Το Βατερλό των γελοίων

Η κυβέρνηση δεν έχει συμπληρώσει ακόμη τις εκατό πρώτες μέρες της. Μεθαύριο εξαντλούνται, αν ξεκινήσουμε τη μέτρηση από την επομένη των εκλογών. Παραδοξολογώντας έχει τη σημασία του ο ακριβής υπολογισμός, καθώς όσα φέρνει η μέρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ετσι στις 100+ κάτι μέρες, ριζικά διαφορετικός θα είναι ο συγκεκριμένος απολογισμός αν υπάρξει συμφωνία ή επέλθει ρήξη με τους εταίρους - δανειστές στο επικείμενο Eurogroup.

Το τυπικό όριο των 100 πρώτων ημερών μιας κυβέρνησης, όπως έχει κυριαρχήσει να χρησιμοποιείται μεταπολεμικά, κινείται στα όρια του ανιστορικού. Με την έννοια ότι καθιερώθηκε πριν από δύο αιώνες ακριβώς για να περιγράψει την πορεία από την άνοδο στην πανωλεθρία. Οχι για να τίθεται απλώς αρνητικό ή θετικό πρόσημο στα κυβερνητικά πεπραγμένα.

Το εκατοπενθήμερον, σύμφωνα μ' ένα από τα πρώτα νεοελληνικά ιστορικά λεξικά, εμφανίστηκε αμέσως μετά το Βατερλό. Εφευρέθηκε από την ευρωπαϊκή φιλομοναρχική - αντιδραστική σκέψη για την περίοδο από τη δεύτερη θριαμβική επάνοδο του Ναπολέοντα έως την ταπεινωτική εκδίωξή του από το Παρίσι. Με άλλα λόγια, χαρακτήριζε ιστορικά μια «παρένθεση» στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας.

Το συμβατικό (και αυθαίρετο) χρονικό όριο απέκτησε την τρέχουσα σημασία στην πολιτική πολύ αργότερα. Αρχίζοντας από την πρώτη προεδρική θητεία του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ. Οταν ό ίδιος έκανε έναν άχρωμο απολογισμό, ενώ ο αμερικανικός καπιταλισμός είχε μπει στην εντατική. Από τότε άρχισε να κρίνεται, να συγκρίνεται, αλλά και ν' αποτελεί σε συνέχεια προεκλογικό αντικείμενο ως «σχέδιο 100 πρώτων ημερών». Με τη μορφή αυτή στα καθ' ημάς εγκαινιάστηκε από τον Α. Παπανδρέου το 1981.

Η επιγραμματική ιστορική αναδρομή γίνεται για να επισημανθεί ότι στις σημερινές συνθήκες οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας, εκβιασμών και απειλών της νέας κυβέρνησης, ένας τέτοιος απολογισμός αυτής της κατηγορίας έχει νόημα μόνο με την αρχική σημασία. Στη βάση αυτή άνετα θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο «οι 100 χαμένες μέρες» για μια αριστερή παρένθεση. Η νέα κυβέρνηση άντεξε αυτό το διάστημα, διευρύνοντας μάλιστα τη λαϊκή στήριξή της. Δεν τράπηκε σε φυγή ηττημένη, ώστε να πάρει τη θέση του αντι-παραδείγματος, όπου την προόριζε η χρηματοπιστωτική ευρωελίτ.

Αντί για ένα κλασικού τύπου Βατερλό, λοιπόν, έχουμε μπροστά μας το Βατερλό των γελοίων, για να θυμηθούμε τον αθυρόστομο Σκαρίμπα. Οπου οι απανταχού πρωταγωνιστές - καταστροφείς της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας τα χρόνια των μνημονίων βρίσκονται στη σκηνή ως ηθοποιοί, έχοντας αναλάβει τον ρόλο του εξολοθρευτή της πραγματικότητας και της αλήθειας.