Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Απολύει, αξιολογεί όπως ακριβώς προσέλαβε.

Σήμερα ένας από τους τρόπους για να παρατείνει τον πολιτικό του βίο το κομματικό σύστημα είναι να αποδεσμευτεί από τις δουλείες του. Εν ανάγκη αυτούς που έχωσε από το παράθυρο, να τους πετάξει στο πέλαγος. Να απολύσει, να εξαφανίσει. Τι θα περίμενε κανείς τώρα την περίοδο που έσκασε σαν καρπούζι η κρίση; Το πολιτικό σύστημα εξουσίας να δει αυτό που δεν έβλεπε: την παραγωγική δομή της χώρας, να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, αυτό που πρέπει να συμβεί στο μέλλον (τη στρατηγική εξέλιξη δηλαδή) και να διορθώσει. Να κάνει «οικονομία πόρων», όχι από τον θάνατο ανθρώπων, αλλά από την ένταση της αποδοτικότητας.
Να ανασχεδιάσει με βάση υπαρκτές και όχι επινοημένες κοινωνικές ανάγκες, να καταμερίσει δεξιότητες και ταλέντα. Η αναδιάρθρωση του κράτους με βάση τις οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες θα έβγαζε στην επιφάνεια τα προβλήματα, τις καταχρήσεις, θα τεκμηρίωνε τις χρησιμότητες. Μία λογική αναδιάταξη, τίμια, με βάση ανάγκες, δεν θα φόβιζε, δεν θα πείσμωνε κανέναν, άρα πολιτικά θα ήταν λειτουργικότερη και κυρίως θα ήταν υψηλής παραγωγικής απόδοσης. Τι γίνεται στην πραγματικότητα; Το σύστημα αξιολογεί με ποσοστά. Απολύει με ποσοστά. Τόσοι από δω, τόσοι από κει. Ακούει, όχι κάποιες δομημένες οικονομικοπαραγωγικές ανάγκες (που υποτίθεται διευκολύνει), αλλά κάποια «προαπαιτούμενα», συνήθως αστόχαστα και γραφειοκρατικά, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Απολύει, αξιολογεί όπως ακριβώς προσέλαβε. Με απόλυτη μεταβλητότητα κριτηρίων, για να φανεί μόνο ένα: Φεύγει αυτός που δεν έχει «δόντι». Εάν ο ανορθολογισμός ήταν αυτός που διόγκωσε το κράτος και ο εξορθολογισμός είναι αυτός που το μειώνει με αυτόν τον τρόπο.

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Το «θέαμα χωρίς άρτο» φέρνει κατάθλιψη και πόνο στο στομάχι.

Τα μπάνια του λαού έχουν αρχίσει, το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά, αλλά επτά στους δέκα Νεοέλληνες δεν θα πάνε διακοπές, αφού βρίσκονται σε παρατεταμένες διακοπές λόγω ανεργίας. Το «θέαμα χωρίς άρτο» φέρνει κατάθλιψη και πόνο στο στομάχι. Η κρίση που περνάμε είναι πολύπλευρη και πολυπλόκαμη, δεν μπορεί να κουκουλωθεί, από τους συγκυβερνώντες, συνυπεύθυνους που οδήγησαν την πατρίδα μας, δηλαδή εμάς, στο όνομα της «σωτηρίας» στο έσχατο σημείο της ανέχειας. Δεν είναι μόνο οι άνεργοι, δεν είναι οι νέοι που έφυγαν και φεύγουν στο εξωτερικό, δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που τρέμει η ψυχή τους για την επαύριο, που κατεπειγόντως στα θερινά τμήματα της Βουλής, σχεδόν εν κρυπτώ, καθορίζεται διά νόμων η ζωή τους, αλλά και διά του νομοσχεδίου για το χωροταξικό - πολεοδομικό καταστρέφεται ή θα καταστραφεί ό,τι έχει απομείνει από το περιβάλλον και την ομορφιά της πατρίδας μας.
Εχουμε δει να βρίσκονται, εν πολλοίς, στο απυρόβλητο αυτοί οι έχοντες και κατέχοντες και να κερδοσκοπούν εκμεταλλευόμενοι την κρίση την οικονομική, που την πληρώνει ακριβά η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Οι εφοπλιστές βρίσκονται στο «αφορολόγητο». Οι τραπεζίτες εισπράττουν για να σώσουν τις τράπεζές τους στο όνομα της «ρευστότητας στην αγορά», αλλά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία έφτασε στο 30%. Για ποιες επενδύσεις μιλούν οι συγκυβερνώντες; Πού τη είδαν την «παραγωγική ανάπτυξη»;
Είναι εξόφθαλμο, με το χωροταξικό νομοσχέδιο η χώρα μας παραδίδεται βορά στα ασύδοτα και αδίστακτα επιχειρηματικά συμφέροντα, στους «αετονύχηδες» υποτιθέμενους επενδυτές, που δεν ορρωδούν προ ουδενός. Δεν θα μείνει πλατεία και δημόσιος ή ιδιωτικός χώρος ελεύθερος. Αν έρθει, που θα έρθει, και το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, τότε στο όνομα της ανάπτυξης πάλι και του «υψηλού» και μαζικού τουρισμού θα ψάχνουμε να βρούμε την «πλεούμενη πατρίδα» μας. Οταν υπάρχει εμπορευματοποίηση των πάντων, εκποιείται και η ίδια μας η ζωή. Γι' αυτό δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και την εμπορευματοποίηση, για παράδειγμα, του αθλητισμού και τα κέρδη που φέρνουν οι διοργανώσεις. Το 61% των Βραζιλιάνων δεν ήθελε τη διοργάνωση του Μουντιάλ. Αισθάνθηκε τη βία την ώρα που αγωνιζόταν έξω από τα γήπεδα, που χτίστηκαν με αίμα, σε δώδεκα έδρες διεξαγωγής σε μουντιαλικές εγκαταστάσεις, που θα είναι άχρηστες, όπως εδώ τα ολυμπιακά έργα.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Πολιτικός εκβιασμός;

Πολιτικός εκβιασμός;
Είναι έντονη η πίεση που ασκείται στον Στ. Θεοδωράκη και στους οπαδούς του Ποταμιού να... «προσδιορισθούν» ιδεολογικά. Ως τέτοιος προσδιορισμός, φυσικά, εννοείται μόνο η αυτοένταξη σε κάποιο «είδος» Αριστεράς, από τα άπειρα που ευδοκιμούν στην ποικιλοτρόπως χρεοκοπημένη αυτή γωνιά της Γης. Υπάρχει βέβαια και η Δεξιά με όλα τα παρακλάδια της, αλλά σε αυτήν, στη χώρα της αριστερής ιδεολογικής κηδεμονίας, εντάσσονται μόνο ιδανικοί αυτόχειρες ή «σημαδεμένοι» από κάποιο οικογενειακό ή επαγγελματικό «αμάρτημα».
Αν βέβαια δει κανείς πώς προσδιορίζονται τα διάφορα πολιτικά πρόσωπα σε σχέση με την ιστορία τους και την προσωπική τους πρακτική θα φρίξει. Ας μείνω μόνο στα παραδείγματα του Ακη Τσοχατζόπουλου και του λαλίστατου «Εργατολόγου» του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα του «είσαι ό,τι δηλώσεις» βρίσκει την καλύτερη έκφρασή της στην Πολιτική αν και ειπώθηκε για την Τέχνη. Εκεί, τουλάχιστον, βιάζεται μόνο η ατομική μας αισθητική, ενώ στην Πολιτική υποφέρουν καθημερινά η λογική και η ατομική και συλλογική μας ευημερία. Ενας πολιτικός που δεν πιστεύει σε αυτά που λέει και κάνει μόνο όσα τον συμφέρουν είναι επικίνδυνος.
Ο τελευταίος ανασχηματισμός είναι γεμάτος από τέτοια? «φρούτα». «Αριστεροί» που αμέσως υπέκυψαν στη γοητεία του «πολιτικού οφέλους», με κόστος το κύρος νεοπαγών θεσμών αριστείας ή εθνικών υπεσχημένων. «Δεξιοί» που υιοθετούν «φιλολαϊκά μέτρα» χάριν ομάδων ψηφοφόρων, θυσιάζοντας το μέλλον της κοινωνίας και της οικονομίας, κόντρα στη λογική και την επιστήμη. Η Ιδεολογία «κακοποιείται» από κυβέρνηση και αντιπολίτευση για τα «30 αργύρια» της εξουσίας προς όφελος του «συστήματος» των «300 πλουσίων» και των άλλων 300 κομματοσυνδικαλιστών. Δεν υπάρχει «αριστερά και δεξιά». Υπάρχει μόνο το «Ψηφίστε μας και εμείς είμαστε εδώ».
Απόψε το Ποτάμι έχει το πρώτο του Συνέδριο, τρεις μήνες από την ίδρυσή του. Θα αναζητήσει την ταυτότητά του, θα δηλώσει τον κώδικα αξιών του και θα πέσει στα βαθιά του «πολιτικού στίβου». Ενας σύνεδρος, με βάση όσα είπαμε πιο πάνω, θα μπορούσε να σκεφθεί: «Αυτά μας ζητούν να... δηλώσουμε;;» και να απαντήσει: «Η ιδεολογία μου είναι σαν τη θρησκεία μου. Είναι ο προσωπικός μου κώδικας αξιών και συμπεριφοράς που μόνο από τις πράξεις μου επιτρέπω να κριθεί». Αυτά... και ας αφήσουν ήσυχο τον Θεοδωράκη και τους αποψινούς συνέδρους να βρουν τον δρόμο τους. Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι ένα ισχυρό, πραγματικά Κεντρώο Κόμμα της Λογικής και της Αξιοπρέπειας θα κάνει κακό στον τόπο. Τουλάχιστον όχι αν συγκριθεί με τα περασμένα και τα τωρινά.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Χώρια που δεν αντέχεις να τους ακούς καλοκαιριάτικα.

Την ίδια στιγμή ακούς τα κυβερνητικά φερέφωνα να ομιλούν για απογείωση και άνοιγμα των φτερών της οικονομίας και τα απανωτά email της εφορίας σου γνωστοποιούν την κατάσχεση των χρημάτων που τόσο καιρό περίμενες ,αλλά και σε ενημερώνουν για τις νέες υποχρεώσεις που προέκυψαν από το φόρο εισοδήματος αλλά και τον ΕΝΦΙΑ όταν δεν πρόλαβες καν να ρυθμίσεις τα προηγούμενα χαράτσια.
 Χώρια που δεν αντέχεις να  τους ακούς καλοκαιριάτικα, να μιλάνε για τα εκατομμύρια των τουριστών που κατακλύζουν  τα νησιά και τις παραλίες μας όταν εσύ δεν  έχεις  καν τη βενζίνη για να πας τα παιδιά σου για μπάνιο .
 Ευτυχώς που δικαστικοί, ένστολοι και κάποιοι άλλοι συμπολίτες μας ,τα κατάφεραν και κατάργησαν τις περικοπές των μισθών τους και θα μπορούν μαζί με τις οικογένειες τους να δώσουν το παρόν στους τόπους των διακοπών και να μη φανεί ότι παραδώσαμε τις θάλασσες μας ολοσχερώς στους ξένους!Να δουν δηλαδή και Έλληνες που κάνουν διακοπές ,και όχι μόνο τα γκαρσόνια που τους σερβίρουν!

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

«Κομμένη η πλάκα»


Δεν μου συμβαίνει συχνά, αλλά στις σπάνιες περιπτώσεις που συμφωνώ με τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχω κανένα πρόβλημα να το αναγνωρίσω.
Οπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με την τελευταία υπόδειξή του προς διαφωνούντες με τις επιλογές και τους στόχους του «να κόψουν την πλάκα». Μόνο που δεν αρκεί η υπόδειξη.
Τέτοιες κουβέντες συνεπάγονται την υποχρέωση πως αν δεν υπάρξει συμμόρφωση, τότε ο αρχηγός οφείλει να αποδείξει πως όταν λέει κάτι πρέπει να γίνεται. Και οι τρόποι για να το κάνει δεν είναι πολλοί.
Αλλωστε, μόνο «της πλάκας» δεν είναι η συγκεκριμένη διαφωνία. Γιατί όσο κι αν δεν αρέσει -και δικαίωμά τους είναι να μην αρέσει- σε όσους πιστεύουν στη συμπόρευση με την κομμουνιστική και την πέραν αυτής Αριστερά, ο δρόμος προς την εξουσία δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο ο ίδιος δεν θα ανοίγεται προς τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς.
Και δεν είναι τωρινή ή χθεσινή η «πλάκα». Δύο χρόνια κρατάει. Από την επομένη των εκλογών του Ιουνίου του 2012. Περίμεναν οι συριζαίοι ότι όπως είχαν σαλτάρει από το 4% στο 18% και μετά στο 27%, έτσι την επόμενη φορά θα χτυπούσαν 40άρι. Μόνο που είδαν να μένουν κολλημένοι στο 27%. Και το βλέπουν πως μέχρις εδώ ήταν.
Γι' αυτό και το «κομμένη η πλάκα» δεν είναι μία υπόδειξη μόνο του Τσίπρα προς τον Λαφαζάνη και τους προσβλέποντες σε κομμουνιστικούς παραδείσους, αλλά και προς τον Τσίπρα από όσους πιστεύουν πως θα πρέπει να καταλάβει ότι για να φτάσει στην εξουσία θα πρέπει να εξετάσει με άλλα μυαλά και χωρίς βλακώδη προαπαιτούμενα τη συνεργασία του με τους πολιτικά τοποθετημένους δεξιότερα από αυτόν.
Διότι κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως αυτό που χρειάζεται για να φτάσει στην εξουσία δεν είναι 10, 20 ή 30 μετανοήσαντες μνημονιακοί βουλευτές, αλλά ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που δεν είναι διατεθειμένοι να εμπιστευτούν κάποιους οι οποίοι επί δύο χρόνια δεν μπορούν να συναποφασίσουν ποιοι είναι και τι θέλουν και με ποιους και κατά πού θα πορευτούν.

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - είναι η στροφή ΣΥΡΙΖΑ "στις δυνάμεις της Αριστεράς.

Καλοδεχούμενη για κάθε σκεπτόμενο ψηφοφόρο -αλλά και για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - είναι η στροφή ΣΥΡΙΖΑ "στις δυνάμεις της Αριστεράς ,της Οικολογίας ,στους αριστερούς σοσιαλιστές και σε λαϊκές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τα κόμματα της κυβέρνησης" όπως την εξέφρασε στην Κεντρική Επιτροπή ο Αλέξης Τσίπρας .

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πήρε το σωστό μήνυμα από τις ευρωεκλογές : ότι το κόμμα έπιασε "ταβάνι" με την αντιμνημονιακή στάση του - στο αποκορύφωμα της μνημονιακής φορολογικής καταιγίδας που γονάτισε τους πολίτες έλαβε 150.000 λιγότερους ψήφους από τις εκλογές του 2012 .Κι ότι μόνον εάν κάνει ανοίγματα προς την κεντροαριστερά και οικοδομήσει συμμαχίες με αυτό το χώρο μπορεί να προσδοκά να διεκδικήσει κάποτε την εξουσία.

Ωστόσο εύκολο να τα λες όλα αυτά -δύσκολα ,όμως να το κάνεις .Ιδιαίτερα όταν ο κ.Τσίπρας δεν μπορεί ακόμη να ελέγξει το ίδιο του το κόμμα .Ενδεικτικό ειναι οτι στην κεντρική επιτροπή , η αυτονόητη πρόταση για κεντροαριστερό άνοιγμα απερρίφθη από το ένα τρίτο των στελεχών που συνεχίζει να ζητάει ιδεολογική καθαρότητα ,μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση και στροφή του κόμματος προς τα Αριστερά -προς το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Πώς όμως θα βρεις κοινές συντεταγμένες με τα κόμματα της κεντροαριστεράς , να επιχειρήσεις συμβιβασμούς σε θέματα οικονομικής πολιτικής όταν το30 % των στελεχών σου εξακολουθεί και μετά το σαφές αποτέλεσμα των ευρωεκλογών που εξαφάνισαν τα κομματα της δραχμής (π.χ. Σχέδιο Β) να επιμένει οτι αποχώρηση της χώρας απο το Ευρώ παραμένει εναλλακτικό σενάριο πάνω στο τραπέζι.Κι ότι η μονομερής διαγραφή του ελληνικού χρέους θα πρέπει να είναι διεκδίκηση της κυβέρνησης από τους δανειστές 

Επιπλέον, για να υπάρξει άνοιγμα στην κεντροαριστερά θα πρέπει τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσουν εναν άλλο τρόπο με τον οποίο μιλούν θα δημόσια ή αντιπαρατίθενται με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και με τις πολιτικές που έχουν ακολουθήσει αυτά τα κόμματα . 

Δεν μπορείς να ζητάς την στήριξη των ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς και να αποκαλείς τα στελέχη της πάλαι ποτέ τρικομματικής κυβέρνησης προδότες, πουλημένους και υποχείρια των γερμανών ή να παρομοιάζεις την συγκυβέρνηση με την χούντα των συνταγματαρχών. 

Ούτε μπορείς να σχεδιάζεις κεντροαριστερές συμμαχίες και συγχρόνως να ονειρεύεσαι τη φυλάκιση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Β. Βενιζέλου για την υπόθεση των υποβρυχίων χωρίς κανένα νέο στοιχείο κατηγορώντας μάλιστα τον Πρωθυπουργό για συγκάλυψη επειδή δεν αντιμετώπισε τα πρακτικά της Βουλής ως δικογραφία. 

Δεν μπορείς να επιδιώκεις κοινή πορεία με τα κόμματα της κεντροαριστεράς και να θεωρείς "αποστασία" την ενδεχόμενη υπερψήφιση από πρώην βουλευτές τους της πρόταση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Και πουλάνε και τρέλα

Και πουλάνε και τρέλα


Οπως και να το κάνουμε, μάλλον περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει. Και δυστυχώς δεν γίνεται να επικαλεστούν και τις καιρικές συνθήκες, γιατί οι ζέστες δεν έχουν σφίξει ακόμη. Αρα αλλού θα πρέπει να αναζητηθεί αυτή η ομαδική παράκρουση που δείχνει να έχει καταλάβει ξαφνικά τα κόμματα και τους πολιτικούς μας, που υποτίθεται ότι σπαζοκεφαλιάζουν για να βρουν τρόπους να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα.
Ενα μήνυμα είπαμε στην κυβέρνηση να πάρει από τις ευρωεκλογές κι αντί να ψάξουν να βρουν τους καλύτερους για να ενισχυθεί η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητά της, αυτοί το έριξαν στην τρελή κι αποφάσισαν να κοντράρουν τους Συριζαίους στο «γήπεδό» τους. Κι εγώ τώρα διερωτώμαι: αν έχουν αποφασίσει να το παίξουν σκληροί και ανυποχώρητοι στους τροϊκανούς γι' αυτά που ήδη έχουν συμφωνήσει κι εκκρεμούν, δεν μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους, έπρεπε να καταφύγουν στα «παράθυρα» των πρωινάδικων για να βρουν ικανούς εκπροσώπους;
Κι από την άλλη οι Συριζαίοι -ή μάλλον κάποιοι από αυτούς- τι δείχνουν να κατάλαβαν; Οτι το μέλλον τους -ή σε επίπεδο συνεργασιών ή στην προοπτική αυτοδυναμίας- είναι αριστερότερά τους και τους περιμένει να σμίξουν για να οδηγήσουν τη χώρα και τον λαό σε αταξικούς παραδείσους και σοσιαλιστικά μεγαλεία; Και να ήταν μόνο ο Λαφαζάνης και η παρέα του, κομμάτια να γίνει, γνωστό το πρόβλημα. Ξαφνικά προέκυψαν και μερικοί προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ με τους ίδιους ιδεολογικοπολιτικούς προσανατολισμούς.
Και στη μέση όλων αυτών των επιλογών και των αξιολογήσεων ο δύσμοιρος πολίτης που έχει υποστεί τα πάνδεινα επί 4 χρόνια και κάπου έχει αρχίσει να ελπίζει ότι είναι κοντά η ώρα που θα μπούμε σε άλλους δρόμους. Σαν κι αυτούς δηλαδή που μπαίνει η Κύπρος σε χρόνο-ρεκόρ. Γιατί, βλέπετε, ωραία και καλά είναι τα μεγάλα λόγια και ίσως να δείχνει και μαγκιά να πουλάς τρέλα, αλλά οι Κύπριοι έπαθαν κι έμαθαν. Κι εκείνο που ξέρουν είναι πως ή αντιμετωπίζεις σοβαρά και ρεαλιστικά ένα πρόβλημα ή αποδέχεσαι πως θα ζήσεις με αυτό για 40 ή ποιος ξέρει πόσα ακόμη χρόνια.

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Αυτοί δεν έχουν, όμως, τίποτα να φοβηθούν .

Αν το πολιτικό μας σύστημα θέλει να έχει ελάχιστη αξιοπιστία απέναντι στους Ελληνες πολίτες, καλά θα κάνει να ξεκινήσει από τα αυτονόητα. Ταυτόχρονα με τη διαδικασία αξιολόγησης και διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ας καθαρίσει τον δικό του «στάβλο» προσωπικών και οικογενειακών ρουσφετιών, τη Βουλή. Εκεί βρίσκονται διορισμένοι συγγενείς πρώην προέδρων του σώματος, συνεργάτες δήθεν αντισυστημικών κομμάτων και βοηθοί πρώην πρωθυπουργών. Υπάρχουν ασφαλώς πολλοί υπάλληλοι της Βουλής που κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και ενδεχομένως δεν χρωστούν πολιτικά σε κανέναν. Αυτοί δεν έχουν, όμως, τίποτα να φοβηθούν από μία πραγματικά αντικειμενική αξιολόγηση. Να, λοιπόν, μια ιστορική ευκαιρία να αποδείξει το πολιτικό προσωπικό ότι κάτι αλλάζει στη χώρα απολύοντας από τη Βουλή όποιον αποτελεί πρόδηλο ρουσφέτι, ακόμη και αν είναι σύζυγος, γιος ή κόρη οιουδήποτε ισχυρού πολιτικού. Θα τολμήσουν;

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Οι όποιες αλλαγές στο μείγμα της πολιτικής είναι συλλογική κυβερνητική ευθύνη .

Θεμιτή και αναγκαία η προσπάθεια να περιοριστούν οι κοινωνικές και οικονομικές  επιπτώσεις από τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει απέναντι στους ευρωπαίους δανειστές μας, αρκεί να μην διαταραχθούν και αμφισβητηθούν τα όποια θετικά βήματα έχουν γίνει για την εξυγίανση της οικονομίας. Οι υπουργοί που τις τελευταίες μέρες έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα πλειοδοσίας, με το βλέμμα στην εκλογική πελατεία τους ,οφείλουν  να αντιληφθούν ότι η κυβερνητική πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι ενιαία και συλλογική .Δεν ανέλαβαν καθήκοντα για να κατεδαφίσουν, αλλά για να προωθήσουν με πιο αποφασιστικούς ρυθμούς και χωρίς να έχουν στο μυαλό τους το πολιτικό κόστος,την πολιτική που θα βγάλει τη χώρα το συντομότερο δυνατό από την κρίση.

Οι όποιες αλλαγές στο μείγμα της πολιτικής είναι συλλογική κυβερνητική ευθύνη και δεν μπορεί να επαφίενται στις βλέψεις κάθε υπουργού.Μετά από 4 χρόνια δραματικών θυσιών ,η χώρα κατάφερε να αντικρίζει το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία τουλάχιστον. Αυτές οι θυσίες και αυτές οι προσπάθειες δεν μπορεί να διακυβευτούν εν ονόματι των όποιων εκλογικών σκοπιμοτήτων.

Είναι νωπό άλλωστε το παράδειγμα της Αργεντινής, που 13 χρόνια μετά το κραχ , βρίσκεται ξανά μπροστά στο δίλημμα της χρεοκοπίας.Μια πολύ πιο πλούσια χώρα από εμάς, με ασύγκριτα μικρότερο χρέος,ταλανίζεται  ακόμα εξαιτίας των αντιφατικών πολιτικών που ακολούθησε.Η επιστροφή σε λαϊκίστικες πολιτικές ,απέδωσε κάποια οφέλη προσωρινά, αλλά συνολικά αποδιοργάνωσε την οικονομία της χώρας, με θύματα φυσικά τα κοινωνικά στρώματα, που υποτίθεται ήθελε να προστατεύσει.


Είτε μας αρέσει είτε όχι η οικονομία δυστυχώς ,δεν αντιλαμβάνεται τις πολιτικές και εκλογικές σκοπιμότητες.Το ίδιο και οι περιβόητες διεθνείς αγορές, που με περισσή ευκολία κατακρημνίζουν χώρες και οικονομίες ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα τους.Ας φροντίσουν λοιπόν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, να περιφρουρήσουν το σημερινό θετικό κλίμα για την Ελλάδα,έχοντας το βλέμμα στο μέλλον και όχι στα συγκυριακά συμφέροντα της στιγμής.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Άρχισαν να αντιπολιτεύονται τον εαυτό τους.

Α​​ντί κάπως να ηρεμήσουμε μετά τις εκλογές, ενόψει και του θέρους, που μας ζορίζει με πρόωρα κυνικά καύματα, μπήκαμε σε νέα προεκλογική περίοδο. Και μάλιστα με την ευθύνη της κυβέρνησης και όχι της μείζονος αντιπολίτευσης, όπως συνηθίζεται. Μετά τον ευρηματικό ανασχηματισμό και την ευφάνταστη πρωθυπουργική προτροπή («δουλειά! δουλειά! δουλειά!»), που δεν έχει ξανακουστεί ποτέ και πουθενά, οι κυβερνώντες ανασκουμπώθηκαν, σήκωσαν τα μανίκια και ό,τι άλλο επικολυρικό λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Και άρχισαν να αντιπολιτεύονται τον εαυτό τους. Σαν μνημονιακώς αντιμνημονιακοί. Υπόσχονται όσα αδυνατούν να δώσουν και δεσμεύονται (αν μπορεί να είναι δεσμευτική η πολιτικάντικη χρήση της γλώσσας) ότι θα κάνουν πράματα και θάματα, στο άκουσμα των οποίων ο κ. Τόμσεν δεν μπαίνει καν στον κόπο να μειδιάσει ειρωνικά.

Στον ακήρυκτο διαγωνισμό φιλολαϊκότητας που βρίσκεται εν εξελίξει, τα ενδοκυβερνητικά μέτωπα είναι ποικίλα, αφού καμία πτέρυγα δεν θέλει να παραδώσει αμαχητί τα πρωτεία της συμπόνιας για τον λαό σε κάποια από τις υπόλοιπες. Οι Νεοδημοκράτες λοιπόν αντιμάχονται τους Πασοκτζήδες σε παροχολογία και σε αντιμνημονιακά υπονοούμενα, οι δε Πασοκτζήδες τους Νεοδημοκράτες. Αλλά και στο εσωτερικό των δύο αρμονικά και ανιδιοτελώς συγκυβερνωσών παρατάξεων η ειρήνη απουσιάζει. Στους γαλάζιους, οι παλαιοί της συγκυβέρνησης φθονούν τους νεοεισελθόντες της λαϊκιστικής τηλεοπτικής δεξιάς και αφενός τους διαβάλλουν σαν αντιμεταρρυθμιστές, αφετέρου υιοθετούν τη δημοκοπική τους τεχνική, για να μη μείνουν πίσω στο άθλημα του μαζικού φενακισμού.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Τα πάντα ρει...

Γνωστή και χιλιοτραγουδισμένη η ικανότητα των Ελλήνων στην υπονόμευση των θεσμών. Ικανότητα που εκφράζεται κυρίως από την πολιτική τάξη, αλλά απλώνεται μέχρι τα μίντια, την κοινωνία και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Στην όμορφη πατρίδα μας οι ιδιότητες του λάστιχου είναι εφαρμόσιμες στα πάντα, αφού η εδραιωμένη πεποίθηση είναι πως θεσμοί και νόμοι ψηφίζονται και ισχύουν, πρώτον, όταν βολεύει μια συγκεκριμένη στιγμή, δεύτερον, για να παραβιάζονται, όταν δεν βολεύει, επίσης μια συγκεκριμένη στιγμή.

«Τα πάντα ρει...» δεν υποστήριζε ο αείμνηστος Ηράκλειτος; Εμείς, λοιπόν, οι επίσημοι θεματοφύλακες του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, κατά δήλωσή μας, αποφασίσαμε εδώ και πολλά χρόνια ότι στα «πάντα» χωρούν και οι θεσμοί. Επομένως μπορούν να είναι σεβαστοί ή να γράφονται στα παλιότερα των υποδημάτων, χωρίς μάλιστα να απαιτείται κάποια νέα ρύθμιση. Είναι γνωστό άλλωστε ότι σιχαινόμαστε σαν τις αμαρτίες μας την τυπολατρία και τη γραφειοκρατία. Και στο κάτω κάτω της γραφής, τι είναι οι θεσμοί για να τους σεβόμαστε;

Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, διεξάγεται πάλι η συζήτηση ενόψει της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, περί τον Φεβρουάριο του 2015, οπότε λήγει η θητεία του Καρόλου Παπούλια, ίσως μερικούς μήνες νωρίτερα, αν οι πολιτικο-κομματικές ανάγκες το επιβάλλουν. Οι επισημάνσεις των... «αλαφροΐσκιωτων» που προσπαθούν απεγνωσμένα και με κάθε ευκαιρία να πείσουν ότι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η παραβίαση και καταπάτηση των θεσμών, είτε κατά το γράμμα είτε κατά το πνεύμα τους, αφήνουν παγερά αδιάφορους πολιτικούς, μίντια και πολίτες. Η δουλειά να γίνεται, όπως την αντιλαμβάνεται η κάθε πλευρά και ο καθένας ξεχωριστά...

Στην προκειμένη περίπτωση, η δουλειά είναι η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας να οδηγήσει ή να μην οδηγήσει σε βουλευτικές εκλογές, ανάλογα με την επιθυμία της κάθε πλευράς. Ο σχετικός δημόσιος διάλογος αφορά το κατά πόσον θα συγκεντρωθεί ή όχι ο αριθμός των 180 βουλευτών που θα ψηφίσουν το πρόσωπο το οποίο θα προταθεί από την κυβέρνηση. Σε αγώνα προσέλκυσης βουλευτών στη δική τους πλευρά έχουν αποδυθεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση, πρόωρα και χωρίς καμία αναφορά στην προσωπικότητα και στα προσόντα που πρέπει να διαθέτει για να γίνει αρχηγός του κράτους. Προφανώς, αυτό δεν έχει καμία σημασία, προκειμένου να γίνει αποδεκτή η «πρόταση - προσφορά» της κυβέρνησης, όπως διδάσκει το παρελθόν της Προεδρευομένης Δημοκρατίας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Στην πολιτική η όποιαδήποτε αποτυχία ξεπερνιέται... Η γελοιοποίηση όμως σκοτώνει.

«Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να κάνει πολιτικές χωρίς να νικήσει το ελληνικό Δημόσιο αυταπατάται», δήλωσε κάποτε ένας σοφός Ελλην πολιτικός, του είδους που ευδοκιμεί στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Αν αναρωτιέστε, δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που το είπε. Μόλις τον Σεπτέμβριο του 2011 ήταν. Επρόκειτο δε για εκείνον τον πολιτικό ο οποίος, στην ίδια ομιλία του, είχε σοκάρει το πανελλήνιο, προσβάλλοντας με τρόπο βάναυσο και αποκρουστικό την επικρατούσα θρησκεία στη χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού, δηλαδή τη δημοσιοϋπαλληλία. «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασε εδώ που μας έφτασε», είχε πει, τότε, το μακρινό 2011.
Σήμερα, και πάλι υπουργός –Παιδείας τούτη τη φορά, όχι Υγείας όπως το 2011– ο Ανδρέας ο Λοβέρδος πάει να τινάξει στον αέρα την προσπάθεια ανασυγκρότησης που με τόσο κόπο ξεκίνησε στο Δημόσιο, υπερασπιζόμενος την παραμονή στις θέσεις τους 350 δημοσίων υπαλλήλων από το ένα εκατομμύριο που ταλαιπωρεί τα δέκα. Τι τον νοιάζει αν η εξαίρεση που επιδιώκει να πετύχει για τους πλεονάζοντες διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων μεταφερθεί σε άλλους τομείς του Δημοσίου; Τι τον νοιάζει, επίσης, αν η εξαίρεση, εφόσον επιτευχθεί, προκαλέσει αλυσίδα ανάλογων αιτημάτων από άλλους υπουργούς. «Μακριά από μένα κι όπου θέλει ας είναι», όπως λέει ο εξυπνότερος λαός του κόσμου· και ο Ανδρέας ο Λοβέρδος τιμά τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, γιατί αυτός τον ψηφίζει βουλευτή.

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Υπάρχει μια μεγαλοστομία που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει και τα όρια της γελοιότητας.

Τέτοια δυναμική ούτε υπάρχει ούτε φαίνεται πιθανό να υπάρξει. Οπως δεν διαφαίνονται και πιθανές συμμαχίες που θα του επέτρεπαν να προσεγγίσει τον στόχο του. Αντί αυτών υπάρχει μια μεγαλοστομία που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει και τα όρια της γελοιότητας. Οπως προ ημερών με την αναφορά στον Τσιριμώκο. Λόγω ηλικίας ο Α. Τσίπρας δεν έζησε τα γεγονότα της αποστασίας. Προφανώς, λόγω άλλων ενασχολήσεων, ούτε τα έχει διαβάσει. Κι επειδή κάτι πρέπει να έχει ακούσει και να μην το κατάλαβε σωστά, καλό θα είναι ν' αποφεύγει αναφορές σε καταστάσεις που αποτελούν μπούμερανγκ.
Βλέπετε, είτε του αρέσει είτε όχι, από την εποχή της Αποστασίας μέχρι και σήμερα ο μοναδικός πολιτικός που χρησιμοποίησε πρακτικές εκμαυλισμού ανάλογες με εκείνες των πρωτεργατών της προδοσίας της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου είναι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας. Κανένας άλλος πολιτικός δεν διανοήθηκε ν' απευθυνθεί σε βουλευτές κυβερνητικού κόμματος για να τους ζητήσει ν' ανατρέψουν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση με αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια του κόμματός του.
Αναφαίρετο δικαίωμα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του είναι να επιδιώκουν να οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Αλλά αναφαίρετο δικαίωμα και των κομμάτων που συγκροτούν την κυβέρνηση είναι να παραμένουν συνεπή στη λαϊκή εντολή του 2012, αλλά και στη μόνιμα επαναλαμβανόμενη δημοσκοπικά επιθυμία του ελληνικού λαού και να επιδιώκουν να εξαντλήσουν την 4ετία.
Οπως είναι δικαίωμα του οιουδήποτε Ελληνα πολίτη να μη χρειάζεται την έγκριση του όποιου Τσίπρα για να δεχτεί, αν του γίνει και αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις εκλογής του, να είναι ο επόμενος πρώτος πολίτης της χώρας.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Στην Ελλάδα, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί μέρος του πολιτικού παιχνιδιού .

Στην Ελλάδα, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί μέρος του πολιτικού παιχνιδιού των κομμάτων, που δεν τα απασχολεί ο θεσμός και η προσωπικότητα του Προέδρου, αλλά το αν θα προκληθούν ή όχι εκλογές με την ευκαιρία αυτή.
Σύσσωμη η σημερινή αντιπολίτευση έχει ήδη διακηρύξει ανοιχτά ότι δεν θα ψηφίσει κανέναν υποψήφιο, προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές!
Ο εκλογικός νόμος επίσης, σταθερός στις... κανονικές χώρες, στην Ελλάδα αποτελεί εργαλείο διαμόρφωσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας και μεταβάλλεται ανάλογα με τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα των κομμάτων και των σχηματιζόμενων μπλοκ εξουσίας.
Γι' αυτό άλλωστε και συζητείται κάθε φορά μόλις διαφαίνονται εκλογές και κάθε φορά τα κόμματα ξεχνούν τις... ανυποχώρητες αρχές που είχαν υπερασπίσει κατά την προηγούμενη συζήτησή του.
Σε τέτοιες σκοπιμότητες υπάγεται συνήθως και η αναθεώρηση άρθρων του Συντάγματος της χώρας -συζήτηση που άνοιξε ήδη με τις προτάσεις που κατέθεσε η ΝΔ- και που τις περισσότερες φορές μέχρι σήμερα έγινε πιο πολύ για να κατοχυρώσει τα κεκτημένα, παρά για να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού μας συστήματος.
Μπορεί να βιώνουμε τις τραγικές συνέπειες μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, αλλά το πρόβλημα της χώρας μας είναι, πάνω απ' όλα, θεσμικό.
Κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στην αποστολή του αν δεν λειτουργεί με βάση συγκεκριμένους, σεβαστούς και αποδεκτούς από όλους θεσμικούς κανόνες που δημιουργούν ένα πλαίσιο νομιμότητας και πολιτικής σταθερότητας.
Ας ελπίσουμε ότι το θεσμικό αυτό πλαίσιο θα αποτελέσει το περιεχόμενο ενός νέου δικού μας μνημονίου -της επείγουσας αναθεώρησης του Συντάγματος, για παράδειγμα- που θα αξιοποιήσει την αρνητική εμπειρία που μας οδήγησε στην κρίση και θα μας κάνει να νιώσουμε κι εμείς πολίτες μιας... κανονικής χώρας!

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Ο ανασχηματισμός οδηγεί την προεκλογική μάχη σε απόλυτα λαϊκιστικά επίπεδα.

Ουσιαστικά ο ανασχηματισμός οδηγεί την προεκλογική μάχη σε απόλυτα λαϊκιστικά επίπεδα που θα μεταφέρουν το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στον λογισμό των ενστίκτων με στόχο να κερδηθούν κοινωνικά στρώματα που μπορούν να παρασυρθούν από αυτά. Στον μεταλαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ του ευρώ η κυβέρνηση απαντά εμμένοντας στον λαϊκισμό. Βέβαια χωρίς να διακυβεύεται η πορεία απόλυτης ολιγοπωλιοποίησης της οικονομίας υπό την καθοδήγηση των τραπεζών που επιλέγουν ποιοι και υπό ποιους όρους θα επιβιώσουν στην επιχειρηματική αναδιάταξη που υλοποιείται.
Μάταια θα περιμένουν οι μικροί και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες μείωση επιτοκίων, αύξηση της ρευστότητας  και περιορισμό της ολιγοπωλιακής διάταξης των ελληνικών τραπεζών... την προστασία έναντι της απαξίας των περιουσιών τους... Μάταια θα περιμένουν οι νέοι τη βελτίωση των συνθηκών επιχειρηματικότητας και οι καταναλωτές πραγματικό ανταγωνισμό στις αγορές. Μάταια θα περιμένουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι επαναπροσδιορισμό των εργασιακών σχέσεων και βελτίωση των συνθηκών εργασίας? τον απεγκλωβισμό της χώρας από το υπόδειγμα εσωτερικής υποτίμησης που τροφοδοτείται από τη συνεχή υποχώρηση των μισθών προς αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας που χάνεται στο ακριβό κόστος χρήματος, τις τράπεζες, την κερδοσκοπία των ολιγοπωλίων και την ανικανότητα του αναδιαρθρωμένου ή μη Δημοσίου.
Μάταια θα περιμένουν οι πολίτες την καταπολέμηση του κομματισμού και τα προνόμια των ημετέρων και η παραγωγική Ελλάδα την αναδιάταξη των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων ώστε να κατοχυρώνονται επιτέλους συνθήκες ανοικτής επιχειρηματικότητας. Το παλαιάς κοπής πελατειακό πολιτικό σύστημα ειδικών οικονομικών συμφερόντων είναι εδώ? Η ανατροπή του απαιτεί την άμεση συγκρότηση ενός δημοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μετώπου εναλλακτικής, ποιοτικής, προοδευτικής, ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Τέτοιους ψηφίζουμε, τέτοιοι μας κυβερνούν.

Τόση φασαρία για τέτοιο ανασχηματισμό; Συνέβη κάτι ή επιλέχθηκαν κάποιοι που να δίνουν την εντύπωση ότι προμηνύονται σοβαρές βελτιώσεις στην κυβερνητική απόδοση; Πού και από ποιον;  Ουσιαστικά έχουμε μία από τα ίδια. Και οι όποιες μικροαποκλίσεις, θετικές ή αρνητικές, εξαρτώνται τελικά από τις προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες του καθενός μας απέναντι σε αυτούς που ήρθαν ή που έφυγαν.
Αλλά το ίδιο εύλογη είναι και η άλλη απορία: και τι άλλο, τι διαφορετικό, τι καλύτερο περιμένατε; Από τη στιγμή που η Βουλή και οι κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κομμάτων της συμμαχικής διακυβέρνησης αποτελούν την πηγή άντλησης του δυναμικού για τη στελέχωση της κυβέρνησης, απολύτως λογικό είναι το σχήμα. Τέτοιους βουλευτές έχουμε, τέτοιες κυβερνήσεις σχηματίζουν. τέτοιους ψηφίζουμε, τέτοιοι μας κυβερνούν.
Ενδεχομένως εύλογη να είναι και ακόμη μία απορία: δεν είναι λίγο νωρίς για κρίσεις και αξιολογήσεις, δεν θα πρέπει να περιμένουμε και ανάλογα με το αποτέλεσμα να αποφανθούμε θετικά ή αρνητικά; Θεωρητικά σωστό. Αλλά να μη γελιόμαστε, δεν ήρθαμε κι από τον Αρη, στην Ελλάδα ζούμε, ξέρουμε τι είναι ο καθένας και τι μετράει.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Ένας ανασχηματισμός για να θολώσει τα νερά.

Ειναι ένας ανασχηματισμός για να θολώσει τα νερά. Να εξασφαλίσει λιγο τράτο στην κυβερνηση. Να αποπροσανατολίσει απο τα σοβαρά ζητήματα, που προωθουνται. Ειναι ανασχηματισμός για να ικανοποιηθεί το Βερολίνο και να ξεγελαστείτε ο πολίτης, που έστειλε το μήνυμα στις ευρωεκλογες. Ίδια συνταγή, απλά άλλα πρόσωπα. Δεν ειναι θεμα προσώπων. Ειναι θεμα πολιτικής. Τα πρόσωπα - κάποια απο αυτά- μπορεί να έχουν και καμία ιδέα παραπάνω ή καλύτερη απο τους προηγούμενους. Αλλα δεν ειναι αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα ειναι η γενική κατεύθυνση και τα γενικά περιθώρια που εχει ο κανένας. Και αυτά δεν έχουν αλλάξει, παρά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Ανασχηματισμός για να κρυφτούν οι οδυνηρές επιλογές. Και να συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές. Όπως δεν άλλαξε τίποτα ουσιαστικό με τον περσινό ανασχηματισμό, έτσι θα γίνει και με τον φετινό. Γιατί σημασία δεν εχει ποιος είσαι και πώς τα λες. Αλλά τι πολιτική εφαρμόζεις.

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Είναι περίεργη και κλονισμένη εποχή αυτή που ζούμε.

Είναι περίεργη και κλονισμένη εποχή αυτή που ζούμε. Οχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για όλη την Ευρώπη – για να περιοριστούμε στα περισσότερο οικεία εδάφη. Παρακολουθούμε λοιπόν συχνά στο θέατρο απόπειρες από ομάδες που προσπαθούν να αρθρώσουν έναν διαφορετικό λόγο (ή μη λόγο), να μεταφέρουν εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, να μοιραστούν δημόσια την απώθηση, την αηδία ή απλώς την αμφιθυμία που γεννά η εποχή. Να καταγράψουν τον ακραίο κυνισμό, τη βιαιότητα, τη βαρβαρότητα και, ενδεχομένως, τη γελοιότητα συμπεριφορών και κοινωνικών συμβάσεων. Αρκεί όμως η πρόθεση για να γεννηθεί το καινούργιο; Τη σκοτεινή τελευταία τετραετία, της ελληνικής κρίσης, αναδύθηκαν -και αναδύονται- πολλές νεανικές απόπειρες στην εγχώρια θεατρική σκηνή. Μιλήσαμε πολύ για άνθηση, για αξιοζήλευτη δημιουργική αντίσταση και μοναχικές διαδρομές. Αν όμως ο έπαινος και μόνον ο έπαινος υποκαταστήσει την κρίση και το κριτήριο του τι είναι πρωτοπορία και τι απλώς εκτόνωση, άδειασμα, κινδυνεύουμε να μπερδέψουμε την παρακμή με την αναγέννηση.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Η συζήτηση περί δεξιάς στροφής της ΝΔ μοιάζει κοντόφθαλμη.

Η συζήτηση περί δεξιάς στροφής της ΝΔ μοιάζει κοντόφθαλμη. Οι δυνάμεις που βρίσκονται εκ δεξιών της έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο εθνολαϊκισμός, ο εθνικισμός, η φοβικότητα, ο ρατσισμός, ο αντιευρωπαϊσμός δεν συνάδουν με μια σύγχρονη και ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, συνεπώς οποιαδήποτε διασταύρωση μαζί τους καθίσταται αδύνατη. Η εμπειρία έδειξε ότι οι προσπάθειες προσεταιρισμού είχαν αντίθετα αποτελέσματα. 
Οι διαρροές της ΝΔ προς την ακροδεξιά δεν θα περιοριστούν με το να στραφεί δεξιότερα. Κάτι τέτοιο θα είχε άλλες παρενέργειες, θα δημιουργούσε κλίμα δυσπιστίας στις μετριοπαθείς δυνάμεις που προσβλέπουν σ' αυτή. Ο ακροδεξιός χώρος δεν θα συρρικνωθεί χαϊδεύοντάς τον ούτε αλιεύοντας ψήφους στα θολά νερά του.
Η σταθερότητα που επαγγέλλεται ο Α. Σαμαράς προϋποθέτει καθαρές πολιτικές και σαφή οριοθέτηση απέναντι σε όλους εκείνους που επιδιώκουν την παλινδρόμηση της Ελλάδας στο παρελθόν και την αναδίπλωσή της σε συντηρητικούς προσανατολισμούς. Η άνοδος των ποσοστών της ΝΔ, από το 18% τον Μάιο του 2012 περίπου στο 30% τον Ιούνιο, δεν προέκυψε από καμιά δεξιά στροφή. Οφειλόταν στο ευρωπαϊκό χαρτί που τότε έπαιξε καθαρά ο αρχηγός της.
Πολιτικές και κοινωνικές πλειοψηφίες δεν οικοδομείς σκιαμαχώντας με τις δυνάμεις του παρελθόντος. Η δεξιά στροφή θα προκαλέσει ζάλη στο εκλογικό σώμα που προσβλέπει σε μια σύγχρονη και χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος Κεντροδεξιά. Παράλληλα θα απομειώσει τις όποιες δυνατότητες της ΝΔ για την ανασύνθεση του χώρου. Εφεδρείες δεν αποκτάς φλερτάροντας με ακροδεξιούς, αντιευρωπαϊστές και ψεκασμένους, αλλά με καθαρές πολιτικές που προωθούν τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις, ενισχύοντας την παρουσία της Ελλάδας στην Ευρώπη.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος.

Το φίδι που είδαμε χθες να σέρνεται στην Ολομέλεια της Βουλής, να απειλεί, να δαγκώνει και να φτύνει, το έκλωσαν κάποιοι στον κόρφο τους. Με αγάπη και κατανόηση. Γιατί πίστευαν στην ιδέα της «δεξιάς πολυκατοικίας». Προτιμούσαν να μείνουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί ψηφοφόροι στη «δεξιά», έστω και στο σκοτεινό υπόγειο της πολυκατοικίας, παρά να τους αφήσουν να βγουν από την πόρτα. Από το υπόγειο κάποια στιγμή θα τους ξαναφέρουμε και στους ορόφους, πίστευαν – και έστελναν τον Μπαλτάκο (και μάλλον όχι μόνον αυτόν) να καλοπιάνει τα αφεντικά του υπογείου. Ενώ εάν βγουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί στο ξέφωτο, πού να τους βρεις μετά, σκέφτονταν.

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος. Και το υπόγειο με τα φίδια του έγινε τόσο δυνατό που πήγε να καταπιεί ολόκληρη την πολυκατοικία. Σε εκείνο το σημείο και για το λόγο αυτό και μόνο αντέδρασαν. Μόλις η Χρυσή Αυγή απείλησε την κυβερνησιμότητα της ΝΔ και με εκλογικό αφανισμό το κόμμα Σαμαρά, μπήκε στο στόχαστρο. Μόνον τότε. Μέχρι τότε χαριεντισμοί και καφεδάκια με τους κασιδιάρηδες και τους παπάδες.

Η ανοχή αυτή είναι που φούντωσε κι άλλο την ακροδεξιά. Η ανοχή μίας κυβέρνησης, που χρειάζονταν την παρουσία της, ως αντίβαρο στην άνοδο της αριστεράς. Αυτό νόμιζαν, αυτό έκαναν. Μόνο που αποδεικνύεται εγκληματικό.
Με αυτούς λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει κοινή δράση για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Διότι αυτοί πιστεύουν και κάτι άλλο, που είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικό, για να μην πούμε και ολέθριο: Ότι για την πάταξη του φασιστικού φαινομένου φτάνουν τα διοικητικά μέτρα και αρκεί η παρέμβαση της δικαιοσύνης. Φευ! Όπως φάνηκε στις ευρωεκλογές, όλα αυτά είναι μισά μέτρα.  

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος.

Το φίδι που είδαμε χθες να σέρνεται στην Ολομέλεια της Βουλής, να απειλεί, να δαγκώνει και να φτύνει, το έκλωσαν κάποιοι στον κόρφο τους. Με αγάπη και κατανόηση. Γιατί πίστευαν στην ιδέα της «δεξιάς πολυκατοικίας». Προτιμούσαν να μείνουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί ψηφοφόροι στη «δεξιά», έστω και στο σκοτεινό υπόγειο της πολυκατοικίας, παρά να τους αφήσουν να βγουν από την πόρτα. Από το υπόγειο κάποια στιγμή θα τους ξαναφέρουμε και στους ορόφους, πίστευαν – και έστελναν τον Μπαλτάκο (και μάλλον όχι μόνον αυτόν) να καλοπιάνει τα αφεντικά του υπογείου. Ενώ εάν βγουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί στο ξέφωτο, πού να τους βρεις μετά, σκέφτονταν.

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος. Και το υπόγειο με τα φίδια του έγινε τόσο δυνατό που πήγε να καταπιεί ολόκληρη την πολυκατοικία. Σε εκείνο το σημείο και για το λόγο αυτό και μόνο αντέδρασαν. Μόλις η Χρυσή Αυγή απείλησε την κυβερνησιμότητα της ΝΔ και με εκλογικό αφανισμό το κόμμα Σαμαρά, μπήκε στο στόχαστρο. Μόνον τότε. Μέχρι τότε χαριεντισμοί και καφεδάκια με τους κασιδιάρηδες και τους παπάδες.

Η ανοχή αυτή είναι που φούντωσε κι άλλο την ακροδεξιά. Η ανοχή μίας κυβέρνησης, που χρειάζονταν την παρουσία της, ως αντίβαρο στην άνοδο της αριστεράς. Αυτό νόμιζαν, αυτό έκαναν. Μόνο που αποδεικνύεται εγκληματικό.
Με αυτούς λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει κοινή δράση για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Διότι αυτοί πιστεύουν και κάτι άλλο, που είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικό, για να μην πούμε και ολέθριο: Ότι για την πάταξη του φασιστικού φαινομένου φτάνουν τα διοικητικά μέτρα και αρκεί η παρέμβαση της δικαιοσύνης. Φευ! Όπως φάνηκε στις ευρωεκλογές, όλα αυτά είναι μισά μέτρα.  

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Ικανοί άνθρωποι υπάρχουν ευτυχώς αρκετοί στη χώρα μας.

 Μετά από πέντε χρόνια κρίσης η χώρα όμως δεν έχει την πολυτέλεια παρόμοιων μικροκομματικών μεθοδεύσεων ,που μέσα σε ελάχιστο χρόνο αποδεικνύουν την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα τους. Η χώρα έχει ανάγκη από ένα δυναμικό κυβερνητικό σχήμα που θα υπηρετεί με συνέπεια τη στρατηγική εξόδου από την κρίση, που θα σκύψει με σοβαρότητα  πάνω στα προβλήματα της κοινωνίας και της οικονομίας.

  Δεν  είναι τυχαίο, ότι οι υπουργοί που ξεχώρισαν στη σημερινή κυβέρνηση, ήταν αυτοί που με σχέδιο και συνέπεια,χωρίς να σκέφτονται την κομματική τους πελατεία, προσπάθησαν να διαχειριστούν τα μεγάλα προβλήματα και να δώσουν μια προοπτική που ξεπερνά τα στενά όρια της καθημερινότητας.Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τεχνοκράτης μέν,αλλά με ένα βαθύτατα πολιτικό σχέδιο δε, υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, που προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την ελληνική γεωργία με στόχευση και προοπτική.

   Ικανοί άνθρωποι  υπάρχουν ευτυχώς αρκετοί στη χώρα μας. Οι περισσότεροι δυστυχώς βρίσκονται εκτός των στενών κομματικών τειχών ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν πολιτική ταυτότητα.Είναι  ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας και κυρίως του πρωθυπουργού να αξιοποιήσει, όσους θεωρεί ότι μπορεί να υπηρετήσουν την ανασυγκρότηση της χώρας,χωρίς να σκεφτεί τις αναγκαίες μεν αλλά όχι ικανές κομματικές ισορροπίες

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Έχουν αρχίσει ήδη να πιάνουν «στασίδι» στον επόμενο σταθμό της πολιτικής αναμέτρησης.

Οι εκλογές τελείωσαν, ζήτω οι εκλογές. Κάπως έτσι φαίνεται πως αντιλαμβάνονται τις πολιτικές εξελίξεις ορισμένα πολιτικά στελέχη με μακρά παράδοση σε κυβερνητικές θέσεις, που δεν εννοούν να αποδεχτούν την ιδέα ότι η χώρα μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει και χωρίς αυτούς σε κυβερνητικά πόστα. Γι' αυτό έχουν αρχίσει ήδη να πιάνουν «στασίδι» στον επόμενο σταθμό της πολιτικής αναμέτρησης, αναζητώντας ρόλο μεσολαβητή.
Το παράδοξο, αλλά απολύτως κατανοητό για τους γνώστες της πρόσφατης ιστορίας είναι πως όλοι αυτοί που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι θέλουν να συμμαχήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνοι που έχουν ακούσει τα μύρια όσα από τα στελέχη της Κουμουνδούρου όταν ήταν σε κυβερνητικές θέσεις λίγα χρόνια πριν. Το χειρότερο για τα άλλοτε ισχυρά και πάντως ευνοημένα από την... τύχη στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι πως δεν ρώτησαν αν τους θέλουν και κυρίως αν τους χρειάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι φρόντισαν να κάνουν εγκαίρως τη στροφή και να πιάσουν θέσεις στο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς εξασφάλισαν μια κάποια συνέχεια στην πολιτική τους σταδιοδρομία. Αντιθέτως οι όψιμοι μεσάζοντες φαίνεται πως θα μείνουν με τις προσδοκίες, καθώς η ισχυρή στενή ομάδα όσων κάνουν κουμάντο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν δείχνει καμιά αγωνία για τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ.
Ολοι αυτοί που ξέχασαν τον αυτόνομο ρόλο του κόμματός τους δεν θέλουν να κατανοήσουν πως οι πολίτες που θα αποφασίσουν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να το πράξουν από μόνοι τους και δεν χρειάζονται τους αυτόκλητους μεσολαβητές. Αν η πρόταση της Δημοκρατικής Παράταξης, του ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς τη βαπτίσουν έως τις επόμενες εκλογές, δεν έχει δική της πολιτική πρόταση και κινείται ως περιφερόμενο δεκανίκι είτε δεξιά είτε αριστερά, απλώς δεν θα έχει καμιά τύχη. Η ιστορία της ΔΗΜΑΡ με τις παλινωδίες και το θολό στίγμα είναι ένα καλό παράδειγμα για το τι πρόκειται να συμβεί αν το ΠΑΣΟΚ κάνει τα ίδια λάθη. Οι ιστορικές αναφορές της παράταξης δεν μπορεί να στενεύουν για να εξυπηρετηθούν οι προσωπικοί στόχοι ορισμένων στελεχών της που δεν αντέχουν στη μοναξιά τους. Ο διάλογος για την ανασύσταση του χώρου δεν μπορεί να γίνεται για να εξασφαλίσουν ορισμένοι μικροεξουσίες, τις οποίες θα μεταφέρουν ως δάνειες δυνάμεις κάπου αλλού.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Ποιος λοιπόν μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα;

Ενα πολιτικό σκηνικό θρυμματισμένο, αποτέλεσμα της πρωτοφανούς πολιτικής κρίσης που προκάλεσε η οικονομική καταστροφή και η κοινωνική αποδιάρθρωση μετά από 4 χρόνια μνημονιακής διαχείρισης της εξουσίας.
Ποιος λοιπόν μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα; Με άλλα λόγια, ποιος πολιτικός σχηματισμός από τους δύο μεσαίους - «μεγάλους» έχει τη δυνατότητα μέσα σε 9 μήνες έως την προεδρική εκλογή να δημιουργήσει ένα ηγεμονικό ρεύμα κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας; Το παιγνίδι παραμένει εξαιρετικά ανοικτό...
Η ΝΔ είναι πολύ πιθανό να κινηθεί δεξιόστροφα την επόμενη περίοδο, καθώς δεξιότερα της ΝΔ υπάρχουν πιθανά εκλογικά κέρδη. Ομως, μια δεξιόστροφη πορεία μπορεί να προκαλέσει παράπλευρες απώλειες από τον χώρο των κεντρώων ψηφοφόρων. Εχουν τις δυνατότητες ο Α. Σαμαράς και η ηγετική ομάδα του Μαξίμου να πάρουν τόσο αριστοτεχνικά τη δεξιά στροφή ώστε να μη φύγουν τελείως από το Κέντρο; Αγνωστο και με υψηλό ρίσκο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από αριστερά λεηλάτησε ολόκληρο το εκλογικό σώμα. Αναγκαστικά λοιπόν θα στραφεί στη δεξαμενή των ψηφοφόρων του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Προς ένα δύσκολο και απαιτητικό ακροατήριο που μέχρι στιγμής δεν πείθεται για τη σοβαρότητα της «εναλλακτικής λύσης» που του προσφέρει.
Επίσης, το ακροατήριο αυτό ακούει κι άλλους «ομιλητές» με προεξάρχοντα τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος διακρίθηκε στη μάχη της επιβίωσης που έδωσε την περασμένη Κυριακή. Αν καταφέρει να προσφέρει μια αξιοπρεπή προοπτική στον κόσμο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, τότε θα δημιουργήσει ένα σχεδόν αδιαπέραστο ανάχωμα στην επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο. Αρα και στον δρόμο του προς την εξουσία.
Αυτός λοιπόν μοιάζει να είναι ο πολιτικός χάρτης έως τον Φεβρουάριο του 2015 και την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Πολύχρωμος, αστάθμητος και αντιφατικός. Και απολύτως ανοιχτός στα όριά του...

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Απλώς δεν μπορούν να πληρώσουν.

Η ουσία  βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το απολύτως απαράδεκτο στοιχείο που φανερώνει ότι οι πολίτες πλέον δεν επιδεικνύουν απείθεια ως προς τις υποχρεώσεις τους στο κράτος, απλώς δεν μπορούν να πληρώσουν. Με τόσα σκληρά μέτρα, φυλακίσεις, κατασχέσεις μισθών και περιουσιακών στοιχείων, λίγοι που έχουν να πληρώσουν διακινδυνεύουν να μην το κάνουν. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει να δώσει στην Εφορία γιατί απλά δεν θα έχει να φάει ή να πληρώσει το νοίκι και το σχολείο των παιδιών.
Επομένως θέλει αύριο το πρωί αλλαγή του μείγματος της οικονομικής πολιτικής, και μάλιστα της φορολογικής, εγκατάλειψη της βλακώδους, αδιέξοδης και καταστροφικής λογικής που τρομοκρατεί και λοιδορεί όσους θέλουν να επενδύσουν, να δουλέψουν και να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία της χώρας. Και προπαντός, αμέσως μια σειρά από γενναία κίνητρα φορολογικής αμνηστίας για να έρθουν λεφτά στη χώρα, κίνητρα για να πάρει μπροστά πάλι η οικοδομή και οι αγοραπωλησίες ακινήτων και γενναίες και γρήγορες αποκρατικοποιήσεις για να μη χαθεί το mοmentum που... θέλει να γίνεται κάτι θετικό σήμερα στην Ελλάδα.
Θέλει, επίσης, και μια ελάχιστη εθνική συνεννόηση για όλα αυτά τα βασικά ζητήματα που συμβάλλουν στην επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη, για την οποία απαιτείται η -έστω διακριτική- συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Θα έχει καλό αποτέλεσμα για την Ελλάδα, και πολύ καλύτερο γι’ αυτόν. Αλλιώς, και να κυβερνήσει ως πρώτο αλλά ανίσχυρο κόμμα χωρίς συναινέσεις και συμμάχους, θα αποτύχει μέσα σε λίγους μήνες και θα θάψει μια για πάντα την πιθανότητα ανάδειξης αριστερών σχημάτων στην εξουσία.