Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Ατυχήσαμε στο πρώτο μνημόνιο, ατυχήσαμε στο Μεσοπρόθεσμο, είναι ανάγκη να την πατήσουμε και στο τωρινό;


Να, λοιπόν, τη στιγμή που η τύχη της χώρας κρέμεται από μια κλωστή, ένα θέμα το οποίο σε διαφορετικές περιόδους θα ήταν απλώς το κλασικό θέμα της ελληνικής πολιτικής ατολμίας και μία ακόμα έκφανση του παροιμιώδους μπάχαλου των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών απειλεί να τινάξει στον αέρα τόσο το εναπομείναν πολιτικό σύστημα όσο και την ίδια την κυβέρνηση, η οποία μοιραία στηρίζεται σε τρία κόμματα, το ένα εκ των οποίων ετοιμόρροπο. Ετσι, μία ολόκληρη εβδομάδα η προσοχή της κοινής γνώμης είναι στραμμένη στους υπαίτιους που «λούφαραν» τους φοροφυγάδες της λίστας Λαγκάρντ και ελάχιστα στα αγόρια της τρόικας που κάνουν επίδειξη δύναμης σε μια ετοιμοθάνατη χώρα με εκατομμύρια αναξιοπαθούντες πολίτες. Βλέπετε, ποντάρουν στη δεδηλωμένη θέση των τριών πολιτικών σχηματισμών ότι θα κάνουν τα πάντα για να μείνει η χώρα στο ευρώ.  Αν τόσο η τρόικα όσο και τα αφεντικά της έβλεπαν στην προγραμματική συμφωνία και μια υποπαράγραφο στην οποία θα έλεγε πάνω κάτω: «Εκτός κι αν οι θυσίες που απαιτούνται είναι παράλογες και οδηγούν σε κοινωνική εξαθλίωση και έκρηξη»...

Γιατί, κακά τα ψέματα, αν φτάσαμε δύο χρόνια μετά την ένταξή μας στο πρόγραμμα διάσωσης σε τρισχειρότερη κατάσταση απ’ αυτήν που ήμασταν τότε, είναι γιατί ακριβώς δεν είπαμε ποτέ ως χώρα ένα ηχηρό όχι. Δεν υπαινιχθήκαμε καν πως αν παρατραβήξουν το σκοινί και σπάσει, τότε οι απώλειες θα είναι ένθεν κακείθεν. Δυστυχώς, όμως, η κρίση υπερέβαινε τις επιστημονικές γνώσεις των ανθρώπων που είχαν αναλάβει να τη διαχειριστούν από την πρώτη στιγμή, έστω κι αν είχαν καλές προθέσεις, και αυτές από μόνες τους δεν ήταν αρκετές για να πάρουν τις σωστές αποφάσεις. Χρειαζόταν μια προσωπικότητα, από εκείνες που έχουν εκλείψει από το πολιτικό προσκήνιο, που θα διαχειριζόταν πρωτίστως πολιτικά το όλο ζήτημα και δευτερευόντως οικονομοτεχνικά. Ατυχήσαμε στο πρώτο μνημόνιο, ατυχήσαμε στο Μεσοπρόθεσμο, είναι ανάγκη να την πατήσουμε και στο τωρινό;