Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Πολύ περισσότερο δε, ποιους και τι εξυπηρετεί η συνεχής απαξίωση του θεσμού του Κοινοβουλίου...

Για ποια Βουλή μιλάμε, ωστόσο; Γι' αυτήν, όπου από το «Χάιλ Χίτλερ» φτάσαμε στα «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς» και «στο Βίτσι και τον Γράμμο σας βάλαμε στην άμμο;»; Γι' αυτήν, όπου οι ύβρεις και οι σκαιοί χαρακτηρισμοί μεταξύ «συναδέλφων» βρίσκονται στην ημερησία διάταξη; Γι' αυτήν, όπου χρειάστηκε να μπει ειδικό μηχάνημα, για να ελέγχεται αν τα μέλη της οπλοφορούν; 

Μήπως μιλάμε για την ίδια Βουλή, την ελληνική, στην οποία οι υπουργοί δεν αξιώνουν να πατήσουν το πόδι τους; Για την ίδια Ολομέλεια, στην αίθουσα της οποίας δεν εμφανίζεται καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Για ένα Κοινοβούλιο, που διαρκώς απαξιώνεται από τα ίδια του τα στελέχη, όταν ξιφουλκούν και φωνασκούν, αλλά, τελικά, ψηφίζουν όλα τα νομοσχέδια, ακόμα κι αν έχουν αντιρρήσεις; Ή μήπως για τη Βουλή, την οποία τα μέλη της κυβέρνησης επιλέγουν τακτικότατα και σκοπίμως να παρακάμπτουν, περνώντας τις επίμαχες αποφάσεις τους με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και Προεδρικά Διατάγματα;

 Eάν στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας αυτής, περιλαμβάνεται και η κατάλυση των θεσμών ή η κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.  Eάν η πολιτική τάξη στην Ελλάδα εξακολουθεί να υποτιμά την απειλή της Χρυσής Αυγής για την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως έχει υποστηρίξει ο φημισμένος ιστορικός, Μαρκ Μαζάουερ. Είναι ο Παναγιώταρος, π.χ., ή ο Κασιδιάρης, το μόνο πρόβλημα του ελληνικού Κοινοβουλίου ή είναι και αυτοί που, δίχως να «πουλάνε» τσαμπουκά στα βουλευτικά έδρανα, τα έχουν εξευτελίσει, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, πολύ πριν καθίσουν σε αυτά οι ακροδεξιοί; Πολύ περισσότερο δε,  ποιους και τι εξυπηρετεί η συνεχής απαξίωση του θεσμού του Κοινοβουλίου...