Τους βαρέθηκα

Οταν μετά το τραγελαφικό δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός πάσχισε να σώσει την παρτίδα αποτρέποντας τη χρεοκοπία, κλείνοντας κατ' αρχάς τη συμφωνία και αποδεχόμενος την εσωκομματική ρήξη, έμεινα με την εντύπωση ότι επιτέλους κάτι είχε αρχίσει, έστω και καθυστερημένα, να καταλαβαίνει. Διαψεύστηκα, όμως. Γιατί ήρθε, βλέπετε, ο ανασχηματισμός, άρχισαν και οι φήμες για εκλογές το φθινόπωρο και δικαιώθηκαν όσοι πιστεύουν ότι η περίπτωσή του είναι ανίατη.

Ξέρω, βέβαια, ότι δεν φταίει μόνο αυτός. Φταίνε, ενδεχομένως περισσότερο, και όσοι του πιπιλίζουν το μυαλό ότι είναι «κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού» και ότι προσφεύγοντας στις εκλογές τούς καθαρίζει όλους (εσωκομματικούς και μη), εξασφαλίζει αυτοδυναμία και ζει αυτός καλά κι εμείς καλύτερα. Και φαίνεται ότι τους πιστεύει. Αν και θα 'πρεπε να είχε καταλάβει πια ότι οι μοναδικοί κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού είναι οι εταίροι και δανειστές.

Εχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να ακούω τον κάθε ανευθυνοϋπεύθυνο να πολιτεύεται με κούφιες μεγαλοστομίες και να γράφει τον τόπο και το μέλλον του στα παλιά του τα παπούτσια. Κουράστηκα να βλέπω να υποδύονται τους σωτήρες άνθρωποι που είναι αποδειγμένα ανίκανοι να διαλέξουν μερικούς συνεργάτες της προκοπής και αναθέτουν τη διαχείριση κρίσιμων τομέων της κοινωνικής και της οικονομικής ζωής σε ανίκανους ή ψώνια. Με αηδιάζει αυτή η βλακώδης απόρριψη του πρόδηλου από ανθρώπους που πλασάρουν ανενδοίαστα ως συνταγές σωτηρίας τα αδιέξοδά τους.

Είμαστε, ακόμη, με το ενάμισι πόδι στη χρεοκοπία και η μοναδική ελπίδα σωτηρίας είναι να κάνουμε ό,τι έκαναν και όσοι άλλοι βρέθηκαν στη θέση μας, αλλά κατάφεραν να γλιτώσουν. Μόνοιασαν, δούλεψαν μαζί και τα έβγαλαν πέρα. Απλά και λογικά πράγματα. Αλλά άγνωστα σε εμάς. Που ακόμη και τώρα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι μονόδρομος να καθίσουμε σε ένα τραπέζι όλοι οι φιλοευρωπαίοι, να φτιάξουμε μια κυβέρνηση με πανίσχυρη πλειοψηφία και να αποδείξουμε στους εταίρους μας ότι θα το εφαρμόσουμε το πρόγραμμα, θα ξεπεράσουμε την κρίση και μετά θα δούμε ποιον θα εμπιστευτούμε για τη συνέχεια.

Αλλωστε, τώρα άλλοι αποφασίζουν τι πρέπει να κάνουμε. Απλώς σε εμάς εναπόκειται να το κάνουμε σωστά.