Επί πέντε χρόνια ήταν μόνιμα απορριπτικός σε κάθε κυβερνητικό μέτρο.

Είναι αλήθεια ότι στα μέρη μας το θράσος θεωρείται -και το χειρότερο, αποδεικνύεται- ότι είναι προσόν. Είναι, άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους, αν όχι ο βασικότερος, της επιτυχίας του Αλ. Τσίπρα. Που, όμως, δεν εννοεί να καταλάβει ότι σε όλα υπάρχουν όρια, τα οποία κανένας, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει ατιμωρητί.

Αυτό, όμως, είναι το σφάλμα που συστηματικά και επανειλημμένα διαπράττει ο πρωθυπουργός στην αγωνιώδη προσπάθειά του να ξεπεράσει τα προβλήματα που κληρονόμησε και τα αδιέξοδα που δημιούργησε. Τρέφει την ψευδαίσθηση ότι αποτελεί κάποιο προνομιούχο είδος πολιτικού που μπορεί να συμπεριφέρεται κατά περίπτωση όπως τον βολεύει. Και το απέδειξε και με το περίφημο «συμβούλιο αρχηγών» που σκαρφίστηκε στην αγωνιώδη προσπάθειά του να βρει συνενόχους στον σφαγιασμό των συντάξεων που ετοιμάζει, κατ’ εντολήν του, ο Κατρούγκαλος.

Αποτελεί ασυζητητί παγκόσμιο ρεκόρ πολιτικού θράσους ο χαρακτηρισμός από τον σημερινό πρωθυπουργό ως αδιάλλακτου του οιουδήποτε άλλου πολιτικού. Επί πέντε χρόνια ήταν μόνιμα απορριπτικός σε κάθε κυβερνητικό μέτρο, καθύβριζε χυδαιότατα τους μνημονιακούς αντιπάλους του, εκστόμισε ακόμη και τα πιο απίθανα ψεύδη για να αναρριχηθεί στην εξουσία και τώρα υποδύεται τον διαλλακτικό και υπεύθυνο ηγέτη που επιζητεί τον διάλογο και τη συναίνεση, κατακεραυνώνοντας όποιον δεν συμμερίζεται τις μεταλλάξεις του.

Τραγελαφικά αντιφατική η πολιτική πρακτική του, αλλά ευεξήγητη. Είναι η πρακτική του καλομαθημένου (ή κακομαθημένου, το ίδιο κάνει) παιδιού, που ζει με την ψευδαίσθηση ότι σε αυτόν όλα επιτρέπονται και ότι οι άλλοι (πολιτικοί αλλά και ψηφοφόροι) υπάρχουν μόνο και μόνο για να προσαρμόζονται στις εκάστοτε επιλογές του και ουαί και αλίμονό τους αν τολμήσουν να διαφωνήσουν.

Ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκαν για να κυβερνήσουν. Διάλεξαν για συνεργάτες τους τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Ανέλαβαν μια δουλειά και οφείλουν να την κάνουν. Αν δεν μπορούν, το δηλώνουν και παραιτούνται. Ολα τα άλλα είναι πολιτικές γελοιότητες και μικροκομματικές κουτοπονηριές. Κι αν έχουν λύση που αναμορφώνει το Ασφαλιστικό χωρίς να μειωθούν οι συντάξεις, τη φέρνουν στη Βουλή και την ψηφίζουν και δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Απλά, ντόμπρα και καθαρά πράγματα. Που, δυστυχώς, στον ΣΥΡΙΖΑ τα αγνοούν.

Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά.

Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά, ήταν ένα παλιό σύνθημα την εποχή της χαλαρότητας που όλα έμοιαζαν τουλάχιστον ευκολότερα αν και στην πραγματικότητα ήταν δραματικά χειρότερα από σήμερα. Ανάλογο νόημα φαίνεται να προσδίδουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην πρωτοβουλία του πρωθυπουρ­γού για διάλογο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πέρα από τις θεσμικές ελαφρότητες η πολιτική σκοπιμότητα περισσεύει σε αυτή την κίνηση και είναι τόσο φανερή που προκαλεί εύκολα τα αντανακλαστικά και των πλέον καλοπροαίρετων.

Τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας θυμήθηκε τη συναίνεση και τον διάλογο με εκείνους που αποκαλούσε ελαφρά τη καρδία γερμανοτσολιάδες και άλλα εξευτελιστικά όμοια και χειρότερα, είναι αργά για συγκινήσεις. Η εξουσία από μόνη της είναι ικανή να εκθέσει όσους υποτιμούν τα βάρη της και απολαμβάνουν μόνο τις ευκολίες της. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι τώρα που έσφιξαν τα... γάλατα ο πρωθυπουργός επιχειρεί να μεταθέσει το βάρος δύσκολων αποφάσεων στους αντιπάλους του και να εξασφαλίσει τη δική του μακροημέρευση.

Η εκ του πονηρού σκέψη του Μεγάρου Μαξίμου είναι πως ακόμη και αν δεν εξασφαλίσει τη συμφωνία των κομμάτων της αντιπολίτευσης -πράγμα που θεωρείται μάλλον δεδομένο- θα έχει καταφέρει να τους εκθέσει. Αυτή η κοντόφθαλμη ανάλυση ενδεχομένως να δίνει το άλλοθι που αναζητά ο κ. Τσίπρας για τις επόμενες κινήσεις του, αλλά επ' ουδενί δεν του εξασφαλίζει κοινοβουλευτική ή πολιτική ηρεμία εν όψει Ασφαλιστικού και άλλων δυσάρεστων μέτρων που θα λάβει η κυβέρνησή του.

Το πιθανότερο όμως είναι ότι ο πρωθυπουργός δημιουργεί αυτό το σκηνικό περί διαλόγου και δήθεν προσπάθειας ειλικρινούς συνεννόησης των κομμάτων ως φύλλο συκής για να ανοίξει τον δρόμο της διεύρυνσης για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη, που αποτελεί επιλογή του. Γνωρίζει άριστα ότι οι πιθανότητες σύμπλευσης με το ΠΑΣΟΚ είναι ελάχιστες έως μηδενικές ακόμη και στην περίπτωση που το ήθελε (που δεν το θέλει) η Φώφη Γεννηματά, καθώς το άλλοτε κραταιό κίνημα έχει ένα κάποιο στοιχειώδες συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το Ποτάμι ούτε θέλει ούτε μπορεί (παρά τις επιμέρους φωνές) και δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει. Για τη ΝΔ δεν χωρά αμφιβολία ότι η εποχή της αναγκαστικής ανοχής έχει παρέλθει όσο κι αν ταλανίζεται από τα εσωτερικά της προβλήματα που κάποια στιγμή θα ξεπεράσει.

Η συνεννόηση και η συναίνεση ως αποτέλεσμα του πολιτικού διαλόγου είναι πολύτιμα εργαλεία για την πρόοδο της χώρας και τη διασφάλιση της ομαλότητας σε τόσο δύσκολους καιρούς, αλλά δεν νοείται να ευτελίζονται με μικροκομματικά παιχνίδια σαν αυτά που επιχειρεί ο κ. Τσίπρας.

Ποιος ο λόγος σύγκλησης του Συμβουλίου;

Όσοι πολίτες παρακολουθούν τις «πολιτικές» συζητήσεις στα κανάλια πρέπει να αισθάνονται το λιγότερο παράξενα. Ακούνε από Υπουργούς και Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ αναλύσεις και ισχυρισμούς που ούτε σεναριογράφοι επιστημονικής φαντασίας δεν θα τολμούσαν να συμπεριλάβουν σε κάποια ταινία τους.

Αν τα κανάλια προέβαλαν σε αντιπαράθεση της κάθε δήλωσης την αντίστοιχη του Ιανουαρίου του 2015 θα έπεφτε, όπως λέγεται λαϊκά, το γέλιο της αρκούδας.

Η σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών όμως για εσωτερικό θέμα ξεπερνά ακόμα και τις ανωτέρω δηλώσεις. Ποιος ο λόγος σύγκλησης του Συμβουλίου; Προτίθεται να υποβάλλει ο Πρωθυπουργός την παραίτηση του και να αναζητηθεί ένα καινούργιο σχήμα; Διότι φαντάζει απίστευτο η Κυβέρνηση να λησμονεί ότι ο αρμόδιος χώρος για πολιτική συζήτηση, διαβούλευση και υιοθέτηση πολιτικών αποφάσεων είναι η Βουλή.

Στην Βουλή πρέπει η Κυβέρνηση να υποβάλει σχέδια νόμου, να τα συζητάει και εάν επιθυμεί να υιοθετεί απόψεις, προτάσεις ή/και προσθήκες της αντιπολίτευσης. Στην Βουλή, όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να παρακολουθήσει και, εν τέλει, να ελέγξει τον λόγο και την πράξη του κάθε πολιτικού - και όχι φυσικά στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών όπου τα πρακτικά δεν δίδονται στην δημοσιότητα.

Όμως προφανώς οι πολίτες τρώμε κουτόχορτο. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το συγκεκριμένο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών αποτελεί παρά μια άκομψη πολιτική κίνηση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο να προσπαθήσουν να ελαφρύνουν το βάρος της υποχρέωσης που οι ίδιοι ζήτησαν από τον ελληνικό λαό αλλά και να κρυφτούν; Τόσο τον Ιανουάριο όσο και τον Σεπτέμβριο απαίτησαν από τους πολίτες να «τελειώσουμε το παλιό». Ας μην αναζητούν λοιπόν στήριγμα (στα κρυφά μάλιστα) στο παλιό και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η εποχή του κουτόχορτου τελειώνει....

Επειδή τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια.

Επειδή τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια και την πολυτέλεια του χρόνου δεν την έχουμε. Επειδή η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει αληθινή υπαρξιακή κρίση, αντιμέτωπη με την εσωτερική σήψη που προκάλεσαν προηγούμενες και σήμερα διαχειρίζεται μία ανίκανη ιδεοληπτική κυβέρνηση. Επειδή ζούμε σε έναν αβέβαιο και ανασφαλή κόσμο, ειδικά στην περιοχή μας. Επειδή η Αριστερά, σε κάθε απόχρωση, υπερεκπροσωπείται και, μάλιστα, χωρίς πολιτικό αντίλογο. Επειδή διαπιστώνεται η ύπαρξη σιωπηλής, αλλά συνειδητοποιημένης πλειοψηφίας, που αδυνατεί να εκφρασθεί πολιτικά από τα υπάρχοντα σχήματα και, τέλος, επειδή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι προδήλως ανίκανο να ανταποκριθεί στα ελάχιστα και, προφανώς, όχι στα μείζονα, διαπιστώνεται η ανάγκη κάποια στελέχη της αλλά και άλλοι από τον κεντροδεξιό χώρο να αναλάβουν άμεσα πρωτοβουλίες.

Είναι ανάγκη, για την υγεία του πολιτικού μας συστήματος, να σχηματιστεί άμεσα νέος πολιτικός φορέας της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς, που, άλλωστε, σήμερα φαίνεται ότι «κερδίζει» σε ευρωπαϊκό επίπεδο εκτός της Ελλάδος. Ο τίτλος πρέπει να υποδηλώνει την ανάγκη για ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ και να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό στις εκλογές που αναμφίβολα θα προκύψουν και, μάλιστα, σύντομα υπό τραγικές συνθήκες. Η παράταξη αυτή θα αποτελέσει τη συγκέντρωση όλων των δημιουργικών δυνάμεων, που βλέπουν τον επερχόμενο αφανισμό της χώρας με τρόμο, αλλά νιώθουν ανήμποροι.

Στην προσπάθεια αυτή απαιτούνται τα χαρακτηριστικά που αποδεδειγμένα σπανίζουν στη σημερινή Νέα Δημοκρατία. Γενναιότητα, πολιτική εντιμότητα, διαχειριστική επάρκεια, αντίληψη της πραγματικότητας και ικανότητα να εκφράσουν πολιτικές θέσεις σε πολιτική πρακτική. Τα στελέχη που θα αναλάβουν την πρωτοβουλία, πρέπει να πείθουν και να αντέχουν στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, ειδικά και δυστυχώς, στην Ελλάδα.

Αυτά τα στελέχη υπάρχουν, τόσο στη σημερινή Νέα Δημοκρατία, αλλά και εκτός της. Πολύ δύσκολα, όμως, θα βρουν το θάρρος να κάνουν τις πρώτες κινήσεις σε μία χώρα με τα σημερινά προβλήματα. Από την άλλη πλευρά, με δεδομένο ότι ορισμένα στελέχη είναι αποδεδειγμένα πολιτικά όντα, δύσκολα θα αντέξουν να συμμετέχουν σε ένα θνησιγενές εγχείρημα όπως της σημερινής Νέας Δημοκρατίας σαν να «μη συνέβη τίποτα». Πιστεύω, συνεπώς, ότι για κάποιους η πρωτοβουλία της «διάσπασης» και της επανασύστασης του νέου φορέα είναι μονόδρομος. Εδώ βρίσκεται ο ρόλος των «εμψυχωτών» και των αρωγών στη νέα προσπάθεια. Πεδίο δόξης λαμπρό και για μη πολιτικούς, αλλά «δημιουργούς».

Ήρθε το τσουνάμι της πρώτης φοράς Αριστερά .

Η χρεοκοπία του 2009 άδειασε το κρατικό κορβανά και οι κρατικές επενδύσεις  στέρεψαν. Το κράτος υποχρεώθηκε να μειώσει τις δαπάνες του και να αυξήσει τα φορολογικά του έσοδα για να πληρώσει  δημοσίους υπαλλήλους , δημόσια παιδεία και υγεία και να αποπληρώσει τα υψηλά δάνεια που υποχρεώθηκε να πάρει η χώρα για να σταθεί στα πόδια της. 

Ο ιδιωτικός τομέας ήταν ο πλέον ζημιωμένος από την σκληρή λιτότητα των δυο πρώτων μνημονίων. Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν ,πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι έμειναν στο δρόμο, η αποβιομηχάνιση της χώρας επιταχύνθηκε . Μόνη φωτεινή εξαίρεση ο τουρισμός αλλά και κάποιες γεωργικές επιχειρήσεις προϊόντων υψηλής ποιότητας που μπόρεσαν να σταθούν στον διεθνή ανταγωνισμό.

Η επτάμηνη διακυβέρνηση Τσίπρα  «χτύπησε» την οικονομία εκεί που είχε αρχίσει  να βλέπει κάποιο φως στο τούνελ. Το καράβι πήγαινε να ορθοπλωρήσει ώσπου ήρθε το τσουνάμι της πρώτης φοράς Αριστερά και το κατάρτι ακούμπησε πάλι στη θάλασσα ,παραλίγο να πιάσουν νερό τα πανιά και να βυθιστεί. Τελευταία στιγμή με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου αποσοβήθηκε το ναυάγιο και τώρα γίνεται προσπάθεια  επιστροφής σε ηρεμότερες θάλασσες.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα . Με μία δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα που φαίνεται να έχει πάρει το μάθημά της και να είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει «κουτσά –στραβά» τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές. 

Ετσι μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016  μόνη της - ή με κάποια βοήθεια π.χ. κόμμα Λεβέντη- θα ψηφίσει  όλα τα προαπαιτούμενα- του ασφαλιστικού συμπεριλαμβανομένου. Θα ακολουθήσει η άρση των capital control ,η συμφωνία για την   επιμήκυνση του ελληνικού χρέους , η αναβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από τις διεθνείς οίκους και η πρώτη δοκιμαστική έξοδος της χώρας στις διεθνείς αγορές για να δανεισθεί μόνη της .

Αν μάλιστα ο κ.Τσίπρας  εκμεταλλευτεί την επιτυχή ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που δημιουργεί πάλι κλίμα εμπιστοσύνης για τη χώρα , και προωθήσει  με γοργούς ρυθμούς τις ιδιωτικοποιήσεις   σύντομα η ελληνική οικονομία  θα βρεθεί ξανά με σημαντικά ξένα κεφάλαια .

Κεφάλαια που θα επενδυθούν στις ιδιωτικοποιημένες εταιρείες ή θα δοθούν στο ελληνικό κράτος για  δημόσιες επενδύσεις . Ο τροχός της οικονομίας θα αρχίσει και πάλι να γυρίζει , να γεννάει νέες θέσεις εργασίας  κι η χώρα να επιστρέφει στην ανάπτυξη  .

Θα πείτε-σωστά- ότι με το «πείραμα Τσίπρα»  η Ελλάδα  έχασε δυο χρόνια . Δυστυχώς. Έγινε όμως σαφές πλέον ότι όποιος υπόσχεται  αριστερή πολιτική σε μια χώρα που είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τους κανόνες του Ευρώ κοροϊδεύει τον κόσμο . Υπάρχει ο μονόδρομος εφαρμογής των μνημονίων που -μετά από θυσίες και περικοπές - ξαναβγάζει την οικονομία στον αφρό.  

 Άλλες χώρες με πιο προηγμένα πολιτικά συστήματα μάθανε την αλήθεια μέσα σε 2 χρόνια. Εμείς χρειαστήκαμε έξι. Τώρα ,όμως ,ξέρουμε.

Λες κι αυτό που χρειαζόμαστε είναι άλλος ένας Τσίπρας.

Αυτό το «κάθε πέρυσι και καλύτερα» αποδεικνύεται τελικά σοφή κουβέντα. Νομίζω μάλιστα πως ή εμείς οι Ελληνες τη σκαρφιστήκαμε ή εμάς είχαν ως παράδειγμα εκείνοι που τη σκέφτηκαν. Τα γεγονότα, αν μη τι άλλο, αυτό δείχνουν.

Πίστευα ότι τελικά όλα τα είχα δει σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης. Ολες τις διαβαθμίσεις της ανευθυνότητας, της μικροκομματικής υστεροβουλίας, της εξαπάτησης του εκλογικού σώματος, της απόλυτης ιδεολογικοπολιτικής κωλοτούμπας. Εκείνο που δεν είχα δει και δεν περίμενα ότι θα έβλεπα ήταν αυτό το ρεσιτάλ πολιτικού μαζοχισμού, αυτή η αυτοκαταστροφική μανία που έχει καταλάβει τη Νέα Δημοκρατία σε μια περίοδο που περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειάζεται ο τόπος μια σοβαρή, συγκροτημένη και μαχητική αξιωματική αντιπολίτευση.

Αλλά αντί για τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα, μας προσφέρονται, και μάλιστα απλόχερα, η επιπολαιότητα και η ανευθυνότητα. Ενα μεγάλο κόμμα βρίσκεται χωρίς εκλεγμένη ηγεσία από τις πρώτες μέρες του Ιουλίου, μετέχει σε μια εκλογική αναμέτρηση με μεταβατικό πρόεδρο κι από τα τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι και σήμερα πασχίζει να εκλέξει πρόεδρο χωρίς να τα έχει καταφέρει και χωρίς να υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι πρόκειται να τα καταφέρει και στην επόμενη προγραμματισμένη προσπάθεια.

Από χθες μάλιστα έχουν φτάσει σε τέτοιες επιδόσεις πολιτικού αυτοχειριασμού, που δεν νομίζω να έχουν προηγηθεί ανάλογες σε στοιχειωδώς σοβαρά κράτη. Μέσα στον Δεκέμβρη κρίνονται καθοριστικής σημασίας ζητήματα, όπως είναι ο προϋπολογισμός του 2016 και η δεύτερη παρτίδα των προαπαιτουμένων. Και σ’ αυτές τις κρίσιμες κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα έχει εκλεγμένο αρχηγό, δεν θα έχει κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους, δεν θα έχει ουσιαστικά πολιτικό λόγο, θα είναι τελικά ωσεί παρούσα, ανήμπορη να επηρεάσει αποφάσεις, ανίκανη ν’ ανταποκριθεί στον θεσμικό της ρόλο.

Είναι ένα φαινόμενο που δικαιολογεί απόλυτα τον χαρακτηρισμό του κωμικοτραγικού. Ενα μεγάλο παραδοσιακά κόμμα αναζητεί τον νέο του ηγέτη χωρίς έναν στοιχειώδη κοινωνικοπολιτικό διάλογο, χωρίς σοβαρούς προβληματισμούς και προγράμματα για την οικονομική ανόρθωση του τόπου, χωρίς ένα υποτυπώδες έστω όραμα, αλλά με μοναδικό κοινό σλόγκαν όλων των υποψήφιων ηγετών του τη διαβεβαίωση ότι «εγώ θα νικήσω τον Τσίπρα». Λες κι αυτό που χρειαζόμαστε είναι άλλος ένας Τσίπρας!

Οι ψηφοφόροι της ΝΔ που ανησυχούν για τις εξελίξεις.

Εκείνο που λογικά ανέμεναν οι φίλοι και οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ήταν πως το κυριακάτικο φιάσκο της αναγκαστικής αναβολής της εκλογής του νέου αρχηγού του κόμματος θα είχε αφυπνίσει, αν μη τι άλλο, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της συντηρητικής παράταξης. Δυστυχώς, όμως, στην αντίθετη διαπίστωση οδηγούν τα γεγονότα.

Αντί για σύμπνοια και κοινή προσπάθεια άμβλυνσης των αρνητικών εντυπώσεων, που πλήττουν πρωτίστως την αξιοπιστία και το κύρος του κόμματός τους, οι τέσσερις υποψήφιοι αρχηγοί της ΝΔ επέλεξαν όχι μόνο να συνεχίσουν τον ιδιότυπο εμφύλιό τους, αλλά τον διεύρυναν κιόλας στρέφοντας τα πυρά τους και προς άλλες κατευθύνσεις, αν και κατά τα άλλα δεν έπαψαν να διατείνονται ότι εκείνο που τους απασχολεί είναι η «επόμενη μέρα» και η διατήρηση της ενότητας, όποιο κι αν θα είναι το αποτέλεσμα.

Με διευρυμένα λοιπόν τα εσωκομματικά μέτωπα και με την ευθύνη της διοργάνωσης της εκλογικής διαδικασίας να παραμένει στα ίδια στελέχη που διαχειρίστηκαν και την αποτυχούσα παταγωδώς προχθές, εύλογη είναι η ανησυχία αν και κατά πόσο η δεύτερη προσπάθεια θ’ αποδειχθεί επιτυχέστερη της πρώτης και αν τα τραύματα που έχουν προκληθεί στον εσωκομματικό κορμό θα επουλωθούν ή όχι.

Και δεν είναι μόνο οι φίλοι και οι ψηφοφόροι της ΝΔ που ανησυχούν για τις εξελίξεις. Είναι κάθε σοβαρός και υπεύθυνος πολίτης αυτής της χώρας, που ξέρει ότι η παρουσία στην πολιτική ζωή μιας σοβαρής και υπεύθυνης αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Αυτή την παράμετρο οφείλουν να συνεκτιμήσουν επιτέλους όσοι άμεσα ή έμμεσα εμπλέκονται στη διαδικασία εκλογής του νέου ηγέτη της συντηρητικής παράταξης και ανάλογα να συμπεριφερθούν.

«Δώσαμε, δώσαμε!»

«Το καθετί στην ώρα του» λέμε εμείς οι Ελληνες. Αλλά οι Αγγλοσάξονες τα έχουν καταφέρει καλύτερα. Εκεί που εμείς θέλουμε πέντε λέξεις, αυτοί τα κατάφεραν με μόνο μία. Κι αυτή είναι που καθιερώθηκε διεθνώς. Το timing. Που δυστυχώς για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται πως ούτε το ξέρουμε ούτε έχουμε καμιά διάθεση να το μάθουμε. Στη δική μας πολιτική ζωή εκείνο που καθορίζει πρακτικές και συμπεριφορές είναι το πολιτικό όφελος. Αυτό και μόνο αυτό.

Η πρόταση του πρωθυπουργού για εθνικό διάλογο πάνω στα μεγάλα θέματα είναι αυτονόητα σωστή. Δικαιολογημένα, όμως, δεν βρίσκει ανταπόκριση. Ηρθε τραγικά καθυστερημένα και δίνοντας το δικαίωμα στους βασικούς αποδέκτες της να εκτιμούν ότι δεν αναζητεί κοινής αποδοχής λύσεις για τα προβλήματα, αλλά διόδους διαφυγής από τα δικά του αδιέξοδα.

Ο πρότερος βίος είναι παράμετρος που υποχρεωτικά συνεκτιμάται για τις όποιες πράξεις ή παραλείψεις οιουδήποτε. Και προφανώς και του πρωθυπουργού. Ποτέ ως τώρα, τόσο ως αντιπολίτευση όσο και ως κυβέρνηση, δεν επέδειξε συναινετικές διαθέσεις. Ακόμη και το περασμένο καλοκαίρι που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι στήριξαν την κυβέρνηση προκειμένου να αποτραπεί η χρεοκοπία, ο Α. Τσίπρας αρνήθηκε να στηρίξει την προσπάθειά του για έξοδο από την κρίση στη στέρεη βάση των 230 βουλευτών και επέλεξε την προσφυγή στις κάλπες, προκειμένου να εξοντώσει πολιτικά τους άλλοτε συντρόφους του. Ακόμη και μετά τις εκλογές, την κοινή πορεία με τον Καμμένο επέλεξε.

Αλλά τώρα, λέει, θέλει διάλογο και συναίνεση. Και φυσικά όχι για την Παιδεία ή την τροποποίηση του Συντάγματος, που είναι η γαρνιτούρα, αλλά για το Ασφαλι-στικό που καίει και τσουρουφλίζει. Μόνο που εδώ το ερώτημα που μπαίνει είναι αμείλικτο: με ποιους θα γίνει ο διάλογος και πόσο θα διαρκέσει; Κάνα 20ήμερο και με συνομιλητές τους εκπροσώπους των δανειστών; Διότι το πρόβλημα εκεί είναι αυτή την ώρα. Στις απαιτήσεις του κουα-ρτέτου και στα ασφυκτικά χρονικά περι-θώρια που φαίνεται να έχει η κυβέρνηση. Και φυσικά στην ήδη κατηγορηματική απάντηση των περισσότερων αποδεκτών της πρότασης Τσίπρα. «Δώσαμε, δώσαμε!» του θυμίζουν.

Η χειρότερη αντιπολίτευση της Μεταπολίτευσης.

 Η Ελλάδα των μνημονίων είναι μια χώρα που καλείται να επανακτήσει την κυριαρχία της σε μια μεταμνημονιακή εποχή. Στο καθεστώς αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ανεξαρτήτως διαπραγματευτικών ικανοτήτων ή ανικανότητας, βρίσκεται για μια ακόμη φορά μπροστά σε τελεσίγραφα εκβιαστικού τύπου.

Το περασμένο καλοκαίρι ο εκβιασμός συνοψιζόταν στο Grexit. Τώρα, στη μη υλοποίηση της συμφωνίας, με την οποία απομακρύνθηκε, τότε, η αποπομπή της χώρας από την Ευρωζώνη. Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένη την εκφρασμένη θέληση της μεγάλης πλειονότητας για παραμονή στην Ευρωζώνη, η κυβέρνηση καλείται εκ των πραγμάτων να υλοποιήσει επαχθή προαπαιτούμενα της συμφωνίας με τους εταίρους- δανειστές. Προχωρά, θέλοντας και μη, σε μέτρα ασύμβατα τόσο με τις κοινωνικές αντοχές, όσο και το πολιτικό πρόγραμμά της.

Στην τρέχουσα φάση τη θέση του Grexit έχει πάρει η ανακεφαλαιοποίηση ή όχι των συστημικών τραπεζών. Η επάνοδος του τραπεζικού συστήματος σε μια κανονικότητα για την οικονομία προϋποθέτει το πρασίνισμα των «κόκκινων δανείων». Επί του ζητήματος ούτε πρακτικά ούτε θεωρητικά υπάρχει εναλλακτικός δρόμος εντός Ευρωζώνης.

Είναι προφανές, έστω κι αν δεν ομολογείται ρητά, ότι η κυβέρνηση μπροστά στο δίλημμα ανακεφαλαιοποίηση ή επάνοδος στη ζώνη του Grexit, έκανε πίσω ολοταχώς από διακηρυγμένες θέσεις της για την πρώτη κατοικία - κι όχι μόνο. Εξίσου προφανές ότι προσπάθησε να προστατεύσει, όσο περισσότερο μπορούσε, τη λαϊκή κατοικία και θα επιθυμούσε ένα καθολικό δίχτυ προστασίας. Αν και τι πέτυχε θα δείξει πολύ γρήγορα, όταν αρχίσουν να εφαρμόζονται τα συγκεκριμένα μέτρα.

Μένει να κριθεί, όπως και για τ' άλλα μέτρα, στη διαδικασία εφαρμογής και υλοποίησης της συμφωνίας με τους θεσμούς. Από τον κυβερνητικό οδικό χάρτη τους λίγους επόμενους μήνες... Αυτό ακριβώς επιδιώκει ν' αποφύγει η «ευρωπαϊκή» αντιπολίτευση. Με κάθε διαθέσιμο πολιτικό μέσο. Ετσι, εξηγούνται και τα πολιτικώς ανεξήγητα:

• να ψηφίζει μεν το μνημόνιο, αλλά να καταγγέλλει ύστερα την «ανάλγητη» κυβέρνηση για τα μέτρα που προβλέπονται...

• να τάσσεται υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης, αλλά να στιγματίζει ως «αριστερό νεοφιλελευθερισμό» τα μέτρα για τα «κόκκινα δάνεια».

Ενώ την ίδια στιγμή ουδείς αμφιβάλλει ότι, αν η κυβέρνηση δεν συγκέντρωνε την απαραίτητη πλειοψηφία για τα τελευταία μέτρα, η χειρότερη αντιπολίτευση της Μεταπολίτευσης θα υπερψήφιζε όσα κατήγγειλε εκ του ασφαλούς.

Ας μην υποτιμάμε τον λαϊκισμό.

Ας μην υποτιμάμε τον λαϊκισμό. Θέλει κι αυτός την τέχνη του και επιτάσσει συνέπεια. Αν, για παράδειγμα, θέλει να φορολογήσει την ιδιωτική εκπαίδευση, να το κάνει. Αν προτιμά τη φορολογία του κρασιού, να το επιλέξει χωρίς δισταγμό. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο οικονομικός λαϊκισμός και ορισμένοι θεωρούν το φαινόμενο θετικό, σχεδόν φυσιολογικό. Υποστηρίζουν ότι έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία. Η εξουσία ασκείται από τον λαό, χάριν του λαού και υπέρ του λαού.

Ωστόσο το φαινόμενο που παρακολουθούμε το τελευταίο δίμηνο, ιδιαίτερα στον φορολογικό τομέα, είναι μισός λαϊκισμός, πρόχειρος και τελικά καταστροφικός.

Στην αρχή κάποιοι είχαν την έμπνευση να κλείσουν τα ανοικτά θέματα των διαπραγματεύσεων με μια μεγάλη κίνηση, να φορολογηθεί η ιδιωτική εκπαίδευση. Νόμιζαν ότι θα δώσουν ένα ταξικό «πρόσημο» (όπως λένε) στα βαριά φορολογικά μέτρα. Μετά κατάλαβαν ότι το μέτρο δεν πλήττει τους πλούσιους αλλά αυτούς που ήδη έχουν πληγεί. Δηλαδή και τους ψηφοφόρους τους.

Αναζητώντας ισοδύναμα, έφθασαν στη φορολογία των τυχερών παιχνιδιών, που έχουν την υψηλότερη φορολογία στην Ευρώπη, και στο κρασί. Οι αντιδράσεις οδηγούν σε δεύτερες σκέψεις και η αναζήτηση ισοδύναμων συνεχίζεται.

Ανάλογη ποιότητα αποφάσεων και σε μια απλή μορφή φορολογίας, τα τέλη στα ΙΧ. Αυτοπαγιδεύτηκαν στη διαπίστωση ότι είναι άδικο να έχουν υψηλά τέλη τα παλαιά αυτοκίνητα, τα οποία οι ιδιοκτήτες τους τα ακινητοποιούν για να μην πληρώσουν. Μετά διαπίστωσαν ότι αν μειώσουν τα τέλη στα παλιά, δεν θα έχουν τα έσοδα που αναμένουν. Τελικά μείωσαν λίγο τα τέλη στα παλιά και αύξησαν τα τέλη στα νέα αυτοκίνητα, θεωρώντας νέα όσα κυκλοφορούν μετά το 2006! Επίσης έβαλαν τέλη στα υβριδικά που εξαιρούνταν, ως κίνητρο για την προστασία του περιβάλλοντος. Νομίζουν ότι ικανοποίησαν τους ψηφοφόρους;
Απλά επιδίδονται σε ασκήσεις μισού λαϊκισμού. Εξαγγέλλουν αποφάσεις με πρόθεση να χαϊδέψουν τους ψηφοφόρους. Πριν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες, αντιλαμβάνονται ότι είναι λάθος και στρέφονται με μεγάλη ταχύτητα στην πραγματοποίηση του επόμενου... λάθους!

Σε άλλες χώρες οι λαϊκιστές, είτε έχουν αριστερόστροφη ρητορική είτε δεξιόστροφη, εκφράζουν μεγάλες φιλοδοξίες. Στη Λατινική Αμερική ο Τσάβες και άλλοι έλεγαν ότι θα ανατρέψουν το κοινωνικό καθεστώς. Στη Μεγάλη Βρετανία ο Φάρατζ του Κόμματος Ανεξαρτησίας της Βρετανίας υπόσχεται ότι θα ανατρέψει την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μπορούν να θεωρηθούν «σοβαροί λαϊκιστές», όσο κι αν είναι σχήμα οξύμωρο. Επιδιώκουν πάντως να αλλάξουν τον προσανατολισμό της χώρας τους, όχι την επιβολή φόρων κατανάλωσης...

Ο ορισμός του οικονομικού λαϊκισμού είναι ότι δίνονται υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρηθούν, καθώς δεν έχουν εξασφαλιστεί πόροι για την υλοποίησή τους. Ετσι, τα περισσότερα λαϊκιστικά καθεστώτα έχουν καταρρεύσει κάτω από ένα βουνό υπερπληθωρισμού ή μετά από εθνικές περιπέτειες..

Το ελληνικό πείραμα έχει ενδιαφέρον για έναν απόμακρο παρατηρητή, επειδή δεν έχει συναρπαστικό αφήγημα και υποκύπτει στον πειρασμό πρόχειρων εξαγγελιών, και αμέσως μετά υποχωρεί γιατί διαπιστώνει ότι η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ισως δεν είναι καν λαϊκισμός, με την αυστηρή έννοια του όρου. Βλάπτει όμως, όχι επειδή είναι λαϊκισμός, αλλά επειδή δεν είναι σοβαρός. Η ζημιά γίνεται.

Πολιτική ανεντιμότητα

Μόλις χθες ήταν που λέγαμε για τις «μεγάλες κουβέντες» και πόσο εύκολες τις έχουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Για τα ΜΑΤ ήταν η κουβέντα αν θυμάστε. Εκείνο το άθλιο αστυνομικό σώμα, που το μόνο που ονειρεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι και αντιμνημονιακοί ήταν να έρθουν στην εξουσία και να το καταργήσουν και τώρα το πάνε ολοταχώς για να το αναδείξουν σε δεξί τους χέρι στη διαχείριση και τη διατήρηση της εξουσίας.

Φυσικά την ευκολία των συριζαίων να σταμπάρουν με χυδαίους ή απλώς υβριστικούς χαρακτηρισμούς τους πολιτικούς αντιπάλους την ξέραμε. Είχαν δώσει δείγματα γραφής με τα «γερμανοτσολιάδες» και άλλα παρεμφερή επίθετα με τα οποία στόλιζαν πασόκους και νεοδημοκράτες. Και μετά ήρθαν και οι δικοί τους. Οι χθεσινοί σύντροφοι και συναγωνιστές που ξαφνικά βαφτίστηκαν «προδότες της Αριστεράς», διότι δεν είχαν καταλάβει ότι στη σημερινή Ελλάδα αριστεροί είναι μόνο όσοι συμπορεύονται με τον Τσίπρα και προσαρμόζονται στις ιδεολογικοπολιτικές μεταλλάξεις του.

Και τώρα η τακτική συνεχίζεται. Σύμφωνα με «κυβερνητικές πηγές» η στάση του Σακελλαρίδη είναι «ανέντιμη». Δεν έχει καμιά σημασία που παραιτήθηκε από βουλευτής και παρέδωσε την έδρα. Ηξερε τι προϋπέθετε το μνημόνιο κι άρα έπρεπε να μείνει στη θέση του και να υπερψηφίσει τα όσα η διαπραγματευτική ανικανότητα των Τσακαλώτου-Σταθάκη και η πολιτική ενδοτικότητα του Τσίπρα φορτώνουν καθημερινά στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Ποιοι και πόσοι θα έχουν την ίδια ή και χειρότερη τύχη με τον Σακελλαρίδη ο χρόνος θα το δείξει. Το δύσκολο -ή και αδύνατο- θα είναι να μην υπάρξει κανένας. Γιατί αν οι πλειστηριασμοί και η πρώτη κατοικία έχουν βαρύ πολιτικό κόστος, το Ασφαλιστικό, όπως το προετοιμάζει ο Κατρούγκαλος, θα έχει ασήκωτο. Και θα επιτρέπει κι ένα καταλυτικό αντεπιχείρημα στην όποια επικοινωνιακή πολιτική του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.

Διότι το «κατρουγκάλειο» τερατούργημα που πλασάρεται ως «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» πότε και από ποιον είχε γνωστοποιηθεί προεκλογικά στον ελληνικό λαό ως δεσμευτική συνέπεια της μνημονιακής δέσμευσης του πρωθυπουργού ύστερα από εκείνο το 17ωρο ξενύχτι; Για να ξέρουμε τελικά και τι λέμε όταν μιλάμε για «πολιτική εντιμότητα ή ανεντιμότητα».

«Ενιαίο» Φτωχολόγιο

Aλλο ένα «ενιαίο» κατ' ευφημισμόν μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους κόβεται και ράβεται με βάση τις κατευθύνσεις ΕΕ και ΔΝΤ. Το «ενιαίο μισθολόγιο» των δημοσίων υπαλλήλων που θεσπίστηκε το 2011, με στόχο δήθεν να εξισωθούν οι αμοιβές τους, ήταν μια μεγάλη απάτη. Ποτέ το μισθολόγιο δεν υπήρξε ενιαίο, αφού με την περιβόητη «προσωπική διαφορά» διατηρήθηκαν οι ανισότητες, με αποτέλεσμα η «αριστοκρατία» των δημοσίων υπαλλήλων να έχει μισθούς κατά 500 - 700 ευρώ μεγαλύτερους από τους πληβείους.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαμορφώνει μισθολόγιο πολλών ταχυτήτων, με νέες δραστικές περικοπές μισθών, αφού επίκειται αύξηση εισφορών για το Ασφαλιστικό. Το «ενιαίο» μισθολόγιο χρησιμοποιείται εκ νέου σαν «δούρειος ίππος» για την «εξίσωση των μισθών προς τα κάτω» στο πλαίσιο των μνημονιακών δεσμεύσεων με ισχύ από 1ης Ιανουαρίου 2016, «με βάση τους συμφωνηθέντες στόχους για τα μισθολογικά κονδύλια, σε συνάρτηση με τις δεξιότητες, τις επιδόσεις και τις αρμοδιότητες και τη θέση του προσωπικού και σε ευθυγράμμιση με τις βέλτιστες πρακτικές που επικρατούν στην ΕΕ». Στρατηγική επιδίωξη να διαμορφωθεί ένας ατομικός μισθός κατά υπάλληλο, με τη σύνδεση μισθού - αξιολόγησης και το «μπόνους» παραγωγικότητας. Ετσι, δημιουργούνται συνθήκες ζούγκλας, όπου επικρατεί το δόγμα «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Ειδικότερα οι Eλληνες εκπαιδευτικοί ήταν και συνεχίζουν να είναι από τους χειρότερα αμειβόμενους εκπαιδευτικούς της ΕΕ. Δουλεύουν για έναν γλίσχρο μισθό που ισοδυναμεί μόλις με το 19% του συναδέλφου τους στo Λουξεμβούργο ή το 53% στην Κύπρο και το 58% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης (στοιχεία ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ).

Και μάλιστα όσο πιο αντίξοες είναι οι οικονομικές συνθήκες, τόσο πιο δύσκολο και επίπονο γίνεται και το εκπαιδευτικό έργο. Με μαθητές που υποσιτίζονται και λιποθυμούν σε σχολεία που δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ο μαθητικός πληθυσμός που παραιτείται και αδυνατεί να παρακολουθήσει ουσιαστικά την εκπαιδευτική διαδικασία. Με τις καταργήσεις σχολείων και τμημάτων και τη «σαρδελοποίηση» των μαθητών σε πολυπληθή τμήματα επιδεινώνονται οι συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου και ανοίγουν οι δρόμοι της απο-μόρφωσης και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου. Αυτή η πολιτική των περικοπών των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και της φορολογικής αφαίμαξης είναι η αιχμή του δόρατος για τη βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Η κυβερνητική πολιτική που χαράσσουν «οι θεσμοί» οδηγεί στην «κινεζοποίηση» της οικονομίας, για να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Τελικά όλα στη ζωή μια συνήθεια είναι.

Τελικά όλα στη ζωή μια συνήθεια είναι. 'Η είναι να μη γίνει η αρχή, που λένε κάποιοι άλλοι. Αλλά ή τη μία ή την άλλη εκδοχή διαλέξετε, εκείνο που δεν αλλάζει είναι το αποτέλεσμα. Και δεν πιστεύω να βρεθεί κανένας που να αναρωτηθεί ποιο αποτέλεσμα εννοώ. Προφανέστατα και υπαινίσσομαι το καθημερινά νέο. Και φυσικά σήμερα την κατάργηση και της πάλαι ποτέ «αδιαπραγμάτευτης» προστασίας της πρώτης κατοικίας. Κι αυτό το κατάφεραν οι «ανυποχώρητοι διαπραγματευτές μας», οι «υπέρμαχοι της εθνικής μας αξιοπρέπειας», οι «ασυμβίβαστοι προστάτες των κατατρεγμένων από τα μνημόνια και τις τρόικες».

Πώς κι έγινε έτσι, κι από την απόλυτη προστασία που είχαν επί 5 χρόνια όλοι οι «κοκκινισμένοι» δανειολήπτες πρώτης κατοικίας βρεθήκαμε ξαφνικά μόνο με τον έναν στους τέσσερις να το έχει σίγουρο πως δεν πρόκειται να βρεθεί ξαφνικά στον δρόμο, μόνο ο Τσακαλώτος το ξέρει. Κι ο Σταθάκης. Και φυσικά κι ο Τσίπρας. Που βεβαίως, αν ερωτηθούν, θα μας διαβεβαιώσουν ότι πάλεψαν με νύχια και με δόντια, αλλά οι άλλοι ήταν αδιάλλακτοι, τους απειλούσαν και τους εκβίαζαν και τελικά αναγκάστηκαν να ενδώσουν.

Αλλά για το καλό μας, φυσικά. Για να προστατεύσουν την πατρίδα από τα χειρότερα που θα επέρχονταν αν δεν έκλεινε η συμφωνία, έτσι ώστε να πάρουμε την υπόλοιπη δόση και να προχωρήσει και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία μας και να ξαναμπούμε του χρόνου στην αναπτυξιακή τροχιά που είχαμε το 2014, αλλά εκείνη, ως γνωστόν, δεν μας έκανε, δεν ήταν καλή, εμείς χρειαζόμαστε «αριστερή ανάπτυξη». Και μη σπεύσει να μου αντιτείνει κανείς ότι «τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει», διότι στην Ελλάδα όλα γίνονται και όλα υπάρχουν. Ακόμη και «αριστερές κυβερνήσεις» που εφαρμόζουν σκληρή και ανελέητη δεξιά μνημονιακή πολιτική, την οποία όμως δεν τη θέλουν και γι' αυτό κατεβαίνουν και στις διαδηλώσεις και αυτοκαταγγέλλονται για τα αντιλαϊκά τους μέτρα.

Το θέμα είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η πολιτική και οικονομική σταθερότητα στη χώρα.

Από την Παρασκευή η Ευρώπη όλη και όχι μόνο το Παρίσι και η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον τρομοκρατικό παραλογισμό.Γιατί το χτύπημα των τζιχαντιστών μπορεί να είχε ως στόχο ανυποψίαστους και ανυπεράσπιστους γάλλους πολίτες, αλλά στόχευε στην καρδιά του πολιτισμού μας,στις δημοκρατικές κατακτήσεις μας, τον τρόπο ζωής μας.Ο πόλεμος που εκ των πραγμάτων ξεκίνησε  δεν μπορεί να αφήσει κανένα ανερπηρέαστο.Μπαίνουμε δυστυχώς σε μια νέα εποχή αβεβαιότητας με την ελπίδα ότι αυτή θα αποτελέσει ένα σύντομο διάλειμμα ,που δεν θα ανατρέψει  τα κοινωνικά,πολιτιστικά και πολιτικά δεδομένα της Ευρώπης.

Η Ελλάδα ,ως κομμάτι της Ευρώπης  αλλά και ως αναγκαστικός συνοριοφύλακας της δεν θα μείνει ανεπηρέαστη από αυτό το κλίμα γενικευμένης ανησυχίας και αβεβαιότητας. Όχι  μόνο λόγω του τεράστιου προσφυγικού κύματος που δέχεται ως πρώτη χώρα υποδοχής ,αλλά και λόγω των δικών μας εγγενών προβλημάτων.Ευθύνη και υποχρέωση όλων μας, αλλά πρωτίστως της κυβέρνησης είναι να ελαχιστοποιήσει,αυτούς τους κινδύνους.

Και στο μεν πρόβλημα των προσφύγων είναι εμφανές ότι λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, πέρα από την καλή οργάνωση  της ταυτοποίησης τους.Μπορούμε όμως να  κλείσουμε τα εσωτερικά μας μέτωπα  και τις εκκρεμότητες με την Ευρώπη.Οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις και η παράταση του κλίματος  αβεβαιότητας στην οικονομία δεν οδηγούν πουθενά.

Το μείζον θέμα είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η πολιτική και οικονομική σταθερότητα στη χώρα.Τα επιμέρους προβλήματα, όσο κι αν επηρεάζουν τη ζωή συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων μπορούν να αντιμετωπιστούν αν υπάρχει κοινή λογική και εμπιστοσύνη.Το έχουμε διαπιστώσει άλλωστε και στο παρελθόν, όπου οι μακρόσυρτες  διαπραγματεύσεις οδηγούσαν κατά κανόνα σε  χειρότερες και πιο επώδυνες λύσεις από αυτές που βρισκόταν αρχικά στο τραπέζι.

Η συμφωνία λοιπόν με τους ευρωπαίους  πρέπει να ολοκληρωθεί τώρα προκειμένου να τελειώνει  και το πρόβλημα με τις τράπεζες που η παράταση του υπονομεύει συνολικά την πορεία ανασύνταξης της χώρας.Σε ένα κόσμο, σε μια Ευρώπη όπου η αβεβαιότητα επανέρχεται, δεν έχουμε κανένα λόγο να προσθέτουμε και τη δική μας ανασφάλεια.

Η δύναμη του χρόνου

Αν υπάρχει κάποια δύναμη που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της δεν είναι ούτε το τσουνάμι, ούτε οι τυφώνες, ούτε οι πυρκαγιές. Οι ζημιές που προκαλούν αυτά τα φυσικά φαινόμενα, αργά ή γρήγορα, αποκαθίστανται και φυτρώνει νέο χλοερό δάσος, οικοδομούνται καινούργια, στερεότερα σπίτια, οι παραλίες όπου χτύπησε το τσουνάμι γίνονται πιο αμμουδερές και προσελκύουν περισσότερους τουρίστες. Εκείνο όμως το φαινόμενο που προκαλεί ανεπανόρθωτη βλάβη είναι η ροή του χρόνου που σαν αόρατος ποταμός παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Το ότι παρασέρνει τα σώματα των ανθρώπων και τα αφανίζει στο πέλαγος της ανυπαρξίας, αυτό είναι φυσικό και όχι τόσο τρομερό τουλάχιστον όσο το μεγεθύνει η ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Η πραγματική ζημιά γίνεται στην ανθρώπινη ψυχή όπου με το πέρασμά του κλονίζει βεβαιότητες, γελοιοποιεί ιδεολογίες για τις οποίες χύθηκαν ποταμοί αίματος, ανατρέπει προσδοκίες, μεταβάλλει την τύχη, σκάβει τα θεμέλια της πίστης, αναθεωρεί την αισθητική και την ηθική. Αφορμή για το παραπάνω μικρό φιλοσοφικό παραλήρημα μου έδωσε το πέρασμά μου έξω από το Πολυτεχνείο. Είμαι της γενιάς αυτής και έχω την αίσθηση του τότε και του τώρα. Μου προξένησε εντύπωση ότι εν όψει του καθιερωμένου ετήσιου εορτασμού κάποιοι εργάτες με σκάλες και τσουγκράνες έκοβαν τα άγουρα ακόμα νεράντζια και τα σώριαζαν σωρούς στο χώμα.

Εμεινα να κοιτάζω με απορία αυτό το ακατανόητο μικρό οικολογικό έγκλημα που γινόταν αναίτια μπροστά μου, ώσπου ρώτησα και πήρα την απάντηση ότι εν όψει της «γιορτής» κόβουν τα νεράντζια για να μη γίνουν όπλα στα χέρια των... νέων αγωνιστών που παλεύουν εναντίον αοράτου εχθρού. Ποια είναι πλέον η έννοια της γιορτής του Πολυτεχνείου; Ο χρόνος την έχει αλλοιώσει τόσο πολύ και οι ιδεολογικοί ανταγωνισμοί, η κομματική εκμετάλλευση και κυρίως οι ιδεοληψίες της προσέδωσαν μορφή θεάτρου και αρένας. Είναι βέβαιο ότι θα καταθέτουν εκεί στεφάνια οι χρυσαυγίτες αν γίνουν ποτέ εξουσία, όπως οι Γερμανοί στρατιωτικοί στην Κατοχή κατέθεταν στεφάνια στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη που οι ίδιοι είχαν σκοτώσει!

Εγώ τουλάχιστον μετά την πάροδο δεκαετιών άλλαξα προσέγγιση στον εορτασμό και λυπήθηκα τα καημένα τα νεράντζια που δεν πρόλαβαν να πορφυρίσουν και να χαρίσουν την ομορφιά τους στην αυλή του πολυτεχνείου και στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων. Μακάρι η θυσία των πεσμένων νεραντζιών να πιάσει περισσότερο τόπο από τη θυσία των παιδιών που έπεσαν εκεί πριν από χρόνια.

Έχουν βαλθεί να τρελάνουν κόσμο.

 Τώρα που η σκόνη κάθισε και αποκαλύπτεται πια σε όλο της το μεγαλείο η απάτη του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν και τα αστεία ή μάλλον τα κωμικοτραγικά που επιβεβαιώνουν το χάος που επικρα­τεί σε αυτήν την παρέα εξουσίας. Την ώρα λοιπόν που καταστρέφουν ό,τι έχει απομείνει στην οικονομία και διαλύουν κάθε προο­πτική ανάκαμψης, έχουν βαλθεί να τρελάνουν κόσμο και γι' αυτό μεταξύ άλλων αστειοτήτων κάλεσαν και για μαζική συμμετοχή στην απεργία κατά του εαυτού τους. Πέραν της φαιδρό­τητας, υπάρχει και η ουσία, καθώς θεωρούν ότι μπορούν να παίζουν ταυτοχρόνως όλους τους ρόλους.

Αφού το κόλπο της... ανατροπής στην Ευρώπη δεν έπιασε και η έξοδος από το ευρώ τους φόβισε τόσο που αναγκάστηκαν να υπογράψουν το χειρότερο Μνημόνιο όπως όπως, τώρα με την ίδια ελαφρότητα αποδέχονται ό,τι τύχει αρκεί να μείνουν στην εξουσία. Δεν ξέρουν, δεν ρωτούν και δεν συμβουλεύονται εκείνους που γνωρίζουν όχι μόνον από αλαζονεία και έπαρση. Λειτουργούν κυρίως με κουτοπο­νηριά, καθώς βολεύονται με τα ψεύδη τού άλλα λέμε και άλλα κάνουμε, θεωρώντας ότι αυτό μπορεί να κρατήσει επ' άπειρον. Φαίνεται πως μέχρι πρόσφατα αυτό το... τρικ έπιανε και λειτουργούσε μια χαρά, με το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει πολιτικός αντίπαλος για να τους αμφισβητήσει τον κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι, καθώς η αντιπολίτευση είναι χαμένη στον δικό της κόσμο.

Αυτό που δεν έχουν υπολογίσει βεβαίως είναι ότι στην πολιτική αθροίζονται όλα και εκεί που τα πάντα μοιάζουν υπό έλεγχο έρχεται μια στιγμή που όλα χάνονται εν μία νυκτί, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Η μακαριότητα που πιστεύουν ότι ακόμη επικρα­τεί στους πολίτες είναι αυταπάτη και το διάδοχο σχήμα προκύπτει από τη δική σου καταστροφή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το 3% έγινε 16% και μετά 27% και 35%.

Με την ίδια, αν όχι και μεγαλύτερη ταχύτητα, μπορούν όλα να γίνουν σκόνη και θρύψαλα. Στην πολιτική ο πολλαπλασιασμός είναι η δύσκολη άσκηση, ενώ η διαίρεση που οδηγεί στον αφανισμό η εύκολη, αρκεί να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, που στις μέρες μας τρέχει με άλλες ταχύτητες από ό,τι συνήθως.

Ποιος θα περίμενε για παράδειγμα ότι ο μέχρι πριν από δύο μήνες υπουργός Γιάννης Πανούσης, τον οποίο στήριζε με πάθος ο Αλέξης Τσίπρας, θα γινόταν ο εφιάλτης τους. Αυτά συμβαίνουν όμως όταν η παρέα της εξουσίας αντιλαμβάνεται τον ρόλο της πέρα και έξω από θεσμούς, παραδόσεις και κανόνες ως κάτι νομοτελειακό και περίπου θεόπεμπτο, που έχουμε υποχρέωση να αποδεχθούμε ό,τι και αν γίνει.

Πόσα χρειάζεται μια ελληνική οικογένεια για να ζήσε.

Πόσα χρειάζεται μια ελληνική οικογένεια για να ζήσει, καλύπτοντας απλώς επαρκώς τα έξοδά της, χωρίς περίσσευμα; Δεν θα διακινδυνεύσουμε να προσδιορίσουμε το ποσό, γιατί η ανεργία, οι πτωτικές τάσεις μισθών και συντάξεων, οι διαρκώς νέοι φόροι δημιουργούν έναν κλοιό ασφυκτικό και όλο και πιο συχνά κατάσταση μη διαχειρίσιμη. Επίσης, η «επάρκεια» έχει διαφορετικό περιεχόμενο για τον καθένα, για το κάθε νοικοκυριό.

Παράδειγμα: εξήντα χιλιάδες ευρώ, για να καλύπτουν οι βουλευτές τα έξοδα που έχουν κατά τη διέλευσή τους από τα διόδια στους αυτοκινητόδρομους, είναι εξωφρενικά, πολλά ή κανονικά; Δεν έχει σημασία. Είναι απλώς εκτός τόπου, εκτός χρόνου. Στην απόφαση, που ανακοινώθηκε χθες, διευκρινίζεται ότι το ποσό αυτό προορίζεται να καλύψει το κόστος των τριών τελευταίων μηνών του τρέχοντος έτους και των τριών πρώτων του επόμενου, προκαταβολικά. Αντιστοιχεί, δηλαδή, σε 10.000 ευρώ μηνιαίως. Την τελευταία πενταετία της κρίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που σε τόνους αυστηρούς, απαιτητικούς, τελεσίδικους, προτρεπτικούς, τόσο πρωθυπουργοί όσο και πρόεδροι της Βουλής εισηγήθηκαν περιορισμούς σκανδαλωδών προνομίων που απολαμβάνουν οι 300. Καθόλου ή ελάχιστα εισακούσθηκαν, οπωσδήποτε δυσανάλογα με τον θόρυβο που είχε προηγηθεί και καλλιεργηθεί και πολύ μακριά απ’ ό,τι αφορά οποιαδήποτε πρόθεση για «εξοικονόμηση δαπανών».

Ακόμη κι αν οι βουλευτές θεωρούνται εύκολος στόχος, δεν σημαίνει ότι δεν είναι στόχος. Και μόνο από το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν το πολιτικό σύστημα συνολικά θα όφειλαν να μην επιδεικνύουν αξιοθαύμαστη ομοψυχία στην προάσπιση των συμφερόντων τους, και μόνο. Ενα Κοινοβούλιο σε ανέχεια, ασφαλώς, δεν θα σώσει την οικονομία της χώρας. Η παραίτηση, όμως, από προνόμια δίνει το σήμα στην κοινωνία ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί της δεν ζουν εκτός πραγματικότητας. Οτι παρακολουθούν εμπράκτως αυτό που δεν παύουν να διαφημίζουν, τις «θυσίες του ελληνικού λαού». Οτι δεν πρόκειται δηλαδή απλώς για ασκήσεις λυρισμού προς πολιτική εκμετάλλευση. Στον προϋπολογισμό για το 2015 έχουν προβλεφθεί, ανάμεσα στα άλλα, και 3.270.000 ευρώ για μίσθωση αυτοκινήτων, 1.365.000 ευρώ ως επίδομα κίνησης κ.ο.κ. Σαν να πρόκειται για Κοινοβούλιο άλλων εποχών. Γενικώς και ειδικώς.

Έντυπη

Από γκάφα σε γκάφα

Είναι γνωστό ότι ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Και δυστυχώς αποδεικνύεται ακόμη χειρότερος όταν αυτοί που αναλαμβάνουν να τον διαχειριστούν είναι επιεικώς ανεπαρκείς ή στερούνται της στοιχειώδους φρόνησης να συνεννοηθούν για τη στάση που θα τηρήσουν και τη γραμμή που θ’ ακολουθήσουν.

Προφανώς οι «λεπτομέρειες» αυτές είναι άγνωστες στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και οι χθεσινές γελοιότητες. Από τη μια ο υπουργός Δικαιοσύνης και ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Παρασκευόπουλος και Τόσκας, μηνύουν τον Πανούση για διαρροή απόρρητου, εγγράφου και από την άλλη η κυβερνητική εκπρόσωπος Γεροβασίλη, ο υπουργός Εργασίας Κατρούγκαλος και ο υπουργός Ναυτιλίας Δρίτσας διαβεβαιώνουν ότι αυτά που λέει ο Πανούσης είναι παραμύθια. Το πολιτικό αλαλούμ σε όλο του το μεγαλείο.

Και δυστυχώς γι’ αυτούς είμαστε μόλις στην αρχή κι όπως και σε όλα τα άλλα προβλήματα που επιχείρησαν έως τώρα να διαχειριστούν δεν θ’ αργήσουν να καταλάβουν ότι η λαϊκή ψήφος μπορεί να σε ανεβάζει στην εξουσία, αλλά δεν σου προσδίδει την ικανότητα να διαβλέπεις τι πρέπει να κάνεις και τι πρέπει ν’ αποφεύγεις. Μοιραία παραμένεις με την ομπρέλα κλειστή, όπως την είχες όταν ο Θεός έβρεχε μυαλό.

Προσπαθώ να φανταστώ την ευόδωση της κυβερνητικής επιλογής να καθίσουν τον Πανούση στο σκαμνί. Ας πούμε ότι τα καταφέρνουν, τη συνέχεια την έχουν φανταστεί; Ενας καθηγητής Πανεπιστημίου και πρώην υπουργός κατηγορούμενος από τους πρώην συντρόφους του, επειδή αποκαλύπτει με επίσημα έγγραφα ότι κυβερνητικοί παράγοντες τα έχουν κάνει πλακάκια με καταδικασμένους τρομοκράτες και ότι απειλείται η ζωή του. Είναι σε θέση να προβλέψουν τον διεθνή αντίκτυπο και τις συνέπειες μιας τέτοιας δίωξης ή θα πρέπει κι αυτό να τους το εξηγήσει κάποιος μπας και το καταλάβουν;

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση πασχίζουμε να παραμείνουμε και τη βοήθεια των ΗΠΑ συνεχώς εκλιπαρούμε. Πώς φαντάζεστε, εσείς του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, ότι θα δουν μια τέτοια εξέλιξη οι ηγεσίες αλλά και οι κοινωνίες των εταίρων και συμμάχων μας; Την κραυγή του Πανούση θα συμμεριστούν ή το «κοινωφελές έργο» του Λάμπρου θα εκτιμήσουν; Με τον εχθρό των τρομοκρατών θα συνταχθούν ή τον μάρτυρα υπεράσπισής τους θα στηρίξουν; Δυστυχώς γι’ αυτήν, αλλά και για μας, η κυβέρνηση αποφασίζει να δώσει και πάλι μια μάχη προκαταβολικά χαμένη.

Έχουμε και την υπόθεση Πανούση.

Ας υποθέσουμε ότι δεν έχουμε κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι στη διάρκεια διαδηλώσεων μπροστά στον Aγνωστο Στρατιώτη τραμπούκοι της νεοναζιστικής συμμορίας γρονθοκοπούν μπροστά σε κάμερες και αστυνομικούς βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας υποθέσουμε τέλος ότι περνάνε πέντε μέρες και δεν έχει συλληφθεί κανένας από τους εντοπισμένους δράστες. Ερώτημα: κατά τη γνώμη σας θα είχε αρκεστεί ο Τσίπρας να ζητήσει την παραίτηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη για ανικανότητα ή θα είχε καταγγείλει και τους Σαμαρά και Βενιζέλο για ανοχή προς τη νεοναζιστική αλητεία ή και συνεργασία μαζί της;

Κι από την άλλη έχουμε και την υπόθεση Πανούση. Που μπορεί να πασχίζουν φιλότιμα κάποιες κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ να τη μεταβάλουν σε μπούμερανγκ για τον καταγγείλαντα, αλλά για τους διαθέτοντες στοιχειώδη νοημοσύνη είναι βέβαιο ότι ματαιοπονούν. Με τον Πανούση μπορεί ο καθένας να διαφωνήσει πολιτικά, αλλά διαθέτει δύο προσόντα που καλά θα κάνουν να τα λαμβάνουν υπόψη τους όποιοι και όποιες από την κυβέρνηση αποφασίζουν να του επιτεθούν. Είναι, πρώτον, σοβαρός και είναι, δεύτερον, νομικός. Ακαταμάχητος συνδυασμός, κυρίως για όποιους και όποιες τσαλαβουτάνε ακόμη ανεπιτυχώς στο αλφάβητο της επικοινωνιακής διαχείρισης προβλημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την επιλογή του Πανούση να μιλήσει αυτή τη χρονική στιγμή αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το έκανε, είναι περισσότερες από μία οι απόψεις που μπορεί να υποστηριχθούν. Αλλά αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας. Εκείνο που προέχει είναι αν τα όσα υποστηρίξει βασίζονται σε αξιόπιστα στοιχεία και αν, όπως λέει, τα είχε γνωστοποιήσει εγκαίρως εκεί όπου έπρεπε. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο νομικός Πανούσης θα έχει φροντίσει ώστε οι καταγγελίες του πολιτικού Πανούση να είναι αδιαμφισβήτητα τεκμηριωμένες και η όποια αξιοποίησή τους να έχει γίνει με υποδειγματικό καθ’ όλα τρόπο.

Ο αντιπρόσωπος του Ελληνα...

Εδώ γεννηθείς το 1950 απεδείχθη ότι ήταν ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ το 1924! Τρέμε επιστημονική φαντασία. Το ταξίδι στον χρόνο ξεκίνησε στην Ελλαδάρα. Ομολογώ ότι δεν μπορώ να διακρίνω τις διαφορές μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Ισως να είναι ο μοναδικός Ελληνας. Σε αυτήν τη χώρα ο καθένας αισθάνεται την ανάγκη να τοποθετείται επί παντός του επιστητού που λέμε. Γνωρίζει την καλύτερη θεραπεία για κάθε ασθένεια. Είναι γιατρός. Με μεγάλη αυτοπεποίθηση σου λέει τι πρέπει να κάνεις για να αντιμετωπίσεις το τάδε ή το δείνα πρόβλημα. Συνήθως σχολιάζει τους επαγγελματίες γιατρούς. Είτε δεν ξέρουν είτε τα συμφέροντα τους αναγκάζουν να προτείνουν τις λάθος θεραπείες. Προφανώς είναι και φαρμακοποιός.

Γνωρίζει το φάρμακο για πάσα νόσο και πάσα μ? Είναι νομικός. Μπορεί να σου πει τι ακριβώς πρέπει να κάνεις σε μια σύνθετη νομική διαμάχη. Ποια χαρτιά χρειάζεσαι (συνήθως παραπέμπει στην ίδια περίπτωση που έτυχε στον γαμπρό του συμπέθερου του μπατζανάκη της γειτόνισσας). Μηχανικός είναι άριστος. Γνωρίζει τα της Πολεοδομίας, τις τρύπες της νομοθεσίας, τα κενά του συστήματος. Συνήθως δε έχει άκρες. Ξέρει κάποιους που ξέρουν κάποιους που ξέρουν τους αρμόδιους. Εργατολόγος! Περιγράφει τα θέματα ασφαλιστικών εισφορών, προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, διαδοχικές ασφαλίσεις και άλλα πολλά. Οταν γίνεται σεισμός θυμάται τις γνώσεις γεωφυσικής και σεισμολογίας. Γνωρίζει τις ασφαλείς μεθόδους πρόβλεψης, τα μέτρα προστασίας. Είναι στατιστικός (ή στατιστικολόγος κατά το κοινώς λεγόμενο). Κρίνει τις δημοσκοπήσεις «που πέσαν' άλλη μια φορά έξω». Τους τα 'λεγε αυτός αλλά τα συμφέροντα δεν άφηναν να ακουστεί η φωνή του. Τον πνίγει το δίκιο. Γνωρίζει τον νεκρό (ή τους νεκρούς) που είναι θαμμένοι στην Αμφίπολη. Με αφοπλιστική απλότητα σου περιγράφει ακριβώς πότε, γιατί και ποιος έχτισε τον τάφο.

Παλιότερα ήταν και μηχανικός αυτοκινήτων αλλά αυτό πλέον είναι χαμηλής αξίας γνώση και την αφήνει σε άλλους. Γνωρίζει τέλεια όλα τα ιστορικά γεγονότα. Για τον πόλεμο στη Συρία, για τον εμφύλιο, για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αλλά και σε κάθε μέρος του πλανήτη. Αν υπάρχει κάποιος που γνωρίζει τέλεια ό,τι συμβαίνει και μπορεί να το ερμηνεύσει είναι ο Ελληνας! Πρέπει, λοιπόν, να αναρωτηθούμε γιατί ξαφνικά από το πουθενά (άσε που και γι' αυτό υπάρχουν ερμηνείες) ο αντιπρόσωπος του Ελληνα (τέως αρχισυντάκτης της «Αυγής» και πρωτοετής φοιτητής) τοποθετήθηκε για το ζήτημα εθνοκάθαρση ή γενοκτονία; Θέλει πολλή σκέψη να αναρωτηθούμε αν μας ψεκάζουν; Αυτό άλλωστε πιστεύει το ένα τρίτο του πληθυσμού. Κάτι θα υπάρχει...

Η κόπωση της κοινωνίας και η πλήρης απογοήτευση από το ψέμα και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Με την ταχύτητα των εξελίξεων, η θητεία της κυβέρνησης, που μετρά μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου κάτι λιγότερο από δύο μήνες, μοιάζει με αιώνες. Η κόπωση της κοινωνίας και η πλήρης απογοήτευση από το ψέμα και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα αποκαλύπτονται πλήρως στα μάτια των πολιτών έχουν προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου φθορά.

Η περιδίνηση μεταξύ υποσχέσεων και πραγματικότητας καταρρίπτει τον μύθο της εναλλακτικής πολιτικής. Κυρίως όμως εκθέτει ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει καταφέρει να απογοητεύσει πλήρως τους ψηφοφόρους του, χωρίς να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων συνομιλητών του, οι οποίοι του χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλά δεν του δίνουν ούτε πόντο. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της συμπεριφοράς, οι επισκέψεις των Μάρτιν Σουλτς και Πιερ Μοσκοβισί την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα. Και οι δύο υπήρξαν γενναιόδωροι σε φιλοφρονήσεις, αλλά απολύτως φειδωλοί σε ικανοποίηση αιτημάτων της κυβέρνησης στην υπό εξέλιξη διαπραγμάτευση, για να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου.

Η φενάκη τής δήθεν πολιτικής διαπραγμάτευσης, την οποία επικαλείται το Μαξίμου εν όψει του αδιεξόδου σε σειρά θεμάτων από τα «κόκκινα» δάνεια και την προστασία της πρώτης κατοικίας έως τα φάρμακα, μάλλον θα κοστίσει κάτι παραπάνω, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν. Οσο δεν κάνουν τη δουλειά τους με επάρκεια και καταφεύγουν σε γελοιότητες και τρικ, τόσο θα μεγαλώνει ο λογαριασμός και θα διευρύνεται το χάσμα εμπιστοσύνης.

Η κατασπατάληση χρόνου με την ελπίδα μιας κάποιας άνωθεν βοήθειας, στην οποία ελπίζουν, μοιάζει αυτοκαταστροφική, διότι ο χρόνος δεν πιέζει τους δανειστές, αλλά τη χώρα που κινείται πάλι οριακά, ενώ έχουν ληφθεί μέτρα που τσακίζουν τους πάντες και πνίγουν την οικονομία.

Η ταχεία ανάλωση του πολιτικού κεφαλαίου που εξασφάλισε ο κ. Τσίπρας στις τελευταίες εκλογές ήταν για πολλούς προδιαγεγραμμένη, καθώς βασίστηκε σε λάθος συνταγή και σε φαντασιακή ανάλυση των δεδομέ-νων. Η ανεπάρκεια των συνεργατών του, που επιχειρούν με ανίερες μεθόδους να ελέγξουν τις εξελίξεις και να διαχειριστούν τη δημόσια εικόνα τους αντί να κυβερνήσουν, απλώς θα επιβεβαιώνει τον θλιβερό κουτοπόνηρο επαρχιωτισμό τους.

Οι... ανιματέρ και γελωτοποιοί καλύπτουν τα κενά, κερδίζουν χρόνο, αλλά χάνουν το παιχνίδι. Η φαντασίωσή τους ότι δημιουργούν ένα νέο καθεστώς και ως εκ τούτου τα πάντα επιτρέπονται θα αποβεί μοιραία, αρκεί να μην πάρουν μαζί τους και τον τόπο.

Είναι ασύλληπτο τι μονοπωλεί τη δημοσιότητα τις τελευταίες εβδομάδες.

Είναι πραγματικά απίστευτο να αναλογιστεί κανείς πόσες ώρες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συζητήσεων, πόσοι τσακωμοί, πόσα άρθρα γράφτηκαν ακόμη και στο… Facebook για την καθ’ όλα αφελή επιλογή του Νίκου Φίλη να τοποθετηθεί επί ενός ανύπαρκτου κατ’ ουσίαν θέματος. Διότι, σε τι ακριβώς θα μας ωφελήσει αν οι Τούρκοι παραδεχθούν σήμερα ότι αυτό που έκαναν οι πρόγονοί τους το 1914 στους Ποντίους ήταν «συστηματική και ολοκληρωτική εξόντωση μια φυλής ή ενός έθνους» και όχι ο «μαζικός αφανισμός των μελών μιας εθνότητας από μια περιοχή για γεωπολιτικούς σκοπούς». Ναι, αυτή είναι στο λεξικό η διαφορά της «γενοκτονίας» απ’ την «εθνοκάθαρση» και ανάθεμα αν κι αυτοί που διαδήλωσαν στο Σύνταγμα μπορούν να την εξηγήσουν.

Αν το δει κανείς με ψυχρή ματιά, η ροπή μας να κάνουμε διαρκώς την τρίχα τριχιά ή και να ασχολούμαστε με εντελώς ανύπαρκτα ζητήματα χρήζει μαζικής ψυχανάλυσης. Είναι ασύλληπτο τι μονοπωλεί τη δημοσιότητα τις τελευταίες εβδομάδες. Την ώρα που τα capital controls έχουν γονατίσει χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες αγωνίζονται να μην αφήσουν κι άλλους εργαζομένους στον δρόμο, στις εκπομπές παρακολουθείς καυγάδες για το αν η Περιστέρα πρέπει να διδάσκει στο πανεπιστήμιο, πόσα λεφτά βγάζει ο Βαρουφάκης κι αν το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να γίνει Θρησκειολογίας. Κι ενόσω τη χώρα μας επισκέπτονται ξένοι αξιωματούχοι στους οποίους θα οφείλαμε να ιεραρχήσουμε και να αναδείξουμε 3-4 αυτονόητες αξιώσεις της Ελλάδας για την οικονομική κρίση και το προσφυγικό, η δημόσια συζήτηση αναλώνεται στο αν ο πρωθυπουργός ξέρει τη διαφορά της Μυτιλήνης από τη... Λέσβο, αν έπρεπε να συμφάγει με τον Ολάντ ο Λαζόπουλος και εσχάτως με τις Αγίες Βαρβάρες που θα ράψει ο Καμμένος στις στρατιωτικές στολές.

Προφανώς η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στους πολιτικούς μας, πολλοί εκ των οποίων εξακολουθούν να ζουν εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η ευθύνη των δημοσιογράφων είναι ακόμη μεγαλύτερη. Τι νόημα είχε να αναδείξουμε σε μείζον «πρόβλημα» την ανόητη επιλογή του κ. Φίλη να διατυπώσει την επιστημονική -τρομάρα του- άποψη για το ποντιακό ζήτημα; Είναι «πρόβλημα» που απασχολούσε σοβαρά τους πολίτες ή μήπως έγιναν σοφότεροι μετά τα δεκάδες «ρεπορτάζ»;

Η έλλειψη ολοκληρωμένης στρατηγικής.

Στην πραγματικότητα, οι κομματικές ηγεσίες ακολουθούν την παθογόνο τακτική «βλέποντας και κάνοντας», αδιαφορώντας για τις συνέπειές της. Επιλέγουν να διαχειρίζονται τα τρέχοντα προβλήματα, ανακυκλώνοντας την οικονομική και κοινωνική υστέρηση. Το ότι η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσης υπήρξε φυσική συνέπεια. Η χρεοκοπία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Οφείλεται στην επικράτηση του «μίκρο», στην εστίαση στο πρόσκαιρο και στο εφήμερο. Η αδιαφορία για το «μάκρο», η έλλειψη στρατηγικών στόχων είναι εμφανείς και κραυγαλέες. Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης επιτεύχθηκαν δύο μεγάλοι εθνικοί στόχοι. Η ένταξη στην ΕΟΚ και η είσοδος στην ΟΝΕ διασφαλίστηκαν γιατί ο Κ. Καραμανλής και ο Κ. Σημίτης διέθεταν στρατηγική πρόταση για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Με συγκεκριμένο σχέδιο, με ιεραρχημένες επιδιώξεις, με μέθοδο ενέταξαν την Ελλάδα στον πυρήνα των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Η στοχοπροσήλωσή τους σε μια μακρο-στρατηγική αποδείχθηκε χρήσιμη και αναγκαία για την ευρωπαϊκή προοπτική μας. Ωστόσο, η δυσκολία να εναρμονιστούμε με το ευρωπαϊκό κεκτημένο εδράζεται στη συνεχή παλινδρόμηση σε λογικές «μίκρο».

Ιδιαίτερα συνεπής στη διαιώνιση αυτής της πρακτικής αποδεικνύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακολουθώντας αβαθή πολιτική αυτοπαγιδεύτηκε στον εθνολαϊκισμό. Η αντιμνημονιακή και η μνημονιακή του φάση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τον καταγγελτικό λόγο και τη στείρα άρνηση της πρώτης διαδέχτηκαν οι ιδεοληψίες και οι αγκυλώσεις της κυβερνητικής του θητείας. Η έλλειψη ολοκληρωμένης στρατηγικής για την έξοδο από την κρίση φαίνεται καθαρά στη δυστοκία του να αφομοιώσει τις μνημονικές πολιτικές που δεσμεύτηκε. Ετσι οι αποκρατικοποιήσεις, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία προσεγγίζονται με μικροπολιτικό τρόπο, χωρίς να εντάσσονται σε ένα συνολικό σχέδιο ανασύστασης της χώρας. Γεγονός είναι πως η αδυναμία μας να ανταποκριθούμε στις μεγάλες ευκαιρίες και προκλήσεις μας καθιστά δέσμιους ενός αναχρονιστικού ιδεολογικού και πολιτικού οπλοστασίου. Η θεμελίωση στρατηγικής μακράς πνοής για την Ελλάδα παραμένει ζητούμενο.

Θεσμική άλωση του κράτους

Το πρώτο κρούσμα ήταν στην εκπαίδευση με τον διορισμό των 13 περιφερειακών διευθυντών. Οι 11 από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι 2 από τους ΑΝΕΛ. Αποδείχθηκε πως ήταν μόνο η αρχή μιας συστηματικής προσπάθειας άλωσης όλων των θέσεων ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν. Εκπαραθύρωση της κ. Σαββαΐδου από το ΤΧΣ. Εκπαραθύρωση του κ. Μποτόπουλου από το Χρηματιστήριο. Αντικατάσταση των διοικητών των νοσοκομείων. Διορισμός της διοίκησης της ΕΡΤ από τον υπουργό αφού μάλιστα προηγήθηκε ανάκριση για τις ιδεολογικές και αγωνιστικές περγαμηνές των υποψηφίων με το αλήστου μνήμης «εσείς τι κάνατε για το μαύρο;». Και ο κατάλογος συνεχίζεται ενίοτε με ευτράπελα αποτελέσματα. Οπως η προκήρυξη των θέσεων διευθυντών της ΕΡΤ οι οποίοι θα πρέπει να είναι υπάλληλοι της ΕΡΤ και να έχουν διατελέσει... διευθυντές! Α ναι, την επιλογή θα κάνει ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ. Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει. Κι όλα αυτά στον έναν μόλις μήνα τής, ξανά, πρώτη φορά Αριστεράς.

Προσοχή, μιλάμε για τις προσπάθειες θεσμικής άλωσης του κράτους, όχι τα ξαδέλφια, τις συζύγους και τις φιλενάδες που έχουν διοριστεί και μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκουν στην κατηγορία παραδοσιακά ρουσφέτια. Στα πλαίσια αυτά δύο ακόμα στοιχεία έχουν ενδιαφέρον. Το πρώτο είναι ο νόμος για τα ΜΜΕ που δεν περιλαμβάνει το παραμικρό για τη «διαπλοκή». Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι πίσω από τα κανάλια υπάρχει κάποιος σκοτεινός χρηματοδότης που θα τον μάθουμε με την έτσι κι αλλιώς ήδη θεσμοθετημένη ονομαστικοποίηση των μετοχών. Αντιθέτως, δημιουργεί τις προϋποθέσεις της συναλλαγής με τον υπουργό αυτοπροσώπως, στον οποίο δίνονται νέες πρωτοφανείς εξουσίες.

Το δεύτερο κρούσμα, εξίσου επικίνδυνο, αφορά την προσπάθεια τρομοκράτησης και σίγασης κάθε ανεξάρτητης φωνής που η κυβέρνηση εκλαμβάνει ως επικριτική. Μετά τις επιθέσεις σε δημοσιογράφους, λοιπόν, είχαμε τις αλλεπάλληλες καταγγελίες του κ. Καμμένου και των ΑΝΕΛ εναντίον του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας για τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις. Οπου έγινε και το πρωτοφανές: ο πρύτανης, πιεζόμενος, ανακοίνωσε ΕΔΕ που θα εξετάσει αν η επιστημονική μεθοδολογία που ακολουθήθηκε ήταν η ενδεδειγμένη! Το επόμενο βήμα φαντάζομαι θα είναι ΕΔΕ για το αν η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου είναι ορθή.

Απέναντι σε όλα αυτά, η πιο αποτελεσματική αντίσταση προέρχεται από την Ευρώπη. Η οποία επιμένει σε αδιάβλητες διαδικασίες για την επιλογή τόσο του διαδόχου της κ. Σαββαΐδου όσο και των διοικήσεων των τραπεζών. Γεγονός που οδήγησε τον κ. Δραγασάκη στη φαεινή ιδέα ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος. Να υποθέσουμε ότι εκεί θα βάλουν τα λεφτά τους οι υπουργοί. Γιατί για άλλους, χλωμό φαίνεται...

Ολα αυτά εντάσσονται, βέβαια, στην πάγια ολοκληρωτικής νοοτροπίας θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι πήρε την κυβέρνηση, πρέπει όμως να καταλάβει και την εξουσία. Ξέρουμε πού θα καταλήξει: στον πιο ξεδιάντροπο κομματισμό.

Ο φόβος του φόβου

Η αίσθηση του φθινοπώρου αποτελούσε ανέκαθεν για τον αστικό πληθυσμό μια πηγή γλυκιάς μελαγχολίας που φέρνει στον άνθρωπο την αίσθηση του γήρατος και της θνητότητος των πάντων και κυρίως τον αέναο κύκλο των οργανικών όντων, φυτών, ζώων, ανθρώπων. Και γιατί αναφέρω ότι την αίσθηση αυτήν την απολαμβάνει ο αστικός πληθυσμός και όχι ο αγροτοκτηνοτροφικός κόσμος της υπαίθρου;

Απλούστατα είναι ωραίο να βλέπεις τη βροχή να στάζει στα διπλά τζάμια των αλουμινένιων κουφωμάτων ασφαλείας, να βλέπεις τα κίτρινα φύλλα των πάρκων να πέφτουν στροβιλίζοντας και αργότερα προς τον χειμώνα να χαίρεσαι το χιόνι είτε βλέποντάς το να πέφτει είτε να στρώνει τις πίστες των χιονοδρομικών και να γίνεται μπάλες για χιονοπόλεμο... Οι άνθρωποι της υπαίθρου ανέκαθεν έβλεπαν με τρόμο τη μεταβολή του καιρού προς τον χειμώνα που δυσκόλευε τις εργασίες του, απειλούσε με καταστροφή την περιουσία τους, τα κοπάδια τους, την ίδια την οικογένεια.

Η πανάρχαιη αγωνία της επιβίωσης έρχεται πλέον και στον αστικό πληθυσμό. Για πρώτη φορά οι αστοί και μεγαλοαστοί Ελληνες έχασαν την ποιητική τους διάθεση. Καθένας συλλογίζεται τα ερχόμενα δεινά. Υπό συνθήκες πανικού σχεδόν ολόκληρος λαός περιμένει να ξεχειμωνιάσει και φέτος με την ελάχιστη θέρμανση ή την καθόλου και με την αβεβαιότητα ενός ηττημένου λαού (από τον εαυτό του πρωτίστως). Οσοι θυμούνται την Κατοχή περιγράφουν τα τότε συναισθήματά τους πιο υγιή, πιο ελπιδοφόρα, καθώς αντιμετώπιζαν έναν ορατό εχθρό, πανίσχυρο και βάρβαρο, αλλά ορατό! Εμείς αντιμετωπίζουμε τον αόρατο εχθρό που λέγεται ακαθόριστος φόβος.

Ο φόβος του φόβου είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο του ανθρώπου. Κι αν τίποτε το εξοντωτικό δεν γίνει στο τέλος, εμείς στις ψυχές μας τη ζημιά την έχουμε πάθει, έχουμε βγει από το πεδίο της φθινοπωρινής μελαγχολίας και τυλιχτήκαμε στο χταποδίσιο αγκάλιασμα του φόβου. Εχουμε πλέον μέσα μας τους...

Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες που μας βλέπουν με ένα μάτι, ενώ εμείς τους βλέπουμε με δύο. Μονάχα η νεότητα μπορεί να παλέψει τον τρόμο, έστω και αν αμείβεται με τρακόσια ευρώ, γιατί μόνον σ' αυτήν η φύση και η ζωή εμπιστεύονται την ισορροπία και τη συνέχεια.

O φαύλος κύκλος της ύφεσης στην οικονομία διαλύει τα πάντα .

O φαύλος κύκλος της ύφεσης στην οικονομία διαλύει τα πάντα και απειλεί να τινάξει στον αέρα το πρόγραμμα που με επιλογή της κυβέρνησης στηρίζεται κυρίως σε φόρους και ελάχιστα στη μείωση δαπανών. Πέρα από τη νεφελώδη πολιτική αντίληψη και την επιχειρησιακή ανικανότητα των υπουργών, υπάρχει και το ταξικό μίσος που συχνά καθοδηγεί τις επιλογές τους και πολλαπλασιάζει τα αδιέξοδα.

Για παράδειγμα η περιπέτεια με τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση ξεκίνησε από τη χυδαία λαϊκίστικη αντίληψη των φωστήρων του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι... πλούσιοι στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά, άρα καλά να πάθουν! Φάνηκε αυτό άλλωστε και από τις μετέπειτα δηλώσεις του ανεκδιήγητου υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη με τις πενταροδεκάρες και άλλα συναφή, που δικαίως προκάλεσαν την οργή και την αγανάκτηση των ενδιαφερομένων. Η υπόθεση μάλιστα τείνει να μετεξελιχθεί σε φάρσα, καθώς τώρα διαπιστώνουν ότι έκαναν λάθος λογαριασμό και δεν επαρκούν τα έσοδα που είχαν προβλέψει, με συνέπεια να συζητούν εκ νέου την επαναφορά υψηλού συντελεστή ΦΠΑ στο μοσχαρίσιο κρέας.

Εκεί όμως που η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο είναι στο Ασφαλιστικό, όπου ο πολύς Γ. Κατρούγκαλος με κυνισμό και συνεχή ψεύδη, αφού διαλύει τη στοιχειώδη δικαιοσύνη του συστή­ματος, παριστά­νει και τον σωτήρα. Το επικίνδυνο όμως είναι ότι επανα­­φέρουν στο τραπέζι την αύξηση των εργοδο­τικών εισφορών με την κουτο­πό­νηρη αντίλη­ψη ότι θα πληρώσουν «τα αφεντικά».

Πέρα από τη χυδαιότητα αυτής της λογικής υπάρχει πρόβλημα ουσίας. Σε μια οικονομία που η ανεργία καλπάζει και αυτό προκαλεί αλυσιδωτές συνέπειες στα δημόσια ταμεία και στο ασφαλιστικό σύστημα, κάθε σκέψη για πρόσθετα αντικίνητρα στην προώθηση της απασχόλησης αποτελεί επικίνδυνη προσέγγιση. Δεν είναι δυνατόν με τέτοια ποσοστά ανεργίας και τόσο υψηλές εισφορές να υπάρχει έστω και ως σκέψη η επιβολή αύξησης στις εργοδοτικές εισφορές. Ας ρωτήσουν και τον τελευταίο λογιστή μιας μικρομεσαίας εταιρείας για να μάθουν πως αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες σε όλους τους τομείς.

Πρόκειται για τοξική βόμβα από την απασχόληση έως τα δημόσια ταμεία και φυσικά στα έσοδα των ασφαλιστικών φορέων, καθώς η διεύρυνση της ανεργίας είναι η μεγαλύτερη πληγή του συστήματος. Από την πρακτική της κυβέρνησης όμως δεν μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα σκεφθούν λογικά, καθώς η μόνη αξία που δείχνουν να υπηρετούν μέχρι τώρα είναι εξουσία πάση θυσία και ό,τι θέλει ας γίνει.