Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Το αύριο δεν ξέρουμε τι θα φέρει.

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε σε άλλο κόσμο – πέφτοντας από την υπερβολή της ευημερίας στην υπερβολή της στέρησης. Υπό τις επιταγές των δανειστών εφαρμόζεται μια οικονομική πολιτική που ενώ έχει στόχο την εξάλειψη του δημόσιου ελλείμματος και του χρέους, αυξάνει την ανεργία, μειώνει την παραγωγή, αυξάνει το κόστος του κράτους και μειώνει τα δημόσια έσοδα. Και όσο η οικονομική πολιτική στοχεύει μόνο στη λιτότητα, τόσο η πολιτική αποσυνδέεται από την κοινωνία. Οταν οι πολίτες αισθάνονται ότι οι ηγέτες τους δεν νοιάζονται, όταν κατηγορούν τις πολιτικές ηγεσίες για τα λάθη του παρελθόντος και για τη σημερινή πολιτική στέρησης, θα στραφούν προς τις «σειρήνες» των υποσχέσεων. Το Ελντοράντο δεν είναι κάποια ουτοπία του μέλλοντος, αλλά το πρόσφατο παρελθόν. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώνεται τη νοσταλγία για τη χαμένη ευημερία, στο άλλο άκρο, η Χρυσή Αυγή τρέφεται με τον φόβο και την οργή, αποπλανεί αδύναμους με παραληρήματα εθνικού μεγαλείου. Το αύριο δεν ξέρουμε τι θα φέρει.
Με τα «ασυμβίβαστα» άκρα ενισχυμένα και το «βεβαρημένο» κέντρο σε μαρασμό, θα έρθει η μέρα που οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να επιμένουν σε περικοπές και μεταρρυθμίσεις – επειδή η λαϊκή δυσφορία δεν θα τιθασεύεται. Με την ανεργία στο 24,4% τον Αύγουστο, με τους μισούς νέους χωρίς δουλειά, με 650.000 θέσεις εργασίας να έχουν χαθεί από το 2009, οι πληγές που ανοίγουν θα ταλαιπωρούν την κοινωνία για τουλάχιστον μία γενιά. Θα επηρεάσουν την ποιότητα ζωής, την κοινωνική συμπεριφορά, την οικονομική εξέλιξη και την πολιτική πορεία της χώρας.