Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Δεν είναι εύκολα αυτά που μας περιμένουν.

Μέχρι τώρα δεν το έχουμε κάνει. Ή μάλλον κάναμε τα εύκολα κι αποφύγαμε τα δύσκολα. Λεηλατήσαμε συντάξεις και χαμηλόμισθα και μεσαία νοικοκυριά, αλλά δεν αγγίξαμε τη φοροδιαφυγή, δειλιάσαμε μπροστά σε μεταρρυθμίσεις που θα έθιγαν βολεμένους. Κι όσο δεν κάναμε τα δεύτερα, αναγκαζόμασταν να μεγαλώνουμε τη δοσολογία στα πρώτα.
Πόσο καλή ή κακή ήταν η συνταγή που μας έδωσαν. Είναι ένα ερώτημα που η απάντησή του δεν είναι καθόλου εύκολη. Σίγουρα δεν μας εξασφάλισε τη θεραπεία που μας υποσχόταν. Αλλά κι εμείς δεν εφαρμόσαμε τη συνταγή με την ακρίβεια και τη συνέπεια που οφείλαμε. Τι βάρυνε, άραγε, περισσότερο στην αποτυχία αυτή; Η ανικανότητα του «γιατρού» ή η ασυνέπεια του «ασθενούς»;
Σ' ανάλογη κατάσταση βρισκόμαστε και τώρα. Ή ενδεχομένως και δυσκολότερη από τις προηγούμενες. Οι οιωνοί δείχνουν καλοί. Ιδιαίτερα τα τελευταία εικοσιτετράωρα εταίροι, δανειστές και θεσμικοί παράγοντες μοιάζουν ν' ανταγωνίζονται σε αισιοδοξία για το πακέτο που μας περιμένει και τις προοπτικές που μας διανοίγονται. Αλλά την τελευταία και καθοριστική λέξη θα την πούμε εμείς. Με όσα θα κάνουμε ή δεν θα κάνουμε.
Δεν είναι εύκολα αυτά που μας περιμένουν. Για την ακρίβεια, είναι τα δυσκολότερα απ' όσα αποδεχθήκαμε έως τώρα να κάνουμε. Κι αυτήν τη φορά είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε. Ούτε υστερήσεις δικαιολογούνται, ούτε καθυστερήσεις επιτρέπονται. Ή θα κάνουμε το άλμα που θα μας οδηγήσει απέναντι ή θα βρεθούμε παγιδευμένοι σ' έναν αδιέξοδο λαβύρινθο.
Αποκλειστικά δική μας επιλογή θα είναι το όποιο αποτέλεσμα. Ξέρουμε τι μας περιμένει και ξέρουμε και τι διακυβεύεται. Ξέρουμε καλά και τις παγίδες και τις δυσκολίες. Αλλά ουσιαστικά παίζουμε την τελευταία μας παρτίδα, τα χαρτιά που κρατάμε είναι καλά, στον δρόμο μπορεί να γίνουν και καλύτερα, αλλά όλα θα εξαρτηθούν από αυτούς που παίζουν για λογαριασμό μας. Από την αποφασιστικότητά τους.