Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Γνώμες που δείχνουν την αξιωματική αντιπολίτευση καθηλωμένη.

Από μια υπεύθυνη αντιπολίτευση που φιλοδοξεί –και μάλιστα «οσονούπω», όπως ισχυρίζονται τα στελέχη της- να κυβερνήσει τη χώρα, το αναμενόμενο είναι να αξιοποιήσει μια τόσο κρίσιμη κοινοβουλευτική διαδικασία για να αποδομήσει άρθρο προς άρθρο και διάταξη προς διάταξη τη συμφωνία με την τρόικα και να αντιπαραβάλει τις εναλλακτικές προτάσεις της για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που ρυθμίζονται με το κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο.

Δυστυχώς, όμως, το προφανές άγχος που, όπως φαίνεται, καταλαμβάνει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν, η μια μετά την άλλη, να διαψεύδουν τις ελπίδες της να κατακτήσει την εξουσία, άκοπα και μόνον από τα λάθη των κυβερνώντων, όπως είχε προεξοφλήσει, αντί να τους οδηγεί σε αναθεώρηση της τακτικής του «ώριμου φρούτου» που ακολουθούν από την επομένη των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, τους κάνει να επιμένουν στην αφελή στρατηγική ότι η κυβέρνηση θα πέσει «εκ των έσω». 

Στην αρχή ήταν οι λαϊκές κινητοποιήσεις που θα ανέτρεπαν την κυβερνητική πολιτική και θα εκφραζόταν με το… σκίσιμο του Μνημονίου στο Σύνταγμα. Μετά ήρθαν οι εκκλήσεις προς τους κυβερνητικούς βουλευτές να καταψηφίσουν τα νομοσχέδια. Στην πρώτη περίπτωση αποκαλύπτεται η αδυναμία να ερμηνευθεί το πραγματικό λαϊκό αίσθημα. Ενώ στη δεύτερη αναδεικνύεται η δυσκολία να εκτιμηθεί το αίσθημα αυτοσυντήρησης των  βουλευτών. 
Το αποτέλεσμα όλων αυτών το είδαμε την Κυριακή τόσο στις λαϊκές κινητοποιήσεις όσο και στην ψήφο των βουλευτών. Πολύ περισσότερο, όμως, το είδαμε στις έρευνες της κοινής γνώμης που δείχνουν την αξιωματική αντιπολίτευση καθηλωμένη. Και, παρά τα σκληρά μνημονιακά μέτρα των τελευταίων είκοσι μηνών, να εμφανίζεται αδύναμη να συσπειρώσει ακόμη και πολίτες που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται.

Τι άλλο, άραγε, από έλλειψη πειστικής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας αποκαλύπτει αυτό; Και ποιος μπορεί να ελπίσει ότι κοινοβουλευτικοί τακτικισμοί με προσχηματικές προτάσεις μομφής μπορούν να καλύψουν το τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας που δείχνει να βαραίνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αναδύεται μέσα από τις κραυγαλέες εσωτερικές προγραμματικές αντιφάσεις και τις αλλοπρόσαλλες επιλογές προσώπων στις αυτοδιοικητικές εκλογές;    

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Τα καλύτερα έπονται.

Φθάσαμε λοιπόν ύστερα από τέσσερα χρόνια κουπί σε μια κάποια ηρεμία και βλέπουμε στεριά, αλλά -φευ- αυτό δεν αρέσει σε ορισμένους που είχαν επενδύσει πολιτικά στην τραγωδία και τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι στεριά αυτό που βλέπουμε αλλά πρόκειται για οφθαλμαπάτη.
Καταλήγουν μάλιστα από ζήλια (ναι, συμβαίνει και αυτό) να διαστρεβλώνουν τα πάντα, ακόμη και τους αυταπόδεικτους αριθμούς. Aλλοτε λένε ότι είναι ψεύτικοι και άλλοτε πως πρόκειται για ψιχία, όπως συνέβη με το πρωτογενές πλεόνασμα και το λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα που θα διανεμηθεί.
Ολα αυτά καταδεικνύουν την κρίση στρατηγικής για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ορισμένα εκ των οποίων «καίγονται» με αυτανάφλεξη σε δημόσια θέα, ενώ υπάρχουν κι άλλα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που, ενώ είχε την ευκαιρία να κυριαρχήσει στο πολιτικό παιχνίδι, με τη στείρα άρνηση και τον χυδαίο λαϊκισμό του έβαλε φρένο στην πορεία του.
Το τέλος της εποχής του μνημονίου δημιουργεί νέα δεδομένα, που ήταν όμως προβλέψιμα και είναι να απορεί κανείς γιατί δεν τα είχαν εκτιμήσει σωστά ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του. Τώρα μάλιστα σε πείσμα της πραγματικότητας, αντί να κάνουν μια ακόμη μεγαλοπρεπή στροφή προς τον ρεαλισμό αναμασούν στερεότυπα και χάνονται σε απεραντολογίες ενώ οι εξελίξεις τους ξεπερνούν.
Η πολιτική, όπως άλλωστε και η... ζωή, κινείται και ανεξαρτήτως των δικών μας προσδοκιών. Αν μάλιστα ο πολιτικός σχεδιασμός στηρίζεται μόνον ή κυρίως στην εκτίμηση της καταστροφής του αντιπάλου, τότε οι εκπλήξεις είναι νομοτέλεια. Σε κάθε περίπτωση πάντως, από τώρα και έως τις διπλές εκλογές του Μαΐου δεν πρόκειται να πλήξουμε. Τα καλύτερα έπονται.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Πόσο αισιόδοξοι για το μέλλον πρέπει να είμαστε μ' όλα αυτά;

Ο μέσος πολίτης να αισθανθεί ένα ευνοϊκότερο κλίμα γι' αυτόν και την οικογένειά του. Και για να γίνει αυτό χρειάζονται πρωτοβουλίες της κυβέρνησης διαφορετικές απ' αυτές που εξαγγέλλονται.
Καθώς κινούνται στο ίδιο κλίμα των μέχρι χθες πολιτικών λιτότητας. Οι δε «απελευθερώσεις» των αγορών και οι μεταρρυθμίσεις υπόσχονται να φέρουν ωφέλιμο αποτέλεσμα στον πολίτη - καταναλωτή, που πάντως μέχρι σήμερα δεν έχει δει... Για παράδειγμα, στην υγεία και στο φάρμακο. Θα μου πείτε, χρειάζεται χρόνος. Δεν αντιλέγουμε να δώσουμε «χρόνο στον... χρόνο», μόνο που η πολιτική συνήθως δεν δίνει χρόνο στην... πολιτική!
Τελικά, πίσω από το... γάλα, το πολυνομοσχέδιο «κρύβει» πολλά σοβαρά θέματα, όπως λ.χ. η μείωση μισθών και συντάξεων και οι κίνδυνοι για το ασφαλιστικό σύστημα (βρίσκεται ήδη σε κακό χάλι) που εμπεριέχει η μείωση των εισφορών προς τα Ταμεία. Από την άλλη μεριά, η επέκταση του θεσμού της ενοικίασης εργαζομένων καταστρέφει θεμελιώδεις αξίες του δικαιώματος εργασίας και της προστασίας του.
Ολα αυτά έχουν υψηλό κοινωνικό κόστος στον μισθό, στις συντάξεις (επικουρικές κ.λπ.) και στην ασφάλεια των εργαζομένων. Ετσι θα γίνει η επανεκκίνηση της οικονομίας;
Και αυτό είναι, άραγε, ένα πολυνομοσχέδιο «σάλπισμα» εξόδου από την κρίση; Προφανώς η έννοια της αισιοδοξίας δεν έχει το ίδιο νόημα για όλους. Οντως, το πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει και ορισμένες θετικές απελευθερώσεις, ή διορθωτικές ρυθμίσεις, αν και ήσσονος σημασίας.
Ομως, το «γενικό πνεύμα» των «απελευθερωτικών ρυθμίσεων» έχει έντονη νεοφιλελεύθερη αντίληψη απορρύθμισης, προς όφελος των «ισχυρών και των μεγάλων» έναντι των «μικρών και των μεσαίων». Λόγου χάρη, αντί να ρυθμίζει και να εξορθολογίζει το επάγγελμα του φαρμακοποιού, το διαλύει... Το ίδιο γίνεται και με την ουσιαστική κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου κ.λπ. Πόσο αισιόδοξοι για το μέλλον πρέπει να είμαστε μ' όλα αυτά;

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Και κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν να το λένε. Γράφοντας έτσι ιστορία.

Οι πολιτικές συγκυρίες, οι προπαγανδιστικές επιδόσεις, η δικαιολογημένη αλλά και σκόπιμα διογκωμένη λαϊκή οργή, αλλά τα γεγονότα δεν είναι σε θέση να τα αλλοιώσουν. Κι αυτό που λένε τα γεγονότα είναι πως αν υπήρξε μηχανισμός στήριξης που μας διέσωσε από τη χρεοκοπία είναι επειδή τον δημιούργησαν το πείσμα και η επιμονή του Γ. Παπανδρέου, πως αν υπήρξε ένα σχέδιο, παρ' όλα τα λάθη και τις ατέλειές του, που μας οδηγεί στην έξοδο είναι επειδή το διαπραγματεύτηκαν και το διασφάλισαν ο Γ. Παπανδρέου και ο Β. Βενιζέλος και πως αν η χώρα δεν βυθίστηκε στην ακυβερνησία και την αναρχία είναι επειδή το καθημαγμένο και λεηλατημένο ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί και στέκεται όρθιο.
Αλλοι θα έπρεπε να κάνουν σήμερα αυτές τις επισημάνσεις. Μόνο που είναι αδύνατον. Σκόρπισαν, βλέπετε. Στάθηκαν όρθιοι στα δύσκολα, αλλά δεν άντεξαν τις επιπτώσεις, αν και τις περίμεναν. Και σκόρπισαν. Αλλοι για να στήσουν μικρομάγαζα, άλλοι για να αναζητήσουν το μέλλον τους σε άλλους κομματικούς σχηματισμούς και κάποιοι, οι λιγότεροι, παρέμειναν στις επάλξεις φροντίζοντας να αποφευχθούν τα απρόοπτα και να συνεχιστεί σταθερά η πορεία που όλοι μαζί είχαν χαράξει.
Κι ευτυχώς έως τώρα συνεχίζεται. Οχι, βέβαια, χάρη σε εκείνα τα κωμικοτραγικά Ζάππεια που είχε προτείνει ο Σαμαράς πριν υποχρεωθεί να αναγνωρίσει τον μονόδρομο της μνημονιακής πολιτικής και να ομολογήσει το λάθος του δηλώνοντας "ουδείς αναμάρτητος", αλλά ούτε και χάρη στις απίθανες ονειρώξεις διαφόρων για γεν και ρούβλια που θα μας προσφέρονταν απλόχερα μόλις θα τα ζητούσαμε.
Η Ελλάδα στέκεται όρθια επειδή κάποιοι αποφάσισαν στα δύσκολα να πουν "παρών". Και κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν να το λένε. Γράφοντας έτσι ιστορία.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Ωρολογιακή βόμβα

Ωρολογιακή βόμβα

Ωρολογιακή βόμβα Το τελευταίο διάστημα καλλιεργείται από την κυβέρνηση η εντύπωση πως η χώρα βγαίνει από την κρίση και ότι έχουν δημιουργηθεί γερά θεμέλια για μια αναπτυξιακή προοπτική. Η εντύπωση αυτή απέχει από την πραγματικότητα. Κάποια βήματα, που όντως έχουν γίνει στο πεδίο της δημοσιονομικής προσαρμογής, παραμένουν μετέωρα. Αλλωστε, το πλεόνασμα το οποίο τόσο διαφημίζεται έχει επιτευχθεί με βαρύτατη φορολόγηση, περικοπές συντάξεων και μισθών, καθώς και απλήρωτες οφειλές του Δημοσίου.
Επιπροσθέτως, τα θεμέλια της οικονομίας παραμένουν πάντα σαθρά. Καταρχήν, οι μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργούσαν νέες δομές σέρνονται. Ο δημόσιος τομέας, παρά τη μείωση προσωπικού, παραμένει αντιπαραγωγικός, πολυδάπανος και δεν αναμορφώνεται εκ θεμελίων. Το κράτος είναι πάντα γραφειοκρατικό, διεφθαρμένο και πελατειακό. Ανεπαρκείς κομματικοί βρίσκονται παντού σε θέσεις-κλειδιά. Ολα αυτά συν ένα χαοτικό φορολογικό σύστημα αποθαρρύνουν τις επενδύσεις και πνίγουν την ανάπτυξη. Τα περισσότερα κεφάλαια που εισρέουν είναι βραχυχρόνια και κερδοσκοπικά.
Η μεταρρυθμιστική αλλεργία συνδέεται άμεσα με ένα παθογενές κομματικό σύστημα, που στο μεδούλι του δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στο κράτος. Αυτή η παθογένεια δεν εμφανίζεται σε χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Κύπρος, που ή βγαίνουν από την οικονομική κρίση ή βάζουν τις βάσεις για μια πραγματική έξοδο από αυτή. Ακόμη και η παγίως πολιτικά ασθενής Ιταλία συνέρχεται και διαμορφώνει συνθήκες συναίνεσης. Οι εταίροι και δανειστές μας αντιλαμβάνονται μια κομβική πραγματικότητα. Οτι το κομματικό σύστημα της χώρας αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της.
Το εγχώριο κομματικό σύστημα είναι πρωταθλητής στην κοινωνική απαξίωση σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Η έκταση της απαξίωσης εντοπίζεται σε τρία επίπεδα: Πρώτον, στα δύο μεγάλα κόμματα που δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη και επιλέγονται ως το μη χείρον. Δεύτερον, στα υπολείμματα της πάλαι ποτέ κραταιάς Κεντροαριστεράς, που προκαλεί οίκτο στην πορεία αφανισμού της. Τρίτον, σε κόμματα διαμαρτυρίας που είναι ή λαϊκίστικα, ή ντροπιαστικά ακραία, ή κούφια πέρα για πέρα. Με αυτό το κομματικό μωσαϊκό παθογένειας, είναι προφανές πως η χώρα διαθέτει μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλιά της, καθώς παλεύει για τη σωτηρία της.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Εως πότε θα επιμένουν κάποιοι στο παραμύθι .

Είναι πολλές οι μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε σε αυτόν τον τόπο και πολλά αυτά που χρωστάμε στα παιδιά μας. Κυρίως, όμως, τους χρωστάμε την αλήθεια. Να τους πούμε για τα καλά μας, αλλά και για τα στραβά μας. Για να μάθουν πως εθνικό είναι το αληθές, όπως ανεπανάληπτα επισήμανε ο εθνικός ποιητής, και όχι η όποια κομματική ή άλλη προπαγάνδα. Εως πότε θα επιμένουν κάποιοι στο παραμύθι ότι για τα δεινά μας φταίνε οι ξένοι που μας φθονούν, μας εκμεταλλεύονται και θέλουν να μας εξαφανίσουν;
Οι ξένοι κάνουν τη δουλειά τους. Φροντίζουν τα συμφέροντά τους. Οπως οφείλει να κάνει κάθε κράτος και θα έπρεπε να κάναμε κι εμείς. Αλλά και η Μικρασιατική Καταστροφή, και ο Εμφύλιος, και η χούντα, και το Κυπριακό δικά μας «επιτεύγματα» υπήρξαν. Εμείς τα αποφασίσαμε, εμείς τα διαπράξαμε. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν είχαμε πολιτευτεί με σύνεση, σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Υπάρχει η άποψη ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα. Αλλά υπάρχει και μια άλλη άποψη που λέει ότι λαοί που δεν διδάχτηκαν από την Ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Εμείς ανήκουμε στη δεύτερη περίπτωση. Κάθε τόσο κάποιοι σε αυτόν τον τόπο που βρίσκονται να διαθέτουν κάποια ισχύ θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να αγνοήσουν τη διαμορφωμένη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό πολιτική και οικονομική πραγματικότητα και να πουλήσουν τρέλα.
Αυτή τη διαχρονική εμπειρία πότε και πώς θα την κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, έτσι ώστε να μη ζήσουν, με τη σειρά τους, τις τρεις ή τέσσερις κρίσεις που αναλογούν σε κάθε γενιά Ελλήνων;

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Oι μισθοί και -κατ’ επέκταση- τα εισοδήματά μας όλο και θα πιέζονται προς τα κάτω.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΙΩΣΗ μισθών, ο μεγαλύτερος αριθμός ανέργων, αφότου ξέσπασε η μαζική κρίση χρέους στην ευρωζώνη, παρουσιάστηκαν στη χώρα μας. Oσοι στην κυβέρνηση πανηγυρίζουν για τo ότι δεν θα χρειαστεί να υπογράψουμε τρίτο μνημόνιο κι επισημαίνουν ότι το δεύτερο τελειώνει, ως ν’ απελευθερωθήκαμε, παραλείπουν σκόπιμα να πουν ότι οι ανωτέρω συνέπειες των μνημονίων και μετά την τυπική λήξη των δεν θα απαλειφθούν. Γιατί, λόγω της διεύρυνσης του πλεονάζοντος πια ανθρώπινου δυναμικού, που θα παρακαλά για εργασία με όποια ανταμοιβή, οι μισθοί και -κατ’ επέκταση- τα εισοδήματά μας όλο και θα πιέζονται προς τα κάτω. Παρασιωπούν επίσης ότι οι νομικές δεσμεύσεις δι’ αυτών των «προγραμμάτων αναδιάρθρωσης» προς αποπληρωμή του χρέους, δι’ εκποιήσεως σχεδόν του συνόλου των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων της χώρας μας σε ιδιώτες μέχρι το 2020, αλλά και μετά ακόμη αν χρειαστεί, θα συνεχίσουν να ισχύουν, ήτοι να παράγουν «μετενέργεια», παρά την τυπική λήξη των μνημονίων. Χώρα όμως που δεν επενδύει στον δημόσιο τομέα της, δεν επιδοτεί και δεν προστατεύει τις επιχειρήσεις της και το παραγωγικό τους δυναμικό και αφήνεται να της αρπάζουν τις κερδοφόρες υποδομές της, καταρρέει. Οσο λοιπόν η μετενέργεια αυτή των μνημονίων θα μας δεσμεύει, τα πράγματα δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Γι’ αυτό και αδυνατεί η κυβέρνηση να μας μεταδώσει ενθουσιασμό, δεν τον συμμεριζόμαστε.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Η φωνή της κοινωνίας είναι ρυθμική.

Η φωνή της κοινωνίας είναι ρυθμική. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ριμάρει, όπως στο «ενωμένος» «ποτέ νικημένος», «ενωμένοι» και «αποφασισμένοι». Επειδή η φωνή της κοινωνίας είναι συμβολική, δεν χρειάζεται για να εκφρασθεί ολόκληρη την κοινωνία. Της φτάνει ένα μέρος της, ακόμη και καμιά εικοσαριά άνθρωποι. Προσοχή όμως. Ενας μόνος του δεν συνιστά κοινωνία όσο δυνατά κι αν φωνάζει. Υπάρχουν περιπτώσεις που η φωνή της κοινωνίας ακούγεται με συνοδεία μουσικής. Εκεί πια μιλάμε για κινητοποιήσεις, οι οποίες, αν και «μαζικές», δεν χάνουν τον συμβολικό τους χαρακτήρα. Το μουσικό ρεπερτόριο που συνοδεύει τη φωνή της κοινωνίας μπορεί σε πολλούς να μοιάζει μονότονο, μιας και παραμένει το ίδιο τα τελευταία σαράντα χρόνια, δείχνει όμως σταθερότητα γούστου και στόχων. Θα είχε ενδιαφέρον πάντως η σχολιασμένη καταγραφή των ασμάτων που συνοδεύουν τη φωνή της κοινωνίας, όποτε αυτή θέλει να εκφρασθεί.

Η φωνή της κοινωνίας, για να εκφρασθεί, ακολουθεί ένα αυστηρά προσδιορισμένο τυπικό. Τόσο προσδιορισμένο, που θυμίζει ορθόδοξη λειτουργία με την επαναληπτικότητα που το διακρίνει και τη γενναιόδωρη χρήση των συμβολισμών. Αυτή η σχέση με το ορθόδοξο τυπικό είναι μια βαθιά πολιτισμική παράμετρος, χωρίς την οποία κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει τη φωνή της ελληνικής κοινωνίας. Το τυπικό περιλαμβάνει συγκέντρωση των ατόμων που θα συμβολίσουν την κοινωνία συνήθως στο πεζοδρόμιο, ανάρτηση πανό και δοκιμή των πρώτων φωνητικών, της έντασης, του ρυθμού και της ρίμας. Οταν μπροστά στο δείγμα της κοινωνίας παραταχθεί το δείγμα του κράτους, οι αστυνομικοί, ακολουθεί το κεφάλαιο των διαπραγματεύσεων. Συνήθως κάποιος από τους συγκεντρωμένους συνομιλεί με τον υπεύθυνο αξιωματικό, απαιτεί να τους επιτραπεί να κατέβουν στο οδόστρωμα, διότι σε μια δημοκρατία το δικαίωμα της διαμαρτυρίας είναι ιερό, ο αξιωματικός απαντά ότι και το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας είναι εξίσου ιερό, εξάλλου έχει εντολές, οι τόνοι ανεβαίνουν, ο εκπρόσωπος της κοινωνίας ανάβει τσιγάρο συγχυσμένος και χειρονομεί ώσπου η ομάδα που συμβολίζει την κοινωνία κατεβαίνει στο οδόστρωμα και οι αστυνομικοί αναγκάζονται να διακόψουν την κυκλοφορία.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Όλοι είναι πλέον υποψιασμένοι...

Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά τέσσερα χρόνια μετά που υπάρχει μια βάσιμη ελπίδα ότι αλλάζει η φορά των πραγμάτων στον τόπο και πως τώρα μπορεί να υπάρξουν ευκαιρίες για επιστροφή σε τροχιά ανάπτυξης με τις ευεργετικές επιπτώσεις στην οικονομία και στην κοινωνία.
Αυτή η αισιόδοξη προοπτική φαίνεται πως ενοχλεί εκείνους που έχουν επενδύσει πολιτικά, και όχι μόνον, στην καταστροφή. Επειδή δεν τους βγαίνει το σενάριο, αντί να το... σκίσουν και να πάνε παρακάτω, αρχίζουν να αμφισβητούν τους αριθμούς, ενίοτε με αστειότητες που τους εκθέτουν, λες και η αισιοδοξία είναι ντροπή. Φθάνουν μάλιστα στο σημείο να λοιδορούν και την απόδοση μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος σε περίπου ένα εκατομμύριο οικογένειες οι οποίες προφανώς και το έχουν ανάγκη.
Οι εκπρόσωποι μιας αταίριαστης «αριστεροδεξιάς» αντιπολίτευσης που είχε χτίσει όλη της τη στρατηγική στη βάση του μνημονίου δείχνει αμηχανία τώρα που τελειώνει αυτή η περιπέτεια και η χώρα θα έχει περισσότερες δυνατότητες να αποφασίζει με μεγαλύτερη ευελιξία τις πολιτικές της. Προφανώς και η εποπτεία από τις ευρωπαϊκές δομές θα υπάρχει και θα είναι αυστηρή, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις χώρες, ακόμη και σε αυτή την Γαλλία..
Η λαϊκιστική αντιπολίτευση, που χαρακτηρίζει δυστυχώς ένα ευρύ φάσμα κομμάτων και πολιτικών προσώπων, αντί να ασχοληθεί με την επεξεργασία νέων θέσεων και προτάσεων για τη μετά τα μνημόνια εποχή, σε πρώτη φάση προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν είναι αυτή η πραγματικότητα και σε δεύτερη πως η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη. Το... κακό με την αλήθεια είναι ότι αργά ή γρήγορα εκδικείται όσους τη διαστρεβλώνουν και την αμφισβητούν.
Φαίνεται όμως ότι αυτή η ευκολία της ισοπέδωσης δεν εστιάζεται μόνον στην αντιπολίτευση, αλλά και σε ορισμένους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας που κάνουν φασαρία και απειλούν να κάνουν ζημιά διά ασήμαντον αφορμήν. Η δήθεν ευαισθησία για το γάλα αποτελεί πρόσχημα για τους συνήθεις βουλευτές που εξασφαλίζουν το πινάκιο δημοσιότητας λίγο πριν από κάθε ψηφοφορία στη Βουλή.
Υπάρχουν και ορισμένοι που δείχνουν να διαπραγματεύονται στο παρασκήνιο για τις ρυθμίσεις που αφορούν στις τράπεζες, τις οποίες κατέστρεψαν οι ίδιοι με τις επιλογές τους προ διετίας και τώρα εκβιάζουν ζητώντας ανταλλάγματα. Η εποχή της χαλαρότητας και της ασυλίας ακόμη και για πρίγκιπες έχει παρέλθει, όλοι είναι πλέον υποψιασμένοι...

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Μιλάνε με έναν ξύλινο, καταγγελτικό και ξεπερασμένο λόγο.

Δημιουργείται στα μεγάλα κόμματα μια αβεβαιότητα. Κι όμως οι δημοσκοπήσεις είναι περίπου σταθερές. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για τα κόμματα και τις εκλογές. Είναι που δεν συγκινούνται από τα κόμματα, τα κομματίδια, τις ομάδες, τις κινήσεις, τους ομίλους που οι ίδιοι και οι ίδιοι επαγγελματίες της πολιτικής ιδρύουν παίζοντας τον ρόλο του σωτήρα.
Είναι που ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός και δεν αφήνει περιθώρια πραγματικής συμμετοχής στην κοινωνία όπου προ πολλού έχει κοπεί ο ιστός που την ενώνει, που σημαίνει παραμερίζει η ανθρώπινη συμπεριφορά της συνύπαρξης και μεγαλώνει ο καιροσκοπισμός, ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός και το ποιος θα προλάβει να φάει τον άλλο. Ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δυστυχώς έτσι λειτουργεί και οι συγκυβερνώντες σπρώχνουν με την ελεγχόμενη πολιτική τους από τους τροϊκανούς προς αυτή την κατεύθυνση. Τα 500 εκατομμύρια του πλεονάσματος θα ρίξουν λάδι στο καυτό πρόβλημα της απασχόλησης με την «αναλογική» μοιρασιά στους αδύναμους που θα λάβουν το φιλοδώρημα, γιατί περί φιλοδωρήματος πρόκειται και μάλιστα εφάπαξ.
Πέρα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καμία παραγωγική ανάπτυξη δεν παρατηρείται. Κάθε κόμμα και κομματίδιο με τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα πνίγονται μέσα στις γενικότητές τους, μέσα στις αοριστίες, στις αντιφάσεις, στις λαϊκίστικες προτάσεις, απ' όλα έχει ο μπαξές, επιτείνοντας τη σύγχυση. Δεν είναι τυχαίο που οι αναποφάσιστοι είναι το μεγαλύτερο κόμμα (41%) και στις δημοσκοπήσεις ένα πολύ μεγάλο ποσοστό δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται ούτε τη ΝΔ ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα συμπληρώσουν το γενικότερο κλίμα με τους κομματικούς υποψήφιους, που δηλώνουν ανεξάρτητοι. Δυστυχώς η απαξίωση των κομμάτων και των πολιτικών οδηγεί στην απαξίωση της πολιτικής και στην έκπτωση της δημοκρατίας.
Η συνολική Αριστερά δεν εμπνέει, δεν πείθει. Πολλά στελέχη «προβεβλημένα», βγαίνουν στα πρωινάδικα και προκαλούν μεγαλύτερη σύγχυση καθότι μιλάνε με έναν ξύλινο, καταγγελτικό και ξεπερασμένο λόγο. Το πρόβλημα είναι να μη γίνει η Αριστερά το συμπλήρωμα του συστήματος. Πού βρίσκονται οι νέοι που πάνω από 60% είναι άνεργοι και γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους; Οταν η Αριστερά δεν αγγίζει τους νέους, δεν μπορεί να δημιουργηθεί κίνημα ανατροπής και ρήξης.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Σε αυτήν τη χώρα πολλά μπορούν να σου συμβούν.

Σε αυτήν τη χώρα πολλά μπορούν να σου συμβούν, μπορείς να τα τινάξεις από πείνα ή τσαντίλα, αλλά να πλήξεις αποκλείεται. Μόλις αρχίσαμε να πλησιάζουμε σε μια στοιχειώδη έννοια κανονικότητας, καθώς το κακόγουστο αστείο του ΣΥΡΙΖΑ «ταβάνωσε» χωρίς να πλησιάσει καν τη νίκη, άρχισε το πολιτικό σκηνικό να μας προσφέρει νέες συγκινήσεις. Ξεκινώντας με τους «σιτεμένους» 58, καταλήξαμε με μια ροζιασμένη Ελιά με χίλιες κοντοστούπικες παραφυάδες, έναν ξεδοντιασμένο τρίτο πόλο υπερηλίκων «αριστερών λάιτ», ένα παζλ δεξιών του «τίποτα» και τα αιώνια φαντάσματα του Κρεμλίνου σε ελληνικό ριμέικ.
Ολα αυτά σε ένα θεατρικό έργο όπου υπάρχουν ηθοποιοί, κομπάρσοι, τεχνικοί, σκηνοθέτες, ακόμη και παραγωγοί, αλλά δεν υπάρχουν θεατές. Η «Φωλιά του Κούκου», η «Αυλή με τις Τρελές», το ελληνικό πολιτικό καλειδοσκόπιο σε νέες περιπέτειες, αλλά αυτήν τη φορά χωρίς ακροατήριο. Οι δημοσκοπήσεις τρελάθηκαν, γιατί κανείς δεν απαντά και αν το κάνουν είναι για πλάκα. Το σύνολο όσων δηλώνουν κάποια προτίμηση είναι μάλλον μικρότερο από όσους δεν απαντούν. Οχι φανερός νικητής δεν διαφαίνεται, αλλά ούτε πιθανά συλλογικά σχήματα. Το «αφεντικό τρελάθηκε». Οι πολίτες-θεατές της χώρας που γνώρισε την ταχύτερη και βαθύτερη ύφεση στη σύγχρονη ιστορία δεν έχουν όρεξη για άλλα αστεία. Κυρίως δεν έχουν όρεξη όχι να δουν, ούτε να ακούσουν όσους τους θυμίζουν το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων δεκαετιών.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας για να δούμε επιτέλους φως στο τούνελ .

Είναι ένα θετικό βήμα για την έξοδο της χώρας από την κρίση, που ανοίγει και το δρόμο για μια πιο μακρόχρονη διευθέτηση του χρέους, που επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό χάρις στις τεράστιες θυσίες που υπέστησαν οι έλληνες πολίτες.Έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας για να δούμε επιτέλους φως στο τούνελ, αλλά δεν μπορούμε από την άλλη πλευρά, όπως κάνει η αντιπολίτευση να υποβαθμίζουμε και να ακυρώνουμε τη σημασία της.

Ο πολιτικός ανταγωνισμός, ιδιαίτερα σε μια χώρα που επί πέντε σχεδόν χρόνια μαστίζεται από την κρίση δεν μπορεί να έχει ως πρώτιστο στόχο το στενό κομματικό συμφέρον, αλλά το γενικότερο συμφέρον της χώρας. Οι όποιες θετικές εξελίξεις είναι προς το συμφέρον όλων των πολιτών και όχι της εκάστοτε κομματικής πελατείας.

Η επιπόλαιη και ισοπεδωτική κριτική δεν ωφελεί κανέναν και κυρίως δεν βοηθά να ανακτήσει η χώρα τη χαμένη αξιοπιστία της. Την ώρα που ακόμα και  οι κερδοσκόποι των διεθνών αγορών, θεωρούν ότι η χώρα έχει αρχίσει τουλάχιστον να γυρίζει σελίδα, δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να υποτιμούμε το βάρος των προσπαθειών και των θυσιών μας. 

Περισσότερη ψυχραιμία λοιπόν και λιγότερη καταστροφολογία. Η έξοδος από την κρίση είναι υπόθεση που μας αφορά όλους και δεν συμφέρει κανένα να γίνεται βορά στο προεκλογικό παιγνίδι.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Μεγάλες θυσίες των πολιτών, για ικανοποίηση κομματικών αναγκών.

Η ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα εκείνα τα τμήματα της που έχουν υποστεί τις  μεγαλύτερες θυσίες από την κρίση δεν μπορούν να ανεχθούν την κατασπατάληση πολύτιμων πόρων, όπως είναι το πλεόνασμα που επιτεύχθηκε με μεγάλες θυσίες των πολιτών, για ικανοποίηση κομματικών αναγκών.

Η μάχη που έδωσε η κυβέρνηση για να πετύχει τη διανομή μέρους του πλεονάσματος, για να έχει αποτελέσματα πρέπει να συνοδευτεί με αυστηρά και κυρίως δίκαια κοινωνικά κριτήρια. Οι παροχές που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός πρέπει να κατευθυνθούν στους πολίτες που πραγματικά έχουν ανάγκη, που αγωνίζονται καθημερινά να επιβιώσουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες.

Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες που βιώνουν την ανασφάλεια, που ζουν πραγματικά στην ανέχεια, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Αυτοί πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο στις όποιες ενισχύσεις  καταλήξει να δώσει η κυβέρνηση. Σε αυτούς οφείλουν οι κυβερνώντες να δώσουν μια ελάχιστη έστω ελπίδα, ότι κάτι αλλάζει επιτέλους, ότι οι θυσίες που έχουν υποστεί αναγνωρίζονται.

Και η κοινωνία και η πολιτική μας ζωή έχουν ανάγκη να τονωθεί και να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη που είχε πληγεί βαρύτατα από πράξεις και παραλείψεις του παρελθόντος. Η κυβέρνηση έχει τώρα μια ευκαιρία στα χέρια της για να διορθώσει τις κοινωνικές αδικίες, που ας μην το ξεχνάμε, εξέθρεψαν σε μεγάλο βαθμό, την απαξία προς την πολιτική και τους πολιτικούς.  Ας μην την αφήσει να πάει χαμένη.

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Η υπόθεση δεν αφορά μόνον την κυβέρνηση, αλλά είναι θέμα των παραγόντων της αγοράς.

Ενώ όλα έμοιαζαν απελπιστικά, ο χειμώνας ήταν ήπιος και με ελάχιστες εξαιρέσεις βοήθησε στη διατήρηση καλής διάθεσης παρά τις αντιξοότητες και τη μαυρίλα. Η άνοιξη μάλιστα ήρθε ταχύτερα και τα καλά νέα στον τουρισμό δίνουν μία ακόμη ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξουμε πορεία με μεγαλύτερη ταχύτητα από εκείνη που περίμεναν ακόμη και οι πλέον αισιόδοξοι.
Το μοναδικό κλίμα είναι προφανώς το συγκριτικό πλεονέκτημα αυτού του τόπου για να διεκδικήσει με αξιώσεις ένα μεγαλύτερο μερίδιο από τη διεθνή τουριστική βιομηχανία, αρκεί να μη μείνει στην παραδοσιακή νοοτροπία. Το μεγάλο στοίχημα είναι η μεταμόρφωση των επιχειρηματικών σχεδίων, ώστε να διευρυνθεί η τουριστική σεζόν, αλλά και να αναβαθμισθεί το παρεχόμενο προϊόν. Δεν νοείται ασφαλώς να εγκαταλειφθούν οι παραδοσιακοί τροφοδότες της ελληνικής αγοράς, αλλά πρέπει να δοθεί βάρος και νέα στρατηγική στις ραγδαία αναπτυσσόμενες αγορές που παράγουν κάθε χρόνο μερικά εκατομμύρια νέους πλούσιους που διψούν για διακοπές στην Ελλάδα.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα νέων και παλιότερων επιχειρηματιών στον εν λόγω κλάδο που κάνουν θαύματα, αλλά μόνοι μπορούν να κάνουν ελάχιστα αν δεν εγκαταλειφθούν νοοτροπίες και πρακτικές της αρπαχτής, που συνοδεύουν συχνά τις προσπάθειες για την τόνωση της αγοράς. Τα μηνύματα είναι θετικά, αλλά, αν δεν σχεδιασθεί μια πολιτική με ορίζοντα και βάθος που θα κάνει ελκυστικό σε βάθος χρόνου το τουριστικό προϊόν, απλώς θα έχουμε εκμεταλλευθεί την αστάθεια που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, χωρίς να οικοδομήσουμε σχέσεις για το μέλλον. Η υπόθεση δεν αφορά μόνον την κυβέρνηση, αλλά είναι πρωτίστως θέμα των παραγόντων της αγοράς να τολμήσουν, ξεπερνώντας (ορισμένοι εξ αυτών) τα στενά συντεχνιακά τους συμφέροντα, που συχνά τους εκθέτουν, τόσο οι... ανίερες σχέσεις με την τρόικα όσο και οι ειδικές αναφορές τους σε απαιτήσεις σε βάρος των εργαζομένων στον κλάδο.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Και αυτό γιατί ουδέποτε σ’ αυτόν τον τόπο έγινε ένας σωστός προγραμματισμός.

Πηγαινοέρχονται χιλιάδες βιογραφικά από εταιρεία σε εταιρεία άνευ λόγου, αιτίας και φυσικά αποδοχής. Και αυτό γιατί ουδέποτε σ’ αυτόν τον τόπο έγινε ένας σωστός προγραμματισμός των αναγκών της χώρας ανά ειδικότητα ώστε στη συνέχεια να ανοίξουν οι σχολές και οι θέσεις φοιτητών. Η λογική που επικρατούσε πάντα (λογική δεν τη λες) ήταν «βάλ’ τους όλους μέσα να είναι ικανοποιημένοι -τοπικές κοινωνίες, οικογένειες και φοιτητές- και μετά βλέπουμε». Και δυστυχώς, ήρθε το «μετά» και αυτό που βλέπουμε μόνο λύπη μάς προξενεί.
Οι δουλειές που υπάρχουν ακόμα και μέσα στην κρίση κρίνονται παρακατιανές για έναν πτυχιούχο ή απαιτούν άλλου τύπου εξειδίκευση από αυτή που έχει προσφερθεί σε χιλιάδες νέους αφειδώς. Ετσι, κανείς δεν καταδέχεται να πάει για μεροκάματο στις αγροτικές εργασίες. 

Και πώς να πας αν είσαι πτυχιούχος της Θεατρολογίας ή της Νομικής! Overqualified για τις προσφερόμενες θέσεις και χιλιάδες ακόμα Ελληνες με όνειρα στον μακρύ κατάλογο των ανέργων. Και γι’ αυτή την κατάσταση που δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση, αλλά είναι αποτέλεσμα της φαυλότητας του πολιτικού συστήματος, δεν μιλάει κανείς.

Κανείς δεν πρόκειται να αναλάβει την ευθύνη που κάψαμε το μέλλον σε δύο γενιές Ελλήνων, μεγαλώνοντάς τους με λάθος πρότυπα και φρούδες ελπίδες. Ούτε θα ζητήσει κανείς λογαριασμό για το δημόσιο χρήμα που δαπανήθηκε για σπουδές χωρίς αντίκρισμα και σύνδεση με την αγορά εργασίας, αλλά και τις οικογενειακές αποταμιεύσεις που επενδύθηκαν στο μέλλον των παιδιών τους.

Αμολημένοι όλοι σ’ αυτή την εργασιακή Σαχάρα, νέοι άπειροι, νέοι με κάποια εμπειρία, μεσήλικες και κάποιοι άλλοι λίγο πριν από τη σύνταξη, δεν έχουν πια να περιμένουν τίποτα. Γιατί, ακόμα κι αν γίνουν κάποιες επενδύσεις και ανοίξουν νέες δουλειές, αυτές θα έχουν να κάνουν είτε με υψηλή ειδίκευση σε νέες τεχνολογίες και υπηρεσίες είτε σε ανειδίκευτο εργατικό προσωπικό. Και φυσικά, με τους μνημονιακούς μισθούς.

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Και η κοινωνία, λιανισμένη είναι.

Τα κόμματα που πλήρωσαν βαριά είναι τα δύο που διαχειρίστηκαν την κρίση, την οποία άλλωστε τα ίδια σε μεγάλο βαθμό προκάλεσαν, με τη σπάταλη πελατειακή πολιτεία τους. Για τα κόμματα αυτά θα μπορούσε κανείς να προσφύγει στον Ντοστογιέφσκι και να χρησιμοποιήσει με ερμηνευτική πρόθεση και ίσως με μια δόση υπερβολής τον τίτλο του «Εγκλημα και τιμωρία»: Πληρώνουν –όχι «υπέρογκα», όπως παραπονιέται συνεχώς ο κ. Βενιζέλος, αλλά όσο αξίζει στην ασυνέπειά τους– την ανευθυνότητα, την άνευ σχεδίων αλλά και αρχών διακυβέρνησή τους: Αυτοδιαψεύστηκαν, δεδομένου ότι άλλες ήταν οι προκαλπικές δεσμεύσεις τους (ποιος θυμάται πια τα «Ζάππεια 1, 2» κτλ.)· ανέχτηκαν να κυβερνούν καθ’ υπαγόρευση και υπό επιτήρηση· παρακολούθησαν σχεδόν αδιάφοροι και πάντως χωρίς σοβαρές αντιδράσεις τον κατεδαφιστικό χλευασμό του τόπου τους και του λαού του από ξένους ηγέτες και μίντια-καλλιεργητές ενός παιδαριώδους και προσβλητικού λαϊκισμού· συγκατένευσαν στην απαλλοτρίωση τμήματος της εθνικής κυριαρχίας (οι ίδιοι το έχουν επανειλημμένα ομολογήσει, με τηλεοπτική θλίψη). Και παρά τα εξουθενωτικά μέτρα που έλαβαν, τα οποία τσάκισαν την οικονομική και κοινωνική ραχοκοκαλιά της χώρας, κατάφεραν να πολλαπλασιαστούν ιλιγγιωδώς οι άνεργοι (μα πού να πήγε εκείνο το «καμία οικογένεια με δύο άνεργους» του κ. Παπανδρέου), να πληθύνουν τα λουκέτα, να βαθύνει η ύφεση, να καταντήσει φάντασμα το κοινωνικό κράτος, να απαξιωθεί οτιδήποτε δημόσιο, υλικό και άυλο. Και να ανατεθεί η καθημερινή υπεράσπιση όλων αυτών στον θλιβερό κ. Γεωργιάδη και στον αναιτίως σίγουρο για το μέγεθός του κ. Βορίδη. Δύο κεντροδεξιούς από κούνια.

Αυτοί λοιπόν που από τηλεοπτική και πάλι συμπόνια δηλώνουν ότι συμπάσχουν και ότι υποκλίνονται στον λαό τιμώντας το θυσιαστικό του φρόνημα, και ταυτόχρονα βεβαιώνουν ότι έχουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν την ολονέν διαβρωτικότερη «εθνική κατάθλιψη», κατόρθωσαν να παγιωθεί η απογοήτευση. Μια απογοήτευση που στους πιο αδύναμους κοινωνικούς χώρους έλαβε τα γνωρίσματα της απόγνωσης και αποτυπώνεται και στο αστυνομικό δελτίο, όταν η αυτοκτονία δηλώνεται σαν αυτοκτονία και όχι σαν ατύχημα, για λόγους κοινωνικούς και εκκλησιαστικούς. Αυτά όμως είναι «λαϊκισμός». Και μάλλον περιττός. Αφού έτσι κι αλλιώς υπήρξε τιμωρία, αποτυπωμένη στα δημοσκοπικά ποσοστά. Αλλά και στη (συνεχιζόμενη) φυγή βουλευτών και στελεχών των δύο συγκυβερνητικών κομμάτων, που απέδρασαν προς τα δεξιά, τα ακροδεξιά, τα κεντροδεξιά ή τα κεντροαριστερά για να συμπήξουν νέο κόμμα. Ετσι, μέσα σε δυο–τρία χρόνια προστέθηκε μια ντουζίνα άδεια ονόματα–κόμματα στην κονιορτοποιημένη πολιτική γεωγραφία. «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω», θα έλεγαν οι πολιτικοί. Γιατί και η κοινωνία, λιανισμένη είναι.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Ένας Θεός ξέρει τι θα κάνουμε έτσι και μας λασκάρουν τα λουριά.

 Γι' αυτό και πριν αρχίσουμε να βρίζουμε και να μιλάμε για συνωμοσίες και άλλα τέτοια, καλό θα είναι να αναρωτηθούμε μήπως κι έχουν δίκιο, γιατί με τα μυαλά που κουβαλάμε ένας Θεός ξέρει τι θα κάνουμε έτσι και μας λασκάρουν τα λουριά.
Κι ας ξεκινήσουμε από τους Συριζαίους που φιλοδοξούν να γίνουν βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη. Τους ακούς να διαλαλούν τι θα κάνουν όταν έρθουν στην εξουσία κι αναρωτιέσαι πώς γίνεται να αμφισβητούν το πρωτογενές πλεόνασμα, τη στιγμή που η εκπλήρωση των υποσχέσεών τους συνεπάγεται εξαιρετική δημοσιονομική άνεση. Μόλις προχθές ο Λαφαζάνης επαναβεβαίωσε ότι θα επαναφέρουν στο Δημόσιο όλους τους απομακρυνθέντες, ακόμη και όσους είχαν παρανομήσει.
Και βλέπεις και την κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία να συμπεριφέρεται σαν να διαθέτει αυτοδυναμία και ρητή εντολή του εκλογικού σώματος να επαναφέρει τη χώρα στην κωμικοτραγική κατάσταση της καραμανλικής 6ετίας, μοιράζοντας χρήμα και οφίτσια σε όποιους και όσους οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάντια της.
Αλλά εδώ που τα λέμε δεν είναι μόνο οι ξένοι που δεν τους εμπιστεύονται. Είμαστε κι όλοι εμείς, οι ψηφοφόροι, που δεν τους παίρνουμε στα σοβαρά, όπως αποδεικνύεται από τη δημοσκοπική πορεία τους από το 2012 και μετά. Οταν τα κόμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν καθηλωμένα γύρω στο 20% και κανένα δεν δείχνει ικανό να αποκτήσει τη δυναμική εκείνη που θα διαμορφώσει την εντύπωση ότι το εκλογικό σώμα εμπιστεύεται σε αυτά τη μελλοντική πορεία της χώρας, τότε είναι προφανές πως ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.
Ας μην τα βάζουμε, λοιπόν, με τους ξένους, οι οποίοι στο κάτω κάτω έχουν κι έναν λόγο παραπάνω να μη μας εμπιστεύονται. Εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα. Οι πολιτικοί με τον τρόπο που πολιτεύονται και εμείς με τη δυσπιστία που τους περιβάλλουμε. Απλά πράγματα.  (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Επί της ουσίας φαίνεται ότι δεν γίνεται τίποτε.

Επί χρόνια συζητάμε  για τη μεταρρύθμιση του κράτους, για τη μείωση της γραφειοκρατίας, για απλοποίηση των διαδικασιών, αλλά επί της ουσίας φαίνεται ότι δεν γίνεται τίποτε. Νόμοι ψηφίζονται, αποφάσεις βγαίνουν, αλλά το τέρας της γραφειοκρατίας παραμένει αλώβητο όπως φαίνεται.

Όσες επιφυλάξεις κι αν υπάρχουν για την ηθική ακεραιότητα αυτών που ασκούν εξουσία, η καθιέρωση αλλεπάλληλων γραφειοκρατικών στρωμάτων για την προστασία, υποτίθεται, του δημοσίου συμφέροντος, καταντά στο τέλος να προκαλεί πολύ μεγαλύτερες απώλειες χρημάτων, με τέτοια κατασπατάληση ανθρώπινων πορων. Υπάλληλοι που θα μπορούσαν να απασχολούνται δημιουργικά σε άλλες θέσεις,εξαντλούνται στο μάζεμα υπογραφών, ή στην ταλαιπωρία των πολιτών. Το έχουμε ζήσει όλοι μας, όταν αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία.

Αν δεν εξοντώσουμε όμως αυτό το γραφειοκρατικό τέρας δεν πάμε πουθενά. Ποιος έλληνας και πολύ περισσότερο ξένος θα επενδύσει στη χώρα μας, όταν ξέρει ότι  για να φτάσει κάποια στιγμή να λειτουργήσει η όποια επιχείρηση, πρέπει να υποστεί πρώτα τα πάνδεινα, να ξοδέψει χρόνο και χρήμα για να ξεπεράσει το βάλτο της γραφειοκρατίας.

Ας βρεθεί λοιπόν επιτέλους ένας υπουργός που θα αποφασίσει, ακόμα και με προσωπικό κόστος, αντί να ψηφίζει νέους νόμους να καταργεί  τις ρυθμίσεις που επί δεκαετίες συσσωρεύονται, για ιδιοτελείς και  ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους και να κάνει τη ζωή όλων μας πιο εύκολη. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψει την Αμερική. Αρκεί να επενδύσει στην κοινή λογική και τις εμπειρίες άλλων χωρών, που έχουν λύσει παρόμοια προβλήματα εδώ και δεκαετίες.

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Ξαφνικά φάνηκε η γύμνια του «παλιού».

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, επείγει η συνειδητοποίηση του απείρως σημαντικότερου προβλήματος, του οικονομικού. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει με έναν στους τρεις πολίτες άνεργο και τον μισό πληθυσμό ανασφάλιστο στο κατώφλι της φτώχειας. Οσο και αν πολλοί «ανατριχιάζουν», τώρα δεν είναι η ώρα της «πολιτικής» αλλά της παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης. Ειδικά όταν «πολιτική» στην Ελλάδα σημαίνει το «δίκιο του εργάτη» που, ακόμη και χθες, διώχνει αυτούς που ήλθαν να επενδύσουν στα αεροδρόμια.
Ολοι όσοι κυβέρνησαν όπως το έκαναν μετά τη Μεταπολίτευση, με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν χάσει το «ηθικό δικαίωμα» να ζητούν την ψήφο μας. Αυτό είναι άδικο για ανθρώπους που μέσα στον βόρβορο του κομματισμού και της ηθικής κατάπτωσης προσπάθησαν, λόγω ατομικής συγκρότησης, να προσφέρουν, αλλά είναι ακόμη πιο άδικη η δυστυχία που βιώνει η κοινωνία σήμερα. Σημειολογικά, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, λόγω υπερβολικής τοξικότητας, δεν προσφέρονται για ανακύκλωση αλλά για «υγειονομική ταφή».
Πρώτα οι «58» έκαναν το πρώτο βήμα σύνθεσης για το «καινούργιο». Ατελές, γιατί οι ίδιοι δεν μπορούσαν, αλλά και άστοχο γιατί είχε μόνο ιδεολογικό και, μάλιστα, κεντροαριστερό πολιτικό χαρακτήρα. Ανοιξαν, όμως, πηγές από όπου ξεπήδησε ένα «ποτάμι». Ξαφνικά φάνηκε η γύμνια του «παλιού», που αμέσως παρασύρθηκε από το απόλυτο αντίθετό του, το πολιτικό «τίποτα» που έγινε το πραγματικό γεγονός.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Το ερώτημα πάντα είναι τι θα καταφέρουμε...

Από τον διπολισμό δύο κομμάτων που ήταν εναλλακτική λύση το ένα στο άλλο, βρεθήκαμε σε μια κατάσταση περιορισμένης ευθύνης δύο πόλων που αδυνατούν να συσπειρώσουν δυνάμεις γύρω τους. Οι διασπαστικές κινήσεις είναι περισσότερες και εντονότερες από τις ενωτικές! Φταίει η συνήθεια και ο τρόπος.
Τα κόμματα, σαν άθροισμα ομαδοποιήσεων γύρω από στελέχη, χωρίς εσωτερικές λειτουργίες, όταν σταματήσει η δυνατότητα ανταπόδοσης, χάνουν τη διασύνδεσή τους με την κοινωνία και τους πολίτες.
Η εκδίκηση του πελάτη... Αφού δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα, δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα! Αλλωστε, μόνο αυτά που κλείνουν κρυφά το μάτι ελπίζουν στην ανταποδοτική λειτουργία. Αλλά και πάλι ο πολίτης είναι σκεπτικός και υποψιασμένος.
Σε κρίση λοιπόν το κομματικό σύστημα. Αλλά αυτό προκαλεί κρίση αντιπροσώπευσης, κρίση των θεσμών, κρίση των πολιτικών. Χωρίς ισχυρούς θεσμούς, χωρίς αντιπροσωπευτική λειτουργία, χωρίς εμπιστοσύνη στις πολιτικές που ψηφίζονται και εφαρμόζονται, δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα!
Ετσι ο καθένας νομοθετεί για τον εαυτό του. Θέλει να εφαρμοστεί ο νόμος του. Ακόμη ευτυχώς δεν έχει μεταμορφωθεί σε δύναμη τάξης για να τον εφαρμόσει αυτός. Είναι το επόμενο βήμα της απαξίας της πολιτικής, που θα το δούμε πιθανόν να συμβαίνει.
Ολα αυτά μπορεί να φαίνονται ζοφερά. Μπορεί να τα ξεπεράσουμε; Χρειαζόμαστε κόμματα που λειτουργούν, που παράγουν πολιτική και μπορούν να περιγράψουν προοπτική. Μακριά από ρητορείες και φρούδες ελπίδες.
Γιατί χορτάσαμε με λανθασμένες μεροληπτικές πολιτικές κάθε φορά που λασκάρουν τα περιοριστικά μέτρα. Γιατί χορτάσαμε με την επίκληση του παραδείσου των χαμένων δανεικών. Θα τα καταφέρουμε: Το ερώτημα πάντα είναι τι θα καταφέρουμε...

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Αυτή η μαζική καταστροφή ανθρώπων πρέπει να ανασχεθεί.

Οι εν αδυναμία μικρομεσαίοι οδηγούνται στη χρεοκοπία, αλλά δεν μένουν απλώς στον δρόμο, χωρίς δουλειά· επιπλέον απειλούνται με κατασχέσεις της περιουσίας τους και απώλεια της ελευθερίας τους. Ακόμη κι αν αποφύγουν την κατάσχεση ή τη φυλακή, θα χάσουν οριστικά τη σύνταξή τους, για την οποία πλήρωναν εισφορές είκοσι, είκοσι πέντε, τριάντα χρόνια. Εμποροι και επιχειρηματίες πενήντα και εξήντα χρόνων, νοικοκυραίοι και συνεπείς σε όλη τους την πορεία, μετά τέσσερα χρόνια κρίσης και αναδουλειάς, βλέπουν να χάνονται οι κόποι ολόκληρης ζωής και να απειλούνται με έσχατη ένδεια και αναξιοπρέπεια.

Αυτή η μαζική καταστροφή ανθρώπων πρέπει να ανασχεθεί. Να δοθεί μια περίοδος χάριτος, να κεφαλαιοποιηθούν τα παλιά χρέη, να δοθούν πολλές δόσεις όπως στη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, να μπορούν οι εν αδυναμία έμποροι να μπουν στην κατώτατη κλίμακα εισφορών για ένα διάστημα. Προτάσεις έχουν υποβληθεί πολλές, ώστε και η κοινωνική κρίση να αμβλυνθεί και το κράτος να εισπράττει κάτι.

Αν χρεοκοπήσουν μαζικά οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, κατασχεθούν οι περιουσίες τους και στερηθούν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, όπως η περίθαλψη και η σύνταξη, ποιο θα είναι το όφελος για τη χώρα; Ποιο θα είναι το δημοσιονομικό και εθνικό όφελος από τον αφανισμό μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης; Αδυνατούμε να κατανοήσουμε οποιοδήποτε όφελος από έναν τέτοιο βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό· αφεύκτως, βλέπουμε τη χώρα μεσοπρόθεσμα σαν ένα απέραντο  γηροκομείο ηλικιωμένων χωρίς σύνταξη, άνεργων μεσήλικων χωρίς καμία προοπτική, νεότερων ανθρώπων με μόνη διέξοδο τη μετανάστευση ή την εργασία των 586 ευρώ.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Τι πρέπει να πάθουμε ακόμα για να αφυπνιστούμε;

 Μόνο ωραία λόγια που χαϊδεύουν αφτιά, για αυξήσεις μισθών, συντάξεων, επαναπροσλήψεις, επανακρατικοποιήσεις και μειώσεις φόρων έτσι ώστε να επιστρέψουμε επιτέλους στα περασμένα ευτυχισμένα χρόνια. Δεν υπάρχει όμως τίποτα χειρότερο από το να πουλάς ψεύτικες ελπίδες στον απελπισμένο και να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς τον πόνο και την απόγνωση του πολίτη είτε με ακροδεξιές, δεξιές, κεντρώες, είτε με κεντροαριστερές, αριστερές ή κομμουνιστικές κορόνες.

Επιτέλους, ας συνέλθουν όλοι αυτοί οι σωτήρες μας και ας προσεγγίσουν με ρεαλισμό την κατάσταση. Ας βάλουν όλοι αυτοί οι σοφολογιότατοι τις ιδέες και την επιστημοσύνη τους κάτω κι ας μας πουν την αλήθεια. Ας δημιουργήσουν ένα εθνικό think tank παραμερίζοντας στην άκρη τις μικροκομματικές και ιδεολογικές τους αγκυλώσεις κι ας ετοιμάσουν ένα σχέδιο ρεαλιστικό και πάνω απ’ όλα εφαρμόσιμο για το αύριο αυτής της χώρας. Ας αφήσουν στην άκρη τις προσωπικές εμπάθειες και πικρίες, τους τεχνητούς διαχωρισμούς σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε προδότες και πατριώτες και ας παραμερίσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους.

Αυθεντίες δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και μαγικές λύσεις. Σίγουρα όμως υπάρχουν λύσεις που σταδιακά θα μπορέσουν να αναστρέψουν την κατάσταση. Ας απομονωθούν οι λαϊκίστικες απόψεις που τείνουν σήμερα να γίνουν κυρίαρχες στην κοινωνία και ας βγάλουν όλοι το θετικό κομμάτι του εαυτού τους. Ας μην ξεχνάμε, δε, πως είμαστε λίγοι και δεν περισσεύει κανείς σε μια πανεθνική προσπάθεια. Και στο τέλος-τέλος, τι πρέπει να πάθουμε ακόμα για να αφυπνιστούμε;

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Είναι η εποχή που οι κόμποι φτάνουν στο χτένι.

Είναι η εποχή που οι κόμποι φτάνουν στο χτένι. Χρέη του παρελθόντος που έχουν συσσωρευτεί, υποσχέσεις που δεν τηρούνται, ενώ νέες επινοούνται ενόψει εκλογικών αναμετρήσεων (παλιά μου τέχνη...), πρόσωπα που κατέχουν δημόσιες θέσεις ή εκτίθενται καθημερινά σε όλο και πιο δύσκολες λύσεις και αποφάσεις αντιμετωπίζουν, επιπλέον, την αφόρητη πίεση από μηχανισμούς που δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει ή –ακόμα χειρότερα– συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2008 έως σήμερα.

Δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμα, γιατί η κατάσταση είναι γενικευμένη. Οπου και να γυρίσει κανείς το βλέμμα αντιλαμβάνεται ότι ήρθε η «ώρα της κρίσεως» και αν δεν εδραιωθούν (όχι απλώς μεθοδευτούν) οι αλλαγές, μεταρρυθμίσεις ή όπως αλλιώς αποκαλούνται, οι κοινωνικές ανισότητες θα ανοίξουν χαράδρα που δεν θα γεφυρώνεται. Αλλαγές όμως, όχι ρουσφετολογικές παραχωρήσεις. Σύννομες, δίκαιες, αποτελεσματικές, δηλαδή παραγωγικές. Από τη Δημόσια Τηλεόραση έως τη δημόσια υγεία, την εκπαίδευση, το φορολογικό σύστημα. Οσοι προσπαθούν να εργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση με συνέπεια, ορθολογισμό και εντιμότητα (τα στοιχειώδη αλλά καθόλου αυτονόητα) φλερτάρουν με το έμφραγμα ή συγκρούονται με την αθλιότητα διεφθαρμένων «θεσμών» ή, απλώς, πάνε σπίτι τους γιατί δεν αντέχουν. Οσοι επιβιώσουν, θα αποτελέσουν μία από τις βάσεις πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί η νέα Ελλάδα.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Τα περιθώρια πλέον εξαντλήθηκαν.

ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ μετά την επιβολή του πρώτου μνημονίου, τις αιματηρές θυσίες στις οποίες υποβλήθηκαν οι Ελληνες, τα απάνθρωπα πειράματα και τους ανεκδιήγητους ερασιτεχνισμούς του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων δανειστών, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να μπει ένα τέλος στο μαρτύριο.

Η Ελλάδα εκπλήρωσε και με το παραπάνω τις υποχρεώσεις που ανέλαβε. Πέτυχε με το υστέρημα των φορολογουμένων τους στόχους που της τέθηκαν. 

Εφτασε μέχρι το τέλος του προγράμματος που οδήγησε σε αφανισμό τη μεσαία τάξη και στην εξαθλίωση τα φτωχά κοινωνικά στρώματα.

Τα περιθώρια πλέον εξαντλήθηκαν. Η ανοχή και η αντοχή των πολιτών τελείωσαν, και όσοι κάνουν σχέδια για νέα μνημόνια, καινούργια μέτρα και επιπλέον θυσίες είναι εκτός πραγματικότητας. 

Και αν τα μέλη της τρόικας δεν το έχουν καταλάβει, οφείλει η ίδια η κυβέρνηση να τους το καταστήσει σαφές. Να βάλει κόκκινη γραμμή στις εξωπραγματικές αξιώσεις τους και τις ανικανοποίητες απαιτήσεις τους. 

Διαφορετικά, η έκπληξη θα είναι οδυνηρή όχι μόνο για τους δανειστές, αλλά και για τους κυβερνώντες…

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Τα «πάντα όλα», λοιπόν, στον βωμό της «τυφλής» αντιπολιτευτικής σύγκρουσης.

Ο Βενιζέλος τούτη την περίοδο δεν είναι απλώς ΥΠΕΞ μιας ανυπόληπτης στη διεθνή διπλωματία Ελλάδας, αλλά και προεδρεύων του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. και με την ιδιότητά του αυτή ήταν υποχρεωμένος να σπεύσει στην εστία της κρίσης, που απειλεί ζωτικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Υπάρχει όμως και η ελληνική πτυχή της υπόθεσης, που έχει να κάνει με την παρουσία του ομογενειακού μας στοιχείου στην κοχλάζουσα περιοχή και την εμπλοκή της στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Και εδώ η ελληνική ελαφρότητα δεν θα μπορούσε να μην κυριαρχήσει. Με το που ξέσπασαν τα γεγονότα, η αντιπολίτευση (όχι στο σύνολό της) ανέβηκε στα κεραμίδια, εκτοξεύοντας κατάρες κατά της κυβέρνησης, που «άφησε απροστάτευτους τους Ελληνες στην Ουκρανία».

Δεν μας εξήγησαν βέβαια τι πρότειναν να κάνει η Αθήνα. Να στείλει στρατό να περιφρουρήσει τα χωριά της Μαριούπολης και της Κριμαίας, περιοχές όπου κυρίως ζει το ελληνικό στοιχείο, ή μήπως να οργανώσει επιχειρήσεις μεταφοράς τους με αεροπλάνα και βαπόρια στην Ελλάδα, όμοιες με εκείνες του 1992 στη Γεωργία, και να τους στοιβάξει στη συνέχεια σε γκέτο στη Θράκη όπως έγινε τότε;

Αλλά και όταν ο Βενιζέλος πήγε, ως ώφειλε, στο πλαίσιο του ταξιδιού, στη Μαριούπολη και μετέφερε τη συμπαράσταση της Ελλάδας στα στελέχη της ομογένειας, οι υστερίες δεν κόπασαν. Μεταφέρθηκαν πιο ψηλά, στο Κίεβο, όπου με την παρουσία του Βενιζέλου –ασχέτως εάν εκπροσωπούσε τους ΥΠΕΞ της Ε.Ε.– η Αθήνα διέπραξε το ανοσιούργημα να νομιμοποιήσει τη «ναζιστική κυβέρνηση» της Ουκρανίας, με την οποία συζητούν όλη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ. Πλην, βεβαίως, του δημοκράτη Πουτιν.

Τα «πάντα όλα», λοιπόν, στον βωμό της «τυφλής» αντιπολιτευτικής σύγκρουσης με κορυφαίους του «χορού», πολιτικούς μας που αμφιβάλλω αν ξέρουν πού πέφτει το Χάρκοβο, το Λβοφ, ή εάν γνώριζαν πριν από την κρίση ότι ζουν Ελληνες στην Ουκρανία. Και ας πρόκειται για άκρως ευαίσθητο εθνικό θέμα – αν μπορούν να το αντιληφθούν.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Είναι ο απόλυτος εξευτελισμός.

Το να απαιτούν να βάλουν χέρι στην περιουσία του, έστω κι αν διαφωνείς, έχει πάλι ένα νόημα. Τους χρωστάς, άρα κάτι θα ζητήσουν κι αυτοί – ασχέτως εάν έχουν δίκιο ή άδικο στις απαιτήσεις τους. Να σε στριμώχνουν γενικώς γιατί όλα αυτά σημαίνουν οικονομικό πόλεμο και μάχη συμφερόντων πάλι είναι λογικό – προσοχή, όχι κατ’ ανάγκην σωστό, αλλά λογικό από μεριάς τους. Μέχρι εκεί μπορείς να συζητήσεις πολλά και διάφορα και ανάλογα να καταλήξεις σε μία συμφωνία, σε ένα συμβιβασμό ή σε μία σύγκρουση.

Το να έχουν λόγο όμως και μάλιστα απαίτηση για το πότε θα λέγεται το γάλα φρέσκο, το ψωμί ζεστό και το τσάι βουνού ή… πλαγιάς και διάφορα άλλα αυτού του είδους, είναι όχι απλά εξωφρενικό, αλλά τουλάχιστον προσβλητικό. Είναι ο απόλυτος εξευτελισμός. Το να υπαγορεύει δηλαδή μία ξένη δύναμη, όσο κι αν αυτή έχει απαιτήσεις λόγω δανείων, και την τελευταία λεπτομέρεια για το πώς θα λειτουργεί η οικονομία και πώς θα οργανωθεί η κοινωνία, ξεπερνά κάθε όριο αξιοπρέπειας. Και μόνο που η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας κάθεται και συζητά τέτοια πράγματα είναι αδιανόητο. Η τρόικα και οι νεοφελελεύθεροι που την καθοδηγούν θέλουν να επιβάλλουν το δικό τους μοντέλο και όχι απλά να εισπράξουν ό,τι καταφέρουν να εισπράξουν από τα χρεωστούμενα. Το κάναν φυσικά και σε άλλα θέματα, όπως τα εργασιακά, όπου, χωρίς να τους πέφτει λόγος και χωρίς αυτά να έχουν δημοσιονομικό αποτέλεσμα, επέβαλαν, ως ντίλερς συμφερόντων, τις γνωστές αντεργατικές συνταγές, τις οποίες πλασάρουν εδώ και δεκαετίες παντού.   

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Πριν κρίνουμε το νέο, ας θυμηθούμε το παλιό.

Πριν κρίνουμε το νέο, ας θυμηθούμε το παλιό. Ολοι μας κάποτε ξεφυλλίσαμε κάποιο «πρόγραμμα» κόμματος, από αυτά που μοιράζονται προεκλογικά. Δεν αναφερόμαστε στα φυλλάδια αλλά στα βιβλιαράκια, τις Βίβλους των παρατάξεων. Θυμόμαστε επίσης την αοριστολογία. Τομέας εκπαίδευσης: «θα αναμορφώσουμε τα σχολεία». Τομέας υγείας: «θα εξυγιάνουμε τα νοσοκομεία». Υποσχέσεις χωρίς οργανόγραμμα και αφηρημένες διατυπώσεις ώστε καθένας να καταλαβαίνει αυτό που θέλει.

Για τα παραδοσιακά κόμματα δεν εγείρονται ερωτήματα από τα ασαφή τους προγράμματα επειδή υπάρχει ένα πλαίσιο. Όταν ο αριστερός λέει «θα αναμορφώσουμε τα σχολεία» εννοεί ότι θα βοηθήσει τα παιδιά των μεταναστών να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα. Όταν λέει το ίδιο ο φιλελεύθερος εικάζουμε ότι θα μειώσει τον αριθμό των καθηγητών για να ζήσει στο μικρό κράτος των ονείρων του. Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη δεν έχει πλαίσιο. Αν λοιπόν ταράζονται μερικοί από την ασάφεια είναι επειδή δεν υπάρχουν συμφραζόμενα.  

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Φρέσκα, καθαρά, άσπιλα και αμόλυντα, πρόσωπα που να έχουν κάτι να πουν και να δώσουν.

Επειδή όμως, κύριοι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, η ανεξαρτησία δεν μπορεί να είναι πια στα λόγια, αλλά να φαίνεται στην πράξη, τολμήστε να την αποδείξετε με τις επιλογές σας. Αγνοήστε τις κομματικές υποδείξεις και τους παραδοσιακούς πολιτευόμενους με τις προίκες που (δήθεν πια) κουβαλάνε. Επιλέξτε πρόσωπα φρέσκα, καθαρά, άσπιλα και αμόλυντα, πρόσωπα που να έχουν κάτι να πουν και να δώσουν. Πρόσωπα από την αγορά και την κοινωνία. Πρόσωπα που έχουν καταξιωθεί με τη δουλειά και την προκοπή τους. Δώστε βήμα σε νέους ανθρώπους που έχουν δώσει δείγμα καθαρής και δυνατής γραφής. Και η κοινωνία θα σας δικαιώσει. Μπούχτισε από τα ίδια και τα ίδια, από τον ξύλινο λόγο και τους μόνιμους εκπροσώπους που έχουν καταντήσει «δημοσυντήρητοι». Ωρίμασε από τα πάθη της. Περιμένει την ελπίδα σε όλα τα επίπεδα. Δείξτε ότι έχετε ομάδα που ανοίγει ορίζοντες και δίνει ελπίδα για το αύριο και τα αποτελέσματα θα σας κάνουν να τρίβετε τα μάτια σας. Αυτό σημαίνει σήμερα προοδευτική αντίληψη.

Γιατί προοδευτικός είναι ο ριζοσπάστης που ανοίγει δρόμους, ανακατεύει την τράπουλα και ταράζει τα λιμνάζοντα νερά. Αυτός που τολμά. Αντίθετα, συντηρητικός είναι αυτός που πολιτεύεται με τις καθιερωμένες λαϊκίστικες πρακτικές και μεθόδους στη λογική του «μη θίγετε τα κακώς κείμενα». Η προοδευτικότητα δεν σχετίζεται πλέον με την ιδεολογία που διατυμπανίζουν και από τους μύθους που έβαλαν στο μυαλό μας τόσα χρόνια κάποιοι έμποροι ιδεών. Τολμήστε λοιπόν. Δώστε αυτό που λείπει από τον τόπο μας σήμερα περισσότερο από κάθε φορά. Ελπίδα και προοπτική.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Να βρουν λύσεις, να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία.

Την κατάντια μιας χώρας που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ανήκε στο κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης και τώρα είναι αποδιοπομπαίος τράγος της και δακτυλοδεικτούμενη.

Κονδυλοφόροι σε έναν άχαρο ρόλο να αποτυπώνουμε τη δυστυχία που έχει απλωθεί γύρω μας (και μέσα μας), τη μιζέρια, τις αδικίες και τον παραλογισμό αυτών που αποφασίζουν για μας. Καταγγέλλοντες όλων αυτών που με μια απόφαση καταδικάζουν εκατομμύρια συμπολίτες μας σε διαρκή ανέχεια, χωρίς όνειρα και προοπτικές.

Στιγματίζοντας αυτούς που μας έκλεψαν το παρόν και το μέλλον, οδηγώντας μας σε πρόωρα γηρατειά που ζουν με τις αναμνήσεις από ένα παρελθόν εξωραϊσμένο, τότε που τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα.

Αρωγοί ενημέρωσης για τα στραβά και τα ανάποδα που μας έφεραν ως εδώ, με τις ρεμούλες, τις κλεψιές και τις απατεωνιές κάποιων άλλων συμπολιτών μας που μετείχαν στην εξουσία ή στην παραεξουσία. Και κάπου εκεί, ο ρόλος των περισσοτέρων από εμάς τελειώνει, μια και δεν εγκαταλείψαμε έγκαιρα αυτή τη δουλειά. Λογικά, οι διαπιστώσεις μας και οι καταγραφές μας θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη μαγιά για κάποιους, που επέλεξαν άλλους ρόλους για τον εαυτό τους, να προχωρήσουν στο διά ταύτα. Να βρουν λύσεις, να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία, να καταθέσουν φρέσκες ιδέες και προτάσεις ανάταξης της χώρας, να μοιραστούν το όραμά τους με τους απελπισμένους πολίτες και να τους δώσουν ελπίδα και δύναμη να αντέξουν όλα αυτά τα δεινά που τους επιδαψίλευσαν οι πολιτικοί με την άφρονα δράση τους τα τελευταία 30 χρόνια.

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Η πολιτική είναι παντού.

Η πολιτική είναι παντού. Αυτό είναι αληθές και χρήσιμο. Η υπερπολιτικοποίηση όμως των πάντων και η κομματικοποίηση θεσμών τοπικής λειτουργίας είναι ένα λάθος που η χώρα έχει πληρώσει ακριβά. Tα κόμματα είναι και πρέπει να είναι κρίσιμοι θεσμοί του πολιτικού συστήματος και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σεβόμενα όμως την αυτονομία και χωρίς να «στραγγαλίζουν» με «ασφυκτικούς εναγκαλισμούς» άλλους θεσμούς, όπως λ.χ. οι δήμοι. Δεν έχουμε απόψεις, ούτε αντικομματικές ούτε αντιπολιτικές. Απαγορεύεται, άραγε, πρόσωπα γνωστά της κεντρικής πολιτικής σκηνής, βουλευτές, υπουργοί κ.λπ. να διεκδικούν τη δημαρχία μιας μεγάλης πόλης; Οχι. Μόνο που απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εκ των προτέρων παραίτηση από τις άλλες ιδιότητες. Και η μη χρησιμοποίηση του δήμου για «επιστροφή» στην κεντρική σκηνή. Προφανώς, όλοι έχουν τις πολιτικές, κομματικές και ιδεολογικές προτιμήσεις τους. Και τα «αυτοδιοικητικά προγράμματα» επηρεάζονται ή απηχούν αξίες και επιλογές, εμπνεόμενες από ένα ευρύτερο πολιτικό στίγμα των προσώπων, των ομάδων και των παρατάξεων, με αυτοδιοικητικές φιλοδοξίες.

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Δεν χρειάζονται τις Απόκριες οι νεοέλληνες για να κάνουν νηστεία.

Δεν χρειάζονται τις Απόκριες οι νεοέλληνες για να κάνουν νηστεία. Ούτε χρειάζονται μάσκες για να κρύβονται. Σιγά σιγά αποκαλύπτονται όλα. Τα περισσότερα δημόσια πρόσωπα του παρελθόντος και του παρόντος όταν βρέθηκαν κοντά στο βάζο με το μέλι, έγλειψαν τα δάκτυλά τους.
Οι χοντρές μίζες ήταν σχεδόν δεδομένες και ολίγον «νομιμοποιημένες». Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις έγιναν καθεστώς, δηλαδή τα «εργαλεία» για κάποιους να τη βγάζουν «καθαρή» και να παριστάνουν πως προσφέρουν κοινωφελές έργο. Η διαπλοκή απαραίτητη και η διαφθορά τρόπος ζωής. Ολα να δικαιολογούνται και ότι είναι νόμιμον να γίνεται και ηθικόν. Η σύγχυση στο αποκορύφωμά της.
Η σύγχυση και ο φόβος έγιναν τα εργαλεία των συγκυβερνώντων για την καθυπόταξη της λεγόμενης κοινής γνώμης. Στις όποιες, είναι αλήθεια, λίγες αντιδράσεις και αντιστάσεις, το όπλο της καταστολής διά των «χημικών ενώσεων» και των ροπάλων καθώς και των προσαγωγών και συλλήψεων έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο για την επιβολή της τάξης.
Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου η δημοκρατία είναι λειψή και χρησιμοποιείται για να νομιμοποιούνται οι κυβερνητικές αυθαιρεσίες. Η δικαστική εξουσία αναγκάστηκε να σηκώσει κεφάλι στην εκτελεστική, μόνο που λειτουργεί δειλά και φοβισμένα.
Οσο κι αν προσπαθήσουν οι συγκυβερνώντες να συγκαλύψουν τις «πομπές» τους, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Δυστυχώς όμως έχουν λίγο - πολύ στερέψει τα ποτάμια. Η βοή και η οργή τους δεν ακούγονται. Η οικονομική κρίση έγινε κυρίαρχη και η καθημερινή ανάγκη λειτουργεί δεσμευτικά. Η πείνα δεν αφήνει κανέναν να σκεφτεί και να πράξει διαφορετικά. Ο τόπος της ουτοπίας, της χαράς και της απόλαυσης είναι βαλτωμένος.