Πολλή προεδρολογία γίνεται, που φτάνει μέχρι την μπουρδολογία. Αναλύσεις επί αναλύσεων, μέχρι στοιχήματα «αλά Αγγλία» παίζονται για το αν θα βγάλει η παρούσα Βουλή Πρόεδρο και αν θα πάμε σε εκλογές εθνικές.
Πάμε να ξεχάσουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και ότι η δίμηνη παράταση, η μνημονιακή, λειτουργεί σαν το μαρτύριο της σταγόνας πάνω στο κορμί του καθενός μας, συνεπώς πάνω στο σώμα της πατρίδας μας. Η αναθεώρηση του Συντάγματος, αν υπήρχε πολιτική βούληση από τους συγκυβερνώντες, θα μπορούσε να είχε γίνει, αλλά και αυτή η παράμετρος χρησιμοποιείται σκοπίμως και για πολιτικοεπικοινωνιακούς λόγους. Ο Πρόεδρος λειτουργεί ως ανώτατος άρχων, αλλά είναι «αδύναμος» και καταντάει διακοσμητικό στοιχείο της πολιτειακής ζωής και μέχρι τώρα κανένας τους δεν έχει γυρίσει πίσω έστω και ένα νομοσχέδιο, που σημαίνει προσυπογράφει τις κυβερνητικές αποφάσεις και καθίσταται συνένοχος και συνυπεύθυνος.
Η προεδρική δημοκρατία και η άμεση εκλογή από τους πολίτες προϋποθέτουν τη λαϊκή εξουσία. Πάνω στο σώμα της δημοκρατίας οι «βιαστές» της αφήνουν τα σημάδια τους κι αυτό γίνεται γιατί η συμμετοχή των ενεργών πολιτών δεν έχει να κάνει με την κοινωνική, πολιτική και προσωπική καθημερινότητά του, αλλά με το τι αποφασίζουν οι άλλοι αντί γι' αυτόν.
Η οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια πολλά προβλήματα, που μέχρι τώρα ήταν κουκουλωμένα. Η ανάγκη η προσωπική και η κοινωνική αναγκαιότητα μας ωθούν να δούμε διαφορετικά τη ζωή, να ξεφύγουμε από τον καταναλωτισμό που μας είχαν σπρώξει και να ανακαλύψουμε τις απίθανες και μέγιστες δυνάμεις που κρύβει ο εαυτός μας, κι αυτό γίνεται γιατί αναπτύσσεται ένα κλίμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Αναπτύσσεται και το πνεύμα της συλλογικότητας και η απελευθέρωση από κομματικές δεσμεύσεις. Οι προσωπικές ευαισθησίες θα πάνε να συναντηθούν με τις κοινωνικές ευαισθησίες και ο ατομικισμός και η ιδιώτευση θα αρχίσουν να υποχωρούν.
