Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Είναι βαρύ να κλείνει μια επιχείρηση.

 Είναι βαρύ να κλείνει μια επιχείρηση.Χάνονται ικανότητες ανθρώπων. Χάνεται κεφάλαιο. Και όμως, επιχειρήσεις κλείνουν συνέχεια, κυρίως γιατί δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό. Και δεν αντέχουν επειδή αυτοί που τις δουλεύουν, προτάσσουν το ατομικό συμφέρον του ιδιοκτήτη ή όσων συμπεριφέρονται ως τέτοιοι, έναντι του μακροχρόνιου συμφέροντος της επιχείρησης. Δεν ανανεώνουν, ούτε προσαρμόζουν την επιχείρηση στις νέες συνθήκες της συγκεκριμένης αγοράς και του ευρύτερου οικονομικού περιβάλλοντος.
Η περίπτωση της ΕΡΤ υπενθυμίζει και τα δύο αυτά προβλήματα. Είναι κρίμα ότι αυτή τη στιγμή κινδυνεύουν να χαθούν ικανότητες ανθρώπων που αποκτήθηκαν με κόπο και με κόστος μεγάλο για τους φορολογουμένους. Ας ελπίσουμε ότι η συγκρότηση της νέας κρατικής ραδιοτηλεόρασης θα γίνει με ταχείες διαδικασίες και, κυρίως, μακριά από όσα οδήγησαν στην καταστροφή που παρακολουθούμε από προχθές το βράδυ.
Υπάρχουν όμως, δυστυχώς, σοβαρές αμφιβολίες ότι η αναδιοργάνωση αυτή μπορεί να επιτύχει αν αφήσουμε την κυβέρνηση μόνη της. Εύκολα αντιλαμβάνομαι πως, στο σημείο που είχε μπερδευτεί το κουβάρι συμφερόντων της ΕΡΤ, ήταν πρακτικώς αδύνατον να επιδιωχθεί η αλλαγή «από τα μέσα». Απανωτές ευκαιρίες χάθηκαν. Κάθε φορά που μια νέα πρόταση ερχόταν στο τραπέζι της συζήτησης, πρώτα τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, μαζί με τα παντοδύναμα συνδικάτα της ΕΡΤ, έκαναν αυτό ακριβώς που δοκιμάζει η κυβέρνηση: έκλειναν «το μαγαζί», κατέβαζαν τον διακόπτη, απαγόρευαν την περιγραφή αγώνων ή άλλων γεγονότων και άλλα παρεμφερή και αυταρχικά. Τόσο αυταρχικά, όσο και το μαύρο που έριξε ο δημόσιος μέτοχος στην καταργημένη δημόσια ανώνυμη εταιρεία.