Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Εάν έχει στο μυαλό του να αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015 για να φτιάξει ΠΑΣΟΚ του 1981.

Ο κ. Τσίπρας είναι προφανές ότι επέλεξε την παραμονή στο Μέγαρο Μαξίμου την οποία προσπαθεί να παρατείνει, ταυτίζοντάς τη με τη σωτηρία της χώρας. Βεβαίως τα μηνύματα που έστειλε χθες από το ασφαλές κομματικοδίαιτο ραδιόφωνο ήταν αντιφατικά. Αν ο κ. Τσίπρας θεωρεί τόσο μεγάλη επιτυχία τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, γιατί δεν πανηγύρισε από την αρχή; Να χαρούμε κι εμείς μαζί του; Κι αν είναι έτσι, γιατί δεν σπεύδει να την εφαρμόσει γρήγορα και παστρικά;
Δυστυχώς, κάτι μας λέει ότι διάβασε με λάθος τρόπο τη Συμφωνία. Οπως έκανε με τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, που νόμιζε ότι ήταν απαλλαγή από τα Μνημόνια. Ο κ. Τσίπρας όπως και με τους δανειστές παίζει λάθος το blame game με τους συντρόφους του. Γιατί στο φινάλε εκείνος είναι και όχι ο Λαφαζάνης που εγκατέλειψε τις υποσχέσεις της 25ης Ιανουαρίου. Και ευτυχώς που το έκανε έστω και με δραματική καθυστέρηση που την πληρώσαμε ακριβά.
Για τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνος θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Προς τιμήν του, εάν αυτό απαιτείται για να σωθεί η Ελλάδα από την καταστροφή που την οδήγησε ο «όλος» ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλει να κρατήσει την ταμπέλα δικαίωμά του να δώσει τη μάχη με τις συνιστώσες. Αλλά σημασία δεν έχει πια η ταμπέλα αλλά το τι σερβίρει το κατάστημα. Για τα επόμενα χρόνια θα σερβίρει Μνημόνια. Οσο το κουκουλώνουν τόσο υπονομεύεται το εγχείρημα του να ηγηθεί ενός ευρύτερου κεντροαριστερού - σοσιαλδημοκρατικού κινήματος.
Εάν έχει στο μυαλό του να αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015 για να φτιάξει ΠΑΣΟΚ του 1981, κάνει λάθος υπολογισμό. Ο Ανδρέας δεν είχε ιδέα από το Πολυκλαδικό, αλλά είχε περάσει από το Μπέρκλεϊ. Και είχε και λεφτά και όραμα να μοιράσει. Ολα αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Γι' αυτό το ξεκαθάρισμα είναι άγριο...

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

0ι μέρες περνούν και η απειλή της χρεοκοπίας επιστρέφει εκ νέου.

Με την τροπή που λαμβάνουν οι αποκαλύψεις για το μυστικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την Ευρώπη, δεν χωρούν αμφιβολίες για τις προθέσεις που είχε η παρούσα κυβέρνηση. Το σχέδιο ήταν σχιζοφρενικό και ανεφάρμοστο, αλλά το δράμα είναι ότι υπήρξε. Επιφυλάξεις όμως υπάρχουν και για τις επιλογές της κυβέρνησης εφεξής καθώς η απροθυμία διαχείρισης της κατάστασης οδηγεί με έναν περίεργο τρόπο σε νέο αδιέξοδο και ουδείς μπορεί να στοιχηματίσει πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα.
Ενώ όμως οι μέρες περνούν και η απειλή της χρεοκοπίας επιστρέφει εκ νέου, το Μέγαρο Μαξίμου αντί να ξεκαθαρίσει το σκηνικό και να αφήσει τα μισόλογα ασχολείται με τους αντάρτες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και δεν βάζει τέλος στα σενάρια της καταστροφής. Η παρακρατική δράση του πρώην υπουργού Οικονομικών, όπως προκύπτει από τις δικές του εξομολογήσεις, δεν έγινε στο κενό ούτε χωρίς συνεννόηση με τον πρωθυπουργό. Αυτό συνιστά μείζον ζήτημα για τη χώρα και ως εκ τούτου ο κ. Αλέξης Τσίπρας οφείλει να απαντήσει ευθέως και αναλυτικά για το θέμα πριν οι αποκαλύψεις τον παρασύρουν. Αν ο κ. Βαρουφάκης έχει δίκιο, τότε μιλάμε για κανονική εκτροπή και απόπειρα καταδολίευσης του λαού με αμαρτωλές προθέσεις. Αν πράγματι ο πρωθυπουργός εννοεί τη στροφή στη λογική και θέλει να ξεκαθαρίσει τη θέση του σε σχέση με το παρανοϊκό plan B του υπουργού του, τότε έχει καθήκον να αποκαλύψει την αλήθεια και να εξηγήσει στους πολίτες γιατί δεν τον έστειλε σπίτι του από τον Μάρτιο οπότε και γνώριζε τη δράση του.
Η φοβία με την οποία αντιμετωπίζει το Μαξίμου την τρελή πορεία Βαρουφάκη μοιάζει να κρύβει μυστικά και η στάση του πρωθυπουργού δεν μπορεί να είναι ενοχική έναντι οιουδήποτε. Η άσκηση της εξουσίας δεν μπορεί να είναι ένα παιχνίδι εκβιασμών και εσωκομματικού παρασκηνίου σε μια δημοκρατική χώρα. Ο τραγέλαφος του ΣΥΡΙΖΑ και η αμηχανία του πρωθυπουργού σε συνδυασμό με την απώλεια ελέγχου της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας προκαλεί σειρά από παρενέργειας για το μέλλον και παράγει κινδύνους για την ισορροπία του τόπου. Η αναβλητικότητα που χαρακτηρίζει την ηγεσία της κυβέρνησης εξελίσσεται σε ωρολογιακή βόμβα και πρέπει να απενεργοποιηθεί. Το πρόβλημα και η λύση του δεν λέγεται ούτε Βαρουφάκης, ούτε Ζωή, ούτε Λαφαζάνης, αλλά Αλέξης Τσίπρας.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Αλλοι το όνομα και άλλοι...


Στην Ισπανία οι Podemos έχουν πάρει δημοσκοπικά την κάτω βόλτα. Στην Ελλάδα ο Τσίπρας δημοσκοπικά κυριαρχεί και σκέφτεται ως λύση στα προβλήματά του τις εκλογές. Επιβεβαιώνεται έτσι το γνωστό πως «άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι έχουν τη χάρη». Οι Eλληνες μοστράρουμε πιο ξύπνιοι και πονηροί, αλλά οι Ισπανοί είναι εκείνοι που το αποδεικνύουν. Είδαν τα «καλά» του Τσίπρα και της παρέας του και προφανέστατα αποφαίνονται «μερσί, δεν θα πάρουμε». Αντίθετα εμείς πάμε να δικαιώσουμε και το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
Μετά τα ρεσάλτα που σχεδίαζε ο Λαφαζάνης σε Νομισματοκοπείο και Τράπεζα της Ελλάδος, ήρθαν και τα Plan B του Βαρουφάκη και η γελοιότητα, συνδυασμένη με την πολιτική αθλιότητα, χτύπησε ταβάνι. Και δεν ξέρω τι θα κάνουν οι εισαγγελείς και αν και πότε θα αποφασίσουν να κινηθούν, αλλά από τη στιγμή που ο Βαρουφάκης ανακατεύει και τον πρωθυπουργό στα σχέδιά του θα πρέπει να ακούσουμε τι έχει να πει και ο ίδιος ο Τσίπρας. Στο κάτω κάτω αυτός μας τον φόρτωσε. Οπως μας φόρτωσε και όλα τα άλλα, με πρώτο και χειρότερο το Μνημόνιο.
Διάβασα τα κυριακάτικα ρεπορτάζ για τις πιθανές πολιτικές εξελίξεις. Στο ίδιο κλίμα λίγο ή πολύ όλα. Ο Τσίπρας είναι «ο κυρίαρχος του παιχνιδιού», ο Τσίπρας «θα κρίνει πότε θα κάνει εκλογές», ο Τσίπρας «θα διαγράψει τον Λαφαζάνη και τους δικούς του», ο Τσίπρας «θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να μετακινηθεί και να καλύψει τον χώρο της Κεντροαριστεράς».
Η απόδειξη για όσα αναφέρω στην αρχή. Οι Ισπανοί λίγα είδαν και πολλά κατάλαβαν. Εμείς πολλά ζήσαμε, περισσότερα θα πληρώσουμε, αλλά αδυνατούμε να ξυπνήσουμε. «Είναι νωρίς ακόμη για να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος αυτοί που τον ψήφισαν», μου είπε συνάδελφος, παλιά καραβάνα στην πολιτική και αριστερός σε εποχές που το «αριστερός» δεν κόλλαγε με Καμμένους, Νικολόπουλους και Χαϊκάληδες.
Πρόβλημα κι αυτό, ε; Να μη θέλεις να παραδεχτείς το λάθος σου και να προτιμάς να το επαναλάβεις αποδεχόμενος τα όσα δεινά μετά βεβαιότητας θα ακολουθήσουν. Γιατί τα δύσκολα με το Μνημόνιο τώρα αρχίζουν. Και αν θέλετε μια πρόγευση των όσων μας περιμένουν, μόνο τρεις λέξεις αρκούν. «Ασφαλιστικό» η πρώτη. «Χαϊκάλης» η δεύτερη. «Τραγωδία» η τρίτη.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Η διπλή «ομηρεία» του κ. Τσίπρα


Η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει αναπόφευκτη και οι όρκοι ενότητας απλώς εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς των επιμέρους ομάδων για την αναμέτρηση που έρχεται. Η απώλεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής και αξεπέραστη, καθώς δεν έγινε για κάποιο δευτερεύον ζήτημα. Η αναμέτρηση αφορά τον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής που θα έχει ακόμη πιο οδυνηρή συνέχεια για τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα που ετοιμάζονται για τον έλεγχο του κόμματος διεκδικούν λίγο χρόνο, για να χρεώσουν τις ευθύνες της διάσπασης στον... εσωκομματικό αντίπαλο.
Τα διαλυτικά φαινόμενα στο κυβερνητικό στρατόπεδο δημιουργούν συνθήκες ακινησίας, σε μια στιγμή που κρίνεται η σταθερότητα της χώρας και όλα κρέμονται από μια κλωστή. Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα υπάρχει χάρη στην ανοχή που σκόπιμα δείχνει η αντιπολίτευση για τους δικούς της λόγους, ασχέτως αν στο Μέγαρο Μαξίμου παριστάνουν πως έχουν τον έλεγχο της κατάστασης. Ο πρωθυπουργός με την ατολμία του τελεί σε μια διπλή ομηρεία, που είναι επικίνδυνη τόσο για τον ίδιο όσο και πρωτίστως για τον τόπο. Από τη μια πιέζεται ασφυκτικά από το κόμμα του στα όρια της απώλειας ελέγχου των εξελίξεων, καθώς οι συσχετισμοί ανατρέπονται και δεν αποκλείεται, αν τολμήσει ευθεία αναμέτρηση, να χάσει την ηγεσία. Από την άλλη στη Βουλή εξαρτάται απολύτως από την αντιπολίτευση και κάθε του κίνηση εφεξής πρέπει να έχει την έγκρισή της. Στην πραγματικότητα, όπως εύστοχα παραδέχτηκε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Γ. Πανούσης, η κυβέρνηση είναι ήδη τρικομματική με τον ΣΥΡΙΖΑ στα δύο και τους ΑΝΕΛ.
Το προφανές είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν και πάντως όχι για πολύ μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου, το οποίο είναι πια μονόδρομος για τη σταθεροποίηση της χώρας. Χρονικά αυτό προσδιορίζεται το αργότερο στις αρχές Σεπτεμβρίου, οπότε αμέσως μετά ο Αλ. Τσίπρας οφείλει να λάβει αποφάσεις για το πώς θα συνεχιστεί η διακυβέρνηση του τόπου. Η παρωδία των πολλαπλών πλειοψηφιών στη Βουλή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κανέναν. Το ενδεχόμενο προσφυγής στις κάλπες μπορεί ενδεχομένως να εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του Μαξίμου, αλλά σίγουρα αποτελεί καταστροφική επιλογή για την οικονομία.
Προφανώς για τον κ. Τσίπρα είναι ευκολότερο να «καθαρίσει» με όσους τον αμφισβητούν στις λίστες των βουλευτικών εκλογών που μπορεί να τις καταρτίσει κατά το δοκούν, παρά σε ένα κομματικό συνέδριο που δεν αποκλείεται και να το χάσει. Ωστόσο φαίνεται πια πως δεν αρκεί να θέλει εκλογές, πρέπει και να μπορεί να τις κάνει. Το κακό προηγούμενο του δημοψηφίσματος, που λειτούργησε καταστροφικά σε όλα τα επίπεδα, δεν βοηθά και πολύ για λεονταρισμούς. Τώρα που πήρε τη στροφή, οφείλει να την ολοκληρώσει, αλλιώς το χάος τον περιμένει.

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Aρχισαν να κελαηδούν


Τελικά ίσως να μη χρειασθεί να περιμένουμε πολύ καιρό για να μάθουμε την αλήθεια για τα όσα συνέβησαν τους τελευταίους έξι μήνες. Το πώς έληξε το πρόγραμμα χωρίς συμφωνία, το πώς η Ελλάδα βρέθηκε σε καθεστώς ληξιπρόθεσμου οφειλέτη στο ΔΝΤ, πώς έκλεισαν οι τράπεζες, πώς δέχθηκε η οικονομία το καθοριστικό πλήγμα. Οι εσωτερικές συγκρούσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και το βάρος των ευθυνών που δεν είναι μόνο πολιτικές κάνουν τα στόματα να ανοίγουν.
Ο κ. Βαρουφάκης, κελαηδώντας διαρκώς, έχει αρχίσει να στήνει τον καμβά αυτής της τραγικής ιστορίας. Από κοντά βοήθησε και ο Π. Λαφαζάνης με τα δικά του «εναλλακτικά» σενάρια. Δείχνοντας έτσι πώς πορεύθηκε αυτή η κυβέρνηση, πού στηρίχθηκε για να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών υποσχόμενη λύσεις που δεν υπήρχαν και παραδείσους που αποδείχτηκαν κόλαση.
Ομως έτσι ανοίγουν κι άλλα στόματα. Η κυβέρνηση, που κατήγγελλε όποιον μέχρι το δημοψήφισμα αναφερόταν στον κίνδυνο του Grexit, έρχεται τώρα με τον κορυφαίο υπουργό της Ν. Βούτση να αποκαλύψει ότι όχι μόνο υπήρχε θέμα Grexit, άλλα από τις 24 Απριλίου στο Eurogroup στη Ρίγα ο Σόιμπλε πρότεινε στον Βαρουφάκη να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη με αντάλλαγμα μάλιστα μερικά δισεκατομμύρια ευρώ. Ηταν εκείνη τη μέρα που η κυβέρνηση κατήγγειλε τα διεθνή ΜΜΕ, που περιέγραφαν τη δεινή θέση στην οποία είχε βρεθεί ο κ. Βαρουφάκης, λοιδορούμενος και απομονωμένος, που δεν κλήθηκε καν στο κοινό δείπνο με τους άλλους υπουργούς.
Ενώ λοιπόν γνώριζε τουλάχιστον από τότε ότι το Grexit είναι στο τραπέζι, εγκληματικά άφησε τον χρόνο να περνά μέχρι να λήξει το πρόγραμμα και η χώρα να βρεθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ο κ. Ησυχος χθες, λίγες ημέρες μετά την απομάκρυνση από την υπουργική καρέκλα, θυμήθηκε ότι δεν είχαμε σχέδιο και έτσι οι δανειστές μάς πάτησαν. Οσο για τον κ. Πανούση, δεν είπε μόνο ότι η αστυνομία είχε προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει τα όσα θα ακολουθούσαν το Grexit.
Παραδέχθηκε ότι η κυβέρνηση γνώριζε για το ενδεχόμενο η προκήρυξη του δημοψηφίσματος να οδηγήσει σε κλείσιμο των τραπεζών. Κι όμως το έκαναν. Διότι επέλεξαν να θυσιασθεί η ελληνική οικονομία προκειμένου να εξασφαλισθεί η πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης για μερικές εβδομάδες. Είναι μια δήλωση που, αν δεν περάσει στην Ιστορία, κερδίζει σίγουρα περίοπτη θέση στην πρώτη σελίδα της εισηγητικής έκθεσης για την επόμενη Προανακριτική. Και φαντασθείτε ότι μόλις τώρα άρχισαν να κελαηδούν...

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Η Δημοκρατία δεν κερδίζεται με μια μάχη.

Τα συνήθη, τυπικά, τετριμμένα και κουραστικά πια μηνύματα για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας άρχισαν από χθες να εκδίδονται από κόμματα και πολιτικούς. Μια επέτειος που θα έπρεπε να έχει σταματήσει να γιορτάζεται εδώ και καιρό. Οχι γιατί οι χιλιάδες πολίτες που αντιστάθηκαν στη χούντα, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και διώχθηκαν δεν αξίζουν κάθε τιμή και σεβασμό. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δεν γιορτάζουμε την ανατροπή της χούντας. Η χούντα δεν ανατράπηκε. Κατέρρευσε υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας.
Θα μπορούσαμε πραγματικά σήμερα να γιορτάζουμε μια μεγάλη επέτειο. Εκείνη της επανίδρυσης της Ελληνικής Δημοκρατίας και όχι απλά της αποκατάστασης του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Το κύμα συμπάθειας και στήριξης της Ελλάδας που γιγαντώθηκε σε όλη την Ευρώπη μετά την πτώση της χούντας δεν μπορέσαμε να το εκμεταλλευτούμε και να το αξιοποιήσουμε. Επιλέξαμε να το σπαταλήσουμε για να περάσουμε χωρίς εισιτήριο στην τότε ΕΟΚ.
Τα αποθέματα συμπάθειας για την Ελλάδα επέτρεψαν να πορευτούμε σπαταλώντας ανυπολόγιστα κοινοτικά κονδύλια για δύο δεκαετίες μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό, όταν η Ευρώπη, υποκύπτοντας και πάλι στα φιλελληνικά αισθήματά της, άνοιγε με τον γνωστό τρόπο την πόρτα της Ευρωζώνης. Ηταν οι δύο μεγάλες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας μας. Οι δύο μεγάλες ευκαιρίες που δόθηκαν στην Ελλάδα να γίνει σύγχρονη χώρα. Πήγαν χαμένες όμως. Προτιμήσαμε το πελατειακό κράτος, την παρασιτική οικονομία, τη διαφθορά, την εκμαυλισμένη κοινωνία.Τα καλομαθημένα παιδιά της μεταπολίτευσης φορτώθηκαν πάνω στους πραγματικούς αγωνιστές και έκτισαν ένα έκτρωμα.
Τα θεμέλια τα έβαλαν πολύ βαθιά. Και το προστάτευαν με κάθε τρόπο. Κατόρθωσαν να το κρατήσουν ζωντανό μέχρι τώρα. Μέχρι που ήρθε η ώρα της αλήθειας. Τότε που τα αποθέματα συμπάθειας των Ευρωπαίων εξαντλήθηκαν. Για πόσα χρόνια εξάλλου να συγκινούνται για την Τουρκοκρατία, τον Εμφύλιο, τη χούντα; Εμείς δείχναμε να μην καταλαβαίνουμε τίποτα. Μας αρκούσε να γιορτάζουμε κάθε χρόνο με πολυτελείς δεξιώσεις στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Δεν καταλάβαμε ποτέ ότι δεν αρκούσε μόνο αυτό. Η Δημοκρατία δεν κερδίζεται με μια μάχη. Είναι καθημερινός πόλεμος... Γι' αυτό πρέπει να τελειώνουμε με τις επετείους αυτές. Οπως ήρθαν τα πράγματα, μάλλον θα έπρεπε να τις κρύβουμε. Στην πραγματικότητα θα πρέπει να τη θάψουμε πολύ καλά τη Μεταπολίτευση. Εχει βρωμίσει πολύ πια...

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Οταν οι διαφωνούντες με την επίσημη κυβερνητική πολιτική δεν μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά ανέρχονται σε δεκάδες και είναι προφανής έτσι η αδυναμία επανάκτησης της δεδηλωμένης, ελάχιστη σημασία έχει η όποια διακύμανση μεταξύ δύο ψηφοφοριών του συνολικού αριθμού τους κατά λίγες μονάδες, περισσότερες ή λιγότερες. Εκείνο που τελικά μετράει είναι ότι η διάσπαση έχει ουσιαστικά συντελεστεί και το μόνο που απομένει είναι η επισημοποίησή της.
Αλλωστε, ότι αυτή είναι η σωστή αξιολόγηση της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται από τις δηλώσεις και αντιδηλώσεις των κορυφαίων και θεσμικά αρμόδιων παραγόντων του μείζονος κόμματος της κυβερνητικής συμμαχίας. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, θεωρούν δρομολογημένη και αμετάκλητη τη διαμετρικά αντίθετη πορεία που πλέον ακολουθούν οι ευρωπαϊστές και οι υποστηρικτές της ρήξης.
Γι' αυτό και η αγωνία για το αύριο του τόπου δεν περιορίζεται μόνο στο αν και κατά πόσο θα εξασφαλιστεί η νέα μνημονιακή συμφωνία. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί υπάρχει πλέον και η άλλη. Εκείνη που αφορά την εφαρμογή του προγράμματος. Και η οποία είναι και η σοβαρότερη. Διότι, ας μη γελιόμαστε, τα μέτρα και τα προγράμματα δεν αποδίδουν με την υπερψήφιση και την έγκρισή τους, αλλά με τη συνεπή και έγκαιρη εφαρμογή τους.
Εκείνο που χρειάζεται και αξιώνει αυτήν την ώρα ο τόπος είναι η διασφάλιση των προϋποθέσεων που θα επιτρέψουν την εφαρμογή του προγράμματος. Με σημαντικότερη όλων την κυβερνητική ομαλότητα. Αυτήν οφείλει να διασφαλίσει ο πρωθυπουργός. Και καλώς ή κακώς δεν είναι οι εκλογές εκείνες που θα καταστήσουν δυνατή αυτήν την προοπτική. Σε αυτά τα πέντε χρόνια της κρίσης δεν μας έλειψαν οι εκλογικές αναμετρήσεις. Στη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων και στην κοινή προσπάθεια είναι που αποτύχαμε.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Καλό θα είναι να μην επαναληφθούν τέτοιες γελοιότητες.

Η αλήθεια να λέγεται, δεν είναι λίγα αυτά που έχει κάνει η «πρώτη αριστερή κυβέρνηση» στους έξι μήνες τής μέχρι τώρα θητείας της. Δυστυχώς, όμως, από ατυχείς μέχρι αποτυχημένες και καταστροφικές έχουν αποδειχθεί οι επιδόσεις της. Γι' αυτό και μόνο υπερβολική δεν είναι η εκτίμηση πως ποτέ άλλοτε, στα μεταπολεμικά χρονικά τουλάχιστον, ελληνική κυβέρνηση δεν προκάλεσε τόσα και τέτοια δεινά σε τόσο σύντομο διάστημα.
Eχουμε και λέμε: ακύρωση θυσιών πέντε χρόνων, διασυρμός της χώρας, απώλεια της όποιας αξιοπιστίας της, παράταση της επικυριαρχίας των δανειστών, υπαγωγή σ' ένα νέο και σκληρότερο από τα προηγούμενα μνημόνιο και δυστυχώς και γελοιοποίηση. Σε μεγάλη δόση αυτή η τελευταία. Aνετα κατακτά τον τίτλο του «πολιτικού παλιάτσου της χρονιάς» ο απερίγραπτος Βαρουφάκης.
Αλλά κάπου θα πρέπει να βάλουν επιτέλους μια τελεία οι κυβερνώντες. Να κάνουν την αυτοκριτική τους, να παραδεχτούν ότι πολύ έχουν εκτεθεί και μας έχουν εκθέσει και να κοιτάξουν μπας και καταφέρουν να συμμαζέψουν κάπως τα πράγματα. Ευκαιρίες πάντα υπάρχουν. Παράδειγμα η τρόικα, που ξαναρχίζει τις επισκέψεις και τους ελέγχους.
Γέλασαν οι ξένοι μαζί μας όταν μετονομάσαμε την τρόικα σε θεσμούς και το μνημόνιο σε πρόγραμμα. Αλλά τώρα που το μνημόνιο ξανάγινε μνημόνιο και η τρόικα ξανάγινε τρόικα, ας κόψουμε και τα άλλα συναφή καραγκιοζιλίκια. Oπως για παράδειγμα να μην πηγαίνουν, λέει, οι τροϊκανοί στα υπουργεία αλλά να τους στέλνουμε τα υπουργεία, συγνώμη τα στοιχεία, ήθελα να πω, στο ξενοδοχείο τους.
Καλό θα είναι να μην επαναληφθούν τέτοιες γελοιότητες. Για δουλειά έρχονται οι άνθρωποι, τα υπουργεία πρέπει να επισκέπτονται για να κάνουν τη δουλειά που έχουν αναλάβει και εμμέσως εμείς τους καλέσαμε γιατί εμείς ζητήσαμε βοήθεια. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να φερθούμε στοιχειωδώς αξιοπρεπώς, μια και απαραίτητο στοιχείο της αξιοπρεπούς συμπεριφοράς είναι η σοβαρότητα.
Κι όσο για τα περί «χαμηλόβαθμων υπαλλήλων», για τους οποίους μιλούσαν με απερίγραπτο θράσος διάφοροι μυαλοφυγόδικοι του ΣΥΡΙΖΑ, καλό θα είναι να θυμόμαστε όλοι μας πως για να γίνει κάποιος μεγαλοστέλεχος στο ΔΝΤ, στην Κομισιόν και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα χρειάζεται και δύο ή τρία πτυχία ενώ τα κριτήρια με τα οποία υπουργοποιείται στην Ελλάδα ακόμη και ο τελευταίος άσχετος ήταν και παραμένουν ανεξιχνίαστο μυστήριο.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Ποιος θα κρατήσει το κόμμα και ποιος θα αλλάξει στέγη ή ταμπέλα.

Η κατάρρευση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή δεν αφήνει πολλά περιθώρια για άλλες ψευδαισθήσεις στον θίασο του ΣΥΡΙΖΑ, που παριστάνει πως δεν έγινε και τίποτε τις δύο τελευταίες εβδομάδες. Το γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν θέτει ευθέως και ανοικτά θέμα δεδηλωμένης δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, αλλά ότι δεν έχει κανένα συμφέρον να απαλλάξει τώρα τον κ. Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του από τις ευθύνες τους. Θα προχωρήσουν όπως έχουν συνομολογήσει με τους εταίρους στις διαπραγματεύσεις και αν με το καλό καταλήξουν σε συμφωνία περί τα τέλη Αυγούστου, θα τη φέρουν προς έγκριση στη Βουλή και κάπου εκεί αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα της κυβέρνησης για την υλοποίησή της. Τότε θα γίνει σαφές αν θα πάμε σε εκλογές ή αν θα σχηματιστεί νέο κυβερνητικό σχήμα από την παρούσα Βουλή για κάποιους μήνες.
Το καλαμπούρι με τις διπλές πλειοψηφίες στην εθνική αντιπροσωπεία είναι προφανές ότι δεν αντέχει σε κριτική και εντός των ημερών θα ξεκαθαριστεί το τοπίο. Αυτό θα προκύψει από την τροπή που θα πάρουν οι εσωκομματικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τα δύο στρατόπεδα δεν μπορούν να συνυπάρξουν επί μακρόν στην ίδια πολιτική στέγη. Αν ο κ. Τσίπρας εννοεί τη στροφή που ξεκίνησε, οφείλει να την ολοκληρώσει και να ακολουθήσει τη νέα πορεία χωρίς εκείνους που τον καταψήφισαν. Αν επιχειρήσει να κρατά μια ψευδή εικόνα ενότητας στο κόμμα του, τότε κάτι άλλο υπάρχει που χρήζει ερμηνείας τώρα. Δεν νοείται συνύπαρξη με τους εραστές της δραχμής παρά μόνο στην περίπτωση που υπάρχει ακόμη στο μυαλό του πρωθυπουργού ανοικτό το ενδεχόμενο μιας νέας διολίσθησης στην επικίνδυνη αυτή ζώνη της καταστροφής. Ο χρόνος μέχρι το νέο μνημόνιο επαρκεί για την εκκαθάριση των εσωτερικών λογαριασμών στον ΣΥΡΙΖΑ και τότε μένει να αποδειχθεί ποιος θα κρατήσει το κόμμα και ποιος θα αλλάξει στέγη ή ταμπέλα.


Η διάσπαση είναι νομοτέλεια για ένα κόμμα που μένει τυπικά ενιαίο, διότι απλώς δεν έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες που θα οδηγήσουν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε από τις ψηφοφορίες στη Βουλή. Μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδείξει τους νέους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί και τις νέες πλειοψηφίες στο κόμμα που επηρεάζουν ευθέως την αντοχή της κυβέρνησης.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Τους βαρέθηκα


Οταν μετά το τραγελαφικό δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός πάσχισε να σώσει την παρτίδα αποτρέποντας τη χρεοκοπία, κλείνοντας κατ' αρχάς τη συμφωνία και αποδεχόμενος την εσωκομματική ρήξη, έμεινα με την εντύπωση ότι επιτέλους κάτι είχε αρχίσει, έστω και καθυστερημένα, να καταλαβαίνει. Διαψεύστηκα, όμως. Γιατί ήρθε, βλέπετε, ο ανασχηματισμός, άρχισαν και οι φήμες για εκλογές το φθινόπωρο και δικαιώθηκαν όσοι πιστεύουν ότι η περίπτωσή του είναι ανίατη.
Ξέρω, βέβαια, ότι δεν φταίει μόνο αυτός. Φταίνε, ενδεχομένως περισσότερο, και όσοι του πιπιλίζουν το μυαλό ότι είναι «κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού» και ότι προσφεύγοντας στις εκλογές τούς καθαρίζει όλους (εσωκομματικούς και μη), εξασφαλίζει αυτοδυναμία και ζει αυτός καλά κι εμείς καλύτερα. Και φαίνεται ότι τους πιστεύει. Αν και θα 'πρεπε να είχε καταλάβει πια ότι οι μοναδικοί κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού είναι οι εταίροι και δανειστές.
Εχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να ακούω τον κάθε ανευθυνοϋπεύθυνο να πολιτεύεται με κούφιες μεγαλοστομίες και να γράφει τον τόπο και το μέλλον του στα παλιά του τα παπούτσια. Κουράστηκα να βλέπω να υποδύονται τους σωτήρες άνθρωποι που είναι αποδειγμένα ανίκανοι να διαλέξουν μερικούς συνεργάτες της προκοπής και αναθέτουν τη διαχείριση κρίσιμων τομέων της κοινωνικής και της οικονομικής ζωής σε ανίκανους ή ψώνια. Με αηδιάζει αυτή η βλακώδης απόρριψη του πρόδηλου από ανθρώπους που πλασάρουν ανενδοίαστα ως συνταγές σωτηρίας τα αδιέξοδά τους.
Είμαστε, ακόμη, με το ενάμισι πόδι στη χρεοκοπία και η μοναδική ελπίδα σωτηρίας είναι να κάνουμε ό,τι έκαναν και όσοι άλλοι βρέθηκαν στη θέση μας, αλλά κατάφεραν να γλιτώσουν. Μόνοιασαν, δούλεψαν μαζί και τα έβγαλαν πέρα. Απλά και λογικά πράγματα. Αλλά άγνωστα σε εμάς. Που ακόμη και τώρα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι μονόδρομος να καθίσουμε σε ένα τραπέζι όλοι οι φιλοευρωπαίοι, να φτιάξουμε μια κυβέρνηση με πανίσχυρη πλειοψηφία και να αποδείξουμε στους εταίρους μας ότι θα το εφαρμόσουμε το πρόγραμμα, θα ξεπεράσουμε την κρίση και μετά θα δούμε ποιον θα εμπιστευτούμε για τη συνέχεια.
Αλλωστε, τώρα άλλοι αποφασίζουν τι πρέπει να κάνουμε. Απλώς σε εμάς εναπόκειται να το κάνουμε σωστά.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Ο χρόνος θα δείξει .

Διαψεύστηκαν όσοι ήλπιζαν ότι ο προγραµµατισµένος ανασχηµατισµός της κυβέρνησης θα αποτελούσε την απάντηση ή έστω την αντίδραση του πρωθυπουργού στη νέα πολιτικοοικονοµική πραγµατικότητα που διαµόρφωσαν οι πρόσφατες εξελίξεις. Ούτε δοµικός, ούτε σαρωτικός, ούτε -πολύ περισσότερο- υποδηλωτικός µιας διαφορετικής πολιτικής λογικής αποδείχτηκε.
Το µόνο που ουσιαστικά συντελέστηκε χθες ήταν η αντικατάσταση των προερχόµενων από την Αριστερή Πλατφόρµα µελών της κυβέρνησης και η επισηµοποίηση και µε τον τρόπο αυτόν της ρήξης, η οποία έχει διαµορφώσει την ιδιότυπη κοινοβουλευτική πραγµατικότητα να καταψηφίζονται από δεκάδες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και να υπερψηφίζονται από βουλευτές της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης τα προβλεπόµενα από τη συµφωνία µε τους εταίρους και δανειστές µας µέτρα.
Εύλογο είναι κατά συνέπεια το συµπέρασµα ότι η προοπτική σχηµατισµού κυβέρνησης µακράς διαρκείας µε τη στήριξη ή έστω την ανοχή των κοµµάτων της αντιπολίτευσης ή δεν υπήρξε ποτέ ή τελικά εγκαταλείφθηκε και επικράτησε το σενάριο που θέλει την προσφυγή στις κάλπες µέσα στους προσεχείς µήνες.
Το ένα από τα δύο θα συνέβαινε από τη στιγµή που οι διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ακυρώσει ουσιαστικά τη δεδηλωµένη. 'Η ο πρωθυπουργός θα προχωρούσε σε κυβέρνηση συνεργασίας µε τη φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση ή θα επέλεγε την προσφυγή στις κάλπες µετά την ολοκλήρωση και ψήφιση της συµφωνίας µε τους εταίρους.
Προτίµησε το δεύτερο. Προφανώς κρίνει ότι το εκλογικό σώµα θα του επιτρέψει όχι µόνο να καλύψει τις όποιες απώλειες θα έχει από την εσωκοµµατική ρήξη, αλλά και να του εξασφαλίσει την αναγκαία πλειοψηφία για να κυβερνήσει αδιατάρακτα. Ο χρόνος θα δείξει αν οι προσδοκίες του είναι βάσιµες. Το µόνο βέβαιο είναι ότι η µοναδική ευκαιρία τα τελευταία χρόνια για µια κοινή φιλοευρωπαϊκή διακυβέρνηση χάθηκε.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Πουλάνε τρέλα


Ομολογώ ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έτρεφα την παραμικρή εκτίμηση για τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλώς και μόνο επειδή διαφωνούσα με την πολιτική του και τις διακηρύξεις του, αλλά κυρίως επειδή θεωρούσα ότι η ηγεσία του και τα βασικά στελέχη του απέφευγαν κουτοπόνηρα και από ιδιοτέλεια να τοποθετηθούν υπεύθυνα απέναντι σε καθοριστικής σημασίας προβλήματα. Δυστυχώς εκείνο που πλέον διαπιστώνω είναι πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι άνθρωποι είναι ανεκδιήγητοι, μέχρι και εγκληματικά εμμονικοί και επιπόλαιοι. Ούτε καν στοιχειώδη σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης δεν διαθέτουν.
Διάβασα το σχέδιο Λαφαζάνη, με την εισβολή στην Τράπεζα της Ελλάδος και τα άλλα «επαναστατικά» και δεν ήξερα αν έπρεπε να σκάσω στα γέλια ή να εκραγώ. Η γελοιότητα του επιθεωρησιακού «επαναστάτη» συναγωνιζόταν την αθλιότητα του αδίστακτου ολοκληρωτικού. Και φυσικά ήταν μάταιη η αναζήτηση έστω και ίχνους πολιτικής ευθύνης και δημοκρατικής νομιμότητας. Αλλά ποιος τα έχασε αυτά για να τα βρει ο Λαφαζάνης και ο κάθε Λαφαζάνης.
Και μετά ήρθαν και οι δηλώσεις. Οι διαβεβαιώσεις ότι «εμείς στηρίζουμε την κυβέρνηση, αλλά δεν ψηφίζουμε τα μνημονιακά μέτρα». Η ολοκλήρωση της φαρσοκωμωδίας, το κορυφαίο νούμερο του λαφαζάνειου θιάσου, η επαναβεβαίωση ότι οι κολλημένοι στις σταλινικές ονειρώξεις τους δεν έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα και τις πιεστικές ανάγκες του τόπου.
Εχουν χάσει ακόμη και την αίσθηση του γελοίου. Ενα διασπασμένο κόμμα ως προς το κορυφαίο και μοναδικό θέμα, που ως κυβερνητικός εταίρος θα έχει να διαχειριστεί, θα υποδύεται την ενιαία κοινοβουλευτική ομάδα και θα εκλιπαρεί τις ψήφους της αντιπολίτευσης για να περνάει τα σχετικά νομοσχέδια. Τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει την πλήρη γελοιοποίηση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών αν όχι τέτοιους είδους μασκαραλίκια;
Και όλα αυτά την επόμενη μέρα μιας πρωθυπουργικής συνέντευξης στη διάρκεια της οποίας ο Α. Τσίπρας φρόντισε να μας πληροφορήσει ότι μόλις πριν από μερικούς μήνες ζήτησε και ενημερώθηκε για τις συνέπειες ενός Grexit και της μετάβασης στη δραχμή. Και, όμως, την προοπτική αυτή την καλλιεργούσε επί χρόνια το κόμμα του, τη διακήρυττε ανοιχτά η ισχυρότερη οργανωμένη κομματική ομάδα, οι πάντες στην Ελλάδα συζητούσαν τις πιθανές συνέπειές της, αλλά εκείνος δεν είχε καν την περιέργεια να ενημερωθεί σχετικά. Τέτοιο αίσθημα ευθύνης.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Να μπει μια τάξη σ’ αυτή τη χώρα.

Η κυβέρνηση θα κάνει ότι είναι δυνατόν να μπει μια τάξη σ’ αυτή τη χώρα» είπε μεταξύ άλλων ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του το βράδυ της Τετάρτης, λίγο πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία για τα προαπαιτούμενα που απορρέουν από τη συμφωνία με τους πιστωτές.
Ο Αλέξης Τσίπρας, επικαλούμενος για όσοι άκουσαν προσεκτικά την ομιλία του, την κοινωνική πλειοψηφία που υπάρχει στη χώρα, είπε μεταξύ άλλων ότι μπορούν να γίνουν πολλά σ’ αυτή τη χώρα. Το κυριότερο όμως ήταν η αναφορά του στην ανάγκη να αποκατασταθεί το πληγωμένο αίσθημα δικαίου που υπάρχει στην Ελλάδα.
Ο πολύ σκληρός και επώδυνος συμβιβασμός της κυβέρνησης με τους πιστωτές αφήνει μια πικρή γεύση σε πολλούς. Το βασικό όμως είναι όπως έχει επισημανθεί πολλάκις ότι έδειξε ο Πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης ότι θέλει να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη.
Αυτό είναι το μείζον, αλλά από εκεί και πέρα για να υπάρξει κατανόηση για τα σκληρά μέτρα που ψηφίστηκαν και θα ψηφιστούν από τη Βουλή απαιτείται άμεσα να υπάρξουν οι αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις και παρεμβάσεις για να αμβλυνθούν οι κοινωνικές αδικίες.
Μόνο όταν ο πολίτης που έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ επί πέντε χρόνια, δει στην πράξη και άμεσα, ότι αποκαθίσταται το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης θα αντιμετωπίσει και πιο θετικά την κυβέρνηση και ενδεχομένως θα περιορίσει και τα αρνητικά συναισθήματα για τα σκληρά μέτρα που ψηφίστηκαν.
Εξάλλου, όπως ανέφερε με ειλικρίνεια ο Αλ. Τσίπρας, δεν ευθύνονται οι ξένοι για όλα, αλλά ο μεγάλος αντίπαλος είναι εντός της χώρας. Φθάνει μόνο να τον προσδιορίσει με σαφήνεια το Μέγαρο Μαξίμου και να μην…«επιτεθεί» επί…«δικαίων και αδίκων».
Ο Πρωθυπουργός το είπε με σαφή τρόπο, ότι πρέπει να μπει μια τάξη σ’ αυτή τη χώρα. Μένει να το κάνει πράξη…για να σωθεί η πατρίδα, όρο που χρησιμοποίησε δυο φορές, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης.
Στο χέρι του είναι να τρέξει γρήγορα το νέο κυβερνητικό σχήμα, να δουλέψει, να εφαρμόσει όσα ψηφίστηκαν ή θα ψηφιστούν και να διαψεύσει όσοι πιστεύουν πως δεν μπορεί να υλοποιήσει όσα απορρέουν από τη συμφωνία.
Από τα αποτελέσματα θα κριθεί…Φθάνει μόνο να επικρατήσει αυτό που έλεγε και ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς: «δουλειά, δουλειά, δουλειά» για να μπει τάξη και να μην έχουμε αταξία.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Τα παλικαράκια της φακής


Το μπόι των πολιτικών μετριέται στη φουρτούνα. Στην κρίση. Οταν όλα πηγαίνουν καλά, το επάγγελμα του πολιτικού είναι ίσως το... δεύτερο «επικερδέστερο» στον κόσμο. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν όλα αρχίσουν να πηγαίνουν στραβά. Αφορμή για τον προβληματισμό αυτόν έδωσαν τα όσα παρακολουθεί άφωνη η κοινή γνώμη. Ο Νίκος Χουντής, με μια θαρραλέα, όπως νομίσαμε αρχικά, κίνηση, αποφάσισε να παραιτηθεί διαφωνώντας με το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση. Σε μια πράξη συνέπειας που ταιριάζει σε έναν αριστερό, ο κ. Χουντής μάλιστα δεν παραιτήθηκε μόνο από τη θέση του υπουργού. Παραιτήθηκε και από βουλευτής.
Μετά μάθαμε ότι ο κ. Χουντής θα συνεχίσει την καριέρα του στο Ευρωκοινοβούλιο, διαδεχόμενος ως επιλαχών τον Μ. Γλέζο. Η συνείδησή του μέχρι εκεί φθάνει. Να καυχιέται ότι δεν ψήφισε το Μνημόνιο που έφερε το κόμμα του, δραπετεύοντας και απολαμβάνοντας τον μισθό σε ευρώ και τα υπόλοιπα προνόμια του ευρωβουλευτή (του ίδιου κόμματος). Οχι ότι θα κλάψει το υπουργείο Εξωτερικών, μια και η δραστηριότητά του περιορίστηκε στο εξάμηνο σε εθιμοτυπικές συναντήσεις με πρέσβεις που υπηρετούν στην Ελλάδα, συνήθως τριτοκοσμικών χωρών. Εκείνων από τις οποίες είχαν πείσει την κυβέρνηση ότι θα έσπευδαν να βοηθήσουν. Ηταν και ο άλλος βουλευτής. Ο πρώην δημοσιογράφος της κομματικής «Αυγής». Ο Νίκος Φίλης. Κατήγγειλε το πραξικόπημα που έγινε εναντίον της Ελληνικής Δημοκρατίας, εναντίον του πρωθυπουργού, και κατέδειξε τα εγκλήματα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Και με επιθετικό ύφος, απειλώντας θεούς και δαίμονες, ανακοίνωσε ότι θα... ψηφίσει και θα επικυρώσει με την ψήφο του το αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της Μέρκελ και του Σόιμπλε εις βάρος του Αλέξη Τσίπρα.
Τη συμφωνία δηλαδή που συνυπέγραψε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Για τον Βαρουφάκη έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα. Η Ελλάδα τον πλήρωσε ακριβά και ο κ. Τσίπρας θα τον πληρώνει από δω και πέρα. Αλλά είναι και τα άλλα παλικάρια. Εκείνα που ονειρεύονται τον σοσιαλισμό της δραχμής. Ανεπάγγελτα ανθρωπάκια, δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα, δεν τολμούν να παραιτηθούν από υπουργικές θέσεις, από τη βουλευτική έδρα, από τον τρόμο της αεργίας.
Θα καταψηφίσουν το Μνημόνιο της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν, αλλά θα συνεχίσουν να τη στηρίζουν, λένε... Με όλα αυτά τα παλικαράκια της φακής (και της δραχμής), τελικά αυτή η Αριστερά δεν θα καταφέρει ούτε την παρένθεσή της να κλείσει...

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Παρωδία τέλος


Η παρωδία που ζήσαμε το τελευταίο εξάμηνο ως κυβέρνηση της υπερήφανης διαπραγμάτευσης φαίνεται πως κάπου εδώ τελειώνει χωρίς κανείς να είναι βέβαιος για το τι θα ακολουθήσει. Ασχέτως του πότε και πώς η παρούσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως την ξέραμε δεν υφίσταται καθώς έχει ήδη χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μένει να δούμε τις επόμενες ημέρες τι θα την αντικαταστήσει. Η... μεγάλη του γένους παραμυθία, που κόστισε αρκετά δισ. επιπλέον στη χώρα, ευτυχώς την τελευταία στιγμή έκανε στροφή και όλα δείχνουν ότι υπάρχει μια κάποια ελπίδα διάσωσης.
Η διάσπαση του κυβερνητικού μετώπου και τα διαλυτικά φαινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι παράπλευρες απώλειες της συμφωνίας, που όμως δεν είναι προβλέψιμο ακόμη πώς θα εξελιχθούν. Σε κάθε περίπτωση τώρα είναι απαραίτητο να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις που ανέλαβε ο πρωθυπουργός έναντι των εταίρων και δανειστών προκειμένου να πάρει ανάσα ο τόπος. Μένουν ακόμη πολύ δύσκολες τεχνικά και πολιτικά αποφάσεις που πρέπει να υλοποιηθούν εντός ελαχίστων ημερών και αυτό απαιτεί ικανότητες που δεν ξέρουμε αν υπάρχουν στο κυβερνητικό επιτελείο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί κάποιο ατύχημα στην πορεία ψήφισης των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει ο κ. Αλέξης Τσίπρας στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης.
Μετά από αυτές τις άμεσες πρωτοβουλίες που θα έχουν τη στήριξη της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, η χώρα πρέπει να αποκτήσει μια κανονική κυβέρνηση με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ώστε να υλοποιήσει το δύσκολο κομμάτι της διαπραγμάτευσης του νέου μνημονίου και της ολοκλήρωσης του πακέτου διάσωσης. Περιθώρια διαφυγής από αυτή την αδήριτη ανάγκη δεν υπάρχουν και γι' αυτό επιβάλλεται σύνεση και ρεαλισμός ώστε να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση ικανών και αξίων που θα κληθούν να εφαρμόσουν το πιο φιλόδοξο σχέδιο αλλά και το μόνο που εξασφαλίζει την προστασία της χώρας. Το μόνο βέβαιο στην παρούσα φάση είναι ότι κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μάλιστα ισχυρή μοιάζει να υπάρχει αρκεί να μη σπαταληθεί από μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές στρατηγικές.
Ο ΑΛ. Τσίπρας έχει υποχρέωση να συνεργαστεί με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων και να πετύχει την εθνική συνεννόηση που επιβάλλουν οι δραματικές στιγμές για τον τόπο χωρίς την αλαζονεία που επέδειξε ως τώρα και την κατασυκοφάντηση των αντιπάλων του. Κατά τα λοιπά, είναι δική του υπόθεση να αναζητήσει τα λάθη που τον έφεραν ως εδώ και ποιοι τον συμβούλευσαν καταστροφικά.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Οι πολίτες συγχωρούν την αποτυχία, ποτέ όμως το ψέμα.

Μία σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης αρνείτο κατά τους τελευταίους μήνες να αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα. Πείσθηκε πως το δημοψήφισμα θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης και θεωρούσε το Grexit τεχνητή απειλή και κινδυνολογία.

Οσα έχουν μεσολαβήσει από την προπερασμένη Κυριακή έως σήμερα έδειξαν με τον πιο απτό τρόπο ότι η σκληρή πραγματικότητα δεν συνάδει, σε καμία περίπτωση, με τις ψευδαισθήσεις, οι οποίες καλλιεργήθηκαν τόσο συστηματικά. Είναι καιρός η κυβέρνηση να σταματήσει να κρύβει την αλήθεια και να επιχειρεί να χειραγωγήσει την ελληνική κοινή γνώμη. Αν μη τι άλλο, η πρόσφατη εμπειρία δείχνει πως οι πολίτες στο τέλος της ημέρας συγχωρούν την αποτυχία, ποτέ όμως το ψέμα.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Η πραγματικότητα εκδικείται και κάθε ψέμα αποκαλύπτεται.

Τώρα που η πραγματικότητα εκδικείται και κάθε ψέμα αποκαλύπτεται, καταρρέουν σιγά σιγά και οι δηλητη­ριώδεις μύθοι που εξέθρεψαν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε για να μας... σώσει και αντ' αυτού προκαλεί μόνον πόνο και κλάμα επί των ερειπίων. Ασφαλώς έχει πολύ δρόμο ακόμη για να υπολο­γιστεί το βάρος της πρόσθετης ζημιάς που προκάλεσε στον τόπο η... παιδική χαρά που παριστάνει ότι κυβερνά. Μέχρι τότε έχουμε χρέος να διασφαλίσουμε τα στοι­χειώδη με κορυφαίο τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και στο ευρώ. Θα 'ρθει σύντομα η στιγμή του καταλογισμού ευθυνών για το πώς φτάσαμε στο κατώφλι της εξόδου και νιώσαμε όλοι τη βαθιά προσβο­λή να μας δείχνουν οι εταίροι την πόρτα με τόσο σκληρό τρόπο και οι ημέτεροι να χασκογελούν.
Την ώρα, λοιπόν, που ακόμη δίνεται η μάχη σε πολλά επίπεδα για να μη χαθεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση για τη χώρα, που είναι η ένταξή της στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, απαιτούνται νηφαλιότητα και εθνική συνεννόηση. Δεν πρέπει να κάνουμε τη χάρη ούτε στους ξένους που βαρέθηκαν να ασχολούνται με τα καμώματά μας, ούτε στους παλαβούς του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να μας πάνε στη δραχμή για να μπορούν να μείνουν στην εξουσία και να διαχειριστούν την καταστροφή και την απόλυτη φτώχεια.
Επιβάλλεται ως εκ τούτου η πλήρης και απόλυτη στήριξη της εθνικής γραμμής για συμφωνία και η κριτική για το περιεχόμενό της και τις συνέπειες στη ζωή μας μπορούν να περιμένουν. Αλλωστε δεν θα χρειαστεί να τις εξηγήσει κανείς διότι όλοι θα τις αντιλη­φθούν στην καθημερινότητά τους.
Αυτό που προκύπτει ήδη ως συμπέρασμα από αυτήν την περιπέτεια των έξι μηνών είναι η απόλυτη εξαπάτηση των πολιτών από μια παρέα που καβάλησε το κύμα της απογοήτευσης και πίστε­ψε ότι μπορεί να επιβάλει καθεστώς στον τόπο. Σε αυτό το παραλήρημα ψεύδους και διαστρέ­βλωσης της πραγματικό­τητας προσχώρησε χαρωπά και ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, που καιρός είναι να αντιληφθεί την παγίδα.
Κατά τα λοιπά, τα διαλυτικά φαινόμενα που ξεκίνησαν ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ θα εξελιχθούν πολύ σύντομα σε τσουνάμι για την ηγεσία και θα δούμε τι θα μείνει όρθιο. Για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα μόλις τώρα αρχίζει το πραγματικό πολιτικό παιχνίδι και η αναμέτρηση με την πικρή αλήθεια, από την οποία δεν μπορεί πια να δραπετεύσει. Καλώς τα παιδιά.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κάνεις ποτέ αυτό που θέλεις.

Φυσικά και δεν είναι συμβατή με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ η πρόταση που πάει για αξιολόγηση στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κάνεις ποτέ αυτό που θέλεις. Κάνεις αυτό που μπορείς. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αυτό μπόρεσε αυτό έκανε.
Πραγματοποίησε μια πεντάμηνη τραγελαφική διαπραγμάτευση, για να επιτύχει μια καλύτερη συμφωνία από τη διαλαμβανόμενη στο e-mail Χαρδούβελη κι αντί για 1,5 δισ. ευρώ έφτασε να προτείνει 8 και να μη φτάνουν. Και κέρδισε με 61% ένα δημοψήφισμα με αίτημα την απόρριψη ενός προγράμματος ύψους 8,5 δισ. και επιζητεί τώρα συμφωνία προτείνοντας μέτρα ύψους 13 έως 16 δισ.
Αλλά αυτά δεν είναι για σήμερα. Ούτε και για αύριο. Εχουμε όλο τον χρόνο για κριτική και σχόλια από τη Δευτέρα και μετά. Και θα γίνουν και τα δύο. Είτε αυτό αρέσει στους νεοσταλινικούς του ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι. Αλλά θα γίνουν στην ώρα τους. Από Δευτέρα και μετά. Οταν η χώρα θα έχει διασωθεί από τον «ξαφνικό θάνατο» που πολλοί από αυτούς εύχονταν και επιδίωκαν.
Υπάρχει, πάντως, και κάτι θετικό αυτήν τη φορά. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου το νέο Μνημόνιο το προσυπογράφουν όλοι, πλην ΚΚΕ και χρυσαυγιτών. Και λογικά αυτό αποκλείει το ενδεχόμενο να τριτώσει το κακό και να κληθούμε σε δύο ή τρία χρόνια να ξαναπληρώσουμε τις πρωθυπουργικές φιλοδοξίες κάποιου, όπως έγινε το 2012 με τον Σαμαρά και τον περασμένο Ιανουάριο με τον Τσίπρα.
Λογικά από μεθαύριο, κι αν όλα πάνε καλά, θα είμαστε εκεί που θα έπρεπε να ήμασταν από το 2010 ? όλοι μαζί σε μια κοινή προσπάθεια να λύσουμε τα δημοσιονομικά μας προβλήματα, όπως έκαναν οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι και σήμερα είναι μια χαρά. Και μέσα από αυτήν τη συμπόρευση θα ανακαλύψουμε ξανά και την πολιτική. Θα υποχρεωθούν οι εκπρόσωποί μας να ενεργοποιήσουν τις όποιες ικανότητές τους για την αναζήτηση ιδεών και προτάσεων που θα προσβλέπουν στο μέλλον και δεν θα υπηρετούν κομματικούς φανατισμούς, διχαστικές πρακτικές και χυδαία υβρεολόγια. Γιατί αυτό είναι που χρειαζόμαστε περισσότερο από καθετί άλλο.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Το τέλος του ολέθριου πειράματος

Το τέλος του ολέθριου πειράματος
Το πρωτογενές πρόβλημα του Αλ. Τσίπρα ήταν ότι θέλησε να συνδυάσει αντιτιθέμενες και αντιφατικές επιδιώξεις. Με το αντιμνημονιακό στρατήγημά του επιχείρησε να ενσαρκώσει πολιτικές που επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ με εκείνες που επιδιώκουν την έξοδο. Υιοθετώντας εξαρχής το υπόδειγμα «συμφωνία ή ρήξη», υπονόμευσε το οποιαδήποτε διαπραγματευτικό του όπλο. Οι συνεχείς ακροβασίες τού επέτρεπαν να διαχειρίζεται αποτελεσματικά το κόμμα και τις συνιστώσες του, εγκλωβίζοντάς τον σε μια ατελέσφορη στρατηγική. Η αποχώρηση από τις συνομιλίες λίγο πριν από τη λήξη του προγράμματος και η διενέργεια του απερίσκεπτου δημοψηφίσματος τον οδήγησαν στην πλήρη αυτοπαγίδευση. Το ποσοστό του 61% επιβεβαίωσε την κυριαρχία του, επιτείνοντας, όμως, το πολιτικό του αδιέξοδο.
Το πείραμα της «δημιουργικής ασάφειας» αποδείχθηκε επικίνδυνο. Οι εμπνευστές του δεν κατάλαβαν ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι σοβαρή υπόθεση. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ανερμάτιστες, επιπόλαιες και εν τέλει επιζήμιες πολιτικές. Ούτε να στηρίζεται σε φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο για την εδραίωση της πολιτικής κυριαρχίας των κυβερνώντων.
Ετσι, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έσυρε την Ελλάδα σε απροσμέτρητη περιπέτεια με ανυπολόγιστες συνέπειες. Η πολυγλωσσία, οι αμφισημίες, οι αμφιθυμίες, οι ερασιτεχνισμοί, η πρωτοφανής ανεπάρκειά της έθεσαν σε αμφισβήτηση το ευρωπαϊκό κεκτημένο της Ελλάδας. Το ετερογενές, αλλόκοτο σχήμα έριξε την οικονομία στα τάρταρα, έπληξε καίρια το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εμπότισε τμήμα της κοινωνίας με τις δηλητηριώδεις ιδέες του εθνολαϊκισμού. Καλλιέργησε αρνητισμό προς τους Ευρωπαίους. Δίχασε τους πολίτες, διαχωρίζοντάς τους σε υπερήφανους αξιοπρεπείς και υποταγμένους στα ξένα και εγχώρια συμφέροντα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που πολλές κοινωνικές ομάδες βιώνουν ήδη τη φτώχεια και την εξαθλίωση, ενώ η απειλή μιας γενικευμένης οικονομικής ερημοποίησης βρίσκεται προ των πυλών.
Η αμεριμνησία του πρωθυπουργού τον έθεσε μπροστά σε αμείλικτο δίλημμα. Το τελεσίγραφο των εταίρων καθιστά τις καθαρές λύσεις αναπόφευκτες. Ο Τσίπρας γνωρίζει τώρα πως δεν υπάρχει αναίμακτη συμφωνία και ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ισοδυναμούσε με κόλαση. Η εκ των υστέρων σαφής φιλοευρωπαϊκή του θέση δεν μπορεί να μην είναι επώδυνη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ευρωπαϊσμός και δραχμή δεν πάνε μαζί. Σηκώνοντας το βάρος μιας σκληρής συμφωνίας, ο πρωθυπουργός δεν αποτρέπει μόνο την καταστροφή της χώρας, βάζει τέλος και στο ολέθριο πείραμά του.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα, αλλά στη δική μας περίπτωση κινδυνεύει να επαναληφθεί ως τραγωδία.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα, αλλά στη δική μας περίπτωση κινδυνεύει να επαναληφθεί ως τραγωδία. Ο κ. Τσίπρας είχε την ευκαιρία, του την προσέφεραν αρκετές φορές οι δανειστές, να δώσει μια αξιοπρεπή λύση στο ελληνικό πρόβλημα και να προχωρήσει με τεράστιες θυσίες η προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας. Επέλεγε όμως διαρκώς τον δρόμο που έκανε όλο και πιο δύσκολη κάθε επιλογή προς τα εμπρός.
Με τρόπο που αρκετοί πια είναι πεισμένοι ότι ο κ. Τσίπρας δεν επιθυμούσε ούτε επιδιώκει τελικά μια συμφωνία με τους δανειστές. Οτι έχει επιλέξει τη σύγκρουση, τη ρήξη, την ηρωοποίησή του και την έξοδο, εάν χρειασθεί, από το ευρώ. Είναι η παλιά μπολσεβίκικη αντίληψη του «όλα ή τίποτα». Είτε η Ευρώπη θα γίνει όπως εμείς και οι φίλοι μας τη θέλουμε (στα πρότυπα πιθανόν του τσαβικού μοντέλου διακυβέρνησης) ή καλύτερα να μην υπάρχει. Ή πάντως να μην έχουμε σχέση εμείς με αυτήν...
Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε εδώ και μήνες να ξεφύγει από τη σκιά του και τελικά αυτοεγκλωβίστηκε σε μια παγίδα μεταξύ νέου επώδυνου Μνημονίου και της χρεοκοπίας σε συνδυασμό με έξοδο από το ευρώ. Ομως ο κ. Τσίπρας όχι τυχαία αλλά μελετημένα και συστηματικά φρόντισε μέσα σε λίγους μήνες της παραμονής του στο Μέγαρο Μαξίμου να ταυτίσει με τρόπο κάθε άλλο παρά ειλικρινή, δημοκρατικό και πατριωτικό την τύχη της Ελλάδας με τη δική του. Η κυβέρνηση, βουτώντας στο κενό, κρατά όμηρο την ίδια τη χώρα και τον ελληνικό λαό. Ολοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ομοβροντία όλων των ηγετών της Ευρωζώνης και όχι μόνο της κ. Μέρκελ, η γνωστοποίηση ότι έχει ετοιμασθεί ήδη το σχέδιο για το Grexit, η απομόνωση στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου οι μόνοι πρόθυμοι σύμμαχοι ήταν η Λεπέν και ο Φάρατζ, θα συνεφέρουν τον κ. Τσίπρα. Ολοι θέλουμε να ελπίζουμε ότι έστω και την τελευταία στιγμή ο κ. Τσίπρας θα αποσυνδέσει τη δική του τύχη από εκείνη της Ελλάδας. Θα λύσει την ομηρεία.
Εάν η ιδεολογία του είναι ισχυρότερη από τον πατριωτισμό του και δεν επιθυμεί να δει τη φωτογραφία του στο κάδρο των μνημονιακών πρωθυπουργών, ας κάνει στην άκρη. Ας μην επιχειρήσει να πάρει τη χώρα στον λαιμό του. Γιατί τότε οι πρώτοι που θα βρεθούν απέναντί του θα είναι όλοι εκείνοι που τον αποθέωναν το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Και θα ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Ολα εδώ πληρώνονται και μάλιστα τοις... μετρητοίς.

Φαίνεται πως έφθασε η στιγμή που τα ψέματα τελειώνουν και όσοι κρύφτηκαν πίσω από αυτά θα πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους και να υποστούν τις συνέπειες. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ικανοποιήθηκε από το βολικό ψέμα στο ερώτημα του Δημοψηφίσματος και χαρωπά, σχεδόν μαζοχιστικά, έκανε την επιλογή της. Σεβαστή απολύτως η ετυμηγορία αλλά και οι παρενέργειές της, καθώς δωρεάν πιάτο στον γνωστό κόσμο δεν σερβίρεται. Η αναμέτρηση με την πραγματικότητα μόλις άρχισε, καθώς ο μύθος του τελευταίου εξαμήνου για άλλο δρόμο και άλλες μαγικές λύσεις κατερρίφθη σαν χάρτινος πύργος και σήμερα είναι η μέρα (προφανώς και η νύχτα) της αποκάλυψης για εκείνους που παραπλάνησαν υποσχόμενοι καλύτερες λύσεις.
Ο πρωθυπουργός πήρε το ρίσκο και το κόστος μιας σύγκρουσης με την Ευρώπη και τώρα τρέχει να μαζέψει τα κομμάτια της διάλυσης μήπως και την ύστατη ώρα καταφέρει να συγκινήσει τους εταίρους να μας κρατήσουν στο ευρώ. Η εντολή και η ευθύνη τού ανήκουν απολύτως. Οφείλει να φέρει συμφωνία και μάλιστα καλύτερη από εκείνη που απέρριψε πριν από δέκα μέρες. Πρόκειται για μια άλυτη εξίσωση, αφού τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα έχουν πλήρως ανατραπεί και πρακτικώς μοιάζει αδύνατη μια τέτοια εξέλιξη.
Προφανώς θα προστεθούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα και αυτά που απέρριψε θα μοιάζουν με χάδι. Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει εκτός από την ψήφο των πολιτών και την ανοχή των κομμάτων να κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για λύση και άρση του αδιεξόδου που ο ίδιος προκάλεσε στον εαυτό του και στη χώρα. Αν εννοεί ότι επιδιώκει συμφωνία, οφείλει να την κλείσει απόψε, διότι αύριο θα είναι πολύ αργά και κανείς δεν θα είναι σε θέση να τον υπερασπισθεί μόλις ξεσπάσει η καταιγίδα της καταστροφής.
Το εσωκομματικό του πρόβλημα το μετέθεσε μία φορά στην κοινωνία και δεύτερη δεν υπάρχει, ας το λύσει όπως νομίζει. Η δοκιμασία και η διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά της εσωκομματικής ισορροπίας.
Αν πάλι όλα αυτά ήταν θέατρο και επικρατήσουν οι θιασώτες της δραχμής, θα έχει κάνει ένα έγκλημα σε βάρος του τόπου και δεν πρόκειται να του συγχωρηθεί ποτέ. Ολα εδώ πληρώνονται και μάλιστα τοις... μετρητοίς.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Η άλλη ερμηνεία


Η πολιτική είναι μυστήρια ιστορία. Και είναι επικίνδυνο να καταλήγει κανείς σε βιαστικά συμπεράσματα. Ιδιαίτερα όταν οι παράμετροι που τα διαμορφώνουν δεν είναι πλήρως αποσαφηνισμένες, έτσι ώστε να ξέρουμε πού ακριβώς πατάμε και πού πάμε. Γι' αυτό επιτρέψτε μου να μη συμμερίζομαι απολύτως τις αναλύσεις που έχουν γίνει ως προς το αποτέλεσμα της Κυριακής.
Προς Θεού δεν αμφισβητώ την έκταση της επιτυχίας του Αλ. Τσίπρα, που πήρε πάνω του την ιστορία του δημοψηφίσματος. Αλλά όσο καλοί κι αν είναι οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες, σίγουρα είναι πολύ καλύτερη η πραγματικότητα. Που για μένα είναι και θα είναι θολή όσο δεν θα είμαι σε θέση να αποφανθώ -αλλά ούτε και κανένας άλλος θα είναι- με σχετική βεβαιότητα ως προς το ποιες και πόσες απόψεις συστεγάζονται σ' αυτό το 61% του «Οχι».
Αμφιβάλλει κανείς ότι σ' αυτό το 61% συμπεριλαμβάνονται οι υποστηρικτές της δραχμής; Ή οι αρνούμενοι τελείως τα σκληρά μέτρα της συγκεκριμένης πρότασης; Ή κι εκείνοι που τα έκριναν υπερβολικά, αλλά θα ήταν διατεθειμένοι να αποδεχθούν και να στηρίξουν κάποια ηπιότερα; Ή και όσοι θα αποδέχονταν όχι μόνο αυτά αλλά και ακόμη σκληρότερα μέτρα προκειμένου να μη βγούμε από το ευρώ; Ή και όσοι πραγματικά εμπιστεύονται ως πρωθυπουργό τον Τσίπρα ή κρίνουν πως, αφού αυτός θα κάνει ούτως ή άλλως τη διαπραγμάτευση, καλό θα είναι να έχει την ισχυρότερη δυνατή διαπραγματευτική εντολή;
Κάποια στιγμή όλα αυτά θα ξεκαθαρίσουν. Οχι εντός 24 ή 48 ωρών, όπως μας υποσχόταν ο πρωθυπουργός ή ο πρώην επί των οικονομικών, αλλά προς το τέλος, ελπίζω, αυτής ή το πολύ της άλλης εβδομάδας. Και φυσικά το ξεκαθάρισμα θα γίνει από την έκβαση της διαπραγμάτευσης, το «κοστουμάκι» που θα μας κόψουν και τον λογαριασμό που θα μας στείλουν. Ή από την επιλογή τους να πάψουν να ασχολούνται μαζί μας.
Και μαζί με το ξεκαθάρισμα αυτό θα διαπιστώσουμε και αν και κατά πόσο ο Αλ. Τσίπρας ήταν πραγματικά ο μεγάλος κερδισμένος ή ο μεγάλος χαμένος του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Γιατί «παίζει» κι αυτό.

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Το επικίνδυνο αυτό δημοψήφισμα μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας

Τη Δευτέρα, θα πρέπει όλοι να δούμε εάν μπορούμε να συνεχίσουμε με την πόλωση και την επιπολαιότητα των τελευταίων χρόνων. Η ένταση των ημερών, η παράλυση της οικονομίας και οι άμεσοι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε ίσως μας αναγκάσουν να δούμε ότι δεν πετυχαίνουμε πολλά όταν συμπεριφερόμαστε σαν μαθητές σε κατάληψη. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη τον Ιανουάριο, πολλοί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό καλωσόρισαν μια πολιτική δύναμη που φαινόταν νέα και άφθαρτη. Η πολιτική λιτότητας είχε αποτύχει και υπήρχε αρκετή καλή θέληση για να φανεί τι θα πετύχαινε η νέα κυβέρνηση. Οι τελευταίοι πέντε μήνες όχι μόνο δεν πέτυχαν νέα συμφωνία με τους δανειστές αλλά επέφεραν ακόμη μεγαλύτερη ζημία στην οικονομία. Και όσο πιο δύσκολα γίνονταν τα πράγματα, τόσο ανέβαζε τους τόνους η κυβέρνηση, με κορυφαίους υπουργούς να συνηθίζουν να περιγράφουν ανθρώπους που διαφωνούσαν μαζί τους ως «υπηρέτες των δανειστών», «τρόικα εσωτερικού» και άλλα. Αποδείχθηκε, δηλαδή, ότι ούτε οι παλιές πολιτικές δυνάμεις ούτε οι νέες έχουν μονοπώλιο στη σωστή διακυβέρνηση της χώρας. Γι’ αυτό, ας αναλογιστούν όλοι, σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ότι έχουν ευθύνη να δουλέψουν προς έναν πολιτικό πολιτισμό που ποτέ δεν επέτρεψαν να εξελιχθεί. Πρέπει να μπουν νέοι άνθρωποι με νέες αντιλήψεις στην πολιτική και οι παλιοί να αλλάξουν νοοτροπία. Δεν θα είναι μόνον τραγωδία να χάσουμε την ασφάλεια και την ευημερία που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες, επειδή αρνιόμαστε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας – θα είναι έγκλημα. Το επικίνδυνο αυτό δημοψήφισμα μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Αλλά και να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Τα ιστορικά λάθη

Τα ιστορικά λάθη
Διαβάζοντας για τη Μικρασιατική Καταστροφή πάντα αναρωτιόμουν γιατί ο Ελευθέριος Βενιζέλος προκήρυξε τις εκλογές του 1920. Και γιατί οι ψηφοφόροι έδωσαν τη νίκη στους αντιπάλους του, με αποτέλεσμα την επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου, τη διεθνή απομόνωση και τη στρατιωτική συντριβή δύο χρόνια αργότερα. Η απάντηση είναι ότι ο Βενιζέλος αισθανόταν υποχρεωμένος να λάβει δημοκρατική νομιμοποίηση και δεν υποψιαζόταν ότι ο λαός θα καταψήφιζε την παράταξη που μέσα σε οκτώ χρόνια υπερδιπλασίασε και εκσυγχρόνισε την Ελλάδα. Ομως, η μακρά περίοδος διαρκούς πολέμου είχε εξαντλήσει την κοινωνία. Ο λαός πείστηκε ότι η αντιβενιζελική παράταξη θα έφερνε την ειρήνη. Αποδείχθηκε ψέμα. Η προέλαση του ελληνικού στρατού, η καθήλωσή του στα βάθη της Μικράς Ασίας, η εγκατάλειψη από τους Ευρωπαίους συμμάχους και η κεμαλική αντεπίθεση κατέληξαν στην Εθνική Καταστροφή.
Αναλογίες με τα σημερινά προβλήματα δύσκολα αποτολμώνται. Η επαπειλούμενη έξοδος από την Ευρωζώνη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντίστοιχου μεγέθους καταστροφική εξέλιξη για τον ελληνισμό. Ωστόσο, θα οδηγήσει σε διεθνή απομόνωση και θα προκαλέσει απρόβλεπτα εθνικά δεινά.
Η ελληνική κοινωνία υπέστη την περίοδο 2010-2015 ένα ισχυρό σοκ. Οι ακραίες περιοριστικές πολιτικές φόβισαν και εξόργισαν όλους μας. Τη στιγμή που η οικονομία έδειχνε σημάδια ανάκαμψης, προκηρύχθηκαν οι πρόωρες εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Η παράταξη που υποσχέθηκε απαλλαγή από τα επώδυνα Μνημόνια αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να εκπληρώσει όσα έταξε, ούτε καν μια έντιμη συμφωνία, με τεράστια ευθύνη των αδιάλλακτων Ευρωπαίων εταίρων μας. Μπροστά στο αδιέξοδο προκήρυξε δημοψήφισμα, επιχειρώντας να νομιμοποιήσει την επιλογή της ρήξης με την Ευρωζώνη.
Αν την Κυριακή υπερισχύσει το «όχι», η πόρτα εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση ανοίγει διάπλατα. Θα είναι, λαμβάνοντας υπόψη τα σύγχρονα διακυβεύματα, μία εθνική καταστροφή και θα επιφέρει οξύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση από αυτήν της τελευταίας πενταετίας, οδηγώντας τη χώρα σε τριτοκοσμικές διακινδυνεύσεις. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ψηφίσουμε με το θυμικό κάνοντας για μία ακόμη φορά τη λάθος επιλογή.

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Η ολέθρια πλάνη του κ. Τσίπρα


Η ολέθρια πλάνη με την οποία πορεύθηκε ως πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας κατέρρευσε τα ξημερώματα της Δευτέρας. Είχε ενεργοποιήσει την ατομική βόμβα που πίστευε ότι είχε στα χέρια του, απειλώντας να τινάξει τις αγορές σε όλο τον κόσμο, υποχρεώνοντας την παγκόσμια ηγεσία να υποταχθεί. Το μπαμ δεν ακούστηκε και αποδείχθηκε ότι το Υπερόπλο που τον είχαν πείσει ότι κρατά ο Βαρουφάκης, ο Κοτζιάς, ο Λαφαζάνης κ.ά., ήταν νεροπίστολο...
Οι αγορές δεν χόρεψαν, τα νταούλια του είχαν σιγαστήρα. Ο Βρετανός αναλυτής Χούγκο Ντίξον έδωσε την ακριβέστερη εξήγηση: η διάχυση της ελληνικής κρίσης είναι μικρή γιατί δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μπορεί άλλη κυβέρνηση να ακολουθήσει τόσο πλημμελή πολιτική. Και έτσι άρχισε η τρέλα. Στην αρχή το αίτημα για νέο διετές σκληρό Μνημόνιο ακολούθησε η ταπεινωτική διατύπωση της επιστολής ότι «αποδέχεται τις προτάσεις των θεσμών». Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μάχη, αλλά για τις «κόκκινες γραμμές» του Καμμένου (αμυντικές δαπάνες και ΦΠΑ στα νησιά) και του Λαφαζάνη (ΕΔΜΗΕ). Και έμεινε αυτός στον αέρα.
Οσο μεγαλώνουν οι ουρές στις τράπεζες και η πεποίθηση ότι πλέον ο ίδιος δεν είναι ικανός να εγγυηθεί όχι μόνο μισθούς, συντάξεις και καταθέσεις αλλά ούτε καν το όριο ανάληψης των 60 ευρώ, θα χρειαστεί να κάνει κι άλλα διαγγέλματα μέχρι την Παρασκευή. Και να τυπώνει κάθε ημέρα νέα ψηφοδέλτια, μπας και καταλήξουμε στο ακριβές ερώτημα.
Τα παρακάλια Βαρουφάκηδων με την ελπίδα ότι θα τους δώσουν κάτι για να αποσύρουν το δημοψήφισμα έπεσαν στο κενό. Μείναμε στον άσο, ο κ. Τσίπρας με το δημοψήφισμά του (που δεν έχει καν ερώτημα) και το δικό του Μνημόνιο. Εμείς χωρίς τράπεζες, μισθούς και συντάξεις και σίγουρο το διπλάσιο Μνημόνιο. Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού λένε ότι ακόμη κι αν χάσει θα πάει τις εκλογές για φθινόπωρο...
Ελπίζω μη φθάσει στα αυτιά των Γερμανών. Τι καλύτερο από έναν Τσίπρα ηττημένο στο δημοψήφισμα, ταπεινωμένο αιτούμενο μέσω επιστολών για επιβολή μέτρων, να εφαρμόζει το δικό τους Μνημόνιο. Με τη δική του υπογραφή... Μπορεί να πάει και Δεκέμβριο. Οι πλάνες πληρώνονται. Δυστυχώς όμως αυτή την πλάνη την πληρώνουμε βαρύτατα και εμείς. Και η Ελλάδα...

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Αλέξης Παπαχελάς ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Τα μοιραία λάθη του κ. Τσίπρα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΣΧΟΛΙΟ
Ο κ. Τσίπρας έκανε δύο πολύ μεγάλα λάθη. Ή μάλλον τρία. Το πρώτο ότι βιάστηκε να έλθει στην εξουσία. Τυφλώθηκε από τη σαγήνη της και έπεσε στον λάκκο με τα φίδια. Λίγη υπομονή να είχε κάνει θα ήταν πολύ καλύτερα για τον ίδιο, για τη χώρα και -ίσως το κυριότερο- για τους ταλαιπωρημένους πολίτες που τον ψήφισαν. Αν είχε πάρει την εξουσία τον Σεπτέμβριο θα είχε παραλάβει μία χώρα σε τάξη, η οποία θα είχε αφήσει πίσω της τον μεγάλο κάβο που ο ίδιος προσπαθεί να περάσει. Δεύτερο λάθος, η παντελής έλλειψη σχεδίου και σοβαρής τεχνοκρατικής ομάδας, ικανής να διαχειρισθεί τόσο κρίσιμες υποθέσεις. Για τ’ όνομα του Θεού, πού νόμιζε ότι πήγαινε ο κ. Τσίπρας; Γεωπολιτικές απειλές, θεωρίες παιγνίων, χρεοκοπίες, κλειστές τράπεζες και προ παντός τα PLAN B θέλουν σχέδιο και έμπειρους ανθρώπους. Τρίτο μοιραίο λάθος, το γεγονός ότι έβαλε απέναντι τους πάντες, έκοψε γέφυρες και δεν δημιούργησε καμία σοβαρή συμμαχία.

Τώρα, όμως, φτάσαμε στο απόλυτο αδιέξοδο. Ασχέτως του τι θα γίνει σήμερα ή αύριο είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός μπήκε μόνος του σε μια τρύπα. Μαζί του και η χώρα.

Ζούμε ιστορικές ώρες. Νομίζω ότι πλέον μπορούν άνετα να συγκριθούν, από άποψη ιστορικής βαρύτητας και κρισιμότητας, με το καλοκαίρι του 1974 ή άλλες εξίσου ταραγμένες στιγμές. Ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Είναι απροετοίμαστοι, άπειροι, βαθιά διχασμένοι μεταξύ τους. Θα μπορούσαν, αν ήταν η επιλογή τους, να μας πάνε σε μια μη ευρωπαϊκή κατάσταση, που θα ήταν απολύτως στα μέτρα κάποιων εξ αυτών. Η Ελλάδα έχει διανύσει πολύ δρόμο τα τελευταία 40 χρόνια για να την αφήσει αυτός ο λαός να βαδίσει σε τέτοια τριτοκοσμικά μονοπάτια και ψευτοεπαναστατικές χίμαιρες. Η Ευρώπη δεν θα κόψει τα σχοινιά. Ο πρωθυπουργός έχει καταλάβει πού έχει μπλέξει και πως είναι παγιδευμένος. Το δημοψήφισμα ήταν μία λάθος ζαριά. Μέσα σε τρεις ημέρες η χώρα έζησε αυτά που οι παλαιότεροι ήθελαν πάντοτε να ξεχάσουν και να μη ζήσουν τα παιδιά τους. Η ηρωική έξοδος δεν είναι λύση, γιατί θα συνοδευτεί από μια καταστροφή. Οι εκλογές μπορεί να είναι μία άλλη πάλι ζαριά, που θα αποτελειώσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και θα μας παρατείνει την αβεβαιότητα.

Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν πολλές καλές λύσεις ούτε για τον κ. Τσίπρα ούτε και για τη χώρα. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες έχω τη συνήθεια να γίνομαι γραφικός, συστήνοντας ψυχραιμία και εθνική συνεννόηση. Το ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει στους ακραίους και τους παλαβούς κάθε απόχρωσης. Δεν βλέπω άλλο δρόμο όμως. Ποτέ, μα ποτέ δεν θα βγούμε από τον λάκκο στον οποίο πέσαμε χωρίς μία κυβέρνηση που θα στηρίζεται σε ευρύτατη συνεννόηση στελεχωμένη από ό,τι καλύτερο έχουν τα κόμματα και η κοινωνία. Μία κυβέρνηση, όχι προφητών ή εντεταλμένων τεχνοκρατών, αλλά ανθρώπων που θα πάρουν την εντολή από τον λαό να σώσουν και να ξανακτίσουν τον τόπο. Με σχέδιο όμως, επαγγελματισμό και όραμα.
Έντυπη