Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Για τον Σαμαρά τα δυσκολότερα τώρα αρχίζουν.

Δίκιο είχε ο Σαμαράς που έκρινε ότι η διαπραγμάτευση κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει. Δεν γίνεται, όμως, να τελειώνει χωρίς να έχει προηγηθεί μια συνεννόηση με τους εταίρους του στην κυβέρνηση ή έστω μια ενημέρωσή τους. Αρα δίκιο έχουν και ο Βενιζέλος με τον Κουβέλη να διαμαρτύρονται. Στις σωστές συνεργασίες δεν επιτρέπονται αιφνιδιασμοί και μονομερείς πρωτοβουλίες.
Είναι προφανές ότι ο Σαμαράς επιχείρησε να κάνει την κίνηση που δεν έκανε ο Γ. Παπανδρέου με το πρώτο Μνημόνιο. Προκαλεί όποιους και όσους το τολμάνε να επωμισθούν την ευθύνη της απόρριψής του, με ό,τι θα συνεπάγεται αυτό. Αλλά με μία πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.
Τότε η πρόκληση θα στρεφόταν προς ένα κόμμα που είχε κρατήσει αρνητική στάση σε σχέση με την προωθούμενη συμφωνία, ενώ τώρα στρέφεται εναντίον κομμάτων τα οποία συμμετέχουν στην κυβέρνηση και εναντίον πολιτικών αρχηγών που μέχρι πριν από μερικά 24ωρα συσκέπτονταν με τον πρωθυπουργό για την πορεία της διαπραγμάτευσης.
Αυτά είναι τα συν και τα πλην της χθεσινής πρωτοβουλίας του Σαμαρά. Αρα το κεφάλαιο αυτό έκλεισε και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί η τελευταία πράξη, όταν η συμφωνία έρθει για κύρωση στη Βουλή. Αλλά το παιχνίδι για την κυβέρνηση παραμένει ανοιχτό. Κι εκείνα που θα πρέπει να επιδιωχθεί να κερδηθούν δεν έχουν καμία σχέση με την τρόικα. Είναι όλα εκείνα που μόνο αν διασφαλιστούν κι ανοίξουν τον δρόμο για την ανάπτυξη, θα δικαιολογήσουν και τις νέες αλλά και τις προηγούμενες θυσίες. Για τον Σαμαρά τα δυσκολότερα τώρα αρχίζουν.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Τι να πεις και τι να 'μολογήσεις έπειτα από τόσους μήνες διαβουλεύσεων.

Τι να πεις και τι να 'μολογήσεις έπειτα από τόσους μήνες διαβουλεύσεων. Κοντεύει να βγει ο Οκτώβριος και συμφωνία δεν έχουμε. Μπαίνουμε οσονούπω στο Νοέμβριο και το θρίλερ διατηρείται ενεργό.

Μόνο που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα. Όσοι έχουν απλωμένο τραχανά, ''τρέχουν'' επιχειρήσεις, απασχολούν εργαζόμενους και φροντίζουν παραγωγικές μονάδες καίγονται στην κυριολεξία και όσο περνά ο καιρός κατακυριεύονται από αισθήματα απώλειας και απόγνωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι  βλέπουν τις επιχειρήσεις όπου εργάζονται να πνίγονται από τα φέσια και την έλλειψη πιστώσεων.

Οι υπόλοιποι, όσοι κινούνται στη ζώνη του κράτους, κυριαρχούνται από αισθήματα βαρεμάρας, απάθειας και μοιρολατρίας. Δεν έχουν τίποτε να περιμένουν και απλώς παρακολουθούν τον υπουργό Οικονομικών, τη ΔΗΜΑΡ και την τρόικα να καταπίνουν την κάμηλο και να διυλίζουν τον κώνωπα.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Και πρέπει να καταδικαστούμε γιατί είχαμε το θράσος να κάνουμε οικογένειες.

Το περίφημο πακέτο, για το οποίο μας έχουν πρήξει και το οποίο μοιάζει με Λερναία Υδρα, καθώς η όποια οπισθοχώρηση της τρόικας γεννάει τρία νέα επώδυνα μέτρα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πες ότι με τερτίπια, τρικάκια, εκβιασμούς και παρακάλια, θα περάσει από τη Βουλή. Και μετά τι; Θα μας δώσουν τη δόση μας. Και πόσο μπορεί να μας κρατήσει αυτή εν ζωή, αφού εκ των προτέρων ξέρουμε ότι όπως θα τα πάρουμε έτσι θα φύγουν σε τράπεζες και λήξεις ομολόγων. Κάτι ψιλά θα μείνουν για να πληρωθεί μέρος των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου προς τους προμηθευτές και για καταβολή μισθών Δημοσίου και συντάξεις. Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, είτε άνεργοι είτε εργαζόμενοι και πενιχρά αμειβόμενοι, σε τι θα έχουμε να ελπίζουμε;

Πώς θα μπορέσουμε να πορευτούμε στα επόμενα χρόνια χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με κατακρεουργημένους μισθούς και δεκάδες φόρους ακόμα;

Και πρέπει να καταδικαστούμε γιατί είχαμε το θράσος να κάνουμε οικογένειες, παιδιά και να  βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας; Πρέπει να πληρώνουμε φόρο αίματος εσαεί γιατί πιστέψαμε σε ένα εγκληματικό και φαύλο πολιτικό προσωπικό; Επειδή μας έμοιαζαν για αλήθειες τα ψέματά τους; Ή να κρεμάσουμε τις ελπίδες μας στη λαϊκίστικη Αριστερά που με υλικά από την κατεδάφιση προσπαθεί να δημιουργήσει ρεύμα εξουσίας για να μας οδηγήσει στο παρελθόν, με τους ίδιους συνδικαλιστές και πολιτικούς που μας έφεραν στη σημερινή κατάντια;
‘Ή, ακόμα χειρότερα, καθώς η πείνα και η απελπισία είναι πάντα κακοί σύμβουλοι, να δώσουμε δύναμη στις σκοταδιστικές και εγκληματικές εκείνες δυνάμεις που εν έτει 2012 δεν έχουν ακούσει ακόμα για τις αρχές του Διαφωτισμού που διέπουν τον πολιτισμό και τις αξίες της Δύσης εδώ και σχεδόν δυόμισι αιώνες;

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Οράματα για τη χώρα και τους πολίτες της δεν έχουν, ούτε νοιάζονται να αποκτήσουν.

Λογικό λοιπόν θα ήταν ο πολιτικός κόσμος της χώρας να είχε αντιληφθεί τη μεταβολή στάσης των Ευρωπαίων και να την εκμεταλλευόταν, επιταχύνοντας το κλείσιμο της συμφωνίας με την τρόικα.
Αντ' αυτού έχουμε κωλυσιεργίες, οπισθοχωρήσεις και μάχες χαρακωμάτων, ωσάν όλα τα προβλήματά μας να είναι λυμένα. Η συγκεκριμένη στάση δεν μαρτυρεί τίποτε άλλο παρά μεγίστη σύγχυση.
Τα περισσότερα πρόσωπα της πολιτικής δυστυχώς δεν ορίζονται από το μείζον αλλά από τα ελάσσονα.
Οράματα για τη χώρα και τους πολίτες της δεν έχουν, ούτε νοιάζονται να αποκτήσουν. Γι' αυτό και αλλάζουν θέση κάθε τόσο ακόμη και για τα  θεμελιώδη ζητήματα της χώρας, μη μπορώντας να υπηρετήσουν εν τέλει τα γενικότερα και ευρύτερα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών.
Πολιτικοί που εξαντλούνται στη μικροπολιτική και δίνουν έμφαση σε σκοπούς μικρούς και ασήμαντους είναι ακατάλληλοι στις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούν να υπηρετήσουν όσα τους εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός.
Γεγονός που εντάσσει ευθέως την Πολιτική στον κύκλο των μεγάλων διαρθρωτικών προβλημάτων, που θέλουν ριζική αλλαγή και μεταρρύθμιση. Η οποία δεν μπορεί να βραδύνει. Γιατί αν βραδύνει, άλλα σκοτεινά θα επικρατήσουν. Και ο νοών νοείτω.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Τέτοιες εικόνες δεν πρέπει να επαναληφθούν φέτος .

Oι περυσινές ασχήμιες στις εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου στόχευαν στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού μας συστήματος: το θλιβερό θέαμα της αναγκαστικής αποχώρησης του Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρέλαση της Θεσσαλονίκης μένει χαραγμένο στη μνήμη όλων των πολιτών που δεν θέλουν η οικονομική κρίση να μεταβληθεί σε κρίση δημοκρατίας. Τέτοιες εικόνες δεν πρέπει να επαναληφθούν φέτος – και μάλιστα από κόμματα που ομνύουν στο πολίτευμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ας αφήσουν τους χρυσαυγίτες να μονοπωλήσουν την ύβρι απέναντι στην επέτειο της ηρωικής αντίστασης του ελληνικού λαού στον φασισμό και τον ναζισμό!

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ας μην ελπίζουμε σε... Μεσσίες.

Η συζήτηση για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ακούγεται καθόλου αθώα, καθώς πίσω από την ειλικρινή αγωνία της κοινωνίας για το πώς θα βγούμε από την κρίση επιχειρούν να βρουν καταφύγιο και εκείνοι που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Και επιχειρούν να εκφυλίσουν την αναγκαία ανατροπή του πολιτικού σκηνικού σε «πλυντήριο» που θα τους παραδώσει καθαρούς και αμόλυντους στην κοινωνία, μέσα από νέα κόμματα.
Η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού δεν αφορά μόνο τον χώρο του κέντρου, τα συντρίμμια του ΠΑΣΟΚ, τα υπολείμματα της ΝΔ. Αφορά και την Αριστερά. Η Ρόζα, η ΚΟΑ, το Ρεύμα και οι άλλες τάσεις, που έχουν το δικό τους έστω μικρό μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, δεν θα εξαϋλωθούν. Εδώ θα είναι δίπλα μας, με όποια ονομασία ή νέα σημαία εμφανιστεί η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού έχει ξεκινήσει και δεν πρέπει να εξαντληθεί σε πρόσωπα. Πρέπει να στοχεύει σε νοοτροπίες, παθογένειες, αγκυλώσεις, ιδεοληψίες. Πιο πολύ όμως αφορά τον στόχο, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την τιτάνια προσπάθεια σωτηρίας της χώρας και ανάκαμψής της. Εκεί θα μετρηθούν και θα ζυγιστούν οι νέες δυνάμεις που θα συγκροτηθούν.
Ας μην ελπίζουμε σε... Μεσσίες.
Θα πορευθούμε με τους πολιτικούς, νέους και παλιούς, που είναι πρόθυμοι να τραβήξουν μπροστά. Γιατί ακούγεται όμορφο το σύνθημα «φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς, που έχουμε καθαρά χέρια». Αλλά μας αρκεί μόνο αυτό;

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Αυτοί κι αν έχουν δίκιο.


Αυτές τις ημέρες, κάποιες πολιτικές δυνάμεις ορίζουν τις κινήσεις τους χωρίς στοιχειώδη αίσθηση ρεαλισμού και γνώση των κανόνων του παιχνιδιού. Οσοι είναι στην αντιπολίτευση αναγγέλλουν ότι θα καταργήσουν την τρόικα. Και αρκετοί από όσους μετέχουν στην κυβέρνηση, ότι δεν ψηφίσουν τα μέτρα ή θα ψηφίσουν τα μισά. Ολοι προτάσσουν ότι τα μέτρα φέρνουν νέα δεινά στην κοινωνία. Αυτοί κι αν έχουν δίκιο.

Αλλά παραβλέπουν κάτι: η τρόικα και το Μνημόνιο δεν είναι μονομερή δεδομένα για να ακυρωθούν μονομερώς. Επιπλέον, δεν βλέπουν τη μεγάλη εικόνα: η ελληνική οικονομία θα επιβιώσει μόνο αν λειτουργήσει σαν τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, όποιο κι αν είναι το τίμημα που θα πληρώσει η κοινωνία εν τω μεταξύ. Τα υπόλοιπα θα τα ζήσουμε - το θέμα είναι πώς θα τα ζήσουμε.
Αυτό θα κριθεί από τον βαθμό διορατικότητας που έχουν κυρίως τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, οι βουλευτές και οι αρχηγοί τους. Θα θυσιάσουν τις τρέχουσες πολιτικές ανάγκες τους, φροντίζοντας πάση θυσία να διασφαλιστεί η δυνατότητα της μελλοντικής ανάκαμψης; Ή θα μετρήσουν μόνο τις άμεσες συνέπειες των μέτρων και θα αφήσουν την οικονομία να διολισθήσει εκτός ευρωζώνης και τη χώρα να τιναχτεί στον αέρα; Δεν είναι εύκολο δίλημμα. 

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ οριζόντιες περικοπές είναι βασανιστήριο με το σταγονόμετρο.

Ωστόσο, πέρα από την ενδοκυβερνητική, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο ζήτημα των εργασιακών. Οι αλλαγές που ζητάει η τρόικα υποχρεώνουν το πολιτικό σύστημα να περάσει την κόκκινη γραμμή μεταξύ των οριζόντιων περικοπών και των διαρθρωτικών αλλαγών. Το μεγαλύτερο μέρος του πακέτου που ξεκίνησε από τα 11,8 δισ. ευρώ κι έχει ξεπεράσει τα 13 δισ. αφορά πάλι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και, δευτερευόντως, δαπάνες. Είναι η προσέγγιση που έχει προτιμηθεί ήδη από το Μνημόνιο. Κόβεις λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, και καθώς κόβεις και ξανακόβεις, τελικά κόβεις πολύ - δεν πειράζεις όμως κανέναν. Ούτε τρίχα από το κεφάλι ενός δημοσίου υπαλλήλου όπως έλεγαν στο ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, τα εργασιακά αποτελούν διαρθρωτική μεταβολή - αφού αλλάζουν τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά, δηλαδή η οικονομία. Στην πραγματικότητα, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες προστατευτισμού, βάζουν την Ελλάδα σε καθαρά φιλελεύθερη τροχιά.

ΟΙ οριζόντιες περικοπές είναι βασανιστήριο με το σταγονόμετρο. Δεν αλλάζουν τη βασική δομή της ελληνικής οικονομίας. Απλώς τραβούν χρήματα από τις τσέπες των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, ενώ υπερφορολογούν τους ήδη φορολογούμενους. Κάπως έγινε πηγάδι η ύφεση μέσα στο οποίο έπεσαν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Οι οριζόντιες περικοπές είναι συνταγή για καταστροφή - αλλά είναι αποδεκτές ιδεολογικά με το άλλοθι ότι είναι μια σκληρή θυσία για να μείνει η χώρα στο ευρώ. Αντιθέτως, οι διαρθρωτικές αλλαγές - όπως οι μεταβολές στα εργασιακά - μεταμορφώνουν την οικονομία. Φυσικά, αυτό γίνεται εις βάρος των εργαζομένων. Αλλά αυτή είναι η λογική του ΔΝΤ. Το Ταμείο είναι εκπρόσωπος των δανειστών και πριμοδοτεί ανοιχτά τις επενδύσεις ή, με αριστερή ορολογία, τα αφεντικά.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Άλλωστε, το πρόβλημα δεν είναι ποιοι πρέπει να απολυθούν, αλλά το πώς πρέπει οι άνεργοι να βρουν δουλειά.

Αυτή την περίοδο, την παρατεταμένη περίοδο της κρίσης που βιώνουμε ως πολίτες αυτής της χώρας δοκιμάζονται τα πάντα. Και όταν λέμε δοκιμάζονται το εννοούμε, είτε αφορά θεσμούς είτε σχέσεις οικογενειακές, φιλικές αλλά και αυτές που αφορούν στην κοινωνία. Δοκιμάζονται οι πολιτικοί ταγοί μας, αλλά και θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη, η Εκκλησία, η Αστυνομία και οι Ένοπλες Δυνάμεις. Δείχνουν ποιοι μπορούν να συμβάλλουν στην όποια προσπάθεια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μόνη προσπάθεια είναι αυτή του κυβερνητικού σχήματος.
Στο επίπεδο των πολιτών δοκιμάζονται οι ίδιες οι οικογένειες. Είναι μια πραγματικότητα δυστυχώς οι αυτοκτονίες ανθρώπων που έχουν ή μάλλον είχαν οικογένειες. Χωρίζουν ζευγάρια και φίλοι στενοί διαλύουν σχέσεις μιας ζωής.
Ευτυχώς με αργό ρυθμό, διότι αυτή τη στιγμή την κοινωνική συνοχή τη διατηρεί η οικογένεια. Δοκιμάζονται όμως και οι σχέσεις στην κοινωνία. Μεταξύ διαφορετικών τάξεων, αλλά και ανθρώπων που ανήκουν ή ανήκαν στην ίδια τάξη.
Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια ζούμε όλοι στον αστερισμό της κατσίκας του γείτονα. Θέλουμε να ψοφήσει είτε γιατί εμείς δεν έχουμε κατσίκα είτε για να μπορεί να βοσκήσει μόνο η δική μας.
Το διαπιστώνουμε αυτό όταν γίνεται λόγος για απολύσεις για παράδειγμα στο δημόσιο. Οι του ιδιωτικού τομέα εμφανίζονται λάβροι εναντίον αυτών του δημοσίου, που δέχονται τα πυρά όλων, ακόμη και των ελευθέρων επαγγελματιών.
Το πιο εξωφρενικό ερώτημα που ακούμε είναι αυτό που λέει: Γιατί να μην απολύονται και στο δημόσιο;
Χωρίς να υποστηρίζουμε τη μονιμότητα, αυτό το ερώτημα είναι παράλογο. Δηλαδή τι πρέπει να γίνει; Να αποκτήσουμε και άλλους ανέργους; Το αίτημα να φύγουνε οι επίορκοι και τα πάσης φύσεως λαμόγια είναι κατανοητό και θεμιτό. Όμως δεν πρέπει να μπαίνουμε στη λογική της ισοπέδωσης. Διότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι απαντούν στους ελεύθερους επαγγελματίες ότι αυτοί έκλεβαν και κλέβουν την εφορία. Και στους υπόλοιπους ότι βρίζουν και ζητούν απολύσεις επειδή δεν κατάφεραν να μπουν στο δημόσιο.
Ολο αυτό οδηγεί μόνο σε διαμάχη μεταξύ πολιτών, που κανονικά θα έπρεπε από κοινού να κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξει αυτή η χώρα. Όχι να τρώγονται. Όχι να θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Και μια τεμαχισμένη κοινωνία δεν μπορεί να βάλει… πλάτη. Δεν μπορεί να συνεργήσει στην επανεκκίνηση της χώρας και της οικονομίας.
Άλλωστε, το πρόβλημα δεν είναι ποιοι πρέπει να απολυθούν, αλλά το πώς πρέπει οι άνεργοι να βρουν δουλειά.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Μπορεί να γίνει αύριο, αλλά προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί σοβαρή κυβερνητική εναλλακτική πρόταση.

Μπορεί να γίνει αύριο, αλλά προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί σοβαρή κυβερνητική εναλλακτική πρόταση. Κι αυτό άσχετα από τις όποιες επιφυλάξεις έχει ή δεν έχει κάποιος για το πρόγραμμά του. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι δείχνει να έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική του και δεν φαίνεται ικανός να προσεγγίσει ποσοστά που θα του εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία.
Φυσικά ούτε και η Νέα Δημοκρατία είχε τέτοια δυνατότητα ή, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα μπορούσε να αποκτήσει, αλλά διαθέτει και, κατά πάσα βεβαιότητα, θα διαθέτει και στο μέλλον πολιτικές συμμαχίες. Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να μην έχει και να μη θέλει ν' αποκτήσει. Φυσικά τίποτα δεν αποκλείει ν' αποβούν και για τη ΝΔ εκλογικά άχρηστες οι συμμαχίες της, αν η πτωτική πορεία του ΠΑΣΟΚ δεν αναστραφεί, αλλά αυτό δεν θ' αλλάξει σε τίποτα την απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς θα επισφραγίσει την ακυβερνησία που λέγαμε.

Και δυστυχώς για τον Αλ. Τσίπρα και τις εύλογες φιλοδοξίες του, το πρόβλημά του δεν είναι μόνο ότι δεν διαθέτει πολιτικές συμμαχίες, είναι και ότι δεν θα μπορέσει ακόμη και να τις επιδιώξει αν ενδεχομένως τις χρειαστεί. Οι εσωκομματικοί συσχετισμοί είναι τέτοιοι που μόνο προς την πλευρά του ΚΚΕ του επιτρέπουν να κοιτάξει, έστω κι αν αυτό δεν θέλει να τον δει. Αν και ούτως ή άλλως το σημερινό ΚΚΕ δεν θα είχε να προσφέρει αρκετά.

Γι' αυτό και όσοι προβληματίζονται αν θα είναι προτιμότερο για τον Τσίπρα να γίνει τώρα ή σε ένα ή δύο χρόνια πρωθυπουργός, καλό θα είναι να θυμούνται ότι απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια εξέλιξη είναι να ξεκαθαρίσει αν και με ποια «παρέα» θα το προσπαθήσει.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Για να επιτύχει το εγχείρημα δεν χρειάζονται μαγικές κινήσεις ούτε η ανακάλυψη του τροχού.

Τώρα που όλα δείχνουν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η συμφωνία με την τρόικα ολοκληρώνεται και η εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ αποτελεί ζήτημα λίγου χρόνου, η κυβέρνηση πρέπει να επανεξετάσει τη δική της αποτελεσματικότητα σε όλους τους τομείς. Οι δυσβάστακτες θυσίες για την κοινωνία πρέπει να συνδυασθούν με αποφάσεις και πρωτοβουλίες που θα θέσουν εκ νέου σε κίνηση την οικονομία και θα δώσουν ελπίδες για το αύριο. Χωρίς αναπτυξιακή προοπτική και προσδοκίες για αλλαγή πορείας, η προσπάθεια δεν μπορεί να αποδώσει και όλα θα μοιάζουν και πάλι μάταια.

Πέραν των όσων αναμένει η χώρα από τους εταίρους και δανειστές της έχει ιδιαίτερη σημασία τι θα πράξει η ίδια για να ανατρέψει την εικόνα διάλυσης και αναξιοπιστίας που την κατατρέχει. Η πολιτική σταθερότητα, παρά τις επιμέρους αμφιβολίες και αναταράξεις, μοιάζει και πρέπει να θεωρείται δεδομένη για το επόμενο διάστημα.

Ως εκ τούτου είναι πλέον στο χέρι της κυβέρνησης και πρωτίστως του πρωθυπουργού να αλλάξει τα δεδομένα και να προχωρήσει σε κινήσεις που θα αναπτερώσουν το ηθικό των πολιτών το συντομότερο δυνατό. Για να επιτύχει το εγχείρημα δεν χρειάζονται μαγικές κινήσεις ούτε η ανακάλυψη του τροχού. Η αποτελεσματικότητα των υπουργείων και των φορέων του Δημοσίου εξαρτάται κυρίως από την ικανότητα των προσώπων που τα στελεχώνουν και δεν χωρούν πια επιλογές παραδοσιακού τύπου.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Δυστυχώς στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν έχουμε περιθώρια ...

.Δυστυχώς στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν έχουμε περιθώρια ούτε για παλινδρομήσεις,ούτε για προσχηματικές αμφισβητήσεις.Η φράση του πρωθυπουργού " θα πάρουμε τη δόση ή δεν θέλω τώρα να πω τίποτε παραπάνω" δείχνει ξεκάθαρα πόσο δραματικά έχουν μειωθεί τα περιθώρια κινήσεων μας.

Με την κοινωνία στα όρια της, με την ανεργία να αυξάνεται δραματικά , με τα ταμειακά διαθέσιμα να φτάνουν με το ζόρι για ένα μήνα ακόμα, η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο από το να τρέχει καθημερινά για να καλύψει καθυστερήσεις και παραλείψεις ,ώστε να μην υπάρξουν αμφισβητήσεις της τελευταίας στιγμής που θα θέσουν σε κίνδυνο την υλοποίηση της συμφωνίας.Για να έχουμε τουλάχιστον την ελπίδα ότι το πικρό ποτήρι που θα πιούμε,όπως είπε ο κ.Σαμαράς δεν θα πάει για μια φορά ακόμα χαμένο .Και ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά οι βαριές θυσίες του ελληνικού λαού,θα σφραγίσουν την παραμονή μας στην ευρωζώνη και θα οδηγήσουν σε μια χαραμάδα φωτός στο αδιέξοδο που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Μόνο όσοι πάσχουν από καθεστωτική τύφλωση δεν βλέπουν ότι η χώρα βρίσκεται με το ένα πόδι στο κενό...

Τώρα που την πολιτική επιβάλλει η τρόικα, οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι καμία συντεταγμένη κινητοποίησή τους δεν είναι ικανή να επηρεάσει τις κυβερνητικές αποφάσεις. Οσοι συμμετέχουν, συμμετέχουν χωρίς ψευδαισθήσεις, σχεδόν για την τιμή των όπλων. Προς το παρόν, η κύρια τάση είναι η προσπάθεια επιβίωσης. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει καθόλου ότι οι πολίτες προσαρμόσθηκαν στο Μνημόνιο. Στην πραγματικότητα, η κοινωνία προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει την ανάφλεξη. Οσο περισσότερα νοικοκυριά, όμως, εξωθούνται στην εξαθλίωση τόσο πιο πολύ ανεβαίνει η θερμοκρασία και ως εκ τούτου τόσο πιθανότερη γίνεται η κοινωνική έκρηξη, που εκ των πραγμάτων θα είναι τυφλή και βίαιη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κοινωνική δυναμική και να προεξοφλήσει μία τέτοια έκρηξη. Είναι καίριο σφάλμα, όμως, να προεξοφλείται ότι οι εξελίξεις θα είναι ευθύγραμμες, ότι το αύριο θα είναι όπως το σήμερα. Μόνο όσοι πάσχουν από καθεστωτική τύφλωση δεν βλέπουν ότι η χώρα βρίσκεται με το ένα πόδι στο κενό και σ’ αυτό το επίπεδο.
Το έργο που παίζεται κάθε λίγους μήνες με τα νέα πακέτα μέτρων δεν είναι μόνο από οικονομικής απόψεως αδιέξοδο και από κοινωνικής απόψεως καταστροφικό. Είναι ταυτοχρόνως και παιχνίδι με τη φωτιά. Σε ένα τόσο εύφλεκτο τοπίο, ακόμα και μία ασήμαντη αφορμή μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιά. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, οι κουκουλοφόροι να λειτουργήσουν κάποια στιγμή σαν πυροκροτητής.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Όμως για να πάρουμε τη δόση μας ζητούν γη και ύδωρ.

Όμως για να πάρουμε τη δόση μας ζητούν γη και ύδωρ. Διάλυση των εργασιακών σχέσεων, απολύσεις και ό,τι άλλο μπορούν να σκεφτούν οι Τροϊκανοί, υποβοηθούμενοι και από κάποιους… Ελληνες καλοθελητές.
Οπότε πρέπει να λάβουμε μέτρα για να πάρουμε δόση. Και να μην πεθάνουμε από ασφυξία, όπως λέει ο κ. Στουρνάρας. Αλλά αν πάρουμε τα μέτρα αυτά, όπως τουλάχιστον διαρρέουν (διότι δεν τα έχουμε δει και επισήμως) δεν θα χρειαζόμαστε τον αέρα.
Γιατί; Μα, διότι πολύ απλά θα πεθάνουμε από ασιτία. Ουσιαστικά είναι σαν να μπαίνει το δίλημμα ασφυξία ή ασιτία. Τουλάχιστον οι περισσότεροι Έλληνες αυτή την εικόνα έχουν. Εκτός και αν υπάρχει κάτι άλλο. Το οποίο δεν βλέπουμε διότι δεν έχουμε και την πλήρη εικόνα.
Την οποία σίγουρα διαθέτει ο πρωθυπουργός, ο οποίος, σημειωτέον, είναι γνώστης των οικονομικών θεμάτων. Και επιμένει στην ανάγκη τήρησης των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει, ώστε να πάρουμε και τις δόσεις μας.
Επιμονή που δείχνει ότι κάτι μπορεί να γίνει. Διαφορετικά δεν θα αναλάμβανε τέτοιο ρίσκο. Και σίγουρα δεν θα έλεγε πως τα μέτρα αυτά είναι τα τελευταία ούτε και πως η Ελλάδα μπορεί να περάσει τον… κάβο.
Γνωρίζει άλλωστε πως ο ελληνικός λαός δεν δίνει άλλη ανοχή, δεν θα επιτρέψει λάθη. Εξήντλησε την υπομονή του ανεχόμενος τις υποσχέσεις της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Ανέχθηκε ακόμη και τα όσα ο Γ. Παπακωνσταντίνου υποστήριζε, ο οποίος την ώρα που μιλούσε για τα τελευταία μέτρα, κάτω από το τραπέζι αποφάσιζε με την Τρόικα τα επόμενα.
Ειλικρινά, αν μετά από αυτά κάποιος έρθει και μιλήσει και πάλι για μέτρα, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου καλά. Άλλωστε δεν θα μπορεί κάποιος να πάρει άλλα μέτρα πέραν αυτών των γνωστών που παίρνει μια συγκεκριμένη επαγγελματική τάξη όταν πρόκειται να ασκήσει το επάγγελμά της.
Μετά από αυτά εάν κι εφόσον ισχύσουν θα πρέπει να υπάρξει και ένα όραμα να δοθεί μια ελπίδα, οπωσδήποτε.                 

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Ζητούν τη μάνα μας και τον πατέρα μας μαζί και τα παιδιά μας να τα πουλήσουμε για… σκλάβους στα… παζάρια.

Οι τροϊκανοί εκπρόσωποι αυτών που λένε τα όποια καλά λόγια δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ. Ζητούν τη μάνα μας και τον πατέρα μας μαζί και τα παιδιά μας να τα πουλήσουμε για… σκλάβους στα… παζάρια.
Έχουν ξεφύγει στην κυριολεξία και θέλουν τα… πάντα όλα. Να μη μείνει τίποτα όρθιο, ειδικά στις εργασιακές σχέσεις. Ζητούν πράγματα που αν γίνουν τινάζεται στον αέρα η λεγόμενη κοινωνική συνοχή. Όση τέλος πάντων έχει απομείνει.
Και δείχνουν να αδιαφορούν όχι μόνο για όσα υπέρ της Ελλάδος λένε τα αφεντικά τους, αλλά ουσιαστικά και για τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δείχνουν να ξεχνούν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συγκεκριμένους στόχους και συγκεκριμένες βάσεις για να λειτουργεί. Δείχνουν να αδιαφορούν για τα όσα προβλέπονται σχετικά με την κοινωνική συνοχή των χωρών - μελών.
Και καταθέτουν απαιτήσεις που στο τέλος δεν αποκλείεται να πλήξουν και τη συνοχή της τρικομματικής κυβέρνησης. Που θα έχουν δηλαδή ως αποτέλεσμα να συρθεί εκ νέου η χώρα σε εκλογές. Ή να δημιουργηθούν καταστάσεις που όλοι απεύχονται. Το τραγελαφικό είναι ότι οι ίδιοι οι τροϊκανοί που ζητούν να εφαρμοστεί ένας νέος εργασιακός μεσαίωνας, φέρονται να δηλώνουν σε ξένα μέσα ότι το πρόγραμμα που επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα είναι λάθος. Ακόμη και ότι οι συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, καθώς και τα χαράτσια αυξάνουν την ύφεση και άρα καθίσταται δύσκολη η ανάπτυξη. Και ενώ τα λένε αυτά απαιτούν νέες περικοπές και νέα χαράτσια, τρελαίνοντας όχι μόνο τους κατοίκους αυτής της χώρας αλλά και τους συνομιλητές τους.
Ως εκ τούτου, καλά τα όποια θετικά λόγια, αλλά μήπως να γίνουν και έργα;                 


Τρίτη, 16 Οκτωβρίου 2012
Αναζήτηση:Go»



Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Σκέφτηκαν ποτέ γιατί ξένες και ελληνικές μεγάλες εταιρείες φεύγουν από την Ελλάδα;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα τρία χρόνια που είναι εδώ πια η τρόικα... έχει δει πολλά έργα. Εναν πρωθυπουργό UFO, που δεν ήξερε απολύτως τι του γινόταν παρά μόνο στη γυμναστική, υπουργούς να ψεύδονται και να κρύβουν την αλήθεια για να γλιτώσουν είτε την κομματική τους πελατεία, είτε τους κολλητούς τους νταβατζήδες (δες Παπακωνσταντίνου - λίστα Λαγκάρντ), ένα ολόκληρο κράτος-χάος. Φανταστείτε τι έπαθαν (ακόμα και τώρα) όταν έμαθαν για τις χιλιάδες ψεύτικες συντάξεις που τρώνε από τον Προϋπολογισμό μισό δισ. ευρώ τον χρόνο.

Ολα αυτά καλά, όντως μπορεί οι άνθρωποι αυτοί που κρίνουν την τύχη ενός έθνους και του λαού του να έχουν δίκιο σε πολλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί τελικώς... να το γυρίζουν σε βεντέτα. Πώς αλλιώς -παρά μόνο ως καψώνι ή πράξη εκδίκησης- μπορεί να ερμηνευτεί η πρότασή τους να εκκενώσουμε τα μικρά νησιά για να κάνουμε οικονομία από τα σχολεία και τα ιατρεία; Πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί η πρόταση της τρόικας περί έξι ημερών εργασία; Πού αλλού στον κόσμο, που έχει πάει το ΔΝΤ (ή όποια άλλη μορφή δανειστή), έχουν ακουστεί τέτοια πράγματα; Τι άλλο -παρά μόνο κακεντρέχεια και βλακεία-μπορεί κανείς να σκεφτεί όταν λες σε έναν λαό πληρώστε εσείς τα 550 εκατ. ευρώ που χρωστάνε από την εισφορά οι τράπεζες;

Αντί, λοιπόν, ο κ. Τόμσεν και η παρέα του να ανοίγουν βεντέτες με έναν λαό, καλό θα ήταν με την πείρα που διαθέτουν πλέον στην «ελληνική περίπτωση» να σκεφτούν και καμιά δημιουργική πρόταση. Σκέφτηκαν ποτέ γιατί ξένες και ελληνικές μεγάλες εταιρείες φεύγουν από την Ελλάδα; Εκαναν κάτι να τις κρατήσουν; Είπαν στον κ. Δαυίδ ή στον κ. Φιλίππου γιατί φεύγετε, πώς μπορούμε να σας αλλάξουμε γνώμη;

Επέβαλαν μέτρα στην κυβέρνηση που θα άρουν τις στρεβλώσεις που διώχνουν καλές επιχειρήσεις από τη χώρα; Ή μήπως... δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή, αντιθέτως ευχαριστιούνται; Πότε λειτούργησαν θετικά και συμπληρωματικά υπέρ της χώρας για να αποτρέψουν τη φυγή επιχειρήσεων και κεφαλαίων;

Μήπως ήρθε η ώρα να τους στείλουν... στο καλό τα αφεντικά τους γιατί μάλλον ξέφυγαν από την αποστολή τους;

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Το φιτίλι άναψε από χέρια ασχέτων που ανέλαβαν τις τύχες του καθημαγμένου τόπου ...

Μοίρα... κακή έφερε έτσι τα πράγματα και η χώρα σχεδόν «έσκασε» στα χέρια του ΠΑΣΟΚ. Κατά άλλη πιο ρεαλιστική εκδοχή το φιτίλι άναψε από χέρια ασχέτων που ανέλαβαν τις τύχες του καθημαγμένου τόπου με τις ακατανόητες αναζητήσεις και περιπλανήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του στενού του κύκλου. Ολοι αυτοί που με ύφος εκατό καρδιναλίων σπατάλησαν χρόνο και χρήμα και άφησαν τη χώρα στον κατήφορο που την είχε οδηγήσει η περίοδος Κ. Καραμανλή εμφανίσθηκαν ως σωτήρες και τιμητές των πάντων σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή.
Δυστυχώς, τα όσα ακολούθησαν την εποχή των ψευδαισθήσεων είναι ακόμη χειρότερα αλλά λίγο ώς πολύ γνωστά, και πάντως καταγεγραμμέ­να. Ο λογαριασμός ως προς το πολιτι­κό τίμημα σε κάθε περίπτωση καταλογίσθηκε και ήταν βαρύτατος για το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η ανατροπή που σημειώ­θηκε στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις δεν ήταν μια ήττα που μπορεί να ξεπερασθεί αλλά μια διάλυση της ιστορικής σχέσης του κόμματος με τις κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούσε. Η σχέση αυτή καταργήθηκε όχι μόνον γιατί το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι αυτό που ήταν, αλλά και γιατί η κοινωνία έχει αλλάξει.
Με αυτά τα δεδομένα, το κόμμα του οποίου ηγείται ο Ευ. Βενιζέλος οφείλει να επανεξετάσει τα πάντα από την αρχή αν θέλει να έχει μία ευκαιρία. Η τύχη του ΠΑΣΟΚ για μια κάποια ανάκαμψη είναι ευθέως συνδεδεμένη με την πορεία της χώρας και η μόνη του ελπίδα να του αναγνωρισθεί ως ένα βαθμό αναδρομικώς η όποια συμβολή στη σωτηρία του τόπου.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Είναι όμως προφανές ότι δεν λείπουν μόνο τα χρήματα. Πάσχει και η κυβερνητική μηχανή.

Mισθωτοί και συνταξιούχοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι στη διαπραγμάτευση με την τρόικα: οι νέες θυσίες που απαιτούνται είναι τεράστιες – και αν δεν υπάρξει ανάπτυξη, θα είναι θυσίες ανώφελες, οι οποίες θα πυροδοτήσουν την κοινωνική οργή εκτροχιάζοντας το πολιτικό σκηνικό. Στην κυβέρνηση ελπίζουν ότι τα χρήματα της δόσης θα λειτουργήσουν ως μοχλός που θα επανεκκινήσει την ελληνική οικονομία. Είναι όμως προφανές ότι δεν λείπουν μόνο τα χρήματα. Πάσχει και η κυβερνητική μηχανή. Ώς τώρα οι περισσότεροι υπουργοί εξαντλούν τη δραστηριότητά τους στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Ομως η χώρα χρειάζεται επειγόντως αναπτυξιακό έργο ως αντιστάθμισμα των θυσιών των πολιτών. Και ο πολιτικός χρόνος είναι εξαιρετικά περιορισμένος!

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Ποιος θα ελέγξει ποιον και από πού να αρχίσει κανείς;

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα φτάνουν στο αδιέξοδο που ζούμε τις τελευταίες ημέρες. Το θέατρο του παραλόγου με την τρόικα και τους δανειστές που απαιτούν τη λήψη μέτρων τα οποία δεν οδηγούν πουθενά έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Κάθε φορά γίνεται επίκληση του κινδύνου της καταστροφής, τα μέτρα υιοθετούνται, η οικονομία βυθίζεται βαθύτερα στο αδιέξοδο, μεγαλώνει το τμήμα της κοινωνίας που καταλήγει στην απόγνωση και οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τα πράγματα «καίγονται» για να δώσουν τη θέση τους στους επόμενους.

Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα δείχνουν να φτάνουν σε κάποια κρίσιμα όρια. Αρχίζει να γίνεται αισθητή η αποδόμηση βασικών τομέων που συγκροτούν μια κοινωνία.

Κρατικές δομές φθείρονται, ο ιδιωτικός τομέας αργοπεθαίνει, το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τα πράγματα απονομιμοποιείται, οι παραγωγικές δυνάμεις εξουθενώνονται, ενώ οι πολίτες μουδιάζουν πλέον από τα συνεχή χτυπήματα.

Την ίδια στιγμή, έρχονται στο φως συγκλονιστικά στοιχεία για δεκάδες χιλιάδες πολίτες που έβγαλαν στο εξωτερικό καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ, την ώρα που οι υποψίες στρέφονται και στο πολιτικό σύστημα.
Ποιος θα ελέγξει ποιον και από πού να αρχίσει κανείς;

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Και η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και θα συνεχίσει να σέρνεται.

Έπειτα από τόσες γενικές απεργίες, έπειτα από τόσα συλλαλητήρια παλλαϊκά το μόνο που κατάφεραν είναι να κερδίσουν το δικαίωμα για ένα ακόμη συλλαλητήριο, για μία ακόμη απεργία. Παλεύουν για την επιβίωσή τους, όπως όλοι, θα μου πείτε. Και οι συνδικαλιστές, όπως και οι πολιτικοί, είναι οι μόνοι στη σημερινή Ελλάδα που δεν φοβούνται μην ξυπνήσουν το πρωί χωρίς δουλειά. Οσο για τους υπόλοιπους, αυτοί μπορούν να συνεχίζουν να αναρωτιούνται. Πόσες εκλογές και πόσες κυβερνήσεις ακόμη θα μας χρειαστούν για να κάνουμε το βήμα που έπρεπε να έχουμε κάνει από προχθές;
Προχθές πάντως, και από την άλλη πλευρά του φράχτη που χώριζε τους διαδηλωτές από τους επισήμους, το σούρσιμο δεν ήταν λιγότερο αισθητό. Οι μεν έβγαζαν το άχτι τους, οι δε το ψωμί τους με παρατάσεις και προσευχές για ανάκαμψη, ανάπτυξη και περαιτέρω μεταρρυθμίσεις. Πόσες μεταρρυθμίσεις, από τις 89 υποχρεωτικές, θα γίνουν σε έναν μήνα; Και με ποιο εργαλείο θα γίνουν οι μεταρρυθμίσεις; Με την αποβλακωμένη Δημόσια Διοίκηση; (Τι να κάνουμε το παιδί βγήκε βλαμμένο αλλά δεν μπορεί, παιδί σου είναι, το αγαπάς όπως και να 'ναι.) Και η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και θα συνεχίσει να σέρνεται. Χωρίς εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς σύστημα Υγείας, με μια Αστυνομία που ξέρει πετροπόλεμο η χώρα σέρνεται αλλά μένει ζωντανή. Κάπου στα σύνορα της Ευρώπης απειλείται κοινωνική έκρηξη υποστηρίζουν οι σοφοί παρατηρητές. Και ποια κοινωνία είναι αυτή που θα εκραγεί; Για την έκρηξη απαιτείται χημική αντίδραση και εδώ τίποτε πια δεν αντιδρά. Το κτίριο βρωμάει μούχλα και ο καθένας με τους δικούς του κοιτάζει να μη χάσει τα λίγα τετραγωνικά που κάποτε είχε κατακτήσει. Η ιδεολογία του τρωγλοδύτη, του επαίτη του δημόσιου ταμείου τώρα παίρνει την εκδίκησή της. Ο βάλτος δεν παράγει εκρήξεις.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Το αύριο δεν ξέρουμε τι θα φέρει.

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε σε άλλο κόσμο – πέφτοντας από την υπερβολή της ευημερίας στην υπερβολή της στέρησης. Υπό τις επιταγές των δανειστών εφαρμόζεται μια οικονομική πολιτική που ενώ έχει στόχο την εξάλειψη του δημόσιου ελλείμματος και του χρέους, αυξάνει την ανεργία, μειώνει την παραγωγή, αυξάνει το κόστος του κράτους και μειώνει τα δημόσια έσοδα. Και όσο η οικονομική πολιτική στοχεύει μόνο στη λιτότητα, τόσο η πολιτική αποσυνδέεται από την κοινωνία. Οταν οι πολίτες αισθάνονται ότι οι ηγέτες τους δεν νοιάζονται, όταν κατηγορούν τις πολιτικές ηγεσίες για τα λάθη του παρελθόντος και για τη σημερινή πολιτική στέρησης, θα στραφούν προς τις «σειρήνες» των υποσχέσεων. Το Ελντοράντο δεν είναι κάποια ουτοπία του μέλλοντος, αλλά το πρόσφατο παρελθόν. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώνεται τη νοσταλγία για τη χαμένη ευημερία, στο άλλο άκρο, η Χρυσή Αυγή τρέφεται με τον φόβο και την οργή, αποπλανεί αδύναμους με παραληρήματα εθνικού μεγαλείου. Το αύριο δεν ξέρουμε τι θα φέρει.
Με τα «ασυμβίβαστα» άκρα ενισχυμένα και το «βεβαρημένο» κέντρο σε μαρασμό, θα έρθει η μέρα που οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να επιμένουν σε περικοπές και μεταρρυθμίσεις – επειδή η λαϊκή δυσφορία δεν θα τιθασεύεται. Με την ανεργία στο 24,4% τον Αύγουστο, με τους μισούς νέους χωρίς δουλειά, με 650.000 θέσεις εργασίας να έχουν χαθεί από το 2009, οι πληγές που ανοίγουν θα ταλαιπωρούν την κοινωνία για τουλάχιστον μία γενιά. Θα επηρεάσουν την ποιότητα ζωής, την κοινωνική συμπεριφορά, την οικονομική εξέλιξη και την πολιτική πορεία της χώρας.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Τι δεν κάναμε έως τώρα και αν θα κάνουμε από δω και πέρα όσα πρέπει.

Τι δεν κάναμε έως τώρα και αν θα κάνουμε από δω και πέρα όσα πρέπει.
Να μην τα ξαναλέμε. Δεν ήταν ιδανικό το Μνημόνιο. Αλλά μήπως το τηρήσαμε; Αλλα υποσχόμασταν και άλλα κάναμε. Ή μάλλον τα μόνα που κάναμε ήταν να κόβουμε μισθούς, συντάξεις κι επιδόματα. Τίποτα άλλο. Για τη φοροδιαφυγή μας φώναζαν οι ξένοι, αλλά ούτε που την αγγίξαμε. Κάτι πάει να γίνει τώρα τελευταία, αλλά, μέχρι να δούμε οριστικά και τελεσίδικα πράγματα, καλό είναι να μη θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο.
Θα την πάρουμε, λοιπόν, τη δόση, θα μας παραχωρηθούν και κάποιες διευκολύνσεις, αλλά μετά; Αυτό είναι το ζητούμενο. Θα την αξιοποιήσουμε την ευκαιρία ή θα ξανακάνουμε τα ίδια με τις προηγούμενες φορές; Θα καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν είναι οι ξένοι εκείνοι που θα λύσουν τα προβλήματά μας, αλλά αυτό είναι δική μας υποχρέωση και ευθύνη;
Για να το πούμε πιο απλά, ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε, έχουμε κάποιο σχέδιο ή θα επιδοθούμε για μια ακόμη φορά στους αυτοσχεδιασμούς που, κατά κανόνα, χαρακτηρίζουν την ελληνική πολιτική πρακτική; Σ' αυτό τον προβληματισμό δεν μπορεί ν' απαντήσει κανένας ξένος. Οι δικοί μας πολιτικοί -κυβερνώντες και μη- είναι που μας χρωστάνε μια απάντηση. Αλλά σοβαρή απάντηση, βασισμένη στα πραγματικά δεδομένα της εποχής μας, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη και όχι τις γνωστές μεγαλοστομίες περί οικονομικών και αναπτυξιακών προγραμμάτων που όλα τα λύνουν και όλα τα θεραπεύουν με κονδύλια που δεν υπάρχουν και επενδύσεις που δεν γίνονται.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Ατυχήσαμε στο πρώτο μνημόνιο, ατυχήσαμε στο Μεσοπρόθεσμο, είναι ανάγκη να την πατήσουμε και στο τωρινό;


Να, λοιπόν, τη στιγμή που η τύχη της χώρας κρέμεται από μια κλωστή, ένα θέμα το οποίο σε διαφορετικές περιόδους θα ήταν απλώς το κλασικό θέμα της ελληνικής πολιτικής ατολμίας και μία ακόμα έκφανση του παροιμιώδους μπάχαλου των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών απειλεί να τινάξει στον αέρα τόσο το εναπομείναν πολιτικό σύστημα όσο και την ίδια την κυβέρνηση, η οποία μοιραία στηρίζεται σε τρία κόμματα, το ένα εκ των οποίων ετοιμόρροπο. Ετσι, μία ολόκληρη εβδομάδα η προσοχή της κοινής γνώμης είναι στραμμένη στους υπαίτιους που «λούφαραν» τους φοροφυγάδες της λίστας Λαγκάρντ και ελάχιστα στα αγόρια της τρόικας που κάνουν επίδειξη δύναμης σε μια ετοιμοθάνατη χώρα με εκατομμύρια αναξιοπαθούντες πολίτες. Βλέπετε, ποντάρουν στη δεδηλωμένη θέση των τριών πολιτικών σχηματισμών ότι θα κάνουν τα πάντα για να μείνει η χώρα στο ευρώ.  Αν τόσο η τρόικα όσο και τα αφεντικά της έβλεπαν στην προγραμματική συμφωνία και μια υποπαράγραφο στην οποία θα έλεγε πάνω κάτω: «Εκτός κι αν οι θυσίες που απαιτούνται είναι παράλογες και οδηγούν σε κοινωνική εξαθλίωση και έκρηξη»...

Γιατί, κακά τα ψέματα, αν φτάσαμε δύο χρόνια μετά την ένταξή μας στο πρόγραμμα διάσωσης σε τρισχειρότερη κατάσταση απ’ αυτήν που ήμασταν τότε, είναι γιατί ακριβώς δεν είπαμε ποτέ ως χώρα ένα ηχηρό όχι. Δεν υπαινιχθήκαμε καν πως αν παρατραβήξουν το σκοινί και σπάσει, τότε οι απώλειες θα είναι ένθεν κακείθεν. Δυστυχώς, όμως, η κρίση υπερέβαινε τις επιστημονικές γνώσεις των ανθρώπων που είχαν αναλάβει να τη διαχειριστούν από την πρώτη στιγμή, έστω κι αν είχαν καλές προθέσεις, και αυτές από μόνες τους δεν ήταν αρκετές για να πάρουν τις σωστές αποφάσεις. Χρειαζόταν μια προσωπικότητα, από εκείνες που έχουν εκλείψει από το πολιτικό προσκήνιο, που θα διαχειριζόταν πρωτίστως πολιτικά το όλο ζήτημα και δευτερευόντως οικονομοτεχνικά. Ατυχήσαμε στο πρώτο μνημόνιο, ατυχήσαμε στο Μεσοπρόθεσμο, είναι ανάγκη να την πατήσουμε και στο τωρινό;

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Ο καθένας πια βλέπει το προφανές: ότι ο σκοπός, είτε αριστερός είτε δεξιός, δεν αγιάζει τα μέσα.

Βρισκόμαστε σε ιδιαίτερα κρίσιμη φάση της προσπάθειας που έχουμε καταβάλει ώς τώρα. Παρά την άνιση κατανομή των θυσιών, την αποτυχία στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την τραγική καθυστέρηση στις μεταρρυθμίσεις, έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά στο σημείο από το οποίο και μετά θα έχουμε πια πρωτογενές πλεόνασμα: μας μένει λίγο ακόμη ώσπου να το φθάσουμε. Πρόδηλη είναι η σκοπιμότητα της Αριστεράς να μην τα καταφέρουμε. Ξέρει ότι η αποτυχία της προσπάθειας για να παραμείνει η Ελλάδα (με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις αποκλίσεις της) στον κόσμο της ελεύθερης οικονομίας είναι προϋπόθεση για την πραγμάτωση της ιδεολογικής εμμονής της. Ο σοσιαλισμός (γενικώς και αορίστως, διότι ούτε και αυτοί δεν ξέρουν τι θα κάνουν – πλην ΚΚΕ εννοείται) μόνον ως αναγκαστική και μοναδική επιλογή των ολότελα απελπισμένων μπορεί να προκύψει. Εξ ου και η υστερική αντίδραση της Αριστεράς, από τη στιγμή όπου εμφανίζεται η βία της Χρυσής Αυγής και ο καθένας πια βλέπει το προφανές: ότι ο σκοπός, είτε αριστερός είτε δεξιός, δεν αγιάζει τα μέσα. Για τον ίδιο λόγο, επίσης, οξύνεται ο ακτιβισμός της Αριστεράς, που τον είδαμε να κορυφώνεται με την -ασύλληπτη για τα μέτρα οποιασδήποτε στοιχειωδώς σοβαρής χώρας- κατάληψη του υπουργείου Εθνικής Αμύνης την περασμένη Πέμπτη υπό την καθοδήγηση καπεταναίων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. (Σε αγαστή επιχειρησιακή σύμπνοια, διόλου περιέργως...)
Η έννομη τάξη, η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και το μέλλον της εντός των θεσμών της ελεύθερης οικονομίας βρίσκονται σήμερα σε ένα bras de fer με την Αριστερά. Για τον αστικό πολιτικό κόσμο, δεν είναι μόνον αναγκαίο να μην επιτρέψει στον εκβιασμό των άκρων να επιβληθεί στην κοινωνία, είναι επίσης ευκαιρία να σπάσει επιτέλους τον φαύλο κύκλο του λαϊκισμού. Τώρα ακριβώς είναι που χρειαζόμαστε πολιτική ηγεσία, η οποία θα δώσει το παράδειγμα, κάνοντας αυτό που είναι σωστό και αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος. Συγκεκριμένα, δε, στην περίπτωση της κατάληψης του ΥΕΘΑ, εγώ τουλάχιστον είδα έναν υπουργό, τον Νίκο Δένδια, να ανταποκρίνεται στην πρόκληση και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, και έναν άλλον, τον υποτίθεται κατ’ εξοχήν αρμόδιο Πάνο Παναγιωτόπουλο, να κάνει την πάπια για να μη χαλάσει το μαλλί του. Αν ο πρωθυπουργός πραγματικά το εννοεί ότι δεν θα αφήσει «τη χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι», χρειαζόμαστε περισσότερους υπουργούς του είδους του Δένδια και λιγότερους Παναγιωτόπουλους. Η κοινωνία θα τον στηρίξει αν το τολμήσει, διότι αυτό που αναζητεί είναι ηγεσία με ισχυρή πεποίθηση στον σκοπό της προσπάθειας και αποφασιστικότητα στην πράξη. Η απουσία της είναι ο δρόμος προς τον ΣΥΡΙΖΑ...

RIP

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Απανωτή χιλόπιτα...

Όπως γνωρίζουν καλά όσοι εξάσκησαν στα νιάτα τους την τέχνη του φλερτ, αυτά είναι τα τραγικά αποτελέσματα της απανωτής χυλόπιτας. Η Αγκελα Μέρκελ έρχεται αυτή την εβδομάδα στην Ελλάδα και αρνείται να δει τον Α. Τσίπρα, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ της απαντά «εμείς δεν ζητήσαμε συνάντηση». Προφανώς, πρόκειται για τραύμα που δημιούργησε η προηγούμενη άρνηση του Ζ.-Κ. Γιουνκέρ στον οποίο είχε υποβληθεί επίσημο αίτημα, αλλά και ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι, που τσιγκουνεύτηκε τα λίγα ψίχουλα αγάπης και αναγνώρισης όταν ο ΣΥΡΙΖΑ του τα γύρεψε. Αυτές οι δύο αρνήσεις, άλλωστε, έριξαν τον Αλ. Τσίπρα στα χέρια της πρώτης τυχούσης εξουσίας: με το που ήρθε ο κ. Ράιχενμπαχ στην Ελλάδα, η αποστολή απ’ την Κουμουνδούρου έτρεξε στην αγκαλιά του, όπως τα κορίτσια της παλιάς εποχής στον Ανδρέα Μπάρκουλη.
Βλέπετε, ο κεραυνοβόλος έρωτας έχει αυτή την μοναδική ιδιότητα: σε κάνει να ξεχνάς ποιος ήσουν μέχρι χθες. Κι έτσι διαγράφηκαν μονομιάς εκείνα τα «δεν έχει κανένα νόημα η συνάντηση και η συζήτηση μαζί τους» που πριν από τρεις μήνες δήλωνε ο κ. Τσίπρας όταν οι τροϊκανοί του ζητούσαν συνάντηση. Τώρα πλέον, ο συνεργάτης του, ο Γ. Μηλιός, καθόλου δεν αποκλείει τη συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με την τρόικα. Αλλωστε, τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Το πολύ πολύ να προστεθεί στη μακρά λίστα με τις χυλόπιτες και τ’ όνομα του Πόουλ Τόμσεν!

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Απόδειξη ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Απόδειξη ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ότι χειρότερα για την χώρα θα έλθουν, όχι όταν εισαχθούν προς ψήφιση στην Βουλή τα νέα οικονομικά μέτρα, αλλά αφού ψηφιστούν και η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με τα καθημερινά προβλήματα που μέχρι τώρα φαίνεται ότι έχει εγκαταλείψει.

Λόγω του κινδύνου της δημοσιονομικής κατάρρευσης και της επιστροφής της Ελλάδας στην δραχμή, τα μέτρα εύκολα ή δύσκολα θα ψηφιστούν. Μπορεί να γεμίσουν και πάλι οι δρόμοι και οι πλατείες με αγανακτισμένους. Μπορεί να μην πραγματοποιηθεί και πάλι η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Αλλά τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα τα ψηφίσουν. Μέχρι τότε η κυβέρνηση θα παραμείνει όρθια.

Το ερώτημα είναι αν θα κατορθώσει να παραμείνει όρθια και μετά, όταν θα αρχίσει να ασχολείται με όλα αυτά τα προβλήματα που παραμένουν κλειδωμένα στο συρτάρι εδώ και μήνες, επειδή οι πάντες ασχολούνται με την εξοικονόμηση των 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ που απαιτεί η Τρόικα.

Αμέσως μετά την ψήφιση των μέτρων, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η κατάσταση στα νοσοκομεία, τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η κατάσταση στην εκπαίδευση που ολοένα επιδεινώνεται. Τα τρία κόμματα θα πρέπει να συμφωνήσουν σε πολιτικές για τα ναυπηγεία, τους αγρότες, τα μεγάλα έργα, την Ναυτιλία, την αντιμετώπιση των παράνομων μεταναστών, την εγκληματικότητα, την αναδιάρθρωση του κράτους και τόσα άλλα ζητήματα, στα οποία εκφράζουν αντικρουόμενες απόψεις.

Και θα πρέπει κυρίως να συμφωνήσουν για το πώς θα διαχειρίζονται καθημερινά τους διαδηλωτές που ολοένα θα αυξάνουν και θα καταλαμβάνουν τα υπουργεία και τις κρατικές εγκαταστάσεις.

Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις της κυβέρνησης και των τριών κομμάτων στις διαδηλώσεις της Πέμπτης, πιο πιθανό δείχνει το ενδεχόμενο να διαλυθεί η κυβέρνηση, παρά να ομονοήσει…

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Οι πολίτες θέλουν άμεσα απαντήσεις.

Η χώρα περνάει δύσκολα, η κοινωνία έχει ισοπεδωθεί, η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, η ανεργία καλπάζει και οι πολίτες καλούνται να υποστούν ένα ακόμη πακέτο μέτρων, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και η αύξηση των φόρων. Υποτίθεται πως η εφαρμογή αυτών των οδυνηρών μέτρων μάς προσφέρει μια τελευταία ευκαιρία να βγούμε από την κρίση. Διεθνώς διαμορφώνεται μια θετική συγκυρία, την οποία είναι ανάγκη να αξιοποιήσουμε. Κι όμως, αυτή την κρίσιμη στιγμή βρίσκουμε ξανά μπροστά μας δεκάδες υποθέσεις διαφθοράς, φοροδιαφυγής, ύποπτου πλουτισμού και πάνω απ’ όλα προσπάθεια συγκάλυψης αντί για διερεύνηση των υποθέσεων.

Η προσπάθεια Παπακωνσταντίνου να «θάψει» τη λίστα με τους φοροφυγάδες που παρέλαβε από την Κριστίν Λαγκάρντ είναι χαρακτηριστική. Ο υπουργός που μιλούσε με οργή για τους φοροφυγάδες και παρουσίαζε σχέδια για τη δήθεν αντιμετώπισή τους κρατούσε στο συρτάρι του τον κατάλογο με τα ύποπτα ονόματα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: η φοροδιαφυγή ακόμη δεν έχει τεθεί υπό έλεγχο και τα ελλείμματα του Δημο­σίου καλούνται να καλύψουν για μια ακόμη φορά μισθωτοί και συνταξιούχοι.

Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Οι πολίτες θέλουν άμεσα απαντήσεις. Ποιος τα πήρε και ποιος όχι, ποιος πολιτικός φοροδιαφεύγει και ποιος όχι, ποιοι ξεπλένουν μαύρο χρήμα, ποιοι συγκαλύπτουν ενόχους και ποιοι «λασπώνουν» αθώους, ποιοι εκβιάζουν και ποιοι εκβιάζονται. Το νέο κύμα διαφθοράς δυσκολεύει για μια ακόμη φορά την προσπάθεια της χώρας να βγει από την κρίση. Ας μάθουμε τουλάχιστον την αλήθεια. Η Δικαιοσύνη έχει υποχρέωση να φτάσει μέχρι το τέλος.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Κι αν δεν προκύψει από όλους εμάς η λύση, από πού να την περιμένουμε;

Στο μυαλό των «αντιπάλων» μας είμαστε όλοι απατεώνες, κλέφτες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και άχρηστοι, που όλα τα προηγούμενα χρόνια ζούσαμε τον μύθο του τζίτζικα ή του τσιμπουριού που τρέφονταν με το αίμα (τα λεφτά) των μυρμηγκιών της Ευρώπης! Δεν κάνουν διακρίσεις. Τους είναι αδιανόητο πως σε οιαδήποτε κοινωνία υπάρχουν κάποιοι λίγοι απατεώνες και διεφθαρμένοι, αλλά η πλατιά μάζα -από τον εργάτη, τον αγρότη έως τον δάσκαλο και τον επιστήμονα- δουλεύει για τον επιούσιο, πληρώνει τους φόρους και τις υποχρεώσεις της και στερείται για να αποταμιεύσει πέντε δεκάρες για τη δύσκολη στιγμή ή για να βοηθήσει τα παιδιά της. Εκεί που φταίξαμε συλλογικά και πρέπει να μας καταλογιστεί είναι οι επιλογές μας στους πολιτικούς που μας κυβερνούν τα τελευταία 30-40 χρόνια. Λες και πάσχουμε από μια συλλογική εμμονή στους ίδιους και τους ίδιους, παρότι όλοι έχουμε καταλάβει πλέον ότι αυτοί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της κατάντιας μας. Και είναι μάλιστα προκλητικοί ακόμα και τώρα. Ο ένας διδάσκει στο Χάρβαρντ (αλήθεια, οι φοιτητές του βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτά που τους λέει; Σε τι θα τους φανούν χρήσιμα;), ο άλλος γράφει τις σοφίες του για τον «Τιτανικό» σε βιβλίο, ψάχνοντας παράλληλα κάποιον διεθνή οργανισμό που θα τον ανταμείψει για τις υπηρεσίες του, ο τρίτος στο απυρόβλητο της Ραφήνας καλλιεργεί το έδαφος για την επάνοδό του ως σωτήρα, τους περισσότερους βουλευτές τούς ξέρασε η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις παχυλές συντάξεις ή στις δημόσιες θέσεις που είχαν αγκαζαρισμένες από πριν, ενώ τη θέση τους παίρνουν νέα φιντάνια της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς που θέλουν και αυτά με τη σειρά τους να μας σώσουν. Από τι άραγε;

Και όλοι εμείς καθόμαστε, τους κοιτάμε και τους ακούμε με μια ανησυχητική απάθεια και μάλιστα συνεχίζουμε να παίρνουμε το μέρος πότε του ενός πότε του άλλου, καθοδηγούμενοι από ένα συλλογικό ακαταλόγιστο. Κι αν δεν προκύψει από όλους εμάς η λύση, από πού να την περιμένουμε; Από τους εξωγήινους εκδικητές τιμωρούς;