Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Είναι δύσκολα τα χρόνια που περνάμε.

Είναι δύσκολα τα χρόνια που περνάμε. Για πολλούς είναι κι αφόρητα. Και δικαιολογημένα αγανακτούν και διαμαρτύρονται. Αλλωστε είναι, κατά κανόνα, εκείνοι που είχαν τη μικρότερη ή και καμία ευθύνη για τον πολιτικό και οικονομικό εκτροχιασμό που μας έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και πολλοί από αυτούς, το μεγαλύτερο ίσως κομμάτι, δεν θα μπορούσαν και για λόγους ηλικίας να έχουν την παραμικρή ευθύνη. Δεν ήταν τα παιδιά του νηπιαγωγείου, του δημοτικού και του γυμνασίου που έσπρωξαν τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο.
Αλλά άλλο η διαμαρτυρία και άλλο η άγνοια. Επιβεβλημένη η πρώτη, αδιανόητη η δεύτερη. Και άλλο η αγωνιστική κινητοποίηση και άλλο η άκριτη υιοθέτηση ανιστόρητων κι επικίνδυνων συνθημάτων, που υποτίθεται ότι στρέφονταν εναντίον ολοκληρωτικών πρακτικών και επιδιώξεων, αλλά στην πραγματικότητα αυτές προωθούσαν και στήριζαν.
Σε ποιους φαντάζονταν ότι έκαναν «αντίσταση» όσοι δόλια ή ανεύθυνα τους προέτρεπαν και όσοι βλακωδώς κραύγαζαν «Να καεί, να καεί το μπ... η Βουλή» ή «Η χούντα δεν έπεσε το '74»; Και τι άλλο πετύχαιναν, αν όχι να δημιουργήσουν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις που θα καταδίκαζαν τον ελληνικό λαό να ξαναζήσει ένα κεφάλαιο της Ιστορίας του που έχει κάθε λόγο να θέλει να ξεχάσει;
'Ή μήπως δεν τα κατάφεραν έως ένα σημείο όταν οι κλώνοι των γκεσταπιτών εισέβαλαν με εντολή του εκλογικού σώματος στο ελληνικό Κοινοβούλιο, επέβαλαν την παρουσία και τη δράση τους στην κοινωνική ζωή του τόπου, και έφτασαν να λογίζονται μέχρι και ως «πολιτική λύση» από κάποιους Μπαλτάκους και Πολύδωρες; Οι παλιοί δεν πρέπει να ξεχνάμε. Και οι νέοι πρέπει να μαθαίνουν. Αλλιώς.