Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Τα όμορφα λόγια, λοιπόν, γρήγορα καίγονται.

Το άγχος της επόμενης μέρας, της μετεκλογικής δηλαδή, πνίγει και τις καλύτερες και ειλικρινέστερες των προθέσεων. Οι εκάστοτε κυβερνώντες επιστρέφουν σε ό,τι μόλις χθες κατήγγελλαν ως αντιδημοκρατικό και απέρριπταν ως παλαιοκομματικό. Η συμπεριφορά αυτή θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως σπασμωδική αντίδραση σε ένα άλλο έθιμο: την απαίτηση της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης να διεξαχθούν «εδώ και τώρα» εκλογές, ενώ ακόμα δεν έχουν αποθηκευτεί οι κάλπες της προηγούμενης αναμέτρησης.

Τα όμορφα λόγια, λοιπόν, γρήγορα καίγονται. Και καίγονται πάνω σε μια φωτιά που την ανάβει το ατιθάσευτο ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης του κόμματος, της διατήρησής του στην εξουσία, και τη συνδαυλίζει η αγωνία κάθε βουλευτή ή στελέχους ξεχωριστά. Το κομματικό και το προσωπικό συμφέρον δεν ταυτίζονται πάντοτε. Γι’ αυτό και το φαινόμενο των τριβών ανάμεσα σε βουλευτές της πλειοψηφίας, καθώς και της έριδας μεταξύ συστεγαζόμενων υπουργών, έχει τη φυσικότητα της φθινοπωρινής βροχής.

Στην παρούσα κυβέρνηση τα μέτωπα είναι περισσότερα και οι αντιδικίες σφοδρότερες και λόγω του δυαδικού της χαρακτήρα. Δύο κόμματα που η υψηλότονη πάντοτε σύγκρουσή τους σφράγισε τη μεταπολίτευση, και στη διάρκεια της οποίας εξαπολύθηκαν οξύτατοι χαρακτηρισμοί, πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε κλίμα αμφίπλευρης εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Τα αποθέματα καχυποψίας είναι μεγάλα. Και δεν τα μειώνουν βέβαια οι βολές γαλάζιων εναντίον πράσινων συγκυβερνώντων και αντιστρόφως, κάθε άλλο παρά σποραδικές, το «παράπονο» του ΠΑΣΟΚ για την ηγεμονική συμπεριφορά της Ν.Δ., που επιχειρεί να καρπωθεί ό,τι θεωρεί καλό, καθώς και το νεοδημοκρατικό «παράπονο» για τις πασοκικές τάσεις δημόσιας αποστασιοποίησης από τα πλέον επώδυνα μέτρα. Αν το άγχος της επόμενης μέρας επιδεινωθεί από τις αρνητικές για τους συγκυβερνώντες δημοσκοπήσεις, ενδέχεται να επικρατήσει το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνήθως δεν σώζεται κανείς.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Εδώ που έχουμε φτάσει ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα.

Η πολιτική αντιπαράθεση εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι ακραίων δηλώσεων φτωχού εντυπωσιασμού, σε μια κοκορομαχία τηλεοπτικών παραθύρων, που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό αντιπαραθετικό, αλλά εποικοδομητικό, διάλογο που χρειάζεται η χώρα. Η αδυναμία διαλόγου με επιχειρήματα και αντ' αυτού το άναρθρο αναμάσημα χοντροκομμένων κλισέ συνιστά δομικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πολιτικής υπανάπτυξης. Στη ρίζα της κακοδαιμονίας βρίσκονται η ανυπαρξία πολιτικών προγραμμάτων και οι αλόγιστες υποσχέσεις παροχών που χαρακτηρίζουν όλες τις παρατάξεις. Ακόμα και όταν υπάρχει κάποιο έλλογο πρόγραμμα καταγγέλλεται εξ υπαρχής ως αντιλαϊκό και ανεφάρμοστο, με αποτέλεσμα το καράβι που λέγεται Ελλάδα να αρμενίζει ακυβέρνητο. Αυτό συνέβη και με το μνημόνιο. Μήπως υπήρξε κανείς που είχε προβλέψει την κρίση και έδειχνε την παραμικρή διάθεση να πει την αλήθεια στον κόσμο και να δείξει έναν εφικτό δρόμο για την υπέρβασή της; Το μνημόνιο υπήρξε το μοναδικό πολιτικό πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάκαμψης της χώρας όταν βρέθηκε ουσιαστικά χρεοκοπημένη στις αρχές του 2010. Και όμως, διαβλήθηκε και διασύρθηκε ακόμα και από εκείνους που προσπαθούν σήμερα να το εφαρμόσουν, κάνοντάς τους ελάχιστα πειστικούς.
Αντί να καθίσουν, τουλάχιστον οι υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου, να δουν κατάματα την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσουν έλλογα, εξαντληθήκαμε σε ανταλλαγή καταγγελιών, οι οποίες είχαν αποτέλεσμα την ενίσχυση των άκρων και την αποδυνάμωση της αναγκαίας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Με πολύ κόπο, θυσίες, πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά χρηματοοικονομική στήριξη και αρκετή τύχη, φτάσαμε σε ένα σημείο ισορροπίας απ' όπου αρχίζει να αχνοφαίνεται μια ευοίωνη προοπτική. Θα έχουμε άραγε, έστω και αυτή την υστάτη ώρα, την ελάχιστη ωριμότητα να συνδιαλλαγούμε πολιτισμένα και να επιταχύνουμε την πορεία εξόδου της χώρας από την κρίση; Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου δεν δείχνει, και πολύ περισσότερο δεν εγγυάται καθόλου, κάτι τέτοιο. Και αν πισωγυρίσουμε, ούτε ο Μεγαλέξανδρος δεν θα μπορέσει να μας σώσει. Ομως, όπως είπε κάποτε κάποιος φίλος, η Ελλάδα πηδάει πάντοτε την τελευταία στιγμή στο τελευταίο βαγόνι του σωστού τρένου. Μακάρι να επιβεβαιωθεί η ρήση του για μία ακόμα φορά. Εδώ που έχουμε φτάσει, ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα.

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Και δυστυχώς το τραβάει η όρεξή μας.

Μετά τον γερο-Καραμανλή ελπίσαμε στον Παπανδρέου, μετά στον Μητσοτάκη, μετά στον νεότερο Καραμανλή, μετά στον νεότερο Παπανδρέου, μετά στον Σαμαρά και τώρα ελπίζουμε στον Τσίπρα.
Ελπίζουμε άραγε γιατί δεν έχουμε επίγνωση ότι η κοινωνία και η οικονομία λειτουργούν αυτόματα από μόνες τους χωρίς μηχανοδηγό, που όμως κάθεται στο τιμόνι κυρίως για λόγους αυταπάτης, ότι μπορεί δήθεν να φρενάρει, δήθεν να επιταχύνει σε κάθε κίνδυνο και απρόοπτο ή ελπίζουμε γιατί στην ανθρώπινη φύση υπάρχει ελπίδα; Πιστεύω το δεύτερο.
Η μακροχρόνια κοινοβουλευτική εμπειρία διδάσκει ότι δεν πρέπει να ψηφίζουμε με κριτήριο τις υποσχέσεις, εφόσον νομοτελειακά αυτές δεν τηρούνται.  κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πρέπει να το έχει ως κριτήριο επιλογής, εφόσον σέβεται τη νοημοσύνη του και την αξιοπρέπειά του, ούτε να το έχει ως κριτήριο καταψήφισης, εφόσον αυτός που υποσχέθηκε κάτι και ανέβηκε στην εξουσία δεν έπραξε αυτά που υποσχέθηκε και επομένως πρέπει να τον τιμωρήσουμε και να τον ξαναφέρουμε πάλι στην εξουσία ύστερα από κάποια χρόνια, όταν έχουμε ξεχάσει τις διαψευσθείσες υποσχέσεις του.
Θα έπρεπε να απαγορεύονται οι προεκλογικές υποσχέσεις με ποινή εκπτώσεως από το αξίωμα που επιδιώκει ο κάθε πολιτικός και αυτό θα διασφαλίσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του πολίτη να μην εξαπατάται και κυρίως να μην αυταπατάται.
Αν όμως το τραβάει η όρεξή του με γεια του με χαρά του. Και δυστυχώς το τραβάει η όρεξή μας.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014


Παντελής Μπουκάλας ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

«Γεια σου, Ελλάντα»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΣTAΣEIΣ
Είναι τόσο κλονισμένη άραγε η εθνική μας αυτοπεποίθηση που για να στυλωθεί έχει ανάγκη ν’ ακούσει διάσημους ξένους -του μουσικού, του αθλητικού ή του πολιτικού θεάματος- να συλλαβίζουν αντί χαιρετισμού πέντε ή και δεκαπέντε ελληνικές λέξεις; Είναι τόσο δυνατά αναβολικά το «Ευκαριστώ, Ελληνες» και το «Γεια σου, Ελλάντα»; Και είναι τόσο πληγωμένη η αυτοεκτίμηση και η περηφάνια μας που για να συνέλθουν κάπως χρειάζεται να δούμε την ελληνική σημαία να περιτυλίγει το σώμα μιας ξακουστής τραγουδίστριας, η οποία ταυτίζει τη σκηνική παρουσία της, αν όχι την ίδια την καλλιτεχνική της υπόσταση, με τη γύμνια της και την καλά σχεδιασμένη επίδειξή της;

Φαίνεται πως είναι. Οχι για όλο τον πληθυσμό βέβαια, αλλά για μια μερίδα του. Ενα πολύ μεγάλο κοινωνικό τμήμα («οπισθοδρομικό» θα το αποκαλούσαν οι λαϊφστυλίστες και οι ομοϊδεάτες τους) είναι, ευτυχώς, «βαθιά νυχτωμένο»: Δεν ξέρει τίποτα για τη λέιντι Γκάγκα, ξέρει κάτι ελάχιστα για τη λαίδη Αντζελα, από τα ράδια και τα πανηγύρια, και θυμάται επίσης κάτι λίγα για τη λέιντι Ντι, την επαρχιακή μας «Νταγιάνα». Δεν θα πάει λοιπόν από το πρωί στην Καλογρέζα, για να εξασφαλίσει τη θέση που θα του επιτρέψει όχι ν’ ακούει καλύτερα την άδουσα αλλά να τη βλέπει. Και δεν θα ουρλιάξει από ευτυχία και περηφάνια ακούγοντας την καλλιτέχνιδα να λέει (αυθόρμητα ή με μια σκηνοθετημένη δημαγωγική διάθεση που την περιφέρει από χώρα σε χώρα) πως η Ελλάδα θα αντέξει, όπως άντεξε ο Παρθενώνας. Δεν θα βγάλει σέλφι στο Καλλιπλάστικο ή Καλατράβειο για να ενημερώσει πάραυτα συγγενείς και φίλους ότι συναριθμείται στους τυχερούς και εκλεκτούς: σ’ αυτούς που «ήταν εκεί», αυτόπτες μάρτυρες, που κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα ζητήσουν τη γνώμη τους και τα φιλοπερίεργα κανάλια. Ούτε θα χάσει έπειτα ώρες επί ωρών στο Ιντερνετ, μαχόμενος υπέρ λαίδης, με αντιπάλους τους χλευαστές της.

Υποθέτω πως, ακόμα κι αν βρισκόμαστε σε μηδενιστική φάση και απαξιώνουμε τα πάντα με συνοπτικές διαδικασίες, έχουμε ή μπορούμε να βρούμε σοβαρότερους λόγους από τα δοξαστικά οποιασδήποτε διάσημης λαίδης για να εκτιμούμε τον τόπο μας και να τον πονούμε. Οχι για να ξαναπιάσουμε τα γνωστά τροπάρια, πως είναι ο ομορφότερος του κόσμου και τα συναφή αποκοιμιστικά, αλλά για να μην τον μεταχειριζόμαστε απλώς σαν υποδοχέα των πάσης φύσεως απορριμμάτων μας. Για να νιώθουμε κομμάτι του, και όχι άπληστος χρήστης του ή εξωτερικός παρατηρητής του.

Να νιώθουμε δηλαδή πως η μοίρα του, η ώς τώρα πορεία του και αυτή που του μέλλεται, εξαρτήθηκε και εξαρτάται και από μας. Από τον καθέναν προσωπικά, μικρόν ή μεγάλο. Λιγουλάκι; Σε μια αναλογία που δεν επιτρέπει πολλές προσδοκίες; Εστω. Αλλα ας πολεμήσουμε για να μεγαλώσουμε το «λιγουλάκι» που μας πέφτει, να του δώσουμε νόημα. Οχι να το απορρίπτουμε και αυτό. Γιατί τότε από την περιφρόνησή μας για τον τόπο μας, καταλήγουμε σε μια καταθλιπτική αυτοπεριφρόνηση.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Πριν ή μετά;


Οι εκλογές του 2012 κρίθηκαν -και για πολλούς χάθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ- από δύο λόγους. Ο ένας ήταν η έλλειψη πιθανού συμμάχου για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας και ο άλλος η αδυναμία του Α. Τσίπρα και των συνεργατών του να εξηγήσουν πώς θα κάλυπταν τις δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας από τη στιγμή που θα «έσκιζαν» το μνημόνιο.
Ολα δείχνουν ότι στην περίπτωση που οδηγηθούμε σε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση παρόμοιοι θα είναι οι προβληματισμοί του εκλογικού σώματος τους οποίους θα πρέπει να υπερβεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πιθανός κυβερνητικός εταίρος δεν διαφαίνεται. Η ΔΗΜΑΡ προσφέρεται αλλά δεν δείχνει να μπαίνει στη Βουλή, οι ΑΝΕΛ φλερτάρουν και φλερτάρονται αλλά συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να εκληφθεί, το Ποτάμι είναι καλή περίπτωση αλλά δείχνει υπερβολικά απαιτητικό, το ΚΚΕ δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν τους θέλει εκείνο.
Αλλά εκεί που θα κριθεί η αναμέτρηση, ας μη γελιόμαστε, θα είναι στην αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει αξιόπιστα στον ήδη προβαλλόμενο προβληματισμό ως προς το τι μέλλει γενέσθαι έτσι και οι εταίροι και δανειστές μας δεν τρομάξουν από τη διαπραγματευτική δεξιοτεχνία και την αποφασιστικότητα των συριζαίων.
Plan B δεν υπάρχει, το έχουν ξεκόψει από την Κουμουνδούρου, χθες το είπε και ο Δ. Μητρόπουλος, οπότε αυτά που ήδη ακούσαμε για τράπεζες, καταθέσεις και άλλα σχετικά από Σαμαρά και Γεωργιάδη είναι απλώς «μερικές σκηνές από το έργο» έτσι και πάμε σε εκλογές.
Χώρια που όσοι έχουν χρήματα δεν χρειάζονται υποδείξεις του ενός ή του άλλου για να κρίνουν αν και πότε θα ανησυχήσουν και χώρια που υπάρχουν και μερικοί συριζαίοι τύπου Στρατούλη που θέλοντας να δείξουν ότι για όλα έχουν άποψη προσφέρουν πολύτιμο υλικό για όποιον θέλει να προβοκάρει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ας μην τρέφουν αυταπάτες στην Κουμουνδούρου. Πριν ή μετά τις εκλογές την κωλοτούμπα θα χρειαστεί να την κάνουν. Και καλό θα είναι να την κάνουν πριν, γιατί μπορεί να βρεθούν προ εκπλήξεων και να μην υπάρξει «μετά», οπότε θα το φυσάνε και δεν θα κρυώνει.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Η ελπίδα ότι κάποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές και θα «σώσει» τη χώρα, φαίνεται επιεικώς γελοία.

Κοινή διαπίστωση ότι το καράβι πηγαίνει στην ξέρα. Η ευθύνη της κυβέρνησης μεγάλη, εκφράστηκε με την ποιότητα των επιλογών στον τελευταίο ανασχηματισμό. Η αδυναμία να κινήσει ξανά την οικονομία είναι φανερή, όπως φανερή είναι και η «αιχμαλωσία» της από τις κατεστημένες δυνάμεις. Η ανικανότητα συνδυάζεται από τον πανικό της ήττας που έγινε φανερός στο φιάσκο του ΕΝΦΙΑ. Οι φιλότιμες προσπάθειες δύο ή τριών υπουργών δεν αρκούν να αναπληρώσουν τα προβλήματα που προκαλούν ανίκανοι και τυχοδιώκτες λαϊκιστές που ψάχνουν για ατομικές λύσεις στον διαφαινόμενο εκλογικό καταποντισμό τους.
Για την ποιότητα της αντιπολίτευσης, συμφωνήσαμε ότι είναι επίσης άθλια. Λαϊκιστές, ευκαιριακοί «αναβάτες» της επικαιρότητας των ΜΜΕ και ψυχολογικά ασταθείς, σχεδόν στο σύνολό τους, δεν επιτρέπουν ελπίδα για κάτι καλύτερο. Συμφωνήσαμε ότι δεν αξιολογείται το Ποτάμι λόγω της πολύ πρόσφατης εμφάνισής του στην πολιτική σκηνή. Το μέγεθος του προβλήματος αναδεικνύεται από την ανυπαρξία επιλογών μίας κοινωνίας η οποία όλο και περισσότερο μοιάζει με αυτό που θα αποκαλούσαμε «αποτυχημένη». Για παράδειγμα, μας προξένησε φρίκη η υστερία με την οποία δεκάδες χιλιάδες υποδέχτηκαν την πρόσφατη προκλητική παρουσία μίας χυδαίας «τραγουδίστριας», σύμβολο της ογκούμενης κοινωνικής και πολιτικής έκπτωσης που παρατηρείται διεθνώς.
Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει ακόμη φτάσει σε αυτό που θα αποκαλούσαμε «αποτυχημένη» χώρα, αλλά, αν πιστέψουμε όσα είπαν τόσο ο πρώην πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, βαδίζει γρήγορα προς τα εκεί. Η ελπίδα ότι κάποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές και θα «σώσει» τη χώρα, φαίνεται επιεικώς γελοία. Το μόνο που δεν ακούστηκε γελοίο είναι η «απειλή» του πρωθυπουργού για άδεια ΑΤΜ. 

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Βασανίζοντας τους εαυτούς μας...


Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Στοιχείο ενός σύγχρονου κράτους πρέπει να είναι η αξιολόγηση και των δομών και των προσώπων. Στην Ελλάδα, δεν έχουμε γύρω από το θέμα αυτό κατάλληλη κουλτούρα, γιατί «επισκιάστηκε» από την εκτεταμένη «κομματικοποίηση» του κράτους. Τα σχετικά είναι γνωστά, όπως και οι ευθύνες. Ομως ήρθε η ώρα όλα αυτά ν' αλλάξουν!
Ο θεσμός της αξιολόγησης, πάντως, για να «ριζώσει» δεν πρέπει να μετατραπεί σε «εργαλείο» τρεχουσών μνημονιακών πολιτικών (λ.χ. απολύσεις). Το πρόβλημα πλέον της δημόσιας διοίκησης δεν είναι ο μεγάλος αριθμός, αλλά η σωστή κατανομή και η «ποιότητα» υπηρεσιών και στελεχών. Η εμμονή της τρόικας στις απολύσεις αλλά και η επιμονή της για «νέες απολύσεις» το 2015 είναι περισσότερο «ιδεολογική τιμωρία». Στερείται σοβαρής δημοσιονομικής βάσης. Χωρίς να συμβάλλει σε καμία εξυγίανση, καθώς υπάρχουν ήδη ανάγκες προσωπικού. Κατά συνέπεια ο θεσμός της αξιολόγησης πρέπει να εισαχθεί πάραυτα και να εφαρμοστεί παντού. Είναι προφανές ότι για πλαστά πτυχία, πιστοποιητικά και τίτλους σπουδών, όπου εντοπιστούν, πρέπει να υπάρξουν οι συνέπειες του νόμου. Το ίδιο και για τους επίορκους. Σ' αυτό νομίζω δεν διαφωνεί κανείς, ούτε οι 19 δήμαρχοι. Το πρόβλημα είναι οι παράτυπες προσλήψεις υπαλλήλων στους ΟΤΑ, χωρίς πιστή τήρηση των προϋποθέσεων, του ΠΔ Παυλόπουλου του 2005, με διαπαραταξιακές συμφωνίες, στους δήμους και αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων τους, πιστοποιώντας συνήθως προϋπηρεσίες που δεν υπήρχαν...
Ο έλεγχος αυτών των συμβάσεων δημιουργεί ζητήματα απολύσεων, σύμφωνα με τον νόμο. Διευκολύνει την κυβέρνηση στη συμπλήρωση του αριθμού των 6.500 χιλιάδων απολύσεων μέχρι το τέλος του έτους. Ομως ταυτόχρονα, είναι «άδικο» για ανθρώπους που εργάζονται, βάσει αποφάσεων των δήμων, «νόμιμα» εδώ και 10-15 χρόνια. Ενώ ταυτόχρονα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αναιρούν τον εαυτό τους... Ο νόμος όμως είναι σαφής. Τα πολιτικά κριτήρια μπορεί προφανώς να είναι διαφορετικά. Και πρέπει να είναι. Μόνο που χωρίς... νόμο δεν εφαρμόζονται και δεν επιβάλλονται! Γενικώς «τρώμε τις σάρκες μας»...

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Η νομιμοποίηση της λούφας

Η νομιμοποίηση της λούφας
Η γενική αμνηστία σε όσους φέρουν τα χρήματά τους πίσω είναι ένα νεύμα, όπως η γενική νομιμοποίηση αυθαιρέτων και η γενική διαγραφή χρεών. Κάνε την οικονομική παράβαση, αλλά επίστρεψε μικρό τμήμα της, κερδίζοντας τη νομιμοποίηση και της άδικης πράξης και το κατακρατηθέν ποσό. Είναι όμως και μια αξιολογική διάκριση: ηλίθιε, πλήρωνε τους φόρους και τους λογαριασμούς σου, κτίζε με άδεια, δήλωνε ό,τι διαθέτεις κι εγώ (ως σύστημα) πριμοδοτώ αυτόν που δεν δηλώνει, δεν πληρώνει. Οχι τον αδύναμο, αλλά αυτόν που λουφάρει πίσω από τον αδύναμο.
Παλαιά πρακτική. Τιμολόγια αυτός που κτίζει για να είναι καθαρός προς ΙΚΑ, εφορίες, πολεοδομίες κ.λπ., αλλά ο αυθαιρεσίας απέναντι παίρνει το ρεύμα. Είναι καταπληκτική η πολιτική συνέπεια με την οποία αμείβεται, αναπαράγεται η ανομία. Ολο το σύστημα δομείται σ΄ αυτή την ενδιάμεση ζώνη συνεννόησης της εξουσίας με τις μαζικές κοινωνικές ορμές. Ετσι πετυχαίνει ό,τι αποποιείται. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές θα αυξάνονται, άρα θα εισπράττονται όλο και περισσότερα από τους συνεπείς. Και όσο αυξάνονται οι αρνησίχρεοι, τόσο πιθανότερη γίνεται η διαγραφή του χρέους τους και τόσο μεγαλύτερη η ηλιθιότητα αυτών που πληρώνουν.
Η πολιτική σχεδιάζει τους νόμους που σπρώχνουν στην παράβαση. Δίκαιο άνομο, σε μια κοινωνία εκτός ηθικής. Αυτό είναι το υπόστρωμα που έχει παγιωθεί και έχει καταπιεί παραγωγή, ανάπτυξη, πολιτική πράξη. Ο,τι έκανε το Χρηματιστήριο το 1999, η συνακόλουθη αγορά φούσκας κατοικίας μέχρι το 2007 και η 4ετία 2009 -2013, το ολοκληρώνει τώρα ο ΕΝΦΙΑ, οι αμνηστίες και αύριο, μια γενικευμένη «σεισάχθεια». Αναδιανομή εισοδήματος. Πίσω από την πολιτική φιλολογία περνάει ανεμπόδιστο το ρεύμα αυτής της εξακολουθητικής παρεκτροπής. Αυτό συγκροτεί την πολιτική πραγματικότητα, αποκαλύπτει δε και κάτι άλλο: δεν αίρεις ως πολιτικό προσωπικό και λαός τις αιτίες της καταστροφής, αλλά εσωτερικεύεις την έξωθεν πίεση, πετώντας την απλώς στον διπλανό σου (για να σου ξανάρθει στα χέρια).
Αναπαράγεις, έτσι και διευρύνεις αξιακά και ποσοτικά και το αδυσώπητο, εξατομικευμένο χρέος και την κουλτούρα του οφειλέτη. Με τη διευρυνόμενη (λόγω υπερφορολόγησης) οφειλή και το κερασάκι της νομιμοποιούμενης λούφας, θα διαρπαγεί ασφαλέστερα η ιδιοκτησία, θα αποικοδομηθεί η μεταπολεμική κοινωνική ταυτότητα και θα τεκμηριωθεί το δρομολογημένο τέλος.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Στιγμές του φθινοπώρου

Στιγμές του φθινοπώρου
Αν υπάρχει κάτι στη ζωή που η ψυχή του ανθρώπου αποδέχεται την αιώνια επανάληψή του, και όχι μόνον την αποδέχεται, αλλά την αποζητά ως την αποτελεσματικότερη μέθοδο θεραπείας, αυτό είναι η επανάληψη των εποχών του έτους. Oσοι μπορούν να νιώσουν τη μεταβολή των εποχών έχουν συγκριτικό αποτέλεσμα ευτυχίας εν σχέσει με εκείνους που ζουν στα αστικά κέντρα και περιμένουν να δουν την άνοιξη και το φθινόπωρο στους ψωραλέους θάμνους των πάρκων.
Πρόσφατα ταξίδεψα στην Hπειρο όπου, μετά την κανονική και συστηματική ληστεία των διοδίων (που έχουν αντικαταστήσει απολύτως τους μυθικούς ληστές της αρχαιότητας, τον Σκύρωνα, τον Προκρούστη, τον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη, που κι αυτοί άγριοι ληστές των οδών ήταν και ζητούσαν διόδια), κι αν είναι κάτι που γλυκαίνει την άγρια ληστεία είναι η συστηματική κατασκευή του δρόμου, έφτασα στη γλυκιά και μελαγχολική φύση της Ηπείρου. Μυρίζουν μούστο τα ατρύγητα ακόμα αμπέλια και τα ρουθούνια γεμίζουν από την ευφρόσυνη ευωδιά των υπερώριμων σύκων που έμειναν αφάγωτα στα κλαδιά ωσότου τα εξαφανίσουν με τα μικρά τους ράμφη τα πετεινά του ουρανού, που ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν (κατά το Ευαγγέλιο), και εν τούτοις ζουν, φτεροκοπούν και προπαντός κελαηδούν χωρίς να επηρεάζεται η φύση τους από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κι αυτά, όπως κάθε έμβιος οργανισμός που έχει προορισμό την αναπαραγωγή και την αυτοσυντήρηση.
Τα ποτάμια της Πίνδου αυξάνουν το νερό τους με τα πρωτοβρόχια, το τσίπουρο είναι πιο γλυκόπιοτο. Oμως πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός στην απόλαυση του τοπίου και της αίσθησης του φθινοπώρου διότι μπορεί να ανοίξει την τηλεόραση και να δει αποκεφαλισμούς από τα φανατισμένα τέρατα της Μέσης Ανατολής, μπορεί να ακούσει υποσχέσεις κυβερνητικές για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, την ελάφρυνση των φόρων, να ακούσει τρόικα και πάλι τρόικα και ΔΝΤ, να δει τον Τσίπρα να πηγαίνει για προσκύνημα στο Βατικανό, να αισθανθεί συνεπώς στο πετσί του τον γνωστό στίχο του τραγουδιού «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».
Αθάνατη Ελλάδα, που η φύση σου αλλάζει και υπακούει στους νόμους της δημιουργίας αλλά οι ηγέτες σου και εμείς οι απλοί πολίτες κοιτάζουμε αμήχανοι το ποτάμι που φεύγει, αλλά έχουμε την ελπίδα μήπως γυρίσει πάλι προς τα πίσω! Καλό φθινόπωρο λοιπόν και μακάρι φέτος τα σκουροκίτρινα φύλλα που πέφτουν από τα φυλλοβόλα δέντρα να γίνουν πενηντάρικα στις τσέπες μας!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Ενα... «πακέτο με τσουκνίδες»!


Πολλές φορές υπάρχει κίνδυνος από υπερβολικές αντιδράσεις σε μια αόριστη πολιτική δήλωση διεθνούς προσωπικότητας να υπάρξουν κωμικοτραγικές συνέπειες...
Η πρόεδρος του ΔΝΤ, η κ. Λαγκάρντ, σε συνέντευξή της στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» υποστήριξε ότι δέχθηκε απειλές κατά της ζωής της, όταν μίλησε για το θέμα της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις ή στοιχεία.
Είναι, προφανώς, μια δήλωση πολύ γενική, με πολιτικά χαρακτηριστικά, χωρίς να θέλει η ίδια να δώσει «ποινικό περιεχόμενο», που αφήνει όμως να αιωρούνται σαφείς υποτιμητικές εκτιμήσεις για τη χώρα μας. Στο παρελθόν έγιναν αντίστοιχες και πολύ χειρότερες δηλώσεις από ευρωπαϊκές προσωπικότητες και ΜΜΕ, στο γενικό κλίμα «τιμωρίας» της Ελλάδας.
Οι απαντήσεις -όταν έγιναν- ήταν πολιτικές ή έγιναν μέσω των ελληνικών ΜΜΕ. Δεν διατάχθηκε καμία διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης...
Βέβαια, με την κ. Λαγκάρντ υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Η «περίφημη λίστα» που φέρει το όνομά της και πιθανώς κάποιοι να συσχέτισαν τις δηλώσεις της με τη σχετική λίστα. Υπ' αυτήν την έννοια, η αντίδραση του κ. Αθανασίου, που της έστειλε επιστολή με την οποία ζητάει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα που προέκυψε από τη συνέντευξή της, ήταν ορθή και επιβεβλημένη.
Εάν η ίδια δεν δώσει σχετικές πληροφορίες που να «ανοίγουν το θέμα» με συγκεκριμένα στοιχεία, καθετί που γίνεται περαιτέρω είναι άσκοπη ενέργεια με τάσεις ζημιογόνου υπερβολής για τη χώρα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα (αγαπημένος... όλων των δημοσιογράφων) ο υφυπουργός Ανάπτυξης κ. Γιακουμάτος, που ζήτησε «να... παραιτηθεί η κ. Κριστίν Λαγκάρντ, γιατί δεν μπορεί να βάζει μια ολόκληρη χώρα να ψάχνει να δει αν είναι Καμόρα»!
Και... απείλησε ότι ο ίδιος «αντί επιστολής» θα της έστελνε ένα «πακέτο τσουκνίδες»! Είναι «ωραία» η λαϊκή δεξιά, όταν τα «παίρνει» με τους Ευρωπαίους... Στις περιπτώσεις δε που δεν είναι επικίνδυνη έχει «πλάκα»...
Μόνο που με τέτοιες «πλάκες», αν συνεχιστούν, είναι σίγουρο ότι θα διαμορφωθεί μια... «ωραία ατμόσφαιρα», για να διαπραγματευθεί η κυβέρνηση!

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Τάκης Θεοδωρόπουλος ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο πειρασμός της δοκιμής

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΔIAΓΩNIΩΣ
Ο «πειρασμός της δοκιμής» αντλεί τη γοητεία του από τη διαπίστωση πως αυτό που ζω δεν μου πάει, το έχω βαρεθεί, δεν το αντέχω άλλο, δεν περιμένω τίποτε καλύτερο, αντιθέτως περιμένω το χειρότερο, οπότε δεν έχω άλλη λύση παρά να δοκιμάσω το «διαφορετικό», το οποίο ελπίζω πως δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το χειρότερο που περιμένω. Ο «πειρασμός της δοκιμής», όπως κάθε σοβαρός πειρασμός δεν εξαντλείται στην ορθολογική του εξήγηση. Οσους λογαριασμούς κι αν κάνεις, όσες φορές κι αν βγεις να αποδείξεις πως το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη είναι γεμάτο αντιφάσεις, ανεφάρμοστο και ανέφικτο, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τη δύναμη του πειρασμού. Ενα μεγάλο ποσοστό των ακροατών σου, κουρασμένο, βαριεστημένο, πνιγμένο στα προσωπικά του αδιέξοδα, ακόμη και αν θέλει, λόγω καταβολών, να σε εμπιστευθεί, αδυνατεί. Η πολιτική είναι τέχνη της συγκυρίας, όμως είναι τέχνη επειδή ακριβώς μπορεί να δώσει στη συγκυρία μελλοντική προοπτική. Και η μελλοντική προοπτική της συγκυβέρνησης θυμίζει το σπίτι που ο Νασρεντίν Χότζας το γέμισε με ζώα για να αρχίσει να τα βγάζει σιγά σιγά και να μεγαλώνει ο χώρος. Η υπόσχεση για σταδιακή μείωση της φορολογίας σε προοπτική γενεών δεν συνιστά προοπτική ανάπτυξης, ούτε περιγράφει τον ορίζοντα του μέλλοντος. Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι δεν μπορεί, δεν ξέρει ή δεν τολμά να περιγράψει τη μελλοντική προοπτική της χώρας, να δώσει ένα πειστικό πορτρέτο της Ελλάδας για τα επόμενα πέντε χρόνια. Ζητάει παράταση ζωής μόνον για να αποφευχθούν τα χειρότερα, λες και δεν καταλαβαίνει πως απευθύνεται σε ένα ακροατήριο το οποίο, επειδή δεν αντέχει ψυχολογικά, δεν πιστεύει πως μπορεί να υπάρξει χειρότερο. Μπορεί και να μην καταλαβαίνει, κι αυτό είναι το χειρότερο.

Ο κ. Τσίπρας στον οποίο έτυχε ο ιστορικός κλήρος να κυβερνήσει ως αριστερός, και δη «ριζοσπάστης», δεν μπορεί να περιγράψει ούτε αυτός τη μελλοντική Ελλάδα. Ο λόγος της Αριστεράς είναι λόγος ρήξης, όμως μετά την κατάρρευση των καθεδρικών ναών της αριστερής ιδεολογίας η αντίληψη της ρήξης έχει διαγραφεί και έχει δώσει τη θέση της στο υποκατάστατο των μεταρρυθμίσεων οι οποίες, στην περίπτωση της ελληνικής Αριστεράς, υπόσχονται το μέλλον ως παρελθόν. Θα αποκαταστήσουμε «κεκτημένα δικαιώματα», αδικίες, την αξιοπρέπεια, το Δημόσιο και ό,τι άλλο. Η Ελλάδα θα μείνει στην Ευρώπη, την οποία θα ταλαιπωρούμε με τα etats d’ ame του κ. Γλέζου, και θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ με την προοπτική να το διαλύσει, κοινώς τρέχα γύρευε. Με μία διαφορά: Ο κ. Τσίπρας, επειδή ξέρει πως στην πραγματικότητα κερδίζει από τον «πειρασμό της δοκιμής», ξέρει ότι δεν είναι υποχρεωμένος να προβάλλει την εικόνα ενός μέλλοντος πειστικού και εφικτού. Του φτάνει που το παρόν είναι βαρετό, μουντό, δυσμενές και πνιγηρό. Του φτάνει που προτείνει το διαφορετικό κι ας έρχεται αυτό το «διαφορετικό» από το παρελθόν, είτε το μουχλιασμένο της πρωτόλειας μαρξολογίας είτε το πάντα ευχάριστο των λαϊκών σουξέ, κοινώς παροχών, του ελληνικού σοσιαλισμού. Αυτός θα δώσει πίσω την ακίνητη ιδιοκτησία, που την πήραν οι αντιδραστικοί από τους μικρομεσαίους μάρτυρες της κρίσης και θα αυξήσει τα έσοδα του Δημοσίου μειώνοντας τους φόρους.

Ο «πειρασμός της δοκιμής» δεν είναι ομοιογενής. Χωρίζεται σε δύο γενικές κατηγορίες. Υπάρχουν όσοι πιστεύουν πως τίποτε χειρότερο δεν πρόκειται να συμβεί από όσα ζούμε τώρα. Υπάρχουν και όσοι πιστεύουν πως, ακόμη και αν τα πράγματα θα είναι χειρότερα με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, θα πρέπει να περάσουμε απ’ αυτό το στάδιο για να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις που προκαλεί η ριζοσπαστική αριστερά. Δεν ξέρω ποια από τις δύο στάσεις είναι η αφελέστερη. Αύριο θα προσπαθήσω να τις περιγράψω και τις δύο, κυρίως όμως το κοινό υπόβαθρο της κοινωνικής ανίας στο οποίο στηρίζονται. Διότι, μη γελιόμαστε: καταφέραμε να βαρεθούμε την ίδια μας τη χώρα, ψάχνουμε τον τρόπο, όσοι την αγαπάμε, να την κάνουμε ενδιαφέρουσα και δεν τον βρίσκουμε.
Έντυπη

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Η κρίση έχει κάνει όλους μας περισσότερο προσεκτικούς και υποψιασμένους.

Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα από την πολιτική ένταση των ημερών, αυτό είναι πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι αδιόρθωτο και η ιστορία επαναλαμβάνεται πράγματι ως φάρσα. Κοντά πέντε χρόνια κρίσης όπου τα είδαμε όλα, και έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν λες και δεν φθάσαμε εδώ που φθάσαμε επειδή είχαμε πάρει λάθος δρόμο. Αφού μας έσωσαν διαδοχικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τώρα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεφαντώνει σε υποσχέσεις ξεπερνώντας τους πάντες και τα πάντα.
Την ίδια στιγμή ορισμένοι στο κυβερνητικό στρατόπεδο πέρα από την αριθμητική δείχνουν έναν πανικό που δεν δικαιολογείται και δεν τους εξυπηρετεί. Η σωστή συνταγή θα ήταν να προβάλουν στον μέγιστο βαθμό τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο καθένας εύκολα θα βγάλει τα συμπεράσματά του και θα αντιληφθεί την προχειρότητα και το ανέφικτο των εξαγγελιών. Ο κλεφτοπόλεμος απλώς διευκολύνει τον λαϊκισμό και δημιουργεί θόρυβο που καλύπτει την ουσία.
Πάντως με όση καλή διάθεση και αν παρακολουθήσει κανείς τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και αν ξεχάσει και τα λίγα μαθηματικά που γνωρίζει, πάλι δεν πρόκειται να βγάλει άκρη καθώς το πουγκί της παροχολογίας μοιάζει αστείρευτο αλλά όχι και οι πηγές χρηματοδότησης. Στη Θεσσαλονίκη ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε τσιγκουνιές, μοίρασε σε όλους από κάτι και έκλεισε πονηρά το μάτι στους πάντες, ενώ για τον λογαριασμό άφησε τη δουλειά στα στελέχη του. Ο καθένας από αυτούς που ανέλαβαν να τον ερμηνεύσουν έκανε τους δικούς του αυτοσχεδιασμούς και ως εκ τούτου δεν μπορεί να προκύψει ένα κοινό αποτέλεσμα στην κοστολόγηση των υποσχέσεων.
Για να σταματήσει η αστειότητα αυτού του τύπου της πολιτικής μπαρούφας, θα ήταν χρήσιμο και στον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τακτική και να μην καλλιεργεί ψευδαισθήσεις στους υποψιασμένους πλέον πολίτες οι οποίοι δυσπιστούν έτσι και αλλιώς. Ασφαλώς και υπάρχουν απελπισμένοι που μπορούν να πιστέψουν τους πάντες, αλλά δεν μπορεί αυτοί να συγκροτούν πλειοψηφικό ρεύμα όπως θα ήθελε ο κ. Τσίπρας. Η κρίση έχει κάνει όλους μας περισσότερο προσεκτικούς και υποψιασμένους, όχι μόνον για ό,τι ακούμε, ενίοτε και για ό,τι βλέπουμε.

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Παροχές ή δεσμεύσεις;


Θέλω να είμαι καλόπιστος. Ακόμη και σε βαθμό που να κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αφελής, αποδεχόμενος τα όσα περί πάταξης της φοροδιαφυγής και άλλων ανεκδότων ισχυρίστηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Με τα στοιχεία του και με τη λογική του, λοιπόν, ας δούμε τι θα συνέβαινε αν του δινόταν η ευκαιρία να εφαρμόσει το «πρόγραμμά» του.
Το κόστος των μέτρων που θα έπαιρνε ανέρχονται, με τις δικές του εκτιμήσεις, τουλάχιστον στα 9 δισ. Σταδιακά καταβλητέα από την επομένη της ανόδου του στην εξουσία. Μόνο που για τα έσοδα δεν θα ίσχυε το ίδιο. Οσο αποτελεσματική κι αν θα είναι η ειδική υπηρεσία που θα φτιάξει, όσο εντατικά κι αν δουλέψει, χρήμα από οποιαδήποτε μορφή φοροδιαφυγής δεν πρόκειται να εισρεύσει αμέσως στα δημόσια ταμεία.
Βλέπετε, στις δημοκρατίες η πραγματικότητα δεν κινείται με τις λογικές και τις επιθυμίες του όποιου Τσίπρα. Ολα θέλουν τον χρόνο τους. Και η διαπίστωση, ο καταλογισμός και η είσπραξη φορολογικών εσόδων τον δικό της. Οταν μάλιστα πρόκειται για μεγάλα ποσά, τότε έλεγχοι, διασταυρώσεις, καταλογισμοί, ένδικα μέσα, δικαστηριακές διαδικασίες, κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων αν χρειαστεί και πλειστηριασμοί αν κριθεί αναγκαίο, τρία τουλάχιστον χρονάκια θα χρειαστούν οπωσδήποτε.
Αλλά τρία χρόνια σημαίνει ότι στο μεταξύ το γκουβέρνο θα έχει χρειαστεί για την εφαρμογή του κοστολογημένου προγράμματός του 27 δισ. Αν και πού θα τα βρει είναι μια άλλη ιστορία. Τόσα, όμως, θα χρειαστεί. Κι επειδή δεν θέλω να είμαι άδικος, δεν θα ισχυριστώ ότι στα χρόνια αυτά δεν θα έχει εισπραχθεί τίποτα. Κάποια έσοδα θα υπάρξουν. Να πούμε 5 ως 7 δισ.; Με τα άλλα 20 τι θα γίνει;
Η απάντηση έχει δύο εκδοχές. Διαλέγετε και παίρνετε όποια προτιμάτε. Η μία εκδοχή είναι ότι ελλείψει χρημάτων θα σταματήσουν τα μέτρα. Η άλλη είναι ότι θα βρεθούμε μ' ένα καινούργιο έλλειμμα της τάξης των 20 δισ. -άντε των 15- που φυσικά δεν ξέρω ποιος και γιατί θα μας τα δανείσει.
Αλλά κατά τα άλλα «δεν είναι παροχές» τα όσα εξήγγειλε, «είναι δεσμεύσεις». Και δεν βρέθηκε κανένας στοιχειωδώς σοβαρός στο κόμμα του να του υποδείξει ότι θα πρέπει να δεσμεύεται μόνο για όσο αντέχει η τσέπη του.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Να κλείσουν οι τηλεοράσεις

Να κλείσουν οι τηλεοράσεις
Το κράτος, ας το πούμε κράτος, επιδίδεται συστηματικά στην έρευνα, στη δημιουργία στατιστικής, στην αντιγραφή δεδομένων από προηγμένες χώρες που πέφτουν απάνω στο σώμα της χώρας πότε στενές, πότε φαρδιές, σαν να αγοράζει κανείς ρούχα από καλάθια για να ντυθεί.
Μία από αυτές τις πολύχρονες προσπάθειες της χώρας να εξευρωπαϊστεί ως προς τη μείωση των δαπανών παροχής υπηρεσιών είναι ο τομέας της υγείας.
Μοναδική μέριμνα των αρμοδίων δεν είναι η προστασία και η βελτίωση της υγείας των πολιτών, αλλά η ανάπτυξη της κάθε γραφειοκρατικής κουτοπονηριάς και ταχυδακτυλουργίας για το πώς να αποφύγουν τις δαπάνες της υγείας και όσο δεν το κατορθώνουν εντελώς, πώς να τις φορτώνουν στις πλάτες των ασφαλισμένων ασθενών. Μία λοιπόν από τις περίφημες αυτές στατιστικές είναι η ιλιγγιώδης κατανάλωση ψυχοφαρμάκων τα οποία έχουν ιδιαίτερα υψηλό κόστος.
Τι πρέπει εδώ να γίνει; Να καταργηθεί η χορήγηση φαρμάκων και να γίνει η χώρα ένα απέραντο ασυμμάζευτο φρενοκομείο «ελευθέρας βοσκής», δηλαδή χωρίς μαντρότοιχους και συρματοπλέγματα, ή να βρεθεί ένας τρόπος να μειωθούν οι νοσογόνοι παράγοντες που επιτείνουν τα προβλήματα της ψυχικής υγείας και σωματοποιούν το άγχος, το οποίο εκδηλώνεται με τις πλέον απροσδόκητες σωματικές ασθένειες που με τη σειρά τους δημιουργούν ολοένα μεγαλύτερη ανάγκη νοσηλείας και φαρμάκων;
Μπορεί να σκεφτεί κανείς πόσους ψυχοπαθείς δημιούργησε η αλλοπρόσαλλη συζήτηση και εφαρμογή του ΕΝΦΙΑ; Πώς να μη διαταραχθούν οι άνθρωποι όταν οι μεν μαθηματικές πράξεις δείχνουν σταθεροποίηση του εισοδήματος ενώ αυτοί παίρνουν κάθε μήνα και λιγότερα; Σε πόσους έφερε τη διπολική διαταραχή σε έξαρση η αρχαιολογική ανασκαφή της Αμφίπολης;
Πόσους ανθρώπους διαταράσσει καθημερινά η υπόσχεση ότι βγαίνουμε από το τούνελ της κρίσης, ότι βλέπουμε φως στο τούνελ, ενώ αυτό δεν είναι φως ημέρας που μπαίνει στο τούνελ αλλά φώτα ενός τρένου που έρχεται καταπάνω μας και εμείς βρισκόμαστε μέσα στο τούνελ;
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να κλείσουν οι τηλεοράσεις για να πέσει κάθετα η φαρμακευτική δαπάνη που απαιτείται για πολλές και σημαντικές ευρωφάγες ασθένειες.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Προϋπόθεση ρεαλισμού


Οι πληροφορίες λένε ότι κυρίαρχη τάση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποφύγει ο ηγέτης του τις υπερβολές και τις μεγαλοστομίες στην εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη, έτσι ώστε να δοθεί η εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι οι σχεδιασμοί του κινούνται πλέον σε ρεαλιστικά επίπεδα. Μακάρι να συνέβαινε και θα ήμουν ο πρώτος που θα το χειροκροτούσε. Για να μη σας πω ότι μέχρι και ψηφοφόρο του, που λέει ο λόγος, μπορεί και να με βλέπατε.
Αλλά όταν λέμε «μακριά από υπερβολές και μεγαλοστομίες», πρέπει να εννοούμε ότι αυτά που λέμε δεν αρκεί να δείχνουν ρεαλιστικά, πρέπει και να είναι. Για παράδειγμα, όταν υπόσχεσαι τις όποιες παροχές, ακόμη και τις μικρότερες, πρέπει παράλληλα να δηλώνεις και τον τρόπο με τον οποίο θα προέλθουν τα σχετικά κονδύλια. Κι όταν λες ότι στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα θα αυξήσεις κατά 25% τον κατώτατο μισθό και δεν συνεκτιμάς τις παρενέργειες (κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις, «μαύρη εργασία»), τότε αιθεροβατείς.
Ποτέ και για κανέναν δεν ήταν πρόβλημα πού και πώς θα ξοδέψει λεφτά. Απόδειξη το δημοσιονομικό αδιέξοδο στο οποίο περιήλθαμε. Το πρόβλημα πάντα ήταν και είναι πού τα βρίσκεις τα λεφτά. Και οι τρόποι δεν είναι πολλοί. Ή τα δανείζεσαι ή τα βγάζεις με τη δουλειά σου. Αλλά τα δανεικά είναι κομμένα πια. Και άρα μένουν μόνο τα «άλλα».
Γι' αυτά, όμως, ποτέ δεν μας είπε, ούτε και δείχνει διατεθειμένος να μας πει κάτι. Ή μήπως γνωρίζει κανείς το αναπτυξιακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο εγώ το αγνοώ; Ποιος, γιατί, με τι λεφτά και πού θα κάνει επενδύσεις; Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι οι ξένοι επενδύουν -και πολύ σωστά- μόνο όταν και όπου ξέρουν ότι θα έχουν κέρδος, και ότι οι δικοί μας, πλην σπανίων εξαιρέσεων, δεν επενδύουν ποτέ.
Για να γυρίσουμε, λοιπόν, εκεί από όπου ξεκινήσαμε, το μυστικό για ρεαλιστικές εξαγγελίες δεν είναι αν τα όσα υποσχεθεί κάποιος θα είναι λίγα ή πολλά, λογικά ή παράλογα, αλλά αν ξέρει πού και με ποιον τρόπο θα βρει τα λεφτά που χρειάζονται. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση τίποτα δεν είναι ρεαλιστικό. Συνεννοηθήκαμε;

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Απαράδεκτο φαινόμενο


Είναι βέβαιο ότι ο ΕΝΦΙΑ δεν περιλαμβάνεται στις ευτυχέστερες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Ανήκει, άλλωστε, όπως και πολλές άλλες, στις επιλογές που επέβαλε η δημοσιονομική πραγματικότητα της χώρας και είχαν πρωτίστως εισπρακτικό στόχο. Και είναι επίσης βέβαιο ότι και ο θόρυβος που προκλήθηκε ήταν δικαιολογημένος, αλλά και οι τροποποιήσεις που επήλθαν επιβεβλημένες. Ισως μάλιστα να έπρεπε να ήταν και περισσότερες.
Τίποτα, όμως, από τα παραπάνω δεν δικαιολογεί την τακτική την οποία ακολουθούν ορισμένοι -και όχι λίγοι- βουλευτές των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, οι οποίοι απροκάλυπτα θέτουν πέρα και πάνω από καθετί άλλο την εξυπηρέτηση προσωπικών σκοπιμοτήτων, επιδιώκοντας να βελτιώσουν το φιλολαϊκό τους προφίλ.
Και σε άλλα νομοσχέδια ανάλογου περιεχομένου είχε παρατηρηθεί, αλλά ειδικά στην περίπτωση του ΕΝΦΙΑ το φαινόμενο προσέλαβε μέχρι και ανεξέλεγκτες διαστάσεις, μια και απροκάλυπτα εκδηλώθηκαν πρωτοβουλίες υπέρ και της ολοκληρωτικής ακόμη απαλλαγής ορισμένων πληθυσμιακών ομάδων από την όποια φορολογική επιβάρυνση.
Τώρα, με αφορμή τον ΕΝΦΙΑ, προστίθεται και ένα άλλο, ακόμη πιο απαράδεκτο φαινόμενο. Να απειλούν ότι θα καταψηφίσουν την τροποποιημένη μορφή του ΕΝΦΙΑ βουλευτές οι οποίοι έχουν ήδη υπερψηφίσει την αρχική του και ασύγκριτα πιο επιβαρυντική για τους θιγόμενους εκδοχή του.
Εξυπακούεται ότι η φορολογική ελάφρυνση θα πρέπει να αποτελέσει από δω και πέρα βασικό στόχο της κυβέρνησης. Αλλά με συντονισμένο και προγραμματισμένο τρόπο και όχι με κίνητρο το πολιτικό όφελος του ενός ή του άλλου βουλευτή και ιδιαίτερα εκείνων που αδίστακτα μεταβάλλουν άποψη από τη μια μέρα στην άλλη, αν κρίνουν ότι τους εξυπηρετεί προσωπικά.
Αλλωστε, αν φτάσαμε στα αδιέξοδα της κρίσης, το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό σε τέτοιου είδους μικροπολιτικές και ιδιοτελείς πρακτικές του πολιτικού μας προσωπικού.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Αυτοί τώρα δικαιώνονται.

Δεν μπορείς να υπόσχεσαι ότι θα επαναφέρεις στις θέσεις τους όσους δημόσιους υπαλλήλους  απολύθηκαν , ότι θα επιστρέψεις την 13η και 14η σύνταξη στους συνταξιούχους, και ότι θα πάψεις να πληρώνεις τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας εάν οι Ευρωπαίοι δεν κουρέψουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους σου και στο τέλος να μην κάνεις τίποτα από αυτά γιατί δεν θα έχεις τα χρήματα ή τις εναλλακτικές στρατηγικές στήριξης της χώρας για να πραγματοποιήσεις της υποσχέσεις σου.
         
Αρα ήταν επωφελές για τον  κ. Τσίπρα - πριν μιλήσει στη ΔΕΘ το επόμενο Σαββατοκύριακο -να πάρει από πρώτο χέρι  μια γεύση του τι λένε ο Μόντι , ο Μπαρόζο ,ο Τρισέ, ο Ρουμπινί ,ο Αλμούνια και όλοι οι άλλοι της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας που μετείχαν στην συνάντηση της Λίμνης Κόμο . Μπορεί τώρα με μεγαλύτερη κατανόηση των προβλημάτων να ζυγίσει πολιτικά των όσων κατά καιρούς έχει υποσχεθεί το κόμμα για  να αποφασίσει ποιες από τις υποσχέσεις αυτές θα επαναλάβει και ποιες θα ξεχάσει στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη.
          
Τέλος ήταν σημαντικό και για τις σχέσεις της χώρας το ότι είδαν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδας να βγαίνει από το κομματικό του καβούκι και να μετέχει σε ένα διεθνές φόρουμ. Αλλωστε ,όπως είναι γνωστό, η Ευρώπη είναι δύναμη ενσωμάτωσης. Υπήρξαν πολλοί στις Βρυξέλλες που είχαν δει εγκαίρως ότι ο κ.Τσίπρας θέλει το χρόνο του για ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.  Αυτοί τώρα δικαιώνονται... ​

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Οι ειλημμένες δεσμεύσεις


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με τους εταίρους και δανειστές μας υπάρχει μια συμφωνία βάσει της οποίας εφαρμόζουμε μια σειρά από μέτρα για να εξυγιάνουμε την οικονομία μας. Αν τα μέτρα δεν αποδώσουν τους προβλεπόμενους στόχους, τότε παίρνουμε κι άλλα, ακόμη πιο σκληρά. Επανειλημμένα έχει συμβεί, άλλωστε.
Η συμφωνία, όμως, προβλέπει και το αντίθετο. Προβλέπει πως αν η απόδοση των μέτρων υπερβεί τους στόχους που έχουν τεθεί, τότε η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να προβεί σε ελαφρύνσεις ή σε παροχές. Κάτι δηλαδή που θα έπρεπε να ίσχυε από πέρυσι, μια και φτάσαμε στο πρωτογενές πλεόνασμα έναν χρόνο νωρίτερα απ' όσο προέβλεπε η συμφωνία. 'Η δεν είναι έτσι;
Και δεν είναι μόνο αυτή η παράμετρος που θα πρέπει να ισχύσει στη διαπραγμάτευση την οποία κάνει η κυβέρνηση. Εκείνη η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, για την οποία τόση κουβέντα γίνεται, επιβλήθηκε για να ισχύσει έως το τέλος του 2014. Κι αυτό δεν το αποφασίσαμε μονομερώς. Από κοινού με την τρόικα ορίστηκε η διάρκειά της. Γιατί να παραταθεί, όπως επιμένουν οι τροϊκανοί, αφού πάμε όλο και καλύτερα;
Δεν ξέρω πώς κρίνουν τις απορίες αυτές οι κυβερνώντες, καθώς και οι τροϊκανοί συνομιλητές τους, αλλά για τον απλό πολίτη, που υποβάλλεται υποχρεωτικά σε θυσίες οι οποίες υπερβαίνουν τις αντοχές του, είναι βασικής σημασίας. Νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν. Και η μία πλευρά αλλά και η άλλη. Οτι δεν τηρούν αυτά που λένε.
Απέναντι σ' αυτό το πρόβλημα είναι αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση. Δεν κρίνεται η μία ή η άλλη παροχή και αν και σε ποιον βαθμό θα υπάρξει. Εκείνο που πρωτίστως κρίνεται είναι η αξιοπιστία των κυβερνώντων. Διακήρυξαν με τον επισημότερο τρόπο κάποιες αποφάσεις τους και τώρα οφείλουν να αποδείξουν ότι αυτά που είπαν τα εννοούσαν.
Να ένας ακόμη μονόδρομος σ' αυτή την πεντάχρονη μνημονιακή περίοδο. Και ο κρισιμότερος ίσως απ' όσους έχουν διανύσει έως τώρα οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Γιατί από την τήρηση των δεσμεύσεων που έδωσε ίσως να κριθεί όχι μόνο η τύχη του Σαμαρά και του Βενιζέλου, αλλά και η τύχη μιας προσπάθειας που τείνει να ολοκληρωθεί και θα ήταν ολέθριο λάθος αν ξαφνικά ακυρωνόταν.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Στο μυαλό του Γ. Παπανδρέου...


Προκαταβολικά εξηγούμαι ότι η απάντηση στο ερώτημα «τι κρύβει στο μυαλό του ο Γιώργος» μπορεί να είναι πιο δύσκολη και από την αποκάλυψη του μυστικού της Αμφίπολης. Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός έκανε την αντιφατικότητα, το αλλοπρόσαλλο και την έλλειψη σχεδίου τρόπο άσκησης της πολιτικής. Κάτι σαν ένα προσωπικό ύφος και ήθος.
Μία χρήσιμη παρακαμπτήριος είναι να αρχίσουμε από τους οπαδούς του. Αυτούς που με τόση σεμνότητα συγκεντρώθηκαν για να τον τιμήσουν πρόσφατα στο Ζάππειο. Οι περισσότεροι, λοιπόν, από αυτούς, πρώτον, έχουν εγκαταλείψει προ πολλού το «υπαρκτό ΠΑΣΟΚ», δεν το ψηφίζουν καν στις εκλογές όπως βάσιμα υπαινίχτηκε ο Ευ. Βενιζέλος, και, δεύτερον, είναι «ταλιμπάν» του Γ. Παπανδρέου.
Ερώτημα κρίσης: γιατί αυτοί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ; Για να αποδοκιμάσουν τη «νεοφιλελεύθερη» μετάλλαξή του, τις πολιτικές των μνημονίων και της άγριας λιτότητας. Ποιος μας επέβαλε και υπηρέτησε τα μνημόνια; Ο Γ. Παπανδρέου και οι κυβερνήσεις του. Συμπέρασμα: οι άνθρωποι αυτοί λατρεύουν τον Γιώργο, αλλά απεχθάνονται βαθιά τις πολιτικές του! Τόμπολα...
Πριν φωνάξουμε έναν καλό ψυχίατρο, να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε καλόπιστα την αντίφαση. Ο αρχηγός μπορεί να είναι καλός, οι πολιτικές του άθλιες, αλλά να μην ευθύνεται ο ίδιος. Κάποιοι άλλοι τις επέβαλαν (τα «συμφέροντα») κι αυτός ανήμπορος να αντιδράσει τις υπηρέτησε. Κάτι σαν μία light εκδοχή του «Προμηθέα Δεσμώτη». Ακόμη και έτσι όμως, τον ψυχίατρο δεν θα τον αποφύγουμε. Γιατί αν ο αρχηγός τεκμηριώνει την αθωότητά του πάνω στην αδυναμία του, τότε ναι να τον βοηθήσουμε, όπως και όλους τους αδύναμους, να τον στηρίξουμε επίσης αν χρειάζεται, αλλά ως εδώ. Φαινόμενα «τζιχάντ» και προσωπολατρίας ούτε φυσιολογικά είναι, ούτε συνηθίζονται, ούτε επιτρέπονται. Τα υπόλοιπα, ο ψυχίατρος...
Ολα αυτά, και κυρίως η απόπειρα επαναφοράς του Γ. Παπανδρέου σε μια χώρα διαλυμένη και από τις πολιτικές που άσκησε, θα μας άφηναν παγερά αδιάφορους, αν δεν αποκάλυπταν μία τραγική αντίφαση που μας ταλανίζει ακόμη. Τη μάχη μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού. Μία διαρκής αντίφαση που τέμνει οριζοντίως και καθέτως το σύνολο του πολιτικού συστήματος και πολύ φοβάμαι ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Τα συμπτώματα πολλαπλά. Εξω από το βασίλειο του ορθού λόγου κινούνται κορυφαίες επιλογές του Μαξίμου (τελευταίο παράδειγμα ο ανασχηματισμός), όπως και αρκετοί σχεδιασμοί του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. κυβέρνηση με την ψήφο των ΑΝΕΛ του Καμμένου). Ας είναι, λοιπόν, καλά ο Γιώργος για να μας θυμίζει ότι ο ανορθολογισμός παραμένει ακόμη μία τεράστια δύναμη στην πολιτική ζωή της χώρας. Κάτι είναι κι αυτό...

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Η χώρα χρειάζεται ενεργούς πολίτες

Η χώρα χρειάζεται ενεργούς πολίτες
Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν αυτοί που μας καταδικάζουν. Ηταν απόντες στα σαραντάχρονα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Στις δύο εκδηλώσεις για την επέτειο τα ίδια στελέχη που κυβέρνησαν τη χώρα, κοντά είκοσι χρόνια, ήταν παρόντα. Για το πώς φτάσαμε έως εδώ, να συγκυβερνούν με τη Δεξιά, κανένας δεν απάντησε. Ούτε ο Γ. Παπανδρέου, ούτε ο Ευ. Βενιζέλος. Ο Κώστας Σημίτης τόνισε πως Γ. Παπανδρέου έκανε ζημιά στο κόμμα και στη χώρα με το να πει πως «λεφτά υπάρχουν».
Αυτοί που «καταδικάζουν» τα έχουν λίγο χαμένα. Τώρα συνειδητοποιούν πως καταδικάζουν και τους εαυτούς τους που... πίστεψαν. Η ζημιά δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και ψυχολοϊδεολογική. Η αμφιβολία ότι τίποτα δεν αλλάζει. Η απογοήτευση, το άγχος της επιβίωσης, η αγανάκτηση, όλοι μας κοροϊδεύουν. Αν γίνει μαζική κατάσταση, σημαίνει γινόμαστε όχλος και ο φασισμός δεν χρειάζεται ένδυμα μελανοχίτωνος, εκσυγχρονίζεται και φοράει κουστούμι δημοκρατικό. Η σύγχυση και ο θυμός γίνονται κακοί σύμβουλοι. Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί «σχιζοφρενικά». Δεν ξέρει τι θέλει, γιατί αν ήξερε δεν θα καταντούσε φορολογικό «υποζύγιο». Ενα μεγάλο μέρος, πλειοψηφικό, πάει να πιαστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ δεν πιάνεται από πουθενά και το ΠΑΣΟΚ πιάνεται από τα μαλλιά του να μην πνιγεί. Ολες οι προσπάθειες να αλλάξει το πολιτικομματικό σκηνικό, προς την Κεντροαριστερά ή την Κεντροδεξιά, έχουν αποτύχει. Με τα ίδια πρόσωπα και με τα παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο πολιτικό υποκείμενο και μάλιστα χωρίς τη συμμετοχή ενεργοποιημένων κοινωνικά και πολιτικά ανθρώπων, αποδεσμευμένων από κομματικές προκαταλήψεις. Το πρόβλημα, εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή ή εκλογές, είναι δίλημμα εκβιαστικό. Ο λαός στις κατ' ιδίαν συζητήσεις πιστεύει πως θα βρεθούν «εξωνημένοι» βουλευτές που θα ψηφίσουν έναν Πρόεδρο διακοσμητικό, καθότι δεν έχει πραγματική εξουσία. Κι αν δεν «βρεθούν» και γίνουν εκλογές, από τις κάλπες θα δοθεί η εκκίνηση για τη ριζική ρήξη και ανατροπή του συστήματος διαφθοράς και εκμετάλλευσης που μας έφερε έως εδώ.
Η πορεία και η διαδρομή, όμως, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση των εργαζομένων και μη, που θα πρέπει να πάρουν τις «τύχες» τους στα χέρια τους. Χωρίς την ενεργητική συμμετοχή, σε μια αμεσοδημοκρατική κοινωνία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να κυβερνήσει. Δεν γίνεται να βαδίσουμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια, θα πρέπει να τα ξεριζώσουμε. Ο καθένας θα πρέπει να αποκτήσει την προσωπική του ευθύνη για να διεκδικήσει τις κοινωφελείς συλλογικές και εθνικές απαντήσεις και λύσεις, τις οποίες οφείλει να στηρίξει. Τα λεφτά υπάρχουν, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αν υπήρχε δίκαιη, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής τους δημοκρατίας, αναδιανομή του παραγόμενου ιδιωτικού και δημόσιου εισοδήματος κι αν εξέλειπαν όλοι αυτοί οι ελάχιστοι που εκμεταλλεύονται την κρίση και απομυζούν κέρδη από αυτήν, δηλαδή από μας που είμαστε υποτίθεται ιδιοκτήτες του δημόσιου πλούτου, τότε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα...

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν μετριέται σε αριθμούς η συντριβή του εργαζομένου

Δεν μετριέται σε αριθμούς η συντριβή του εργαζομένου που ξαφνικά βρίσκεται εκτός του πλαισίου της εργασίας του, ούτε ο φόβος του νέου που δεν μπορεί να ελπίζει σε μια δουλειά με κάποια σταθερότητα. Γνωρίζουμε από δικούς μας ανθρώπους, αν δεν το ζούμε οι ίδιοι, τι σημαίνει να πρέπει να αναπροσδιορίσει κανείς την ταυτότητά του επειδή βρέθηκε εκτός εργασίας ή επειδή ο κλάδος που τον απασχολούσε δεν προσφέρει ευκαιρίες. Ο εργαζόμενος βρίσκεται σε μια ιεραρχία, με σαφή όρια, ευθύνες και υποχρεώσεις. Η αίσθηση του εαυτού του και η κοινωνική του θέση ορίζονται από τη σχέση με τη δουλειά του. Οσο καθυστερεί η ανάπτυξη, όποιος οδηγείται ξαφνικά στην απραξία δεν αντιμετωπίζει μόνο την απώλεια της εργασίας αλλά και τον φόβο του αγνώστου – δεν γνωρίζει ούτε πότε θα βρει δουλειά ούτε σε ποιον τομέα. Ολόκληροι κλάδοι, αμέτρητες επιχειρήσεις, δεν θα επανακάμψουν· πολλοί εργαζόμενοι θα πρέπει να βρουν άλλο αντικείμενο εργασίας. Από το 2010 έως το 2013, ο αριθμός των απασχολουμένων μειώθηκε κατά 930.000 άτομα, αριθμός που αγγίζει σχεδόν κάθε οικογένεια.

Η κρίση και η παρατεταμένη ύφεση οδήγησαν όχι μόνο στην αύξηση της ανεργίας, αλλά στην εξίσου ολέθρια υποτίμηση των επαγγελματικών αξιών. Σύμφωνα με την έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, «στη διάρκεια των ετών 2010-2013, σε τρέχουσες τιμές, οι αποδοχές εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων μειώθηκαν κατά 41 δισ. ευρώ». Εργαζόμενοι, δηλαδή, πληρώνονται λιγότερο για την εργασία τους, ενώ, λόγω απολύσεων, συχνά έχουν περισσότερη δουλειά να διεκπεραιώσουν. Αλλοι, πάλι, αναγκάζονται να απασχολούνται σε θέσεις κατώτερες των ικανοτήτων τους ή να μεταναστεύουν. Σε κάθε περίπτωση, η επένδυση σε σπουδές και σε εργασιακή πείρα εξανεμίζεται από την ελληνική οικονομία.

Από την άλλη, πολλοί εργοδότες κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν τις επιχειρήσεις τους, μειώνοντας το κόστος αλλά και την ποιότητα. Υποτιμώντας την αξία των εργαζομένων και των προϊόντων, ανοίγουν τον δρόμο για επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τους ανέργους (με χαμηλότατους μισθούς και συχνά χωρίς κοινωνική ασφάλιση) παράγοντας ΦΘΗΝΑ προϊόντα. Στο τέλος, αυτές οι νέες επιχειρήσεις θα αποκλείσουν τις καλύτερες εταιρείες από την αγορά – άλλη μία υποτίμηση κι αυτή.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η έκθεση της ΓΣΕΕ λέει ότι η ανάπτυξη και η απασχόληση μπορούν να εκτονωθούν εάν «μειωθούν οι τιμές των εγχώριων προϊόντων, αυξηθούν οι μισθοί και εάν σε μακροχρόνια διάρκεια βελτιωθεί η διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα μέσω ενός επενδυτικού προγράμματος τεχνολογικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης». Ουδείς διαφωνεί. Αλλά έως την ώρα που θα αποδώσουν εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα, ο καθένας πρέπει να κρατήσει ζωντανή την αίσθηση της αξίας του.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Παρακμή


Αποφύγαμε να καταγγείλουμε χθες τις αθλιότητες σε βάρος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλου, από φιλικά προσκείμενους στον προκάτοχό του, Γ. Παπανδρέου, κλακαδόρους και υπό την προφανέστατη ανοχή ή και ενθάρρυνσή του. Αναμέναμε ότι ίσως αντιλαμβανόταν το βαρύτατο πολιτικό αλλά και προσωπικό ολίσθημά του.
Δυστυχώς, οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Ακόμη και μετά την πάροδο 24ώρου ο υπό φυσιολογικές συνθήκες ευγενέστατος πολιτικός δεν βρήκε δυο λόγια, για να μετριάσει έστω τις εντυπώσεις από τα όσα ο αδυσώπητος τηλεοπτικός φακός κατέγραψε και η κοινή γνώμη παρακολούθησε. Και μάλιστα στη διάρκεια μιας εκδήλωσης όπου ο Γ. Παπανδρέου ήταν οικοδεσπότης και ο Ευ. Βενιζέλος καλεσμένος του.
Οι συνέπειες είναι προφανέστατες. Οι αυθόρμητες ή προσχεδιασμένες (λίγο ενδιαφέρει) ακρότητες διαμορφώνουν αυτονόητα σκηνικό διάσπασης με αποκλειστικά υπεύθυνο γι' αυτό τον πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος, στην προσπάθειά του να επανακτήσει ενεργό πολιτικό ρόλο, δεν διστάζει να υπονομεύσει όχι μόνο την ενότητα του ΠΑΣΟΚ αλλά και την πορεία του οικονομικοπολιτικού εγχειρήματος, το οποίο ο ίδιος ξεκίνησε, τη στιγμή που αυτό εισέρχεται στη φάση της επιτυχούς ολοκλήρωσής του.
Δυστυχώς για τον Γ. Παπανδρέου τα γεγονότα είναι και πρόσφατα και γνωστά σε όλους. Και κυρίως στο ενδεχόμενο κομματικό ακροατήριό του. Που, ασχέτως της όποιας απόψεως έχει για τον έναν ή τον άλλον πολιτικό, γνωρίζει πολύ καλά ότι ακόμη και σήμερα ισχύει βασικά η δανειακή συμφωνία την οποία εκείνος προσυπέγραψε με τους εταίρους και δανειστές μας και ότι η παράδοση της κυβερνητικής σκυτάλης στη ΝΔ έγινε ουσιαστικά από τον ίδιο και έπειτα από διαπραγμάτευση με τον Α. Σαμαρά και τον Γ. Καρατζαφέρη.
Ωστόσο, εκείνο που θλίβει περισσότερο είναι η εκδήλωση την οποία επέλεξε ο Γ. Παπανδρέου για να δώσει το στίγμα των προθέσεών του. Θεωρεί ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσει τα 40χρονα του Κινήματος και προσωπικά τον πατέρα του;

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Με ποιους και πώς


Υπάρχουν συμπεριφορές και καταστάσεις που δεν γίνεται να τις αποφύγει ένα πολιτικό κόμμα. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν διαφωνίες για τους στόχους του κόμματος και για τα μέσα με τα οποία θα επιτευχθούν. Αλλά κάτι που επίσης δεν είναι δυνατόν να μη συμβαίνει είναι η προσπάθεια σταδιακής σύγκλισης των διαφορετικών απόψεων, έτσι ώστε να υπάρχει ένα μίνιμουμ κοινής αποδοχής για τα διάφορα, και κυρίως τα σοβαρά, θέματα. Οπως είναι, για παράδειγμα, οι πολιτικές συμμαχίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει εκλογές. Δικαίωμά του να τις θέλει. Αλλά για να κυβερνήσει, ακόμη κι αν γίνουν εκλογές και τις κερδίσει, θα χρειαστεί κυβερνητική συνεργασία και στήριξη. Και είναι γνωστό ότι στο θέμα αυτό ο καθένας λέει «το μακρύ του και το κοντό του». Συμπεριφορά που κάποτε πρέπει να σταματήσει.
Ο Ν. Παππάς δεν είναι «ο καθένας», είναι το δεξί χέρι του Τσίπρα και οι όποιες απόψεις του χρεώνονται υποχρεωτικά και σ' εκείνον. Αρα όταν αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για τους ΑΝΕΛ είναι σαν να το κάνει ο ίδιος ο Τσίπρας. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει στα σοβαρά κόμματα. Γιατί, για να σε πάρει στα σοβαρά ο ψηφοφόρος, πρέπει τουλάχιστον να ξέρει ποιον, εκτός από σένα, θα φορτωθεί αν σε ψηφίσει.
Επ' αυτού, λέει το ρεπορτάζ, ο Τσίπρας θα προτείνει στη Θεσσαλονίκη «έναν μεγάλο συνασπισμό εναντίον της δικομματικής κυβέρνησης», ένα είδος αντιμνημονιακού προσκλητηρίου. Μόνο που δεν θα κληθούμε να επιλέξουμε με την ψήφο μας αν θέλουμε να μείνει ή όχι η συγκυβέρνηση, αλλά και ποιος θα τη διαδεχτεί. Κι εδώ τα πράγματα μπερδεύονται.
Οσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, ο όρος «μνημονιακή συγκυβέρνηση» αποτελεί πολιτική πρόταση. Ξέρεις τι σε περιμένει. Ο όρος «αντιμνημονιακός συνασπισμός» είναι αέρας κοπανιστός. Χωράει, θεωρητικά, από το φασισταριό του Μιχαλολιάκου μέχρι και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και καλό θα είναι να καταλάβουν επιτέλους στην Κουμουνδούρου ότι στόχος τους δεν είναι απλώς και μόνο να νικήσουν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο αλλά και να κυβερνήσουν τη χώρα. Αλλά, για να γίνει αυτό, θα πρέπει από πριν να ξέρουν με ποιους και πώς θα το καταφέρουν.