Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Η δύναμη του χρόνου

Η δύναμη του χρόνου
Αν υπάρχει κάποια δύναμη που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της δεν είναι ούτε το τσουνάμι, ούτε οι τυφώνες, ούτε οι πυρκαγιές. Οι ζημιές που προκαλούν αυτά τα φυσικά φαινόμενα, αργά ή γρήγορα, αποκαθίστανται και φυτρώνει νέο χλοερό δάσος, οικοδομούνται καινούργια, στερεότερα σπίτια, οι παραλίες όπου χτύπησε το τσουνάμι γίνονται πιο αμμουδερές και προσελκύουν περισσότερους τουρίστες. Εκείνο όμως το φαινόμενο που προκαλεί ανεπανόρθωτη βλάβη είναι η ροή του χρόνου που σαν αόρατος ποταμός παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Το ότι παρασέρνει τα σώματα των ανθρώπων και τα αφανίζει στο πέλαγος της ανυπαρξίας, αυτό είναι φυσικό και όχι τόσο τρομερό τουλάχιστον όσο το μεγεθύνει η ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Η πραγματική ζημιά γίνεται στην ανθρώπινη ψυχή όπου με το πέρασμά του κλονίζει βεβαιότητες, γελοιοποιεί ιδεολογίες για τις οποίες χύθηκαν ποταμοί αίματος, ανατρέπει προσδοκίες, μεταβάλλει την τύχη, σκάβει τα θεμέλια της πίστης, αναθεωρεί την αισθητική και την ηθική. Αφορμή για το παραπάνω μικρό φιλοσοφικό παραλήρημα μου έδωσε το πέρασμά μου έξω από το Πολυτεχνείο. Είμαι της γενιάς αυτής και έχω την αίσθηση του τότε και του τώρα. Μου προξένησε εντύπωση ότι εν όψει του καθιερωμένου ετήσιου εορτασμού κάποιοι εργάτες με σκάλες και τσουγκράνες έκοβαν τα άγουρα ακόμα νεράντζια και τα σώριαζαν σωρούς στο χώμα.
Εμεινα να κοιτάζω με απορία αυτό το ακατανόητο μικρό οικολογικό έγκλημα που γινόταν αναίτια μπροστά μου, ώσπου ρώτησα και πήρα την απάντηση ότι εν όψει της «γιορτής» κόβουν τα νεράντζια για να μη γίνουν όπλα στα χέρια των... νέων αγωνιστών που παλεύουν εναντίον αοράτου εχθρού. Ποια είναι πλέον η έννοια της γιορτής του Πολυτεχνείου; Ο χρόνος την έχει αλλοιώσει τόσο πολύ και οι ιδεολογικοί ανταγωνισμοί, η κομματική εκμετάλλευση και κυρίως οι ιδεοληψίες της προσέδωσαν μορφή θεάτρου και αρένας. Είναι βέβαιο ότι θα καταθέτουν εκεί στεφάνια οι χρυσαυγίτες αν γίνουν ποτέ εξουσία, όπως οι Γερμανοί στρατιωτικοί στην Κατοχή κατέθεταν στεφάνια στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη που οι ίδιοι είχαν σκοτώσει!
Εγώ τουλάχιστον μετά την πάροδο δεκαετιών άλλαξα προσέγγιση στον εορτασμό και λυπήθηκα τα καημένα τα νεράντζια που δεν πρόλαβαν να πορφυρίσουν και να χαρίσουν την ομορφιά τους στην αυλή του πολυτεχνείου και στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων. Μακάρι η θυσία των πεσμένων νεραντζιών να πιάσει περισσότερο τόπο από τη θυσία των παιδιών που έπεσαν εκεί πριν από χρόνια.