Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Ούτε η οικονομία, ούτε η χώρα μπορεί να αντέξουν για πολύ .

Ήταν αρκετή μια μικρή καθυστέρηση,  για τεχνικούς ή ουσιαστικούς λόγους, στην καταβολή κάποιων συντάξεων, για να δημιουργηθεί αμέσως κλίμα ανησυχίας σε όσους συνταξιούχους επιχείρησαν να εκταμιεύσουν τα χρήματα τους. Το πρόβλημα μπορεί να αποκαταστάθηκε σε λίγες ώρες, χωρίς άλλες παρενέργειες, όμως η ανησυχία που προκάλεσε είναι ενδεικτική του τι μπορεί να συμβεί, αν υπάρξει μια καθυστέρηση μεγαλύτερης διάρκειας.

Η μάχη ώρα με ώρα, μέρα με μέρα, για τη συγκέντρωση των απαραίτητων χρημάτων για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου, είναι προφανές ότι είναι ένας αδιέξοδος δρόμος. Επιπλέον εγκυμονεί ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο ενός απρόβλεπτου ατυχήματος,από μια αστοχία, από μια λάθος πρόβλεψη. Ούτε η οικονομία, ούτε η χώρα μπορεί να αντέξουν για πολύ να ζουν σε αυτό το καθεστώς συνεχούς αβεβαιότητας. Ήδη  το δημόσιο  έχει κηρύξει ουσιαστικά στάση πληρωμών, πέρα από μισθούς και συντάξεις, ενώ η ιδιωτική οικονομία έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της, με τις συνέπειες να έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές.

Ο χρόνος λοιπόν για τη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους, τους μόνους που μπορούν να εξασφαλίσουν  μια ομαλή ροή χρηματοδότησης στη χώρα τελειώνει. Τα περιθώρια για ελιγμούς, καθυστερήσεις και πολύ περισσότερο για εκτός λογικής αντίληψης έχουν ήδη σχεδόν εξαντληθεί. Ο μόνος δρόμος που έχει η κυβέρνηση και ο κ.Τσίπρας, είναι να προχωρήσει σε έναν έντιμο συμβιβασμό, όπως άλλωστε δηλώνει και να αγνοήσει ιδεοληψίες, όπως αυτές που υιοθετεί ο κ.Λαφαζάνης με το χθεσινό άρθρο του.

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή  θα έχει δραματικές συνέπειες για τη χώρα και για τους πολίτες. Και τότε δυστυχώς οι αντιδράσεις, όπως φάνηκε από τη μικρή καθυστέρηση στην εκταμίευση των συντάξεων, ακόμα και αυτών που ψήφισαν ή στηρίζουν την κυβέρνηση δεν θα είναι ούτε περιορισμένες, ούτε εύκολα διαχειρίσιμες.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει στην πραγματικότητα η στροφή από την κυβέρνηση .

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει στην πραγματικότητα η στροφή από την κυβέρνηση πήραμε από την απόπειρα του Τσίπρα να δικαιολογήσει τον ελιγμό, έστω και ως ενδεχόμενο. Η αναφορά του πρωθυπουργού σε παραπλάνηση της κυβέρνησης εκ μέρους των εταίρων-δανειστών, προφανώς έγινε για να εκτιμηθεί από το εσωτερικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση, είπε, είχε συμφωνήσει προφορικά για τη χρηματοδότηση της κυβέρνησης εφόσον υπήρχε συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου, αλλά οι εταίροι δεν τήρησαν τον λόγο τους. Μέχρι το μεσημέρι της επομένης ημέρας η τρίχα είχε γίνει τριχιά, καθώς τη σκυτάλη είχε πάρει ο Βαρουφάκης, που είπε (περιέργως για τα υψηλά standards του ανδρός, το είπε αλβανιστί...) ότι οι εταίροι δεν έχουν «μπέσα».
* Το απόγευμα πια η καταγγελία ήταν η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Σε κάθε περίπτωση, είτε ήταν σκόπιμη η κλιμάκωση είτε όχι, το αποτέλεσμά της είναι το ίδιο: δυσκολεύει τη συμφωνία με τους εταίρους, που υποτίθεται ότι επιδιώκει ο Τσίπρας.

Οσο δύσκολο είναι να επιτευχθεί συμφωνία μέσα σε πνεύμα αμοιβαίας δυσπιστίας και σοβαρών αιτιάσεων ηθικού χαρακτήρα τόσο δύσκολη είναι και η διέξοδος του δημοψηφίσματος, που φαίνεται ότι προκρίνει ο Τσίπρας. «Εχει λάβει», είπε, «εντολή λύσης μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο». Εφόσον αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι η λύση που γεννήθηκε από τον γάμο του λαϊκισμού και της φαντασίας, «θα αποφασίσει ο λαός». Ομως τα δεδομένα με τα οποία παρουσιάζει το δίλημμα ο πρωθυπουργός δεν ευσταθούν. Ποτέ δεν υπήρχε λύση μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, όπως ο ίδιος την πίστεψε και την πούλησε στους ψηφοφόρους του: ήταν, είναι και θα είναι των αδυνάτων αδύνατο να δεχθούν οι εταίροι μας ότι εμείς θα καθόμαστε να διαβουλευόμαστε γενικώς και αορίστως περί το πρόβλημα, ενώ οι εταίροι θα καλύπτουν τις τρύπες της αξιοπρέπειάς μας με ρευστό. Η Ευρώπη λειτουργεί βάσει κανόνων, των οποίων η τήρηση ή μη, κατά κάποιο τρόπο, συμψηφίζεται. Πλήρης ανατροπή των κανόνων, όμως, ώστε η Ευρώπη να λειτουργεί βάσει του διαχωρισμού των ξύπνιων και των κορόιδων είναι απολύτως εκτός πραγματικότητας.

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Τρέχουν την υστάτη ώρα να αλλάξουν τα δεδομένα μήπως και προλάβουν την επερχόμενη καταστροφή.

Σκηνές θερινής επιθεώρησης ζει ο τόπος με τις επινοήσεις της κυβέρνησης που ανακαλύπτει αιφνιδίως ότι πάει στα... βράχια, καθώς έχει υπονομεύσει τον εαυτό της και τη χώρα. Τρέχουν την υστάτη ώρα να αλλάξουν τα δεδομένα μήπως και προλάβουν την επερχόμενη καταστροφή. Ο μύθος της σκληρής διαπραγμάτευσης κατέρρευσε μαζί με τα κωμικά του κ. Γ. Βαρουφάκη και ορισμένων ακόμη υπουργών και κυβερνητικών στελεχών που έφεραν τον τόπο σε οριακό σημείο. Τα όσα εξελίχθηκαν στη Ρίγα της Λετονίας απλώς αποκάλυψαν με έναν εξευτελιστικό τρόπο ότι η κοροϊδία και τα παίγνια έχουν κόστος και πρωτίστως δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ.
Το ουσιώδες όμως δεν είναι οι γραφικότητες του κ. Βαρουφάκη, ο ναρκισσισμός του οποίου τον έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα, αλλά η έλλειψη στρατηγικής και σχεδίου από την κυβέρνηση για το πού και πώς θέλει να πάει. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι υπάρχει μια κάποια στροφή από τον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος προφανώς κατανόησε ότι πάει στον γκρεμό και κάνει μια κίνηση από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ενδεχομένως οι συνομιλίες με τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ ήταν καθοριστικές γι' αυτή την αλλαγή πλεύσης.
Ουδείς είναι σε θέση να ισχυριστεί ότι αυτή η ανατροπή θα έχει συνέχεια και συνέπεια ώστε να ολοκληρωθεί με επιτυχία μια συμφωνία που θα μας βγάλει από τη διακεκαυμένη ζώνη. Το ζητούμενο βεβαίως είναι αν ο διεκδικούμενος συμβιβασμός μπορεί να επιτευχθεί τώρα που χρόνος έχει τελειώσει και μετρά αντίστροφα πριν από τη μεγάλη έκρηξη, που δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.
Σε ένα δεύτερο αλλά εξίσου σοβαρό επίπεδο το μεγάλο ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση που σπατάλησε τόσο άσκοπα το πολιτικό της κεφάλαιο έχει τώρα αποθέματα να περάσει από τη Βουλή αντιδημοφιλή μέτρα και ρυθμίσεις που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εσωτερικές αντιφάσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας πολύ δύσκολα πια θα ξεπεραστούν ώστε να βρεθεί κοινός τόπος για έναν οδυνηρό συμβιβασμό με μειώσεις σε συντάξεις και άλλες παροχές, στις οποίες επιμένουν ακόμη συγκεκριμένοι υπουργοί και απειλούν ευθέως την ηγεσία τους. Η λύση του δράματος δεν επιδέχεται ωραιοποιήσεις και άλλες σκόπιμες ασάφειες. Αντιθέτως απαιτεί τόλμη και ρεαλισμό χωρίς καθυστερήσεις και ελιγμούς.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Οι κραυγαλέες αντιφάσεις της κυβέρνησης

Οι κραυγαλέες αντιφάσεις της κυβέρνησης
Λέει η κυβέρνηση ότι δεν θα δεχτεί υφεσιακά μέτρα. Υπάρχει, όμως, σκληρότερη ύφεση από αυτήν που δημιουργεί η αβεβαιότητα σχετικά με τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία με τους εταίρους; Η πραγματική οικονομία και οι τράπεζες στεγνώνουν, οι επενδύσεις παγώνουν, η ανασφάλεια επιχειρηματιών και εργαζομένων κορυφώνεται. Την ελπίδα για ανάκαμψη έχει διαδεχτεί ο φόβος της πτώχευσης. Αν αυτά δεν είναι ύφεση, τότε τι είναι;
Λέει η κυβέρνηση ότι υπηρετεί την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία του ελληνικού λαού και της ελληνικής Δημοκρατίας. Πόσο αξιοπρεπής, υπερήφανος και ανεξάρτητος, όμως, είναι κάποιος που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του και ζητά χρήματα δεξιά και αριστερά; Ασφαλώς καθόλου.
Λέει η κυβέρνηση ότι θα αναβαθμίσει την παιδεία και σχεδιάζει συγχρόνως να καταργήσει τα πρότυπα σχολεία, να επαναφέρει τους αιώνιους φοιτητές και να αναδιατυπώσει το άσυλο, ώστε να ανοίξει πάλι ο δρόμος για τις καταλήψεις και τους βανδαλισμούς. Πρόκειται για αναβάθμιση ή για κατάπτωση; Μάλλον το δεύτερο.
Λέει η κυβέρνηση ότι θα εκσυγχρονίσει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, ενώ αναστέλλει επενδύσεις που έχουν κριθεί επανειλημμένα καθ' όλα νόμιμες από τα ανώτατα δικαστήρια, διαβεβαιώνοντας μάλιστα τους εργαζομένους ότι δεν θα χάσουν τη δουλειά τους. Διερωτάται κανείς πώς. Προσλαμβάνοντάς τους στο Δημόσιο, όπως ετοιμάζεται να κάνει με χιλιάδες άλλους;
Λέει η κυβέρνηση ότι ενεργεί με βάση τη δημοκρατική νομιμότητα. Πώς; Με την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας, με ευεργετικές διατάξεις για τρομοκράτες και κουκουλοφόρους, ιδίως εκείνους που συμφωνούν μαζί της για την προστασία του περιβάλλοντος στις Σκουριές, με τους χιλιάδες μετανάστες που εγκαταλείπει απροστάτευτους στο κέντρο της Αθήνας; Πρόκειται για τήρηση της δημοκρατικής νομιμότητας ή για ανοχή της ανομίας και της παραβατικότητας;
Λέει η κυβέρνηση ότι δεν θα υπογράψει το πρόγραμμα της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. Ξεχνά, όμως, ότι έχει υπογράψει τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου που, παρά την πολυδιαφημισμένη δημιουργική της ασάφεια, περιέχει σαφέστατες παρεμφερείς, αν όχι πανομοιότυπες δεσμεύσεις. Αυτές οφείλει να τηρήσει. Εκτός αν, όπως ο κ. Χρυσοχοΐδης, οι υπουργοί της δεν πρόλαβαν να τη διαβάσουν, πράγμα πολύ πιθανό για τη μεγάλη πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που απαλλάχτηκαν και από το δυσάρεστο καθήκον να την ψηφίσουν.
Λέει η κυβέρνηση ότι δεσμεύεται από τους κανόνες της ΕΕ και της Ευρωζώνης και διαμηνύει συγχρόνως ότι δεν θα υποκύψει στους εκβιασμούς των δανειστών. Ξεχνά, όμως, ότι οι απαιτήσεις των εταίρων μας βασίζονται ακριβώς στους κανόνες αυτούς τους οποίους τήρησαν πριν από μας οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι και τηρούν τώρα οι αδελφοί μας Κύπριοι με θεαματικά θετικά αποτελέσματα.
Η κυβέρνηση μοιάζει δεσμευμένη από την προεκλογική ρητορική της, στην οποία έχει εγκλωβιστεί και μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού. Βοήθησαν σε αυτό και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, που άλλοτε εφάρμοζαν τα μνημόνια άθελά τους και άλλοτε τα έσκιζαν ημέρα με την ημέρα και σελίδα σελίδα.
Υπό τις συνθήκες αυτές θα θέλαμε, αλλά ειλικρινά δεν μπορούμε να είμαστε ούτε καν συγκρατημένα αισιόδοξοι για το εγγύς μέλλον μας. Μακάρι να διαψευστούμε.

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Μια χώρα βυθισμένη στην κρίση και αποκλεισμένη από τις χρηματαγορές .

Μια κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας», σε μια χώρα, βυθισμένη στην κρίση και αποκλεισμένη από τις χρηματαγορές, να αντέχει επί τρεις μήνες στην πολιορκία της νέας ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ιεράς συμμαχίας. Στέκεται όρθια απέναντι στον στυγνό και ανήθικο χρηματοδοτικό εκβιασμό. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε και συνεχίζει να πορεύεται σε ναρκοθετημένη περιοχή εν μέσω, μάλιστα, ακατάπαυστων καταιγιστικών πυρών. Τόσο έξωθεν όσο και έσωθεν από κόμματα και δυνάμεις που υπάρχουν και δρουν αποκλειστικά σχεδόν ως αντικυβέρνηση.
Μια χώρα η οποία από επαίτης χρηματικών δόσεων και υπό νεοαποικιακό καθεστώς αποκτά ιδιότητες που την καθιστούν παράγοντα με θετικό πρόσημο στις ευρωπαϊκές διαδικασίες. Να επιχειρεί ρηγματώσεις στο νεοφιλελεύθερο ευρωτείχος, με όπλο ότι οι άνθρωποι προηγούνται των αγοραίων δεικτών.
Η κυβέρνηση, παρά την απειρία, τα λάθη και τις αδυναμίες της, έχει κατορθώσει ως τώρα να μείνει σταθερή στις βασικές δεσμεύσεις της, στηριγμένη από την πλειονότητα των πολιτών και παρά τον ά-λογο πόλεμο από μια κοινοβουλευτική «αντιπολίτευση του τίποτα». Με την έννοια ότι για τα μείζονα οικονομικά δεν προβάλλει παρά μόνο ως συνέχεια της προηγούμενης καταστροφικής πολιτικής. Ενώ για τα εσωτερικά ζητήματα επενδύει καιροσκοπικά τα πάντα στον φόβο, όπως και προεκλογικά. Τόσο με την οικονομική τρομοκρατία όσο και με τα φαντάσματα της ακυβερνησίας.
Την αφωνία της απέναντι στις κόκκινες γραμμές που θέτει ρητά και δημοσίως η κυβέρνηση, καλώντας να πάρει ξεκάθαρη θέση, αντικαθιστά με δημαγωγικές κραυγές και θεατρινισμούς για τον «νόμο και την τάξη». Καταγγέλλοντας την ίδια στιγμή τον κυβερνητικό αυταρχισμό!
Τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στη Βουλή, με τη μεθοδευμένη όξυνση, είναι εξόχως αποκαλυπτικά για την ποιότητα και τις στοχεύσεις της αξιωματικής, κυρίως, αντιπολίτευσης. Αφορμή αποτελούν συγκεκριμένα νομοθετήματα (φυλακές, ταμειακά αποθέματα κ.ά.). Η ουσία είναι ότι πιέζει με όλα τα μέσα, ώστε να παραδοθεί η χώρα για να δικαιωθεί ή ίδια. Πλήρης σύμπτωση πολιτικών στόχων με τους δανειστές...

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Η κοινωνία, όμως, είναι σε αναμόχλευση.

Μια ολόκληρη κοινωνία, σε διάφορες στάθμες ανοχής, υπομονής και κατανόησης, παρακολουθεί την πορεία του πρωθυπουργού προς την ενηλικίωση. Είναι μια αναγκαστική περίοδος, εξαιρετικά επιζήμια ως προς τα άμεσα οφέλη της χώρας, αλλά ενδεχομένως χρήσιμη, αν θελήσει να δει κανείς τον μελλοντικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Εάν ο κ. Αλ. Τσίπρας εννοεί ότι θέλει να προβιβαστεί στο κλαμπ των ενηλίκων της Ευρώπης και να καλύψει το αβαθές της κοινωνικής και πολιτικής εμπειρίας του, με μεγάλες ταχύτητες πριν βυθιστεί και άλλο η χώρα, τότε θα πρέπει να ανανεώσει τους εσωτερικούς συνομιλητές του. Ο μεγάλος κίνδυνος, όμως, είναι να μην το εννοεί, αλλά να επιδιώκει τις εντυπώσεις ή να το εννοεί, μεν, αλλά με λανθασμένη ανάγνωση του περιβάλλοντος.

Η κοινωνία, όμως, είναι σε αναμόχλευση. Οπως στη δεκαετία του 1980 είδαμε ισχυρές ανακατατάξεις στην κοινωνική κλίμακα, έτσι και τώρα παρατηρούμε μεταβολή της παραδοσιακής πυραμίδας. Μόνο, που τότε, στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, υπήρχαν ισχυρά κίνητρα μέσω νέων προνομίων για ταχύτατη κοινωνική κινητικότητα. Σήμερα, υπάρχει μια αργή αλλά σταθερή διαδικασία μεταβολής των όρων εξαστισμού. Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας όχι μόνο κινήθηκαν πτωτικά αλλά αυτοβούλως, πλέον, αυτοπροσδιορίζονται με πιο προλεταριακούς όρους, συγκροτώντας για πρώτη φορά μια συμπαγή, όσο και ετερόκλητη, τάξη μετακινούμενων αστών που αναζητούν να στεγαστούν ιδεολογικά.

Αυτή η κρίσιμη μάζα, που έδωσε και τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι σε διαρκή – εσωτερική– κινητικότητα. Εξ ορισμού, τα στρώματα που μετακινούνται με μεγάλες ταχύτητες (όπως και στη μεγάλη διαδικασία εξαστισμού πριν από 30 χρόνια επί ΠΑΣΟΚ) χαρακτηρίζονται από συντηρητισμό που καλύπτεται επιδερμικά από άγνοια των κανόνων. Είναι η σφραγίδα της ελληνικής κοινωνίας από το 1980 και μετά. Αν ο πρωθυπουργός κινηθεί προς τη συγκρότηση ενός νέου κύματος εξαστισμού, στεγάζοντας τους νέους προλετάριους, τους ιδεολόγους αριστερούς και την απολιτίκ ελίτ που πάντα προσκολλάται σε κάθε εξουσία, τότε θα έχουμε μια νέα, σημαντική σε εύρος, επανασύνθεση της κοινωνικής κλίμακας. Θα πρέπει να περιμένουμε, για μια ακόμη φορά, να περάσει και αυτή η κοινωνική φουρνιά όλες τις παιδικές και εφηβικές ασθένειες. Μαζί με τον πρωθυπουργό.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Το δίλημμα του Τσίπρα

Το δίλημμα του Τσίπρα
Η ασάφεια είναι βασική παθογένεια της εγχώριας πολιτικής. Οι καθαρές θέσεις συνήθως δεν υιοθετούνται διότι δεσμεύουν, αλλά και γιατί αποτυπώνουν με ενάργεια τις επιδιώξεις και τους προσανατολισμούς. Αντίθετα, με τις αοριστολογίες και τις αμφισημίες θεωρείται πιο εύκολος ο συγκερασμός αντιτιθέμενων απόψεων. Η πρακτική αυτή είναι συνήθης γιατί χρησιμεύει στην καλλιέργεια προσδοκιών και στην αλίευση δυνάμεων. Ωστόσο, η ασάφεια επιφέρει μόνο πρόσκαιρα κέρδη. Σε καμία περίπτωση δεν θεμελιώνει πολιτική κυριαρχία.
Και το κυριότερο, οδηγεί σε αδιέξοδα. Απότοκος της «δημιουργικής ασάφειας» -όπως χαρακτηρίζει την επιλογή της η κυβέρνηση- είναι η δυστοκία της να συμφωνήσει με τους εταίρους και δανειστές. Προφανώς, αντιλαμβανόμενη ότι οι προεκλογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ συγκρούονται με τη σκληρή πραγματικότητα, καταφεύγει σε τακτικισμούς και αλληλοσυγκρουόμενες προσεγγίσεις, πέφτοντας σε αντιφάσεις. Στην ουσία μοιάζει να θέλει να τετραγωνίσει τον κύκλο, με αποτέλεσμα τη δημιουργία πλήρους σύγχυσης. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τις εκκρεμότητες αλλά και τα φλέγοντα οικονομικά προβλήματα κάθε άλλο παρά δημιουργικός είναι. Με τη διφυΐα της ενισχύει περαιτέρω το αρνητικό κλίμα στην Ευρώπη, δυσχεραίνοντας τη θέση της.
Με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό ακροατήριο, υποκαθιστά την πολιτική με την επικοινωνία. Χρησιμοποιεί την άσφαιρη απειλή της ρήξης ως διαπραγματευτικό όπλο, δημιουργώντας εύλογα ερωτηματικά ως προς τις τελικές της επιδιώξεις. Εμφανίζεται ανένδοτη στις «κόκκινες γραμμές» της την ίδια στιγμή που επικαλείται την ανάγκη έντιμου συμβιβασμού. Η προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα να ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί καθίσταται επικίνδυνη και για τον ίδιο και για τη χώρα. Στην πολιτική, η μεθόριος είναι ναρκοθετημένη περιοχή. Ο πρωθυπουργός καλείται να επισφραγίσει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ζητώντας στήριξη από το κόμμα του στο οποίο οι ευρωπαϊστές συνιστούν μειοψηφία. Το παράδοξο αυτό δυσχεραίνει τις κινήσεις του, τον παγιδεύει στην ασάφεια, σωρεύοντας αδιέξοδα. Το δίλημμα, όμως, δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Οι αποφάσεις σίγουρα θα είναι δύσκολες και επώδυνες. Ωστόσο, επιδεικνύοντας τόλμη και αποφασιστικότητα, δεν θα ενισχύσει μόνο την ηγετικότητά του, αλλά θα ξεμπλοκάρει και τη χώρα. Αλλωστε, η Ιστορία τελικά δεν θα σταθεί στις συνιστώσες και στο αλαλούμ τους, αλλά στον ίδιο προσωπικά.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Κρίσιμο, αν όχι και καθοριστικό, είναι το 48ωρο που ήδη διανύουμε.

Κρίσιμο, αν όχι και καθοριστικό, είναι το 48ωρο που ήδη διανύουμε. Τουλάχιστον έτσι το βλέπει η κυβέρνηση, κρίνοντας και από την προγραμματισμένη συνάντηση του πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα καγκελάριο, αλλά και τις φερόμενες ως πιθανές με τον Ολάντ και τον Γιούνκερ. Στόχος της είναι να επιτύχει, αν είναι δυνατό, τον επιδιωκόμενο «έντιμο συμβιβασμό» μέχρι το τέλος του Απρίλη.
Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο όσο οι απαραίτητες συγκλίσεις δεν επιτυγχάνονται και όσο οι ελπίδες επενδύονται κυρίως στην εξεύρεση πολιτικής λύσης. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες δείχνουν ότι εκείνο που κυρίως θα καθορίσει τη στάση των εταίρων και δανειστών μας είναι η αξιοπιστία του μεταρρυθμιστικού προγράμματος που έχουμε δεσμευτεί να παρουσιάσουμε και αναμένουν να δουν.
Αλλά τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και η κυβέρνηση οφείλει να το συνεκτιμήσει και ανάλογα να πάρει τις αποφάσεις της και να σχεδιάσει τις κινήσεις της. Η παράταση της εκκρεμότητας προσθέτει καθημερινά νέα προβλήματα στην ήδη πολύπαθη οικονομία της χώρας. Η προσφυγή ακόμη και στα αποθεματικά των ελεγχόμενων από το Δημόσιο φορέων σημαίνει ότι φτάσαμε πλέον στο σημείο «να τρώμε τις σάρκες μας», προκειμένου να φανούμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας και ν' αποφύγουμε κάποιο ενδεχόμενο ατύχημα.
Σωστά η κυβέρνηση θεωρεί ότι η υπό εξέλιξη διαπραγμάτευση δεν έχει να κάνει μόνο με την ολοκλήρωση του δανειακού προγράμματος, αλλά αποτελεί και ένα πρώτο και σημαντικό βήμα για τη νέα φάση της προσπάθειας στην οποία πρέπει να εισέλθει η χώρα επιδιώκοντας την παραγωγική της ανασυγκρότηση.
Οσο, όμως, η έναρξη αυτής της φάσης καθυστερεί, τόσο δυσχερέστερη θα είναι η επιτυχής εξέλιξή της και τόσο μεγαλύτερο το κόστος που τελικά θα καταβάλουμε και ως λαός και ως χώρα.

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Ανεμομαζώματα...


Θα θυμάστε, υποθέτω, το πρώτο μετεκλογικό διάστημα και τις αξέχαστες εκείνες καυχησιολογίες των Συριζαίων που έτρεφαν και διατυμπάνιζαν την ψευδαίσθηση ότι σχεδόν στο σύνολό του ο ελληνικός λαός επικροτούσε τις πρωτοβουλίες και τις επιλογές της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης». Φυσικά ήξεραν, αλλά επιμελώς απέκρυπταν ότι την επομένη κάθε εκλογικής αναμέτρησης τα ποσοστά αποδοχής του νικητή εκτοξεύονται σε δυσπρόσιτα ύψη, για να υποχωρήσουν στη συνέχεια σταδιακά και να φτάσουν κάποια στιγμή στα... κιλά του.
Σε αυτήν τη φάση έχουμε μπει πια και η «απομυθοποίηση» είναι μάλιστα ραγδαία. Τα 75άρια και 80άρια της λαϊκής αποδοχής έχουν γίνει 45άρια και 40άρια, οι 20 και παραπάνω μονάδες διαφοράς από τη μουδιασμένη και αμήχανη ΝΔ έχουν πέσει στις 10, ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις που συγκρατεί το εκλογικό ποσοστό του, ενώ έτσι και προχωρήσει κάποιος σε ειδικότερες αξιολογήσεις η εικόνα μοιάζει μέχρι και απογοητευτική. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που βλέπουν τη ζωή τους να βελτιώνεται (μόλις 16,5%), ενώ υπερβαίνουν το 41% αυτοί που πιστεύουν ότι θα πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Και φυσικά τα δύσκολα είναι μπροστά. Χωρίς με αυτό να εννοώ αποκλειστικά και μόνο τα οικονομικά και όπου αυτά θα καταλήξουν. Διότι είναι και τα άλλα. Τα πολλά άλλα. Το μεταναστευτικό, για παράδειγμα. Ή οι αντιεξουσιαστές. Ή το πρόβλημα της αστυνόμευσης και της ασφάλειας. Ολα αυτά για τα οποία πλείστοι όσοι στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ψηφίστηκαν στις 25 του Γενάρη για να ικανοποιήσουν τις ιδεοληψίες της κάθε συνιστώσας και του κάθε γκρουπούσκουλου.
Στην πολιτική τίποτα δεν μεταβάλλεται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει τον χρόνο της η κάθε ανατροπή συσχετισμού δυνάμεων. Κι όποιος σπεύδει να προδικάσει ότι έριξε οριστικά και αμετάκλητα στο καναβάτσο τον αντίπαλό του, είναι καταδικασμένος να ζήσει αργά ή γρήγορα την εμπειρία της ήττας. Ιδιαίτερα όταν η εκλογική του δύναμη υπήρξε αποτέλεσμα συγκυριών και δεν έχει καμιά σχέση με στέρεα συγκροτημένες κοινωνικές ομάδες και με σαφείς πολιτικούς στόχους. Κάποια στιγμή θα διαπιστώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ πόσο σωστή είναι η αναφορά σε «ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα».

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Τρεις μήνες μετά τις εκλογές τα δημόσια ταμεία έχουν αδειάσει.

Ο Αλέξης Τρίπρας εκλέχθηκε πρωθυπουργός με κεντρική προεκλογική εξαγγελία την κατάργηση των μνημονίων, αναδιαπραγμάτευση της δανειακής συμφωνίας και ταυτόχρονα παραμονή στην Ευρωζώνη. Ομως οι υποσχέσεις του αποδείχθηκε ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Οι διαπραγματεύσεις έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Τρεις μήνες μετά τις εκλογές τα δημόσια ταμεία έχουν αδειάσει, το τραπεζικό σύστημα καταρρέει και η πραγματική οικονομία παραπαίει. Χρηματοδότηση εκτός Ευρώπης, από τη Ρωσία, την Κίνα ή αλλού, δεν αναμένεται.
Επιπλέον οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν αρνούνται ότι τον Ιούνιο η χώρα θα κληθεί να συνάψει μια νέα δανειακή σύμβαση, αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες δεσμεύεις για μεταρρυθμίσεις που αντιβαίνουν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται προφανώς για ένα νέο μνημόνιο, είτε ονομαστεί έτσι είτε με κάποια λιγότερο φορτισμένη λέξη.
Αρα ο πρωθυπουργός έχει ένα δίλημμα: αν θα υποχωρήσει μπροστά στον κίνδυνο χρεοκοπίας και εξόδου από την ευρωζώνη ή θα προχωρήσει σε ρήξη, βάζοντας σε περιπέτειες όχι μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την Ευρώπη.
Ομως ό,τι από τα δύο και αν επιλέξει, θα έχει παραβιάσει την υπόσχεση προς τους ψηφοφόρους του, δηλαδή να κρατήσει τη χώρα στην ευρωζώνη και ταυτόχρονα να την απαλλάξει από τις επαχθείς δανειακές συμφωνίες.
Δεν θέλουμε να δεχθούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας κορόιδεψε τον ελληνικό λαό, τάζοντάς του ένα μέλλον που τόσο γρήγορα θα αποδεικνυόταν ανέφικτο.
Αν το είχε πράξει, ασφαλώς δεν θα ήταν ο πρώτος που με ψεύτικες υποσχέσεις έγινε πρωθυπουργός.
Ωστόσο εδώ το διακύβευμα είναι κρισιμότερο από ποτέ, τουλάχιστον στη μεταπολεμική μας Ιστορία.
Οι συνέπειες των αποφάσεων που θα υποχρεωθεί να λάβει ο πρωθυπουργός τις ερχόμενες ημέρες δεν θα στιγματίσουν μόνο τη ζωή όλων μας, αλλά θα ακολουθούν και τις επόμενες γενιές. Η ευθύνη του είναι τεράστια.
Μπροστά σε ένα δίλημμα, του οποίου όλες οι εκβάσεις αποκλίνουν πλήρως από τις προεκλογικές εξαγγελίες του πρωθυπουργού, επιφέροντας συνέπειες καθοριστικές για το μέλλον της χώρας, η μόνη διέξοδος είναι η παραίτηση της κυβέρνησης και η άμεση προκήρυξη εκλογών.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Υπάρχει ελπίς;

Η σχέση τους μπορεί να μη μετράει χρόνια, αλλά και οι τρεις μήνες δεν είναι λίγοι. Και τι μήνες; Μήνες γεμάτοι από αισιόδοξους στόχους, υψηλές προσδοκίες, αλληλοστήριξη, έντονους ρυθμούς, εκπλήξεις, μηνύματα εμπιστοσύνης αλλά και ερωτήματα για το μέλλον. Αυτούς τους φουλ μήνες και τη δική τους σχέση (με τη νέα κυβέρνηση) περιγράφουν σε όλα τα «ραβασάκια» τους στα γκάλοπ οι ψηφοφόροι της συντριπτικής πλειοψηφίας, που αφήνουν προς το παρόν στην άκρη απαισιόδοξες σκέψεις. Κλείνουν τα αυτιά τους στα λόγια τρίτων (εταίρων και άλλων) που δεν αποκλείουν ένα άδοξο τέλος, κάνουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις αλλά σιωπούν, δεν θέλουν τέλος πάντων να παραδώσουν τόσο εύκολα τις προσδοκίες. Ηταν και εκείνο το προεκλογικό -έμπλεο αισιοδοξίας και σιγουριάς νεύμα- «Η ελπίδα έρχεται, η Ελλάδα προχωράει, η Ευρώπη αλλάζει», που διατηρεί τη σχέση ζωντανή και ισχυρή - αλλά μέχρι πότε;
Και κάπως έτσι φτάνουν κυβέρνηση και ψηφοφόροι μπροστά στον καθρέφτη, το Σάββατο, στις 25 Απρίλη για την αποτίμηση των τριών μηνών. Ανοίγει, δηλαδή, η ταμπακέρα και εκτοξεύονται τα ερωτήματα προς το Μέγαρο Μαξίμου. Υπάρχει ελπίς; Και όλα τα σχετικά...
Η αλήθεια είναι ότι στο Μέγαρο Μαξίμου ξημεροβραδιάζονται για να βρουν λύση και συμφωνία με τους εταίρους μία ώρα αρχύτερα. Το αν διαβάζουν πάντως σωστά τα μηνύματα του 36% -και όχι του 3% και κάτι- δεν είναι ακόμη σίγουρο. Μένει να αποδειχτεί με τις δράσεις, τις πράξεις και την αντιμετώπιση της αβεβαιότητας. Είναι δε σχεδόν αυτονόητο ότι τις εκλογές τις κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας και όχι γενικώς και αόριστα το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά». Ναι, οι πολίτες γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη στον ξερολισμό και στο «απλουστευτικό» ή και επικίνδυνο δήθεν ερώτημα «ευρώ ή δραχμή», διότι και άλλου τύπου διακυβέρνηση ανέμεναν, και ευρώ και μόνο ευρώ ήθελαν. Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος και η ανοχή (χωρίς αποτελεσματικά δείγματα γραφής) δεν περισσεύουν. Ετσι ακούγεται στις παρέες, και όχι μόνο την Κυριακή του Θωμά! Ολοι περιμένουν ότι θα τραβήξει το σωστό χαρτί, τον άσο, ο κ. Τσίπρας και θα παραμερίσει το σαράκι της παρατεινόμενης μιζέριας. Αρκεί να μην ακούει τις «ακραίες φωνές», όπως ο ίδιος λέει στους συνεργάτες του. Εννοεί προφανώς φωνές και στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου - αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ οι ακραίοι δεν είναι κατ' ανάγκην λίγοι. Και η πολιτική αριθμητική δυσκολεύει...

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Η διαχείριση της εξουσίας υπακούει μόνο στον ρεαλισμό.

Συμπληρώνει τρίμηνο σε μερικές μέρες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το μόνο βέβαιο είναι πως όσοι την αποτελούν καθώς και όσοι τη στηρίζουν κοινοβουλευτικά δεν κινούνται με βάση μια κοινή πολιτική πρόταση αλλά στην καλύτερη περίπτωση αυτοσχεδιάζουν, ενώ στη χειρότερη επιδίδονται στην ικανοποίηση των ιδεοληψιών τους.
Τα παραδείγματα περισσεύουν. Και δεν είναι περίεργο που η όποια κυβερνητική ή άλλη παρέμβαση όχι μόνο δεν περιορίζει τις παρενέργειες κάποιας προβληματικής κατάστασης, αλλά αντίθετα προκαλεί νέες και σοβαρότερες. Χωρίς μια ουσιαστική μελέτη και κάποια στοιχειώδη σοβαρότητα ούτε λύθηκε ούτε πρόκειται να λυθεί ποτέ το πρόβλημα.
Πώς φαντάζονται, για παράδειγμα, ότι θα υπάρξει μια στοιχειωδώς ομαλή λειτουργία της Τριτοβάθμιας Εκπαί­δευσης, όταν η κυβερνητική πολιτική ενθαρρύνει την αντιεξουσιαστική δραστηριότητα και όταν ο πρωθυπουρ­γικός σύμβουλος υποδεικνύει στη Σύγκλητο του ΕΚΠΑ να συνεδριάσει αλλού, μια και τα γραφεία της είναι υπό κατάληψη;
Πώς πιστεύουν ότι θα καταστεί η Ελλάδα λιγότερο ελκυστική για τους λαθρο­μετανάστες, όταν η κυβέρνηση τους καλωσορίζει, τους εκχωρεί «άδεια διαμονής» και τους μεταφέρει στην πρωτεύουσα, όπου τους παρέχει τη δυνατότητα να κινηθούν κατά βούληση;
Και πώς νομίζουν ότι μπορεί ν' αποδώσει μια διαπραγμάτευση όπου όχι μόνο δεν τηρούνται τα όσα κατά διαστήματα συναποφασίζονται, αλλά διεξάγεται από πλευράς μας από έναν υπουργό που διαφημίζει ότι στο τέλος του χρόνου θα εκδοθεί το νέο βιβλίο του με το οποίο υποστηρίζει πως αν η Ευρώπη συνεχίσει στον δρόμο που έχει χαράξει, τότε ίσως οδηγηθούμε στον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο και ότι εν πάση περιπτώσει «η Ευρώπη είναι πολύ σημαντική για ν' αφεθεί στους Ευρωπαίους». Πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες απόψεις είναι αξιόπιστος διαπραγματευτής ο Γ. Βαρουφάκης;
Καλώς ή κακώς η διαχείριση της εξουσίας δεν έχει καμία σχέση με τις πρακτικές μέσω των οποίων εκφράζονταν μέχρι πρότινος πολιτικά οι ασκούντες σήμερα κυβερνητική πολιτική. Ούτε με θεωρητικές συζητήσεις έχει να κάνει ούτε και με διατύπωση αφελών ιδεοληψιών. Η διαχείριση της εξουσίας υπακούει μόνο στον ρεαλισμό. Γιατί, όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αν και οι κυβερνώντες αμετακίνητα πιστεύουν ότι είναι η τέχνη του «έτσι γουστάρω».

Μέρες του 1974

Μέρες του 1974
Αρκετό καιρό προσπαθώ να προσδιορίσω μια ανησυχητική διάχυτη αίσθηση που περιφέρεται πάνω από τη χώρα και συνοψίζεται σε δύο πόλους, ο ένας αφορά τον καθησυχασμό του λαού από την ηγεσία του και ο δεύτερος αφορά τον εφησυχασμό του λαού ότι τίποτε το επικίνδυνο δεν επαπειλείται πάνω στα κεφάλια μας και τα κεφάλια των τέκνων μας, αλλά κάποιου είδους εκβιασμός γίνεται από σύσσωμη την ευρωπαϊκή κοινότητα στο πλαίσιο της διαπραγματευτικής τακτικής προκειμένου να κάμψουν το ηθικό μας και να προσχωρήσουμε στις θέσεις τους. Δεν διανοούμαστε ότι μπορεί να βρεθούμε στο απόλυτο χάος και δεν το διανοούμαστε επειδή μας φαίνεται αδιανόητο ότι θα αφήσουν τους απογόνους ενδόξων προγόνων να σέρνονται θλιβεροί ικέτες και επαίτες στη διεθνή αλληλεγγύη, ότι δεν θα επιτρέψουν οι Δυτικοί να καταρρεύσει το ανάχωμα που εμποδίζει το Ισλάμ να επεκταθεί, ότι δεν θα μας ωθήσουν στην αγκαλιά της Ρωσίας.
Οσοι έχουν γνώση της Ιστορίας μπορούν να φέρουν στο μυαλό τους ανάλογα περιστατικά καθησυχασμού και εφησυχασμού ανάξιων ηγετών και ανόητων λαών τις παραμονές των μεγάλων συμφορών. Εμείς ως Ελληνες έχουμε αρκετά τραυματικά περιστατικά. Ας αρχίσουμε από κάπως παλιά. Ποιο ήταν το κλίμα και η κατάσταση που επικρατούσε στην Κωνσταντινούπολη λίγες μέρες πριν από την άλωση και ενώ η πόλη ήταν ασφυκτικά πολιορκημένη από τους Τούρκους; Η κυρίαρχη αίσθηση ήταν ότι δεν χρειάζεται να πολεμήσουν, διότι θα εμφανιστεί στα κάστρα η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία, και θα κατατροπώσει τους εχθρούς και εν πάση περιπτώσει στη μεγάλη ανάγκη θα καταφύγουν στην Αγία Σοφία και τις πύλες της θα τις κρατούν απαραβίαστες οι Αγγελοι Κυρίου με τις πύρινες ρομφαίες. Στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν έχουμε τα πολεμικά γεγονότα του 1974 και την εθνική ταπείνωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Οι άνω των εξήντα ετών θυμόμαστε πολύ καλά τον εφησυχασμό ηγεσίας και λαού αρνούμενοι να δεχτούμε το ενδεχόμενο ότι οι Τούρκοι θα έκαναν απόβαση στην Κύπρο. Μέναμε με την εντύπωση ότι αποκλείεται το ΝΑΤΟ να επιτρέψει στρατιωτική εισβολή σε σύμμαχο χώρα, ότι ο έκτος στόλος θα εμποδίσει τα τουρκικά αποβατικά, ότι οι Σοβιετικοί δεν θα αφήσουν ανυπεράσπιστον και εκτεθειμένον τον φίλο τους Μακάριο, ακόμη και όταν τα τουρκικά αποβατικά έπιασαν Κερύνεια αρνούμασταν να το πιστέψουμε αποδεχόμενοι την αμερικανική συμβουλή να μην αμυνθούμε, διότι οι Τούρκοι δεν κάνουν εισβολή... αλλά άσκηση! Πρόσεξε, κύριε Τσίπρα, μήπως οι Ευρωπαίοι κάνουν άσκηση όπως έκαναν οι Τούρκοι το 1974.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Ενα 24ωρο της κυβέρνησης


Μια ακόμη ημέρα τσούλησε χθες για την κυβέρνηση. Ηδονικά αργά, ξέγνοιαστα και διασκεδαστικά. Ολα θύμιζαν μια ημέρα από τα παλιά. Πρωί πρωί ο Γ. Πανούσης αποκαλύπτει ότι «ψυχικά το σκέφτηκε να παραιτηθεί» και μετά διαβεβαίωσε ότι η κατάληψη της Πρυτανείας θα λυθεί εντός ολίγων ωρών. Το απόγευμα τα ΜΑΤ έδιναν μάχη να αποτρέψουν την τροφοδοσία των καταληψιών με τρόφιμα, μπουκάλια για μολότοφ και φρεσκοσιδερωμένα παντελόνια? Και να σου η Τασία η Χριστοδουλοπούλου που αποκάλυψε το σχέδιό της: διασπορά των παράνομων μεταναστών σε όλη την Ελλάδα και μετατροπή των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων σε καταυλισμούς. Κι αν δεν φτάσουν, υπάρχει και το Μουσείο της Ακρόπολης...
Καπάκι το δίδυμο Μπαλτά - Κουράκη να ανάβει το φιτίλι στο φουρνέλο στα θεμέλια της Δευτεροβάθμιας και της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Τη γλίτωσαν τα νηπιαγωγεία; Από τον σκοταδιστικό «τζιχαντισμό» δεν γλιτώνει κανείς. Οι μόνοι που σώζονται είναι οι αιώνιοι φοιτητές, οι κουκουλοφόροι, οι Πακιστανοί πλανόδιοι της ΑΣΟΕΕ και τα κομματικά κουρέλια που θα εκλέγονται τώρα με κάλπη διευθυντές σχολείων και πρυτάνεις. Ο υπουργός Ν. Παρασκευόπουλος κάνει το όραμά του πραγματικότητα στέλνοντας τον Σάββα (τον Ξηρό) σπίτι του. Ο κ. Μάρδας, πιο πρακτικός, μαζεύει με νόμο τα ασημικά των ΔΕΚΟ για να βγάλουμε τον μήνα, αν και όλοι λένε ότι δεν έχουμε πρόβλημα, ενώ στη ζούλα ζητήσαμε από το ΔΝΤ να πάει πίσω την πληρωμή και να μη βρεθούμε στο δίλημμα «μισθοί και συντάξεις ή ΔΝΤ».
Στο δίλημμα είχαν βρεθεί Ζιμπάμπουε και Ζαΐρ και έκαναν τη λάθος επιλογή. Αυτή που πρότειναν χθες ο κ. Στρατούλης, ο κ. Βούτσης και αρκετοί άλλοι... Η ώρα περνούσε και δεν χωρά η σελίδα την καθημερινότητα της κυβέρνησης. Εξάλλου ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι όλα πάνε καλά και σύντομα θα υπάρξει συμφωνία, παρά τις διαφωνίες με τους δανειστές στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στον ΦΠΑ και στις αποκρατικοποιήσεις! Μας επανέφεραν στην πραγματικότητα οι εικόνες από την Πρυτανεία και τα Εξάρχεια, με τα (αριστερά) ΜΑΤ και τα (εύγευστα) καπνογόνα. Με το μήνυμα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» (εφόσον είναι ψηφοφόρος μας) να είναι το σύνθημα. Και το βαθύ σκοτάδι έπεφτε μαθαίνοντας τα νέα από την Ουάσιγκτον...

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Δίνεται η εντύπωση πως... κάποιο θαύμα θα μας σώσει την υστάτη ώρα.

Την ώρα που πυκνώνουν οι δηλώσεις και οι εκτιμήσεις διεθνών παραγόντων με ρόλο και λόγο για το χειρότερο που πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα, εδώ φαίνεται σαν όλα να δουλεύουν ρολόι. Η κυβέρνηση κινείται με ανεξήγητη ραθυμία αντί να καλπάζει και σχεδόν άβουλα παρακολουθεί όσα λένε οι άλλοι γι' αυτήν και συχνά αναγκάζεται να διαψεύδει ή απλώς να σχολιάζει τα σενάρια τρόμου που διαδέχονται το ένα το άλλο στον διεθνή Τύπο. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν ακόμη και υπουργοί ισχυρίζονται ότι δεν... χάλασε και ο κόσμος αν δεν επέλθει συμφωνία έως τις 24 Απριλίου. Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι ζοφερή και αλίμονο σε όσους δεν την αντιλαμβάνονται ή πολύ περισσότερο αν καταλαβαίνουν και απλώς αδιαφορούν ή φοβούνται να την αντιμετωπίσουν.
Η οικονομία κάθε μέρα που περνά βουλιάζει και η εσωτερική στάση πληρωμών ναρκοθετεί την προοπτική της χώρας, αλλά η κυβέρνηση, στο όνομα μιας δήθεν πολιτικής διαπραγμάτευσης, έχει σπαταλήσει χρόνο και χρήμα που ήταν πολύτιμα για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της καταστροφής. Ετσι όπως χειρίζεται τη σχέση της με τους δανειστές, το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να τριπλασιάσει τον λογαριασμό και να καταστρέψει την όποια σχέση εμπιστοσύνης με τους δανειστές. Το παράδοξο όμως είναι πως ενώ από πουθενά δεν προκύπτει μια κάποια πρόοδος για έναν συμβιβασμό, το Μαξίμου επιμένει να διαρρέει πως υπάρχει αισιοδοξία για θετική έκβαση των συζητήσεων με την τρόικα. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως στηρίζουν αυτή την προοπτική στην ανεξήγητη και ανεδαφική εκτίμηση ότι θα κάνουν πίσω οι εκπρόσωποι των δανειστών και όχι η Αθήνα. Είναι προφανές ότι αυτό μοιάζει με ανέκδοτο.
Με τέτοιες αναλύσεις μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε ακόμη περισσότερο, καθώς υπάρχει μια υπερβατική αντίληψη της πραγματικότητας και των εξελίξεων που τη διαμορφώνουν και δίνεται η εντύπωση πως... κάποιο θαύμα θα μας σώσει την υστάτη ώρα.
Δικαίως όσοι δεν πιστεύουν σε ανάλογες δοξασίες και θαύματα εκτιμούν πως οι συνέπειες της απραξίας βαθαίνουν την κρίση και απειλούν το μέλλον του τόπου. Αν παρ' ελπίδα όμως φθάσουμε στην επόμενη φάση της διαπραγμάτευσης χωρίς συμφωνία, τότε ο όλεθρος μοιάζει αναπόφευκτος και οι επιπτώσεις θα σαρώσουν τους πάντες και τα πάντα.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Επί δυόμισι μήνες παρακολουθούμε τα κυβερνητικά στελέχη να κάνουν διαλέξεις τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη για να σωθεί...

Επί δυόμισι μήνες παρακολουθούμε τα κυβερνητικά στελέχη να κάνουν διαλέξεις τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη για να σωθεί... Το τι πρέπει όμως να κάνουν οι ίδιοι, ως υπεύθυνοι διαχειριστές της εξουσίας πλέον, το αποφεύγουν όπως ο Διάβολος το λιβάνι. Με πρώτο φυσικά τον ειδήμονα περί παντός του επιστητού, πλην των άμεσων αρμοδιοτήτων του, κ. Βαρουφάκη που προχθές στο συνέδριο που διοργάνωσε ο κ. Σόρος ανέπεμψε και τον... επικήδειο της ΕΕ, υποστηρίζοντας ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια ασύμμετρη ένωση και σε κάποιο σημείο οι ασύμμετρες ενώσεις τελικά θα συντριβούν»...

Αγνοια κινδύνου, αδιαφορία, ωχαδερφισμό, τι να καταλογίσει κανείς  στον υπουργό Οικονομικών μας που αμπελοφιλοσοφεί ενώ η χώρα βρίσκεται μισό βήμα πριν από τον γκρεμό; Η πρώτη φορά Αριστερά περί άλλων τυρβάζει. Ασκείται σε μαθήματα ηθικής και επικοινωνιακών παιγνίων, περιμένοντας την Ευρώπη να υποκύψει στους εκβιασμούς ενός υποψήφιου αυτόχειρα. Μόνο που την ίδια ώρα η οικονομία καταρρέει, καθώς έχουν εξανεμιστεί οι τελευταίες σταγόνες ρευστότητας, οι τράπεζες ασφυκτιούν και το Δημόσιο δεν ξέρει μέχρι πότε θα πληρώνει μισθούς και συντάξεις.

Κι όμως, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθεί το επερχόμενο αδιέξοδο περίπου σαν να μην το αφορά. Απογοητευμένο και κουρασμένο από παλινωδίες πρώην και νυν κυβερνώντων, παρακολουθεί ως αμέτοχος θεατής τις εξελίξεις, περιμένοντας τη μαγική λύση που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Λες και το καθημερινό θρίλερ που εξελίσσεται μπροστά μας εδώ και εβδομάδες δεν αφορά τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το μέλλον μας. Σαν να θέλουμε να απωθήσουμε όλα αυτά που συζητεί η υπόλοιπη Ευρώπη για εμάς, συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για τις προειδοποιήσεις που έρχονται από παντού, θεωρώντας, όπως δηλώναμε άλλωστε προεκλογικά, ότι στο τέλος δεν μπορεί παρά να υποχωρήσουν ατάκτως οι Ευρωπαίοι μπροστά στο αναπόφευκτο δίκιο μας.

Κυριακή 12 Απριλίου 2015

Είναι η σημερινή ημέρα αναστάσιμος.

Είναι η σημερινή ημέρα αναστάσιμος. Ως αναρμόδιοι και απολύτως αδαείς, δεν θα θεολογήσουμε. Της Αναστάσεως του Κυρίου έχει προηγηθεί το μυστήριο της Σταυρώσεως και της Καθόδου στον Αδη. Πριν από την ύψιστη χαρά, υπήρξε η οδύνη. Αυτά ισχύουν, βέβαια, για το ποίμνιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Η σύγχρονή, ωστόσο, κοινωνία δεν λειτουργεί με μεταφυσικές αναφορές. Διόλου παράδοξο, λοιπόν, ότι εδώ και πέντε χρόνια επιχειρείται η «ανόρθωση» της χώρας, δίχως να έχει ολοκληρωθεί η σάρωση ενός συστήματος που έχει καταδικασθεί εγχωρίως, αλλά πρωτίστως σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αλλά ας μη ματαιοπονούμε αυθαιρετούντες περί του επέκεινα και των αντιστοιχιών του με την υλιστική πραγματικότητα. Ζούμε σε κοινωνία με έντονες παγανιστικές ροπές και προσποιούμεθα ότι μετέχουμε συστήματος λογοκρατούμενου και ορθολογικού –του ευρωπαϊκού εννοείται–, ενώ μας έλκει το παράλογο, το ριψοκίνδυνο, το χάος.

Η ένταξή μας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες και αργότερα στην ευρωζώνη δεν μας κατέστησε Ολλανδούς στη φύση, στη συμπεριφορά ή στη νοοτροπία. Δεν ήταν δυνατόν, αλλά ούτε και επιθυμητό ενδεχομένως. Το κυριότερο, βεβαίως, είναι ότι η απόπειρα επιβολής μιας ατέγκτου πειθαρχίας ανέδειξε καταστάσεις εξόχως ανορθολογικές.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Οπισθεν ολοταχώς


Οι πρώτοι δυόμισι μήνες της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης» ήδη συμπληρώθηκαν και νομίζω πως δεν αδικώ την αλήθεια αν διατυπώσω το συμπέρασμα ότι στο διάστημα αυτό δεν υπήρξε έστω και ένα γεγονός το οποίο να προδιαθέτει για αισιόδοξες προοπτικές. Οι όποιες πρωτοβουλίες επιχειρείται να αναληφθούν είναι ή αδιέξοδες ή αναποτελεσματικές. Και δεν είναι περίεργο. Οταν όλα εξαρτώνται από μια διαπραγμάτευση, που δεν δείχνει να καταλήγει κάπου, τα χέρια της κυβέρνησης είναι αναπόφευκτα δεμένα.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η άσκηση κυβερνητικής πολιτικής προϋποθέτει κάποια δεδομένα. Οπως ένα σταθερό πολιτικό πλαίσιο. Κάποιες οικονομικές δυνατότητες και προοπτικές. Ενα σχέδιο δράσης. Κι αυτά καλώς ή κακώς ούτε υπάρχουν, ούτε προβλέπεται να υπάρξουν όσο η χώρα θα παραμένει καθηλωμένη σε μια διαπραγμάτευση που μοιάζει αδιέξοδη.
Το ξέρουν καλά στην κυβέρνηση, αλλά μέχρι στιγμής δείχνουν ανίσχυροι να αντιδράσουν. Οσο θα λειτουργούν με τη λογική πως «εμείς αυτά υποσχεθήκαμε προεκλογικά, αυτά θέλουμε», το αδιέξοδο δεν θα ξεπεραστεί. Κι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το αν και κατά πόσο είμαστε ή δεν είμαστε «ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος που δεν εκβιάζει, αλλά και δεν εκβιάζεται». Κανένας δεν μας εκβιάζει να δεχτούμε τα δανεικά του. Εκείνο που όλοι μας λένε είναι ότι ευχαρίστως θα συνεχίσουν να μας δανείζουν, αλλά μόνο υπό τις προϋποθέσεις που έχει γίνει έως τώρα.
Η μπάλα είναι στο γήπεδό μας. Και η ευθύνη για τη συνέχεια είναι καθαρά πρωθυπουργική επιλογή. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι φαντασιωνόταν προεκλογικά ότι θα συνέβαινε αν κατάφερνε να καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα και αν πίστευε τα όσα για πανευρωπαϊκές ανατροπές διακήρυττε έως τότε. Το βέβαιο είναι ένα: δεν γίνεται πλέον και η πίτα να παραμένει γερή και ο σκύλος να είναι χορτάτος. Αρα θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει πότε και με ποιους θα συγκρουστεί. Δεν τραβάει άλλο αυτή η φαρσοκωμωδία του διαλλακτικού στο εξωτερικό και του αδιάλλακτου στο εσωτερικό. Δεν την αντέχει η χώρα. Υστερα από δυόμισι μήνες «αριστερής διακυβέρνησης» η ελληνική οικονομία επιστρέφει ολοταχώς στα ελλείμματα και στην ύφεση.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Θέλω μόνο παραμύθια!

Κόκκινη κλωστή δεμένη σε μια κάλπη τυλιγμένη ρίξ' της ψήφο να γεμίσει παραμύθι ν' αρχινίσει...
Η Μυθολογία ήταν πάντα το αγαπημένο μας μάθημα. Μεγαλώσαμε με τους άθλους του Ηρακλή, με τον Θησέα και τον Μινώταυρο, με τις πονηριές του πολυμήχανου Οδυσσέα. Πάνω σ' αυτούς τους μύθους χτίσαμε την Ιστορία μας, φροντίζοντας να τους εμπλουτίζουμε και να τους εκσυγχρονίζουμε συνεχώς με ό,τι μας βόλευε, αποσιωπώντας ταυτόχρονα ό,τι δεν ταίριαζε ή ενοχλούσε...
Κάπως έτσι πλέξαμε το παραμύθι μας. Κάπως έτσι γίναμε ο «περιούσιος», ο «ανάδελφος» λαός, ο λαός στον οποίο όλοι οφείλουν. Κάπως έτσι αποφασίσαμε ότι μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από το Δημόσιο, χωρίς να χρειάζεται να εκπληρώσουμε τις δικές μας υποχρεώσεις προς αυτό, ότι μπορούμε να παίρνουμε και να δίνουμε μίζες με το αζημίωτο, ότι μπορούμε να σπουδάζουμε αιωνίως, να πετάμε τα σκουπίδια μας όπου γουστάρουμε, ότι μπορούμε να πάμε μπροστά χωρίς να επενδύουμε και να παράγουμε, ότι μπορούμε να ζούμε με δανεικά κι αγύριστα, όταν τα δικά μας τελειώνουν! Τα παραμύθια δυστυχώς έχουν και δράκους... Και ο δράκος του δικού μας παραμυθιού αποδείχτηκε πολύ κακός. Εδώ και 5 χρόνια μας δείχνει τα νύχια και τα δόντια του, βγάζει φωτιές από το στόμα, μας φοβερίζει και μας απειλεί. Ζητάει να του επιστρέψουμε τα δανεικά, απαιτεί να μας πει αυτός πώς και με πόσα θα ζούμε, να καθορίσει τη ζωή και το μέλλον μας!
Τα παραμύθια ευτυχώς έχουν βασιλόπουλα...
Και το δικό μας βασιλόπουλο αποδείχτηκε πολύ καλό. Ολα αυτά τα χρόνια μας χαϊδεύει και μας καθησυχάζει συνεχώς, μας λέει ότι όλα τα προβλήματά μας θα λυθούν, ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν, ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και ότι θα τον διώξει με τις κλωτσιές τον κακό τον δράκο μόλις γίνει βασιλιάς! Κι έτσι το βασιλόπουλό μας έγινε πια βασιλιάς... Μόνο που δεν τον έδιωξε τον δράκο. Προσπαθεί να τον καθησυχάσει και να τον καλοπιάσει. Να του αποσπάσει μια μικρή παράταση ζωής έστω. Το παραμύθι της Θεσσαλονίκης άλλαξε, έγινε πιο ηρωικό. Εχει αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Εχει ρούβλια, γουέν, ρουπίες και μάλλον τελικά θα έχει και δραχμούλες... Δεν ξέρει κανείς αν στο τέλος του παραμυθιού αυτοί θα ζήσουν καλά. Εμείς πάντως θα ζήσουμε ακόμα χειρότερα!

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Μπάμπης Παπαδημητρίου ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Περιμένοντας το θαύμα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
​Το μεγάλο πρόβλημα των συζητήσεων της περιόδου, μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των διακυβερνητικών οργανισμών που έχουν εκδώσει και εγγυώνται το ελληνικό χρέος, δεν είναι τόσο στο πόσο χρόνο έχουν πάρει. Στο παρελθόν, ξοδεύαμε τον χρόνο χωρίς φειδώ και χωρίς αντίληψη των κινδύνων, γεγονός που εξηγεί την κακοδαιμονία της περιόδου. Μια σύντομη αναδρομή θα δείξει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει, μέχρι στιγμής, καταναλώσει περισσότερο χρόνο από τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, με την εξαίρεση του Λουκά Παπαδήμου.

Παρόλο που ο Κ. Καραμανλής προσέφυγε σε εκλογές το 2007, για να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα, η κυβέρνησή του δεν έκανε τίποτε δραστικό. Από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο του 2008, αγνόησε όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι η χρηματοπιστωτική θύελλα κέρδιζε δύναμη.

Ακόμη και μετά τον Μάρτιο 2009, όταν ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς για τις αυξημένες πιθανότητες να αντιμετωπίσει η χώρα μια σοβαρή κρίση δημόσιου χρέους, μέχρι την εγκατάλειψη της πρωθυπουργίας με τις εκλογές του φθινοπώρου, πήρε ελάχιστα και ακατάλληλα μέτρα σταθεροποίησης.

Από τα πρώτα σημάδια μέχρι την αναγνώριση της κρισιμότητας της κατάστασης πέρασαν δύο χρόνια. Ο νέος πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, έχασε τέσσερις μήνες και διαπραγματευόταν επί ακόμη τρεις, ενόσω η κρίση ρευστότητας μετατράπηκε σε κρίση φερεγγυότητας.

Λίγο πριν το κράτος περιέλθει σε κρίση καθημερινών πληρωμών, υπεγράφη η μνημειώδης δανειακή σύμβαση. Προβλέφθηκε η ανά τρίμηνο σύνταξη έκθεσης ελέγχου, που επέτρεπε την αντίστοιχη εκταμίευση δόσεων δανείων. Μετά την πρώτη εκταμίευση άρχισαν οι καθυστερήσεις και μόνον όταν πλησίαζε απειλητικά η επόμενη στάση πληρωμών, έκλεινε μια ακόμη συμφωνία με την τρόικα.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου, σε διάστημα μόλις έξι μηνών και σε καθεστώς υπέρτατης πίεσης, «κούρεψε» το ένα τρίτο του χρέους, συμφώνησε νέο μεγαλύτερο δάνειο, χρηματοδότησε πλήρως το κράτος μέχρι να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα και κράτησε ανοικτές τις τράπεζες.

Με το δεύτερο πρόγραμμα, αντί των προβλεπομένων οκτώ δόσεων, εισπράχθηκαν πέντε. Επί πέντε μήνες, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη διαπραγματεύθηκε τη σημαντική, είναι αλήθεια, απόφαση του Eurogroup της 27ης Νοεμβρίου, που προβλέπει την αναδιοργάνωση του χρέους.

Η τελευταία συμφωνία με τους «θεσμούς» έγινε πριν από έναν χρόνο. Από τότε έως σήμερα, μεσολαβούσης της εκλογικής αναμέτρησης, η Ελλάδα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις.

Αντέξαμε τόσον καιρό χωρίς να εφαρμόζουμε τη συμφωνία, ματώνοντας όμως κατά 15 δισ. ευρώ. Αλλά και οι δανειστές μας παραμένουν δογματικά πιστοί στην τακτική τους. Να υποθέσουμε ότι κάτι θα συμβεί στις αμέσως επόμενες εβδομάδες!

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Με τη δημιουργική φοροεπιδρομή, τι πρόκειται να δούμε;

ΟΤΑΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ μπροστά οι «μηχανές» που παράγουν ιδέες, τότε είναι σίγουρο ότι και η δημιουργική φαντασία δίνει τα καλά αποτελέσματά της που εκπλήσσουν, δίνουν αποτελεσματικές λύσεις και γράφουν ιστορία. 

Από τη στιγμή που η κρίση έβγαλε στη φόρα το μαύρο χάλι της οικονομίας μας και τις... αράχνες των ταμείων μας, οι αδέξιοι δεξιοί κυβερνήσαντες, σε μια πρωτοφανή φοροεπιδρομή επιδοθέντες, «στράγγιξαν» όλη τη φαντασία τους, στην προσπάθεια να εφεύρουν νέους φόρους για να μην αφήσουν ούτε πενταράκι στις τσέπες του κοσμάκη. Και εξ αυτού του λόγου (μαζί και με άλλους) χάσανε τις εκλογές και την εξουσία που πήγαινε πακέτο. Οι... επιδέξιοι της Αριστεράς που κέρδισαν τις εκλογές υποσχόμενοι προεκλογικώς την κατάργηση των πρωτοφανών και άδικων φόρων (μαζί και με άλλα) εφηύραν τους... υγιείς φόρους, εκείνους δηλαδή που πλην του αντικειμενικού στόχου τους -να μαζέψουν λεφτά, δηλαδή- κάνουν καλό και στην υγεία των πολιτών. Εν ονόματι της υγείας του Ελληνα δρομολογείται -λέει- η φορολόγηση των... λιπαρών! Ητοι λάδια, βούτυρα, μαργαρίνες, σπορέλαια, σουβλάκια, γαρδούμπες, γύροι, σπληνάντερα, κοκορέτσια, εξοχικά, γουρουνοπούλες, παϊδάκια, τέρμα. Χορτοφαγία και άγιος ο Θεός, άντε και κανένα όσπριο ανάλαδο για ποικιλία και αλλαγή. 

Πόσο σοβαρή είναι η πληροφορία, ούτε αν όντως αυτός που έκανε αυτή τη σκέψη (αν όντως την έκανε) την εννοούσε κιόλας. Στην απελπισία του κανείς λέει και κανένα σουρεαλιστικό, έτσι για να έχουνε οι ψυχίατροι να αναλύουν και οι καιροφυλακτούντες να σχολιάζουν. Αν, όμως, η σκέψη υπήρξε και η πρόταση εγένετο, τότε να κατατεθούν και άλλες παρεμφερείς και σε αυτό το μήκος κύματος δημιουργικές προτάσεις, πρωτότυπων και καινοφανών φορολογικών μέτρων πολλαπλών διαστάσεων. Διότι δεν είναι μόνον τα λιπαρά που κάνουν κακό στην υγεία. 

Πολλαπλάσια αρνητικές είναι για την υγεία οι επιπτώσεις από την κατανάλωση ζάχαρης. Ρωτήστε τους διαιτολόγους, τους παθολόγους και τους διαβητολόγους. Μια υψηλή φορολόγηση της τουλούμπας, του μπακλαβά, της καριόκας και του γλειφιτζουριού, ακόμα και τους μαλλιού της γριάς και μεγάλα έσοδα στα δημόσια ταμεία θα φέρει και μειώσεις στις τιμές της γλυκόζης στο αίμα των Ελλήνων θα επιτύχει. Στην περίπτωση αυτή, ειδικώς, μπορεί να υπάρξει και επιστροφή φόρου (που θα καταστήσει και δημοφιλές το μέτρο) σε όσους βάζουν στον καφέ τους στέβια, τρώνε χαλβά με σαρβιτόλη και γιαούρτι 0%. Κάποτε μιλούσαμε για δημιουργική λογιστική και... την κάτσαμε τη βάρκα. Με τη δημιουργική φοροεπιδρομή, τι πρόκειται να δούμε;

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Αναβάλλεται ο... Επιτάφιος!

Αναβάλλεται ο... Επιτάφιος!
Παρά τα θρυλούμενα, η σταύρωση το μεγαλοβδόμαδο θα περιοριστεί στα θρησκευτικά δρώμενα. Το προαναγγελθέν, μετά αυτόχθονος και εξωχωρίου μανιοκαταθλίψεως, ανοιξιάτικο πιστωτικό γεγονός παραμένει στα χαρτιά. Περνάει στην κατηγορία των ληξιπρόθεσμων είτε ως διαπραγματευτικό όπλο είτε ως κινδυνολογία, με τους πιο διαφορετικούς αποδέκτες.
Ολα δείχνουν ότι αποτυγχάνει και το plan b του καταδικασμένου στις εκλογές μνημονιακού συγκυβερνητικού σχήματος περί «αριστερής παρένθεσης». Μετά από κείνο της 28ης Φεβρουαρίου φθάνει στο τέλος του κι αυτό της 8ης - 9ης Απριλίου. Οταν, υποτίθεται, η Ελλάδα δεν θα ήταν σε θέση να εκπληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις και θα περιέφεραν, μετ' εγκωμίων, τον επιτάφιό της κατά τη Μεγάλη Παρασκευή όσοι πίστεψαν σ' αυτήν. Τώρα αναζητείται έτερος σταθμός «θανάτου» πριν από την εκπνοή της τετράμηνης παράτασης τον Ιούνιο-Ιούλιο. Διότι θα μεσολαβήσουν κι άλλες προαναγγελίες «ατυχήματος», μέχρι να δοκιμαστεί και το τελικό καλοκαιριάτικο σχέδιο περί «παρένθεσης». Στην πορεία αυτή αναδείχτηκε, εκτός των άλλων, ένα μείζον γεγονός. Λανθάνει συνήθως, αλλά σφραγίζει ήδη εξελίξεις και τεκταινόμενα. Από τις κλιμακούμενες απόπειρες να εμφανιστεί η χώρα περίπου ακυβέρνητη μέχρι να ανακηρυχθεί υπό πολιορκία και... μπάχαλο γενικώς.
Ιδού περί τίνος πρόκειται: Τα μνημονιακά κόμματα φαίνεται να ενεργούν όχι ως φορείς συγκεκριμένων πολιτικών ή και συμφερόντων, όπως είναι η φύση των κομματικών φορέων. Αλλά αποκλειστικά (και παρά φύσιν) ως αντίπαλοι της κυβέρνησης. Ισως είναι η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία μας κατά την οποία πολιτικά κόμματα αντλούν την όποια δυναμική και απήχηση έχουν από ένα κυβερνητικό ναυάγιο. Πολιτεύονται ως οντότητες που δικαιώνουν την ύπαρξή τους ως κυβερνητικοί εχθροί.
Πρόκειται ασφαλώς για πολιτικό παράδοξο, που εξηγεί, όμως, αρκετά ανεξήγητα. Οπως για παράδειγμα ότι δεν έχουν μια στοιχειωδώς σαφή θέση απέναντι στο δίλημμα με ποιον είναι στις διαπραγματεύσεις που γίνονται. Στο ερώτημα, με την κυβέρνηση ή τους δανειστές, δίδουν ουσιαστικά μια μη απάντηση. Με την Ελλάδα, λένε! Παρακάμπτοντας ότι αυτήν τη στιγμή εκείνη που εκφράζει τα συμφέροντα της χώρας στις διαπραγματεύσεις είναι, καλώς ή κακώς, η κυβέρνηση.
Η συζήτηση της περασμένης Δευτέρας στη Βουλή ήταν εξόχως αποκαλυπτική. Ουδεμία πρόταση-θέση διατυπώθηκε από την ηγεσία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τις μέγιστες εθνικές εκκρεμότητες με τους θεσμούς. Μόνο καταγγελίες και προειδοποιήσεις προς την κυβέρνηση! Ούτε μια βολή, έστω, για την τιμή των όπλων εναντίον εταίρων και δανειστών! Το ζήτημα με τα κόμματα που ενεργούν και εξαντλούνται ως αντίπαλοι-εχθροί, όμως, δεν είναι υπαρξιακό, αλλά εθνικό και δημοκρατικό.

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

Η κυβέρνηση έχει χτίσει το δημόσιο προφίλ της.

Σε αυτήν τη χώρα της απέραντης και υποκριτικής ηθικολογίας, επικρατούν ακόμη τα κλισέ και όσοι τα λατρεύουν. Οχι οποιαδήποτε κλισέ, αλλά εκείνα που έχουν να κάνουν με την ηθική. Παντός είδους. Και μείζον θέμα (στην Ελλάδα) είναι η ηθική υπεροχή της Αριστεράς. Θα ήταν διασκεδαστικό, αν δεν ήταν τόσο θλιβερό, να παρατηρεί κανείς την επικοινωνιακή διαχείριση των βασικών ζητημάτων της χώρας μέσα από τα διαθλαστικά φίλτρα της ηθικής υπεραξίας.

Η κυβέρνηση έχει χτίσει το δημόσιο προφίλ της και τη ρητορεία της πάνω στο ιδεολόγημα μιας ασαφούς ηθικής ανωτερότητας. Είναι ένα ιδεολόγημα παλιό και δοκιμασμένο, και ασφαλώς όχι μόνο από την Αριστερά. Στις μέρες μας, όμως, η κυβέρνηση και το κοινωνικό αξιακό σύστημα που καλλιεργεί μονοπωλούν τη χειραγώγηση με όχημα την ηθικολογία. Ακόμη και ζητήματα δημοσίας τάξεως, όπως οι καταλήψεις, οι εντολές στην Αστυνομία, οι πράξεις βανδαλισμού και οι τραμπουκισμοί προσφέρονται στην κοινωνία μέσα από το φίλτρο ενός ηθικού μετρονόμου. Η πολιτική για τους μετανάστες, ο εκσυγχρονισμός του σωφρονιστικού συστήματος και η ρητορεία του κράτους-τιμωρού απέναντι σε όσους «μας οδήγησαν ώς εδώ» περνούν μέσα από τα απλοποιημένα σχήματα της μαυρόασπρης ηθικής.

Ο αντιγερμανισμός και η διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων, όπως και η εμμέσως απειλητική φιλολογία για χειραφέτηση από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τροφοδοτούνται από την πεποίθηση ότι ο «λαός» θα υποστηρίξει το «δίκαιο». Ακόμη και αν η διαδικασία είναι οδυνηρή.

Γιατί, η οργάνωση της ηθικολογίας και η αναβάθμισή της σε πολιτική επικοινωνία προϋποθέτουν, αν δεν εκβιάζουν, τη σύγκλιση της ηθικής καθαρότητας με την ηθελημένη αποδοχή του «πόνου». Ο λαός οφείλει να «γνωρίζει» και η κυβέρνηση τον «πληροφορεί» και δεν τον αφήνει στο «σκότος» όπως οι «προηγούμενοι».

Και καθώς ο «λαός» είναι ενήμερος, μέσα από τη νεοϊδρυθείσα «φωτεινή» σχέση κρατούντων και ψηφοφόρων, η οδυνηρή επιλογή της καχεξίας και του περιθωρίου εξαγνίζεται μέσα από τον δίαυλο της ηθικής καθαρότητας. Τείνει να γίνει «επιθυμία».

Ολα αυτά θα ήταν ίσως γραφικά αν δεν ήταν καθημερινό βίωμα, σε μια εποχή κατακλυσμιαίων γεωστρατηγικών μεταβολών.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Οι πολίτες αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι πίσω από τα λόγια τα μεγάλα κρύβεται η τεράστια ανικανότητα ...

Η επικοινωνία είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε κυβερνητικής πολιτικής, αλλά πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι μόνο η επικοινωνία αποτελεί πολιτική. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς πώς καταφέρνουν οι υπουργοί να βρίσκονται κάθε μέρα το πρωί στα τηλεπαράθυρα, το μεσημέρι στα ραδιόφωνα και το βράδυ στα τοκ σόου και παρ’ όλα αυτά να διοικούν το πολυδαίδαλο κράτος. Προφανώς με κάτι δεν ασχολούνται και αυτό είναι η δουλειά τους. Το έλλειμμα παραγωγής κυβερνητικού έργου είναι εμφανές από την προχειρότητα με την οποία συντάσσονται οι λίγοι νόμοι που κατατέθηκαν στη Βουλή· κάποιες φορές μάλιστα η πρόεδρος «καρφώνει» τους υπουργούς στέλνοντας πίσω ως απαράδεκτα κάποια νομοσχέδια. Αλλά οι πολίτες επειδή έχουν ακόμη πολλά μαζεμένα για τους προηγούμενους προσπερνούν με συγκατάβαση το γεγονός ότι οι νέοι υπουργοί ορκίστηκαν με καθυστέρηση πενήντα ημερών, ενώ το πρώτο νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, ήταν στην ουσία φερετζές διάφορων κυβερνητικών διευθετήσεων· ψηφίστηκε ακόμη και άρθρο που προβλέπει πρόσληψη «εθελοντών» συμβούλων υπουργών (!) με πληρωμένα -φυσικά- τα οδοιπορικά.

Δεν ήταν σε τίποτε έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου. Μέχρι στιγμής καλύπτει τα κενά με αριστερές πομφόλυγες που κυμαίνονται μεταξύ του γραφικού (οι Πολωνοί ήταν σύμμαχοι των Ναζί) και του επικίνδυνου (περί στάσης πληρωμών). Οι πολίτες αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι πίσω από τα λόγια τα μεγάλα κρύβεται η τεράστια ανικανότητα των στελεχών ενός κόμματος που συνήθισε στα λόγια και ποτέ στα έργα. Ας ελπίσουμε ότι θα το καταλάβουν και οι εταίροι για να κάνουν υπομονή. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή όλοι οι θαμώνες των τηλεοπτικών πάνελ που έγιναν υπουργοί, μπορεί να στρωθούν για να δουλέψουν...

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Ασυνεννοησία, τo μπάχαλο, οι προσωπικές ιδεοληψίες και η απόλυτη αδράνεια σπρώχνουν τη χώρα στον γκρεμό.

Κάνει λάθος η κυβέρνηση αναζητώντας παντού εχθρούς, καταγγέλλοντας υπονομεύσεις, επιδιδόμενη σε σκιαμαχίες εναντίον φανταστικών αντιπάλων. Την πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης, την ώρα που η τύχη της χώρας παίζεται κορώνα-γράμματα, ο πραγματικός εχθρός της κυβέρνησης κρύβεται τελικά «μέσα» της.
Δεν είναι μόνο ο κ. Σόιμπλε που υπονομεύει την τύχη όλης της χώρας και τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης, αλλά και οι ίδιοι οι υπουργοί της, που το πράττουν με επικίνδυνους αυτοσχεδιασμούς για την εξασφάλιση δημοσιότητας των πέντε λεπτών. Σε μια περίοδο ευημερίας η εικόνα θα προσέφερε ευχάριστο ψυχαγωγικό θέαμα.
Αλλά τη στιγμή της πιο κρίσιμης αμφιταλάντευσης της χώρας στο σχοινί της χρεoκοπίας και της εθνικής καταστροφής η ασυνεννοησία, τo μπάχαλο, οι προσωπικές ιδεοληψίες και η απόλυτη αδράνεια σπρώχνουν τη χώρα στον γκρεμό. Oταν η διαπραγμάτευση με τους δανειστές βρίσκεται σε οριακό σημείο, δηλώσεις όπως αυτές του Ν. Βούτση και του Π. Σκουρλέτη, κορυφαίων υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο υπονομευτικά προς την εθνική προσπάθεια λειτουργούν.
Πριν από μερικές εβδομάδες ήταν ο κ. Φλαμπουράρης που θεωρούσε ότι το ΔΝΤ θα μας έδινε παράτα στο μιλητό μερικές εβδομάδες. Μετά κάτι ανάλογο υπονόησε ο κ. Μάρδας. Τα παραβλέψαμε όλοι. Κι όμως, χθες, την ώρα που η κυβέρνηση έδινε μάχη να πείσει τους "θεσμούς", ο κ. Βούτσης δήλωσε ότι, αν δεν δώσουν χρήματα οι δανειστές, τότε πιθανόν να μην μπορούμε να πληρώσουμε τις δόσεις στο ΔΝΤ. Εναν οργανισμό που έχει το δικό του καταστατικό. Και δεν υπακούει στις εντολές ούτε του κ. Βούτση ούτε του κ. Μάρδα. Και το διαζύγιο μαζί του οδηγεί σε άτακτη χρεοκοπία.
Οσο για τον κ. Σκουρλέτη, προφανώς δεν έχει αντιληφθεί ότι η επιλογή να είναι η Ελλάδα μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας δεν είναι αρμοδιότητάς του, ώστε με τόση αφροσύνη να αποδέχεται το ενδεχόμενο εκπαραθύρωσης και να επιλέγει την "κολύμβηση" σε αχαρτογράφητα νερά. Εστω και την υστάτη, ας δείξει η κυβέρνηση ότι υπάρχει. Και έχει στην ατζέντα της πολιτική σωτηρίας της χώρας?

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Πού πάμε;

Πού πάμε;
Ταλαιπωρημένος και εξουθενωμένος ο ελληνικός λαός από τα δεινά των μνημονίων, έδωσε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον εμπιστεύθηκε πάρα πολύ, του έδωσε μόνο 36%, ένα σχετικά μέτριο εκλογικό ποσοστό, το οποίο κατά την εποχή του παλαιού δικομματισμού ήταν συνήθως το όριο κάτω από το οποίο δεν έπεφτε το δεύτερο κόμμα. Με τη βοήθεια όμως του bonus των 50 εδρών, το 36% στο εκλογικό σώμα έγινε σχεδόν 50% των εδρών στη Βουλή, και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε, με τη σύμπραξη των ΑΝΕΛ, να σχηματίσει κυβέρνηση που διαθέτει μια σχετικά άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο λαός δεν περίμενε κάποιες μαγικές λύσεις, ήθελε όμως να δοκιμάσει κάτι άλλο, με την ελπίδα ότι θα ήταν καλύτερο. Σίγουρα πάντως δεν ήθελε την έξοδο από την Ευρωζώνη, γιατί αντιλαμβανόταν, έστω και ενστικτωδώς, ότι η λύση αυτή θα ήταν χειρότερη από όλες τις άλλες και θα οδηγούσε στην πλήρη εξάρθρωση της οικονομίας μας και αναγκαστικά σε μια διαρκή και πιο άγρια λιτότητα για όλους, εκτός από εκείνους που έχουν αρκετά χρήματα σε τράπεζες του εξωτερικού.
Η κυβέρνηση όμως φαίνεται να ταλαντεύεται και να μην αποκλείει τη σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, εγκλωβισμένη στις προεκλογικές της υποσχέσεις, που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν εκτός των άλλων και για τον λόγο ότι δεν είναι συμβατές με τους κανόνες της οικονομικής διακυβέρνησης στην Ευρωζώνη, που πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλα τα μέλη της.
Ετσι, οι μέρες κυλάνε μάταια και ο κίνδυνος του ολέθριου ατυχήματος έρχεται ολοένα και πιο κοντά.
Οι προειδοποιήσεις του ξένου Τύπου είναι καθημερινές, και δεν είναι όλες κακοπροαίρετες. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης, είναι επιτακτικό εθνικό συμφέρον να υπάρξει αμέσως συμφωνία με τους δανειστές μας, διότι για την ελληνική οικονομία ουκέτι καιρός.