Ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνος του, ακόμα και αποκαθαρμένος από τους δραχμιστές.

Κανείς δεν αμφιβάλλει και οι Ευρωπαίοι μάς το λένε συνεχώς ότι το πρόγραμμα που εγκρίθηκε πρόσφατα συνιστά την τελευταία ευκαιρία για τη χώρα να επιστρέψει στην ανάπτυξη και να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνος του, ακόμα και αποκαθαρμένος από τους δραχμιστές, ακόμα και αν πετύχει αυτοδυναμία στις φθινοπωρινές εκλογές, πράγμα μάλλον απίθανο, δεν φαίνεται ικανός να εφαρμόσει τους όρους της συμφωνίας. Τις προάλλες ακόμα, ο κ. Τσίπρας επέμεινε ότι σύρθηκε εκβιαζόμενος στην υπογραφή του, ότι δεν αποδέχεται την ιδιοκτησία του και ότι θα το συνοδεύσει με παράλληλα μέτρα αντίρροπης στόχευσης.

Το ίδιο περίπου ισχύει και για τις υπόλοιπες φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν την ευκαιρία να εφαρμόσουν τα Μνημόνια που υπέγραψαν επί πέντε χρόνια και δεν τα κατάφεραν. Είναι προφανές ότι η χώρα χρειάζεται μια πανστρατιά των δυνάμεων που είναι πεισμένες για τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, που θα τις ενστερνιστούν, που θα τις εξηγήσουν στον ελληνικό λαό και θα τις υλοποιήσουν στην πράξη. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν διαθέτει σήμερα το εκτόπισμα και την αποφασιστικότητα που απαιτείται για την εφαρμογή ενός εξαιρετικά δύσκολου προγράμματος. Αραγε θα κατανοηθεί έγκαιρα αυτή η κραυγαλέα αλήθεια και θα αναληφθούν οι ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες ή θα εξαντληθούμε και σε άλλες κοκορομαχίες και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, που θα δημιουργήσουν νέα αδιέξοδα και θα οδηγήσουν τελικά τη χώρα στον γκρεμό;

Και αυτή τη φορά το καταστροφικό αποτέλεσμα θα είναι αναπόφευκτο, πολλώ μάλλον που κανείς δεν θα καταλάβει γιατί αναζητούμε νέα πλειοψηφία που θα εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο, τη στιγμή που το ψήφισαν ήδη 220 βουλευτές και αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, τη μόνη πολιτική που οφείλει να ακολουθήσει η χώρα.

Ολες οι πολιτικές δυνάμεις, και τουλάχιστον το ευρωπαϊκό μέτωπό τους, έχουν πατριωτικό καθήκον να συνέλθουν, να εγκαταλείψουν τη στείρα αντιπαράθεση και να ενεργήσουν υπεύθυνα.

Ο Τσίπρας προκαλεί αστάθεια

Υστερα από επτά μήνες διακυβέρνησης από μια ομάδα ιδεοληπτικών και ανεπάγγελτων η χώρα βρέθηκε τρία χρόνια πίσω στην οικονομία και μερικές δεκαετίες στον δημόσιο λόγο. Το θράσος τους στην κατασυκοφάντηση των αντιπάλων τους χωρίς όρια, η προσβολή κάθε διαφορετικής φωνής, αλλά πρωτίστως η σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας ήταν στην ημερήσια διάταξη της παρέας που μας κυβερνούσε διαλύοντας τα πάντα.

Ετοίμαζαν μάλιστα, όπως ομολογήθηκε αρμοδίως, τη μετάβαση στην κόλαση της δραχμής, αλλά ευτυχώς για τον τόπο την υστάτη ώρα βρέθηκαν δυο-τρεις νοήμονες που έβαλαν φρένο στην τρέλα και τότε άρχισαν τα όργανα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί τα συζητούσαν, μαζί τα σχεδίαζαν και τα έβρισκαν άκρως επαναστατικά και πρωτοπόρα, αλλά ο... Θεός έβαλε το χέρι του και σταμάτησαν στο παρά ένα, αφού όμως φόρτωσαν τον τόπο με μερικά δισ. επιπλέον.

Από όσα λένε τώρα, και κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας, δεν άλλαξαν μυαλά, απλώς ισχυρίζονται ότι έκαναν έναν ελιγμό και αποδέχτηκαν ένα Μνημόνιο το οποίο δεν πιστεύουν και δεν θέλουν να υλοποιηθεί. Συνεπώς, πάλι στα ίδια είμαστε και οι φαντασιώσεις συνεχίζονται με τη διαφορά ότι τώρα αποκαλύπτεται πλήρως πως αυτοσκοπός της παρέας που κυβερνούσε είναι η εξουσία πάση θυσία και όχι η σωτηρία του τόπου.

Ο κ. Τσίπρας, που παριστάνει τον σχολιαστή εκ του μακρόθεν για τα έργα και τις ημέρες του στο επτάμηνο που ήταν πρωθυπουργός, θέτει εκβιαστικό δίλημμα στους πολίτες για να υφαρπάξει την ψήφο τους χωρίς καμιά ειλικρινή μεταμέλεια για τα προηγούμενα ψεύδη και κανένα σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ζητά «καθαρή εντολή» και αυτοδυναμία για να εξασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα, παραγνωρίζοντας ότι ο βασικός παράγων αστάθειας είναι ο ίδιος και η χαοτική πολιτική του στάση.

Είναι σύνηθες τα κόμματα και οι αρχηγοί τους να λένε υπερβολές, ενίοτε και ψεύδη, κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά να προσαρμόζονται σταδιακά στην πραγματικότητα εφόσον καταλάβουν την εξουσία. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε ένα διαρκές παραλήρημα μπουρδολογίας και πολιτικής τρέλας που δυστυχώς συνεχίζεται σε νέα εκδοχή στην κούρσα της προεκλογικής περιόδου με αυταπόδεικτα ψεύδη χωρίς ίχνος συστολής. Αν και τώρα οι πολίτες δεν αντιληφθούν την πραγματικότητα και βολευτούν στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, τότε δυστυχώς ο τόπος δεν έχει μέλλον και ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Το παιχνίδι με τον... παπά!

Σε λίγες μέρες θα συγκεντρωθούμε εμείς οι υπερήφανοι Ελληνες, οι απόγονοι του Αριστοτέλη και του Δημόκριτου, έξω από τα εκλογικά τμήματα για να αυταπατηθούμε ότι θα επιλέξουμε επιτέλους τον εθνικό σωτήρα!

Και είναι αλήθεια ότι άρχισαν οι υποσχέσεις για τους μαγικούς τρόπους σωτηρίας μέσα και έξω από την Ευρώπη, με δραχμή ή ευρώ, πάντως ακούγονται από παντού διαβεβαιώσεις για τη σωτηρία μας και κάποιων ψηφοφόρων άρχισε να γλυκαίνει το αυτί τους ο ανένδοτος, θυμωμένος λόγος της Κωνσταντοπούλου και του Λαφαζάνη.

Σε φωτογραφικά μάλιστα στιγμιότυπα των τελευταίων ημερών εμφανίζονται από κοινού, σχεδόν αγκαλιασμένοι, ευτυχείς, χαρούμενοι με αυτή την ιδιάζουσα, ενστικτώδη, αναίτια αγαλλίαση σαν αυτήν που προκαλείται όταν κάποιοι επιτέλους βρίσκουν... τη γενιά τους!

Αυτές οι συγκεντρώσεις ενώπιον της κάλπης έχουν χάσει κάθε δημοκρατική ιερότητα και λίγο πολύ θυμίζουν συγκεντρώσεις περίεργων γύρω από τόπους όπου κάποιοι ταχυδακτυλουργοί παίζουν παπά. Εδώ το Μνημόνιο, εκεί το Μνημόνιο, πού είναι το Μνημόνιο; Εδώ η σωτηρία, εκεί η σωτηρία, πού είναι η σωτηρία; Ποντάρει ο κόσμος τα τελευταία του λεφτά που τα δίνει για τις εκλογικές μετακινήσεις, για βενζίνες και διόδια για να ασκήσει (μεγάλη κουβέντα αυτή!) το εκλογικό του δικαίωμα ελπίζοντας ότι επιτέλους αυτή τη φορά αντιλήφθηκε κάτω από ποιο φύλλο τράπουλας κρύβεται ο παπάς και θα τον βρει. Βέβαια δεν τον βρίσκει και μετά αγανακτεί ότι εξαπατήθηκε και ζητά οργισμένος την κεφαλή του παπατζή επί πίνακι!

Οχι, αγαπητέ μου εξαπατημένε, για μια ακόμα φορά δεν δικαιούσαι ούτε τη συμπάθεια ούτε τον οίκτο κανενός. Τι γύρευες εκεί τριγύρω στον παπατζή; Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν πρέπει να ψηφίσουμε, αλλά να το κάνουμε με κάποια περίσκεψη. Δεν είναι δυνατόν να πλησιάσεις την παρέα του κ. Λαφαζάνη και της κ. Κωνσταντοπούλου για να σωθείς.

Δεν το βλέπεις ότι εκεί μοιράζουν υποσχέσεις σαν τα λεφτά-δολώματα που μοιράζουν οι παπατζήδες ώσπου να σε «γλυκάνουν» και σου τα πάρουν όλα! Η μάλλον δεν θα τα πάρουν αυτοί, θα τα ρίξουν στο χάος του μυαλού τους. Και τότε τρέχα να στήσεις ειδικά δικαστήρια για να δικάσεις παπατζήδες.

Προσοχή στα «θα»

Επίσημα δεν έχουμε μπει στην προεκλογική περίοδο αλλά ανεπίσημα το ματς έχει αρχίσει. Και με τον τρόπο που αναμενόταν, φυσικά. Τυπικά όλοι εναντίον όλων, αλλά ουσιαστικά όλοι εναντίον του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Και βεβαίως δυναμικά. Με τις γνωστές και αναμενόμενες επικρίσεις του το κάθε κόμμα. Και με τις μεγαλόστομες ή μετριοπαθείς υποσχέσεις και διακηρύξεις του.

Ξέρω ότι για πολλούς, την πλειονότητα των ψηφοφόρων, όλα αυτά αρκούν ή και περισσεύουν. Λίγο ή πολύ την επιλογή τους την έχουν κάνει. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι. Οι αμφιταλαντευόμενοι, οι αναποφάσιστοι. Που ίσως να είναι και περισσότεροι απ' όσοι δείχνουν. Που περιμένουν, που συγκρίνουν, που συνεκτιμούν και που αρκετοί θα φτάσουν μέχρι και στην κάλπη σε κατάσταση αβεβαιότητας. Και που θέλουν ν' ακούσουν τι σκέφτονται οι δύο «μεγάλοι» κυρίως για την επόμενη μέρα.

Η βασική μετεκλογική πολιτική είναι δεδομένη: η τήρηση του Μνημονίου. Αλλά περιθώρια αλλαγών πάντα υπάρχουν. Για παράδειγμα και οι δύο διατείνονται ότι υπάρχουν αντιλαϊκά και υφεσιακά μέτρα που μπορούν ν' αντικατασταθούν με άλλα. Και λένε αλήθεια. Μπορεί να γίνει. Αλλά άλλο να μπορεί να γίνει κάτι και τελείως άλλο αν είναι σε θέση να το κάνει αυτός που το υπόσχεται.

Να λοιπόν λαμπρό πεδίο προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η επόμενη μέρα και τα αντίμετρα που έχει να προτείνει τόσο ο ένας όσο και ο άλλος. Για να κρίνουμε και να τα αξιολογήσουμε. Ιδιαίτερα τώρα που λόγω του νέου μνημονιακού στραπάτσου θα πρέπει να έχουμε πονηρέψει κάπως και να είμαστε πια σε θέση να ξεχωρίσουμε τα φύκια από τις μεταξωτές κορδέλες.

Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η εμπειρία δεν θα πάει χαμένη. Πως όταν θα βάζουμε κάτω τα όποια και όσα «θα», είτε δεξιά είτε αριστερά είναι αυτά, θα τα αξιολογούμε με βάση το αν και κατά πόσο είναι εφαρμόσιμα. Ούτε Ζάππεια ούτε Θεσσαλονίκες έχουν θέση σε κατα-στάσεις όπως αυτή την οποία βιώνουμε. Αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα κρίνει λογικά τη διακυβέρνηση του τόπου έως το 2019. Ας φροντίσουμε να μην ξαναπιαστούμε κορόιδα. Η δημοκρατία αποδίδει μόνο όταν οι πολίτες είναι σοβαροί και υπεύθυνοι. Και παραείναι πολλά τα λάθη που έχουμε κάνει.

Οι νέες πρόωρες εκλογές δεν πρόκειται βέβαια να λύσουν τα προβλήματα της χώρας.

Οι νέες πρόωρες εκλογές δεν πρόκειται βέβαια να λύσουν τα προβλήματα της χώρας. Αναβάλλουν απλά την αντιμετώπισή τους για μερικές μέρες, με την ελπίδα ότι θ' αναλάβουν κάποιοι άλλοι -οι νικητές- να τα λύσουν μετά. Πέντε χρόνια τώρα, βιώνοντας την πιο βαθιά και πολύπλευρη κρίση, αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι αν δεν αλλάξουμε εμείς -πολίτες, πολιτικοί και πολιτικό σύστημα- αν δεν αναλάβουμε οι ίδιοι την ευθύνη και το κόστος της αλλαγής αυτής, δεν πρόκειται να μπούμε ποτέ στον δρόμο της ανάπτυξης.

Μήπως οι -πρόωρες επίσης- εκλογές του Γενάρη δεν αποτελούν την καλύτερη απόδειξη γι' αυτό; Μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος ότι δεν ήξερε τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του, οι συνιστώσες του, οι πολιτικές του προτάσεις; Τι ήταν εκείνο λοιπόν που οδήγησε στη ραγδαία αύξηση των ποσοστών του και την αναρρίχησή του στην εξουσία; Τίποτ' άλλο από το χάιδεμα των αυτιών της "κοινωνίας των κεκτημένων", της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας της χώρας μας, που παραζαλισμένη από την πολύχρονη λιτότητα άκουσε μ' ευχαρίστηση ότι μας περίμενε ξανά ο εικονικός μας παράδεισος...

Δεν χρειάστηκαν παρά μερικοί μόλις μήνες για ν' αποδειχτεί ότι όσο... δαγκώνουμε το μήλο, παράδεισο δεν έχει. Ούτε και μπορεί να ορθοποδήσει η χώρα, αν οι πολίτες δεν αποφασίσουν ν' αλλάξουν νοοτροπία, αν δεν αποδεχθούν ότι χρειάζονται ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά τους.

Πρέπει να σταματήσουν πια οι πολιτικοί να ταυτίζουν τη σωτηρία της χώρας με τη διασφάλιση της επανεκλογής τους, να σταματήσουν να θεωρούν ότι οτιδήποτε καινούργιο πρέπει να περάσει από τη δική τους αδειοδότηση. Είναι καιρός να καταλάβουν τα πολιτικά κόμματα ότι δεν μπορούν να μιλούν για εθνική συνεννόηση ονειρευόμενα πλαστές αυτοδυναμίες ή να καλούν σε δήθεν ιδεολογικές συσπειρώσεις στοχεύοντας στην εκλογική τους επιβίωση, να συνειδητοποιήσουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι η ρίζα του κακού.

Στις εκλογές αυτές βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμα παράδοξο. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός, αφού παραιτήθηκε πριν λίγες μέρες παραδεχόμενος ουσιαστικά την αδυναμία του να συνεχίσει να κυβερνάει τη χώρα, ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε όταν αναλάμβανε την εξουσία και ότι έκανε λάθος επιλογές σε πρόσωπα και πολιτικές, ζητάει την επανεκλογή του καλώντας τον λαό να κρίνει το έργο του! Ποιος να το περίμενε ότι οι προφητικοί στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου θα παρέμεναν επίκαιροι ύστερα από τόσα χρόνια και ότι ο εξάγγελός του θα έβρισκε την απόλυτη ταύτιση στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα... «Τα νέα που σας έφερα σας χάϊδεψαν τ' αυτιά, μ' απέχουνε πολύ απ΄την αλήθεια».

Η φαντασία κατέκτησε την εξουσία.

Ν ΟΝΤΩΣ τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, τότε πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι η Αριστερά -μια ζωή- πολιτεύθηκε φαντασιωνόμενη ότι είναι σε θέση να κάνει εφικτό το ανέφικτο. Είναι αδύνατον να αποφύγει κάποιος αυτής της μορφής τις σκέψεις, όταν προσπαθεί να κατανοήσει τόσο τους λόγους όσο και τους τρόπους που η θεωρούμενη και λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα πορεύτηκε όπως πορεύτηκε τις τελευταίες -κυρίως- δεκαετίες προκειμένου να καταλήξει εδώ που φαίνεται πως καταλήγει. 

Το εξαγγελθέν περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που οδήγησε και στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την περιγραφή μιας φαντασίωσης που οι σχεδιάσαντες και εκφωνήσαντες το πρόγραμμα εξέλαβαν ως πραγματικότητα. Διότι άλλο πράγμα είναι η φαντασία και άλλο η φαντασίωση. Το να πολιτεύεσαι με φαντασία σημαίνει ότι χωρίς κανέναν περιορισμό, χωρίς καμία αναστολή και με έμπνευση μπορείς να «συλλάβεις» το εφικτό και το υλοποιήσιμο. Το να πολιτεύεσαι φαντασιωνόμενος ότι βιώνεις ήδη μια πραγματικότητα που απλώς την επιθυμείς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην... αποθέωση του «νόμιζα»! Και για να εξηγούμαι: Νόμιζα ότι καταργούσα τα μνημόνια, φερ’ ειπείν. Νόμιζα ότι μηδένιζα την ανεργία, ας πούμε και πάει λέγοντας μέχρι την κατάκτηση της πανανθρώπινης ευτυχίας, μόνιμης και αναπαλλοτρίωτης φαντασίωσης της Αριστεράς. 

Η αφοπλιστική αθωότητα που διακρίνεις στα βλέμματα αυτών που πολιτεύτηκαν με αυτόν τον τρόπο όταν σου απαντούν «μα, έτσι νόμιζα...» όταν τους ρωτάς «πώς γίναμε έτσι, σύντροφε;» σε πείθει ότι πράγματι... έτσι νόμιζαν. Δεν έχει άλλη εξήγηση. Αν το 1968 στη Γαλλία, στη διάρκεια της εξέγερσης του Μάη, «η φαντασία κατέκτησε την εξουσία» (όπως έλεγε το κυρίαρχο σύνθημα), το 2015 στην Ελλάδα η φαντασίωση... υπερέβη την εξουσία. Σωστοί ή λάθος οι παραπάνω συλλογισμοί, δεν εκφράζουν παρά μόνο την ανάγκη αυτών που «έφεραν» την ελληνική Αριστερά στην εξουσία να κατανοήσουν τι ακριβώς κατόρθωσαν. Ηταν -κι αυτό- μια νίκη του λαού ή -μήπως- μια φαντασίωσή του; Ενα «αυτοπαραμύθιασμά» του, για να το πω και έτσι, δηλαδή. Η στροφή στον ρεαλισμό, όπως το ονομάσαμε το τέλος των φαντασιώσεων, αποκαλύπτει σταδιακά το ζοφερό παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
 
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει η Αριστερά που κυβερνά να επιστρατεύσει όλη τη δημιουργική φαντασία της, προκειμένου όσα νόμιζε ότι έκανε για την κοινωνία να τα κάνει -επιτέλους- πράξη.

Ο ελληνικός λαός έχει χορτάσει από ψέματα και πλαστές υποσχέσεις.

Ο ελληνικός λαός έχει χορτάσει από ψέματα και πλαστές υποσχέσεις. Ο τόπος πληρώνει την ανικανότητα των πολιτικών ηγετών μας να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και να επιλέξουν τους καλύτερους για τις κυβερνητικές θέσεις και όχι τους «κολλητούς». Οι πολίτες ψηφίζουν όσους υπόσχονται παροχές ή το σκίσιμο των μνημονίων και μετά έρχεται η σκληρή πραγματικότητα, που τους απογοητεύει και τους θυμώνει ακόμη περισσότερο. Είναι καιρός, όμως, εμείς οι πολίτες να γίνουμε πιο ενημερωμένοι και δύσπιστοι ως «πελάτες». Εχουμε και εμείς ευθύνη όταν πιστεύουμε σε παραμύθια, όταν ψηφίζουμε ένα ακραιφνώς αριστερό κόμμα θεωρώντας ότι θα μειώσει τους φόρους μας. Η αποχή και η φυγή προς τα γραφικά και ακραία κόμματα δεν είναι λύση. Πρέπει να απαιτήσουμε από τους βασικούς πολιτικούς αρχηγούς να μας πουν ακριβώς με ποιους θα κυβερνήσουν, πώς θα χειρισθούν την κρίση μέσα στα ασφυκτικά περιθώρια της νέας συμφωνίας, τι θα κάνουν με το μεταναστευτικό. Οχι άλλες λευκές επιταγές σε μαθητευόμενους μάγους. Στο τέλος της ημέρας, η ευθύνη ανήκει και σε εμάς. Γιατί χωρίς τη δική μας ψήφο, η Ελλάδα δεν θα είχε φτάσει στη σημερινή της παρακμή.

Για τρίτη (εάν συμπεριληφθεί και το δημοψήφισμα) προεκλογική περίοδο μέσα σε οκτώ μήνες .

Η χώρα βρίσκεται εδώ και λίγες ώρες σε προεκλογική περίοδο. Πρόκειται ουσιαστικά για την τρίτη (εάν συμπεριληφθεί και το δημοψήφισμα) προεκλογική περίοδο μέσα σε οκτώ μήνες και το ζητούμενο, δυστυχώς, παραμένει η πολιτική σταθερότητα! Η τραυματισμένη ελληνική οικονομία δεν αντέχει άλλο την αβεβαιότητα, τα σενάρια και γενικά την ακυβερνησία που μοιραία έχει προκληθεί μετά τις εσωκομματικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, αυτό που απαιτείται είναι μια γρήγορη προεκλογική περίοδος, χωρίς κραυγές και κυρίως χωρίς λαϊκίστικες κορώνες. Η μετριοπάθεια, ο ήπιος πολιτικός λόγος και η αντιπαράθεση επιχειρημάτων θα δώσουν την ευκαιρία στους πολίτες να κάνουν την επιλογή τους.

Η χώρα (και οι πολιτικές δυνάμεις) πλήρωσε τις τελευταίες δεκαετίες τις ψεύτικες υποσχέσεις, τα μεγάλα λόγια και την παροχολογία. Το σοκ που υπέστη η Αριστερά όταν ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό για τους ηγέτες όλων των κομμάτων για να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη.

Οι πολίτες από την πλευρά τους πρέπει να διεκδικήσουν την αλήθεια από τους πολιτικούς, διότι μόνο τότε μπορούν με καθαρή σκέψη να ψηφίσουν για το μέλλον της χώρας και το μέλλον των παιδιών τους. Ο λαϊκισμός είναι εκείνος που πρέπει να ηττηθεί στις επικείμενες εκλογές. Οσοι τον υπηρετούν πρέπει να απομονωθούν και να οδηγηθούν στο περιθώριο, ακριβώς για να μην μπορούν να βλάψουν ξανά την Ελλάδα.

Την ίδια στιγμή είναι ανάγκη να υπάρξει -για τη χώρα και την οικονομία- μια ισχυρή κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, έτσι ώστε να προχωρήσει απερίσπαστη στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Να προσπαθήσει να βελτιώσει δυσμενείς όρους του Μνημονίου, να προσελκύσει επενδύσεις και να τονώσει την απασχόληση.

Αυτούς τους στόχους πρέπει να υπηρετήσουν όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου που διεκδικούν από σήμερα την ψήφο των Ελλήνων. Χωρίς μικροκομματικά παιχνίδια, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς πολιτικαντισμούς, τακτικές που μας έβαλαν στη μνημονιακή εποχή!

Η μοναδική δραστηριότητα στην οποία μπορούν να διακριθούν είναι ο λαϊκισμός.

Στις σοβαρές δημοκρατίες τα κόμματα υπάρχουν για να υπηρετούν τον λαό και τις ανάγκες του. Αλλά στη δική μας δημοκρατία, έτσι όπως την καταντήσαμε, ισχύει το αντίθετο. Εδώ οι δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις εκάστοτε κομματικές σκοπιμότητες. Και δυστυχώς στα χρόνια της κρίσης προκλητικά και απροκάλυπτα.

Τα γεγονότα είναι πρόσφατα και δεν επιδέχονται και την παραμικρή αμφισβήτηση. Αδύνατο σημείο της έως τώρα προσπάθειας για την αντιμετώπιση της κρίσης υπήρξε η περιορισμένη πολιτική και κοινωνική στήριξη των δύο πρώτων Μνημονίων. Και μοναδική αιτία όπως αποδείχθηκε ήταν η αρχομανία του Σαμαρά πρώτα και του Τσίπρα στη συνέχεια. Η πρωθυπουργική καρέκλα και μόνο ήταν το αποκλειστικό κίνητρο των επιλογών τους.

Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι αυτή παραμένει ως κυρίαρχη πολιτική λογική. Οι ελπίδες που προς στιγμή διαφάνηκαν μετά την κωμικοτραγική εξάμηνη διακυβέρνηση και διαπραγμάτευση του ντουέτου Τσίπρα - Βαρουφάκη ήδη διαλύονται. Κι εκεί όπου προς στιγμή δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι από κοινού θα προχωρήσουν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις για την υπέρβαση της κρίσης, ξαφνικά επιστρέφουμε στη λογική των αποδεδειγμένα αναποτελεσματικών και τελικά καταστροφικών αυτοδυναμιών.

Προφανώς ο Τσίπρας δεν άντλησε τα αναγκαία διδάγματα από τα αλλεπάλληλα φιάσκα της έως τώρα πρωθυπουργικής θητείας του και ούτε και κατάλαβε ότι το βασικό όπλο του στην εξασφάλιση του τρίτου Μνημονίου ήταν οι 220 ψήφοι της Βουλής και όχι το δικό του πολιτικό ανάστημα. Γι' αυτό και του έχει κολλήσει, όπως όλα δείχνουν, η εμμονή για νέα προσφυγή στις κάλπες, που θα του εξασφαλίσουν, λέει, αυτοδυναμία.

Κι άντε και την εξασφαλίζει, όπως πιστεύει. Τι θα την κάνει; H οικονομική και κοινωνική πολιτική που είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει καθορίζεται από το Μνημόνιο και μόνο από αυτό, αλλά ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν το πιστεύει. Πώς φαντάζεται, λοιπόν, ότι μπορεί να εφαρμόσει ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα που δεν το πιστεύει βασισμένος στα μικρομεσαίου επιπέδου στελέχη του, που πλην μίας ή δύο εξαιρέσεων η μοναδική δραστηριότητα στην οποία μπορούν να διακριθούν είναι ο λαϊκισμός;

Καλώς ή κακώς στον ήδη αποτυχημένο Τσίπρα δόθηκε η δυνατότητα της «δεύτερης ευκαιρίας». Που, όμως, θα την πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων αν πιστέψει ότι η εφαρμογή Μνημονίων επιβάλλεται ευκολότερα από (οριακές έστω) αυτοδυναμίες και όχι από συντριπτικές και πολυκομματικές πλειοψηφίες.

Η ελπίδα μας, η σάτιρα

Από προγονολατρία δεν πάσχω, όσο κι αν είναι εθνικό μας γνώρισμα. Αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι ένα προσόν έχουμε, για μένα πολύτιμο, που έρχεται κατευθείαν από τους προγόνους μας. Και αυτό είναι το χιούμορ και η σάτιρα. Ο Αριστοφάνης σίγουρα ο κορυφαίος, αλλά κωμωδούς είχαμε πολλούς, όπως ο Κρατίνος και ο Εύπολις. Ο ρόλος τους στην πολιτική ήταν σημαντικός, αλλά φαίνεται ότι τότε είχαν και ένα κοινό που τους άκουγε.

Συνεχίσαμε στα χρόνια μας, παλαιότερα με τον Μποστ, τον Τσιφόρο, τον Ψαθά, σκιτσογράφους, γελοιογράφους, όπως τον Αρχέλαο και πιο πρόσφατα τον Μητρόπουλο και τον ΚΥΡ και τους Χατζόπουλο, Μακρή και Πετρουλάκη που τώρα «πουλάνε εφημερίδες» μόνοι τους, αλλά και τον «μοναχικό λύκο», τον Αρκά.

Ζούμε σε μια εποχή όταν ο λόγος, ο ορθολογισμός και η κριτική υποχωρούν μπροστά στον φόβο και τον λαϊκισμό. Ενα καστ καλοκαιρινής επιθεώρησης εξακολουθεί να υποδύεται την κυβέρνηση, αλλά πολλοί δεν τολμούν να διαμαρτυρηθούν. Οταν «έκραξα» με μία ρίμα τον εθνικό μας ήρωα με το ένα «ν», με «παρέλαβαν» μυριάδες τρόλια γιατί «έδινα δίκιο» στον «οχτρό». Για κάποιον περίεργο λόγο έχουμε γίνει μια χώρα όπου ο καθένας δικαιούται να σου αναγνωρίζει ή όχι την εθνικότητα κατά βούληση. Και όχι μόνο, αλλά και σε τιμωρεί, αν δεν ταιριάζεις με τα... πρότυπά του.

Σε αυτόν τον τόπο και με αυτή την Ιστορία, η σάτιρα και το χιούμορ είναι τα μόνα που μας απέμειναν. Αν και αρχικά το νεοελληνικό «κοινό» υπέκυψε στο αίσχος του «εθνικού μας διασκεδαστή», η πραγματική σάτιρα και το καταλυτικό χιούμορ φαίνεται να «αντέχουν» - σε λίγες εφημερίδες και, φυσικά, στο Διαδίκτυο.

Η γλώσσα που «κόκαλα τσακίζει» είναι η ελπίδα μας, όπως και στην εποχή της χούντας. Οι υπόρρητες έννοιες, οι υπαινιγμοί, η καζούρα, η «πλάκα» είναι κάτι από το οποίο κανείς δεν «επέζησε» σε αυτή τη χώρα. Για τους παλιούς θυμίζω την «κότα» του αείμνηστου Κ. Τσάτσου και τις «γόπες» του Παττακού.

Για τους νέους, σημειώνω ότι την επικείμενη «εκπαραθύρωση» της κ. Κωνσταντοπούλου θα έχει προκαλέσει περισσότερο η διάχυτη γελοιοποίησή της παρά η έκδηλη πολιτική της χυδαιότητα.

Είτε το θέλαμε, είτε όχι, το καταφέραμε κι αυτό στην Ελλάδα.

Δυστυχώς όλες οι προ ΣΥΡΙΖΑ μνημονιακές κυβερνήσεις διακρί­θηκαν για την ευκολία με την οποία επέβαλαν περικοπές συντάξεων και μισθών καθώς και αλλεπάλληλα φορολογικά χαράτσια, αλλά καμιά δεν τόλμησε να προχωρήσει στις βαθιές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου, έτσι ώστε να προχωρήσουμε με ασφά­λεια στους ευρωπαϊκούς δρόμους.

Μοιραία, λοιπόν, ανακύπτει το ερώτημα: αν απέτυχαν στο μεταρρυθμιστικό τους έργο οι φιλοευρωπαϊστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τι πιθανότητες έχουν να τα πάνε καλύτερα οι Συριζαίοι, που και μόνο στο άκουσμα της λέξης «ιδιωτικοποίηση» ανατριχιάζουν; Θα ήταν ποτέ δυνατό να μεταλλαχθούν από τη μια μέρα στην άλλη άνθρωποι που ως αντιπολιτευόμενοι αλλά και ως κυβέρνηση απέδειξαν με τις πράξεις και τις διακηρύξεις τους ότι στην καλύτερη περίπτωση επιλέγουν τις πρακτικές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στη χειρότερη οραματίζονται μεθόδους, συστήματα και μέτρα ιστορικά καταδικασμένων και οικονομικά αποτυχημένων συστημάτων;

Αλλά είτε το θέλαμε, είτε όχι, το καταφέραμε κι αυτό στην Ελλάδα. Εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας σε λάθος χέρια, σε ανθρώπους που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν πώς να λειτουργούν μέσα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι λαϊκιστές δεν μεταβάλλονται από τη μια στιγμή στην άλλη σε ρεαλιστές. Και οι κομματικές εφεδρείες, το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ που θα συνταχθεί με τον Τσίπρα, δεν είναι σε θέση να υπηρετήσουν το μεταρρυθ­μιστικό έργο που συνεπάγεται η μνημονιακή δέσμευση, την οποία ανέλαβαν και τυπικά χθες τα ξημερώματα.

Γι' αυτό και η ευθύνη την οποία επωμίζεται ο Τσίπρας είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από όση φαντάζεται. Προσωπικά ελπίζω οι εμπειρίες αυτού του εξαμήνου να του έδωσαν να καταλάβει ότι με τις ψευδαισθήσεις δεν χαράζονται πολιτικές και, κυρίως, δεν κυβερνώνται κράτη. Χρειάζονται σοβαρά και αποφασισμένα στελέχη, που να αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος και να διαθέτουν την εμπει­ρία, αλλά και το κύρος για τις μεταρ­ρυθ­μίσεις που ο πρωθυπουργός ανέλαβε να φέρει σε πέρας. Πού και πώς θα τα βρει είναι δικό του πρόβλη­μα. Αλλά πρέπει να τα βρει. Διαφορε­τικά η παρτίδα θα έχει χαθεί πριν καλά καλά πέσουν τα χαρτιά στο τραπέζι.

Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε δυσαρμονία.

Πέντε χρόνια τώρα κινούμαστε στον αστερισμό των μνημονιακών πολιτικών. Ελλείψει εθνικού σχεδίου για την ανασύσταση της χώρας, υιοθετούνται τα μνημόνια. Και εφαρμόζονται επιλεκτικά, κατά το δοκούν. Το κομματικό σύστημα, εμποτισμένο με πελατειακές και συντεχνιακές λογικές, αντιστρατεύεται τις αυτονόητες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Ετσι τα ανακύπτοντα προβλήματα δεν οφείλονται στα αδιέξοδα των συμφωνημένων προγραμμάτων, αλλά στο ότι αυτά έμειναν μετέωρα. Αυθεντικότερο προϊόν της κρίσης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το άλλοτε μικρό σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς κεφαλαιοποίησε τη δυσαρέσκεια και την οργή μεγάλης μερίδας πολιτών για τα παλιά κόμματα εξουσίας που θεωρήθηκαν υπεύθυνα για τη χρεοκοπία. Ενοχοποιώντας τους αντιπάλους, υιοθέτησε σκληρή αντιμνημονιακή στρατηγική. Με ισχυρό όπλο το νέο και άφθαρτο πρόσωπο του αρχηγού του, εδραίωσε την πολιτική του κυριαρχία, καλλιεργώντας αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Ως κόμμα διαμαρτυρίας προσέλκυσε δυνάμεις με διαφορετικές καταβολές και στοχεύσεις. Οι ευρωπαϊστές με τους δραχμιστές, οι κρατιστές με τις κινηματικές συνιστώσες, οι εκφραστές του αναχρονιστικού ΠΑΣΟΚ με τους νεοκομμουνιστές, οι σοβαροί με τους παλαβούς συνέθεσαν έναν ετερόκλητο σχηματισμό με μοναδική συνεκτική ουσία την αντίθεση στα μνημόνια.

Η επτάμηνη κυβερνητική θητεία ανέδειξε όλες τις ιδεοληψίες, αντιφάσεις και αντινομίες του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσχώρηση του Τσίπρα στον πραγματισμό οδήγησε το κόμμα σε πολιτικό κενό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εναρμονιστεί με τα νέα δεδομένα, εγκαταλείποντας το αντιμνημονιακό του παρελθόν. Εγχείρημα, όμως, δύσκολο και επώδυνο. Εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να υπηρετήσει τη συμφωνία με τους δανειστές. Προσκρούει στις αυτόχθονες πολιτικές του.

Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε δυσαρμονία. Ακολουθούν διαφορετικούς προσανατολισμούς. Ενσαρκώνουν αντιτιθέμενες πολιτικές και επιδιώξεις. Είναι σαν αταίριαστο ζευγάρι. Η συμβίωσή τους καθίσταται προβληματική. Στην πραγματικότητα η αντιμνημονιακή στροφή του Τσίπρα ενέχει τον κίνδυνο ο αρχηγός να βρεθεί χωρίς κόμμα και το κόμμα χωρίς αρχηγό. Ωστόσο ο πρωθυπουργός, αξιοποιώντας την αποδοχή που απολαμβάνει, έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό εαυτό και για τον ίδιο και για την ευρύτερη Αριστερά.

Ενώ η χώρα βυθίζεται στη φτώχεια, το χάος και την ανυποληψία.

Ενώ η χώρα βυθίζεται στη φτώχεια, το χάος και την ανυποληψία, αυτοί όλοι ασχολούνται με δύο θέματα. Να αποδείξουν ότι οι δοξασίες τους απέτυχαν λιγότερο από αυτό που βιώνουμε, συνεχίζοντας ταυτόχρονα να λένε κυριολεκτικά αρλούμπες. Να διαχωρίσουν τα ιμάτια του κόμματός τους και της εξουσίας, ενώ έχουν αποδείξει πανηγυρικά ότι δεν μπορούν ούτε δύο γαϊδουριών άχυρα να μοιράσουν. Περί αυτού πρόκειται, παρακολουθώντας την παράσταση που δίνουν τις τελευταίες μέρες οι Τσιπραίοι και οι Λαφαζαναίοι μαζί με την ντίβα της αμετροέπειας και της παραγωγής εκνευρισμού, που ακούει στο όνομα Κωνσταντοπούλου. Ευτυχώς μας έχει τιμήσει με τη σιωπή του αυτό τον καιρό ο φοβερός Βαρουφάκης, ίσως γιατί οι γιατροί τού συνέστησαν ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση έως τον Σεπτέμβριο, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι ξαφνικά δεν θα δούμε ένα νέο ξέσπασμα με συνεντεύξεις και τιτιβίσματα.

Στο σίριαλ που παρακολουθούμε ανήμποροι, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν διάφοροι ηλικιωμένοι που προσπαθούν να δικαιώσουν τη διαδρομή τους στη ζωή, πολλοί μεσήλικες και νεότεροι που είναι εντελώς αλλού γι’ αλλού, και ένας λαός που η σχέση του με τη λογική είναι επιεικώς αποσπασματική. Για παράδειγμα, τον αδαή Τσίπρα, που αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν ήξερε πού βρισκόταν και πού πατούσε, και ίσως δεν έχει μάθει ακόμη, τον καθοδηγεί ένα συμβούλιο ηλικιωμένων «σοφών» (Φλαμπουράρης, Δραγασάκης, Βούτσης, Μπαλτάς, Στ. Παπάς, με μέσο όρο ηλικίας άνω των 70), που μάλλον έχει χάσει επαφή με τις εξελίξεις στον κόσμο. Το ίδιο ακριβώς, και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό, συμβαίνει στην άλλη όχθη, όπου τον αειθαλή Λαφαζάνη, ο οποίος ξέρει απ’έξω ανακατωτά τα γεγονότα του 1918 στην Αγία Πετρούπολη και θέλει να τα ζήσει, τον πλαισιώνουν οι αποφασισμένοι Λεουτσακοστρατούληδες, με βασικό σύνθημα το πολύ συγκεκριμένο «υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις». Και το μεγάλο θέμα είναι βέβαια ότι υπάρχει ένας κόσμος, πολύς κόσμος, που πιστεύει ότι μέσα από τις αρλούμπες θα βρει ανέξοδη λύση στα προβλήματα και στις φαντασιώσεις του. Οι ενδείξεις είναι ότι σχετικά λίγοι πήραν το μάθημά τους τους προηγούμενους καταστροφικούς έξι μήνες!

Δεν μπορεί η κυβέρνηση να διασωθεί, εάν δεν σωθεί η χώρα.

Οσο η κυβέρνηση αρνείται να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας στον ελληνικό λαό, τόσο δυσκολεύει η δική της αποστολή και φυσικά η προσπάθεια για τη διάσωση της χώρας.

Η κυβέρνηση θριαμβολόγησε χθες για το πόσο καλύτερο θα είναι το δικό της Μνημόνιο από εκείνο των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου, επιδιώκοντας προφανώς να ξεχαστούν τα βασικά: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ήταν οι δυνάμεις που θα έκαιγαν τα Μνημόνια και τώρα υπογράφουν το δικό τους, στο οποίο μάλιστα ανακαλύπτουν και τουλάχιστον 14 θετικά σημεία.

Δηλώνει ακόμη ότι με το τριετές Μνημόνιο για το νέο δάνειο των 85 δισ. γλιτώσαμε τη χρηματοδότηση-γέφυρα που επεδίωκε ο Σόιμπλε, την οποία παραδόξως ζητούσε λίγο πριν η ίδια η κυβέρνηση για να αποφύγει το Μνημόνιο.

Ακόμη και τώρα, τη στιγμή που η ελληνική οικονομία αποσυντίθεται και το τίμημα γίνεται όλο και πιο βαρύ για τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους μικροεπαγγελματίες, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δείχνουν να λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το κομματικό συμφέρον, την πολιτική επιβίωση. Και δεν αντιλαμβάνονται αυτό που όλοι γνωρίζουν: Δεν μπορεί η κυβέρνηση να διασωθεί, εάν δεν σωθεί η χώρα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εάν σωθεί η χώρα, υποχρεωτικά θα διασωθεί και η κυβέρνηση.

Από χθες η χώρα μπαίνει σε νέα φάση της περιπέτειάς της.

Οι παγίδες που στήνονται από τον Σόιμπλε, το ΔΝΤ, τη Ζωή, το εμπόδιο που ορθώνει το DNA του ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά...

Στο χέρι του κ. Τσίπρα είναι να κάνει λιγότερο επώδυνη αυτή τη δύσκολη πορεία στην οποία οδήγησε τον ελληνικό λαό. Ξεφεύγοντας από τον ρόλο που φαίνεται να έχουν επιλέξει γι' αυτόν κάποιοι Γερμανοί αλλά και οι δραχμιστές σύντροφοί του: το νέο Μνημόνιο και η πίεση στον ελληνικό λαό να καταστήσουν δελεαστική και αναπότρεπτη πια την κατάρρευση και την αποχώρηση από το ευρώ.

Πιάσαμε πάτο

Διάβασα προ τριημέρου στην «Αυγή» για την Οργάνωση Μελών ΜΜΕ ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης (κλαδική δημοσιογράφων σε απλά ελληνικά) που ζητά από την κυβέρνηση να φροντίσει ώστε ο νέος νόμος για τα ΜΜΕ «να διασφαλίζει τη δεοντολογία και να μην επιτρέπει τη δράση των προπαγανδιστικών μηχανισμών της διαπλοκής». Περιέργως δεν αξιώνουν και πρόβλεψη ώστε οι προσλαμβανόμενοι σε κρατικά ΜΜΕ και σε γραφεία Τύπου κυβερνητικών υπηρεσιών και δημόσιων οργανισμών να είναι υποχρεωτικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ -άντε και μερικοί των ΑΝΕΛ-, αλλά αυτές οι δουλειές δεν χρειάζονται νομοθετική κάλυψη.

Φυσικά δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι οι «εκφραστές του νέου ήθους» αντιγράφουν τις χειρότερες πρακτικές των πασόκων, ανάμεσα στις οποίες οι περίφημες κλαδικές κατείχαν εξέχουσα θέση, λόγω των προνομίων που απολάμβαναν τα μέλη τους. Για τους περισσότερους τα προνόμια εξαντλούνταν σε μια θέση εργασίας, αλλά για κάποιους περιελάμβαναν και μία ή περισσότερες αργομισθίες. Και τότε και τώρα (ίσως τώρα περισσότερο λόγω και αυξημένης ανεργίας) η κομματική ταυτότητα ήταν και είναι βασικό προσόν εργασιακής διασφάλισης.

Μόνο που κομματική ταυτότητα και δημοσιογραφία δεν πάνε μαζί. Οχι πως ο δημοσιογράφος, ο κάθε δημοσιογράφος, δεν έχει τη δική του πολιτική τοποθέτηση. Φυσικά και την έχει και οπωσδήποτε τον επηρεάζει ή και τον καθορίζει επαγγελματικά. Αλλά δεν είναι, δεν επιτρέπεται να είναι κομματικό παπαγαλάκι, φερέφωνο και υπηρέτης της όποιας κομματικής πολιτικής. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, άλλο δημοσιογράφος και άλλο κομματικός υπάλληλος.

Το κακό είναι ότι κοντά στα πολλά που έχει διαστρεβλώσει ο πολιτικός φανατισμός είναι και η δημοσιογραφία και ο τρόπος που ασκείται. Δυστυχώς έχουμε δώσει δικαιώματα οι δημοσιογράφοι. Είναι πολλά αυτά που παρεξηγήσαμε και που αντί να κοιτάξουμε αν και πώς θα μπορούσαμε να τα διορθώσουμε, τα εξωθούμε από το κακό στο χειρότερο. Παρότι έχουμε πιάσει πάτο.

Γιατί πάτος είναι η κατάντια της ΕΣΗΕΑ που έχει διαλυθεί σε μικροκομματικές φατρίες. Πάτος είναι οι δημοσιογράφοι που ως κύριο προσόν πλασάρουν την κομματική ταυτότητα. Πάτος είναι η προωθούμενη νομοθετική ρύθμιση βάσει της οποίας παρέχεται το δικαίωμα σε έναν παρατρεχάμενο του πρωθυπουργού να αποφασίζει πόσα κανάλια θα λειτουργούν στην Ελλάδα. Πάτος είναι να είσαι 40άρης πρωθυπουργός και να προωθείς ή να ανέχεσαι νεοσταλινικές επικοινωνιακές λογικές.

Ας πάρουμε την εξουσία και μετά βλέπουμε.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε τον περασμένο Γενάρη την ψήφο μας, εκείνο για το οποίο όλοι μας διαβεβαίωναν ήταν πως η θέση μας στο ευρώ ήταν αδιαπραγμάτευτη και πως απλώς θα πάσχιζαν για μια καλύτερη συμφωνία. Κανένας Λαφαζάνης, κανένας Στρατούλης και κανένας Λεουτσάκος δεν μιλούσε για δραχμές, για Plan B ή για άλλα ανέκδοτα. Αυτά που τώρα υποστηρίζουν, αποδεικνύουν ότι τότε μας δούλευαν. «Ας πάρουμε την εξουσία και μετά βλέπουμε». Αυτό σκέφτονταν.

Και λέει κι άλλα κουτοπόνηρα ο Λαφαζάνης. Για παράδειγμα, πως η διαπραγμάτευση ήταν λάθος, πως η σκόπιμη καθυστέρηση ήταν ολέθρια γιατί συνετέλεσε ώστε να εξαντληθούμε οικονομικά, πως το μόνο που καταφέραμε με τις τσαχπινιές του Βαρουφάκη ήταν να βρεθούμε απένταροι στο έλεος των πιστωτών μας. Σωστές και εύστοχες οι επισημάνσεις. Μόνο που καθυστερημένα τις ανακάλυψαν στην Αριστερή Πλατφόρμα. Οταν έπρεπε να μιλήσουν, προτιμούσαν να το βουλώνουν. Και όταν εμείς, οι «μνημονιακοί», τους τα λέγαμε, μας την έπεφταν ότι υπονομεύουμε τη διαπραγμάτευση και ότι είμαστε όργανα του Σόιμπλε.

Υπάρχει ένας γνωστός σε όλους χαρακτηρισμός. «Σιγανοπαπαδιές». Αυτήν την τακτική επέλεξαν. Αφησαν τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να σπάσουν τα μούτρα τους στην κόντρα με τους εταίρους, ελπίζοντας ότι έτσι θα κατέληγαν, θέλοντας και μη, στα δικά τους πλάνα. Μόνο που ο Τσίπρας επέλεξε άλλου είδους κωλοτούμπα. Προφανώς βρίσκει ελκυστικότερες τις καντρίλιες με τη Μέρκελ από τις ζυμώσεις με τον Στρατούλη. Και τα σουλάτσα στο Παρίσι, στη Ρώμη και στο Βερολίνο από τις εκδρομές στα χρεοκοπημένα μικρομάγαζα της Κεντρικής Αμερικής. Δεν έχει και άδικο.

Κυβέρνηση και πολιτισμός

Κατά τη διαδικασία παράδοσης του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, στις 28 Ιανουαρίου 2015, και παραλαβής από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου, ο επικεφαλής υπουργός καθ. Αριστείδης Μπαλτάς στην ομιλία του τόνισε δύο σημεία: Οτι η κυβέρνησή τους είναι της ρήξης και της ανατροπής, και ότι η συγχώνευση του υπουργείου Πολιτισμού με το υπουργείο Παιδείας δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως υποτίμηση και υποβάθμιση του πολιτισμού και των λειτουργών του, διότι πέρα από τη σχέση του πολιτισμού με την παιδεία, πολιτισμός είναι τα πάντα.

Στο τελευταίο αυτό είχε απόλυτο δίκιο. Ο πολιτισμός αφορά σε κάθε μας συμπεριφορά, ανιχνεύεται σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας λειτουργία. Ασφαλώς, πολιτισμός είναι τα λόγια και τα έργα μας να διακρίνονται από συνέπεια και αντιστοιχίες. Πολιτισμός είναι να είμαστε ειλικρινείς με τους συνομιλητές μας. Και ασφαλώς είναι πολιτισμός η ιδεολογία και οι πολιτικές, που ο καθένας προσωπικά αλλά και ως μέλος ευρύτερου συνόλου πρεσβεύει και ακολουθεί, να διακρίνονται για τις αρχές και τις αξίες τους.

Υπό την έννοια αυτή, αναρωτιέται κανείς ποια η σχέση της ορθής άποψης του καθηγητή Μπαλτά με όλα όσα ζούμε σήμερα. Η σημερινή κυβέρνηση, «η νέα ελληνική κυβέρνηση» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, χαρακτηρίστηκε ως η «κυβέρνηση της ρήξης και της ανατροπής». Είναι η κυβέρνηση η οποία τον Ιανου­άριο διακήρυττε ότι με ένα άρθρο σε έναν νόμο θα καταργούσε τα δύο «προδοτικά για τον ελληνικό λαό μνημόνια» που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά. Σήμερα είναι η ίδια κυβέρνηση η οποία διαπραγματεύεται το πιο σκληρό και το πλέον επαχθές των τριών μνημονίων.

Ξεκαθαρίζω ότι προσωπικά ανήκω σ' αυτούς που πίστευαν και πιστεύουν με τρόπο απόλυτο στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και της κοινωνίας μας, ήτοι στο 38% των Ελλήνων που ψήφισαν «ναι» και που κατά την πρόεδρο της Βουλής βρισκόμαστε «εκτός του εθνικού κορμού». Επομένως, θεωρώ θετικό ότι ο πρωθυπουργός, ο εταίρος του και η κυβέρνηση αποφάσισαν έστω και την ύστατη ώρα να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο.

Διερωτώμαι, όμως, αν η απόφαση αυτή χαρακτηρίζεται από συνέπεια και είναι αντίστοιχη με όσα προεκλογικά ελέχθησαν προκειμένου να αποσπάσουν την ψήφο των πολιτών. Αν τα όσα σήμερα υποστηρίζονται από τον πρωθυπουργό, τον εταίρο του και τους υπουργούς του, είναι συνεπή στην ιδεολογία τους, στις αρχές και τις αξίες τους. Αν, εντέλει, η ερμηνεία που δόθηκε στο «Οχι» του 62% των πολιτών είναι ειλικρινής.

Οι ερωτήσεις μου προφανώς είναι ρητορικές. Ειλικρίνεια, συνέπεια, αντιστοιχία λόγων και προεκλογικών εξαγγελιών με αποφάσεις και πράξεις, ιδεολογία και πιστεύω, προφανώς λείπουν. Κυ­ρι­αρ­χούν η στρεψοδικία, η ασυνέπεια, η αναντιστοιχία, η στρέβλωση, η προδοσία της ελπίδας γι' αυτούς που την πίστεψαν. Η «ρήξη και η ανατροπή» έγινε προς την αντίστροφη κατεύθυνση. Αφορά στο εσωτερικό της κυβέρνησης, των κομμάτων και των μελών τους. Δεν αφορά στην κοινωνία και δεν έχει σχέση με το παρελθόν. Φυσικά ο πολιτισμός συνεχίζει να αφορά στα πάντα. Αλλά πόση και ποια σχέση μπορεί να έχει με όλα όσα σήμερα εκτυλίσσονται ως θρίλερ μπροστά στα μάτια μας;

Οχι πάλι εκλογές

Πληθαίνουν καθημερινά οι ενδείξεις που θέλουν τη χώρα να οδεύει προς μια νέα πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, παρότι ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί με ακρίβεια η αποτίμηση του κόστους από το σχετικά πρόσφατο ανάλογο εγχείρημα του περασμένου Ιανουαρίου. Δυστυχώς ο πολιτικός μας κόσμος δεν εννοεί να διδαχθεί από τα λάθη του. Και το κακό είναι πως την ίδια παθογένεια παρουσιάζουμε και πολλοί στα μέσα ενημέρωσης.

Επί πέντε χρόνια εκεί που συμφωνούσαμε όλοι όσοι πιστεύουμε στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ήταν η ανάγκη για την ευρύτερη δυνατή συναίνεση και συμμετοχή του πολιτικού κόσμου στην προσπάθεια για έξοδο από την κρίση. Εστω και καθυστερημένα και υπό δραματικές συνθήκες ο στόχος επιτεύχθηκε. Το νέο Μνημόνιο έχει εξασφαλισμένη μια κοινοβουλευτική στήριξη άνω των 220 βουλευτών. Παρά ταύτα η λεγόμενη πολιτική ηγεσία δεν εννοεί να απεμπλακεί από τον κομματικό της μικρόκοσμο.

Βασικά υπεύθυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρωθυπουργός. Οτι η εν δυνάμει διάσπαση του βασικού κυβερνητικού κόμματος διαμορφώνει μια νέα πολιτική πραγματικότητα είναι αναμφισβήτητο. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν φτάνει στο σημείο να αποτελεί το μείζον πρόβλημα για τον τόπο. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι, όπως και στα προηγούμενα χρόνια, η απρόσκοπτη εφαρμογή του προγράμματος για την έξοδο από την κρίση. Και η βασικότερη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι άλλη από την κυβερνητική σταθερότητα.

Το ξέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ, το ξέρουν και στα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης. ΝΔ, Ποτάμι, και ΠΑΣΟΚ δείχνουν πως δεν θα είχαν αντίρρηση να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη διασφάλιση της αναγκαίας κυβερνητικής σταθερότητας. Αλλά οι συριζαίοι ζουν με την ψευδαίσθηση της αυτοδυναμίας που πιστεύουν ότι θα τους εξασφαλίσει η προσφυγή στις κάλπες πριν οι πολιτικές εξελίξεις και οι παρενέργειες των μνημονιακών μέτρων μετριάσουν την ανεξήγητη λαϊκή αποδοχή του Αλ. Τσίπρα. Και προς χάριν μιας ακόμη κομματικής ιδιοτέλειας, η χώρα απειλείται να ξανασυρθεί στις κάλπες και ο λαός να ξαναπληρώσει τον λογαριασμό.

Οπως τον Ιούνιο του 2012 για να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς και τον περασμένο Ιανουάριο για να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Κι αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει το νέο ολίσθημα είναι τελικά οι εταίροι. Μήπως θα πρέπει να περιλάβουν μια σχετική ρύθμιση στις μνημονιακές απαιτήσεις τους;

Το τρίτο μνημόνιο είναι χοντρό παλούκι.

Δεδομένο είναι ότι οι σχέσεις πρωθυπουργού και προέδρου της Βουλής έχουν διαταραχθεί. Δεδομένο είναι ότι κάποιες στιγμές τα πήρε στο κρανίο ο Τσίπρας με τις τσιριμόνιες της Κωνσταντοπούλου, που απειλούσαν να τον βγάλουν έξω από τα χρονικά όρια που του είχαν θέσει οι εταίροι. Και δεδομένο είναι ότι η πολιτική συμπόρευσή τους είναι πλέον εξαιρετικά προβληματική. Παρά ταύτα, όμως, εκείνο που δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση είναι πως, ακόμη και μεταφορικά, το αίμα νερό δεν γίνεται. Και πως το ίδιας ποιότητας σανό σερβίρουν και οι δύο στο ακροατήριό τους.

Το τρίτο μνημόνιο είναι χοντρό παλούκι. Απ' αυτά που ούτε υπερπηδούνται εύκολα, ούτε παρακάμπτονται. Και το ξέρουν καλά οι συριζαίοι. Η αδίστακτη εκμετάλλευση των δύο πρώτων ήταν που τους ανέσυρε από την πολιτική ανυποληψία και τους έφτασε στην εξουσία. Και τώρα είναι αναγκασμένοι να λογοδοτούν για το τρίτο, για το δικό τους μνημόνιο. Που επειδή δεν γίνεται να το αποφύγουν, το μόνο που τους μένει να κάνουν είναι να το αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας, όπως θα λέγαμε σε άλλες εποχές.

Θρασύτατα και υποκριτικά και οι δύο. Συγκριτικά πιο μαζεμένα ο Τσίπρας και με τον ιδιότυπο παραλογισμό της η Κωνσταντοπούλου. Αλλά με κοινό χαρακτηριστικό και των δύο την υποκρισία. «Εμείς δεν το θέλαμε, μας το επέβαλαν, τι να κάνουμε;». Λες και οι άλλοι, οι προηγούμενοι, δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και σκάρωσαν τα μνημόνια για να διαλύσουν τα κόμματά τους και να κάνουν νοματαίους τον Τσίπρα, την Κωνσταντοπούλου και την παρέα τους.

Ωστόσο η Κωνσταντοπούλου έβγαλε και γέλιο. Πολύ γέλιο. Οταν αποφάνθηκε ότι «η συμφωνία δεν είναι συμφωνία επειδή επιβλήθηκε από τους εταίρους στην κυβέρνηση με εκβιασμό και όχι επειδή η κυβέρνηση την επέλεξε». Και η φραστική αμετροέπεια χτύπησε ταβάνι όταν αποφάνθηκε πως αν χρειαστεί ν' ασχοληθεί με το τρίτο μνημόνιο η αρμόδια εξεταστική επιτροπή της Βουλής, τότε δεν θα πρέπει να κληθούν οι κυβερνώντες να λογοδοτήσουν, αλλά οι εκβιαστές εταίροι μας.

Θα σκίσουμε το Μνημόνιο ψέματα και υπεκφυγές.

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε. Απέτυχε ολοκληρωτικά, εκκωφαντικά, με τον πιο κατηγορηματικό, δημόσιο και αναμφισβήτητο τρόπο, ομολογημένο από φίλους και φυσικά αντιπάλους. Απέτυχε με μεγάλο κόστος για τους Eλληνες πολίτες και την ελληνική οικονομία. Υστερα από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας αρχίζουμε ξανά, σχεδόν, από το μηδέν. Μισθωτοί, συνταξιούχοι, επαγγελματίες βλέπουν και πάλι τα εισοδήματά τους να μειώνονται. Κι όλα αυτά χωρίς ούτε μια συγνώμη! Σε μια οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα και σε ένα στοιχειωδώς ανοικτό κόμμα, μια τέτοια αποτυχία θα είχε οδηγήσει σε μια ουσιαστική και σε βάθος επανεξέταση της πολιτικής του. Στον ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα το μόνο που συζητάνε είναι πόσο δίκιο έχουν. Εκτίμησαν απλώς λάθος τους συσχετισμούς δύναμης, υποτίμησαν τη Γερμανία και υπερεκτίμησαν τη δυνατότητα αλληλεγγύης των λαών. Κατάφεραν ωστόσο να φέρουν το ελληνικό ζήτημα στο επίκεντρο του διεθνούς διαλόγου και να προκαλέσουν ρήγμα στο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο ανοίγοντας τον δρόμο για την αλλαγή της Ευρώπης. Τόσο σοβαρά πράγματα.

Για το ότι έφεραν την οικονομία στην ύφεση, ούτε κουβέντα. Στις αλλεπάλληλες συνεντεύξεις του ο πρωθυπουργός δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για τους πολίτες που υποφέρουν εξαιτίας της πολιτικής του ή για τον πανάκριβο λογαριασμό του πενταμήνου. Σαν να προεδρεύει σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου τέτοια καθημερινά προβλήματα δεν έχουν θέση. Oσο για τις προεκλογικές «δεσμεύσεις», όπως το «θα σκίσουμε το Μνημόνιο», ψέματα και υπεκφυγές. Μαζί με τις γνωστές μεγαλοστομίες για χτύπημα της διαπλοκής, της διαφθοράς, του παλιού πολιτικού κατεστημένου και της φοροδιαφυγής με μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύουν τις δυνάμεις της εργασίας και θα φέρνουν τον λαό στο προσκήνιο. Η μεταφυσική μασκαρεμένη ως πολιτική. Στη θεωρία σκοτώνουμε τον Μινώταυρο του Νεοφιλελευθερισμού, στην πράξη εξοντώνουμε τους ήδη αποδεκατισμένους μισθωτούς και συνταξιούχους. Πώς μπορεί ένα κόμμα να μη βλέπει μια τόσο εξόφθαλμη αναντιστοιχία;

Μέρος της απάντησης δίνει η πολιτική καταγωγή των στελεχών του. Οι κ. Τσίπρας και Λαφαζάνης όπως και η πλειοψηφία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από το ΚΚΕ. Είναι γαλουχημένοι με την πεποίθηση ότι μόνο αυτοί κατέχουν την αλήθεια, ότι εκπροσωπούν το πραγματικό συμφέρον των εργαζομένων. Ετσι η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός περίπου όπως ο παράδεισος για τις θρησκευτικές σέχτες. Υπάρχει όμως και ένας πρόσθετος λόγος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε την απήχησή του στην ψεύτικη διάκριση μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Η τερατογένεση «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» υπήρξε αποτέλεσμα αυτής της διάκρισης. Η συμπόρευση με ένα ακροδεξιό, εθνικιστικό και ξενοφοβικό κόμμα δικαιολογήθηκε αποκλειστικά με την επίκληση της «συνεπούς» αντιμνημονιακής του στάσης. Ετσι η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου στην ουσία αναιρεί τον ίδιο τον λόγο ύπαρξης της σημερινής κυβερνησης. Αργά ή γρήγορα ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να διαχειριστεί αυτή την αντίφαση.

Τίποτα και κανένας δεν πρόκειται να μας σώσει.

Είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ξεκολλήσουμε επιτέλους, έστω και με βαρύ κόστος, από το αδιέξοδο στο οποίο μας καθήλωσε η ερασιτεχνική και επιπόλαιη διαπραγματευτική πρακτική των κυβερνώντων και του πολυπράγμονος εκπροσώπου τους.

Ωστόσο υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο που προβάλλεται από κάποιους ως εναλλακτική λύση στην περίπτωση που δεν έχουν ευοδωθεί οι διαπραγματεύσεις. Και το ενδεχόμενο αυτό είναι η συμφωνία-γέφυρα που θα μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε τις άμεσες και πιεστικές υποχρεώσεις μας. Μόνο που μια τέτοια επιλογή δεν αποτελεί λύση. Είναι ένα ημίμετρο, ένα προσωρινό μπάλωμα που αφήνει εκκρεμές το θέμα της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας και κυρίως την άμεση επανεκκίνησή της.

Αυτή η επανεκκίνηση είναι ο πρωταρχικός στόχος και, κατά συνέπεια, οτιδήποτε την παρεμποδίζει ή τη μεταθέτει χρονικά είναι ανεπιθύμητο και απορριπτέο. Είναι μεγάλη η υποχώρηση που σημειώθηκε μετά την κυβερνητική αλλαγή και βαρύ το κόστος που πρέπει να καταβληθεί για να επανακτηθεί το χαμένο έδαφος. Και ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι η επιστροφή της οικονομίας στην ανάπτυξη.

Αυτό είναι το μείζον και η αναγκαία προϋπόθεση για θετικές εξελίξεις. Ακόμη και η ρύθμιση του χρέους είναι ήσσονος, συγκριτικά, σημασίας. Τίποτα και κανένας δεν πρόκειται να μας σώσει αν η οικονομία δεν μπει σε αναπτυξιακή τροχιά και αν δεν φτάσουμε να παράγουμε περισσότερα απ' όσα καταναλώνουμε και αν ο ετήσιος απολογισμός δεν παρουσιάσει και πάλι πλεόνασμα αντί για έλλειμμα. Γι' αυτό και η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν επιδέχεται την παραμικρή καθυστέρηση.

Δημοκρατία και Ευρώπη

Από μια άποψη τους καταλαβαίνω τους συριζαίους. Δεν είναι εύκολη η απότομη προσγείωση. Δεν γίνεται τη μια να πουλάς τρέλα, να ξεσκίζεις μνημόνια και να εκδιώκεις τρόικες και την επομένη να μεταλλάσσεσαι σε μνημονιακό θιασώτη και σε πειθήνιο συνομιλητή της Βελκουλέσκου. Μέχρι και εγκεφαλικά δικαιολογεί η ιατρική για τέτοιες καταστάσεις.

Αλλά από την άλλη δεν γίνεται ούτε εμείς να ζούμε ούτε εκείνοι να κυβερνούν με ψευδαισθήσεις. Πρέπει όλοι να ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και πού πάμε. Κι όταν, για παράδειγμα, είμαστε η μοναδική κοινοβουλευτική δημοκρατία παγκοσμίως που η κυβέρνησή της διαθέτει κομματική εφημερίδα, κομματικό ραδιόφωνο και κομματική τηλεόραση είναι βέβαιο ότι κάτι δεν πάει καλά.

Τι είναι αυτό το «κάτι» το ξέρουμε, λίγο ή πολύ, όλοι μας. Δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα φανατικούς θιασώτες της αστικής δημοκρατίας. Και για να μην τα λέω εγώ και βρει την ευκαιρία κι ο κάθε Παππάς, Κορωνάκης ή Φίλης να παπαγαλίσει τις γνωστές γελοιότητες για «συστημικές συνωμοσίες», επικαλούμαι τη δήλωση στο «Βήμα» του υπουργού τους Γ. Πανούση που τους υποδεικνύει να συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι «τον περασμένο Ιανουάριο οι εκλογές είχαν ως αποτέλεσμα ν' αλλάξουμε στην Ελλάδα κυβέρνηση αλλά όχι και καθεστώς».

Και το κακό γι' αυτούς δεν είναι μόνο ότι δεν επήλθε καθεστωτική αλλαγή και άρα τα όποια και όσα έμμεσα ή και άμεσα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» έσπευσαν να εκδώσουν έχουν τόση αξία όση και το χαρτί πάνω στα οποία καταγράφηκαν. Είναι και ότι η χώρα παραμένει και στην Ευρώπη και καλά θα κάνουν εφεξής να προσέχουν τις όποιες νομοθετικές πρωτοβουλίες τους για να μην υποστούν στραπάτσα ανάλογα εκείνου που βίωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας όταν μεγαλοπιάστηκε και πίστεψε πως επειδή μπορούσε να διορίζει κατά χιλιάδες τους κομματικούς φίλους του στο Δημόσιο, θα μπορούσε να καθορίζει και το ποιοι, πώς και σε ποιο βαθμό θα είχαν το δικαίωμα να ενημερώνουν τον ελληνικό λαό.

Υποθέτω ότι ο Τσίπρας και οι περί αυτόν θα διαπίστωσαν πολύ πρόσφατα πόσο βαρύ είναι το τίμημα στην Ευρώπη για τους «καλαμοκαβαλάρηδες». Ας μην τρέφουν την ψευδαίσθηση πως αν χρειαστεί δεν θα το ξαναδιαπιστώσουν. Γιατί το πολίτευμα παραμένει κοινοβουλευτική δημοκρατία και η χώρα ανήκει πάντα στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η χώρα βρίσκεται σε αναμονή, χωρίς να ξέρει κανείς τι ακριβώς περιμένουμε.

Η χώρα βρίσκεται σε αναμονή, χωρίς να ξέρει κανείς τι ακριβώς περιμένουμε. Φόβοι επαληθεύονται, ελπίδες διαψεύδονται, όσα πιστεύαμε ότι ήταν ακόμη ασφαλή καταργούνται. Η Ελλάδα έφτασε στο όριο της αυτοεξορίας από την Ευρώπη, μόνο για να βρεθεί μέσα στην απομόνωση του ασθενούς. Και μέσα σε όλα αυτά, οι Ελληνες υπομένουν, παλεύουν να επιβιώσουν, να κρατήσουν όσα μπορούν από τη ζωή που γνώριζαν. Κάποιοι θρηνούν το τέλος των ψευδαισθήσεων, άλλοι αρνούνται να τις εγκαταλείψουν. Αλλοι ελπίζουν ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τα κακά του παρελθόντος και να καταπιαστούμε με τα προβλήματα της χώρας, να προχωρήσουμε προς το μέλλον.

Ο σημερινός αποσυντονισμός έχει δύο σκέλη. Την απόλυτη διάψευση ότι υπάρχει εύκολη έξοδος από την κρίση· και την απομόνωση και ανασφάλεια που προκάλεσε το κλείσιμο των τραπεζών και η επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων. Εως πριν από λίγες εβδομάδες, ενώ διανύαμε τον πέμπτο χρόνο της κρίσης, πολλοί πίστευαν ακόμη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, ότι, εάν πίεζαν αρκετά, θα μπορούσαν να επαναφέρουν τις ζωές τους περίπου εκεί που ήταν πριν από τα Μνημόνια. Αυτή η πεποίθηση εκφράστηκε με το μεγάλο «Οχι» στο τόσο ασαφές ερώτημα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Οσα ακολούθησαν, όμως, απέδειξαν ότι η ελπίδα, η οργή, η απαίτηση και η απελπισία δεν τιθασεύουν την πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς τη βοήθεια των εταίρων και δανειστών – και δεν θα είχε αυτή τη βοήθεια εάν δεν τηρούσε τους κανόνες που οι άλλοι επέβαλλαν. Το κλείσιμο των τραπεζών ήταν η δραματική απόδειξη ότι η χώρα έφθασε στα όρια. Ενώ ο πρωθυπουργός έστριψε το καράβι την τελευταία στιγμή, η κεκτημένη ταχύτητα των δεινών της οικονομίας το οδήγησαν στην ξέρα. Τώρα, ενώ κυβερνητικά στελέχη διαπραγματεύονται νέα δανειακή σύμβαση και το κυβερνών κόμμα οδηγείται σε διάσπαση, οι πολλοί μήνες ασφυξίας στην αγορά και τα capital controls προκαλούν ακόμη μεγαλύτερες ζημίες στην οικονομία, με τις εβδομαδιαίες απώλειες να φθάνουν έως και 2,8 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής.

Το παιχνίδι της παραδοχής παίχτηκε με το φόβητρο της δραχμής .

Α ντε να τελειώνουμε με το θερμό καλοκαίρι, ένας μήνας έμεινε, ο Αύγουστος. Ετσι κι αλλιώς κανένας δεν μπορεί να το χαρεί, από τη στιγμή που το μυαλό του πηγαίνει συνεχώς στους λογαριασμούς, στην Εφορία και τη συμφωνία που έρχεται για να ελαφρύνει προσωρινώς και να επιδεινώσει μακροχρόνια την ήδη επώδυνη κατάσταση που ζούμε τα πέντε τελευταία χρόνια. Η ψυχολογία παίζει σημαντικό ρόλο για την κοινωνική λειτουργία αλλά και για την ισορροπία της αγοράς. Η διασάλευση σε προσωπικό επίπεδο έφερε μια κοινωνική κατάθλιψη και μια μεγάλη απογοήτευση, έτσι που δύο πράγματα μπορούν να συμβούν.

Ή θα επικρατήσει το πνεύμα της παραδοχής και της υποταγής, μια και καλλιεργείται συστηματικά το δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, μας έχουν με τα μνημόνια δεμένους χειροπόδαρα ή θα πρέπει να έρθουμε σε πλήρη ρήξη για τη ριζική ανατροπή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που πλέον δεν στέκεται καλά στα πόδια του. Το παιχνίδι της παραδοχής παίχτηκε με το φόβητρο της δραχμής και της άτακτης χρεοκοπίας και αυτό εκφράστηκε με το «ναι». Το «όχι» λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά. Είχε να κάνει με το πνεύμα της αντίστασης, της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας και λιγότερο με το πώς αντιμετωπίζεται αυτή η δύσκολη κατάσταση που δεν αφορά τη χώρα μας, γι' αυτό και ο αντίκτυπός του έφτασε σε όλη την Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας. Είναι αλήθεια πως η διαχείρισή του είναι δύσκολη, καθότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να συγκροτηθεί σε ένα ενιαίο κίνημα και να γίνει το νέο πολιτικό υποκείμενο που θα ξεπερνάει όλα τα κόμματα συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα μας, αυτός ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης, έγινε η σπίθα για να πάρει φωτιά το καπιταλιστικό, ληστρικό και νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της λιτότητας, της ανεργίας και της γενικευμένης φτώχειας.

Οι ανατροπές θα συντελεστούν, καθότι η κρίση και η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης που θα την ακολουθεί προκαλούν ανθρωπιστική κρίση που έχει να κάνει και με τα ανθρώπινα υπαρξιακά δικαιώματα. Οι ανακατατάξεις που συντελούνται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης θα οδηγήσουν στη δυναμική συγκρότηση του «όχι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση». Κάθε χώρα ξεχωριστά θα αναδείξει τις δυνάμεις εκείνες που θα φέρουν το πνεύμα της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της ισότητας μέσα στη διαφορετικότητα που ζούμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε προς αυτήν τη κατεύθυνση. Η συνθηκολόγησή του, όμως, έπαιξε αρνητικό ρόλο. Τα τεχνικά και θεσμικά κλιμάκια λειτουργούν όχι απλώς εποπτικά, αλλά ως κυριαρχικά, καθότι ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος της πατρίδας μας και έχουν λόγο και επιβάλλουν νομοθετήματα για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, τα εργασιακά μας αλλά και για το πόσο και τον τρόπο να αναπνεύσουμε. Χρησιμοποιήθηκαν οι τράπεζες για τον έλεγχο της ρευστότητας και δοκιμάστηκαν οι Ελληνες που το αντιμετώπισαν ψύχραιμα. Το «όχι» δεν είναι προσωρινό και δεν λειτουργεί διχαστικά. Το «ναι» θα 'ρθει να το συναντήσει στο κοινό μέτωπο, το εθνικοταξικοπατριωτικό, γιατί πρέπει να αγωνιστούμε για να απελευθερωθούμε από τη νέα οικονομική κατοχή που πάει να μας επιβάλλει η ελίτ της ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας.