Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Και η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και θα συνεχίσει να σέρνεται.

Έπειτα από τόσες γενικές απεργίες, έπειτα από τόσα συλλαλητήρια παλλαϊκά το μόνο που κατάφεραν είναι να κερδίσουν το δικαίωμα για ένα ακόμη συλλαλητήριο, για μία ακόμη απεργία. Παλεύουν για την επιβίωσή τους, όπως όλοι, θα μου πείτε. Και οι συνδικαλιστές, όπως και οι πολιτικοί, είναι οι μόνοι στη σημερινή Ελλάδα που δεν φοβούνται μην ξυπνήσουν το πρωί χωρίς δουλειά. Οσο για τους υπόλοιπους, αυτοί μπορούν να συνεχίζουν να αναρωτιούνται. Πόσες εκλογές και πόσες κυβερνήσεις ακόμη θα μας χρειαστούν για να κάνουμε το βήμα που έπρεπε να έχουμε κάνει από προχθές;
Προχθές πάντως, και από την άλλη πλευρά του φράχτη που χώριζε τους διαδηλωτές από τους επισήμους, το σούρσιμο δεν ήταν λιγότερο αισθητό. Οι μεν έβγαζαν το άχτι τους, οι δε το ψωμί τους με παρατάσεις και προσευχές για ανάκαμψη, ανάπτυξη και περαιτέρω μεταρρυθμίσεις. Πόσες μεταρρυθμίσεις, από τις 89 υποχρεωτικές, θα γίνουν σε έναν μήνα; Και με ποιο εργαλείο θα γίνουν οι μεταρρυθμίσεις; Με την αποβλακωμένη Δημόσια Διοίκηση; (Τι να κάνουμε το παιδί βγήκε βλαμμένο αλλά δεν μπορεί, παιδί σου είναι, το αγαπάς όπως και να 'ναι.) Και η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και θα συνεχίσει να σέρνεται. Χωρίς εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς σύστημα Υγείας, με μια Αστυνομία που ξέρει πετροπόλεμο η χώρα σέρνεται αλλά μένει ζωντανή. Κάπου στα σύνορα της Ευρώπης απειλείται κοινωνική έκρηξη υποστηρίζουν οι σοφοί παρατηρητές. Και ποια κοινωνία είναι αυτή που θα εκραγεί; Για την έκρηξη απαιτείται χημική αντίδραση και εδώ τίποτε πια δεν αντιδρά. Το κτίριο βρωμάει μούχλα και ο καθένας με τους δικούς του κοιτάζει να μη χάσει τα λίγα τετραγωνικά που κάποτε είχε κατακτήσει. Η ιδεολογία του τρωγλοδύτη, του επαίτη του δημόσιου ταμείου τώρα παίρνει την εκδίκησή της. Ο βάλτος δεν παράγει εκρήξεις.