Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Αυτό το δύσοσμο και τυμπανιαίο πτώμα του πολιτικού μας συστήματος είναι πλέον ανάγκη να ενταφιαστεί στα σκουπίδια της Ιστορίας.

Η χώρα έχει το μαύρο της το χάλι και το γνωρί­ζουν όλοι μηδενός εξαιρουμένου πολιτικοί και πο­λίτες, ωστόσο η ανικανότητα και η ατολμία της κυ­βερνητικής πελατειακής πολιτικής δεν έχει προη­γούμενο. Η κυβέρνηση επίσης δεν έχει το άλλοθι των συντριπτικών αντιδράσεων αλλά και της εγκλη­ματικά επιπόλαιης, επικίνδυνης και χαοτικής αντι­πολίτευσης που της ασκείται. Είχε όλο τον χρόνο και τη λαϊκή εντολή, την ισχυρότερη πολιτική νομι­μοποίηση σε μια δημοκρατία, να πάρει τα επώδυνα και σωστά μέτρα, να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της, να φέρει τα πρώτα αποτελέσματα, να δημι­ουργήσει προοπτικές εξόδου από την κρίση, να με­τατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα της μεταπολίτευσης, να χαρίσει ελπί­δα. Ωστόσο, το παλιό ΠΑΣΟΚ, το απεχθές, το βαθύ ΠΑΣΟΚ με τις ρεμούλες, την ασυδοσία, την ατιμω­ρησία, απέκτησε ξαφνικά σοσιαλιστική συνείδηση κι ευαισθησίες χρεώνοντας τελικά στον Έλληνα πολίτη πολύ ακριβά τον φτηνό και χυδαίο λαϊκισμό του. Το δε νέο ΠΑΣΟΚ με τη σειρά του μοιάζει να μην γνωρίζει πρόσθεση και αφαίρεση, καθώς μας έβαλε να μαζεύουμε αποδείξεις για να χρεώσουμε τελικά περισσότερο το ήδη χρεοκοπημένο κράτος. Έτσι φτάσαμε σε μια κοινωνία ετοιμοθάνατη, που, αντί να της χορηγήσουν οξυγόνο, την απειλούν να της κόψουν το ρεύμα. Λάθος· το ρεύμα έχει ήδη κοπεί, ο ασθενής έχει ήδη αποβιώσει, ωστόσο το θλιβερό πολιτικό σύστημα κοιτά την πάρτη του, τα στενά κομματικά του οφέλη, και τρέμει στην ιδέα ότι στον γκρεμό θα παρασυρθεί κι αυτό. Αυτός εί­ναι ο φόβος των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και των λοιπών κομμάτων της αριστεροδεξιάς, που κόπτονται για τα λαϊκά συμφέρο­ντα, κατά τρόπο που προκαλεί τη βαθιά μας θλίψη, τον αποτροπιασμό μας, μας απελπίζει, μας τρομά­ζει, αλλά ταυτόχρονα και μας εξαγριώνει. Αυτό το δύσοσμο και τυμπανιαίο πτώμα του πολιτικού μας συστήματος είναι πλέον ανάγκη να ενταφιαστεί στα σκουπίδια της Ιστορίας.