Η συγκυβέρνηση έδωσε τα ρέστα της για να εισπράξει άλλο ένα μεγαλοπρεπές… φτύσιμο. Δεν δίστασε να εκβιάσει και να περιπαίξει τους ίδιους της τους βουλευτές (διαβεβαιώνοντάς τους ότι χρεοκοπούμε στις 16 Νοεμβρίου), να γελοιοποιήσει το Σύνταγμα (ερμηνεύοντας τις από καιρού διατυπωμένες απαιτήσεις των πιστωτών ως έκτακτη και, άκουσον άκουσον, απρόβλεπτη κατάσταση), να ξεφτιλίσει το Κοινοβούλιο (περιλαμβάνοντας στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ακόμη και ρυθμίσεις που είχαν απορριφθεί λίγα μόλις 24ωρα πριν από την Ολομέλεια). Κυρίως, όμως, δεν δίστασε να ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για το ξεπούλημα όχι μόνο του πλούτου της χώρας, αλλά της εργασίας, του μόχθου, της ίδιας της ζωής του κάθε Έλληνα χωριστά.
Και όλα αυτά, για να λάβει τι ακριβώς; Την «πολιτική δέσμευση» των πιστωτών για την εκταμίευση μιας χρωστούμενης «υπερδόσης» - σε δόσεις -, η οποία δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό οι εξελίξεις να παρουσιάζονται ως «επίτευγμα».
Για να χρησιµοποιήσουµε τα λόγια κάποιου… άλλου: «Είναι ουτοπία να περιμένουμε πως οι δόσεις των δανεικών θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Είναι ουτοπία να νομίζουμε ότι η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα σημάνει ρευστότητα στην αγορά. Απλά θα καλύπτει τις ζημιές από το PSI και τις δικές τους αισιόδοξες εκτιμήσεις του ρίσκου. (…) Είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι η πληρωμή των χρωστούμενων του Δημοσίου θα συνεισφέρει στην ανάκαμψη. Η, σταδιακή μάλιστα, κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους προς τον ιδιωτικό τομέα αφορά σε μεγάλο βαθμό συγκεκριμένους και λίγους τομείς της οικονομίας, που δεν έχουν τη δυνατότητα να ηγηθούν μίας αναπτυξιακής προσπάθειας».
Και όλα αυτά, για να λάβει τι ακριβώς; Την «πολιτική δέσμευση» των πιστωτών για την εκταμίευση μιας χρωστούμενης «υπερδόσης» - σε δόσεις -, η οποία δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό οι εξελίξεις να παρουσιάζονται ως «επίτευγμα».
Για να χρησιµοποιήσουµε τα λόγια κάποιου… άλλου: «Είναι ουτοπία να περιμένουμε πως οι δόσεις των δανεικών θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Είναι ουτοπία να νομίζουμε ότι η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα σημάνει ρευστότητα στην αγορά. Απλά θα καλύπτει τις ζημιές από το PSI και τις δικές τους αισιόδοξες εκτιμήσεις του ρίσκου. (…) Είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι η πληρωμή των χρωστούμενων του Δημοσίου θα συνεισφέρει στην ανάκαμψη. Η, σταδιακή μάλιστα, κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους προς τον ιδιωτικό τομέα αφορά σε μεγάλο βαθμό συγκεκριμένους και λίγους τομείς της οικονομίας, που δεν έχουν τη δυνατότητα να ηγηθούν μίας αναπτυξιακής προσπάθειας».
