Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ οριζόντιες περικοπές είναι βασανιστήριο με το σταγονόμετρο.

Ωστόσο, πέρα από την ενδοκυβερνητική, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο ζήτημα των εργασιακών. Οι αλλαγές που ζητάει η τρόικα υποχρεώνουν το πολιτικό σύστημα να περάσει την κόκκινη γραμμή μεταξύ των οριζόντιων περικοπών και των διαρθρωτικών αλλαγών. Το μεγαλύτερο μέρος του πακέτου που ξεκίνησε από τα 11,8 δισ. ευρώ κι έχει ξεπεράσει τα 13 δισ. αφορά πάλι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και, δευτερευόντως, δαπάνες. Είναι η προσέγγιση που έχει προτιμηθεί ήδη από το Μνημόνιο. Κόβεις λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, και καθώς κόβεις και ξανακόβεις, τελικά κόβεις πολύ - δεν πειράζεις όμως κανέναν. Ούτε τρίχα από το κεφάλι ενός δημοσίου υπαλλήλου όπως έλεγαν στο ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, τα εργασιακά αποτελούν διαρθρωτική μεταβολή - αφού αλλάζουν τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά, δηλαδή η οικονομία. Στην πραγματικότητα, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες προστατευτισμού, βάζουν την Ελλάδα σε καθαρά φιλελεύθερη τροχιά.

ΟΙ οριζόντιες περικοπές είναι βασανιστήριο με το σταγονόμετρο. Δεν αλλάζουν τη βασική δομή της ελληνικής οικονομίας. Απλώς τραβούν χρήματα από τις τσέπες των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, ενώ υπερφορολογούν τους ήδη φορολογούμενους. Κάπως έγινε πηγάδι η ύφεση μέσα στο οποίο έπεσαν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Οι οριζόντιες περικοπές είναι συνταγή για καταστροφή - αλλά είναι αποδεκτές ιδεολογικά με το άλλοθι ότι είναι μια σκληρή θυσία για να μείνει η χώρα στο ευρώ. Αντιθέτως, οι διαρθρωτικές αλλαγές - όπως οι μεταβολές στα εργασιακά - μεταμορφώνουν την οικονομία. Φυσικά, αυτό γίνεται εις βάρος των εργαζομένων. Αλλά αυτή είναι η λογική του ΔΝΤ. Το Ταμείο είναι εκπρόσωπος των δανειστών και πριμοδοτεί ανοιχτά τις επενδύσεις ή, με αριστερή ορολογία, τα αφεντικά.