Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Η συγκυβέρνηση έδωσε τα ρέστα της για να εισπρά­ξει άλλο ένα μεγαλοπρεπές… φτύσιμο.

Η συγκυβέρνηση έδωσε τα ρέστα της για να εισπρά­ξει άλλο ένα μεγαλοπρεπές… φτύσιμο. Δεν δίστα­σε να εκβιάσει και να περιπαίξει τους ίδιους της τους βουλευτές (διαβεβαιώνοντάς τους ότι χρεο­κοπούμε στις 16 Νοεμβρίου), να γελοιοποιήσει το Σύνταγμα (ερμηνεύοντας τις από καιρού διατυπω­μένες απαιτήσεις των πιστωτών ως έκτακτη και, άκουσον άκουσον, απρόβλεπτη κατάσταση), να ξεφτιλίσει το Κοινοβούλιο (περιλαμβάνοντας στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ακόμη και ρυθμίσεις που είχαν απορριφθεί λίγα μόλις 24ωρα πριν από την Ολομέλεια). Κυρίως, όμως, δεν δίστα­σε να ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για το ξεπού­λημα όχι μόνο του πλούτου της χώρας, αλλά της εργασίας, του μόχθου, της ίδιας της ζωής του κάθε Έλληνα χωριστά.

Και όλα αυτά, για να λάβει τι ακριβώς; Την «πολιτική δέσμευση» των πιστωτών για την εκταμίευση μι­ας χρωστούμενης «υπερδόσης» - σε δόσεις -, η οποία δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα ουσια­στικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό οι εξελίξεις να παρου­σιάζονται ως «επίτευγμα».

Για να χρησιµοποιήσουµε τα λόγια κάποιου… άλλου: «Είναι ουτοπία να περιμένουμε πως οι δόσεις των δανεικών θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Είναι ουτοπία να νομίζουμε ότι η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα σημάνει ρευστότητα στην αγορά. Απλά θα καλύπτει τις ζημιές από το PSI και τις δικές τους αισιόδοξες εκτιμήσεις του ρίσκου. (…) Είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι η πληρωμή των χρωστούμενων του Δημοσίου θα συνεισφέρει στην ανάκαμψη. Η, σταδιακή μάλιστα, κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους προς τον ιδιωτικό το­μέα αφορά σε μεγάλο βαθμό συγκεκριμένους και λίγους τομείς της οικονομίας, που δεν έχουν τη δυνατότητα να ηγηθούν μίας αναπτυξιακής προσπά­θειας».