Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Τα συντεχνιακά παγκάρια δεν έχουν πια αφελείς δωρητές...

Για δεκαετίες ολόκληρες κάθε παραγωγική δραστηριότητα επιβαρύνθηκε με φόρους και εισφορές υπέρ τρίτων που προορίζονταν για τη χρηματοδότηση των, ελληνικής επινόησης, επικουρικών ταμείων.
Οι απλοί πολίτες, οι φορολογούμενοι και οι καταναλωτές επιβαρύνονταν με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τα οποία πήγαιναν στα επικουρικά ταμεία, που με ξεχωριστή ευκολία οι κάθε λογής επαγγελματικές ομάδες κατόρθωναν όχι μόνο να συγκροτούν, αλλά και να προικοδοτούν με το αζημίωτο.
Ετσι το κράτος φόρτωνε στους καταναλωτές υπηρεσιών και προϊόντων την πριμοδότηση των επαγγελματικών ομάδων οι οποίες είχαν τη μεγαλύτερη δυνατότητα άσκησης πιέσεων, που ολοένα και διευρύνονταν.
Ο Κλάδος Πρόνοιας Προσωπικού Ιπποδρομιών εισέπραττε ποσοστό από τα ανεξαργύρωτα δελτία στοιχημάτων, η Πρόνοια των Κληρικών ποσοστό από τις άδειες γάμου και άλλων τελετών αλλά και από την πώληση κεριών, το ΝΑΤ από τα τέλη στους... φάρους, από τα εισιτήρια των πλοίων κ.ά., το επικουρικό των αρτοποιών 0,40 ευρώ για κάθε 25 κιλά αλεύρου, αλλά «πρωταθλητές» ήταν γιατροί, μηχανικοί και δικηγόροι, που είχαν την... πλειοψηφία στα βουλευτικά έδρανα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η γραφειοκρατία στη χώρα μας δικαιολογούσε να μπαίνει μία υπογραφή παραπάνω, ένα χαρτόσημο παραπάνω, μία σφραγίδα παραπάνω, που όλα αυτά μεταφράζονταν τελικά σε έναν φόρο υπέρ τρίτων.
Αλλά η κρίση υποχρέωσε να δούμε ότι εκτός από τους απρόσωπους τρίτους, υπάρχουν οι άνεργοι, υπάρχουν οι σκληρά εργαζόμενοι, υπάρχουν οι επιχειρήσεις που αγωνίζονται να κρατηθούν στη ζωή. Και όλοι αυτοί δεν μπορεί να συνεχίζουν να πληρώνουν τους φόρους για τα επικουρικά όσων επαγγελματικών ομάδων είχαν τη δύναμη να τα επιβάλουν. Τα συντεχνιακά παγκάρια δεν έχουν πια αφελείς δωρητές...