Δύο πράγματα είναι αναπόφευκτα για τη σημερινή Ελλάδα: ο ρεαλισμός και η συναίνεση. Η κυβέρνηση Τσίπρα προσγειώθηκε απότομα στη σκληρή πραγματικότητα, καθώς βρέθηκε απέναντι σε ένα συμπαγές μέτωπο στην Ευρωζώνη και την ΕΚΤ που κρατάει τα «κλειδιά» για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Οι εταίροι μας δείχνουν αποφασισμένοι να ελαφρύνουν το χρέος και τους στόχους δημοσιονομικής προσαρμογής. Απαιτούν όμως πρώτα μεταρρυθμίσεις, που ούτε ο κ. Παπανδρέου ούτε όμως και ο κ. Σαμαράς τόλμησαν. Θα τολμήσει ο κ. Τσίπρας; Εκανε το λάθος να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες προεκλογικά. Εγινε ουσιαστικά όμηρος συντεχνιών σε κάθε τομέα, ενώ πολλά στελέχη του κόμματός του εμφορούνται από ιδέες που ταιριάζουν σε λατινοαμερικανικά κινήματα, όχι ευρωπαϊκά κόμματα. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει μια μεγάλη μερίδα πολιτών που θέλει πραγματικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα απελευθερώσουν τις ικανότητες του Ελληνα και θα οδηγήσουν στην υγιή ανάπτυξη. Θα τολμήσει να την εκφράσει ο κ. Τσίπρας; Αν ναι, θα βρει τη στήριξη για να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις που θα γυρίσουν σελίδα για τη χώρα. Αν προτιμήσει τους βολεμένους, τις συντεχνίες και το κρατικοδίαιτο παρασιτικό κεφάλαιο θα βρει πρόσκαιρους συμμάχους στον δρόμο προς τη δραχμή.
