Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Επιχειρούν να φτιάξουν το νέο κομματικό κράτος διεκδικώντας ο καθένας για την πάρτη του την πολιτική... νεκρανάσταση.


Πάνω στα ερείπια που άφησε η μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων οι τρεις εταίροι της κυβέρνησης Σαμαρά επιχειρούν να φτιάξουν το νέο κομματικό κράτος διεκδικώντας ο καθένας για την πάρτη του την πολιτική... νεκρανάσταση. Με τον φόβο του πολιτικού ατυχήματος να τους κυνηγάει, οι τρεις εταίροι σχεδιάζουν τις επόμενες κινήσεις τους αναζητώντας τρόπους που θα τους μεταμορφώσουν και θα τους ξεπλύνουν στη συνείδηση του κόσμου.
Ακολουθώντας τον δρόμο που γνωρίζουν πολύ καλά, και δεν είναι άλλος από τον δρόμο των ρουσφετιών πάνω στα οποία έφτιαξαν αυτό το ρημάδι το κράτος, το οποίο σήμερα «αποψιλώνεται» με τη διάλυση, την απονέκρωση κάθε κοινωνικού χαρακτήρα του και τις επερχόμενες απολύσεις, οι κυβερνητικοί εταίροι υπόσχονται... διορισμούς. Μάλιστα φτάνουν στο σημείο να τσακώνονται δημοσίως χωρίς αιδώ για το ποιος θα ελέγξει τους διορισμούς μέσα από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ για την αντιμετώπιση της ανεργίας κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για... ρουσφέτια.

Στόχος τους είναι απλώς να εκμεταλλευτούν την απελπισία των ανέργων πουλώντας τους ψεύτικες ελπίδες και μετατρέποντας σε άθλιο κομματικό εμπόριο το αυτονόητο: το δικαίωμα στην εργασία.

Οι αυτόκλητοι σωτήρες της χώρας, οι οποίοι υφάρπαξαν την ψήφο των Ελλήνων με ψεύτικες υποσχέσεις, αποφάσισαν, καθώς το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια τους, να πέσουν με τα μούτρα στον... πατσά.

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Zούμε τον διεθνή εξευτελισμό.


Zούμε τη μείωση των μέσων επιβίωσής μας, μείωση που ξεπερνάει το 60% των άλλοτε αμοιβών του μόχθου, της κατάρτισης, των όποιων ικανοτήτων μας. Zούμε έναν παρανοϊκό πολλαπλασιασμό των φόρων. Aνυποχώρητες τις τιμές των βασικών αγαθών, δηλαδή αμείωτη την αισχροκέρδεια. Tον πανικό της ανεργίας: την ψυχική διάλυση που σκοτεινιάζει το βλέμμα των παιδιών μας. Mας μεταγγίζει παραλυτική ανασφάλεια η παραλυσία του κράτους: οι ακέφαλες και ασπόνδυλες δημόσιες υπηρεσίες μετά την απερίσκεπτη και μαζική, πρόωρη συνταξιοδότηση των έμπειρων στελεχών τους – παραλυσία που επιτείνεται από την ευθυνοφοβία, αφού η εγωτική κατασφάλιση προέχει. Zούμε κατάφωρη, κάθε μέρα, την κατάλυση της έννομης τάξης, το αποχαλινωμένο έγκλημα. Tην κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, αφού καταλήστεψαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία – τον εφιάλτη της νοσοκομειακής και ιατροφαρμακευτικής ανεπάρκειας. Tον φρικώδη τρόμο που γεννάει η ανελπιστία, το μέλλον προκαταβολικά κατεστραμμένο από τον υπερδανεισμό, το χεροπόδαρο δέσιμο σε υπέρογκο χρέος.
Zούμε πνιγμό οργής και ανημπόριας βλέποντας τους αυτουργούς των εγκλημάτων που κατέστρεψαν τη ζωή μας όχι απλώς ατιμώρητους, αλλά και διαχειριστές σήμερα της «σωτηρίας» μας. Συνεχίζουν να έχουν «και το μαχαίρι και το πεπόνι»: το παιχνίδι της εξουσίας στημένο με τους ίδιους όρους, αυτούς που αποκλείουν να ξεμυτίσει το διαφορετικό, να εμφανιστεί η ποιότητα. Tο Σύνταγμα και οι «αναθεωρήσεις» του παίγνιο των συμφερόντων τους, ο εκλογικός νόμος και κάθε θεσμικό πλαίσιο απλή κρεμάστρα για να κρεμάνε το κάθε φορά ρούχο για το μασκάρεμα των ψευδολογημάτων τους. Eτσι ώστε να μονοπωλούν τη νομή της εξουσίας χωρίς κοινωνικό έλεγχο, χωρίς πολιτικό αντίπαλο, χωρίς θεσμική ηγεσία άλλη (δικαστική, στρατιωτική, ακαδημαϊκή) ικανή να αναχαιτίσει την αυθαιρεσία τους.
Zούμε τον διεθνή εξευτελισμό, την ανεμπόδιστη διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος, χαμένη την πολιτειακή ανεξαρτησία. Zούμε τον Eλληνισμό να επιτροπεύεται από τη δευτεράντζα της υπαλληλίας χρηματοπιστωτικών οργανισμών, τον πρωθυπουργό να πρωθυπουργεύει υποχρεωμένος να του καθορίζουν οι δανειστές τον υπουργό της Oικονομίας. Kαι οι αυτουργοί αυτής της ολοκληρωτικής εξουθένωσής μας να κυκλοφορούν ανάμεσά μας (και στα διεθνή βήματα) ανενόχλητοι, με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία των εγκλημάτων τους.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Στην πολιτική εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.


πό το ξεκίνημα ήταν γνωστές οι δυσκολίες που θα επεφύλασσε το εγχείρημα της τρικομματικής. Δεν ήταν μόνο η κουλτούρα των συμμαχικών κυβερνήσεων που μας έλειπε, ήταν και η ιδιαιτερότητα των προβλημάτων που έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Αρα θα αιθεροβατούσε όποιος προσέβλεπε σε μια αγαστή και αδιατάρακτη συνεργασία.
Στην πολιτική εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, παρά τα αρκετά και σοβαρά σε κάποιες περιπτώσεις προβλήματα που συνάντησε, η κυβέρνηση έχει καταφέρει και φέρνει έως τώρα σε πέρας την αποστολή που ανέλαβε. Οι εταίροι και δανειστές μας δείχνουν ικανοποιημένοι, το κλίμα για τη χώρα μας έχει βελτιωθεί αισθητά, οι προβλέψεις είναι θετικές για το αμέσως επόμενο διάστημα και, πολύ περισσότερο, για το 2014.
Ωστόσο, το έργο της κυβέρνησης θα είναι από δω και πέρα δυσκολότερο. Οσο μάλιστα οι πιέσεις της τρόικας θα χαλαρώνουν τόσο τα περιθώρια κυβερνητικών πρωτοβουλιών θα διευρύνονται και άρα οι πιθανότητες διαφωνιών και αντιθέσεων και σε πολιτικό αλλά και σε υπουργικό επίπεδο θα πληθαίνουν. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα έχουν σημειωθεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα.
Γι' αυτό είναι και πάλι η ώρα των τριών αρχηγών. Του πρωθυπουργού πρωτίστως, αλλά και των δύο άλλων, μια και η ευθύνη την οποία έχουν αναλάβει μόνο με κοινή προσπάθεια και συνεργασία είναι δυνατό να οδηγηθεί στο τέρμα που όλοι ευχόμαστε και ελπίζουμε.
Είναι πολύτιμη η πείρα της δεκάμηνης έως τώρα κυβερνητικής συνεργασίας τους. Είναι ίσως το σημαντικότερο όπλο που διαθέτουν για την παραπέρα πορεία τους. Γι' αυτό και οφείλουν να το αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επαναπροσδιορίζοντας τους στόχους τους και διαμορφώνοντας το πλαίσιο της συνεργασίας τους. Κι αφήνοντας κατά μέρος μικροκομματικούς πειρασμούς και πολιτικές ιδιοτέλειες.ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Η υποχρέωσή του τώρα είναι δεδομένη. Πρέπει να βγάλει τη χώρα από την κρίση.


Η υποχρέωσή του τώρα είναι δεδομένη. Πρέπει να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Αυτονόητο μεν, αλλά καθόλου απλό. Γιατί για να το καταφέρει, δεν αρκούν οι δικές του προσπάθειες. Η κάλπη δεν του έδωσε αυτοδυναμία και ούτε υπάρχει πιθανότητα να του δώσει σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αρα η κυβερνητική συνεργασία είναι γι' αυτόν μονόδρομος αν θέλει να παραμείνει στην καρέκλα του πρωθυπουργού.
Εδώ όμως μπαίνει ένα ερώτημα: ποιο είναι το επίτευγμα με το οποίο φιλοδοξεί να συνδεθεί η πρωθυπουργία του; Οι επιλογές είναι δύο: ή η ευόδωση της προσπάθειας για την έξοδο από την κρίση ή η απόπειρα επανασυγκρότησης ενός κομματικού κράτους. Και τα δύο δεν γίνεται. Κι όσο είναι νωρίς, ο Σαμαράς θα πρέπει να διαλέξει τι από τα δύο θέλει.
Αν εκείνο που επιλέγει είναι,  λογικό, η αναγέννηση του τόπου, τότε θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν υπηρετείται ένας τέτοιος στόχος με ρουσφέτια τύπου επαναλειτουργίας στρατιωτικών στρατοπέδων και ανάθεσης καίριων κυβερνητικών θέσεων σε κομματικούς ή προσωπικούς φίλους. Τέτοιες ενέργειες αλλού οδηγούν και άλλες εποχές θυμίζουν.
Για να βγει κάποια στιγμή η χώρα από τα αδιέξοδα, εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται είναι κυβερνητική σταθερότητα και αποτελεσματικότητα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο υπηρετείται από καθαρά μονοκομματικές πρακτικές ή παιδαριώδεις επικοινωνιακές προσπάθειες ιδιοποίησης όλων των θετικών από τον πρωθυπουργό και το κόμμα του. Κι αυτό γιατί, εκτός των άλλων, είναι και γελοία μια τέτοια προσπάθεια όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση απλώς εφαρμόζει προειλημμένες αποφάσεις.
Αργά ή γρήγορα ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του θα πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν. Και να αποδείξουν ότι το εννοούν.

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Μέχρι και πρόσφατα οι εξελίξεις ευνοούσαν τον μονόδρομο του ΣΥΡΙΖΑ.


Μέχρι και πρόσφατα οι εξελίξεις ευνοούσαν τον μονόδρομο του ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον ως προς την επιβολή μέτρων. Ηδη, όμως, οι ισορροπίες μεταβάλλονται. Μέχρι στιγμής, όλα δείχνουν ότι ο Ιούνιος δεν θα μας επιφυλάξει δυσάρεστες εκπλήξεις. Αντίθετα μέχρι και σε σχετικά ευχάριστες μπορούμε να προσβλέπουμε. Οχι, βέβαια, τίποτα θεαματικό, αλλά πιθανότατα θα υπάρξει για πρώτη φορά κάποια φορολογική ελάφρυνση, έστω κι αν πρόκειται μόνο για τον ΦΠΑ στην εστίαση.
Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι έρχονται νέα μέτρα και ότι η κυβέρνηση δεν θα αντέξει. Αλλά κοντός ψαλμός αλληλούια. Ενας μήνας και κάτι μας χωρίζει από τον Ιούνιο και τη δικαίωση ή τη διάψευση των διακηρύξεων του Τσίπρα και των συνεργατών του. Κι αν, όπως όλα δείχνουν, οι προβλέψεις τους διαψευστούν, τότε η συνέχεια προβλέπεται δύσκολη γι' αυτούς. Το μνημόνιο είναι αξιοποιήσιμο αντιπολιτευτικά μόνο όταν συνοδεύεται από περικοπές μισθών και συντάξεων και από επιβολές χαρατσιών και φορολογικών επιβαρύνσεων. Αν η διαπραγμάτευση του Ιουνίου δεν επιφυλάξει τέτοιες εκπλήξεις, τότε το αντιπολιτευτικό οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ χάνει ένα σοβαρό μέρος από τη δύναμη πυρός του.
Και το ερώτημα που μοιραία θα προκύψει σε μια τέτοια περίπτωση είναι πάνω σε ποιες βάσεις θα στηρίξουν ο Τσίπρας και οι επιτελείς του την αντιπολιτευτική πολιτική τους. Αν το Μνημόνιο φτάσει να αφορά μόνο σε μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, αν η κυβέρνηση καταφέρει να προχωρήσει και σε άλλες φορολογικές ελαφρύνσεις και με δεδομένο ότι κάποιες θετικές εξελίξεις προβλέπονται (έργα ξεκινάνε, η τουριστική κίνηση θα είναι αυξημένη, κάποιες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες προαναγγέλλονται), μπορεί να μη σημειωθούν άλματα προς την έξοδο από την κρίση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ψάξει για αντιπολιτευτική γραμμή. Η σημερινή θα του έχει τελειώσει.

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί.

Επιπλέον, όταν τρία χρόνια τώρα η ελληνική επιχειρηματική τάξη είναι σχεδόν πλήρως αποκλεισμένη από την πίστωση, καθώς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει πάψει προ πολλού να λειτουργεί, ενώ την ίδια ώρα όσοι συναλλάσσονται με το εξωτερικό πρέπει να διαθέτουν ρευστό για να συνάψουν συμφωνίες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι εκεί θα έπρεπε να δοθεί βάρος αν υπήρχε ουσιαστικό ενδιαφέρον για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Δεν αναρωτιέται, για παράδειγμα, κανείς τους γιατί, ενώ το τελευταίο διάστημα τόσοι πολλοί επιχειρηματίες –που αρκετοί εξ αυτών στο παρελθόν, είναι αλήθεια, ότι μπορεί να είχαν ασυλία- οδηγούνται στα ανακριτικά γραφεία ή και στις φυλακές, τα έσοδα του δημοσίου δεν αυξάνονται. Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο να αντιληφθούν ότι οι δρακόντειες ποινές, ακόμη και όταν είναι επιβεβλημένες για να λειτουργούν εκφοβιστικά, δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα;

Όσο, λοιπόν, οι εκπρόσωποι των εταίρων και δανειστών μας επιμένουν, με τις απειλές για μη καταβολή των επόμενων δόσεων, να μην επιτρέπουν να προχωρήσει ο συμψηφισμός, έστω, των υποχρεώσεων του δημόσιου προς τους ιδιώτες, αλλά, κυρίως, να εμποδίζουν μια λειτουργική ρύθμιση των συσσωρευμένων χρεών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, που αντικειμενικά δεν μπορεί να εξοφληθούν εφάπαξ, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί.

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Τι μπορεί να γίνει τώρα;


Δεν εκπλήσσει η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Με δεδομένη την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα των τριών τελευταίων χρόνων, δεν θα ανέμενε κανείς να είναι αισιόδοξη η εικόνα την οποία εμφανίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία και ευοίωνες οι προοπτικές τους.
Αν μάλιστα συνεκτιμηθεί και το γεγονός ότι ήταν προβληματική η κατάστασή τους και πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση και επακολουθήσουν τα όσα δεινά επιφύλαξε η συνεχιζόμενη ύφεση, δεν θα μπορούσε να προσδοκά κανείς τίποτα διαφορετικό στους απολογισμούς των Ταμείων από ελλείμματα, από οφειλές και από καθυστερημένες εισφορές.
Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι τα δημοσιονομικά αδιέξοδα οδήγησαν στις αλλεπάλληλες περικοπές των συντάξεων και των παροχών προς τους ασφαλισμένους και παράλληλα οι παρεμβάσεις που έγιναν περιόρισαν σημαντικά τη φαρμακευτική και άλλη σπατάλη και εξοικονόμησαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο από τη διακοπή των συντάξεων-μαϊμού, που αποτελούσαν καθαρή κλοπή εις βάρος των Ταμείων.
Τι μπορεί να γίνει τώρα; Δυστυχώς δεν είναι πολλά αυτά στα οποία μπορούμε άμεσα να προσβλέπουμε. Ελπίζει η κυβέρνηση ότι η ρύθμιση για την καταβολή των καθυστερημένων εισφορών θα προσφέρει μια κάποια ανακούφιση στα Ταμεία, που όμως δεν θα είναι αρκετή για να βελτιώσει αισθητά την κατάστασή τους.
Τέτοια προοπτική μόνο με έναν τρόπο μπορεί να προκύψει. Και φυσικά όχι άμεσα αλλά σταδιακά. Είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο θα καταστεί, ελπίζουμε, δυνατή η γενική βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης της χώρας, που μόνο μέσα από την ανάκαμψη της οικονομίας και την ανάπτυξη θα προέλθει.
Γιατί χωρίς ανάκαμψη και ανάπτυξη όχι μόνο ασφαλιστικό σύστημα, αλλά η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της δεν πρόκειται να έχει μέλλον.

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Η υποκρισία περισσεύει.


Η υποκρισία περισσεύει. Και η υποκρισία είναι το προκάλυμμα της αυθαιρεσίας. Η ελληνική κοινωνία, σε πείσμα όσων επικαλούνται την «κοινωνία των πολιτών», είναι ένα μωσαϊκό από τοπικά και επαγγελματικά συμφέροντα, οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς που αντιμετωπίζουν ό,τι βρίσκεται εκτός του μικρόκοσμού τους με καχυποψία και έχθρα. Μια άναρχη δόμηση που γεννήθηκε με εμβρυουλκό και φόρεσε τους δημοκρατικούς θεσμούς για να καλύψει τις αρχαϊκές αναπηρίες της.
Ο μόνος κανόνας είναι η ομερτά που συγκαλύπτει όποιον δεν «δίνει δικαιώματα» στον γείτονά του, τον θείο του, τον συνάδελφό του. Η διαφορά από τη σικελική μαφία είναι ότι δεν έχει κεντρική οργάνωση, άρα δεν έχει και γενικώς αποδεκτούς κανόνες. Οπότε, κάθε φορά που εκδηλώνεται, διεκδικεί το δικαίωμα της εξαίρεσης. Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία στις Σκουριές της Χαλκιδικής, που δεν τολμούν να πάνε σπίτια τους και αναγκάστηκαν να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο για να μην τα απειλούν οι συμμαθητές τους, τα υφίστανται όλα αυτά γιατί έσπασαν την ομερτά και έδωσαν δικαιώματα. Ας φρόντιζαν.

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Πώς φαίνεται να διαμορφώνεται η «Ελληνική ταυτότητα» λοιπόν;


Η κρίση η οποία έπληξε τους Ελληνες είναι από τα γεγονότα που επηρεάζουν τους λαούς άμεσα και απότομα. Δεν είμαστε οι μόνοι που βιώνουμε τεράστιες ανατροπές αυτό τον καιρό. Σε όλη τη Μεσόγειο -από τις αραβικές χώρες έως τα μέλη της Ε.Ε.- κάθε χώρα και κάθε λαός αντιμετωπίζει προκλήσεις που σβήνουν τουλάχιστον μέρος της εικόνας που είχαν για τους εαυτούς τους και (με τα υλικά που μένουν, με τις τάσεις και τα χαρακτηριστικά που ενισχύονται), δημιουργούν μια νέα ταυτότητα και, συνεπώς, μια νέα πορεία.
Πώς φαίνεται να διαμορφώνεται η «Ελληνική ταυτότητα» λοιπόν; Πρέπει πρώτα να δούμε πώς διαμορφώθηκε με την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974. Η «νέα» Ελλάδα ένωνε δύο διαφορετικές αλλά και «αιμομεικτικές» τάσεις – την απόρριψη του κρατικού αυταρχισμού, όπως εκφραζόταν για πολλά χρόνια από δεξιά και ακροδεξιά καθεστώτα, και την ανάγκη να αποκατασταθούν, επιτέλους, οι μη προνομιούχοι της χώρας. Η νέα τάξη, όπου η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά εναλλάσσονταν στην εξουσία, βασίστηκε στις πελατειακές σχέσεις. Η επανάσταση, η οποία βασίστηκε και στην ευημερία και στη σταθερότητα που εξασφάλιζε η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη, δεν εκφράστηκε με την υιοθεσία ενός νέου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που θα απελευθέρωνε παραγωγικές δυνάμεις και θα δημιουργούσε λειτουργικές κρατικές δομές - απλώς προσέφερε σε περισσότερους τα προνόμια του παλιού συστήματος.
Γνωρίζουμε ότι αυτό το σύστημα ήταν στρεβλό και αντιπαραγωγικό, αλλά οφείλουμε, επίσης, να ομολογήσουμε ότι όσο η Ελλάδα μπορούσε να δανείζεται χρήματα, το σύστημα λειτουργούσε. Για πάνω από 30 χρόνια, περίπου το 80% των Ελλήνων ψήφιζε κεντρώο κόμμα, διαμορφώθηκε μια μεγάλη μεσαία τάξη, βελτιώθηκαν τα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες απόφοιτους ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων. Δυστυχώς, τα επιτεύγματα υπονομεύθηκαν από την «αντι-αυταρχική» απόρριψη βασικών αρχών κάθε κοινωνίας – όπως η αξιολόγηση, η ατομική ευθύνη, η σύνεση, η εφαρμογή των νόμων και η απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών. Το αποτέλεσμα ήταν η ενίσχυση κάθε ομάδας συμφερόντων και η επιταχυνόμενη πορεία προς τη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Πώς φαίνεται να διαμορφώνεται η «Ελληνική ταυτότητα» λοιπόν;


Πώς φαίνεται να διαμορφώνεται η «Ελληνική ταυτότητα» λοιπόν; Πρέπει πρώτα να δούμε πώς διαμορφώθηκε με την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974. Η «νέα» Ελλάδα ένωνε δύο διαφορετικές αλλά και «αιμομεικτικές» τάσεις – την απόρριψη του κρατικού αυταρχισμού, όπως εκφραζόταν για πολλά χρόνια από δεξιά και ακροδεξιά καθεστώτα, και την ανάγκη να αποκατασταθούν, επιτέλους, οι μη προνομιούχοι της χώρας. Η νέα τάξη, όπου η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά εναλλάσσονταν στην εξουσία, βασίστηκε στις πελατειακές σχέσεις. Η επανάσταση, η οποία βασίστηκε και στην ευημερία και στη σταθερότητα που εξασφάλιζε η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη, δεν εκφράστηκε με την υιοθεσία ενός νέου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που θα απελευθέρωνε παραγωγικές δυνάμεις και θα δημιουργούσε λειτουργικές κρατικές δομές - απλώς προσέφερε σε περισσότερους τα προνόμια του παλιού συστήματος.
Γνωρίζουμε ότι αυτό το σύστημα ήταν στρεβλό και αντιπαραγωγικό, αλλά οφείλουμε, επίσης, να ομολογήσουμε ότι όσο η Ελλάδα μπορούσε να δανείζεται χρήματα, το σύστημα λειτουργούσε. Για πάνω από 30 χρόνια, περίπου το 80% των Ελλήνων ψήφιζε κεντρώο κόμμα, διαμορφώθηκε μια μεγάλη μεσαία τάξη, βελτιώθηκαν τα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες απόφοιτους ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων. Δυστυχώς, τα επιτεύγματα υπονομεύθηκαν από την «αντι-αυταρχική» απόρριψη βασικών αρχών κάθε κοινωνίας – όπως η αξιολόγηση, η ατομική ευθύνη, η σύνεση, η εφαρμογή των νόμων και η απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών. Το αποτέλεσμα ήταν η ενίσχυση κάθε ομάδας συμφερόντων και η επιταχυνόμενη πορεία προς τη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Ξεφτιλίστηκαν νόμοι και θεσμοί, καταρρακώθηκε ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας,

Στην αρχή μάς είπαν πως δεν είναι τίποτα, θα πάρουμε τη βοήθεια, θα πάρουμε κάποια προσωρινά μέτρα και από το 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές για δανεισμό και θα περάσουμε στην ανάπτυξη.

Εκτοτε έχει κυλήσει μπόλικο νερό στ’ αυλάκι και τα τρία χρόνια έγιναν αιώνας, με την κατακρήμνιση των πάντων από τη λαίλαπα των διαρκών απαιτήσεων των δανειστών. Διαλύθηκαν οι ζωές της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, ξεφτιλίστηκαν νόμοι και θεσμοί, καταρρακώθηκε ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας, εξαφανίστηκαν τα κυριαρχικά δικαιώματά της και η εθνική ανεξαρτησία, η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία παραχωρήθηκαν στην ουσία στους δανειστές, τα καλύτερα μυαλά μεταναστεύουν και οι νέες γενιές των Ελλήνων υποχρεώνονται εν έτει 2013 να ζήσουν όπως οι παππούδες τους στη μεταπολεμική Ελλάδα. 

Και παρά τις αμέτρητες αναγκαστικές θυσίες στις οποίες υποβαλλόμαστε, συνεχίζουμε να μη βλέπουμε έστω και μια θετική ένδειξη ότι η πατρίδα μπορεί να σωθεί.

Μια θολούρα με πολλά «εφόσον και αν», αλλά και νέες συνεχώς απαιτήσεις από έναν λαό που πνέει τα λοίσθια. Το κυριότερο δε, οι «δόκτορες θάνατοι» που επιχειρούν αυτό το πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο πείραμα με μια ιστορική χώρα αλλάζοντας κάθε τόσο τακτικές και εφευρίσκοντας νέες μεθόδους επειδή απέτυχαν οι προηγούμενες.
Εκεί που τους βλέπεις να ωθούν, για παράδειγμα, τη συγχώνευση τραπεζών, αλλάζουν αίφνης άποψη και λένε τώρα «όχι στη συγχώνευση», αδιαφορώντας για τις συνέπειες και την προετοιμασία χιλιάδων ανθρώπων πάνω στο πρώτο τους πλάνο.

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Τα νοικοκυριά αδυνατούν να ανταποκριθούν στις φορολογικές και δανειακές υποχρεώσεις τους.


Οι μειώσεις των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με τις πρόσθετες βαριές φορολογίες, έχουν συρρικνώσει περαιτέρω την ενεργό ζήτηση, γεγονός που αφυδατώνει μια ήδη στεγνή αγορά. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έχουν ήδη αρχίσει να βιώνουν τα μέτρα που μέχρι πρότινος ήταν απλώς πληροφορίες. Η διάχυτη αίσθηση των πολιτών ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο θα καταγραφεί και στις δημοσκοπήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα δεν δημοσιεύονται δημοσκοπήσεις. Η «παράταξη του Μνημονίου» κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει την ψευδαίσθηση του περασμένου Ιανουαρίου, όταν η ΝΔ έδειχνε να έχει ένα οριακό προβάδισμα.

Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού, όμως, ότι το κλίμα στην κοινωνία αλλάζει συνεχώς σε βάρος των κυβερνητικών εταίρων. Πώς θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς, όταν ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις και νοικοκυριά αδυνατούν να ανταποκριθούν στις φορολογικές και δανειακές υποχρεώσεις τους; Συχνά ο μόνος τρόπος για να ανταποκριθούν είναι να ρευστοποιήσουν ακίνητη περιουσία. Όποιος, όμως, επείγεται να πωλήσει, εάν βρει αγοραστή, θα βρει σε εξευτελιστική τιμή. Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνονται με ταχύ ρυθμό αφενός οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και, αφετέρου, τα «κόκκινα δάνεια». Από την άλλη, με εντολή της τρόικας υψώνεται ο πέλεκυς και της εκποίησης περιουσίας και της φυλάκισης για τους οφειλέτες.

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Το πράγμα, όμως, «ξεφεύγει» πλέον σε βαθμό επικίνδυνο για την πολιτική ηγεσία.


Το πράγμα, όμως, «ξεφεύγει» πλέον σε βαθμό επικίνδυνο για την πολιτική ηγεσία. Η ανεργία γιγαντώνει. Η αδικία πνίγει τα παγίως φορολογούμενα κοινωνικά στρώματα που επί δεκαετίες κίνησαν με τη δουλειά τους την πραγματική οικονομία, την ώρα που οι κατ’ επάγγελμα φοροφυγάδες είχαν την «κατανόηση» των κομμάτων εξουσίας, καθότι πολύ καλοί «πελάτες» και «χορηγοί» τους. Σήμερα, η τακτική της κυβέρνησης, που ντυμένη με στολή φοροεισπράκτορα του Σερίφη του Νότιγχαμ αποσπά με τη βία από την κοινωνία των μη ισχυρών και εκλεκτών πόρους απαραίτητους για μια στοιχειώδη διαβίωση καθίσταται πλέον αφόρητη. Η αρπαγή γίνεται από μια ηγεσία που απέσπασε το 2012 κοινοβουλευτική πλειοψηφία με την πολιτική υπόσχεση μιας επαναδιαπραγμάτευσης του προγράμματος της τρόικας. Είναι δε άκρως εντυπωσιακό ότι η αρπαγή φέρει την υπογραφή ενός πολιτικού αρχηγού, του κ. Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος την άνοιξη του 2010 αποδοκίμασε το τότε Μνημόνιο, αναλύοντάς το σωστά και προβλέποντας ότι αυτό δεν θα οδηγήσει παρά σ’ ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας. Όλες οι προβλέψεις του κ. Σαμαρά επιβεβαιώθηκαν απολύτως. Έτσι, το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός υπηρετεί σήμερα μια υπόθεση στη λογική της οποίας καθόλου δεν πιστεύει επιδεινώνει σημαντικά τη θέση του απέναντι στην κοινωνία.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Κανέναν πλέον δεν πείθουν ότι αγωνίζονται για το καλό του τόπου.


Η εικόνα που παρουσιάζεται αγγίζει πλέον τα όρια του κωμικοτραγικού και κανέναν πλέον δεν πείθουν ότι αγωνίζονται για το καλό του τόπου.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού γνώριζε άριστα ότι είχε μπροστά της ένα πολύ δύσκολο έργο. Έπρεπε να «παντρέψει» τις συμβατικές της υποχρεώσεις προχωρώντας σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και παράλληλα να δώσει ώθηση στην οικονομία, ώστε να επιστρέψει τουλάχιστον το 2014 σε ανάπτυξη.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό τουλάχιστον στην αρχή έκανε προσπάθεια να το επιτύχει, έχοντας να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα κυρίως μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων. Αυτά λύθηκαν, βρέθηκε ένας βηματισμός, ήρθε η συμφωνία του Νοεμβρίου και η άρχισε να επιστρέφει η αισιοδοξία στους Έλληνες πολίτες. Είπαμε, λοιπόν, πως τώρα η κυβέρνηση θα μπορέσει να αρχίσει να παράγει έργο με κατεύθυνση την ανάπτυξη, αλλά και τη διόρθωση πολλών που λειτουργούν στραβά. Μέγα λάθος! Η κυβέρνηση επαναπαύθηκε στην προαναφερθείσα συμφωνία και ύστερα από ένα δίμηνο απόλυτης ηρεμίας, άρχισε να συζητά την επόμενη επίσκεψη της τρόικας. Οι ελεγκτές των πιστωτών βρίσκονται στην Ελλάδα εδώ και περίπου 40 ημέρες και συζητούν με την κυβέρνηση 3 θέματα, τα οποία θα έπρεπε να είχαν επιλυθεί πολύ πριν έρθει η τρόικα. Σε μία κανονική χώρα, με κανονική και σοβαρή κυβέρνηση, η τωρινή παρουσία της τρόικας θα έπρεπε να ήταν τουριστικού χαρακτήρα. Να μείνουν μία δύο ημέρες, να δουν τα αξιοθέατα, να πάνε στα μπουζούκια και αν τους έμενε και χρόνος να πιουν ένα ούζο σε μία παραλία της Αττικής.
Αντ' αυτού συζητάνε και ξανασυζητάνε για τις απολύσεις στο Δημόσιο. Τα τρία κόμματα της κυβέρνησης κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να περιφρουρήσουν την «ιερή αγελάδα». Το δεύτερο θέμα είναι πώς θα πληρώνεται το χαράτσι στο Δημόσιο και ποιος θα το εισπράττει, λες ενδιαφέρει τον ιδιοκτήτη ακινήτου που θα το πληρώνει. Και πώς να πεισθούν άραγε οι «κακοί» τροϊκανοί να πουν το ναι στην αλλαγή του «εισπράκτορα», όταν ο ένας το εισπράττει και αποδίδει έσοδα στο Δημόσιο ο άλλος -εφορίες- αδυνατεί να εισπράξει βεβαιωμένα χρέη ακόμη και από αυτούς που αποδεδειγμένα έχουν τη φοροδοτική ικανότητα.

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

«Υπάρχει ένα άγχος, μία πρεμούρα να πούμε με ποιους θα κυβερνήσουμε.

«Καυτά» σημεία στην όλη συζήτηση παραμένουν η στάση του κόμματος για το ευρώ, ενώ η αριστερή πτέρυγα επιμένει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να προεξοφλεί καμία συμμαχία με δυνάμεις πέραν της αριστεράς, σε περίπτωση που κληθεί μετά τις εκλογές να συγκροτήσει κυβέρνηση. «Υπάρχει ένα άγχος, μία πρεμούρα να πούμε με ποιους θα κυβερνήσουμε. Πέρα από το ότι είναι ακραία μία συμπόρευση με τον κ. Καμμένο για παράδειγμα, ας θυμηθούμε ότι έως την τελευταία στιγμή προ των τελευταίων εκλογών ο κ. Σαμαράς απέρριπτε τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ» σημείωνε με νόημα στέλεχος του αριστερού ρεύματος, επικρίνοντας την τακτική της ηγεσίας, γύρω από το χειρισμό των σχετικών θεμάτων.

Ως προς την ευρωζώνη η ηγεσία εξακολουθεί να δέχεται πιέσεις για μία πιο αριστερή στροφή, ως προς την εναλλακτική διέξοδο που πρέπει να έχει η χώρα στην περίπτωση, που οι δανειστές απαιτήσουν την εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών. Η επίσημη γραμμή μιλά για επιμονή στη θέση περί παραμονής στο ευρώ, χωρίς αυτό να αποτελεί «πάση θυσία» επιλογή, ενώ εξακολουθεί να χρησιμοποιεί φράσεις περί «εθνικής αναδίπλωσης», ή για «κίνδυνο» όταν αναφέρεται σε τυχόν επιστροφή στη δραχμή. Η αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση εκτιμά ότι αυτή η φρασεολογία και προσέγγιση ανακυκλώνουν την τρομοκρατία της κοινής γνώμης και ζητά να γίνει πιο σαφές το «σχέδιο Β».

Στο φόντο αυτό πάντως εκφράστηκαν και αρκετές γκρίνιες τόσο για την εμφάνιση του κ. Τσίπρα το βράδυ της Τρίτης στην εκπομπή «φάκελοι» του ΣΚΑΙ, όσο και για τις συνεχείς επαφές, που έχει το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με μεγαλοεκδότες, για τους οποίους η αξιωματική αντιπολίτευση έχει μιλήσει με βαρείς χαρακτηρισμούς. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν με έντονο σκεπτικισμό τις διεργασίες αυτές, εκτιμώντας ότι θολώνουν την εικόνα του ριζοσπαστικού και αποφασισμένου για ρήξεις, κόμματος.

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Εκτίναξαν την ανεργία και διαιωνίζουν την ύφεση.


Το σκηνικό επαναλαμβάνεται τρία χρόνια τώρα. Η τρόικα στέλνει ανά τρίμηνο τους υπαλλήλους της να ελέγξουν εάν έχει προχωρήσει η υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Αυτοί συναντώνται με τους αρμόδιους υπουργούς, που απολογούνται για τα μικρά βήματα που έχουν πραγματοποιηθεί. Ενα επικοινωνιακό παιχνίδι διαδραματίζεται σχετικά με το εάν οι «διαπραγματεύσεις» οδηγούν σε θετική ή αρνητική εισήγηση ως προς την εκταμίευση της επόμενης δανειακής δόσης.
Επαναλαμβανόμενα θέματα αιχμής αποτελούν η φορολογία ακινήτων, ο αριθμός των προς απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ο κατώτατος μισθός και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η τρόικα έχει ομολογήσει ότι το πρόγραμμα απέτυχε, ότι οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις είναι ελάχιστες, η δημοσιονομική προσαρμογή βασίστηκε σε οριζόντιες περικοπές και αύξηση της φορολογίας των μισθωτών, που εκτίναξαν την ανεργία και διαιωνίζουν την ύφεση.
Επίσης, έχει υπονοηθεί ότι το πρόγραμμα ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να επιτύχει, οι στόχοι ήταν ανέφικτοι, το χρέος δεν είναι βιώσιμο, η επιστροφή στην ανάπτυξη αναβάλλεται από χρόνο σε χρόνο. Η εκταμίευση των δόσεων αποφασίζεται τελικά με πολιτικά κριτήρια από τους δανειστές, σταθμίζοντας τις διεθνείς επιπτώσεις που θα επέφερε η εγκατάλειψη της Ελλάδας στη χρεοκοπία και η έξοδός της από το ευρώ.

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Ο φόβος κυριαρχεί παντού.


Η κρίση επηρεάζει τα πάντα - έως και τις αισθήσεις μας. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό που πιστεύουμε ότι βλέπουμε είναι αυτό που πραγματικά βλέπουμε. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε είναι να δούμε ποιοι είναι αυτοί που πληρώνουν το τίμημα για όσα συμβαίνουν. Αυτοί είναι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που είτε εργάζονται, είτε είναι συνταξιούχοι, είτε βρέθηκαν άνεργοι, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με όλο και λιγότερα χρήματα, με λιγότερες υπηρεσίες, σε σημείο που ο φόβος κυριαρχεί παντού. Ολοι οι προηγούμενοι διαχωρισμοί -τάξεων, εκπαίδευσης, ευημερίας- ισοπεδώνονται. Τώρα πλέον υπάρχει μόνο η διάκριση μεταξύ αυτών που φοβούνται και τους λίγους που πιστεύουν ότι εξασφάλισαν το μέλλον τους.
Είναι ακόμη δύσκολο να διακρίνουμε αν μεταξύ αυτών που φοβούνται είναι και άνθρωποι που ευθύνονται για τα σημερινά προβλήματα.Πρώτοι είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, κρατικοί λειτουργοί, επιχειρηματίες, και άλλοι που πλούτισαν χωρίς να παράγουν, που, μέσα στα χρόνια της ευημερίας, δεν αντιμετώπιζαν κανέναν έλεγχο. 

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Από το κακό στο χειρότερο. Αυτή είναι η καθημερινή εικόνα της Ελλάδας και των πολιτών της.

Από το κακό στο χειρότερο. Αυτή είναι η καθημερινή εικόνα της Ελλάδας και των πολιτών της. Κάθε μέρα που περνάει είναι καλύτερη από αυτή που έρχεται για τη συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας. Η οργή και η αγανάκτηση που έχουν σωρευθεί στο συλλογικό θυμικό είναι πλέον θέμα χρόνου να ξεσπάσει επί δικαίους και αδίκους, καθώς η κοροϊδία τόσο από τους τροϊκανούς όσο και από τους κυβερνητικούς είναι πλέον πρόδηλη. Οι μεν τροϊκανοί, διαπιστώνοντας πως ούτε οι νέες τους συνταγές φέρνουν αποτελέσματα, φέρνουν για νέο πειραματισμό νεότερες, χωρίς να θέλουν φυσικά να παραδεχθούν τα λάθη τους και να δώσουν μια ανάσα στην οικονομία και στους πολίτες, με ένα χαλάρωμα στους φόρους, στα χαράτσια και τις συνεχείς περικοπές. Αρρωστημένα εμμονικοί με τη σκληρή μέχρι εκδικητικότητας λιτότητα, αρνούνται να δουν και να ακούσουν και μια διαφορετική άποψη. Αρνούνται να παραδεχθούν ότι δεν υπάρχει έστω μια χώρα από την οποία να πέρασε το ΔΝΤ και η συνταγή τους να έφερε αποτελέσματα. Κι όμως, συνεχίζουν να επιμένουν και εξολοθρεύουν καθημερινά έναν λαό. Και φυσικά οι τροϊκανοί εκτελούν εντολές. Οι πολιτικοί της ευρωζώνης, όμως, δεν βλέπουν ότι με την επιμονή σε ένα τέτοιο πρόγραμμα απλώς βουλιάζουν περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και απομακρύνουν συνεχώς την προοπτική σταθεροποίησης και ανάπτυξης, άρα και την προοπτική να πάρουν πίσω κάποτε τα λεφτά τους;

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Πώς είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια λάθη .


Σε μια χώρα που η επίσημη ανεργία έχει φτάσει στο 27% είναι τεράστια τα ποσά που χάνονται από την κατακόρυφη πτώση των καταβαλλόμενων ασφαλιστικών εισφορών.
Δυστυχώς, όμως, ούτε και με όσα η κρίση έχει συσσωρεύσει εξαντλούνται τα προβλήματα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι οι ασφαλισμένοι και τα ταμεία τους. Υπάρχει και η ανικανότητα της κρατικής μηχανής, με την οποία, θέλοντας και μη, υποχρεώνονται κάποια στιγμή να αναμετρηθούν. Οπως τώρα εν προκειμένω, που ξαφνικά διαπιστώθηκε ότι το σύστημα υπολογισμού του εφάπαξ, το οποίο αποφασίστηκε μόλις πριν από μερικούς μήνες, είναι για το καλάθι των αχρήστων.
Μοιάζει απίθανο, αλλά για την ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και τη σημερινή, τα πάντα πρέπει να θεωρούνται πιθανά. Μέχρι και να σχεδιαστεί ένας τρόπος υπολογισμού του εφάπαξ, αλλά πριν καλά καλά εφαρμοστεί να διαπιστωθεί ότι ο μαθηματικός τύπος στον οποίο βασίζεται είναι ανεφάρμοστος. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, αν εφαρμοζόταν, θα παρουσιαζόταν το εξωφρενικό φαινόμενο να υπάρξουν, ανάλογα με το έτος εξόδου, αποκλίσεις ύψους μέχρι και 50% στο καταβαλλόμενο βοήθημα σε εργαζομένους με τα ίδια χρόνια ασφάλισης και με τις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές.
Πώς είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια λάθη δεν είναι εύκολο να το αποδεχτεί κανείς. Αλλά γίνονται. Ισως επειδή αυτοί που επωμίστηκαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα δεν είχαν τις γνώσεις που χρειάζονταν, ίσως επειδή δεν έδειξαν την απαιτούμενη επιμέλεια, ίσως και για τους δύο αυτούς λόγους, αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι η επιβεβαίωση για ακόμη μία φορά της ανικανότητας και της ανευθυνότητας της κρατικής μηχανής.

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Εχει χαθεί το μέτρο της τιμής και της αξιοπρέπειας.


Ο καθένας έχει το δικό του μέτρο για τη ζωή, μόνο που μ' αυτό δεν μπορεί να μετρηθεί η δυστυχία της κοινής καθημερινής ζωής. Εχει χαθεί το μέτρο της τιμής και της αξιοπρέπειας και αισθανόμαστε λίγο - πολύ ατιμασμένοι. Μπορεί να απελευθερωθήκαμε με την Επανάσταση του 1821, αλλά ανεξαρτησία η πατρίδα μας δεν απέκτησε.
Είμαστε πολιορκημένοι και σκλαβωμένοι από τους τροϊκανούς «κατοχικούς» δανειστές μας. Ερχονται να εποπτεύσουν να κηδεμονεύσουν και να επιβάλουν τα μέτρα τους με απειλές και εκβιασμούς. Βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από την εποχή του κεφαλικού φόρου και οι δικοί μας του εσωτερικού χώρου συγκυβερνώντες υποκλίνονται και προσκυνάνε για την επόμενη δόση. Για ποιες διαπραγματεύσεις μας μιλάνε για ποια άρνηση, για ποιο βέτο, για ποιο όχι, όταν ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως δεν πάει άλλο...
Και μέσα σ' αυτό το στενόκαρδο και σκληρό κλίμα πέσαμε θύματα του λεγόμενου καταναλωτικού και κερδώου πολιτισμού τους. Γίναμε αθύρματα και αριθμοί στους λογαριασμούς τους βιώνοντας την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης. Χάνουμε το δικαίωμα στη χαρά και στη ζωή και πού κρύβεται ο έρωτας, που για πολλούς κατάντησε μια ευχάριστη ατίμωση και μια μεγάλη ψευδαίσθηση μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Aγόμεθα μοιραίος προς εθνικήν καταστροφήν, διοτι ανεύθυνοι κυβερνήται θέτουν υπεράνω του Έθνους την ευτελή κομματικήν των ιδιοτέλειαν...


ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να περάσουν δέκα μήνες, αλλά τελικά το καταλάβαμε. Οι εκλογές του 2012 μετέφεραν τη βία από το πεζοδρόμιο μέσα στη Βουλή. Το επιβεβαιώνουν όσα ζήσαμε χθες στην Προκαταρκτική για τη λίστα Λαγκάρντ. Ποτήρια, φασαρίες, αποβολές και ύβρεις σημάδεψαν τη συνάντηση με την εισβολή περιθωριακών στοιχείων στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αλεξικέραυνο ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο, σύμφωνα με ανταπόκριση του «Μοντ», Δαντών του ελληνικού κοινοβουλευτισμού οδήγησε στα άκρα τον Ηλία Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολα όσα γίνονταν λοιπόν έξω στον δρόμο το 2010-2012, γίνονται τώρα στην αίθουσα 150 της Βουλής και στον διάδρομο απέξω. Γιατί; Διότι οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις που μεγάλωσαν απότομα διατήρησαν τις πρακτικές και τις αντιλήψεις που είχαν. Οι μούντζες προς το Κοινοβούλιο έχουν τώρα γίνει απειλές, βρισιές και χοντράδες που εκφέρονται με απόλυτη άνεση και χωρίς όριο. Βία έχει δει η ελληνική πολιτική - όπως και παρακρατική ή τρομοκρατική δράση. Οχι όμως μέσα στη Βουλή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και ότι εκτός από την αυστηροποίηση του πόθεν έσχες, χρειάζεται κι ένας άτεγκτος κώδικας κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Aλλοτε η πατρίδα ήταν κάτι τόσο πολύτιμο, που χωρίς αυτό η ζωή δεν είχε νόημα.


Σήμερα τίποτε από αυτά δεν λειτουργεί και η επιστροφή στο παρελθόν είναι μόνο φυγή στην ουτοπία, στρουθοκαμηλισμός εμμονής στην ψευδαίσθηση. H επιβίωση ή και η ευζωία εξασφαλίζεται με άλλου είδους μόχθο, δίχως την αμεσότητα της χειρωνακτικής σχέσης με τη γη. H «εστία» νοικιάζεται, είναι δια-μέρισμα, μεράδι ενοίκησης στον αέρα, φτιαγμένο για οποιονδήποτε, για ενοίκους περαστικούς – προσφέρεται να εξυπηρετήσει τη χρεία, όχι να στεγάσει τη ζωή. Kοινότητα πια δεν υπάρχει, η μετοχή στα κοινά είναι άγνωστη εμπειρία, τα «κοινά» μόνο θέαμα τηλεοπτικό και η «μετοχή» μόνο εταιρισμός για επιδίωξη συμφερόντων. Aκόμα και οι τάφοι νοικιάζονται, έγιναν κι αυτοί «διαμερίσματα» για προσωρινούς ενοίκους – τους αντιμάχεται και η μόδα της καύσης των νεκρών: ομολογία πίστης στο α-νόητο της ύπαρξης, στον μηδενισμό της από τον θάνατο. «Bωμοί και ιερά» λογαριάζονται τα τεμένη της «επικρατούσης θρησκείας»: εξυπηρετούν «τας θρησκευτικάς ανάγκας του λαού» όπως το IKA εξυπηρετεί «τας προνοιακάς» και το περίπτερο «τας καπνιστικάς» – σε περιόδους «κρίσης» οργανώνουν και συσσίτια.
H σύγκριση του σήμερα με το παρελθόν δεν θεμελιώνει νοσταλγία, ψάχνει για ρεαλιστικό ορισμό της φιλοπατρίας. Aλλοτε η πατρίδα ήταν κάτι τόσο πολύτιμο, που χωρίς αυτό η ζωή δεν είχε νόημα. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν, αν χρειαζόταν, για την πατρίδα. Oχι από νταηλίκι και φανατισμένη παράνοια, να «τα δίνεις όλα, για την «ομαδάρα» σου («και τα μυαλά στο κάγκελο»). Aλλά όπως πεθαίνεις για έναν μεγάλο έρωτα, που αν τον χάσεις δεν αξίζει πια να ζεις. H αγάπη για την πατρίδα ήταν τόσο ζωτική όσο και η ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. «Oταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, γράφει ο Σεφέρης, μ’ έκανε να νιώσω πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν».

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Απλώς χρονοτριβούν αναβάλλοντας το μοιραίο.


Εν αναμονή της τρόικας –που έρχεται με μεγάλη την όρεξη των Βορείων για «σκληρές διαπραγματεύσεις», ύστερα και από τη σαρωτική επιβολή τους στην Κύπρο–, ξανακούμε το «δεν μένει πλέον καιρός» σε όλους τους τόνους: προστακτικούς, προτρεπτικούς, παρακλητικούς. «Δεν περισσεύει καιρός για παράλογες απαιτήσεις» – ούτε καν για την όντως εξωφρενική και εθνικά αυτοκαταστροφική σκέψη να μειωθεί ελαφρώς ο ΦΠΑ στην εστίαση...
«Δεν περισσεύει καιρός για διαφοροποιήσεις πολυτελείας στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης». Αυτό το λέει το μεν ΠΑΣΟΚ φωναχτά, επιμόνως αυτοθυματοποιούμενο, σε ένα ρόλο, δηλαδή, που ουδόλως του ταιριάζει, η δε Ν.Δ. μέσα από τα δόντια της, ως ισχυρότερη των τριών. Και οι δυο τους στρέφουν την κριτική τους στη ΔΗΜΑΡ, η οποία, με νεοϊδρυμένη πολιτική κίνηση «στα αριστερά της», όπως αυτοπροσδιορίστηκε, προϊόν των εσωκομματικών τριβών, μάλλον συνειδητοποιεί ότι δεν έχει άλλα περιθώρια να λέει «όχι» και να εννοεί «πιθανόν ναι».
Και για τα τρία κόμματα της κυβέρνησης, πάντως, δεν περισσεύει πράγματι χρόνος, πολιτικός και οικονομικός, για να συνεχίσουν ένα θέαμα διπλού ακροατηρίου, εσωτερικού και εξωτερικού ταυτόχρονα, όπου το εκάστοτε «δεν» τους στις απαιτήσεις των πιστωτών μοιάζει απλώς να παρέχει τη σκυτάλη για το κάθε φορά καινούργιο υποχωρητικό «ναι». Εφόσον ούτε κοινή γλώσσα μπορούν να σχηματίσουν, δεδομένου ότι την επόμενη κάλπη την ονειρεύονται από διαφορετική σκοπιά ο καθένας και με διαφορετικές ελπίδες, ούτε καν σαφή και ενιαία γλώσσα έχει ο καθένας τους έναντι των άλλων δύο εταίρων, απλώς χρονοτριβούν αναβάλλοντας το μοιραίο. Μόνο που το κεφάλαιο που εξανεμίζουν δεν είναι δικό τους.

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!..


Με άλλα λόγια, ότι μπορεί να έχουμε το ένα ή το άλλο νόμισμα και γενικώς να κουβεντιάζουμε ποιο νόμισμα μας αρέσει χωρίς δεδομένα και προϋποθέσεις.
Η παραδοχή ότι το ευρώ αποτελεί το εθνικό μας νόμισμα αυτήν ακριβώς τη συζήτηση έκλεινε.
Ευτυχώς! Διότι αν σε μια χώρα δεν θεωρείται τελεσίδικο το νόμισμα, τότε τίποτα δεν είναι τελεσίδικο. Και επικρατεί μια καταστροφική «νομισματική αβεβαιότητα».
Με τις πρόσφατες εξελίξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται πάλι να κλυδωνίζεται προς τα πίσω.
Οχι «πάση θυσία» στο ευρώ, λέει ο Σκουρλέτης. «Χωρίς ταμπού» το νόμισμα, γράφει ο Ν. Βούτσης. «Το ευρώ δεν είναι φετίχ» (ξανα)υποστηρίζουν στενοί συνεργάτες του Τσίπρα.
Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!..
Διότι, είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει, το εθνικό νόμισμα μιας χώρας είναι φετίχ. Είναι και ταμπού. Και προφανώς δικαιολογεί όλες τις θυσίες, μικρές και μεγάλες.
Οχι για ιδεολογικούς λόγους. Αλλά επειδή ένα σταθερό και αξιόπιστο νόμισμα αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση ενός σύγχρονου και σοβαρού κράτους - δεν είναι πανωφόρι που το φοράμε όταν κάνει κρύο και το βγάζουμε όταν πιάσουν οι ζέστες...
Απολύτως θεμιτή την άποψη της εξόδου από το ευρώ. Την υποστηρίζουν το ΚΚΕ, ο Αλαβάνος, η υπόλοιπη άκρα Αριστερά, καθώς και κάποιοι οικονομολόγοι.

Ολα τα άλλα όμως είναι καθαρό παπατζιλίκι.
Διότι το νόμισμα είτε το απορρίπτεις είτε το αποδέχεσαι. Και όταν το αποδέχεσαι, το υπερασπίζεσαι ανεξαρτήτως θυσιών, χωρίς προϋποθέσεις ή επιφυλάξεις. Δεν το κουβεντιάζεις για να βρεις αν και πόσο σε βολεύει.
Ευτυχώς βεβαίως η συζήτηση ξεκαθαρίζει πλέον από μόνη της, ακόμη και ανεξαρτήτως των προθέσεων όσων μετέχουν σε αυτήν.
Ετσι καθίσταται όλο και περισσότερο σαφές ότι θα οδηγηθούμε εκ των πραγμάτων σε μια αναμέτρηση ανάμεσα στο «κόμμα του ευρώ» και στο «κόμμα της δραχμής». Μια αναμέτρηση καθαρή, ανοιχτή, χωρίς παπατζήδες και υπεκφυγές.
Και ασφαλώς χωρίς κανένα ταμπού.

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται απειλητικά στον ορίζοντα...

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ έχει ανοίξει την «όρεξη» της Τουρκίας και στη Θράκη. Είναι κοινό μυστικό ότι διάφορα παράκεντρα ημιεπίσημης προπαγάνδας της Αγκυρας οργιάζουν στη Ροδόπη και στην Ξάνθη απεργαζόμενα σενάρια αποσταθεροποίησης των τοπικών κοινωνιών και δορυφοροποίησης των πολυεθνικών μουσουλμανικών πληθυσμών που ζουν στην περιοχή. Παράλληλα, πραγματοποιούν μια καλά οργανωμένη διεθνή εκστρατεία δυσφήμησης του ελληνικού κράτους, μιλώντας για δήθεν καταπίεση και προβάλλοντας μια κατασκευασμένη, άθλια εικόνα, στηριγμένη μόνο στο ψεύδος και στο μίσος, αποσκοπώντας μεσοπρόθεσμα στη δημιουργία θρακικού ζητήματος. Και βέβαια οι Τούρκοι πολύ συχνά συνεργάζονται στην ανθελληνική τους προπαγάνδα με τους διεθνείς πυρήνες των Σκοπιανών, που επίσης «διαπρέπουν» τον τελευταίο καιρό στην κατασυκοφάντηση της χώρας μας ανά τον κόσμο, με αλυτρωτικά συνθήματα και ιστορικές «κατασκευές». 

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι απέναντι σε αυτή την απροκάλυπτη και κλιμακούμενη επίθεση η φτωχή Ελλάδα της κρίσης, η Ελλάδα της ύφεσης και της ανεργίας πρέπει τώρα να βρει τον τρόπο όχι μόνο να αμυνθεί, αλλά και να αντεπιτεθεί. Διαφορετικά οι εξελίξεις σε όλα τα ανοικτά μέτωπα των εθνικών μας θεμάτων θα είναι δραματικές. Και θα υπονομεύσουν μόνιμα, οριστικά και αμετάκλητα την πορεία της χώρας. Οι πολιτικοί μας ταγοί οφείλουν, λοιπόν, χωρίς χρονοτριβή να συναισθανθούν τις ευθύνες τους και να συνεννοηθούν. Οφείλουν να χαράξουν από κοινού μια έξυπνη, αποτελεσματική και προσαρμοσμένη στα δεδομένα της κρίσης εθνική στρατηγική για την προάσπιση των συμφερόντων της χώρας και για την αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει χρέος να συγκαλέσει τάχιστα σύσκεψη με τους αρχηγούς όλων των κομμάτων, για τα εθνικά μας θέματα, ώστε να υπάρξει ένα ελάχιστο πλαίσιο συμφωνίας, για τις επόμενες κινήσεις της χώρας μας στη διεθνή σκακιέρα. Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται απειλητικά στον ορίζοντα... Απαιτείται επειγόντως δράση!