Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Η "επιλεκτική χρεοκοπία" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Είναι κάτι που το γνωρίζουν καλά όλα τα κόμματα όταν κάνουν τις προεκλογικές τους διακηρύξεις, όπως και κάθε πολιτικός όταν δεσμεύεται δημόσια για όσα "είναι αποφασισμένος να κάνει". Το γνώριζε καλά ο Κ. Καραμανλής, όταν μιλούσε για "επανίδρυση του κράτους" και "μηδενική ανοχή στη διαφθορά", το ήξερε ο Γ. Παπανδρέου όταν σκόρπιζε απλόχερα προεκλογική αισιοδοξία και πέρυσι διαβεβαίωνε ότι "θα ξαναμπούμε στις αγορές το 2012" και φυσικά το ήξερε ο Α. Σαμαράς, όταν διαβεβαίωνε ότι οι προτάσεις του θα εξαφάνιζαν το έλλειμμα, όπως το ξέρει και τώρα που αγέρωχα δηλώνει ότι η λέξη "χρεοκοπία" είναι απαγορευμένη για τους βουλευτές και τα στελέχη του κόμματός του.

Η πολιτική είναι, ως γνωστό, η τέχνη του εφικτού. Στην καλύτερη περίπτωση ο πολιτικός κάνει εκείνο που μπορεί και όχι εκείνο που θέλει. Και φυσικά αυτό που μπορεί εξαρτάται απόλυτα απ' αυτό που οι συνθήκες επιτρέπουν. Αλλά στην Ελλάδα είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ο πολιτικός διάλογος αλλά και η δημοσιογραφική κριτική ασχολούνται με την ουσία των προβλημάτων και δεν επιδιώκουν τον φτηνό εντυπωσιασμό, αποδεικνύοντας ότι είμαστε ανίκανοι να προβληματιστούμε σοβαρά και υπεύθυνα για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου.

Η "επιλεκτική χρεοκοπία" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Επιδιδόμαστε σχετικοί, άσχετοι και πανάσχετοι με την ερμηνεία του όρου και όχι με την ουσία της διαπραγμάτευσης, που είναι η επιμήκυνση αποπληρωμής, η πτώση του επιτοκίου, η μείωση του χρέους και η εξασφάλιση της ρευστότητας στη χώρα μας. Αυτά δηλαδή που θα καθορίσουν αν θα υπερβούμε κάποια στιγμή την κρίση.