Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Πώς είναι όμως η σημερινή συνθήκη;

Πώς είναι όμως η σημερινή συνθήκη; Πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά; Επηρεάζονται και πόσο από τις δυσκολίες; Αναζητούν λύσεις επιβίωσης με τους δεσμούς να παραμένουν συνεκτικοί ή η απογοήτευση και η δυσπραγία τραυματίζουν ψυχικά, μειώνοντας αντοχές και κουράγια; Βέβαιο είναι ότι ο παραδοσιακός καταμερισμός εργασιών έχει αλλάξει. Συχνά δουλεύει μόνο η σύζυγος και ο σύζυγος αναλαμβάνει την καθημερινότητα του σπιτιού, αλλού τα παιδιά συμβάλλουν στο εξαιρετικά χαμηλό εισόδημα των γονέων, οι αναγκαστικές επανενώσεις (ο 30χρονος που δεν μπορεί να συντηρηθεί μόνος και επιστρέφει στο πατρογονικό) δεν είναι ούτε ευχάριστες ούτε ομαλές. Οι ανατροπές πολλές και μάλλον δυσλειτουργικές. Παρ’ όλα αυτά ο οικογενειακός θεσμός ανακηρύσσεται, καθώς φαίνεται, το πιο ισχυρό ανάχωμα στις σαρωτικές αλλαγές. Καθώς τα έως σήμερα γνωστά μοντέλα οικογενειακής συμβίωσης και ρόλων αναδιατάσσονται, καθώς το κράτος-πατερούλης εξασθενεί όπως όφειλε, συμπαρασύροντας όμως και ένα σημαντικό μέρος του κράτους πρόνοιας, οι πολίτες βιώνουν μια συνοπτική διαδικασία ωρίμανσης. Ο οδηγός επιβίωσης στην Ενωμένη Ευρώπη, κυρίως του Νότου, αλλάζει. Προς ποια κατεύθυνση;

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Με τεχνικά πολιτικά οφσάιντ δεν γίνεται πολιτική .

 Εν ολίγοις υπάρχουν ορισμένοι που φαντάζονται ότι μπορεί η χώρα να αλλάξει κυβέρνηση και πρωθυπουργό χωρίς να γίνουν εθνικές εκλογές και μέσα στην αναμπουμπούλα να διασωθούν όσοι έχουν χάσει τα πάντα στην καθαρή και ανοικτή πολιτική μάχη.
Μέσα σε αυτό τον σχεδιασμό που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα κινούνται πρώην (όπως ο Γιώργος Παπανδρέου) και νυν (ο Φώτης Κουβέλης) αρχηγοί αλλά και ορισμένοι (-ες) πολιτικοί που θεωρούν ότι η κοινωνία συνεχίζει να τους χρωστά και η ζωή γενικώς τους αδίκησε. Για όσους παρακολουθούν στοιχειωδώς τις πολιτικές εξελίξεις, το εν λόγω σενάριο είναι γνωστό και έχει συγκεκριμένους εμπνευστές αλλά δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, καθώς είναι εντελώς διαφορετικοί οι συσχετισμοί από εκείνους που θα επέτρεπαν τέτοια εκτροπή.
Η παρούσα κυβέρνηση θα μείνει ή θα φύγει από την εξουσία με τη λαϊκή ψήφο και μόνον. Με τεχνικά πολιτικά οφσάιντ δεν γίνεται πολιτική ούτε συγκροτούνται μεγάλες παρατάξεις με... ρετάλια που απέμειναν στα αζήτητα επί μακρόν και τώρα διεκδικούν την επιστροφή τους σε πρωταγωνιστικούς ρόλους γιατί δεν αντέχουν το περιθώριο λόγω... οικογενειακής παράδοσης.
Στις προσεχείς εκλογές, που δεν εκλέγουν βεβαίως κυβέρνηση αλλά όλοι έχουν υπόψη τους ότι δίνουν ισχυρά μηνύματα, θα κριθεί η συνοχή και κυρίως η αντοχή του υφιστάμενου κυβερνητικού σχήματος αλλά και η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Η μάχη των περιφερειών σε συνδυασμό με τις διαφορές των δυο μονομάχων στις ευρωεκλογές αλλά και το άθροισμα των κυβερνητικών εταίρων είναι τα κρίσιμα μεγέθη από τα οποία θα εξαχθούν συμπεράσματα και θα προκύψουν ή δεν θα προκύψουν συνέπειες την επόμενη μέρα. Με ασκήσεις επί χάρτου που υποκρύπτουν απλώς φιλοδοξίες των αποτυχημένων δεν εκβιάζονται πολιτικές εξελίξεις και σίγουρα δεν έρχονται ανατροπές.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΛΑΘΗ ΕΠΙ ΛΑΘΩΝ.

Η ΠΑΤΡΙΔΑ βγαίνει από την κρίση, με τους αριθμούς να ευημερούν αλλά με τον ελληνικό λαό να δυστυχεί, να αυτοκτονεί, να εξεγείρεται. Τους νέους να ξενιτεύονται, τα κορίτσια να εκλιπαρούν για «οιανδήποτε εργασία»!.. Και όλους μαζί να καραδοκούν, περιμένοντας τις εκλογές του Μαΐου, οπότε και θα ξεθυμάνουν μαυρίζοντας εκδικητικά όλους όσους θεωρούν υπαίτιους για τα βάσανά της τετραετίας…

ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ μάς χωρίζουν από την εκλογική δοκιμασία, με τα κόμματα να τρέχουν λαχανιασμένα προς τις κάλπες, σκοντάφτοντας όμως σε πελώρια λάθη. Η Νέα Δημοκρατία με την υπόθεση Μπαλτάκου. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις τρεις ανακλήσεις υποψηφίων, με γκάφες στο θέμα Σουλεϊμάν και με σωσίβιο τον Μανώλη Γλέζο. Το Ποτάμι με τις επιπόλαιες κορώνες του Νίκου Δήμου και με την κόντρα Θεοδωράκη - Λαζόπουλου. Η Χρυσή Αυγή με τις ακατανόμαστες βλασφημίες στη Βουλή. Η ΔΗΜΑΡ με τον απίστευτο εναγκαλισμό του Γιωργάκη… Σαν να μη ξέρουν όλοι τους ότι αυτή τη φορά τα λάθη θα μετρήσουν όσο ποτέ…

ΛΑΘΗ ΕΠΙ ΛΑΘΩΝ,
 ομολογημένα και ξεφωνημένα, έκαναν επί 4 χρόνια η τρόικα και το ΔΝΤ, όλα στην καμπούρα του ελληνικού λαού. Ακόμη χειρότερα λάθη διέπραξε η συγκυβέρνηση εφαρμόζοντας κατά γράμμα τα λαθεμένα Μνημόνια. Το κορυφαίο όμως λάθος της τετραετίας ήταν η συνθηκολόγηση του Γιώργου Παπανδρέου με τους ξένους «προστάτες» και το μάντρωμα της πατρίδας στα μνημόνιά τους. Το Καστελόριζο θα μείνει μελανή κηλίδα στην ιστορία της πατρίδας, όπως και η 21η Απριλίου, αφού εκείνη έβαλε την Ελλάδα στον γύψο, η δε 23η Απριλίου στα Μνημόνια...

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Αβέρτα – κουβέρτα...

Σαν να μη έφταναν οι πολιτικοί - κωμικοί, στο σανίδι της Βουλής πάτησαν και… κωμικοί - πολιτικοί, πλάι σε αυτούς του «σοβαρού» ρεπερτορίου, πλαισιωμένοι από τηλεοπτικούς αστέρες, των οποίων το μοναδικό προσόν είναι ότι εμφανίζονται στην τηλεόραση. Αθλητές όλων των κατηγοριών και επιδόσεων, προπονητές, σπορτκάστερ, δημοσιογράφοι της μικρής οθόνης, σεξολόγοι, μάνατζερ καλλιτεχνών, μοντέλα και πρόσφατα άνθρωποι της νύχτας, μπράβοι, μαχαιροβγάλτες και γενικά μούρες της τρέχουσας επικαιρότητας συμπληρώνουν το πάνθεον των αρίστων, εξαργυρώνοντας την περιώνυμη φήμη τους στα έδρανα του Κοινοβουλίου, του Ευρωκοινοβουλίου και των δήμων ως πατέρες και μητέρες του Έθνους…

Γενικά, όλο αυτό το πολύχρωμο άθυρμα των επωνύμων που μετέχει και συμμετέχει στην κοινωνική πασαρέλα αβέρτα – κουβέρτα, ανενδοίαστα και με θρασύτητα ως κυρίαρχη άποψη, καταλαμβάνει με περισπούδαστο ύφος τις πολύφερνες έδρες της δημοκρατίας, αναβαθμίζοντας με τις γνώσεις του και τη συνολική του παιδεία και συμπεριφορά τον πολιτικό μας πολιτισμό.

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Αυτές οι εκλογές διαφέρουν.

Αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη είναι να αποφασίζει ποιον και γιατί θα επιλέξει να ψηφίσει στην όποια εκλογική αναμέτρηση κληθεί να συμμετάσχει. Μόνο που η όποια επιλογή του συνεπάγεται και την αποδοχή ορισμένων συνεπειών, για τις οποίες δεν μπορεί να αιτιάται άλλους αν και όταν προκληθούν. Γιατί, καλώς ή κακώς, η κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει και διαφορετικό διακύβευμα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ευρωεκλογές αποτελούν για τον κάθε πολίτη ευκαιρία έκφρασης των πολιτικών του θέσεων σε σχέση όχι μόνο με τη μελλοντική πορεία της Ευρώπης αλλά και την εσωτερική πολιτική πραγματικότητα. Στις 25 Μαΐου το εκλογικό σώμα θα επιλέξει ποιοι και ποιες θα το εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά ταυτόχρονα θα στείλει και το μήνυμά του στις πολιτικές ηγεσίες του τόπου.
Αλλά στις 18 και στις 25 Μαΐου θα ψηφίσουμε και για την ανάδειξη των νέων αυτοδιοικητικών αρχόντων. Κι αυτές οι εκλογές διαφέρουν. Οχι πως δεν εξακολουθεί να αποτελεί δικαίωμα του κάθε πολίτη να ψηφίσει όποιον θέλει, αλλά η πείρα έχει αποδείξει ότι η κομματική ταυτότητα δεν αποτελεί το ουσιαστικότερο κριτήριο για την επιλογή των καταλληλότερων να διοικήσουν τους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας.

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Η κατάσταση στην κοινωνία είναι δραματική...

Η κατάσταση στην κοινωνία είναι δραματική: ανεργία στα ύψη, μειωμένοι μισθοί και υποαμοιβόμενοι εργαζόμενοι, υπερχρεωμένα νοικοκυριά,  κατασχέσεις από την εφορία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις δίχως πρόσβαση σε χρηματοδότηση, κυνήγι από τους γενίτσαρους του κ. Θεοχάρη, ακρίβεια που επιμένει παρά την μείωση των εισοδημάτων. Και μαζί υποβάθμιση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών υγεία, παιδεία, ιατροφαρμακτευτική περίθαλψη. Στο γενικό πεδίο απορρύθμιση των πάντων και προετοιμασία για ξεπούλημα κάθε περιουσιακού στοιχείου του δημοσίου. 

Οι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού πανηγυρίζουν. Ότι δεν κατάφεραν να κάνουν με δημοκρατικό τρόπο είκοσι χρόνια τώρα που όλα τα πολιτικά σχήματα που κατέβασαν -και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα- τα αποδοκίμασε η κοινωνία με ποσοστά γύρω στο 1-2% το πετυχαίνουν με την κυβέρνηση Σαμαρά και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. Στο ερώτημα αν υπάρχει σχέδιο έστω μεσοπρόθεσμα για την βελτίωση της ζωής των πολιτών και μέσα σε ποιό πλαίσιο η απάντηση είναι εκωφαντική σιωπή. 

Παρόλα αυτά οι κυβερνητικοί παράγοντες αισιοδοξούν ότι η κοινωνία την οποία εξαπάτησαν -επαναδιαπραγμάτευση κλπ- απείλησαν, εκβίασαν θα τους επιβραβεύσει με την ψήφο της. Αν το πετύχουν τότε δεν θα έχουν κανέναν φραγμό την επόμενη ημέρα, αποχαλινωμένοι πια θα συνεχίσουν να καταστρέφουν ότι έχει απομείνει. Και η κοινωνία δεν θα έχει κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρεται, θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες...

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται με αγώνες.

Σε πείσμα όλων όσοι προέβλεπαν την κατάρρευση της Ελλάδας, την άτακτη χρεοκοπία, το ξέσπασμα κοινωνικών ταραχών και την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, η χθεσινή ημέρα απέδειξε ότι η Ελλάδα, με τεράστιο κόστος, με τις δυσβάστακτες θυσίες του ελληνικού λαού, παραμένει ζωντανή και μπορεί να σταθεί όρθια.
Οσο κι αν αμφισβητείται το μέγεθος του πλεονάσματος, όσο κι αν ασκείται κριτική για το πώς επιτυγχάνεται, δεν μπορεί να ακυρωθεί η πραγματικότητα. Η επίτευξη του πλεονάσματος είναι το μεγάλο κλειδί που θα μπορέσει να ξεκλειδώσει το κρίσιμο, για την επιβίωση και ανασύνταξη της χώρας, θέμα της ρύθμισης του χρέους.
Από διαφορετική αφετηρία ξεκινά τώρα η πανεθνική προσπάθεια για τη διεκδίκηση από τους εταίρους και τους δανειστές μιας γενναίας ρύθμισης του χρέους, ώστε να σταματήσει να αποτελεί τη μόνιμη λαιμητόμο πάνω από τη χώρα, υπονομεύοντας κάθε δυνατότητα ανάκαμψης.
Μόνον κάποιοι κερδοσκόποι και όσοι μικροκομματικά επένδυαν σε αποτυχία της χώρας, δεν αντιμετωπίζουν στις πραγματικές διαστάσεις της τη χθεσινή επιτυχία της χώρας. Προφανώς και δεν λύθηκε χθες το πρόβλημα του ανέργου, του συνταξιούχου, του υπαλλήλου που είδε να καταρρέουν τα έσοδά του.
Προφανώς δεν υπάρχουν αυτόματες λύσεις ούτε κάποιοι γενναιόδωροι φίλοι της Ελλάδας που περιμένουν κρυμμένοι κάπου περιμένοντας το αίτημα για να διαγράψουν το χρέος της και να της δωρίσουν μερικά δισεκατομμύρια ευρώ. Χθες έγινε ένα πρώτο μεγάλο, δύσκολο βήμα, ώστε πλέον με ψηλά το κεφάλι η Ελλάδα και με γεμάτη τη φαρέτρα των επιχειρημάτων να διαπραγματευτεί με τους δανειστές της.
Ας μην ξεχνάμε το παλιό σύνθημα της Αριστεράς: Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται με αγώνες. Το ίδιο ισχύει και για το χρέος.

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Είναι δύσκολα τα χρόνια που περνάμε.

Είναι δύσκολα τα χρόνια που περνάμε. Για πολλούς είναι κι αφόρητα. Και δικαιολογημένα αγανακτούν και διαμαρτύρονται. Αλλωστε είναι, κατά κανόνα, εκείνοι που είχαν τη μικρότερη ή και καμία ευθύνη για τον πολιτικό και οικονομικό εκτροχιασμό που μας έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και πολλοί από αυτούς, το μεγαλύτερο ίσως κομμάτι, δεν θα μπορούσαν και για λόγους ηλικίας να έχουν την παραμικρή ευθύνη. Δεν ήταν τα παιδιά του νηπιαγωγείου, του δημοτικού και του γυμνασίου που έσπρωξαν τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο.
Αλλά άλλο η διαμαρτυρία και άλλο η άγνοια. Επιβεβλημένη η πρώτη, αδιανόητη η δεύτερη. Και άλλο η αγωνιστική κινητοποίηση και άλλο η άκριτη υιοθέτηση ανιστόρητων κι επικίνδυνων συνθημάτων, που υποτίθεται ότι στρέφονταν εναντίον ολοκληρωτικών πρακτικών και επιδιώξεων, αλλά στην πραγματικότητα αυτές προωθούσαν και στήριζαν.
Σε ποιους φαντάζονταν ότι έκαναν «αντίσταση» όσοι δόλια ή ανεύθυνα τους προέτρεπαν και όσοι βλακωδώς κραύγαζαν «Να καεί, να καεί το μπ... η Βουλή» ή «Η χούντα δεν έπεσε το '74»; Και τι άλλο πετύχαιναν, αν όχι να δημιουργήσουν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις που θα καταδίκαζαν τον ελληνικό λαό να ξαναζήσει ένα κεφάλαιο της Ιστορίας του που έχει κάθε λόγο να θέλει να ξεχάσει;
'Ή μήπως δεν τα κατάφεραν έως ένα σημείο όταν οι κλώνοι των γκεσταπιτών εισέβαλαν με εντολή του εκλογικού σώματος στο ελληνικό Κοινοβούλιο, επέβαλαν την παρουσία και τη δράση τους στην κοινωνική ζωή του τόπου, και έφτασαν να λογίζονται μέχρι και ως «πολιτική λύση» από κάποιους Μπαλτάκους και Πολύδωρες; Οι παλιοί δεν πρέπει να ξεχνάμε. Και οι νέοι πρέπει να μαθαίνουν. Αλλιώς.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Οι εξελίξεις στην οικονομία όσο και αν δεν φθάνουν στην τσέπη μας είναι βέβαιον ότι θα μας επηρεά­σουν θετικά σε βάθος χρόνου και αυτό έως έναν βαθμό κινητοποιεί και απελευθερώνει δυνάμεις που δεν τολμούσαν να σκεφθούν το μέλλον. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι αναλαμβάνουν το ρίσκο μιας κάποιας δραστηριότητας που γεννά ευκαιρίες και δημιουργεί απασχό­λη­ση. Ακόμη και τα στοιχεία που δείχνουν ότι η επίσημη ανεργία φρενάρει, αποτελούν ένα θετικό μήνυμα για σημαντική βελτίωση της κατάστασης τους προσεχείς μήνες που ξεκινά μια πολύ καλή τουριστι­κή σεζόν με βάση τις επίσημες εκτιμήσεις των φορέων του κλάδου.
Αν δεν συμβεί κάτι απροσδόκητο οι αφίξεις θα... σπάσουν κάθε προηγούμενο ρεκόρ και αυτό παράγει εισόδημα που τόσο έχουν ανάγκη ο τόπος και η κοινωνία. Με αυτά τα δεδομένα, η χώρα πάει σε εκλογές τον επόμενο μήνα από τις οποίες εν πολλοίς θα κριθεί η κατεύθυνση και θα καθορισθεί ο ρυθμός των εξελίξεων. Οι συνέπειες από την επιλογή μας δεν αφορούν φυσικά μόνον την εξαγωγή των γενικών πολιτικών συμπερασμάτων για τις ισορροπίες και τους συσχετι­σμούς αλλά και για την καθημερινό­τητά μας με τους δημάρχους και τους περιφερειάρχες που θα επιλέξουμε. Δεν υπάρχουν αποφάσεις χωρίς συνέπειες και είναι βέβαιον ότι οι εκλογές θα παίξουν κρίσιμο ρόλο για την επόμενη μέρα. Η ευθύνη για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων στην πορεία της χώρας ανήκει σε όλους.
 Μέχρι στιγμής δείχνει εκτός των άλλων επιφυλα­κτι­κότητα και σκεπτικισμό καθώς ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού Σώματος δεν έχει αποφασίσει όχι μόνον τι πρόκειται να ψηφίσει αλλά ακόμη και αν θα φθάσει έως την κάλπη. Η υποχρέωση και η ευκαιρία είναι τώρα καθώς ως γνωστόν «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Απ’ τα Μνημόνια θα γλιτώσουμε, από την πλήξη μας όμως, δύσκολο.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σκέφτομαι πόσο όλοι εμείς που τρέχουμε πέρα-δώθε, γιορτάζοντας υποτίθεται χωρίς να ξέρουμε τι γιορτάζουμε, στην πραγματικότητα βγάζοντας το άχτι μας ο ένας με τον άλλον, με αυτοκίνητα και εκρηκτικά, ότι ο πραγματικός Γολγοθάς μας είναι η βαρεμάρα που μας προκαλεί ο εαυτός μας. Και η αδυναμία μας να βρούμε τα μέσα για να την ξεπεράσουμε. Τα υπόλοιπα, τα Μνημόνια και οι Ευρώπες που δήθεν μας ταλαιπωρούν, είναι για τα πανηγύρια και τις ευκολίες πληρωμής των δόσεων συλλογικής ζωής που μας απομένουν. Και επειδή έχουμε βαρεθεί τους εαυτούς μας, το μόνο που μας μένει είναι, σε πρώτη ευκαιρία, να απελευθερώνουμε τον «αγριορωμιό», αυτό το βάρβαρο αλαζονικό κατασκεύασμα που γλεντάει γύρω μας και μέσα μας. Απ’ τα Μνημόνια θα γλιτώσουμε, από την πλήξη μας όμως, δύσκολο.

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων χρόνων φάνηκαν ανίκανες να υποστηρίξουν οτιδήποτε θετικό .

Από τα μεγαλύτερα λάθη που έγιναν τα χρόνια της βίαιης προσαρμογής της οικονομίας και της κοινωνίας είναι ότι δεν δόθηκε στους πολίτες η αίσθηση ότι πέρα από τη λιτότητα και τον πόνο, υπήρχαν και επιτυχίες στο πρόγραμμα. Οι θυσίες και οι αδικίες θα μπορούσαν να αμβλυνθούν σε ένα βαθμό με την προσεκτική αναβάθμιση υπηρεσιών που γίνονταν ολοένα και πιο κρίσιμες όσο επιδεινωνόταν το κλίμα στην οικονομία. Αλλά αντί να εφαρμόζονται μεταρρυθμίσεις ως αντιστάθμισμα των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν οι πολίτες, παρουσιάζονταν ως άλλη μια τιμωρία. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων χρόνων φάνηκαν ανίκανες να υποστηρίξουν οτιδήποτε θετικό του προγράμματος, ενώ τα άλλα κόμματα έβρισκαν ελεύθερο πεδίο για να παρουσιάζουν κάθε αλλαγή σαν καταστροφή, συμβάλλοντας έτσι σε ένα κλίμα αβεβαιότητας και απαισιοδοξίας. Σε αυτό συνέβαλαν και οι εταίροι μας, με δηλώσεις και πρακτικές που άφηναν ανοιχτό το ενδεχόμενο η Ελλάδα να βρεθεί έκπτωτη από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Οπως αναμενόταν, αυτό απέτρεπε επενδύσεις από Ελληνες και ξένους και υπονόμευε και την κατανάλωση, οδηγώντας σε ακόμη χειρότερες συνέπειες την οικονομία και την κοινωνία. Η λιτότητα είχε από μόνη της σκληρές συνέπειες, οι οποίες μετριούνται σε χαμένα εισοδήματα και υψηλή ανεργία. Η απαισιοδοξία, όμως, επιδείνωσε όλες τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης: στέρησε χρήμα από την αγορά και ενθάρρυνε την αντίσταση σε κάθε μεταρρύθμιση.
Τις τελευταίες μέρες, βλέπουμε μια προσπάθεια να αλλάξει το κλίμα, να φανεί ότι η κρίση τελείωσε και ότι η Ελλάδα κάνει άλματα προς την ομαλότητα. Το πρωτογενές πλεόνασμα και ο δανεισμός από την αγορά γεννούν την ελπίδα ότι θα λήξει η σκληρή κηδεμονία των πιστωτών μας, θα μπει χρήμα στην πραγματική οικονομία και η χώρα θα ανακάμψει. 

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Ούτε οι πολίτες, ούτε η οικονομία αντέχουν μια συνεχή πολωτική και διχαστική αντιπαράθεση .

Είναι αυτονόητο το δικαίωμα των πολιτικών κομμάτων να ασκούν ακόμα και σκληρή κριτική και να αναδεικνύουν τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες των αντιπάλων τους. Η προσωποποίηση όμως της πολιτικής αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από βαρύτατους και ακραίους χαρακτηρισμούς, ούτε βοηθά στην ανάδειξη των διαφορετικών πολιτικών που υποτίθεται είναι ο στόχος, ούτε πολύ περισσότερο διευκολύνει τούς πολίτες να αποφασίσουν τι συμφέρει τους ίδιους και τη χώρα.

Σε μια περίοδο που η χώρα δίνει τη μάχη της ανασύνταξης, είναι παράλογο να δυναμιτίζεται το πολιτικό κλίμα και να καλλιεργείται πάλι ένα κλίμα αστάθειας και αδυναμίας στοιχειώδους συνεννόησης. Είναι παράλογο όμως ακόμα και για λόγους στενής κομματικής σκοπιμότητας, αφού όπως καταγράφεται σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις, ένα σημαντικότατο τμήμα των πολιτών, που θα κρίνει και την εκλογική αναμέτρηση, δεν πείθεται από κραυγές, συνθήματα και προσωπικές επιθέσεις.

Ας συνειδητοποιήσουν  επιτέλους  οι ηγέτες και τα στελέχη των κομμάτων,ότι ούτε οι πολίτες, ούτε η οικονομία αντέχουν μια συνεχή πολωτική και διχαστική αντιπαράθεση . Λίγη αυτοσυγκράτηση για το δικό τους συμφέρον αλλά κυρίως για το συμφέρον της χώρας δεν πρόκειται να βλάψει κανένα.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Όποιος τα παίρνει δεν τιμωρείται.

Κατά τους ηθικολογούντες, κατά τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας το πολιτικό σύστημα με την ανοχή της δικαστικής εξουσίας νομιμοποίησε πράξεις και συμπεριφορές που σε εποχές ομαλότητας θα αποτελούσαν προδοσία, απιστία ή κακοδιαχείριση. Από την εξαθλίωση των αδύναμων κοινωνικά ομάδων με μέτρα αμφίβολης συνταγματικότητας, την πώληση κρατικής περιουσίας με αδιαφανείς διαδικασίες έως και την πριμοδότηση ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων με χρήματα του ελληνικού λαού, οι περιπτώσεις αυθαιρεσίας και κατάχρησης εξουσίας είναι δεκάδες και επισημασμένες.

Ξανά κατά τους ηθικολογούντες, πρώην και νυν κυβερνητικά στελέχη, βουλευτές της αντιπολίτευσης, στελέχη της τρόικας, διεθνείς θεσμοί, δικαστικές αρχές και επιχειρηματικοί φορείς εξακολουθούν στο ίδιο μονοπάτι της συστηματικής υπονόμευσης των συμφερόντων των πολιτών. Αλλά δεν στέκονται μόνο στην οικονομική απογύμνωση. Με διατάξεις όπως αυτές που προαναφέρθηκαν προχωρούν στην ηθική αποδόμηση και θεσμική απαξίωση, αποκτηνώνοντας την κοινωνική συνείδηση. Το μήνυμα ότι «όποιος τα παίρνει δεν τιμωρείται ή τη γλιτώνει με ένα πλημμέλημα» αποτελεί «αμάρτημα» βαρύτερο και από αυτό της οικονομικής εκμετάλλευσης ενός ολόκληρου λαού. Διότι τα χρήματα θα ξαναβρεθούν, οι αρχές χάνονται για πάντα. 

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Το δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ


Η ελαφρότητα και ο λαϊκισμός στην πολιτική είναι ο κανόνας και διαπερνά οριζοντίως και καθέτως το κομματικό σύστημα. Πρόκειται για ένα σύμπτωμα που έχει προκαλέσει μεταξύ των άλλων και βαρύτατο πλήγμα στην αξιοπιστία των πολιτικών, ενώ το έχει πληρώσει διαχρονικά ο τόπος και μάλιστα πολύ ακριβά. Μετά τα παθήματα της κρίσης και ενώ θα περίμενε κανείς να έχει περιοριστεί κάπως το φαινόμενο, η πραγματικότητα άλλα αποκαλύπτει.
Η αντιπολίτευση και πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ που έκανε καριέρα τάζοντας τα πάντα στους πάντες τώρα πληρώνει την αμετροέπεια της ηγεσίας του με εσωτερικό ρήγμα που δύσκολα μπορεί να γεφυρωθεί χωρίς απώλειες. Η έξαλλη αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν συμμαζεύτηκε όσο περνά ο καιρός, αλλά αντιθέτως έχει εκτραχυνθεί με συνέπεια να καίγονται ακόμη και οι απόπειρες του κ. Αλ. Τσίπρα για μια πιο συνετή πολιτική. Η μονοθεματική στρατηγική αυτά τα δύο χρόνια και η στείρα άρνηση για οτιδήποτε γινόταν στη χώρα καλλιέργησε την εύκολη προσέγγιση και τώρα που αλλάζει το τοπίο αρνούνται την πραγματικότητα πλήττοντας ευθέως την αξιοπιστία τους. Φθάνουν μάλιστα μόνοι τους να ανοίγουν θέματα όπως το ευρώ καθώς μια ισχυρή και φωνασκούσα μειοψηφία στο εσωτερικό του κόμματος επιμένει στη γραμμή της εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την άτολμη ηγεσία.
Οσα έγιναν για την περιβόητη διακήρυξη εν όψει των ευρωεκλογών και ο πόλεμος του παρασκηνίου για το ευρωψηφοδέλτιο, στην πραγματικότητα αποκαλύπτουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ποτέ ενιαίο κόμμα και ως εκ τούτου η κάθε ομάδα διατηρεί για λογαριασμό της το δικαίωμα να ακολουθεί όποια γραμμή της γουστάρει. Δεν είναι τυχαίο ότι επανήλθαν αυτοί που τάσσονται κατά του ευρώ και προτείνουν μάλιστα ακόμη και δημοψήφισμα για το θέμα. Ας τους εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς έγινε όταν έκανε το ανάλογο λάθος ο Γιώργος Παπανδρέου προ διετίας. Αλλωστε έχουν αρκετούς εξ αυτών που γνωρίζουν τι έγινε τότε και μπορούν να πάρουν πληροφορίες από πρώτο χέρι.
Με αυτά τα δεδομένα η προοπτική εξουσίας για τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ομολογούν δικά του στελέχη θα παραμείνει όνειρο απατηλό καθώς οι πολίτες έχουν πια κατασταλάξει σε ποσοστά που αγγίζουν το 80% ότι το ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη επιλογή και εθνικός μονόδρομος. Κάθε άλλη συζήτηση μόνον συμφορές μπορεί να προκαλέσει και ουδείς έχει τη διάθεση να επιστρέψει στο 2011 διότι γνωρίζει τι ακολούθησε.

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Τα ποσοστά του δεν λένε να ξεκολλήσουν από το 20%...

Δυο χρόνια μετά τον εκλογικό σεισμό του 2012, όπως τον  χαρακτηρίζουν μια σειρά επιστήμονες στη μελέτη που επιμελήθηκαν ο Γ. Βούλγαρης και ο Ηλ. Νικολακόπουλος, το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών δείχνουν να μην κατανοούν τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που έχουν συμβεί. Αλλαγές όπως ο μικρότερος δείκτης δικομματισμού από το 1926(!), η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα αποχή αφού μεταξύ 2004 και 2012 πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στις κάλπες, ο τετραπλασιασμός του δείκτη μεταβλητότητας της ψήφου, η τεράστια ηλικιακή απόκλιση στην εκλογική συμπεριφορά και η μεγάλη αύξηση των πολιτών που αρνούνται να τοποθετηθούν στον άξονα Αριστεράς - Δεξιάς, μοιάζει να μη λαμβάνονται καν υπόψη στην ανάλυση των κομματικών επιτελείων.

Ιδιαίτερα η αξιωματική αντιπολίτευση, που έπειτα από ένα μικρό διάλειμμα που προσπάθησε να προσεγγίσει κάπως πιο ρεαλιστικές θέσεις, επανήλθε σε μια κραυγαλέα και ισοπεδωτική ρητορική, αποκόπτοντας οποιαδήποτε γέφυρα με την κοινή λογική. Συλλήβδην οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες, σοσιαλιστές και λαϊκό κόμμα, χαρακτηρίζονται από τον κ. Τσίπρα ως... ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και η Ευρώπη ως καζίνο. Η κυβέρνηση, φυσικά λόγω Μπαλτάκου, ακροδεξιά σέχτα και πάει λέγοντας. Ολοι εχθροί, όλοι υποτακτικοί της Μέρκελ και μόνη ελπίδα μας ο κ. Τσίπρας που φιλοδοξεί να μας κυβερνήσει και να μας σώσει, εμάς και την Ευρώπη, αυτοδύναμος, έστω κι αν τα ποσοστά του δεν λένε να ξεκολλήσουν από το 20%...

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Ξέρουν ότι η πορεία της εξόδου από την κρίση είναι μαραθώνιος.

Ο χρόνος είναι πολύς. Κοντά ενάμισης μήνας ως τις ευρωεκλογές. Και ως τις αυτοδιοικητικές ένας μήνας και κάτι. Τι θα συμβεί σ' αυτό το διάστημα και σε ποιο βαθμό θα επηρεάσει την ψήφο μας και το αποτέλεσμα της κάλπης, κανένας δεν είναι σε θέση να το προβλέψει. Κι ας σπεύδουν πολλοί να υποδύονται τους σύγχρονους Τειρεσίες. Αλλά υπάρχει κάτι που το ξέρουμε. Εκείνο που δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση είναι ότι πολλά θα κριθούν από τις εξελίξεις που δρομολόγησε η έξοδος της χώρας στις αγορές. Καλώς ή κακώς, το γεγονός δημιούργησε προσδοκίες και ελπίδες. Και καλώς ή κακώς, οι κυβερνώντες έχουν σπεύσει να τις προεισπράξουν.
Δεν είναι ανεξήγητη η στάση τους. Ξέρουν ότι η πορεία της εξόδου από την κρίση είναι μαραθώνιος. Αλλά οι πολιτικοί ανταγωνισμοί και οι επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις υπάγονται σε άλλη κατηγορία ? μοιάζουν με αλλεπάλληλες κούρσες ταχύτητας. Και οι κυβερνώντες γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία αποτελεί γι' αυτούς τη «μεγάλη ευκαιρία». Δεν έχουν περιθώριο να την αφήσουν να περάσει ανεκμετάλλευτη. Γι' αυτό, άλλωστε, και φρόντισαν ώστε όλα τα «ευχάριστα» να στριμωχτούν μέσα σ' αυτό το διάστημα. Βέβαια, τον Μπαλτάκο δεν τον είχαν προβλέψει, αλλά ας πρόσεχαν. Οταν διατηρείς χειροβομβίδες μέσα στο σπίτι σου, φροντίζεις τουλάχιστον να μην είναι απασφαλισμένες. Ο Μπαλτάκος ήταν. Και εξερράγη. Αν και με τους σωστούς χειρισμούς, τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει να αποδειχθεί θετικός τελικά ο συνολικός απολογισμός.
Τα άλλα, όμως, καλά τα οργάνωσαν. Και βοηθούσης και της Μέρκελ αλλά και όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων που δεν έχουν καμιά διάθεση να δουν να ενισχύονται οι εθνικιστικές και οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, είναι βάσιμες οι προσδοκίες ότι ο σχεδιασμός τους θα αποδώσει τα προσδοκώμενα. Αλλωστε, από τώρα και μέχρι τον Σεπτέμβριο θα πρέπει να έχουν δημιουργήσει την αίσθηση ότι οι επιλογές τους δικαιώθηκαν. Ενώ την ίδια ώρα η άλλη πλευρά δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Απλώς και μόνο επειδή δεν προτείνει τίποτα. Μοναδική της δύναμη είναι τα λάθη και οι αδυναμίες των αντιπάλων της.

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

«Θεωρητικά, η θεωρία και η πράξη είναι το ίδιο πράγμα. Στην πράξη όμως διαφέρουν».

Στην Ελλάδα, με την τεράστια ανεργία και τα τρομακτικά κοινωνικά προβλήματα είναι πράγματι η μία, η ζοφερή πλευρά, της πραγματικότητας. Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 και το οικονομικό της μοντέλο θα χρεοκοπούσε ανεξαρτήτως αν το εθνικό μας νόμισμα ονομάζεται ευρώ, ή κάπως αλλιώς. Δεν υπήρξε όμως προηγούμενο χώρας που χρεοκόπησε χωρίς ύφεση, αύξηση της ανεργίας και περικοπής κοινωνικών παροχών. Την ίδια στιγμή, κάποιο Ευρωπαίοι που υποστηρίζουν πως η Ελλάδα δεν έχει εφαρμόσει όλες τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, δίνοντας ως παράδειγμα τη Λετονία που όχι μόνο βγήκε από το πρόγραμμα στήριξης αλλά αναπτύσσεται ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης, ξεχνούν πως η χώρα μας εφήρμοσε ένα από τα σκληρότερα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και μάλιστα μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Τίποτε από όλα αυτά δεν δικαιολογεί όμως και την ευφορία της ελληνικής κυβέρνησης που παρουσιάζει ως μέγιστο κατόρθωμα την επιστροφή στις αγορές και κυρίως να επαναπαύεται σε αυτήν. Η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη δημιουργία ενός πραγματικά ευρωπαϊκού κράτους και στην αποχώρηση από την Ε.Ε. Η μείωση του ελληνικού χρέους, είτε με διαγραφή, είτε με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, κάτι το οποίο θα γίνει αργότερα το 2014, δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση ως «εθνική επιτυχία», καθώς πρόκειται για απόφαση όλων των μελών της Ευρωζώνης ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του κοινού νομίσματος. Κάτι που αποτελεί τον πρωταρχικό σκοπό ανεξάρτητα από τις θεωρίες και τις ερμηνείες της αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης και που επιβεβαιώνει το γνωστό ρητό πως «θεωρητικά, η θεωρία και η πράξη είναι το ίδιο πράγμα. Στην πράξη όμως διαφέρουν».

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Η πραγματική οικονομία στερείται ρευστότητας.

Η ελληνική κυβέρνηση χθες επιχείρησε με επιτυχία μια περιορισμένη και «πιλοτική» έξοδο στις αγορές, στην οποία ανταποκρίθηκαν οι επενδυτές, με θετικό αντίκρισμα για τη χώρα. Αυτό συνέβη γιατί οι αποδόσεις ήσαν υψηλές, τα ελλείμματα έχουν ελεγχθεί και το ελληνικό χρέος βρίσκεται υπό «ευρωπαϊκή προστασία» παρότι ακόμα δεν είναι βιώσιμο. Στο σημείο αυτό χρειάζονται δύο επισημάνσεις: Η οικονομική πολιτική της χώρας, σε συνθήκες κρίσης, δεν πρέπει να εντάσσεται σε τρέχουσες εκλογικές και επικοινωνιακές σκοπιμότητες.
Και όσο λάθος είναι οι πρώιμοι και υπερβολικοί πανηγυρισμοί, άλλο τόσο λάθος είναι μια θέση καταστροφολογικής μεμψιμοιρίας. Ούτε τελείωσαν τα «μνημόνια» ούτε περάσαμε σε συνθήκες ανάπτυξης. Η μεγάλη εικόνα της ελληνικής οικονομίας εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από έλλειμμα ανάπτυξης και επενδύσεων και από την επικίνδυνα υψηλή ανεργία. Η πραγματική οικονομία στερείται ρευστότητας, ενώ οι υφεσιακές επιλογές εξακολουθούν να επηρεάζουν αρνητικά την οικονομία μας.
Ο δρόμος μιας σταθερής και υγιούς πρόσβασης της ελληνικής οικονομίας στις κεφαλαιαγορές, αναπτυξιακού χαρακτήρα, έχει ακόμα πολλές συνδυαστικές προϋποθέσεις.
Κεντρικό ζητούμενο είναι μια ουσιαστική διευθέτηση του χρέους. Το ξαναλέμε: το πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την κρίση θέλει σοβαρές αναθεωρήσεις για να είναι αποτελεσματικό και να οδηγηθεί η χώρα σε έξοδο από την κρίση. Ο κίνδυνος για μια μακρά πορεία μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» είναι μεγάλος. Και κάτι ακόμα: Η Ευρώπη χρειάζεται μια «νέα αρχιτεκτονική» στις οικονομικές και πολιτικές λειτουργίες της, καθώς εάν δεν διορθώσει τα «συστημικά κενά της» θα βρίσκει την «κρίση του ευρώ» συνεχώς μπροστά της...

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Δική μας απόφαση και επιλογή είναι τι είδους πολιτικούς θα έχουμε.

Το «νέο αίμα» που περιλαμβάνουν. Και μακάρι ανάλογα να είναι και τα ψηφοδέλτια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Να έχουν κατανοήσει και οι πυλώνες του «μικρού δικομματισμού» την ανάγκη από ανανέωση που έχει το πολιτικό δυναμικό μας.
Φυσικά και υπάρχουν και οι παλιοί, δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Αλλά εκείνο που μετράει είναι οι δεκάδες νέοι. Και νέες. Με προσόντα, με σπουδές, με καριέρες και κυρίως χωρίς ψευδαισθήσεις για το τι τους περιμένει και τι περιμένουμε εμείς απ' αυτούς κι απ΄ αυτές. Κι αυτό το τελευταίο μην το θεωρείτε δευτερεύον ή ασήμαντο.
Γνωρίζουν καλά όσοι και όσες αποφάσισαν να μπουν αυτή την περίοδο στον χώρο της πολιτικής ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, ότι η πολιτική έχει πάψει να είναι πεδίο εύκολου και άκοπου πλουτισμού, ότι οι πράξεις και οι παραλείψεις τους, όλες τους οι κινήσεις, παρακολουθούνται αδιάκοπα και ελέγχονται αυστηρότατα.
Αρα από τη στιγμή που η ιδιοτέλεια εκ των πραγμάτων αποκλείεται, εκείνο που μένει είναι η ειλικρινής διάθεση της προσφοράς. Που όμως δεν αρκεί να υπάρχει από πλευράς τους, θα πρέπει να υιοθετηθεί και από πλευράς μας με την ψήφο μας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Δική μας απόφαση και επιλογή είναι τι είδους πολιτικούς θα έχουμε.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Τα τελευταία πέντε χρόνια η χώρα υπόκειται σε έναν διαρκή φαύλο κύκλο .

Τα τελευταία πέντε χρόνια η χώρα υπόκειται σε έναν διαρκή φαύλο κύκλο οικονομικής και πολιτικής φθοράς, που ακυρώνει προσπάθειες και απομειώνει τις θυσίες των πολιτών.

Από το 2008 και εντεύθεν στις περισσότερες των περιπτώσεων είχαμε ακραίες εκδηλώσεις της οικονομικής κρίσης, οι οποίες έφερναν αναγκαστικά περιοριστικά μέτρα.

Αλλά επειδή η κρίση ήταν βαθιά, τα όποια μέτρα αποδεικνύονταν ανεπαρκή και ανάγκαζαν τις κυβερνήσεις να επανέρχονται με ακόμη σκληρότερα, με αποτέλεσμα οι πολίτες να αντιδρούν, η αξιοπιστία να χάνεται και η πολιτική κρίση να έπεται των εκρήξεων της οικονομικής.

Με τον καιρό, ο φαύλος κύκλος οικονομικής και πολιτικής κρίσης εγκαταστάθηκε για τα καλά στη χώρα, επιτρέποντας σε πλήθος τυχοδιωκτών και λαϊκιστών να ασκούνται πάνω της.

Τον τελευταίο χρόνο ωστόσο οι προσπάθειες ήταν επίπονες και διαμορφώθηκαν συνθήκες εξόδου από αυτόν τον κύκλο διαρκούς φθοράς.

Τα δημόσια οικονομικά ελέγχθηκαν πέραν πάσης προσδοκίας, το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών μετατράπηκε σε πλεόνασμα, οι ελληνικές τράπεζες μπόρεσαν να «σηκώσουν» χωρίς βοήθεια κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές, η αξιοπιστία της οικονομικής πολιτικής επανακτήθηκε σε μεγάλο βαθμό, οι ξένοι ήραν τις πολλές επιφυλάξεις τους για τις ελληνικές προσπάθειες και ο άλλοτε καταδικαστικός διεθνής Τύπος έγινε διθυραμβικός για την Ελλάδα.

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Η πολιτική σταθερότητα σε μια χώρα είναι όντως πολύτιμο αγαθό.

Η πολιτική σταθερότητα σε μια χώρα είναι όντως πολύτιμο αγαθό, με σπουδαίες, μάλιστα, θετικές οικονομικές αποτιμήσεις. Η Moody's, λ.χ., ανέβαλε την έκθεσή της για την ελληνική οικονομία για μετά τις ευρωεκλογές, προφανώς για να συνυπολογίσει και τα πολιτικά δεδομένα. Κατά συνέπεια, για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, εάν θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα πρέπει να έχουν επιδίωξη την πολιτική σταθερότητα. Ομως, η «πολιτική σταθερότητα» είναι ευρύτερη και ουσιαστικότερη έννοια από μια λογική τρέχουσας κυβερνητικής σταθερότητας. Συνδέεται με την ουσία των πολιτικών που υιοθετούνται και ασκούνται. Και μακάρι, κάθε φορά, «κυβερνητική» και «πολιτική» σταθερότητα να συμπίπτουν... Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, όπως αποδεικνύεται, στις παρούσες συνθήκες κρίσης που διέρχεται η χώρα. Κερδίζεται πολιτικά, δεν εκβιάζεται... Το είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν, από το 2009, την κυβέρνηση Παπαδήμου, τις διπλές εκλογές του 2012 και μέχρι σήμερα. Και πιθανότατα θα το δούμε και στο μέλλον...
Η πολιτική σταθερότητα έχει ορισμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις. Λόγου χάρη, μια «μεγάλη ανεργία», σε συνδυασμό με μια «φτωχοποίηση» ενός τμήματος της κοινωνίας, δεν είναι σταθεροποιητικός παράγοντας. Χωρίς «ρευστότητα», οι αγορές δεν λειτουργούν δημιουργώντας ευρύτερες απορρυθμιστικές τάσεις. Οπως, επίσης, όταν δεν λειτουργούν σωστά οι δημοκρατικοί θεσμοί δημιουργούνται «ρήγματα» στους σταθεροποιητικούς μηχανισμούς της χώρας κ.λπ. Σ' αυτά τα ζητήματα πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή της η κυβέρνηση εάν θέλει να είναι ο χρήσιμος «εγγυητής» της σταθερότητας. Και όχι σε μια συμφωνία τυπικών διαδικασιών και διανομής ρόλων. Για την πολιτική σταθερότητα δεν αρκεί, δυστυχώς, μια εξαγγελία καλών προθέσεων ή ένα «γενικό αφήγημα», εάν δεν στηρίζεται σε κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα, που θα αγγίζουν την καθημερινότητα του πολίτη...

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Ομως, δεν πρέπει ποτέ να ξανασυμβεί.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 οι εκθέσεις έδειχναν ότι το ασφαλιστικό σύστημα θα σκάσει με μαθηματική βεβαιότητα γύρω στο 2020. Δεν κάναμε τίποτα. Κοινωνία, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα, αριστερά, απέρριπταν μετά βδελυγμίας τη μία μεταρρυθμιστική απόπειρα μετά την άλλη. Μέχρι που η έλευση της τρόικας το 2010 μάς υποχρέωσε να αναπληρώσουμε με πολλαπλάσιο κόστος την τρυφηλή αδράνεια δεκαετιών. Ο καλπασμός μας στη «φούσκα» του 2007-08 είχε όλη την αναιδή περιφρόνηση προς την επόμενη μέρα. Ακριβά αυτοκίνητα, εισαγωγές, διακοποδάνεια, υπερχρέωση, ανεξέλεγκτα ελλείμματα. Η χώρα είχε επιλέξει την αμεριμνησία, τη μυωπία, τη συλλογική εθελοτυφλία. Σύμπαν το πολιτικό μας σύστημα τότε αναφωνούσε: «Γιατί να νοιαστώ για τους μεταγενέστερους; Τι έχουν κάνει ποτέ εκείνοι για μένα;»

Η υποτίμηση του μέλλοντος συνδέεται με τη χαμηλή εμπιστοσύνη στο κράτος και στους θεσμούς. Αυτοί εγγυώνται την οργανωμένη, συλλογική μετάβαση στο μέλλον. Η αξιοπιστία τους αυξάνει την προβλεψιμότητα, μας υποχρεώνει να πάρουμε το μέλλον σοβαρά. Ημασταν πάντοτε μια κοινωνία χαμηλής κοινωνικής εμπιστοσύνης. Γι’ αυτό ένα από τα χειρότερα πράγματα που συνέβησαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν η διάρρηξη της, ούτως ή άλλως, χαμηλής εμπιστοσύνης προς το κράτος. Η αθέτηση υποχρεώσεών του (προς συνταξιούχους, προμηθευτές, επιχειρήσεις που διεκδικούσαν επιστροφή ΦΠΑ, ομολογιούχους, καλόπιστους συναλλασσόμενους και φορολογούμενους) ήταν βάναυσο πλήγμα. Αναπόφευκτο ίσως, προκειμένου να αποτραπεί η εθνική καταστροφή μιας άτακτης χρεοκοπίας. Ομως, δεν πρέπει ποτέ να ξανασυμβεί.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Ας τους θυμίσει κάποιος ότι περισσεύουν οι αναντικατάστατοι.

Τα όσα συμβαίνουν εσχάτως με την υπόθεση Μπαλτάκου και τα συνακόλουθα δεν είναι αθώα παιχνιδάκια που πρέπει να περνούν απαρατήρητα ή να χαίρονται όσοι πανηγυρίζουν τώρα, επειδή διαπιστώνεται μια ανίερη υπόγεια σχέση ενός κυβερνητικού στελέχους με τη γνωστή εγκληματική οργάνωση. Οι αδίστακτοι ήδη έχουν αφήσει δηλητηριώδη υπονοούμενα και ευθείες απειλές για το σύνολο των πολιτικών του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου προ του ενδεχομένου να ακολουθήσουν τον δρόμο των συνοδοιπόρων τους προς τον Κορυδαλλό. Ουαί και αλίμονο αν επιτρέψουμε σε μια συμμορία να ορίσει τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού και την καταστήσουμε ρυθμιστή των εξελίξεων. Σε κάθε περίπτωση ας τους αφήσουμε να απολογούνται αρμοδίως για τις εγκληματικές τους ενέργειες με βάση τον νόμο και το Σύνταγμα.
Η πολιτική απομόνωση είναι δημοκρατικό καθήκον όλων μας και πρωτίστως των κομμάτων που δεν πρέπει να υιοθετούν για μικροκομματικές σκοπιμότητες την επιχειρηματολογία των αρνητών του κοινοβουλευτισμού και πάντως μη χάσουμε το μείζον για το έλασσον.
Επί της ουσίας όμως υπάρχει ένα σοβαρότερο πρόβλημα -πέραν της αναστάτωσης που δημιουργεί το συνονθύλευμα των φασιστών- και αυτό αφορά στην ανάγκη πολιτικής σταθερότητας για να εξασφαλιστεί η πορεία της χώρας προς την οικονομική ανάκαμψη. Η εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η επιχειρούμενη δολιοφθορά από ορισμένους είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνο φαινόμενο από τα βίντεο και τις θρυλούμενες υποκλοπές.
Τώρα που η οικονομία βγαίνει από τη διεθνή απομόνωση και καλλιεργούνται οι προϋποθέσεις για μια νέα αρχή που θα δημιουργήσει ευκαιρίες ανάπτυξης και απασχόλησης, φαίνεται πως ενοχλούνται όσοι είχαν επενδύσει τα πολιτικά και προσωπικά τους αδιέξοδα στην καταστροφή.
Είναι τέτοιο το μένος τους εναντίον της όποιας επιτυχίας της χώρας που δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα και ας έχουν ανοικτούς λογαριασμούς σε πολλά επίπεδα. Ας τους θυμίσει κάποιος ότι περισσεύουν οι αναντικατάστατοι που είναι τελικώς χρήσιμοι μόνο σε «αυλές και κήπους».

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους έχουν χάσει το κύρος τους.

Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης κι αυτό έχει δημιουργήσει παρενέργειες, από ψυχολογικές μέχρι επιθετικές συμπεριφορές. Οι σχέσεις των συνανθρώπων που συνυπάρχουν συνεχώς εκπίπτουν. Παρατηρούμε φαινόμενα που αγγίζουν τα όρια της επικινδυνότητας. Μια μεγάλη απαξίωση, ακόμα και για την ίδια τη ζωή έρχεται να προστεθεί στην κλονισμένη πίστη σε αξίες, θεσμούς, νόμους, δικαιοσύνη, ασφάλεια, αγάπη, ομορφιά, τέχνη, πολιτική. Τα κόμματα στην πλειονότητά τους δεν έχουν εσωτερική δημοκρατία.
Μια αρρωστημένη κατάσταση επικρατεί. Το κακό έχει καλές δημόσιες σχέσεις και προβάλλεται. Το καλό πνίγεται, θεωρείται γελοίο να είναι, καλός καγαθός σήμερα ένας άνθρωπος. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους έχουν χάσει το κύρος τους. Ο ναός της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, λοιδωρείται και συνεχώς απαξιώνεται. Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες με αφορμή τον γενικό γραμματέα της συγκυβέρνησης λειτουργούν απωθητικά. Η δημοκρατία, όμως, είμαστε εμείς, η πατρίδα μας είμαστε εμείς, δεν μπορούμε να λέμε οι άλλοι φταίνε. Λόγω κρίσης μάς λένε οι στατιστικές πως μειώθηκαν κατά 30% τα φακελάκια. Δεν μειώθηκαν, όμως, η ασυδοσία, η βία της εξουσίας και δεν κέρδισαν ο διάλογος και η συμμετοχή μας στη δημοκρατία. Δεν μπορεί να αισθανόμαστε περήφανοι για τον Μπαλτάκο και τον γιο του. Η Χρυσή Αυγή, οι νεοναζιστές εγκληματίες που σκότωσαν μετανάστες, τον Φύσσα και μαχαίρωσαν μαθητή στο Παλαιό Φάληρο πέρυσι τον Ιανουάριο, είναι δικά μας, της κοινωνίας γεννήματα. Οι κασιδιάρηδες κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αυτοί που τους ψήφισαν και τους νομιμοποίησαν έχουν μεγαλύτερη ευθύνη. Ντροπή είναι, για παράδειγμα, και η δολοφονία ενός βαρυποινίτη από σωφρονιστικούς υπαλλήλους μέσα σε ένα «σωφρονιστικό κατάστημα». Δεν γίνεται όταν είμαστε εναντίον της θανατικής ποινής να δημιουργείται ένα σύστημα αυτοδικίας και ένα πολιτισμός βαρβαρότητας.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Οι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, άρνηση ακόμη και απαξίωση την υπάρχουσα κομματική τάξη.

Η πρωτοφανής κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλεται στα μνημόνια, ούτε σε εξωγενείς παράγοντες. Είναι προϊόν του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Κομματικοί και συνδικαλιστικοί φορείς κράτησαν τη χώρα στην κοινωνική και θεσμική υστέρηση, αρνούμενοι τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία. Υπηρέτησαν με συνέπεια τις ανορθολογικές πολιτικές των ελλειμμάτων και της επίπλαστης ευημερίας, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις τους.
Τώρα που προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε, γίνονται όλο και πιο διακριτές οι ευθύνες τους. Η πλειονότητα της κοινής γνώμης, αφήνοντας πίσω την οργή και την αγανάκτηση, φαίνεται να αντιμετωπίζει περισσότερο νηφάλια, αλλά πιο αυστηρά τους υπαίτιους της κρίσης. Υπερβαίνει υπεραπλουστεύσεις και αποστασιοποιείται από κομματικές σκοπιμότητες. Εμφανίζεται περισσότερο υποψιασμένη, δεν υιοθετεί ντιρεκτίβες και άστοχες ερμηνείες. Δεν πιστεύει στις διακηρύξεις των κομμάτων, ούτε προσδοκά από αυτά την έξοδο από το τέλμα. Η κρίση εκπροσώπησης είναι αξιοσημείωτη και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Είναι γεγονός ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, άρνηση ακόμη και απαξίωση την υπάρχουσα κομματική τάξη, ως φορέα των πολιτικών που έπληξαν την οικονομία και τη χώρα. Η διαπίστωση αφορά κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους. Ταυτόχρονα παρακολουθούν με ενδιαφέρον όσους δεν κουβαλούν στις αποσκευές τους τις παθογένειες του αποξενωμένου από αυτούς, αποστεωμένου, αναξιόπιστου και τελικά αναποτελεσματικού πολιτικού συστήματος. Αλλωστε, οι κομματικές δεξαμενές έχουν στερέψει. Οι δυνάμεις που απέμειναν, υπερασπιζόμενες τα κεκτημένα τους και αντιμαχόμενες όποιον αμφισβητεί την ισχύ και τους κανόνες τους, παραπέμπουν στο παρελθόν. Η τοξικότητά τους κόβει κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τους πολίτες.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη.

Τελικά ο Σαμαράς. Κέρδισε, όπως επανειλημμένα τον πρώτο αριθμό του λαχείου χωρίς να έχει αγοράσει λαχείο, μεταλλάχθηκε από αντιμνημονιακός σε υπέρμαχο της πολιτικής που επί δύο χρόνια καταδίκαζε, έγινε πρωθυπουργός έχοντας οδηγήσει το κόμμα του σε πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά και κάπου φαίνεται ότι του μπήκε η ιδέα ότι τα θαύματα γι' αυτόν δεν τελειώνουν πουθενά.
Κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη. Και τυπικά μπορεί να έδωσε λύση στο πρόβλημα με την απομάκρυνση του Μπαλτάκου, αλλά ουσιαστικά το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Γιατί το πρόβλημα είναι ο ίδιος, που μάλλον δεν έχει μετρήσει σωστά κάποια πράγματα. Μπορεί να είναι πρωθυπουργός, αλλά η ιδιότητα αυτή του έχει εκχωρηθεί λόγω της κρίσης την οποία διέρχεται η χώρα και όχι για να κυβερνά όπως του γουστάρει και με όποιους του γουστάρει.
Δικαίωμά του είναι να επιλέγει τους φίλους του. Κι αν κάποτε ο ελληνικός λαός τον αναδείξει αυτοδύναμα κυβερνήτη του, θα είναι δικαίωμά του να επιλέγει και τους συνεργάτες του. Αλλά όσο είναι πρωθυπουργός μιας δικομματικής κυβέρνησης που έχει ως αποστολή να οδηγήσει τη χώρα στην οικονομική και κοινωνική ασφάλεια, οφείλει να σέβεται τις ευαισθησίες του κυβερνητικού εταίρου του και να μη διακινδυνεύει επιπόλαια την επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου.
Φιλοδοξεί ο Αντ. Σαμαράς να διευρύνει την απήχηση του κόμματός του και προς την ακροδεξιά αλλά και προς την Κεντροαριστερά. Δικαίωμά του να ζει με ψευδαισθήσεις. Εκείνο που δεν είναι δικαίωμά του είναι να πειραματίζεται σε κυβερνητικό επίπεδο, δημιουργώντας χωρίς λόγο μείζονος σημασίας προβλήματα. Οπως το χθεσινό. Εύχομαι τουλάχιστον να το έχει καταλάβει. Και να σοβαρευτεί.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Ενόψει εκλογών, τα κόμματα έχουν βγει στη γύρα.

ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ, ενόψει εκλογών, τα κόμματα έχουν βγει στη γύρα προς άγραν λαμπερών προσώπων για τα ψηφοδέλτιά τους. Μέχρι ένα σημείο, δίκαιο, αναμενόμενο και αποτελεσματικό ως προς τις προθέσεις και των δύο πλευρών. Κάθε ενήλικας πολίτης έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Με ποια λογική κάποιος που τυγχάνει να είναι πιο αναγνωρίσιμος από τον άλλον να εξαιρείται από το εν λόγω δικαίωμα; Και ποιο στερεότυπο αποδεικνύει ότι ο λεγόμενος «επώνυμος» θα είναι χειρότερος δημοτικός σύμβουλος ή δήμαρχος από έναν λιγότερο γνωστό υποψήφιο; Στο τέλος-τέλος, αν ο αναγνωρίσιμος αξιοποιήσει αυτή τη δυναμική για να παρουσιάσει θέσεις, να αναδείξει προβλήματα ή να ανοίξει κλειστές πόρτες, μάλλον για καλό σκοπό θα είναι η συμμετοχή του και όχι το αντίθετο.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ
πόσο αγνές είναι σε κάθε περίπτωση οι εκάστοτε προθέσεις. Μιλάμε για ακόμα έναν «εθνοσωτήρα» στην ουρά όσων ήλθαν, πέρασαν και δεν ακούμπησαν με μοναδικό διαπιστευτήριο το όνομά τους, ή για έναν ευσυνείδητο πολίτη με τον έντιμο στόχο να προσφέρει; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις από πριν, παρά μόνο μετά την εκλογή. Αλλά το κακό είναι ότι έπειτα από την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Γιατί, αν η εκλογή αποκαλυφθεί ότι δεν έχει καμία σχέση με την υποψηφιότητα, πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον μέχρι την επόμενη αναμέτρηση.

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Κάντε τον Γιώργο αρχιεπίσκοπο...

Κάντε τον Γιώργο αρχιεπίσκοπο...

Η σύγκρουση στην πολιτική πέραν πολλών άλλων αποκαλύπτει χαρακτήρες και ξεγυμνώνει προσωπικότητες. Και οι πλέον προστατευμένοι του είδους έρχεται μια στιγμή που δεν μπορούν ή δεν θέλουν άλλο να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλό τους. Για πολλούς η ιστορία έχει αποδείξει ότι ήταν κάτι άλλο από αυτό που παρίσταναν επί δεκαετίες.
Στην εν λόγω κατηγορία ανήκει και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου που εμφανίζεται με ένα μειλίχιο ύφος και καλοσυνάτος μέχρι παρεξηγήσεως. Η εικόνα του όμως δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ο Γιώργος κατά βάθος έχει μέσα του κακίες για όλους και για όλα. Λογαριάζει φίλους και αντιπάλους του ως ανάξιους και κατώτερούς του, ενώ θεωρεί ότι το έθνος τού... χρωστά να τον κάνει πρωθυπουργό, αρχηγό κόμματος, υπουργό και γιατί όχι και... αρχιεπίσκοπο!
Με όνομα βαρύ, όντας γιος και εγγονός πρωθυπουργών, κατάφερε να κάνει τη διαδρομή που έκανε και δεν αντέχει στην ιδέα ότι η ζωή τού επιφύλαξε αυτό το πολιτικό τέλος. Αναζητεί με κάθε μέσο και κάθε τρόπο τη ρεβάνς, αδιαφορώντας πλήρως -από άγνοια ή ανοησία- το ενδεχόμενο κόστος για τον τόπο και την παράταξη που τίμησε την οικογένειά του διαχρονικά.
Η συμπεριφορά του προχθές το βράδυ στη Βουλή που καταψήφισε στα... μουλωχτά ένα άρθρο του πολυνομοσχεδίου ήταν ακόμη μία επιβεβαίωση της πλήρους αδιαφορίας του για τις συνέπειες των πράξεών του. Δεν αντέχει σε κριτική η συμπεριφορά του, καθώς δεν μπορεί ένας πρώην πρωθυπουργός να τηρεί αυτή τη στάση, χωρίς να εξηγεί στον λαό το γιατί. Ο άνθρωπος που έβαλε τη χώρα στη μέγκενη επιχειρεί εκ των υστέρων να εκδικηθεί αναδρομικά τους πάντες για τις δικές του ανεπάρκειες, που μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου. Δεν τον ενδιαφέρει η τύχη των τραπεζών και το πιθανότερο είναι ότι έχει μαύρα μεσάνυχτα για τις ρυθμίσεις που επιφέρει το επίμαχο άρθρο.
Η ματαιοδοξία του τον οδηγεί σε ένα ακόμη ολίσθημα, που ξεπερνά κάθε λογική, και το μόνο που τον απασχολεί είναι η αυταπάτη της παλινόρθωσης. Υπάρχουν άλλωστε και αρκετοί αυλοκόλακες που του ενισχύουν τη χίμαιρα της επιστροφής επί των ερειπίων. Ισως να είναι αυτή η λύση για να μη μάθουμε ποτέ τι επιτέλους αναφέρουν οι εκθέσεις των ελεγκτικών εταιρειών για τη διαχείριση των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ κατά τη θητεία του στην ηγεσία του κόμματος.