Οι προεκλογικές υποσχέσεις δεσμεύουν όσους τις πιστεύουν και όχι όσους τις λένε. Αυτή τη γνωστή ρήση θα πρέπει να έχουν κατά νου όσοι ακούνε αυτές τις μέρες πολιτικούς να τους υπόσχονται καλύτερες μέρες (στο πλαίσιο του μνημονίου), διαπραγματεύσεις με την τρόικα (στο πλαίσιο του μνημονίου), βελτίωση συντάξεων (στο πλαίσιο του μνημονίου), ανάπτυξη με γενικότητες (στο πλαίσιο του μνημονίου) και της... Παναγιάς τα μάτια (στο πλαίσιο του μνημονίου πάντα!).
Ο τρόπος με τον οποίο κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα πορεύονται προς τις εκλογές δείχνει ότι δεν έχουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τι έχει συμβεί και η χώρα, το πολιτικό σύστημα, περνάει τη μεγαλύτερη κρίση από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
- Ρουσφετολογικές αποφάσεις και τροπολογίες από τους βουλευτές και υπουργούς και των δυο κομμάτων που στηρίζουν και μετέχουν στην κυβέρνηση.
- Τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις με σκιαμαχίες, χωρίς μια ουσιαστική, πειστική και ολοκληρωμένη πρόταση για το μέλλον.
- Συγκρότηση ψηφοδελτίων με θυγατέρες, γιους και πρόσωπα του «συστήματος» για αλίευση ψήφων από τα κορόιδα τους ψηφοφόρους (προσοχή, είπαμε: μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται).
- Προεκλογική εκστρατεία εξπρές, σχεδόν στη ζούλα, μήπως και ο κόσμος ξανατσιμπήσει.
- Εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επιχείρηση φόβου για ακυβερνησία και κατάρρευση της χώρας (κι άλλη;).
- Πλασάρισμα νέων μέτρων, σάρωμα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, ως προϋπόθεση για τη σωτηρία της χώρας (ξανά).
- Διατήρηση των προνομίων των κομμάτων, με προνομιούχες ρυθμίσεις στις τράπεζες.
Και όλα αυτά, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Σαν να μην κατανοούν ότι ο κόσμος (που έχει την κύρια ευθύνη γιατί χρόνια τώρα ανέχθηκε και στήριξε ένα τέτοιο σύστημα) τα έχει πάρει στο κρανίο μαζί τους.
Αν δεν δείξει την οργή του στην κάλπη, με περισσότερη σκέψη για κόμματα και πρόσωπα, η ιστορία θα επαναληφθεί, και αυτή τη φορά όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία.
