Η διαμάχη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αφορά, πέραν του κ. Τσίπρα, και τους πολίτες, καθώς τάσεις, συνιστώσες κ.λπ., θέλοντας να προσδώσουν ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο σε μια ταπεινότερων ελατηρίων διαμάχη (τους κατηγορούν ότι, πριν από τη νομή της εξουσίας, ξερογλείφονται για μεγαλύτερο μερτικό από την παχυλή κρατική επιχορήγηση), καταφεύγουν σε μεγαλοστομίες και εξαγγελίες που θα ήταν γραφικές, εάν δεν αποδείκνυαν την επιπολαιότητα πλαισιο και λιτικπολιτικποκαι του ς πολιτες μεσω της με την οποία αντιμετωπίζεται το μέλλον μιας χώρας που είναι (σχεδόν) διαλυμένη. Εγκλωβίζοντας έτσι ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτόν τον διαγωνισμό υπερβολής και υποσχεσιολογίας.
Με έναν τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και αφελής προβάλλεται το δίλημμα «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», λες και το Μνημόνιο είναι εκούσια και μαζοχιστική επιλογή, ενώ απέναντί του υπάρχει η εύκολη εναλλακτική διέξοδος, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προφανώς θα καλύψει και τα ποσά που σήμερα δανείζεται η χώρα.
Και έτσι καταλήγουμε στο κρίσιμο ερώτημα. Πού θα βρεθούν τα λεφτά;
Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι αυτή είναι μια εύκολη υπόθεση. Θα πει στους δανειστές ότι σταματάμε να πληρώνουμε τόκους για τέσσερα χρόνια για να κάνουμε κοινωνική πολιτική με τα έσοδα και θα ζητήσουμε διαγραφή του χρέους, όπως έγινε μεταπολεμικά στη Γερμανία, και θα πούμε στους δανειστές ότι θέλουμε καλυτέρους όρους. Είναι πράγματι λογικές αυτές οι επιθυμίες. Αλλά ρώτησε κανείς τους δανειστές;
Υπάρχουν βεβαίως και τα θαύματα, όπως στον γάμο στην Κανά που ο Ιησούς ευλόγησε τας υδρίας του νερού και τις γέμισε με ευωδιαστό κρασί.
Ας ελπίσουμε ότι κάποιο τέτοιο θαύμα έχει στο μυαλό του ο κ. Τσίπρας γιατί την τελευταία φορά που ακούσαμε το «λεφτά υπάρχουν», το θαύμα δεν έγινε, και το πληρώνουμε σκληρά τρία χρόνια τώρα...
