτήρα", με τον αρχηγό του δεύτερου
κόμματος ως "καταστροφέα", αλλάζοντάς τους θέση ανάλογα με τους εκλογικούς κύκλους, είναι ένα από τα στοιχεία που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

«Απεταξάμην τον σατανά»...

Ποιος ξαφνικά επέβαλε την κυβέρνηση συνεργασίας, ποιος έβαλε πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο, ποιος έδωσε την άδεια για εκλογές, ποιος καθορίζει τα μέτρα, ποιος σφίγγει τη θηλιά; Ποιος άλλος από την υπέρτατη δύναμη, την «τρόικα» που αποδέχτηκε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και ο οποίος περιορίστηκε στον ρόλο του υπηρέτη. Ρόλο που είχε αναλάβει εξαρχής, υλοποιώντας το σχέδιο των πέραν του Ατλαντικού φίλων μας, που είχε στόχο το ευρώ! Με την Ελλάδα να μπαίνει στο δεσμωτήριο, στο πειθαρχείο.

Στις εκλογές, ο ελληνικός λαός έχει τη δύναμη να αποφασίσει ποιος θέλει να τον κυβερνά. Ποια θα είναι ουσιαστικά κυβέρνησή του. Και όχι μαριονέτα της «τρόικας». Έχει τη δύναμη να πει το «Απεταξάμην τον σατανά»... Να επιβάλει την αλλαγή σελίδας. Με σχέσεις ισότητας με τους εταίρους μας. Και συνεπείς στις υποχρεώσεις μας σε χρονικό ορίζοντα που δεν θα οδηγεί σε πείνα και δυστυχία. Σε εκατομμύρια ανέργους και εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Και το τραγικό είναι ότι θα υπάρξουν Ελληνες να τους ψηφίσουν!

Η μνημονιακή πολιτική του παπανδρεϊσμού, η οποία έριξε την Ελλάδα - ταπεινωμένη και κατεχομένη- σε σπιράλ ένδειας και θανάτου! Και,. Το "Σύστημα Εξουσίας", το οποίο, - αδιόρθωτο και διεφθαρμένο- πιστεύει ότι θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση με νόμους που τη βυθίζουν βαθύτερα στο χάος!
Και σε ό,τι μεν αφορά την Τρόικα - και, γενικά, τους Δανειστές μας, - τροχίζουν τα μαχαίρια τους και καρτερούν τις εκλογές, για να λάβουν την "τελική λύση" στο ελληνικό πρόβλημα. Και η τελική αυτή λύση σημαίνει:
Εσωτερική υποτίμηση μέχρι και 75%.
Βουλγαροποίηση μισθών και συντάξεων.
Επαναφορά της Ελλάδος στο εργασιακό καθεστώς του 1910...
Εξαγορά αντί πινακίου φακής, κάθε πλουτοπαραγωγικού μέσου στην Ελλάδα.
Υποτίμηση μέχρι και 75% των ακινήτων και, γενικά, της ελληνικής γης.
Πάνω σ’ αυτές, όμως, τις επικείμενες καταστροφικές αποφάσεις το "Σύστημα Εξουσίας" δεν βρίσκει να πει ούτε μια λέξη - προτιμώντας να θολώνει τα νερά με τους Μετανάστες και με την "αποθήκευσή" τους σε "κέντρα υποδοχής" μακράν του αθηναϊκού Κέντρου.
Σε ό,τι αφορά το αδιόρθωτο και διεφθαρμένο "Σύστημα Εξουσίας", ούτε άλλαξε ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ. Και είμαστε τόσο ηλίθιος λαός, ώστε θα του επιτρέψουμε να βάλει και την ταφόπλακα στο πτώμα της Ελλάδας. Η οποία, αν και διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο, βλέπει τους πολιτικούς της:
Να ψηφίζουν νόμους που δεν πρόλαβαν καν να διαβάσουν...
Να περιφρονούν την κοινοβουλευτική τάξη...
Να ρουσφετολογούν άγρια, όπως και την εποχή των παχιών αγελάδων...
Να χώνουν τροπολογίες στα πιο ετερόκλητα νομοσχέδια...
Να εξεγείρονται από την κατάφωρη φαυλοκρατία ακόμη και βουλευτές...
Να περνάνε στη ζούλα φωτογραφικές διατάξεις κ.λπ. κ.λπ.
Πρόκειται για την "κυβέρνηση και τη βουλή των σωτήρων"!
Που θα ζητούν και πάλι την ψήφο μας, προκειμένου να ολοκληρώσουν τη "σωτηρία του λαού". Και το τραγικό είναι ότι θα υπάρξουν Ελληνες να τους ψηφίσουν!

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Με ποιους θα κυβερνήσετε, λοιπόν, απαντήστε!

Με ποιους θα κυβερνήσουν;» είναι το ερώτημα στα χείλη της πλειονότητας των ψηφοφόρων και αφορά όλα τα κόμματα τα οποία διεκδικούν την ψήφο μας και την εξουσία. Η κοινή γνώμη δεν έχει καμία απολύτως εμπιστοσύνη στους επαγγελματίες της πολιτικής, οι οποίοι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας. Απωθούν ο ξύλινος κομματικός λόγος, η εμμονική ενασχόληση με την επικοινωνία, η έλλειψη επαγγελματισμού, η πολιτική δειλία έναντι συμφερόντων και συντεχνιών. Οσο οι ψηφοφόροι δεν βλέπουν σε πρώτο πλάνο έμπειρους ανθρώπους της αγοράς και της γνώσης, στρέφονται στα κόμματα διαμαρτυρίας, στα άκρα, στα «νέα πρόσωπα» που είναι απλώς εκφραστές ανέφικτων και επικίνδυνων λύσεων. Γι’ αυτό πρέπει τα σοβαρά φιλοευρωπαϊκά κόμματα, έστω και αυτήν την ύστατη στιγμή, να πείσουν ότι διαθέτουν ομάδες που μπορούν να διαχειρισθούν εξαιρετικά δύσκολες υποθέσεις, με πολύ δύσπιστους ξένους συνομιλητές απέναντί τους. Οχι αόριστες υποσχέσεις για τέτοιου είδους ανθρώπους μετά τις εκλογές! Η κοινή γνώμη θέλει απτές αποδείξεις τώρα ότι δεν θα ψηφίσει για την ανακύκλωση φθαρμένων και αποτυχημένων προσώπων.

Με ποιους θα κυβερνήσετε, λοιπόν, απαντήστε!