Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Μια αντιπολίτευση η οποία επενδύει στην πιο ξέφρενη αντιμνημονιακή ρητορική...

Σε μια συγκυρία που η κοινωνία έχει επιβαρυνθεί με τρία χρόνια ακραίας λιτότητας, ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αγγίζει με τη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις τον «σκληρό πυρήνα» του Δημοσίου. Στην πιο ευνοϊκή συγκυρία για μια αντιπολίτευση, η οποία επενδύει στην πιο ξέφρενη αντιμνημονιακή ρητορική, αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να καλπάζει και να συγκροτεί ένα πανίσχυρο πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής, δείχνει να αγκομαχά δίπλα δίπλα με την κυβερνώσα ΝΔ σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Αυτό λοιπόν το «πολιτικό παράδοξο» θα έπρεπε να είναι βαθιά εστία προβληματισμού για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αντί για πανηγυριώτικα κηρύγματα περί αυτοδυναμιών.
Για όλους τους ψύχραιμους παρατηρητές είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει έλλειμμα «κυβερνησιμότητας». Δεν διαθέτει και δεν πολυενδιαφέρεται να διαμορφώσει ένα ρεαλιστικό και σοβαρό πρόγραμμα εναλλακτικής διαχείρισης της εξουσίας. Με αποτέλεσμα η κοινωνία να μην τον εμπιστεύεται, να φοβάται ότι μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει τη χώρα σε περιπέτειες και κλυδωνισμούς που θα απειλήσουν ακόμη και τα λίγα «κεκτημένα» που άφησε η λαίλαπα των Μνημονίων.
Η «περιπετειώδης» φύση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί το «πολιτικό παράδοξο» της δημοσκοπικής στασιμότητας. Πώς λύνεται αυτό; Με αποφασιστική στροφή προς τον πραγματισμό, έναν πραγματισμό που να ενσωματώνει στοιχεία ριζοσπαστισμού αλλά και με αρκετές δόσεις ρεαλισμού. Το στοίχημα για τον Αλ. Τσίπρα παραμένει ανοικτό, αλλά ο χρόνος δεν δουλεύει υπέρ του. Γιατί μια πιθανή σταθεροποίηση της κυβερνητικής πολιτικής σε συνδυασμό με αλλαγή σελίδας στη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη μπορεί να σηματοδοτήσει ανατροπές δυσμενείς για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και χρόνια μετά να μιλάμε για μια ακόμη «χαμένη άνοιξη» της Αριστεράς...