Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Δυόμισι χρόνια τώρα ακούμε για μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις δεν βλέπουμε.


Η αδυναμία του συνόλου του πολιτικού συστήματος να συμφωνήσει και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που όφειλε σε αυτό το αναποτελεσματικό και πολλές φορές φαύλο κράτος καθιστούν για άλλη μια φορά την ελληνική πλευρά ως τον πιο αδύναμο κρίκο στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με το δημιούργημά τους, τον κρατικό μηχανισμό, υπεράνω όλων…

Είναι καταπληκτικά αυτά που ακούμε κάθε μέρα. Σε μια χώρα με 1,5 εκατ. ανέργους, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν πρόκειται να γίνει καμιά απόλυση στο Δημόσιο. Προφανώς ο υπουργός δεν βλέπει καμιά από τις παθογένειες του τομέα του οποίου προΐσταται, δεν αντιλαμβάνεται τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και πολύ περισσότερο βέβαια δεν τον ενδιαφέρει αν οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα φτάσουν τα τρία εκατομμύρια. Το μαγαζάκι μας να είναι καλά…

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος και αυτής της διαπραγμάτευσης και με τα μέτρα που είναι προ των πυλών πάλι αυτοί θα πληρώσουν το μάρμαρο. Για το ελληνικό πολιτικό σύστημα το κράτος δεν είναι απλώς ταμπού, είναι η ιερή αγελάδα που κανείς δεν την πειράζει.

Δυόμισι χρόνια τώρα ακούμε για μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις δεν βλέπουμε. Ούτε εμείς ούτε οι δανειστές μας. Και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αυτό το αναποτελεσματικό, δυσκίνητο, υδροκέφαλο και φαύλο κράτος δεν πρέπει να αλλάξει. Και δυστυχώς τώρα πια, οι αλλαγές αυτές πρέπει να γίνουν με διαδικασίες- εξπρές. Ας σταματήσουν ο κ. Μανιτάκης, ο κ. Τσίπρας και όλοι όσοι τέλος πάντων βάζουν πάνω από το εθνικό συμφέρον τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες και ας στηρίξουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Εχουν ιστορική ευθύνη.