Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Η ελπίδα που θα ερχόταν, μοιάζει με εφιάλτη.

Καμιά μεταρρύθμιση, καμιά ιδέα. Τίποτα. Αλλωστε όφειλαν να μας τα πουν για να σκεφτούμε να τους ψηφίσουμε. Πολλοί τους ψήφισαν χωρίς να δουν προτάσεις. Πώς να τις δουν; Μήνες τώρα δεν λένε τίποτα. Τίποτα; Αντικρουόμενα σχέδια, ιδέες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Κεραμίδια και πλίνθοι, πεταμένα χωρίς σειρά και σχέδιο.
Δυστυχώς, οι υπόλοιποι σιωπούν. Και οι δανειστές; Αυτούς που λοιδορούν, που θεωρούν περίπου υποχρεωμένους να αποδεχτούν την αρχή: δώσε τα λεφτά, ρε! Να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Λογαριασμό θα σας δώσουμε; Και αν δεν τα δώσετε, κακό του κεφαλιού σας! Απλά δεν θα σας δώσουμε τα χρωστούμενα.
Εχει ο Θεός. Ετσι δεν πορεύτηκε η Ελλάς περιμένοντας θαύματα; Τσαμπουκάδες, ανέτοιμοι, πρόχειροι. Χαμένα ντοσιέ, μεγαλοστομίες, υποσχέσεις. Οσο και αν μερικοί θέλουν και προσπαθούν να θέσουν κάποια σημεία ορθολογισμού, οι πολλοί μοιάζουν μακάριοι στην επερχόμενη καταστροφή. Νομίζουν οι αφελείς ότι αν καταστραφούν οι άλλοι, αυτοί θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Αν σταματήσει το κράτος, την άλλη μέρα αυτοί θα διοριστούν έστω και αν τους πληρώνουν με δελτία. Με δελτία που θα αναγνωρίζει το δύσμοιρο αυτό κράτος και οι υπήκοοί του αποκλειστικά.
Υπάρχει λύση; Φαίνεται πως όχι. Και αν αυτή τη φορά πάρουμε μια παράταση από τη μεγαλοθυμία των άλλων, η συμπεριφορά οδηγεί στην κατασπατάληση αυτού που με κόπο χτίσαμε. Υστερα από καιρό, σε μια κατάσταση αμοιβαίας εμπιστοσύνης που κατακτήσαμε, δύσκολα κάνουμε καθετί να την καταστρέψουμε.
Περιμένουμε λοιπόν το τέλος. Νομίζουν οι αφελείς ότι σαν μια άσκηση μπρα ντε φερ θα καταφέρουν να νικήσουν τους άλλους 18. Και τους άλλους 40, και τους άλλους 100. Μόνοι και έρημοι, αναμασάμε την αυτοεκπληρούμενη αρχή: είμαστε οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι, οι σωστοί. Ολοι οι άλλοι οφείλουν να συνδράμουν. Γιατί αν όχι, αυτοί θα χάσουν!
Η ελπίδα που θα ερχόταν, μοιάζει με εφιάλτη. Πλησιάζουμε το Πάσχα και ελπίζουμε σε μια ανάσταση που δεν έρχεται. Η αλλαγή που θα γίνει, όπως μας υπόσχονταν, θα είναι προς το χειρότερο. Παύση. Καλή Ανάσταση...

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Κανένα λαούτο και κανένα ζουρνά δεν θα παίξουν ο Τσίπρας .

Και τώρα θα περιμένουμε. Δύο, τρεις μέρες, το πολύ μία βδομάδα, κάποια στιγμή κάτι θα γίνει. Τουλάχιστον αυτό θα ευχόμαστε, γιατί τα άλλα, τα πολλά και τα σπουδαία, που μας είχαν υποσχεθεί, θα πρέπει και οι φανατικότεροι συριζαίοι να το έχετε πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται να τα δούμε. Κανένα λαούτο και κανένα ζουρνά δεν θα παίξουν ο Τσίπρας και η παρέα του και κανένας πιστωτής, δανειστής ή διαπραγματευτής δεν πρόκειται να χορέψει στον ρυθμό που θα του επιβάλουν.
Εμείς και μόνο εμείς θα έχουμε αυτήν την «τιμή». Οπως, άλλωστε, τη βιώνουμε εδώ και δύο μήνες που παρακολουθούμε τις αγωνιώδεις προσπάθειες των εξουσιοδοτημένων να διαπραγματευτούν για λογαριασμό μας, να εμφανίζουν την ατζαμοσύνη και τον ερασιτεχνισμό τους ως «σκληρή και υπερήφανη διαπραγμάτευση».
Αλλά, να μην το ξεχνάμε, δεν φταίνε μόνο αυτοί. Δεν είδαν φως κι ανέβηκαν να υποδυθούν κάτι που δεν είναι και να κάνουν κάτι που δεν ξέρουν. Κι ούτε και ήταν λύση που ανέθεσαν τη δουλειά στον Βαρουφάκη ως δήθεν ειδικό, για να καταλάβουν από κάποια στιγμή και μετά πως άλλο να διδάσκεις οικονομικά στους φοιτητές σου και άλλο να πουλάς εξυπνάδα στους 18 υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης.
Οπως δεν ήταν λύση η απόφαση να πάρει ο ίδιος ο Τσίπρας την υπόθεση στα χέρια του και να προσπαθήσει να σώσει την παρτίδα, αναζητώντας πολιτική λύση μέσω της Μέρκελ, του Ολάντ και των θεσμικών εκπροσώπων των δανειστών. Κατά ποια λογική θα του έκαναν τις εκπτώσεις που επιδίωκε; Και για ποιον λόγο θα αυτογελοιοποιούνταν δίνοντας την εντύπωση ότι διαμορφώνουν θέσεις και απόψεις ανάλογα με την ταυτότητα και την ιδιότητα του συνομιλητή τους;
Την πολιτική διαπραγμάτευση αλλού, με άλλους και σε άλλο χρόνο έπρεπε να την έχει κάνει ο Τσίπρας. Στην Ελλάδα, πριν από τις εκλογές και με τους δικούς του. Να ξέρει μέχρι πού τον παίρνει να τραβήξει τη διαπραγμάτευση και μέχρι πού μπορεί να υποχωρήσει, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί μπροστά σε σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα.
Διαφορετικά τι σόι διαπραγμάτευση να κάνει μία κυβέρνηση που για κάθε σοβαρό ζήτημα τα μέλη της έχουν δύο ή τρεις διαφορετικές απόψεις;

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Λες και μερικοί δεν έχουν αναλάβει ακόμη την εξουσία.

Ισως είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη δημοσιονομική ιστορία μια χώρα σε κατάσταση, όπως σήμερα η Ελλάδα, να βρίσκεται μπροστά σ΄ ένα άλυτο πρακτικά και θεωρητικά πρόβλημα. Με επικρεμάμενη την κατάρρευση, να καταβάλλει σχετικά υπέρογκα τοκοχρεολύσια, χωρίς τη δυνατότητα εξωτερικού και ταυτοχρόνως εσωτερικού δανεισμού. Επιπλέον, χωρίς τη διέξοδο της υποτίμησης του νομίσματος. Αλλά και της εσωτερικής υποτίμησης, διακινδυνεύοντας την κρατική λειτουργία και τις υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τους πολίτες για μισθούς, συντάξεις κ.τ.λ.
Σε όλες τις περιπτώσεις των προηγούμενων ελληνικών χρεοκοπιών και των διευθετήσεων χρέους που ακολούθησαν ή και προηγήθηκαν, πάντοτε υπήρχε μια από αυτές τις δυνατότητες χρηματοδότησης. Τώρα, οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» απαγορεύουν ακόμη και την αγορά ομολόγων από τις «δημόσιες» ελληνικές τράπεζες. Αφού πρώτα εξαντλήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση το σύνολο των εκταμιεύσεων και της χρηματοδότησης της χώρας, με μηδενισμένα τα ποσά που προορίζονταν για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.
Γιατί επαναλαμβάνονται αυτά τα γνωστά; Επειδή συνιστούν μια κατάσταση μέσα στην οποία καλείται η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με τους εταίρους - δανειστές, που είναι πρωτοφανής στα παγκόσμια χρονικά. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μπορεί να παραλληλιστεί μόνο μετά από ήττα σε επιθετικό πόλεμο και την επιβολή τιμωρητικών όρων!
Η τραγωδία είναι ότι και στην περίπτωση της μετα-ήττας υπάρχουν συνήθως προοπτικές και αισιοδοξία για το μέλλον. Ενώ στα καθ' ημάς τροφοδοτούνται συνεχώς η αβεβαιότητα, οι αρνητικές προσδοκίες και ο φόβος. Με τους καθημερινούς ευρωπαϊκούς και αντιπολιτευτικούς κανονιοβολισμούς περί «εξόδου από το ευρώ», «ατυχήματος», «σχεδίων της επόμενης μέρας» και τα συναφή. Ετσι, μαζί με κληροδοτημένη αδυναμία ανταπόκρισης στις αβάστακτες δανειακές υποχρεώσεις, υπάρχει κι ένα συνεχώς επιδεινούμενο ασφυκτικό πλαίσιο για την ελληνική οικονομία.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η κυβέρνηση φαίνεται ότι κάνει τα αδύνατα δυνατά. Με όλες τις αδυναμίες και τα λάθη της θα είναι κάτι σαν νίκη η επίτευξη συμφωνίας, μακριά από υφεσιακά και φτωχοποιητικά μέτρα. «Θαύμα», αν γίνει κατορθωτή η επανεκκίνηση της οικονομίας!
Πέραν της διαπραγμάτευσης, όμως, υπάρχει και το κυβερνητικό έργο. Η καθημερινότητα, η απελευθέρωση της κοινωνίας και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος από τις πρόσφατες μνημονιακές εκπτώσεις και τα δεσμά. Ο θετικός δίμηνος κυβερνητικός απολογισμός στο πεδίο αυτό είναι καχεκτικός. Σαν να υπάρχουν και επικεφαλής τομέων που περιμένουν πρώτα κατάληξη των διαπραγματεύσεων. Λες και μερικοί δεν έχουν αναλάβει ακόμη την εξουσία. Ενώ το αντίθετο επιβάλλουν οι καιροί και οι ευθύνες τους.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Διαπραγματεύσεις με πνεύμα ανατροπής

Διαπραγματεύσεις με πνεύμα ανατροπής
Οι Βρυξέλλες είναι η «πρωτεύουσα» της Ενωμένης Ευρώπης. Βρίσκεται λόγω γεωγραφικής θέσης στο κέντρο και λόγω εξελίξεων στο επίκεντρο. Το Βέλγιο λόγω βασιλείας είναι ενωμένο, καθότι οι Βαλόνοι, οι Φλαμανδοί και λίγο οι Γερμανοί προσπαθούν να συνυπάρξουν μέχρι στιγμής. Το Βέλγιο ζει ακόμα με τη μεγαλομανία του Λεοπόλδου του Β', που πέρα από τις πολιτιστικές και αρχιτεκτονικές μεγαλαυτίες του, έφτασε μέχρι την Αφρική και «αγοράζοντας» τέσσερα στρεμματάκια γης στο Κονγκό, το καταπάτησε ολόκληρο και το κατέστησε βελγικό Κονγκό τον προπροηγούμενο αιώνα.
Το Brussel Group εδρεύει στις Βρυξέλλες, μας επισκέπτεται για το «καλό» μας, μη δεν εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις, δηλαδή λειτουργεί «θεσμοτροϊκανικά». Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως κι αν διαβουλευτεί, δεν μπορεί να πάρει δεσμευτικές αποφάσεις, καθότι τα Ecofin, τα Eurogroup και οι διάφορες επιτροπές το υπερκεράζουν. Δεν λειτουργεί η δημοκρατία σε μεγάλο βαθμό και οι 751 ευρωβουλευτές, τους οποίους πληρώνουμε ακριβά ως εθνική προέκτασή μας, διαβουλεύονται κατά κομματικές ομάδες και πολιτικές κατηγορίες. Είναι σαν τους βουλευτές των εθνικών κοινοβουλίων που υπερκεράζονται από τους αρχηγούς των κομμάτων, από τους εκπροσώπους τους κοινοβουλευτικούς και από τους υπουργούς. Οι διαπραγματεύσεις μπορεί να είναι συμβιβαστικές, αλλά πρέπει να έχουν μέσα τους το σπέρμα και το πνεύμα της ανατροπής. Δεν είναι η Ενωμένη Ευρώπη αυτή που υπάρχει, της συνεργασίας, της ενότητας και της αλληλεγγύης. Φάνηκε και ξεσκεπάστηκε περίτρανα με τον τρόπο που αντιμετώπισε την οικονομική κρίση στη χώρα μας.
Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι ισότιμο μέλος και τρέχει και παρακαλάει για δανεικά, εκβιάζεται, έχει μπει σε ένα παιχνίδι λέξεων, ονομασιών και σημασιών και όχι στον πυρήνα του προβλήματος που είναι καθαρά πολιτικό και αφορά το μέλλον των χωρών και των λαών της Ευρώπης. Καθότι το διευθυντήριο, οι τραπεζίτες και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είτε στις Βρυξέλλες είτε στη Φρανκφούρτη, επιβάλλουν στους εν πολλοίς πολιτικούς υπαλλήλους τους τις πολιτικές της αύξησης των κερδών τους μέσω των τεχνοκρατών λογιστών τους, που δυστυχώς υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Είναι αστείο και τραγελαφικό η πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών να μας βλέπουν σαν ζήτουλες, σαν άχρηστους και αχάριστους και να πιστεύουν πως μας πληρώνουν από το υστέρημά τους για να περνάμε καλά. Τα μεγάλα μαζικά μέσα, προπαντός στη Γερμανία, έχουν παίξει, στο επίπεδο το λαϊκιστικό, αρνητικό ρόλο, για να νομίζει ο «γέροντας» πολίτης της γερασμένης Ευρώπης πως ζούμε σε βάρος του. Χρειάζεται μια αντεπίθεση πολιτική και στο επικοινωνιακό επίπεδο για να φανερωθεί η σαθρότητα του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού οικοδομήματος. Η κρίση δεν είναι μονάχα οικονομική, δεν έχει να κάνει με τα ομόλογα, τις μετοχές και το άυλο αντιπαραγωγικό χρήμα. Εχει να κάνει με τον πολιτισμό, με τις ανθρώπινες αξίες που δεν έχουν σύνορα ούτε φυλακίζονται από τους δυνάστες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αρκεί να μην αφεθεί και γίνει συμπλήρωμα «καλό» του συστήματος.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Αν και προβλέψιμο, είναι πολύ κρίμα που η Αριστερά (έστω αυτή η Αριστερά) πνίγηκε στις ανερμάτιστες ρητορείες.

Αν και προβλέψιμο, είναι πολύ κρίμα που η Αριστερά (έστω αυτή η Αριστερά) πνίγηκε στις ανερμάτιστες ρητορείες, πελαγοδρομεί χωρίς σχέδιο, αγκαλιάζει τον εθνικολαϊκισμό πιστεύοντας ηλιθιωδώς ότι θα τον χρησιμοποιήσει, κάνει –τέλος πάντων– ότι μπορεί για να βγάλει το κακό όνομα και στο «πρώτη φορά» (με την έννοια ότι κάποιοι νέοι άνθρωποι ανέλαβαν θέσεις ευθύνης) και στο «Αριστερά».

Είναι, δε, διπλό το κρίμα, γιατί αν ψάξουμε κάτω από τη γλίτσα του εθνικολαϊκισμού, ξεσκονίσουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αφαιρέσουμε τις ανερμάτιστες παροχολογίες προς όφελος συντεχνιακών συμφερόντων, αυτό που απομένει είναι –σε πολύ αδρές γραμμές– το σωστό. Δεν αστειευόμαστε: Ακόμη και η κεντρική ιδέα (και) του κ. Γιάνη Βαρουφάκη για το αβίωτο του δημόσιου χρέους σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι ορθή· απλώς πνίγεται στα ενδυματολογικά κι επικοινωνιακά σόου που ο ίδιος παράγει με κάθε εμφάνισή του. Δεύτερον: μέχρι και ο Economist παραδέχεται ότι το πρόβλημα της ανισότητας αποτελεί βόμβα στα θεμέλια των σύγχρονων κοινωνιών. Επίσης, είναι βέβαιο ότι η καθολική παροχή υπηρεσιών υγείας, παιδείας, ασφάλειας, είναι η καλύτερη επένδυση για μια χώρα που θέλει να προχωρήσει.

Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή η Ευρωζώνη θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα του δημόσιου χρέους, όπως έγραφε και ο κ. Βαρουφάκης. Το θέμα, όμως, πρέπει αφενός να ωριμάσει και αφετέρου δεν μπορεί να το θέσει εκβιαστικά η πιο μικρή και υπερχρεωμένη χώρα, λέγοντας μάλιστα, επί της ουσίας, ότι θα αυτοκτονήσει για να πάρει και τους άλλους εταίρους στον λαιμό της. Η πανευρωπαϊκή διευθέτηση του χρέους χρειάζεται χρόνο, διαρκείς πολιτικές παρεμβάσεις στα όργανα της Ε.Ε. και στα διεθνή φόρα. Οι ηρωικές ρητορείες –από τις πιο ωμές, σαν το «Κούγκι» του κ. Πάνου Καμμένου, μέχρι τις πιο ρομαντικές για «μορατόριουμ ενός έτους» του κ. Μανώλη Γλέζου– μόνο βλάβη προκαλούν.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Οι τρεις... τρόικες


Συνήθως είμαι ανεκτικός με τους πολιτικούς. Αλλωστε δεν ανήκω σ' εκείνους που πιστεύουν ότι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα δεινά μας είναι αυτοί και μόνο αυτοί. Δική μας επιλογή αποτελούν, εμείς τους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας, εμείς τους επιτρέπουμε να διαχειρίζονται την εξουσία όπως τη διαχειρίζονται.
Υπάρχουν, όμως, δύο μέρες τον χρόνο που ο κανόνας αυτός δεν ισχύει. Η μια ήταν η χθεσινή, η επέτειος της 25ης Μαρτίου. Η άλλη είναι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Σε αυτές τις δύο μέρες η εικόνα ενός πολιτικού στην τηλεόραση με εκνευρίζει και η όποια δήλωση βγει από τα χείλη του με εξαγριώνει. Δεν αντέχω να τους ακούω να απευθύνουν συστάσεις που ποτέ δεν τήρησαν, να προβάλλουν αρχές που ποτέ δεν υπηρέτησαν και να υποδεικνύουν συμπεριφορές που ποτέ δεν επέδειξαν.
Κυρίως δεν αντέχω να τους ακούω να επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο μονότονα τις ίδιες κοινοτοπίες και να μη βρίσκουν το θάρρος να πουν δυο - τρεις αλήθειες, υπό μορφήν αυτοκριτικής, που να πιάσουν τόπο και να δώσουν την ευκαιρία στους νεότερους να καταλάβουν πως για άλλους λόγους πρέπει να θυμόμαστε τις μεγάλες ιστορικές στιγμές και όχι γιατί αποτελούν την αφορμή για παρελάσεις, πανηγύρια, χορούς και εθνικοπατριωτικές φαιδρότητες.
Περίμενα να βρεθεί έστω κι ένας που να επισημάνει ως κορυφαίο δίδαγμα εκείνου του ξεσηκωμού τις ολέθριες επιπτώσεις της διχόνοιας και των προσωπικών φιλοδοξιών. Και ήλπιζα να βρει και το θάρρος να το συνδέσει με όσα βιώνουμε τα πέντε τελευταία χρόνια σε αυτόν τον τόπο όχι μόνο εξαιτίας των προβλημάτων που οι ίδιοι προκαλέσαμε αλλά και εξαιτίας των κομματικών και προσωπικών επιδιώξεων του ενός και του άλλου.
Και περίμενα να βρεθεί έστω κι ένας που να έχει το θάρρος να μιλήσει με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό για τον καταλυτικό ρόλο που έχουν διαδραματίσει διαχρονικά οι σύμμαχοί μας -και ειδικά οι... τρόικες- στην ιστορία αυτού του τόπου. Μια τρόικα -η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία- συνέβαλε με την επέμβασή της στο Ναβαρίνο να γίνουμε ελεύθερο κι ανεξάρτητο κράτος. Μια άλλη τρόικα -το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και η ΕΕ- μας διέσωσε από τη χρεοκοπία. Και σε μια άλλη τρόικα -τη Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Γιούνκερ- προσέφυγε για βοήθεια προ ημερών ο Αλ. Τσίπρας.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Όσο η κυβέρνηση «παίζει άμυνα» με την τρόικα, τα λεφτά παραμένουν δεσμευμένα και η «θηλιά» της ρευστότητας σφίγγει γύρω από το λαιμό της.

Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που προέκυψε από τις εκλογές έκανε σημαία της την πολιτική διαπραγμάτευση. Ύστερα από τρία Eurogroup, στα οποία η ελληνική πλευρά προσπαθούσε να βρει λύση εκτός του πλαισίου που επιβάλλουν οι κανόνες λειτουργίας της ευρωζώνης, κατέληξε στο παρά πέντε στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, με την οποία πανηγύρισε το τέλος του μνημονίου, της τρόικας και της λιτότητας.
Πλην όμως δεν διασφάλισε τα κεφάλαια για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας. Η συμφωνία προβλέπει ότι η απελευθέρωση των δόσεων συνδέεται με την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων και την αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος.
Και όσο η κυβέρνηση «παίζει άμυνα» με την τρόικα, τα λεφτά παραμένουν δεσμευμένα και η «θηλιά» της ρευστότητας σφίγγει γύρω από το λαιμό της.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να επαναφέρει τη διαπραγμάτευση σε πολιτικό επίπεδο, ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε επιστολή στην Αγκελα Μέρκελ επισημαίνοντας τον κίνδυνο η Ελλάδα να ξεμείνει από λεφτά και να μην είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, προκαλώντας τη μίνι Σύνοδο Κορυφής της περασμένη Πέμπτη στις Βρυξέλλες και τη χθεσινή συνάντηση στο Βερολίνο.
Η γερμανίδα καγκελάριος εμφανίστηκε για ακόμα μια φορά συναινετική. Όμως, όπως και στην περίπτωση Σαμαρά, παρέπεμψε το θέμα στο Eurogroup, δηλαδή στον Βολφγκανγκ Σόιμπλε. «Τις αποφάσεις τις παίρνει το Eurogroup» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Διότι η διαδικασία στην ΕΕ είναι συγκεκριμένη: το EuroWorking Group (τεχνικά κλιμάκια) επεξεργάζεται το θέμα, εισηγείται στο Eurogroup (υπουργοί Οικονομικών), το οποίο αποφασίζει και η Σύνοδος Κορυφής (αρχηγοί κρατών-μελών) υιοθετεί την απόφαση. Η Ανκελα Μέρκελ δεν έκανε τίποτα παραπάνω από αυτό που προβλέπουν οι κανόνες λειτουργίας της ΕΕ.
Το ίδιο τόνισε και ο Μάριο Ντράγκι μιλώντας χθες στο Ευρωκοινοβούλιο. «Η ΕΚΤ», είπε,«είναι ένα ίδρυμα που βασίζεται σε κανονισμούς, δεν είναι πολιτικός θεσμός» και πρόσθεσε ότι «δεν δημιουργεί νέους κανονισμούς για την Ελλάδα ή για καμία άλλη χώρα».
Καλά είναι λοιπόν τα χαμόγελα του Αλέξη Τσίπρα με την Ανγκελα Μέρκελ και το συναινετικό κλίμα που βγαίνει προς τα έξω. Όμως δεν αρκούν.
Χρειάζονται άμεσα πράξεις και μάλιστα με μετρήσιμο αποτέλεσμα, στο πλαίσιο της απόφασης της 20ης Φεβρουαρίου. Η επιλογή της πολιτικής διαπραγμάτευσης για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται ότι δεν υφίσταται.
Που σημαίνει σκληρές και δύσκολες αποφάσεις για την κυβέρνηση, κάτω από την ασφυκτική πίεση της έλλειψης ρευστότητας. Από τις αποφάσεις αυτές θα κριθούν τα αποτελέσματα της συνάντησης του Βερολίνου.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Ηταν ένα ραντεβού που άργησε δυο μήνες.

Ηταν ένα ραντεβού που άργησε δυο μήνες, για να μη σας πω πέντε χρόνια. Χρειάστηκε να γίνουν εκλογές, να οδηγείται σε κατάρρευση η ελληνική οικονομία, οι άνεργοι να αυξάνονται και να πληθύνονται και στα ταμεία να μένουν χρήματα για μια-δυο εβδομάδες, για να γίνει αυτό το ραντεβού. Η συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα ήταν ένα σημαντικό βήμα κατευνασμού παθών, χρήσιμης παραδοχής της πραγματικότητας, κυρίως για την ελληνική πλευρά.
Η γερμανική κοινή γνώμη είδε ότι ο αριστερός Ελληνας πρωθυπουργός δεν είναι ο «δαίμονας» της Ευρώπης που στοχοποιεί τους Γερμανούς, αλλά αντίθετα υπερασπίστηκε την κ. Μέρκελ από την προσβολή που υπέστη από το πρωτοσέλιδο του «Σπίγκελ».
Ο κ. Τσίπρας έστειλε το μήνυμα ότι «για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα δεν φταίνε οι Γερμανοί», αποδοκιμάζοντας έτσι τις γνωστές ακρότητες που κυριαρχούσαν στις διαδηλώσεις και στη ρητορική των νυν κυβερνητικών στελεχών. Αναγνώρισε ότι δεν πρέπει να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό κτίστηκε (επί Μνημονίου), αλλά προκάλεσε μια κάποια ανησυχία (deja vu) όταν ανέφερε ότι πρέπει να προχωρήσουμε τη «δημοσιονομική προσαρμογή» με άλλο «μείγμα πολιτικής»... Είναι όμως ο πρώτος Ελληνας ηγέτης που από την καγκελαρία δήλωσε ότι το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου είναι «ηθικής» τάξης και όχι «υλικό», κλείνοντας επισήμως τη συζήτηση. Διαβεβαιώνοντας μάλιστα, σε πείσμα των όσων δήλωνε ο υπουργός Δικαιοσύνης, ότι κανείς από την κυβέρνηση δεν διανοήθηκε την κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκαίτε.
Μια δήλωση τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση πανηγύριζε για το ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είχε ετοιμάσει τον φάκελο για τη διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και έπιανε δουλειά η επιτροπή που ομόφωνα συστάθηκε στη Βουλή υπό την ηγεσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Το μόνο που δεν ακούστηκε στο Βερολίνο ήταν πότε θα ξεφύγει η Ελλάδα από τη λεπτή γραμμή της χρεοκοπίας. Αυτής που περιέγραψε ο πρωθυπουργός στην επιστολή του της 15ης Μαρτίου. Ας ελπίσουμε ότι το πολύ ακριβό εισιτήριο που πληρώθηκε για το Βερολίνο θα ισχύσει και για το επόμενο Eurogroup. Γιατί σε αυτό παρέπεμψε για τα λεφτά η κ. Μέρκελ? Εκεί που συμμετέχει ο κ. Σόιμπλε?

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι.

Η υποχρεωτική απασχόληση του Πρωθυπουργού με τις διεθνείς πλευρές της οικονομικής κρίσης μοιάζει να παρεμποδίζει την έναρξη του έργου της κυβερνήσεως. Οι πρώτες εβδομάδες έχουν κυλήσει μάλιστα με τους πολίτες να παρακολουθούν δραστηριότητες κατά την κρίση μεμονωμένων κυβερνητικών παραγόντων. Δεν είναι δηλαδή αποτέλεσμα σκέψης και απόφασης συλλογικών κυβερνητικών οργάνων, αλλά εκφράζουν προφανώς την άποψη του συντάκτη κάθε συγκεκριμένης απόφασης, συνήθως υπουργού.

Δημιουργείται ήδη η εντύπωση ότι η κυβέρνηση μοιάζει πολύ, κατά την οργάνωση και την έκφρασή της, με τον κομματικό σχηματισμό που τη γέννησε.
Είναι καταφανές ότι σημαντικά στελέχη του κυβερνητικού σχήματος δεν γνωρίζουν ότι όλα εξαρτώνται από τον παράγοντα χρόνο.

Ψηφίσαντες και μη ψηφίσαντες, παρακολουθούν με δικαιολογημένη ανησυχία ελλείψεις και παραλείψεις της κυβερνητικής πολιτικής. Και ορισμένες πράξεις, αν στην αρχή συνάντησαν τη φιλική προδιάθεση του κοινού, ταχέως τείνουν να λάβουν τον χαρακτήρα υπολειμμάτων της ληξάσης Αποκριάς...

Ολοι έχουμε αντιληφθεί ότι στο υπουργείο Οικονομικών τα πράγματα είναι απλώς διασκεδαστικά χάρη στη δημοτικότητα του ριζοσπάστη υπουργού. Αλλά και όσοι συμπαθούν τον υπουργό, που κατέστη διεθνώς διάσημος λόγω των ενδυματολογικών ιδιαιτεροτήτων του, πιστεύουν ότι η καθημερινή παρουσία του υπουργού στο υπουργείο του είναι υποχρεωτική.

Δεν χρειάζεται να αναφέρει κανείς άλλες παραλείψεις σε διάφορα υπουργεία, όπως επίσης είναι γνωστές οι πρωτοβουλίες υπουργών που εκδηλώνονται χωρίς να ενημερωθεί το Μέγαρο Μαξίμου. Με λίγα λόγια, μοιάζει απαραίτητο να περάσουν οι περισσότεροι υπουργοί και υφυπουργοί από σεμινάρια περί το κυβερνάν. Εκεί θα εκμάθουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι.

Οι ψηφοφόροι εμπιστεύθηκαν τον Πρωθυπουργό για να κυβερνήσει και όχι τις σκιές του παρελθόντος που προφανώς θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα στους «παραδείσους» της Ιστορίας.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Ακυρώθηκε άλλη μια παγίδα

Ακυρώθηκε άλλη μια παγίδα
Ολα δείχνουν πως η κυβέρνηση απέφυγε, προς το παρόν τουλάχιστον, άλλη μια παγίδα θανάτου. Με οικονομικούς όρους είναι η τέταρτη, σε διάστημα δύο μηνών, στο πλαίσιο του σχεδίου «αριστερή παρένθεση». Θυμίζουμε, για όσους μέσα στη δίνη των γεγονότων εξασθενεί η μνήμη τους, ότι την αγχόνη της εκτέλεσης, διά χρηματοδοτικής ασφυξίας, είχαν κατασκευάσει προεκλογικά με περίτεχνο τρόπο Σαμαράς - Βενιζέλος. Με εγχώρια και εισαγόμενα υλικά επιχειρήθηκε ως τώρα: Ο τραπεζικός πανικός, με τη μαζική απόσυρση καταθέσεων, παραλλήλως και αμέσως μετά τα εκλογικά αποτελέσματα. Η κατάρρευση των εσόδων και επομένως η μη καταβολή μισθών, συντάξεων κ.λπ. την πρώτη μετεκλογική περίοδο. Η οδήγηση σε πιστωτικό γεγονός, λόγω αδυναμίας ανταπόκρισης στις δανειακές υποχρεώσεις του Μαρτίου.
Ο χρόνος και ο χώρος που απέσπασε από την αμφιλεγόμενη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου επιχειρήθηκε σχεδιασμένα και συστηματικά να ακυρωθούν. Με κεντρικό στόχο να επανέλθει το προηγούμενο μνημονιακό καθεστώς και να σβήσει από τον ευρωπαϊκό χάρτη μια εναλλακτική πορεία στην ευρωκτόνα λιτότητα. Αυτή ήταν η τέταρτη στη σειρά επιχείρηση εγκλωβισμού από το νεοφιλελεύθερο ιερατείο της Ευρωζώνης και των επικουρικών ελληνικών μνημονιακών δυνάμεων.
Παρά τις αδυναμίες και τα λάθη, το νέο κυβερνητικό σχήμα της «κοινωνικής σωτηρίας» στάθηκε ως τώρα όρθιο. Εδραιώνοντας, παραλλήλως, στο εσωτερικό την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία του, όπως όλα δείχνουν και επιβεβαιώνουν οι ψοφοδεείς ηγεσίες των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, σκιαμαχώντας για επουσιώδη. Οταν δεν συμπλέουν ή και δεν ταυτίζονται με όσους θέλουν να ανανεώσουν την ταυτότητα του ελληνικού προτεκτοράτου.
Τα αποτελέσματα του «πολέμου» δεν έχουν, όμως, ακόμη κριθεί. Οι αποφάσεις της 19ης Μαρτίου ενδέχεται τις επόμενες μέρες να αμφισβητηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Το μαρτύριο με τις χρηματοδοτικές σταγόνες δεν αποκλείεται να παραταθεί. Οι μάχες θα συνεχίζονται μέχρι το τέλος Απριλίου στην εχθρική έδρα του Eurogroup μέχρι την έγκριση του «καταλόγου των μεταρρυθμίσεων». Ενώ η αποφασιστική είναι βέβαιο ότι θα δοθεί το καλοκαίρι, με τη λήξη της τετράμηνης μεταβατικής περιόδου.
Η κυβέρνηση, έχοντας αποδείξει ότι μπορεί να στέκεται ίση απέναντι σε εταίρους, καλείται στην τρέχουσα φάση να βεβαιώσει ότι μπορεί και να κυβερνήσει με βάση τη λαϊκή εντολή που έχει λάβει. Αν όλα δικαιολογούνταν μέχρι προχθές στο όνομα των ανελέητων διαπραγματεύσεων και των πολιτικών της αποφυγής των θανάσιμων παγίδων, από δω και πέρα θα κρίνεται και από το πρόσημο της παραγωγής κυβερνητικού έργου. Διαπραγματεύσεις και έργο πάνε «πακέτο»...

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Ο χρόνος έχει προ πολλού εξαντληθεί και ανάσες χωρίς χρηματοδότηση δεν είναι παρά βαθιές εισπνοές τοξικού ατμού.

Ο κ. Τσίπρας διαπίστωσε ότι το ευρωπαϊκό τρένο δεν έχει θέσεις δωρεάν και υπάρχουν κανόνες για τους επιβάτες. Με τη χώρα στα όρια της οικονομικής κατάρρευσης, μια αχτίδα συμβιβασμού είναι θετική, αλλά δεν θα πρέπει να εκληφθεί σαν μια ακόμη «ανάσα». Ο χρόνος έχει προ πολλού εξαντληθεί και ανάσες χωρίς χρηματοδότηση δεν είναι παρά βαθιές εισπνοές τοξικού ατμού.
Η κυβέρνηση έχοντας πλέον την εμπειρία τού τι εστί να διαπραγματεύεσαι επί συγκεκριμένων κειμένων και όχι με συνθήματα, δεν έχει άλλο δρόμο από το να κινηθεί τάχιστα για την υποβολή των προτάσεών της στο τρίο των θεσμών και στο Eurogroup, ώστε να έρθει η πραγματική ανάσα με το ξεκλείδωμα της ρευστότητας.
Το άλλα εννοούσαμε στις 20 Φλεβάρη, άλλα καταλάβατε, οι εποικοδομητικές ασάφειες κ.λπ., δεν δημιουργούν πρόβλημα αξιοπιστίας μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό, καθώς σιγά σιγά θα φαίνεται πιο καθαρά ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ο Α. Τσίπρας από σήμερα βρίσκεται μπροστά στην αφετηρία μιας πολύ δύσκολης διαδρομής. Γιατί η απόφαση της 20ής Φεβρουαρίου που επαναβεβαίωσε ο ίδιος προχθές μαζί με τους άλλους ηγέτες προβλέπει την εφαρμογή μιας κρίσιμης μάζας των δεσμεύσεων του Μνημονίου. Οπως κι αν το διαβάσεις, όπως και να το βαφτίσεις, το «ελληνικής ιδιοκτησίας» πρόγραμμα όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να κινηθεί και πολύ έξω από αυτό το πλαίσιο.
Είναι κατανοητό το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει να πειστούν όχι τόσο οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ όσο οι βουλευτές του για να αποδεχτούν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Ας έχουμε απλώς υπόψη μας ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι τόσο εύκολο να κάνουμε το «κορόιδο». Γιατί η προχθεσινή συμφωνία δεν έγινε με κάποιους τεχνοκράτες ή τροϊκανούς, αλλά με την ηγεσία της Ευρώπης. Και οι συνέπειες τώρα μιας υπαναχώρησης θα είναι ανάλογες όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για τη χώρα...

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Πώς έγινε λοιπόν, κι ένα μήνα αργότερα η Ελλάδα ασφυκτιά.

Η ευρύτερη λαϊκή στήριξη που απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία βασίζεται στις συνέπειες της κρίσης και στις υποσχέσεις της νέας κυβέρνησης ότι τα βάσανα τελείωσαν, θα μπορούσε να οδηγήσει προς μια πιο αποτελεσματική πολιτική. Οι εταίροι μας, επίσης, διαπιστώνουν τη ζημία που προκλήθηκε στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια και θα ήθελαν και αυτοί να βρουν τρόπο να στηρίξουν την Ελλάδα, χωρίς να ξεφύγουν από το γενικό πλαίσιο της πολιτικής που επέβαλαν: οικονομική στήριξη με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις. Η συμφωνία που σφυρηλατήθηκε στο Eurogroup, στις 20 Φεβρουαρίου, εξέφραζε την ανάγκη των δύο πλευρών να βρουν μια λύση. Πώς έγινε, λοιπόν, κι ένα μήνα αργότερα η Ελλάδα ασφυκτιά, βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία ενώ οι εταίροι δυσανασχετούν, σαν να μην πέρασε μία μέρα από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου;

Και οι δύο πλευρές είναι παγιδευμένες μέσα στις πολιτικές και τις νοοτροπίες τους, αλλά και μέσα στην καχυποψία τους για τις κινήσεις και τα κίνητρά τους. Οι δανειστές θέλουν να κρατήσουν τη χώρα μας στην Eυρωζώνη, αλλά δεν ξέρουν πώς μπορούν να την αναγκάσουν να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις χωρίς να προκαλέσουν μια ρήξη που θα επιδείνωνε την κατάσταση. Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου είναι, ουσιαστικά, ένα παιχνίδι με τον χρόνο: οι δανειστές έδωσαν στην Ελλάδα μια ευκαιρία να τους πείσει ότι θα εφαρμόσει κάποιες μεταρρυθμίσεις, ενώ η Αθήνα δέχθηκε να παρατείνει τη δανειακή συμφωνία που είχε περιγράψει ως «νεκρή». Ο χρόνος, όμως, συνδέθηκε με χρήμα –το χρήμα το οποίο δεν θα δινόταν στην Αθήνα έως την ώρα που θα έπειθε τους δανειστές ότι πράγματι εφαρμόζει τις δεσμεύσεις της.
Απολαμβάνοντας τόσο μεγάλη στήριξη εντός Ελλάδος, αλλά και αντιμέτωπη με τόσο μεγάλη κρίση ρευστότητας, η κυβέρνηση θα μπορούσε να δικαιολογήσει έναν συμβιβασμό με τους δανειστές, που θα επέτρεπε την εισροή μέρους του φθηνού χρήματος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που εισπράττουν οι εταίροι μας στην Eυρωζώνη. Προτίμησε να επιμείνει στις θέσεις που διακήρυττε πριν από τις εκλογές. Δηλώνοντας ότι η Ευρώπη πρέπει να υποχωρήσει, η κυβέρνηση δεν λογαριάζει πόσο απομονώνεται η Ελλάδα ούτε ότι η χώρα μας είναι αυτή που επείγεται για χρήματα, την ώρα που τα έσοδα καταρρέουν και η οικονομία «παγώνει».
Πολιτικοί που βάζουν την τύχη της χώρας πάνω απ’ όλα θα τολμούσαν να υποστούν το όποιο πολιτικό κόστος ενός συμβιβασμού με τους δανειστές. Η κυβέρνηση απέδειξε πόσο αμφισβητεί την πολιτική των δανειστών, αλλά δεν τους δίνει την ευκαιρία να συμβιβαστούν κι αυτοί. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με την ενθουσιώδη παρότρυνση των ΑΝΕΛ, επιλέγει νοοτροπία πολιορκίας, εκλαμβάνοντας κάθε έκφραση ανησυχίας ή διαφωνίας ως επιβεβαίωση της ορθότητας των δικών της επιλογών. Η σύμπραξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την εθνικιστική Δεξιά λειτουργεί σαν αίθουσα καθρεφτών, όπου βλέπουν ο ένας τον άλλον και ό,τι θέλουν, αδιάφοροι για την πραγματικότητα, αδιάφοροι για τις συνέπειες. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι ηγείται ενός ευρωπαϊκού λαϊκού κινήματος, θα αδυνατεί να λογαριάσει τη ζημία που προκαλεί στην ίδια του τη χώρα.
Έντυπη

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Η κυβέρνηση μοιάζει να παίζει το τελευταίο χαρτί της.

Η κυβέρνηση μοιάζει να παίζει το τελευταίο χαρτί της. Το οποίο δυστυχώς μετατρέπεται σε τελευταίο χαρτί και για την ίδια τη χώρα. Ζητώντας τη σύγκληση της πενταμερούς, που έγινε εξαμερής με την προσθήκη του προέδρου του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να κάνει την υπέρβαση. Αυτήν που θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα και συγχρόνως θα καθησυχάσει τους πολίτες που, μην έχοντας πια και πολλά χρήματα να σηκώσουν από τα ΑΤΜ, αγωνιούν για τις συντάξεις και τους μισθούς τους. Σε μία οικονομία που έχει καταρρεύσει απολύτως, που ο κανόνας είναι πλέον κανείς να μην πληρώνει κανέναν?
Η κυβέρνηση χθες με την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα έδειξε ότι έχει κάνει μία πολύ δύσκολη υψηλού ρίσκου επιλογή. «Εκαψε τις βάρκες» και τώρα πια δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Ετσι προσέρχεται απόψε σε μία από τις κρισιμότερες «μάχες» εξουθενωμένη, αποδυναμωμένη, απέναντι σε ένα εχθρικό Διευθυντήριο (που η ίδια όμως συγκρότησε ζητώντας τη μίνι διάσκεψη), σε κλίμα πολωμένο, με ευθύνη και της ίδιας. Και όλοι, φυσικά, αναρωτιούνται: υπάρχει κάποιος σχεδιασμός; Εχουν σκεφθεί τι ακριβώς θα ζητήσουν και έχουν υπολογίσει ποιος μπορεί να είναι ο ρεαλιστικός στόχος απόψε; Ή απλώς θα χρησιμοποιηθεί αυτή η συνάντηση για να βρεθούν άλλοθι, να γίνει το blame game και να φορτωθεί η ευθύνη στο Διευθυντήριο για ό,τι συμβεί από δω και πέρα; Γιατί εάν απόψε ο κ. Τσίπρας ζητήσει χρηματοδοτική ανάσα, απόλυση της τρόικας, χρόνο και συμπάθεια, θα πρέπει να έχει κάτι πολύ μεγάλο να προσφέρει ως αντάλλαγμα. Και με την ομιλία του χθες, που απευθυνόταν στο κομματικό ακροατήριό του, έδειξε ότι δεν θα έχει κάτι τέτοιο στις αποσκευές του.
Ηγέτης, όμως, λογίζεται εκείνος που νοιάζεται για την τύχη της χώρας και το μέλλον των πολλών και δεν λυγίζει από τις κραυγές των λίγων.
Ολοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση κάτι έχει στο μυαλό της, δεν πάει «γυμνή» στον λάκκο των λεόντων. Και, κυρίως, ότι αντιλαμβάνεται τις δραματικές συνέπειες από ένα «ηρωικό» αδιέξοδο... Το οποίο δυστυχώς μετατρέπεται σε τελευταίο χαρτί και για την ίδια τη χώρα. Ζητώντας τη σύγκληση της πενταμερούς, που έγινε εξαμερής με την προσθήκη του προέδρου του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να κάνει την υπέρβαση. Αυτήν που θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα και συγχρόνως θα καθησυχάσει τους πολίτες που, μην έχοντας πια και πολλά χρήματα να σηκώσουν από τα ΑΤΜ, αγωνιούν για τις συντάξεις και τους μισθούς τους. Σε μία οικονομία που έχει καταρρεύσει απολύτως, που ο κανόνας είναι πλέον κανείς να μην πληρώνει κανέναν?
Η κυβέρνηση χθες με την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα έδειξε ότι έχει κάνει μία πολύ δύσκολη υψηλού ρίσκου επιλογή. «Εκαψε τις βάρκες» και τώρα πια δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Ετσι προσέρχεται απόψε σε μία από τις κρισιμότερες «μάχες» εξουθενωμένη, αποδυναμωμένη, απέναντι σε ένα εχθρικό Διευθυντήριο (που η ίδια όμως συγκρότησε ζητώντας τη μίνι διάσκεψη), σε κλίμα πολωμένο, με ευθύνη και της ίδιας. Και όλοι, φυσικά, αναρωτιούνται: υπάρχει κάποιος σχεδιασμός; Εχουν σκεφθεί τι ακριβώς θα ζητήσουν και έχουν υπολογίσει ποιος μπορεί να είναι ο ρεαλιστικός στόχος απόψε; Ή απλώς θα χρησιμοποιηθεί αυτή η συνάντηση για να βρεθούν άλλοθι, να γίνει το blame game και να φορτωθεί η ευθύνη στο Διευθυντήριο για ό,τι συμβεί από δω και πέρα; Γιατί εάν απόψε ο κ. Τσίπρας ζητήσει χρηματοδοτική ανάσα, απόλυση της τρόικας, χρόνο και συμπάθεια, θα πρέπει να έχει κάτι πολύ μεγάλο να προσφέρει ως αντάλλαγμα. Και με την ομιλία του χθες, που απευθυνόταν στο κομματικό ακροατήριό του, έδειξε ότι δεν θα έχει κάτι τέτοιο στις αποσκευές του.
Ηγέτης, όμως, λογίζεται εκείνος που νοιάζεται για την τύχη της χώρας και το μέλλον των πολλών και δεν λυγίζει από τις κραυγές των λίγων.
Ολοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση κάτι έχει στο μυαλό της, δεν πάει «γυμνή» στον λάκκο των λεόντων. Και, κυρίως, ότι αντιλαμβάνεται τις δραματικές συνέπειες από ένα «ηρωικό» αδιέξοδο...

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Ζηλεύεις αυτό που νομίζεις πως θα μπορούσες να αποκτήσεις αλλά δεν το έχεις.

Η εικόνα πρέπει να είναι οικεία για τους παλαιότερους. Ενα τσούρμο από παιδιά με τα κεφάλια κουρεμένα γουλί και τα κοντά τους παντελόνια να τρέχουν πίσω από την «κούρσα» και να πετάνε πέτρες ή να τη σημαδεύουν με τη σφεντόνα τους φωνάζοντας όλα μαζί. Ασπρόμαυρη σκηνή από ταινία του Παζολίνι, ή ιταλικός νεορεαλισμός σε συνοικία της Νάπολης, ή γιατί όχι ελληνικό χωριό κάπου στα βάθη της δεκαετίας του ’50.

Τι θέλουν να πετύχουν; Δεν θέλουν να κλέψουν, ούτε τους περνάει απ’ το μυαλό να καταστρέψουν το αυτοκίνητο, όπως οι τρωγλοδύτες του κράτους των Εξαρχείων. Το μόνο πράγμα που επιθυμούν είναι να πετάξουν πέτρες και να ουρλιάξουν για να εξορκίσουν αυτό το πράγμα με τα νίκελ που γυαλίζουν στον ήλιο. Ζηλεύουν; Ούτε καν. Ζηλεύεις αυτό που νομίζεις πως θα μπορούσες να αποκτήσεις αλλά δεν το έχεις. Και σ’ αυτούς τους ταλαίπωρους γαβριάδες δεν περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσαν να αποκτήσουν κούρσα.

Θέλουν να τρίξουν τα δόντια τους, να βγάλουν το άχτι τους και να έχουν να λένε. Οπως ο κ. Φλαμπουράρης θα διηγείται έπειτα από καιρό στα βαφτιστήρια του: ήταν ωραία τότε που με τον μπαμπά πετροβολούσαμε τους Γερμανούς. Και μετά τι έγινε βρε θείο; Μετά οι Γερμανοί φοβήθηκαν, πάτησαν γκάζι κι εμείς μείναμε με τη σκόνη που σήκωσε πίσω της η κούρσα, αλλά το διασκεδάσαμε.

Από τη νέα μεγάλη ιδέα του ελληνισμού, τις γερμανικές αποζημιώσεις, στα αεροπλάνα των τζιχαντιστών που θα απογειωθούν από την Αθήνα και θα προσγειωθούν στο Βερολίνο, κι από το σκάνδαλο που σέρνει πίσω του ο κ. Σόιμπλε στο υψωμένο μεσαίο δάχτυλο του απελευθερωμένου από συμπλέγματα αυτογνωσίας εθνικού μας Γιάνη, οι ήρωες μπορεί να νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν στην Ιλιάδα του 2015, όμως η υπόθεση μάλλον θυμίζει πετροπόλεμο. Εθνικό πετροπόλεμο με τα όλα του, παρελάσεις, μπάντες με γκρανκάσες που παιανίζουν καλαματιανούς και τσάμικο προς τέρψιν και συμμόρφωσιν του γούστου της Αριστεράς.

Ας αφήσουμε το εφικτό. Αυτό είναι για τους συντηρητικούς που δεν έχουν φαντασία. Και ας ανιχνεύσουμε το επιθυμητό, ό,τι εμπνέει τη φαντασία που κατέκτησε επιτέλους την εξουσία. Τι επιδιώκουν με τον πετροπόλεμο που ξεκίνησαν με τους Γερμανούς; Να θυμώσουν, να μας δείρουν, να ιδρώσουν, να κρυώσουν κι ύστερα να σκάσουν; Να νιώσουν τη δύναμη της ελληνικής σφεντόνας; Να φτάσουν οι σχέσεις μας με την Ευρώπη στο μη παρέκει και το ρήγμα να γίνει αγεφύρωτο;

Μην πάει ο νους σας στο κακό. Το άχτι τους θέλουν να βγάλουν οι άνθρωποι. Το άχτι τους και μερικές ωραίες πλάκες για το ύφος του Σόιμπλε όταν είδε το δάχτυλο του Βαρουφάκη που θα τις διηγούνται το καλοκαίρι στις ακρογιαλιές της Ικαρίας. Εξάλλου τι θα έχουν να διηγούνται στα βαφτιστήρια τους; Οτι μας έβγαλαν απ’ την Ευρώπη; Οτι μας πήγαν στη δραχμή; Οχι βέβαια. Τους φτάνει να λένε ότι πολέμησαν τους Γερμανούς, τους έκαναν να χορεύουν στο ταψί από τα νεύρα τους, το καταχάρηκαν και πνίγηκαν ηρωικώς μαχόμενοι στη σκόνη που άφησε πίσω της η κούρσα στον χωματόδρομο.

Κι ύστερα απλώς θα ξυπνήσουν σαν τον Βασίλη Λογοθετίδη στο περίφημο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται». Κι από κει που έπαιζαν τους ήρωες της αντίστασης στο όνειρό τους θα επιστρέψουν στη δόξα της αυλίτσας στη μικρή τους συνοικία. Γιατί αυτό τους νοιάζει πάνω απ’ όλα. Να μπορούν να πίνουν τον καφέ τους στο Φίλιον ή στα Εξάρχεια με το κεφάλι ψηλά, σαν γνήσιοι καρατερίστες της ελληνικής κωμωδίας.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Στο Βερολίνο για λύση

Για δύο μήνες η κυβέρνηση ασκείται σε μια ακατανόητη επιθετική ρητορική, ενώ στην πράξη διαρκώς υποχωρεί, χωρίς όμως να επιτυγχάνει αυτά που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χώρα. Φθάσαμε να κάνουμε όλους τους εταίρους εχθρικούς απέναντι στη χώρα και τις επιδιώξεις της, μέχρι του σημείου ακόμη και η Κύπρος να μην μπορεί να στηρίξει τις ελληνικές θέσεις στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μέσα σε ένα νέφος δηλώσεων που συχνά στερούνται ακόμη και της στοιχειώδους σοβαρότητας γίναμε ο περίγελος του πλανήτη με τις κοτσάνες των υπουργών που δεν ξέρουν τι λένε και ορισμένων στελεχών που έχουν άλλη στρατηγική.
Από διολίσθηση σε διολίσθηση και από αμφισημία σε αμφισημία φθάσαμε και πάλι στο χείλος του γκρεμού με Μνημόνιο χωρίς λεφτά και τώρα η κυβέρνηση σε μια ακραία κίνηση «σκουπίζει» και τα αποθεματικά των Ταμείων που είναι ιερά και ουδείς έχει το δικαίωμα να... βάλει χέρι. Η κατάσταση δεν αφήνει περιθώρια για άλλον παραλογισμό και ασκήσεις κομματικής παραμυθίας, διότι σε λίγο η βλάβη ενδέχεται να καταστεί ανήκεστος. Σε λίγες εβδομάδες, όπως επιμένουν οι γνωρίζοντες, θα είναι πολύ αργά για κινήσεις σωτηρίας.
Είναι συνεπώς επιβεβλημένο με κάθε τρόπο η κυβέρνηση να ολοκληρώσει τη στροφή προς τον ρεαλισμό και να δοκιμάσει στην πράξη τις δυνατότητες των όποιων διορθώσεων, αλλά να μη διαλύσει τον τόπο. Τέτοια εντολή δεν έχει λάβει και προφανώς δεν θα λάβει, όποιο τέχνασμα και αν σκαρφιστεί.
Το ραντεβού στο Βερολίνο και οι συζητήσεις με την καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μέρκελ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα να ανατρέψει τα δεδομένα αιφνιδιάζοντας θετικά, κόντρα στις εντυπώσεις που έχουν δημιουργηθεί σε βάρος του έως τώρα. Αν κινηθεί έξυπνα ίσως καταφέρει να ενσωματώσει στην πολιτική του την αναγκαία προσαρμογή με την πραγματικότητα που θα του δώσει χρήμα και χρόνο για να μπορέσει να ισορροπήσει σε αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο. Το προφανές είναι ότι δεν πάει στο Βερολίνο για να... αναμετρηθεί με το Τείχος, αλλά για να συνεννοηθεί και είναι λογικό ότι θα προηγηθεί η κατάλληλη προετοιμασία για να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Στο σημείο που βρίσκεται ο τόπος και τα πάντα κινούνται οριακά, κάθε λεπτό καθυστέρησης ισοδυναμεί με ακόμη ένα βήμα προς την καταστροφή.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Με όλα τα μέτωπα ανοιχτά;

Με όλα τα μέτωπα ανοιχτά;
Στα σεμινάρια περί της τεχνικής των διαπραγματεύσεων που είχα παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, έμαθα ότι χρυσός κανόνας της επιτυχίας είναι ο προσδιορισμός τού κάθε φορά κεντρικού στόχου και η συγκέντρωση στον στόχο αυτόν των μειζόνων δυνατών συμμαχιών και συνεργειών για την επίτευξή του. Είναι προφανές ότι για την Ελλάδα, τη συγκεκριμένη συγκυρία, κεντρικό στόχο αποτελεί μια συμφωνία με τους εταίρους που θα εξασφαλίζει τη χρηματοδότηση του κράτους, τη ρευστότητα των τραπεζών, την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην προοπτική της ανάκτησης της αξιοπιστίας της χώρας, την έξοδό της στις αγορές και την ανάκαμψη της οικονομίας, που θα την επαναφέρει στην κανονικότητα ενός κράτους-μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Και όμως, τη στιγμή που αυτό είναι το κύριο ζητούμενο, στο οποίο θα έπρεπε να συγκεντρωθούν οι ευρύτερες δυνατές συμμαχίες, γινόμαστε μάρτυρες του ανοίγματος όλων των μετώπων προς κάθε κατεύθυνση με αποτέλεσμα την προϊούσα απομόνωση της χώρας και την απομάκρυνση από την επίτευξη της ζωτικής στόχευσής της. Ετσι, ο κ. Καμμένος κάνει άσκοπες βόλτες με ελικόπτερα στα σύνορα, ο κ. Κοτζιάς θέτει το ζήτημα των κυρώσεων έναντι της Ρωσίας, και οι δύο μαζί απειλούν με την προς Βορρά απώθηση χιλιάδων μεταναστών, ακόμα και τζιχαντιστών, ενώ ο επικοινωνιακός κ. Βαρουφάκης εδώ και έναν μήνα ασχολείται με το αν η τρόικα θα λέγεται θεσμοί ή το Μνημόνιο θα αποκαλείται συμβόλαιο δοκιμάζοντας τα νεύρα όλων των ορθολογιστών Ευρωπαίων συναδέλφων του που θέλουν απτά και κοστολογημένα μέτρα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τέθηκε μετ' επιτάσεως και το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων και απειλήθηκε η κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα. Μόνος λόγος που μπορώ να φανταστώ αυτής της διεκδικητικής καταιγίδας είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της στροφής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα και ο κατευνασμός των διάφορων υπεραριστερών συνιστωσών του, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την αντιπολιτευτική ρητορεία από την ανάγκη διακυβέρνησης της χώρας. Μπορεί όμως αυτό να συνεχιστεί και πού άραγε θα σταματήσει; Και έως τότε, η χώρα θα είναι ακόμα όρθια ή θα μας βρει εν τω μεταξύ το αναπάντεχο κακό; Βλέποντας τα παραπάνω, κοντεύω να ξεχάσω όσα έμαθα για την τεχνική της διαπραγμάτευσης και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πού το πάει η κυβέρνηση. Ελπίζω να καταλαβαίνουν αυτοί που μας κυβερνούν.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Η πραγματική οικονομία προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα καθεστώς πολιτικής αστάθειας.

Η πραγματική οικονομία προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα καθεστώς πολιτικής αστάθειας και οικονομικής ασφυξίας, που απειλεί να διαλύσει ακόμη και τις πλέον υγιείς επιχειρήσεις οι οποίες άντεξαν στα πέντε χρόνια της κρίσης. Οταν οι διεθνείς συναλλαγές καθίστανται σχεδόν απαγορευτικές για τις ελληνικές εταιρείες, το κόστος εκτοξεύεται και η κατάρρευση της εμπιστοσύνης μεταφράζεται σε απώλειες αγορών. Το ντόμινο αυτών των εξελίξεων θα μεταφραστεί πολύ σύντομα σε άμεσες συνέπειες στην ανεργία που, ενώ φάνηκε τους προηγούμενους μήνες να φρενάρει, τώρα όλα δείχνουν ότι επιστρέφει απειλητικά.
Η νέα δραματική έκκληση του διοικητή της ΤτΕ, Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος τόνισε ότι «...η αβεβαιότητα απειλεί με εκτροχιασμό την οικονομία...», σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να έχει προκαλέσει συναγερμό. Δυστυχώς, όμως, για κάποιο λόγο η μακαριότητα τείνει να επικρατήσει παντού και ο στρουθοκαμηλισμός μοιάζει να είναι το αντίδοτο στη ζοφερή πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Το κακό όμως είναι ότι ακόμη και οι πλέον λογικοί της νέας εξουσίας εμφανίζονται αμήχανοι για το τι μέλλει γενέσθαι. Βλέπουν ότι η κυβέρνηση εγκλωβίσθηκε σε μια ακραία ρητορική που κατέστρεψε τη σχέση εμπιστοσύνης με τους εταίρους, για να κρατήσει αρραγές το εσωτερικό (στην πραγματικότητα το εσωκομματικό) μέτωπο, χρησιμοποιώντας μια σκόπιμη ασάφεια που μόνο δυσαρέσκειες προκάλεσε.
Τώρα που τα πάντα κινούνται οριακά και ο χρόνος, αλλά πρωτίστως το χρήμα, τελειώνει, δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο και το μόνο που ψελλίζουν είναι η αόριστη διαρκής προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, για να καλύψει τις δικές τους ατολμίες να κυβερνήσουν με βάση την εντολή της 25ης Ιανουαρίου. Το ενδεχόμενο ατυχήματος πια φαίνεται να πλησιάζει, όχι όμως ως τυχαίο και απρόβλεπτο επεισόδιο, αλλά ως έγκλημα εξ αμελείας αν όχι εκ προμελέτης.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Τα βαφτίσια της τρόικας σε... θεσμούς και των τροϊκανών σε... αντιπροσώπους τη σώσαμε την εθνική αξιοπρέπεια.

Μια από τις ωραιότερες και μεστές νοήματος λέξη της ελληνικής γλώσσας είναι η λέξη «θεσμός» και στον πληθυντικό «θεσμοί». Είναι μια λέξη που ακούγεται πάρα πολλές φορές και εκφέρεται από όλους μας σε μια σοβαρή συζήτηση. Ως πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 2015 σήμαινε τις ακόλουθες έννοιες, όπως σχεδόν καθολικά δέχονται τα έγκυρα λεξικά της γλώσσας μας: το ισχύον ως δίκαιο, κανόνας δικαίου, νόμος. Επίσης σύστημα που δημιουργεί ηθική και νομική κατάσταση, π.χ. ο θεσμός της οικογένειας, της δικαιοσύνης, στον πληθυντικό «θεσμοί» σημαίνουν το σύνολο θεμελιωδών καταστάσεων ηθικής και νόμων, π.χ. πολιτικοί θεσμοί, θέσμια, εκκλησιαστικοί θεσμοί, κοινοβουλευτικοί θεσμοί κ.ά. Αυτά λοιπόν σήμαινε η ωραία μας λέξη μέχρι που το έφερε η κατάρα να αναζητήσει η καινούργια μας κυβέρνηση φερετζέ για να κουκουλώσει την τρόικα σαν μουσουλμάνα για να μην τη γνωρίζει ο λαός και να την περνάει για κάτι διαφορετικό και καλύτερο από την τρόικα που ξέραμε.
Το κακό είναι ότι αρχίσαμε σχεδόν όλοι μας (σχεδόν) να αποκαλούμε την τρόικα θεσμό και τους τροϊκανούς αντιπροσώπους των θεσμών! Και βαφτίστηκε, όπως είπε και ο Γλέζος που ασχολείται δόκιμα με τη γλωσσολογία, το κρέας ψάρι! Υστερα από αυτά τα βαφτίσια της τρόικας σε... θεσμούς και των τροϊκανών σε... αντιπροσώπους τη σώσαμε την εθνική αξιοπρέπεια, πλέον θα μας ελέγχουν οι θεσμοί και οι πρώην τροϊκανοί που έρχονταν για έλεγχο και κατσικώνονταν στις σκονισμένες καρέκλες (λόγω απολύσεως των καθαριστριών) του υπουργείου Οικονομικών, πλέον οι δυστυχείς θα κάθονται λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα στους θρόνους του ξενοδοχείου «Χίλτον» και εκεί θα τους πηγαίνουν τους φακέλους οι περήφανοι υπήκοοι, εκείνοι θα τους ελέγχουν, θα βρίσκουν ελλείψεις, θα τους ξαναστέλνουν τους περήφανους δικούς μας καμιά εικοσαριά φορές πέρα-δώθε να φέρνουν συμπληρωματικά στοιχεία, ε, και σε μια από τις τόσες φορές θα το φέρει η φυσική ροή των πραγμάτων να το ξεστομίσει κάποιος κακός τροϊκανός: Αφού πηγαίνεις που πηγαίνεις, δεν μου αγοράζεις ερχόμενος και ένα τοστ ζαμπόν-τυρί; Για να έρθουμε στην αρχή του άρθρου, ύστερα από χρόνια τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα διαβάζουν στα λεξικά του μέλλοντος στο λήμμα «θεσμοί» και θα βλέπουν ότι η λέξη αυτή σημαίνει κάτι κακούς ανθρώπους που λέγονταν τροϊκανοί ( ας ελπίσουμε ότι θα έχουν φύγει έως τότε), έρχονταν στη χώρα να ελέγξουν και να μας δώσουν δάνεια, αλλά πρόσβαλαν την εθνική μας αξιοπρέπεια και η τότε πατριωτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τους ονόμασε θεσμούς και διασώθηκε η εθνική υπερηφάνεια.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Περί καταθέσεων


Δεν μου είχε συμβεί σε άλλη περίπτωση, έως τώρα τουλάχιστον, αλλά η παρέμβαση του υπουργού Επικρατείας Αλ. Φλαμπουράρη για τις καταθέσεις στο εξωτερικό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Και όχι μόνο για τους πολιτικούς, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν, ή όσους ασκούν δημόσιο λειτούργημα, περιλαμβανομένων και των δημοσιογράφων. Το πιστεύω για όσους ζούμε σε αυτόν τον τόπο, με τις αναπόφευκτες φυσικά εξαιρέσεις εκείνων που έχουν οικονομικές συναλλαγές με το εξωτερικό.
Αλλά όλα αυτά υπό μία προϋπόθεση. Πως ενώ για τους πολιτικούς και τους πολιτευόμενους η υποχρέωση αυτή οφείλει να είναι γενική και δεσμευτική, για τον απλό πολίτη δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο. Ο απλός πολίτης, που υφίσταται τις θετικές ή αρνητικές συνέπειες των πολιτικών αποφάσεων, έχει κάθε δικαίωμα να προστατεύει τα περιουσιακά του στοιχεία από τη στιγμή που και νομίμως έχουν αποκτηθεί και σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία φορολογηθεί.
Αν, λοιπόν, θέλουν οι κυβερνώντες να επαναπατριστούν τα χρήματα που έχουν βγει σε ξένες τράπεζες οφείλουν να δημιουργήσουν κλίμα εμπιστοσύνης και όχι δυσπιστίας, φόβου και ανησυχίας για την ελληνική οικονομία και το μέλλον του τόπου. Κάτι που μέχρι τώρα δεν το έχουν καταφέρει και πολύ φοβάμαι ότι με τα μυαλά που κουβαλάνε αποκλείεται να το επιτύχουν.
Οι τζάμπα μαγκιές του τύπου «αυτά που ήξεραν να τα αφήσουν» είναι κουβέντες που εύκολα ξεστομίζονται, αλλά έως τώρα δεν έχουν δικαιωθεί. Ούτε το μνημόνιο σκίστηκε, ούτε η τρόικα καταργήθηκε, ούτε οι υποχρεωτικοί έλεγχοι διακόπηκαν, ούτε μέτρα που δεν θα εγκρίνουν οι δανειστές θα εισαγάγει προς ψήφιση η ασυμβίβαστη κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου-Λαφαζάνη-Βαρουφάκη-Κωνσταντοπούλου.
Πάνω που πηγαίναμε να ξεθαρρέψουμε, ξανακλειστήκαμε στο καβούκι μας. Γι' αυτό και η νέα φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, γι' αυτό το νέο τραπεζικό σφίξιμο, γι' αυτό η νέα έλλειψη ρευστότητας στην αγορά. Γιατί καλές και βολικές οι δημοσκοπήσεις με τα αυξημένα ποσοστά στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής, καλές οι μεγαλοστομίες πως «δεν τους αρέσω γιατί δεν είμαι του χεριού τους» και άλλα γραφικά, καλές και οι πατριωτικές εκκλήσεις και οι υποδείξεις, αλλά ας κοιτάξουν να κάνουν και δύο ή τρεις κινήσεις της προκοπής και -ποιος ξέρει;- κάποιος μπορεί να τους εμπιστευτεί και να ξαναφέρει τα λεφτά του στην πατρίδα.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Οι κοκορομαχίες και οι «Μπι Τζίδες»


Πραγματικά απορώ: τι ακριβώς επιδιώκει η κυβέρνηση; Αφού χάθηκαν τρεις εβδομάδες σε πηγαινέλα, σούξου μούξου, συνθήματα, συμβολισμούς χωρίς καμία πράξη, φτάσαμε να είναι η χώρα με το ένα πόδι στον γκρεμό. Τα λεφτά όλα μαζί, Ταμεία, αποθεματικά, τα ψιλά στα γκισέ, φτάνουν για δυο-τρεις εβδομάδες και ξαφνικά βρίσκεται ένα μικρό παράθυρο ευκαιρίας: Εύσχημης υποχώρησης, έντιμου συμβιβασμού.
Οι τροϊκανοί θα λέγονται «Μπι Τζίδες» (εκ του Brussels Group-BG), θα μένουν στις Βρυξέλλες, στην Αθήνα θα έρχονται τα τσιράκια τους να «ανταλλάσσουν στοιχεία» με τους ομολόγους τους. Και ενώ περιμέναμε να ανοίξει τη στρόφιγγα της ΕΚΤ, άρχισε η κλωτσοπατινάδα με τη Γερμανία. Χθες βλέποντας ειδήσεις νόμιζες ότι είναι η παραμονή της 28ης Οκτωβρίου. Αφιερώματα στην Αντίσταση, στο έπος της Αλβανίας, στις θηριωδίες των ναζί. Αποστολές των καναλιών στο Δίστομο.
Συμπεριφέρεται η κυβέρνηση λες και βρίσκεται λίγο πριν από τον τερματισμό και καμώνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι είμαστε στην αφετηρία ενός ανηφορικού υπερμαραθώνιου. Η σύνδεση των Πολεμικών Αποζημιώσεων και του Κατοχικού Δανείου με την παρούσα διαπραγμάτευση δεν τρομάζει κανέναν, απλώς βαραίνει το κλίμα, κορυφώνει την έλλειψη εμπιστοσύνης και ξοδεύει το διαπραγματευτικό κεφάλαιο της χώρας. Το ελάχιστο που της έχει απομείνει. Ομως αποτελεί έλλειψη σεβασμού προς τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας το να επιστρατεύεται η υπόθεση των Αποζημιώσεων και του Κατοχικού Δανείου για τη δημιουργία εντυπώσεων.
Να σηκωθεί κουρνιαχτός με τον Σόιμπλε που πια δεν κρατά τα νεύρα του και να ανταποδώσει χαρακτηρισμούς πολύ χειρότερους από εκείνους του Λαφαζάνη, του Στρατούλη του Καμμένου εναντίον του ιδίου, της Μέρκελ και κάθε Γερμανού που πέρασε από την Μπούντεσταγκ. Για να βρεθεί η ευκαιρία για μια ακόμη κοκορομαχία με τον Σόιμπλε και να ξεχαστεί ότι και με τους θεσμούς μιλάμε και τους Μπι Τζίδες θα δεχθούμε στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και τετραετές «μακροπρόθεσμο» τους δίνουμε. Σαν εκείνο το Μνημόνιο που θα τέλειωνε φέτος. Του δίνουμε «παράταση» μέχρι το 2019. Αλλά τους έχουμε στο χέρι. Στο τετραώροφο του Ινστιτούτου Γκαίτε όποτε θέλουμε μπορούμε να σηκώσουμε τη γαλανόλευκη? Αρκεί να δώσει το σύνθημα ο Νίκος Παρασκευόπουλος.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Ας σοβαρευτούν πριν σπαταλήσουν ασκόπως το πολιτικό τους κεφάλαιο.

Η κυβέρνηση συμβιβάστηκε με τη διαδικασία αξιολόγησης από την τρόικα, με τη διαφορά ότι ο έλεγχος θα γίνεται στις Βρυξέλλες και όχι στην Αθήνα και πάντως από τα ίδια πρόσωπα που την εκπροσωπούσαν και στο παρελθόν. Ετσι τώρα θα αρχίσουν στην Αθήνα τα λεγόμενα τεχνικά κλιμάκια τους υπολογισμούς για να στείλουν προφανώς επικαιροποιημένα στοιχεία για την πορεία της οικονομίας και για να κοστολογήσουν τις κυβερνητικές προτάσεις. Η εξέλιξη αυτή στον βαθμό που επιβεβαιωθεί, δίνει μια ανάσα ώστε να αποφύγουμε δραματικές εξελίξεις εντός των ημερών. Μένει στην κυβέρνηση να αποδείξει στην πράξη τη ρεαλιστική στροφή ώστε να υπάρξει πραγματική πρόοδος και να εγκαταλειφθούν οι ακρότητες που απειλούσαν με διάλυση την οικονομία και την κοινωνία.
Τα σενάρια που διακινούσαν υπουργοί και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες τις προηγούμενες ημέρες περί δημοψηφίσματος ή ακόμη και για νέες εκλογές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση της χώρας και σε περιπέτειες με άγνωστη κατάληξη. Ευτυχώς δείχνουν να μην αποτελούν προς το παρόν την κυρίαρχη επιλογή και ας ελπίσουμε ότι θα εγκαταλειφθούν οριστικά και η κυβέρνηση θα κοιτάξει να κλείσει μια συμφωνία προς όφελος της σταθερότητας. Αυτή η ακατάσχετη ανεμοδούρα με θέσεις που αντιφάσκουν μεταξύ τους προκαλεί μόνο προβλήματα και τελικώς δυσκολεύει ακόμη και την επικοινωνιακή διαχείριση μιας πολιτικής που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Ας σοβαρευτούν, πριν σπαταλήσουν ασκόπως το πολιτικό τους κεφάλαιο.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Μετρώντας μέρες

Μετρώντας μέρες
Η ζημιά που έχει προκαλέσει στη χώρα η ενός μηνός συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ανυπολόγιστη. Ερείσματα που με επιμονή και συστηματικότητα οικοδομήθηκαν τα χρόνια της Μεταπολίτευσης βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα. Αμφισβητείται πλέον ανοικτά έξω αλλά και μέσα στην Ελλάδα -ακόμα χειρότερα και στο εσωτερικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης- η χειρολαβή της ΕΕ και του ευρώ από την οποία κράτησαν τη χώρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Σημίτης, ο καθένας με τον τρόπο του και από τη δική του ιδεολογική και κομματική αφετηρία.
Τα μεγάλα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης κινδυνεύουν από την απουσία σχεδίου, σε συνδυασμό με την ασχετοσύνη και την αβάσταχτη ελαφρότητα που τη συνοδεύουν. Η λαϊκή υποστήριξη -τελευταίο καταφύγιο που το χρησιμοποιεί απειλητικά η κυβέρνηση- μέρα με τη μέρα θα υποχωρεί, όσο η επικοινωνία με επίχρισμα «αξιοπρέπειας» θα συγκρούεται με την πραγματικότητα.
Η ζημιά ήδη έχει γίνει, τώρα πρέπει να αποφευχθεί η κατάρρευση.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν ο Τσίπρας συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα, πράγμα που αναπόφευκτα σημαίνει ότι θα αναιρέσει τον εαυτό του. Μπορεί να το κάνει; Μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός εσωτερικού εμφυλίου στο κόμμα του; Να αποδεσμευτεί από τον Καμμένο; Πολύ δύσκολο, πόσω μάλλον όταν δεν προετοιμάζει το έδαφος για στροφή και εξαπολύει κυνήγι μαγισσών δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για έναν βαθύ διχασμό.
Σε κάθε περίπτωση σε μέρες -όχι σε μήνες- θα ξέρουμε αν η χώρα με «ηρωικό» τρόπο θα πέσει στα βράχια ή τελευταία κυριολεκτικά στιγμή θα στρίψει. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση ο ρόλος των δυνάμεων της αντιπολίτευσης θα είναι σημαντικός. Δεν συμφωνώ, λοιπόν, με απόψεις που θέλουν αυτή τη στιγμή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να μπουν σε κύκλο εσωστρέφειας και να αναλωθούν σε μάχες για την ηγεσία του χώρου. Οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από έκτακτες για να πάμε «ως συνήθως». Για τον χώρο δε της Κεντροαριστεράς το ζητούμενο δεν είναι αόριστες «αριστερές στροφές» και αναζήτηση ηγεσίας από τα έτοιμα και πολυφορεμένα. Χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Οσοι νόμιζαν ότι αυτό θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, βγαίνουν από την πλάνη τους.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Δύο επιλογές έχει ο Αλ. Τσίπρας


Είμαστε, λοιπόν, σε ένα αδιέξοδο. Πνιγμένοι στα χρέη -350 τόσα δισ. ευρώ στην πλάτη των πολιτών-, ούτε μέλλον έχουμε, ούτε διέξοδος υπάρχει? Γιατί να μην παραδεχόμαστε την αλήθεια; Υπάρχει έστω και μία εξέλιξη που δικαιολογεί την παραμικρή αισιοδοξία;
Το θέμα είναι τι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, διότι, ό,τι και να γίνει, πιστεύω ότι δεν θα αργήσει. Υπάρχει περίπτωση να αποδεχθούν οι δανειστές τις θέσεις της κυβέρνησης, η οποία έχει εντολή από τη λαϊκή ψήφο να τερματίσει τον αναχρονισμό του Μνημονίου;
Δυσκολεύομαι να το πιστέψω και για να είμαι ειλικρινής, μιλώντας με έναν αξιωματούχο στην Ουάσιγκτον, πληροφορήθηκα ότι «ακόμα και να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο (ο κ. Τσίπρας), θα νομίζετε πως πρόκειται για... όνειρο». Ανησυχεί σφόδρα, και δικαιολογημένα, τον καθένα το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο Β'. Και δεν πρόκειται για παραπληροφόρηση των εχθρών της.
Ο υπουργός Οικονομικών το βροντοφωνάζει σε κάθε ευκαιρία, ασχέτως εάν ήδη έχει αλλάξει τις υποσχέσεις και τις αρχές του ο ΣΥΡΙΖΑ, που αφελώς πιστεύαμε πως είναι αδιαπραγμάτευτες.
Ο κ. Βαρουφάκης, ένας πολύ αλαζονικός και αυθάδης τύπος, μου δίνει την εντύπωση ότι νομίζει πως επειδή έχει λυμένο το οικονομικό του πρόβλημα, το ίδιο συμβαίνει και με τους πολίτες. Ε, δεν έχουν έτσι τα πράγματα, διότι όταν του ζητήσει ο πρωθυπουργός να του αδειάσει τη γωνιά, κέρδος θα έχει, αφού και το νέο του βιβλίο θα γράψει και σε ένα από τα μεγάλα πανεπιστήμια θα προσληφθεί. Στο μεταξύ, πίσω του θα έχει αφήσει κατακαμένη γη...
Για να σπάσει το αδιέξοδο, δύο πράγματα θα συμβούν: ή ο κ. Τσίπρας θα ακολουθήσει τον δρόμο των προηγούμενων, που είναι και το πιο πιθανό, ή θα σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης και όπου τον βγάλει? Στη θέση που βρίσκεται, μόνο ένας τρελός θα τον ζήλευε...
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Δεν ασχολούμαι ποτέ με τα κομματικά δρώμενα. Αλλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω τους αστούς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, που συνασπίστηκαν για να διώξουν τον Σαμαρά. Οπως και να δει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα, άθλος είναι το 26% για έναν πρωθυπουργό και ένα κόμμα που έχει επιβάλει στον λαό τα πιο σκληρά μέτρα τα τελευταία 100 χρόνια. Αυτοί που τον κατηγορούν, αν ήταν στη θέση του, θα είχαν επιβάλει ακόμα χειρότερα μέτρα, διότι αυτό επιτάσσει η ιδεολογία τους και, βεβαίως, θα έψαχναν την ψήφο τους με το κερί...

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Ιδεοληπτικός ΣΥΡΙΖΑ

Ιδεοληπτικός ΣΥΡΙΖΑ
«Οποιος χτίζει ένα φρούριο και καταφεύγει εκεί, φυλακίζεται από τα ίδια του τα τείχη και χάνεται», έγραφε ο Μακιαβέλι. Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες είναι άκρως αποκαλυπτικά για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως εγείρουν ερωτηματικά για τις αντοχές της κυβέρνησης.
Απαντες γνωρίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο κόμμα. Αυτό επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο τρόπο όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ?το παραδέχθηκε πρόσφατα και ο Γ. Δραγασάκης. Την εικόνα του διχασμού επικύρωσαν οι πρόσφατες συνεδριάσεις των οργάνων του. Η αντίδραση μεγάλης μερίδας βουλευτών και στελεχών στη συμφωνία με τους εταίρους υπήρξε ηχηρή.
Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να αποτελεί ένα ετερόκλητο σχήμα με ιδεοληπτικές εμμονές, αναχρονιστικό λόγο και εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Θεμελιωμένος σε υποδείγματα του παρελθόντος, βρίσκεται σε ανακολουθία με το νέο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Η βίαιη ωρίμανσή του παραμένει ζητούμενο. Γι' αυτό δυσκολεύεται να ανταποκριθεί και να υπηρετήσει τη μεταστροφή του πρωθυπουργού. Η πλειονότητα των στελεχών δεν φαίνεται να ενστερνίζεται τον ευρωπαϊκό πλέον προσανατολισμό του Αλέξη Τσίπρα.
Βέβαια, οι αντιστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλονται μόνο στις αριστερές παθογένειες, αλλά και στην ανάρμοστη σχέση του με τον εθνικολαϊκισμό. Οι μονομέρειες της αντιμνημονιακής στρατηγικής του έχουν εμποτίσει το σύνολο του στελεχικού του δυναμικού. Δεν είναι τυχαίο πως η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα αντιμετωπίζεται από πολλούς ως υποχώρηση και παράδοση στους δανειστές και εταίρους.
Το δυσμενές κλίμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενέχει δύο σοβαρούς κινδύνους: Πρώτον, να υπονομεύσει την αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού σχήματος. Ηδη είναι εμφανείς οι παρενέργειες από τις παλινωδίες και την πολυγλωσσία των υπουργών. Δεύτερον και σημαντικότερο, να οδηγήσει τον πρωθυπουργό σε λογικές συγκερασμού, ισορροπιών και μέσου όρου, τη στιγμή που η ανάγκη για πολιτικές τομές και αλλαγές καθίσταται επιτακτική. Αν ο Αλ. Τσίπρας οχυρωθεί στο μονολιθικό φρούριο του ΣΥΡΙΖΑ, αν το κόμμα «τραβάει το μανίκι της κυβέρνησης» -όπως ζήτησε ο ίδιος να κάνει-, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί με αποτελεσματικότητα στα φλέγοντα ζητήματα που καλείται να διαχειριστεί. Αλλωστε το στοίχημα είναι η χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μέσο.
Το εγχείρημα της κυβερνώσας Αριστεράς για να έχει προοπτική προϋποθέτει τον απεγκλωβισμό της από το πολιτικο-ιδεολογικό οπλοστάσιο του παρελθόντος και την εναρμόνισή της με τα νέα δεδομένα.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Συντονισμός της πλάκας


Δεν με ξάφνιασε αυτή η ιστορία με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τη διαταγή του στρατηγού, την ειδησεογραφική αποκάλυψη, τη νεοδημοκρατική καταγγελία και το επακόλουθο μπάχαλο. Και ο λόγος που δεν με ξάφνιασε είναι ότι στερείται και μιας στοιχειώδους έστω πρωτοτυπίας. Είναι αποτέλεσμα μιας κατάστασης που τη ζούμε καθημερινά και από πολλούς.
Δεν θα ισχυριστώ ότι η κυβερνητική πραγματικότητα αποτελούσε διαχρονικά στη χώρα μας υπόδειγμα συνέπειας και αξιοπιστίας. Ανέκαθεν οι προεκλογικές εξαγγελίες συγκρούονταν με τα μετεκλογικά πεπραγμένα, αλλά από μια στιγμή και μετά, από τον σχηματισμό της εκάστοτε κυβέρνησης και μετά, όλα έμπαιναν σε κάποιον δρόμο. Λίγο-πολύ μαθαίναμε τι έπρεπε να περιμένουμε και πού μας δούλεψαν.
Αυτό το μίνιμουμ συνέπειας και αξιοπιστίας δεν υπάρχει από τις 25 Ιανουαρίου και μετά. Και ο λόγος που δεν υπάρχει οφείλεται στο πολύ απλό γεγονός ότι η κυβέρνηση κινείται με τη λογική του «βλέποντας και κάνοντας». Ο καθένας έχει την άποψή του και τη λέει, με την ψευδαίσθηση ότι έχει κάποια αξία.
Πρόχειρο παράδειγμα. Οταν ο εμπειρότατος πολιτικά Φλαμπουράρης, που έχει αναλάβει να ελέγχει και να συντονίζει τα μέλη της κυβέρνησης, ξεφουρνίζει με τη μεγαλύτερη άνεση στο πρωινάδικο του Mega την «πατάτα» πως «κι αν δεν τα έχουμε όλα τα λεφτά, θα πάρουμε παράταση εξόφλησης από το ΔΝΤ», γιατί να περιμένεις υψηλότερο βαθμό ευθύνης και συνέπειας από τον κάθε χθεσινό που μεταφράζει την ιδεολογία ή τα απωθημένα του σε κυβερνητικό πρόγραμμα.
Τα λέγαμε και προχθές. Ενα κόμμα που το 40% της Κεντρικής Επιτροπής του και μερικοί από τους βασικούς υπουργούς της κυβέρνησης διαφωνούν με τον πυρήνα της κυβερνητικής λογικής είναι καταδικασμένο να πορεύεται με συνεχείς αντιφάσεις, αντιθέσεις και αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες απόψεις. Και το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό τους και δεν τους φταίνε ούτε τα ΜΜΕ, που αλίμονο αν χρειαζόταν να επιβεβαιώνουν αν συμφωνεί ή όχι ο υπουργός με επίσημα έγγραφα για θέματα της αρμοδιότητάς του, αλλά ούτε και το όποιο κόμμα εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί προς το συμφέρον του την έλλειψη συντονισμού και δράσης των κυβερνητικών παραγόντων και υπηρεσιών.
Ετσι είναι η πολιτική και έτσι ασκείται. Και σ' όποιον δεν αρέσει, κάθεται σπίτι του και απαλλάσσεται αυτός από εμάς κι εμείς απ' αυτόν.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Κώστας Λεονταρίδης ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ

Ο Γιάνης είναι ο «λαγός»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Οταν κάποιος διάγει έκλυτο βίο πού πάει το μυαλό μας; Οχι μόνον σε λουκούλεια γεύματα έτσι; Ο έκλυτος μπορεί να είναι άξεστος αλλά και άτομο με παιδεία και φαντασία. Κοινός τόπος, η άνευ συνόρων ικανοποίηση παθών και ορέξεων. Στην απέναντι πόρτα, η είσοδος του κινήματος λιτού βίου, είναι ελεύθερη για φτωχούς και πλούσιους. Πολλοί από τους πρώτους τη διαβαίνουν εξ ανάγκης. Από τους κατέχοντες, κάποιοι ανακαλύπτουν στην εγκράτεια το άλας της ζωής. Ισως ελάχιστοι, προβάλλουν το απέριττο προς άγραν θετικών κοινωνικών εντυπώσεων. Η διανυόμενη περίοδος ας πούμε, η νηστεία της Σαρακοστής, για άλλους είναι έναυσμα αποχής από κραιπάλες, απώλειας λίπους. Αποτοξίνωση, υπό τη φενάκη του ορθόδοξου τυπικού. Για την πλειονότητα, ασφαλώς η τήρησή της συνάδει με το βαθύ θρησκευτικό αίσθημα, μια νοερή πορεία στα ίχνη του Θείου Δράματος, πριν το ρολόι χτυπήσει Ανάσταση. Στο έσχατο όριο του λιτού βίου, κατοικούν οι ασκητές, τη διαδρομή των οποίων διαβάζουμε με δέος σε πατερικά κείμενα, βίους αγίων κ.λπ.

Είναι γνωστό: Ηθικολογώντας μπορεί να ξεστρατίσεις χωρίς να πάρεις χαμπάρι. Και να σκοντάψεις. Στην πολιτική, τα τελευταία χρόνια με τόση επίταση, τίθενται ως αδιαπραγμάτευτα προαπαιτούμενα η σεμνότητα, η ταπεινότητα, η διαφάνεια, η αξιοκρατία, και εσχάτως «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους». Για κάθε ψύχραιμο θεατή, από το 2004 έως σήμερα, η σκυτάλη παραδιδόταν από πρωθυπουργό σε πρωθυπουργό με τον παραλήπτη να ανεβάζει τον πήχυ ακόμα πιο ψηλά, συγκλώθοντας δεσμεύσεις με ηθική και αξίες. Η πρόσφατη διακήρυξη του κ. Γιάνη Βαρουφάκη «είμαστε υπέρ του λιτού βίου», συνιστά ντοκουμέντο ιστορικής πυκνότητας, μια νέα πανελλαδική ταυτότητα. Σε πρώτη ανάγνωση, το «είμαστε», συντακτικώς, έχει υποκείμενο την κυβέρνηση, αλλά ιδιοφυώς η διαβεβαίωση-προτροπή αγκαλιάζει την κοινωνία και τον καθένα μας ξεχωριστά· μιας και η λέξη χρεοκοπία έπαψε να αποτελεί κρυμμένη ανατριχίλα. Στη δική μας περίπτωση, ο λιτός βίος δεν αποτελεί επιλογή ατομική ή του συνόλου ως ένδειξη υπέρτερης φιλοσοφικής στάσης αλλά μια αναγκαστική θητεία άγνωστης διάρκειας, εν μέσω ακήρυχτου πολέμου. Ψυχραιμία. Στη μία όχθη ενός λιτού βίου αντηχεί το σπαρτιάτικο μοντέλο. Μέλας ζωμός, πειθαρχία και των γονέων, σωματικοί ακτιβισμοί να κόβεται η ανάσα. Στην άλλη όχθη, σίγουρα για τους περισσότερους η προτιμητέα επιλογή διαβίωσης. Οπως συνοψίζεται στον Επιτάφιο Περικλέους διά χειρός Θουκυδίδη και μας προέτρεπαν σοφοί δάσκαλοι ως στάση ζωής: «Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Ο χαρισματικός κ. Βαρουφάκης, πρόμαχος του λιτού βίου νέας κοπής, θυμίζει τον «λαγό» στους αγώνες στίβου. Αυτόν που τρέχει όχι για να κερδίσει αλλά να συμπαρασύρει τους άλλους ώστε να κάνουν αυτοί το ρεκόρ. Ο «λαγός» πάντα εγκαταλείπει. Ο κ. Βαρουφάκης συνειδητά είναι ο πλέον εκτεθειμένος, ο πιο αναλώσιμος. Υπό τις παρούσες συνθήκες, ξεχωριστά χρήσιμος σε εχθρούς και φίλους.
Έντυπη

Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

Μόνον ένας Θεός γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα και στους πολίτες.

Κάθε μέρα που περνάει η οικονομία βουλιάζει ενώ η έλλειψη ρευστότητας πνίγει ακόμη και τις πλέον υγιείς επιχειρήσεις που αποτελούσαν την ελπίδα για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο της συρρίκνωσης και της μεγάλης ανεργίας. Η παρατεταμένη πολιτική αβεβαιότητα και οι παλινωδίες της κυβέρνησης έχουν πλέον άμεσες συνέπειες που κοστίζουν ακριβά στην οικονομία και φέρνουν σε δεινή θέση τους πάντες. Ακόμη και οι πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες κόβουν σταδιακά την ασφάλιση ελληνικών εταιρειών λόγω συναλλαγματικού κινδύνου και αυτό αποτελεί βαρύ πλήγμα.
Το κορυφαίο όμως πρόβλημα του χρηματοδοτικού κενού για το κράτος δεν είναι απλώς απειλή για τη συντριβή, αλλά το πιθανότερο ενδεχόμενο που αν εξελιχθεί έτσι και έχουμε πιστωτικό γεγονός ζήτω που καήκαμε . Τότε δεν θα μας φθάνουν οι ευφημισμοί και οι σκόπιμες μπαρούφες του υπουργού Οικονομικών για να σωθούμε καθώς μόνον ένας Θεός γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα και στους πολίτες. Αν η κυβέρνηση δεν βρει τον τρόπο να συμβιβασθεί με την πραγματικότητα εντός των επομένων ολίγων ημερών ώστε να ξεπεράσει την οικονομική ασφυξία που έρχεται καλπάζουσα, τότε τα πράγματα θα γίνουν περίπλοκα και το απόλυτο αδιέξοδο θα δώσει τη θέση του στο χάος από τον φόβο και την αγωνία που επικρατούν σήμερα.
Βεβαίως είναι αλήθεια ότι στο εσωτερικό της κυβέρνησης υπάρχουν και κάποιοι (έστω λίγοι) που βλέπουν το παγόβουνο να πλησιάζει και συμβουλεύουν αρμοδίως να αλλάξει ρότα το καράβι αλλά δυστυχώς δεν τολμούν να το πουν δημοσίως φοβούμενοι εσωκομματικά λιντσαρίσματα. Την ίδια στιγμή όμως υπάρχουν υπουργοί που αντί να ακούσουν τη φωνή της λογικής και να μαζευτούν επιμένουν σε λαϊκισμούς και ψεύδη ασύστολα ναρκοθετώντας κάθε προσπάθεια να προληφθεί η επερχόμενη καταστροφή. Το κακό μάλιστα έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις λόγω και της εσωκομματικής περιπέτειας του Σαββατοκύριακου όπου η ισχυρή μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ κατοχύρωσε τη διαφορετική της στάση και ισχυροποίησε τη θέση της στο κόμμα.
Με αυτά τα δεδομένα η πορεία διαγράφεται εφιαλτική και αν ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας δεν αντιληφθεί ότι ο χρόνος τελειώνει και δεν αναλάβει το ιστορικό βάρος των ευθυνών του η πανωλεθρία δεν θα έχει διασωθέντες αλλά τότε θα είναι πολύ αργά για όλους μας.