Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά.

Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά, ήταν ένα παλιό σύνθημα την εποχή της χαλαρότητας που όλα έμοιαζαν τουλάχιστον ευκολότερα αν και στην πραγματικότητα ήταν δραματικά χειρότερα από σήμερα. Ανάλογο νόημα φαίνεται να προσδίδουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην πρωτοβουλία του πρωθυπουρ­γού για διάλογο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πέρα από τις θεσμικές ελαφρότητες η πολιτική σκοπιμότητα περισσεύει σε αυτή την κίνηση και είναι τόσο φανερή που προκαλεί εύκολα τα αντανακλαστικά και των πλέον καλοπροαίρετων.
Τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας θυμήθηκε τη συναίνεση και τον διάλογο με εκείνους που αποκαλούσε ελαφρά τη καρδία γερμανοτσολιάδες και άλλα εξευτελιστικά όμοια και χειρότερα, είναι αργά για συγκινήσεις. Η εξουσία από μόνη της είναι ικανή να εκθέσει όσους υποτιμούν τα βάρη της και απολαμβάνουν μόνο τις ευκολίες της. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι τώρα που έσφιξαν τα... γάλατα ο πρωθυπουργός επιχειρεί να μεταθέσει το βάρος δύσκολων αποφάσεων στους αντιπάλους του και να εξασφαλίσει τη δική του μακροημέρευση.
Η εκ του πονηρού σκέψη του Μεγάρου Μαξίμου είναι πως ακόμη και αν δεν εξασφαλίσει τη συμφωνία των κομμάτων της αντιπολίτευσης -πράγμα που θεωρείται μάλλον δεδομένο- θα έχει καταφέρει να τους εκθέσει. Αυτή η κοντόφθαλμη ανάλυση ενδεχομένως να δίνει το άλλοθι που αναζητά ο κ. Τσίπρας για τις επόμενες κινήσεις του, αλλά επ' ουδενί δεν του εξασφαλίζει κοινοβουλευτική ή πολιτική ηρεμία εν όψει Ασφαλιστικού και άλλων δυσάρεστων μέτρων που θα λάβει η κυβέρνησή του.
Το πιθανότερο όμως είναι ότι ο πρωθυπουργός δημιουργεί αυτό το σκηνικό περί διαλόγου και δήθεν προσπάθειας ειλικρινούς συνεννόησης των κομμάτων ως φύλλο συκής για να ανοίξει τον δρόμο της διεύρυνσης για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη, που αποτελεί επιλογή του. Γνωρίζει άριστα ότι οι πιθανότητες σύμπλευσης με το ΠΑΣΟΚ είναι ελάχιστες έως μηδενικές ακόμη και στην περίπτωση που το ήθελε (που δεν το θέλει) η Φώφη Γεννηματά, καθώς το άλλοτε κραταιό κίνημα έχει ένα κάποιο στοιχειώδες συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το Ποτάμι ούτε θέλει ούτε μπορεί (παρά τις επιμέρους φωνές) και δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει. Για τη ΝΔ δεν χωρά αμφιβολία ότι η εποχή της αναγκαστικής ανοχής έχει παρέλθει όσο κι αν ταλανίζεται από τα εσωτερικά της προβλήματα που κάποια στιγμή θα ξεπεράσει.
Η συνεννόηση και η συναίνεση ως αποτέλεσμα του πολιτικού διαλόγου είναι πολύτιμα εργαλεία για την πρόοδο της χώρας και τη διασφάλιση της ομαλότητας σε τόσο δύσκολους καιρούς, αλλά δεν νοείται να ευτελίζονται με μικροκομματικά παιχνίδια σαν αυτά που επιχειρεί ο κ. Τσίπρας.