Χρήσιμα συμπεράσματα ως προς τη διάταξη του πολιτικού σκηνικού βγαίνουν από τις τελευταίες συζητήσεις στη Βουλή (εκλογικός νόμος και πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 2015). Ο κ. Τσίπρας απέτυχε να διεμβολίσει τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και τελικά το μόνο που κέρδισε ήταν την πρόσκαιρη (;) συμπαράσταση του κ. Λεβέντη και της Ενωσης Κεντρώων. Για τον κ. Μητσοτάκη η εικόνα είναι διαφορετική. Το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι» τήρησαν την ίδια γραμμή με τη ΝΔ, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μιλήσει για την ανάγκη συνένωσης των φιλο-ευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας.
Πρόκειται για έναν σταθερό άξονα; Πιθανότατα όχι, καθώς και η κυρία Φ. Γεννηματά και ο κ. Στ. Θεοδωράκης θέλουν να κρατήσουν διακριτές διαφορές από τη ΝΔ, κάτι που θα φανεί το επόμενο διάστημα. Ωστόσο στο κρίσιμο ζήτημα του εκλογικού νόμου η κοινή πορεία που ακολούθησαν τα τρία αυτά κόμματα της αντιπολίτευσης αξίζει να σημειωθεί.
Ούτε όμως για την κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα η συμμαχία με τον κ. Λεβέντη πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων ήταν από τους πρώτους που ζήτησαν οικουμενική κυβέρνηση με την ταυτόχρονη αλλαγή του προσώπου του πρωθυπουργού. Οσο δε τα οικονομικά προβλήματα θα εντείνονται τόσο πιο δύσκολο θα είναι για ένα νέο κοινοβουλευτικό κόμμα να στηρίζει την κυβέρνηση...
Οι συμμαχίες είναι μάλλον πρόσκαιρες, αλλά μπορούν να δώσουν και μια γεύση για το τι θα συμβεί στην πορεία προς τις κάλπες, οποτεδήποτε και εάν αυτές στηθούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ως μόνο σύμμαχο τους ΑΝΕΛ και απέναντί του όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η ΝΔ θα ακολουθήσει τη δίκη της πορεία στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αλλά το βλέμμα των στελεχών της θα είναι στραμμένο και στις μετεκλογικές συνεργασίες. Εκεί οι επιλογές είναι συγκεκριμένες και γι’ αυτό θα επιχειρηθεί άμεσα η οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό.
