Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Ημέρα με την ημέρα η Ελλάδα χάνει και χάνεται.

Ημέρα με την ημέρα η Ελλάδα χάνει και χάνεται. Το όνομά της τείνει να γίνει διεθνώς συνώνυμο της αποτυχίας και η εξάρτησή της από τους εταίρους και δανειστές πολλαπλασιάζεται. Οι απαιτήσεις τους αυξάνονται διαρκώς, εξουθενώνοντας τόσο τις κυβερνήσεις, όσο και τα κόμματα που τις στηρίζουν.

Ήδη από το 2009 και εντεύθεν έχουν ξοδευτεί δύο κυβερνήσεις και η τρίτη, η σημερινή, δοκιμάζεται πολλαπλώς. Ακόμη και αν καταφέρει να ψηφίσει τα μέτρα θα πρέπει να βρει τρόπο να ανανεωθεί στο μέγιστο βαθμό, ώστε ενισχυμένη να καταφέρει να επιτελέσει, έστω υποτυπωδώς, το επίπονο έργο της εφαρμογής αυτών. Κακά τα ψέματα μετά την τελευταία ψηφοφορία για τις αποκρατικοποιήσεις και την επερχόμενη για τα μέτρα του νέου μνημονίου το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα βγει ακόμη περισσότερο τραυματισμένο.

Η ενότητα του ΠαΣοΚ έχει διαρραγεί,σε λίγο τμήματά του θα αποτελούν συνιστώσες άλλων κομμάτων, η ΔΗΜΑΡ με τις επιλογές της κινδυνεύει να έχει την τύχη του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και η Νέα Δημοκρατία παρά τη φαινομενική αταραξία της κατατρώγεται από διαβρωτικές αμφισβητήσεις και από το πολλά λοξοκοιτάσματα των βουλευτών της. Τώρα ζούμε το δράμα του Βαγγέλη και σε λίγο πιθανώς να ζήσουμε εκείνο του Φώτη. 

Αλλά και ο χώρος της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, δεν περνά τις καλύτερες των ημερών της. Στον ΣΥΡΙΖΑ, οι πιο γνωστικοί, τρέμουν με την ιδέα ανάληψης της εξουσίας στην παρούσα φάση. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να είναι αυτοί οι διαχειριστές της κρίσης.